ก้าวแรกสู่สังเวียน

สวัสดีเพื่อน ๆ ชาวบล๊อกทุกท่าน

หลังจากเงียบหายไปนาน ผมก็กลับมาเขียนบล็อคอีกครั้งหนึ่ง ระหว่างนั้นก็ได้ลองเข้าไปเยี่ยมเพื่อน ๆ ชาวบล็อคที่ผมแอดไว้ ก็พบว่าหลายบล็อคนั้นไม่มีการอัพเดทกันมานานเกือบปีหรือครึ่งปี ซึ่งก็พอ ๆ กันกับผม เนื่องด้วยระยะหลังนี้มีสื่อออนไลน์จำพวกโซเชี่ยลเน็ทเวริก์เกิดขึ้นมากมาย ซึ่งก็ทำให้ความนิยมในบล็อคลดลงไปมากทีเดียว เพื่อน ๆ ที่ผมคิดถึงก็มีคุณแมวเอิง คุณลุงนาฬิกา และน้องแปรงสีฟันเดียวดายเป็นต้น

วันนี้ผมก็อยากจะมาบอกเล่าถึงประสบการณ์ในการเริ่มต้นรับการถ่ายภาพอย่างจริงจัง ซึ่งหลังจากได้ถ่ายเล่นเป็นงานอดิเรกมานานกว่าห้าปี ก็ได้เวลาที่จะหารายได้จากมันซักที แต่เดิมผมก็ยังไม่มีความคิดจะทำงานด้านนี้จริงจังซักเท่าไร เพราะทุกครั้งที่คิดอยากจะหาอะไรทำเป็นของตัวเอง มักจะพบปัญหาและอุปสรรคเสมอจนคิดว่าคงเดินต่อไปไม่ไหวแน่ ๆ

คนเราเมื่อต้องนั่งทำงานประจำที่ไม่ได้ชอบกันมานาน ๆ เป็นเวลานับสิบปีก็ต้องเกิดความเบื่อหน่ายขึ้นเป็นธรรมดา สำหรับผมเองนั้นก็เช่นกัน ต้องทนเบื่อกับการนั่งทำงานบัญชีซึ่งเป็นสิ่งที่มาค้นพบเอาทีหลังจากเรียนจบและทำงานไปได้สักระยะว่าเราเองนั้นไม่ได้เหมาะกับงานด้านนี้เลย ยิ่งวันยิ่งทำก็เริ่มรู้สึกทนไม่ไหวมากขึ้นทุกวัน โอกาสที่จะได้เรียนรู้งานใหม่ด้านบัญชีเพื่อที่จะโตต่อไปก็ไม่มี มันก็ทำให้อารมณ์เซ็งๆ มันเกิดขึ้น

พอดีตอนช่วงกุมภาพันธ์ที่มานี้ หัวหน้าแผนกบัญชีท่านชวนไปไหว้รอยพระพุทธบาทที่เขาคิชกูฏ ซึ่งเขาว่าไปหนึ่งครั้งจะขอพรได้หนึ่งข้อ ผมก็เลยดันด้นลองไปดูสักครั้ง เพราะหัวหน้าท่านชวนผมมาสองรอบแล้ว แต่ก็มีอุปสรรคที่ทำให้ไม่ได้ไปสักที มาคราวนี้ผมจึงตั้งใจว่าจะต้องไปให้ได้ ซึ่งผมก็ได้ไปเขาคิชกูฏสำเร็จเอาในครั้งนี้ ซึ่งพรที่ผมขอก็เพื่อน ๆ ก็คงเดาได้เป็นอย่างดีไม่ต้องบอกกัน หลังจากนั้นก็เหมือนจะเป็นความบังเอิญ เพราะผมเป็นคนที่ชอบถ่ายภาพแล้วนำมาลงในเฟชบุ๊ค เพื่อน ๆ ที่เคยทำงานที่เก่าและบางคนที่เรียนด้วยกันมา ก็ติดมาให้ผมไปถ่ายรูปให้เนื่องจากชมในสไตล์งานของผม ซึ่งพวกเขาได้ชมกันจากเฟ็ชบุ๊คมาเป็นเวลานาน ซึ่งก็นับเป็นข้อดีของเจ้าโซเชี่ยลเน็ทเวริ์กจริง ๆ

ในขณะเดียวกันเมื่อได้ลงสนามจริง ๆ ก็ได้พบกับเพื่อนช่างภาพที่มาถ่ายด้วยกันซึ่งได้ให้ความรู้ต่าง ๆ และข้อคิดในการถ่ายภาพเพิ่มมากขึ้น ผมค้นพบเทคนิคต่าง ๆ ในการระหว่างการถ่ายงานจริง ๆ หลายอย่าง ซึ่งแต่แรกนั้นผมตั้งใจจะไปลงคอร์สเรียนวิชาพวกนี้ แต่ก็มาค้นพบจากสถานการณ์จริงโดยบังเอิญ งานแรก ๆ แบบฟูลไทม์ของผมก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นดีไม่น้อยทีเดียว ทั้งที่ก็เคยถ่ายให้เพื่อน ๆ มาก่อนหน้านี้แบบคนเดียวก็หลายงานแล้วแท้ ๆ

ผมต้องขอบอกว่าอาชีพช่างภาพนั้นก็ไม่ใช่ง่าย ๆ เพียงแค่จับกล้องขึ้นมาก็ถ่ายสวยได้ แม้ว่าในทุกวันนี้กล้องมันจะฉลาดมากขึ้น แต่สิ่งที่สำคัญในการจะได้ภาพถ่ายสวย ๆ เป็นที่ให้ระลึกถึงอารมณ์และความรู้สึกในวันสำคัญวันนั้น ก็คือคนหลังกล้องนั่นเอง ชีวิตของผมในเส้นทางช่างภาพนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเดินเอาเมื่ออายุจะสามสิบห้าแล้ว ก็ได้แต่หวังว่ามันจะพัฒนาและก้าวหน้าต่อไปเรื่อย ๆ ซึ่งผมก็ขอสัญญากับตัวเองมาจะพยายามพัฒนามันให้เป็นอาชีพที่สองให้ได้ ชีวิตยังคงต้องเดินต่อไปอีกไกล ความลำบากและอุปสรรคคงยังต้องมีอีกมากมาย แต่ผมก็จะต้องฟันฝ่าไปให้จงได้ แต่ท้ายที่สุดการปฏิบัติจิตใจตัวเองให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์ตามคำสั่งสอนของสมเด็จพระชินวรก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตคน ๆ หนึ่งที่เกิดมาใต้ร่มพระพุทธศาสนา

Create Date : 11 มีนาคม 2555 Last Update : 11 มีนาคม 2555 18:16:17 น. Counter : 1100 Pageviews.		1 comments
Share Tweet