รักที่ไม่พูดกัน
ความรักในบางครั้ง…เมื่อถึงจุดสิ้นสุดที่ต้องปล่อยมือ…ก็ต้องยอมปล่อยมันให้เป็นไป
ในความเป็นจริง…การรั้งรักที่ไม่จริงใจกัน…มีแต่จะรังเพิ่มความเจ็บปวดให้กับอีกคน
ที่ให้ความสำคัญในคำว่า....เรารักกัน
ความเข้าใจดูจะเป็นเพียงสิ่งเดียว ที่จะทำให้ความผูกพันของคนทั้งสองไปต่อได้
หากแต่ในความเป็นจริง ความเข้าใจกลับไม่เคยมีเลยหรือไม่คิดจะมีเลยสักครั้งในความรักของคนสองคน...

จนสุดท้าย…
ยิ่งผูกพัน…เท่าไร…เหมือนยิ่งห่างเหิน...เท่านั้น
ยิ่งรักมาก…เท่าไร…ยิ่งเจ็บมาก...เท่านั้น
ยิ่งพยายามทำความเข้าใจ...เท่าไร…ก็ยิ่งยากเกินเข้าใจ...เท่านั้น
ยิ่งห่วงใยมาก…เท่าไร…เป็นความจู้จี้ น่าเบื่อกับอีกฝ่าย…เท่านั้น
ยิ่งเดินไปข้างหน้า...เท่าไร…เหมือนเดินย้ำอยู่กับที่และรอแค่เวลาถอยลงมา...เท่านั้น
และยิ่งพร่ำคำรักมาก...เท่าไร…เหมือนยิ่งไร้ค่าลงทุกที...เท่านั้น

ซึ่งอะไรก็ตามที่ถูกบั่นทอนด้วยการกระทำ ที่ก่อเกิดให้อีกคน ต้องเจ็บแบบนานวันสะสม…
เมื่อเพิ่มจำนวนมากพอที่จะเข้าไปแทนที่คำว่า..เรารักกันนั้นจนวันสุดท้าย…
…ก็คงยอมรับความจริงว่า...เราเข้ากันไม่ได้

ไม่เคย...มองเห็นความสำคัญของคนที่ตนรัก…ก็ยังพอเข้าใจว่าคงมีเวลา...ไม่เพียงพอ
ไม่เคย...พูดความจริงจากใจสักครั้ง…ก็ยังพอเข้าใจว่า...มีเหตุผลส่วนตัว
ไม่เคย...ทำให้เข้าใจว่ารักกันเลยสักครั้ง…ก็พอเข้าใจว่าความรักบังคับกัน...ไม่ได้
และโกหก...มาตลอด…ก็ยังพอเข้าใจว่าทำไปเพื่อให้อีกคน...สบายใจ
แต่ถ้าเอาทุกอย่างที่กล่าวมารวมกันต่อให้เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเพียงไร
ก็คงไม่พ้น...ต้องเสียน้ำตา

บางครั้ง...ในสิ่งที่เรียกว่าความรัก
ในบางที...การที่รักกันนาน...จนเกินไป
ในบางครั้งกลับกลายเป็น...ความห่างเหินจากความเคยชิน...ที่ไม่รู้ตัว
ซึ่ง...บางคนแพ้ให้กับวันเวลา…แต่กับบางคนก็ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง

ใจที่ไม่อาจเปลี่ยนรัก…ในรักที่มี...การเปลี่ยนแปลง
สุดท้าย...เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลงคงทำได้แค่เพียง...สุดปลายเอื้อมก็ปล่อยมือ

ซึ่งปฐมบทสุดยากหยั่งของความรักที่สิ้นสุด
มักจะเริ่มต้นที่ ไม่เข้าใจการกระทำของคนที่ตนรัก
ไม่ปฏิเสธความคิดตัวเอง และ จมอยู่กับสิ่งนั้นๆที่ทำให้ช้ำใจ
ปล่อยให้ความคิดทุกอย่างเริ่มง่าย ๆ แต่บทสรุปยากยิ่งที่จะเข้าใจ
และสุดท้ายคำตอบที่น่าจะได้ก็คงไม่พ้นต้อง...สับสนในความจริง

อาจจะเป็นที่บางครั้ง ความเข้าใจอาจจะต้องมีช่วงกาลเวลามาคาบเกี่ยว
เพื่อที่จะทำใจให้พร้อมยอมรับในสิ่งที่ตนยังไม่เข้าใจ…หรืออาจจะเข้าใจยากในบางที...ก็ตาม

ซึ่งสุดท้ายแล้ว การพูดคุยกันกับคนที่ตนรักให้เข้าใจนั้น
อาจจะเป็นทางเดียวที่จะสานสายสัมพันธ์ ให้มีวันคืนของกันและกัน...ต่อไป
หากไม่แล้ว สุดท้ายบทสรุปความรักของทั้งสองคน...ก็คงต้องสิ้นสุด
เพราะการหมดใจของอีกคน…
และก็คงไม่พ้นต้องจบแบบ...เจ็บๆอีกครั้งกับ...รักที่ไม่พูดกัน

…..

รักกันได้เพราะพูดคำว่า...รัก
แต่แปลกนักเมื่อแคลงใจ…ไฉนเฉย
หรือเพราะรักรู้จักตน...ผลลงเอย
ก็คงเจ็บแบบเคย ๆ...ที่ไม่พูดกัน



..............

ขอบคุณที่มา :: หนึ่งในบันทึกรัก ณ.ปลายฟ้า กวี บทเก่า
เครดิต :: //www.teenee.com
หมายเหตุ :: มีแอบเติมประโยคในใจเรื่องจู้จี้ไว้ด้วยนิดนึง




Create Date : 13 กันยายน 2554
Last Update : 14 กันยายน 2554 21:52:49 น.
Counter : 139 Pageviews.

1 comments
  
ขอบคุณครับ
โดย: devilmanb วันที่: 13 กันยายน 2554 เวลา:20:44:30 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ตามทางสู่เหย้า
Location :
Bangkok - Oslo  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



All our souls are written in our eyes.
....ใจเราล้วนเขียนไว้ที่ดวงตา....