ตัวหนังถ่ายทอดความสัมพันธ์อันเปราะบางของ 3 คู่รักใน3เมืองคือ LA Paris และ Bangkok แบบตัดสลับไปมา ที่นครลอสแองเจลิส อแมนดา เมเนอร์ สาวเชื้อสายอเมริกันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวพ่อหม้ายชาวญี่ปุ่น อีริค และ เกรซ เธอ กับ เกรซ มีปัญหาเข้ากันไม่ค่อยได้จน เกรซ ยังรู้สึกเสียใจกับการจากไปของแม่ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ญี่ปุ่น อแมนดา เอาใจสามีกับลูกบุญธรรมทุกอย่าง แต่ภาษากับวัฒนธรรมที่ต่างกันก็เป็นอุปสรรค

ณ.กรุงปารีส เย็นวันประกาศผลการเลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐฯที่ โอบาม่า ชนะเป็นครั้งที่2 อาเธอร์ ล่ามหนุ่มที่ฝันอยากเป็นนักเขียนติดเหง็กอยู่ที่สนามบิน ก่อนที่เขาจะตัดสินใจกลับไปใช้ชีวิตกับ วิเวียน แฟนสาวอดีตดาราที่หันหลังให้วงการมาเป็นนักข่าวในเมืองหลวงของฝรั่งเศส ขณะเดียวกันพ่อกับแม่ของเขาก็เกิดทะเลาะกันใหญ่จนแม่หนีมาหาเข้าถึงที่ปารีส

ในกรุงเทพฯ จูน สาวมนุษย์เงินเดือนที่คาดหวังว่าจะได้ไปเที่ยวเมืองนอกพบรักกับ ปาล์ม หนุ่มไทยนักเรียนนอกจากสหรัฐฯที่ให้ความหวังมากมายในชีวิตเธอ แต่ธุรกิจของปาล์มล้มเหลวงในช่วงที่ประเทศไทยเกิดการเปลี่ยนแปลง ท่ามกลางความวุ่นวาย จูน พบว่าเธอตั้งท้องในช่วงที่เธอกับเขากำลังจะย้ายไปอยู่อเมริกา

หนังเล่าถึงเรื่องราวของคู่รักที่อยู่ต่างเมืองคนละมุมโลก ส่วนหนึ่งในพวกเขาเป็นคนผลัดถิ่นที่มีเหตุผลบางอย่างในการเลือกมาใช้ชีวิตในต่างแดน ทว่าต่อให้ภายนอกจะดูสวยหรู แต่ภายในชีวิตพวกเขากลับเต็มไปด้วยปัญหาและความทุกข์ไม่น้อยไปกว่าคนอื่น จุดนี้ทำให้เรามองคนที่มีโอกาสไปใช้ชีวิตในเมืองมองในมุมมองใหม่ๆว่าพวกเขาก็ไม่ได้สุขสบายไปซะทุกคน หนำซํ้าบางคนยังใช้ชีวิตกันด้วยความยากลำบาก เหตุการณ์ของเมือง3เมืองดำเนินไปโดยไม่เกี่ยวข้องกันเลย มีเพียงบทสนทนาบางประโยคของตัวละครที่พูดถึงเมืองของตอนอื่น

นอกจากนี้หนังยังมีการอ้างอิงประเด็นการเมือง เศรษฐกิจ สังคม ภาษา ผ่านการเสนอข่าวสารบนจอทีวี ที่สื่อว่าเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นบนโลกล้วนยึดโยง วนเวียนซํ้าไปมาเป็นวัฏจักร ไม่ว่าจะเป็น การเลือกตั้ง วิกฤตเศรษฐกิจ การประท้วง ไปจนถึง การปฏิวัติ สำหรับการถ่ายภาพของหนัง ผู้กำกับใช้เทคนิคโคลสอัพเพื่อจับอารมณ์บนสีหน้านักแสดงในมุมแคบๆ สลับกับถ่ายทอดความงดงามแบบหม่นๆของ2เมืองหลวงกับ1เมืองใหญ่ และฉากเซ็กส์มัวๆฟุ้งๆราวภาพฝันบนเตียงนอน

การแสดง แมตต์ วู กับบทอาเธอร์ ดูจะเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในหนัง เช่นเดียวกับ ลู่ หวง ที่แสดงเป็นแฟนของเขา เธอมีเสน่ห์พอตัว เคมีของทั้งคู่ก็ดูเข้ากันดี อนันดา ในบท ปาล์ม คาแร็กเตอร์ไม่หนีไปจากตัวเขาเท่าไหร่ จึงดูธรรมดาเกินไปหน่อย ผิดกับ ศจี อภิวงศ์ ที่เล่นเป็น จูน เธอถ่ายทอดความรู้สึกผ่านภาษากายออกมาได้ดีมาก คัสซึฮิโกะ นิชิมูระ กับบท อีริค บุคคลิกค่อนข้างแข็ง เมื่อเทียบกับ คริส วูด เบล ที่แสดงเป็นภรรยาของเขา เธอเป็นตัวละครที่อ่อนไหวกว่าใครในเรื่อง

Sway เป็นหนังที่มีความอาร์ทนิดๆ เดินเรื่องแบบเอื่อยๆ เงียบๆ แฝงแนวคิดในการใช้ชีวิตที่ลึกซึ้ง อารมณ์เดียวกับ ภวังค์รัก ใครไม่ชอบทางนี้อาจมีวูบหลับ แม้เข้าถึงไม่ง่าย แต่ก็ดูเข้าใจได้ไม่ยาก(งงไหม) เมื่อเทียบกับหนังยอดเยี่ยมรางวัลสุพรรณหงส์ มันเป็นภาพยนตร์ร่วมสมัยที่สะท้อนแง่มุมของผู้คนในรุ่นหนึ่ง ที่ก็ไม่ได้แตกต่างไปจากผู้คนในรุ่นก่อนหน้า หรือ รุ่นหลัง สักเพียงใด