Room เป็นภาพยนตร์ดราม่าที่ดัดแปลงมาจากนิยายของ Emma Donoghue นักเขียนสาวชาวไอร์แลนด์(เธอมาร่วมเขียนบทหนังด้วย) ฉบับลงจอเงินถ่ายทอดออกมาโดยฝีมือของ เลนนี่ อับราฮัมสัน ผู้กำกับชาวไอร์แลนด์เพื่อนร่วมชาติ นำแสดงโดย เจค็อบ เทรมเบลย์ เจ้าหนูมหัศจรรย์คนใหม่แห่งวงการภาพยนตร์โลก และ บรี ลาร์สัน ที่ถึงคราวได้แจ้งเกิดในฮอลลีวู้ดสักที

หนังเรื่องนี้เป็นม้ามืดที่กวาดรางวัลมาแล้วหลายเวที รวมถึงรางวัลใหญ่ของเวที ลูกโลกทองคำ อย่าง นักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมประเภทดราม่า นอกจากนี้ยังมีลุ้นต่อใน ออสการ์ 2016 กับ 4 สาขาคือ ภาพยตร์ยอดเยี่ยม นักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม ผู้กำกับภาพยนตร์ยอดเยี่ยม และ บทภาพยนตร์ดัดแปลงยอดเยี่ยม น่าเสียดายที่โปร์ไฟล์ดีขนาดนี้แต่กลับไม่ค่อยมีกระแส แถมยังเข้าฉายแบบเจียมตัวจนโรงน้อยกว่าหนังอินดี้บางเรื่องซะอีก

Room เล่าถึงเรื่องราวของ แจ็ค เด็กชายวัย5ขวบ กับ แม่ ทั้งสองอาศัยอยู่ในห้องแคบๆมานานหลายปี เพราะถูกขังไว้โดยตาแก่นิคที่นานๆจะโผล่มาหาสักครั้ง แม่หลอกแจ็คว่าห้องเล็กๆแห่งนี้คือโลกทั้งใบ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอตัดสินใจว่าจะหนีออกจากที่แห่งนั้น หลังวันเกิดของ แจ็ค ไม่นาน เด็กชายตัวน้อยต้องเผชิญกับการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต กับการออกจากห้องสู่โลกภายนอกที่ทั้งหมดคือสิ่งใหม่สำหรับเขา

บทหนังสะเทือนอารมณ์มาก ถ่ายทอดความเศร้าของเหยื่อที่ถูกกักขังขาดอิสรภาพออกมาได้ลึกซึ้ง แต่ที่โดดเด่นยิ่งกว่าคือสายสัมพันธ์ความรักอันงดงามของคุณแม่ยังสาวกับลูกชายผู้เฉลียวฉลาด มันสมจริงจนเรานํ้าตาไหล สองนักแสดงแม่ลูกเล่นได้เป็นธรรมชาติมาก คนดูสามารถเชื่อได้สนิทใจเลยว่าทั้งสองเป็นแม่ลูกกันจริงๆ

ฉากที่ แจ็ค ลืมตาขึ้นมองท้องฟ้ากว้างแบบเต็มๆครั้งแรกทรงพลังที่สุด ดนตรีประกอบสอดรับจนผู้ชมหลายคนอดตื้นตันแทนเด็กชายไม่ได้ แต่มันก็เป็นช่วงไม่กี่วินาที ถัดมาไม่นานเราก็ต้องกดดันพร้อมลุ้นระทึกเอาใจช่วยเขาให้รอดพ้นจากการถูกจับตัวกลับเข้าไปขังอีกรอบ จุดนี้คือไคล์เม็กซ์ของหนังที่สร้างความตื่นเต้นยิ่งกว่าภาพยนตร์แนวสืบสวนหลายเรื่องๆซะอีก

ชอบความย้อนแย้งของตัวละครที่ ตอนอยู่ในห้องแม่ดูแข็งแกร่ง ขณะที่เด็กชายดูขี้กลัว ทว่าเมื่อก้าวสู่โลกภายนอก แม่กลับอ่อนแอลง ส่วนลูกชายพลิกมาเข้มแข็งขึ้นแทน การเรียนรู้กับสิ่งต่างๆของ แจ็ค น่ารักมากโดยเฉพาะตอนที่เขาได้เจอสุนัขตัวเป็นๆ อย่างไรก็ตามแม้อุปสรรคจะทยอยถาโถมเข้ามาสองแม่ลูกก็จับมือเหนียวแน่น ช่วยดูแลกันและกันจนผ่านพ้นความทุกข์ต่างๆมาได้ ซีนที่แม่ขอโทษแจ็คว่าเธอเป็นแม่ที่ไม่ดี กระนั้นคำตอบของแจ็คที่ว่า แต่แม่ก็คือแม่ของผม เป็นประโยคสั้นๆซึ่งให้กำลังใจจนผู้ชมปลื้มปริ่มตาม สะท้อนถึงความเติบโตทางวุฒิภาวะของเขา

เจค็อบ เทรมเบลย์ ไม่ธรรมดาเลยกับการแสดงที่ยอดเยี่ยมระดับนี้สำหรับเด็กอายุเพียง7ขวบ(6ขวบตอนเขาเริ่มแสดง) เขามีความไร้เดียงสาแบบเด็กๆ แต่ก็มีบุคลิกหลายอย่างที่โตเกินวัยจนเหมือนผู้ใหญ่ เด็กผู้ชายไว้ผมยาวลุคเหมือนเด็กผู้หญิงเป็นกิมมิกที่น่าสนใจของผู้กำกับ เคมีแม่ลูกของ เจค็อบ กับ บรี ลาร์สัน เข้ากันดีจนหาที่ติไม่ได้ หาก บรี คว้ารางวัลออสการ์ กุญแจสำคัญส่วนหนึ่งก็มาจาก เจค็อบ

Room มิได้มุ่งตั้งคำถามถึงภัยอาชญากรรมใดๆ เท่ากับการขุดลึกเข้าไปสำรวจความรู้สึกแสนทรมานของสองแม่ลูกหลังจากถูกกระทำยํ่ายีโดยคนชาติเดียวกัน(ซึ่งเขาแทบไม่เหลือความเป็นมนุษย์ในตัวแล้ว) ต่อมายังโดนซํ้าเติมจาก คนในครอบครัว สังคม ไปจนถึงสื่อมวลชนอีก โลกที่แท้จริงจึงอาจโหดร้ายกว่าโลกในห้องเล็กๆที่พวกเขาเคยอยู่ และบางทีโลกทั้งใบของแจ็คไม่ใช่ห้องๆนั้น แต่เป็นแม่ของเขา เช่นเดียวกับที่ แจ็คเองก็เป็นโลกทั้งใบของแม่