ตามทางสู่เหย้า...
|
|||
รักที่ไม่พูดกัน ความรักในบางครั้ง…เมื่อถึงจุดสิ้นสุดที่ต้องปล่อยมือ…ก็ต้องยอมปล่อยมันให้เป็นไป ในความเป็นจริง…การรั้งรักที่ไม่จริงใจกัน…มีแต่จะรังเพิ่มความเจ็บปวดให้กับอีกคน ที่ให้ความสำคัญในคำว่า....เรารักกัน ความเข้าใจดูจะเป็นเพียงสิ่งเดียว ที่จะทำให้ความผูกพันของคนทั้งสองไปต่อได้ หากแต่ในความเป็นจริง ความเข้าใจกลับไม่เคยมีเลยหรือไม่คิดจะมีเลยสักครั้งในความรักของคนสองคน... จนสุดท้าย… ยิ่งผูกพัน…เท่าไร…เหมือนยิ่งห่างเหิน...เท่านั้น ยิ่งรักมาก…เท่าไร…ยิ่งเจ็บมาก...เท่านั้น ยิ่งพยายามทำความเข้าใจ...เท่าไร…ก็ยิ่งยากเกินเข้าใจ...เท่านั้น ยิ่งห่วงใยมาก…เท่าไร…เป็นความจู้จี้ น่าเบื่อกับอีกฝ่าย…เท่านั้น ยิ่งเดินไปข้างหน้า...เท่าไร…เหมือนเดินย้ำอยู่กับที่และรอแค่เวลาถอยลงมา...เท่านั้น และยิ่งพร่ำคำรักมาก...เท่าไร…เหมือนยิ่งไร้ค่าลงทุกที...เท่านั้น ซึ่งอะไรก็ตามที่ถูกบั่นทอนด้วยการกระทำ ที่ก่อเกิดให้อีกคน ต้องเจ็บแบบนานวันสะสม… เมื่อเพิ่มจำนวนมากพอที่จะเข้าไปแทนที่คำว่า..เรารักกันนั้นจนวันสุดท้าย… …ก็คงยอมรับความจริงว่า...เราเข้ากันไม่ได้ ไม่เคย...มองเห็นความสำคัญของคนที่ตนรัก…ก็ยังพอเข้าใจว่าคงมีเวลา...ไม่เพียงพอ ไม่เคย...พูดความจริงจากใจสักครั้ง…ก็ยังพอเข้าใจว่า...มีเหตุผลส่วนตัว ไม่เคย...ทำให้เข้าใจว่ารักกันเลยสักครั้ง…ก็พอเข้าใจว่าความรักบังคับกัน...ไม่ได้ และโกหก...มาตลอด…ก็ยังพอเข้าใจว่าทำไปเพื่อให้อีกคน...สบายใจ แต่ถ้าเอาทุกอย่างที่กล่าวมารวมกันต่อให้เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเพียงไร ก็คงไม่พ้น...ต้องเสียน้ำตา บางครั้ง...ในสิ่งที่เรียกว่าความรัก ในบางที...การที่รักกันนาน...จนเกินไป ในบางครั้งกลับกลายเป็น...ความห่างเหินจากความเคยชิน...ที่ไม่รู้ตัว ซึ่ง...บางคนแพ้ให้กับวันเวลา…แต่กับบางคนก็ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง ใจที่ไม่อาจเปลี่ยนรัก…ในรักที่มี...การเปลี่ยนแปลง สุดท้าย...เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลงคงทำได้แค่เพียง...สุดปลายเอื้อมก็ปล่อยมือ ซึ่งปฐมบทสุดยากหยั่งของความรักที่สิ้นสุด มักจะเริ่มต้นที่ ไม่เข้าใจการกระทำของคนที่ตนรัก ไม่ปฏิเสธความคิดตัวเอง และ จมอยู่กับสิ่งนั้นๆที่ทำให้ช้ำใจ ปล่อยให้ความคิดทุกอย่างเริ่มง่าย ๆ แต่บทสรุปยากยิ่งที่จะเข้าใจ และสุดท้ายคำตอบที่น่าจะได้ก็คงไม่พ้นต้อง...สับสนในความจริง อาจจะเป็นที่บางครั้ง ความเข้าใจอาจจะต้องมีช่วงกาลเวลามาคาบเกี่ยว เพื่อที่จะทำใจให้พร้อมยอมรับในสิ่งที่ตนยังไม่เข้าใจ…หรืออาจจะเข้าใจยากในบางที...ก็ตาม ซึ่งสุดท้ายแล้ว การพูดคุยกันกับคนที่ตนรักให้เข้าใจนั้น อาจจะเป็นทางเดียวที่จะสานสายสัมพันธ์ ให้มีวันคืนของกันและกัน...ต่อไป หากไม่แล้ว สุดท้ายบทสรุปความรักของทั้งสองคน...ก็คงต้องสิ้นสุด เพราะการหมดใจของอีกคน… และก็คงไม่พ้นต้องจบแบบ...เจ็บๆอีกครั้งกับ...รักที่ไม่พูดกัน ….. รักกันได้เพราะพูดคำว่า...รัก แต่แปลกนักเมื่อแคลงใจ…ไฉนเฉย หรือเพราะรักรู้จักตน...ผลลงเอย ก็คงเจ็บแบบเคย ๆ...ที่ไม่พูดกัน .............. ขอบคุณที่มา :: หนึ่งในบันทึกรัก ณ.ปลายฟ้า กวี บทเก่า เครดิต :: //www.teenee.com หมายเหตุ :: มีแอบเติมประโยคในใจเรื่องจู้จี้ไว้ด้วยนิดนึง ขอบคุณครับ
โดย: devilmanb วันที่: 13 กันยายน 2554 เวลา:20:44:30 น.
|
ตามทางสู่เหย้า
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] All our souls are written in our eyes. ....ใจเราล้วนเขียนไว้ที่ดวงตา.... Group Blog All Blog Link |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |