Group Blog
|
วันที่อะไรอะไรก็เปลี่ยน
 กับฤดูกาลที่กำลังเปลี่ยน ท้องฟ้าสดใสและดูสวย สายลมยังคงพัดพาความหนาวเย็น แต่ก็ยังดี..ที่ยังมีแสงแดดให้ความอบอุ่น อยู่เป็นเพื่อนกันจนถึงสองสามทุ่ม บางวันอยู่กันจนดึกดื่น หลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปแล้ว บางอย่างกำลังเปลี่ยนไปอย่างช้า ช้า ชีวิต....ในแต่ละวัน ยังคงดำเนินต่อไป มีหลายอย่างที่ยังต้องจัดการ เหนื่อย...ท้อ... แต่ก็ยังไหว.... อย่างน้อยก็รู้ว่ามีกำลังใจดีดีจากหลาย ๆ คน ส่งมาช่วย... รับรู้เสมอ..และทำได้แค่ขอบคุณ และรู้ว่ายังมีบางคน ที่ถึงแม้จะบ่นเมื่อได้ฟังเสมอ แต่ก็ยังรับฟังปัญหาทุกครั้ง อยู่เป็นเพื่อนดูแลกันไม่ห่าง ขอบคุณที่เหนื่อยด้วยกัน  เวลาที่เหนื่อยหรือหมดกำลังใจ มีคำบางคำที่พกติดตัวอยู่เสมอ "คนเราไม่ต้องเก่งไปไปทุกอย่าง.. แต่จงสนุกกับงานทุกชิ้นที่ได้ทำ" ไม่ต้องเหนื่อยเป็นเพื่อนกัน แค่อยู่เป็นเพื่อนกันต่อไปก็พอ....
หนึ่งในไม่กี่คน
 ในชีวิตของคนหนึ่งคน ได้เจอะเจอกับผู้คนมากมาย แต่จะมีสักกี่คน ที่จะอยู่เคียงข้าง คอยให้กำลังใจ อยู่เป็นเพื่อน... ร่วมหัวเราะ หรือปลอบโยนเวลาที่เราเศร้า คนพิเศษแบบนั้น... เราอาจได้เจอหลายคนในชีวิต บางคน...มาเพียงช่วงเวลาหนึ่งแล้วก็จากไป บางคน...ยังอยู่...แต่ก็เปลี่ยนมาอยู่ในฐานะเพื่อน ในตอนนี้...เธอเป็นอีกหนึ่งในไม่กี่คน ที่ยืนอยู่ข้างกัน... เธอ...เป็นอีกหนึ่งกำลังใจในเวลาที่ฉันรู้สึกท้อแท้ แม้บางครั้ง... เธอก็เป็นคนทำให้ฉันอ่อนแอ  ถึงแม้ว่า... พรุ่งนี้เธอจะยังอยู่หรือไม่ หรืออะไร อะไร จะเปลี่ยนแปลง เธอก็จะยังเคยเป็นหนึ่งในไม่กี่คนของฉัน ที่ฉันจะจำแต่เรื่องดี แค่....ไม่ยอม <แพ้>
 เพราะชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เราจึงมักเจอเรื่องทั้งความเศร้า และความสุข แต่ก็น่าแปลก... ที่เรามักจะจำได้แต่ความทรงจำเศร้า ๆ แต่ช่วงเวลาที่มีความสุขเรามักจะจำมันไม่ค่อยได้ เพราะส่วนใหญ่เราจะจำเฉพาะช่วงเวลาที่มีความสุขมาก หรือความประทับใจ แต่ความสุขเพียงเล็กน้อย...กลับไม่จำ แต่ไปจำความทุกข์เล็กน้อยแทน  กับทางที่ต้องเดินไปอีกไกลแค่ไหน..ไม่มีใครรู้ เราคงทำได้แค่เรียนรู้ และเก็บไว้เป็นความทรงจำเมื่อเวลาผ่านไป เรื่องเศร้า ที่ครั้งก่อนเคยเศร้ามาก แต่ตอนนี้..ถ้าได้กลับมาคิดถึงอีกครั้ง อาจทำให้ยิ้มได้.... ชีวิตในการเดินทางวันนี้ อาจเหนื่อยบ้าง..ท้อบ้าง กับเรื่องราวที่ยุ่งยากหลาย ๆ อย่าง ซึ่งเราทุกคนต้องเจอ แต่เคยสังเกตไหมว่า .... ในเวลาแบบนั้น ...อาจมีบางเรื่องราวเล็ก ๆ ของความสุข ซ่อนตัวอยู่ด้วย อาจมีกำลังใจ ความห่วงใย ที่เราจะรู้สึก ในช่วงเวลาที่เป็นแบบนั้น ขอแค่...ไม่ยอมแพ้ เดินต่อให้...ไหว... สุดท้ายปลายทาง... บางครั้งอาจไม่เป็นไปอย่างที่ฝัน แต่เชื่อเถอะว่า...อย่างน้อยยังจะมีอะไรดีดี แน่นอน  เพราะในที่สุด... ในช่วงเวลาที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม ไม่มีแม้แสงแดด สายฝนกระหน่ำจนมองไม่เห็นทางเดิน และ.... ทำเราเปียกปอนจนไม่สบาย แต่เมื่อฝนสร่างซา เราจะพบสายรุ้ง ... และท้องฟ้าที่แจ่มใส แน่นอน เราจะผ่านมันไปด้วยกัน... นางฟ้า...ที่ไม่อยากเป็น
 มักเริ่มต้นจากการที่ใครบางคนกำลังอ่อนแอ ท้อแท้เหลือเกิน และฉันมักจะได้มีโอกาสเข้าไปปลอบโยน ดูแล และอยู่เคียงข้าง จนใครบางคนเริ่มแข็งแรง โดยที่มีความรู้สึกดีเกิดขึ้นอย่างไม่รู้สึกตัว และฉันมักถูกมักมองว่าเป็นนางฟ้าในเวลาที่เธออ่อนแอ แต่แล้วเมื่อถึงเวลาหนึ่ง เมื่อเธอเข้มแข็ง และต้องการเริ่มต้นความรักครั้งใหม่..กับฉัน ทุกครั้งเมื่อถึงเวลานั้น ฉัน...มักเป็นฝ่ายที่เดินจากไปเสมอ เพราะอะไร...ไม่เข้าใจ และมันก็ทำให้เธอเสียใจอีกครั้ง ถึงแม้จะน้อยกว่าครั้งที่แล้วก็ตาม ไม่ใช่เพราะฉันพบใครคนใหม่หรือเพราะเธอไม่ดีพอ เมื่อการเดินจากมาของฉัน...ก็ยังอยู่กับความเหงาเพียงลำพัง  ฉันเหนื่อย...... ที่ต้องเจอกับความรักซ้ำ ๆ และการลาจาก ฉันไม่ได้ต้องการเป็นนางฟ้า แต่ฉันอยากเป็นผู้หญิงธรรมดาสำหรับใครสักคน ใครสักคนที่ฉันจะไม่เดินจากไปไหน หรือเพราะว่าฉันอ่อนแอเกินไป.... ในการใช้หัวใจส่วนหนึ่งเพื่อปลอบโยนเธอ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ยังเหนื่อยกับการดูแลตัวเอง ฉัน...เหนื่อยล้าจนไม่สามารถเดินไปต่อกับเธอได้ หรือฉันจะเป็นได้....แค่นางฟ้าชั่วคราว ที่ช่วยให้คนอื่นแข็งแรงได้... แต่ไม่สามารถทำให้ตัวเองเข้มแข็ง หรือฉันไม่เคยรอ ...ให้ตัวเองเข้มแข็ง แล้วเริ่มใหม่กับเธอ หรือฉันไม่อยากให้เธอรอ...ฉัน...คนที่ไม่มีจุดหมาย ความรักครั้งใหม่...ครั้งนี้ ก็ยังเป็นเหมือนเหตุการณ์ตอนเริ่มแรก แต่ฉันอยากให้มันอยู่ต่อไป โดยที่ฉันไม่จากไปไหน.... ให้มันค่อย ๆ เป็นไป ฉันจะเข้มแข็งพอหรือเปล่า ได้เพียงแต่หวังว่า.... คนคนนั้น....จะเป็นเธอ  แต่สุดท้ายก็กลัวว่า...มันจะจบลงเหมือนเดิม ทำได้แค่คิดถึงเธอ...
 เวลาที่เรารู้สึกเหนื่อย ท้อ หรือคิดว่าไม่เหลือใคร ให้มองไปที่ท้องฟ้า เพราะท้องฟ้าจะให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า ท้องฟ้าโอบกอดตัวเรา และปลอบเราอยู่ แต่ทุกครั้งที่มองท้องฟ้า... บางครั้ง...มันดูกว้างใหญ่... จนทำให้รู้สึกอ้างว้างเหลือเกิน ระยะทางที่แสนไกล... ตามทางเดินที่เลือก พบสิ่งแปลกใหม่มากมาย แต่ละวันที่ผ่านไปได้เรียนรู้ประสบการณ์ชีวิต ...บางอย่างสอนให้เข้มแข็ง แต่...บางอย่างกลับสอนให้โอนอ่อน  ปลายทางสุดท้าย..อยู่ที่ไหน จุดหมายที่ยังอยู่อีกไกล เรื่องราวมากมายที่เดินผ่าน พบเจอผู้คนมากมายที่ทำให้มีรอยยิ้ม ใช้ชีวิตการเดินทางอย่างมีความสุข แต่อีกมุม ...ก็ยังอ่อนแอเหลือเกิน วันที่รู้สึกเหนื่อย กับการดำเนินชีวิต การต่อสู้..เพื่อให้ผ่านเรื่องราวมากมาย เหนื่อยเหลือเกิน... คิดถึงเธอ...คนที่จากมา อยากกลับไปหา ไปพักพิง ไปโอบกอด เพราะรู้ดีว่า.... ถึงแม้ฉันจะเหนื่อยและอ่อนล้าเพียงไหน หรืออาจไปไม่ถึงจุดหมาย มีน้ำตาระหว่างการเดินทาง เธอ..ก็ยังรอคอยการกลับมาเสมอ เพราะเธอรู้ดี... ว่าภายใต้การแสดงออกที่เข้มแข็งนั้น มีความอ่อนแอ..ซ่อนอยู่ วันนี้..ทำได้แค่คิดถึงเธอ สักวันหนึ่งจะกลับไปกอดเธอ...  คนคนเดียวของเธอคนนี้.... จะทำให้เธอภาคภูมิใจ... อาจไม่ได้ทำอะไรเลิศเลอมากมาย แต่ก็จะเอาตัวรอด และใช้ชีวิตอยู่ให้ได้อย่างแข็งแรง และจะกลับไปบอกเธอ... ว่ารักเธอ...
|
เขียนฟ้าด้วยปากกาดาว
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ชอบมองท้องฟ้า... เพราะอยู่ที่ไหน เมื่อไหร่ก็มองได้ แต่แปลกไหม ท้องฟ้ายังอยู่ที่เดิม แต่มันไม่เคยเหมือนเดิมเลยสักวัน |
|||||||||||||
