วันที่ใจเหน็บหนาว

"ถึงเวลาแล้วสินะ" ฉันบอกตัวเองขณะที่กำลังนั่งผูกเชือกรองเท้าอยู่ตรงหน้าบันไดภายใต้ความว่างเปล่า  แต่ทว่ากลับนั่งได้ไม่นานหยดน้ำใสๆก็ได้มาทักทายหน้าผากของฉันเพื่อทำให้ความเงียบงันทลายลง  แม้ตอนเด็กๆฉันจะคอยเฝ้ารอให้ฝนตกเพียงเพื่อหวังจะได้กระโจนเข้าไปกระโดดโลดเต้นท่ามกลางสายฝนที่ฉุ่มฉ่ำ  แต่วันนี้ฝนกลับทำให้ฉันรู้สึกหนาวขึ้นมาจับใจ  ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเพราะว่าฉันรู้ตัวว่าฉันกำลังจะตกงาน  "น้องไม่ได้ไปเที่ยวกลับพวกพี่ใช่ไหม  งั้นเวลาที่เหลือก็เตรียมหางานใหม่ได้เลยนะ  น้องไม่ผ่านโปร" ฉันสตั้นไปสามวิ ความรู้สึกหลายอย่างมันทำให้ฉันสับสนไปหมด

ถ้าคุณเคยมีความรู้สึกว่าอยากเลิกกับแฟนแต่ไม่กล้าบอกเลิก  แต่ในวันถัดมาแฟนของคุณกลับมาขอเลิกกับคุณซะเองคุณจะรู้สึกอย่างไร?  ใช่ ฉันกำลังรู้สึกแบบนั้น  เพียงแค่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว  อาการหลังจากนั้นเลยกลายเป็นอาการช็อคไป  เมื่อเริ่มได้สติฉันก็มานั่งเรียบเรียงทุกอย่างว่าเพราะอะไรทำไมฉันถึงไม่ผ่านโปร  ทั้งๆที่นี่เป็นงานแรกของฉันหลังจากเรียนจบและฉันก็ทุ่มเททุกอย่างให้กับงานเท่าที่ฉันจะทำให้ได้  แม้รู้ดีว่าการควบสองตำแหน่งหลักมันจะหนักเกินไปสำหรับเด็กด้อยประสบการณ์อย่างฉันก็ตาม  เอาจริงๆคือมันก็ดีแล้วแต่มันแค่ยังดีไม่พอ

           ในความใจหายมันก็ยังมีความโล่งใจไปในระดับหนึ่งอยู่เหมือนกัน  แม้จะเคยพูดเล่นๆกับแม่ไว้ว่าถ้าตกสัมภาษณ์ป.โทฉันจะลาออกจากงานนี้เพื่อไปหางานจันทร์ถึงเสาร์ทำก็ตามที  คราวนี้เป็นยังไงได้ออกสมพรปากไหมละคุณ  พอนึกมาถึงตรงนี้น้ำตามันก็จะไหลออกมาแต่ต้องกลั้นน้ำตาไว้  แน่ละ! ฉันไม่อยากร้องไห้ที่นี่  เพราะแค่นี้ฉันก็รู้สึกเหมือนคนขี้แพ้มากพอแล้ว

            แม้ในมือจะยังคงสไลด์หางานแต่จิตใจไม่ได้อยู่ที่หน้าจอเลย  ระหว่างรอพี่มารับก็ยิ่งทำให้ฉันฟุ้งซ่านยกกำลังสอง  เพียงแค่นึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดเมื่อสองสามวันก่อนมันก็ยังเศร้าไม่หาย  ทำไมนะเหรอ?? ก็อย่างที่เกริ่นไปก่อนหน้านั่นแหละ  ฉันตกสัมภาษณ์ป.โท  ทั้งๆที่เป็นสาขาที่ฉันอยากเรียนมากแต่สุดท้ายฉันต้องยอมจำนนเพียงเพราะว่าฉันไม่อยากเป็นใครที่มันไม่ใช่ตัวฉันเอง

            ถ้า ณ วันนี้คุณเห็นแล้วว่าปลายทางของสิ่งที่คุณต้องการจะเป็นไม่ใช่สิ่งที่คุณกำลังจะไป คุณยังอยากจะก้าวเข้าไปยืนตรงจุดๆนั้นไหม  ถ้าถามฉันๆเลือกที่จะไม่ไป  และโปรเฟสเซอร์ก็คงเห็นแบบนั้นเช่นกันฉันจึงไม่ผ่านการสัมภาษณ์  แม้รู้ดีว่าในระยะยาวมันดีกับตัวของฉันเอง  แต่ก็แอบเสียใจไม่ได้อยู่ดี  เพราะฉันมีความรู้สึกว่ากำลังทำให้คนที่รักฉันต้องผิดหวัง  แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ได้พิสูจน์แล้วว่าที่ฉันไม่ได้เรียนไม่ใช่เพราะว่าฉันฉลาดไม่พอ  ฉันติดข้อเขียนเป็นอันดับที่หนึ่ง  แต่ส่วนที่เหลือเป็นเพราะทัศนคติล้วนๆ

           และแน่นอน  การเปลี่ยนทัศนคติไม่ได้ใช้เวลาแค่หนึ่งหรือสองวันแล้วจะเปลี่ยนแปลงกันได้  แต่สำหรับฉันในเวลาแค่สามวันที่ผ่านมารวมวันนี้มันก็เกินพอ  ความมั่นใจจากร้อยลดเหลือแค่ยี่สิบ  ฉันไม่รู้ว่าควรบอกครอบครัวดีไหม  หรือว่าควรหางานใหม่ให้ได้ก่อนแล้วค่อยบอกดี  ระหว่างทางที่รอพี่ฉันก็ยังคงนั่งต่อไป  มีแต่ฝนที่อยู่เคียงข้างกายคอยเป็นเพื่อนปลอบใจไปอีกวัน

..

คำถามนั้นทำให้เราครุ่นคิดกับตัวเองอยู่ในหัว

เออ ถ้าคนๆนั้นเป็นเราจริงๆละ?

แน่ละ ว่าการที่จะยอมรับตัวเองในโมเมนนั้นมันไม่ง่ายเลย

..

เราเชื่อว่าทุกคนต่างก็เคยล้มเหลว

ไม่ว่าเรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง

เอ๊ะ! หรือจะมีคนที่ไม่เคยล้มเหลวกัน?

แต่เอาเถอะ

สำหรับเราแล้ว  เราเป็นหนึ่งในคนที่เคยล้มเหลวนั่นแหละ

..

มีสาเหตุมากมายที่ทำให้คนเราล้มเหลว

ไม่ว่าจะเป็น ความกลัว  ความไม่มีวินัย  

ความทำอะไรแล้วทำไม่สุด  มีประสบการณ์ฝังใจที่ไม่ดี

หรือแม้แต่โชคชะตา(ความซวย)

แต่ความล้มเหลวของเราต่างกันออกไป

จะเป็นอย่างไรหาก ความสำเร็จ มันเกิดขึ้นจนเคยชิน?

เย้! ดีจัง / นึกแล้ว / เดี๋ยวมันก็เป็นอย่างนั้นอีก

บางความเคยชินทำให้เรา 'เหลิง'

..

ความเจ๋ง  เก่ง  คลู  

มันหมดไปได้เมื่อเราคิดว่าเรามีมากพอ

ไม่มีใครสู้ฉันได้  ซึ่งมันไม่จริง

การที่เราอยู่กับที่ในขณะที่คนอื่นยังก้าวต่อไป

ก็ไปต่างอะไรกับการถอยหลังลงเหว

แบบรู้ทั้งรู้ว่านั่นคือเหว  แต่ยินดีที่จะเดินไป

เพราะมั่นใจว่ายังไงก็จะไม่ตกลงไปในนั้น

..

การได้สัมผัสกับความล้มเหลวครั้งแรกมันทำให้เราลุกไม่ไหว

เหนื่อย และท้อ  มีชีวิตอย่างไร้ความหวัง

กว่าจะดึงตัวเองออกมาจุดที่ล้มเหลว

ให้ออกมาได้แทบแย่

..

บางทีชีวิตก็เหมือนโดมิโน

เมื่อเราหวังกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งมากๆ

แล้วมันล้มเหลว  ทุกด้านก็ถูกกระทบไปด้วย

วิธีแก้เพียงแค่เอาตัวเองออกมาจากจุดนั้น

แล้วเราจะรักษาด้านที่ดีไว้ได้

ส่วนคำถามตอนแรกที่ยังคงสงสัย  ค่อยมาตอบตอนกี่โลเมตรถัดไปดีกว่า^^