กุเบื่อ-_-'' (ระวัง.. บล็อกอุดมไปด้วยธาตุเหล็ก..)

งานไม่มี ไม่มีอะไรทำ..
คนที่เค้าทำ ถามเค้าๆก็บอกว่างานไม่มี..

คนที่จะให้งานก็ทำงาน ไม่มีเวลาเอางานมาให้..
ก็เลยมีแต่คนไม่มีงานทำ ทำให้กุเบื่อ..มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

การได้ไปเรียนเมืองนอกทำให้คนติสต์แตก..
หรือคนที่ติสต์แตกมักจะชอบไปเรียนเมืองนอก-_-?

คนไปเรียนเมืองนอกเมืองนามา หรือได้ไปใช้ชีวิตที่ประเทศอื่นมานานๆ
(โคตรน่าอิจฉา) เท่าที่ได้เห็นและรู้จัก
ส่วนใหญ่ (เน้นว่า "ส่วนใหญ่" ไม่ได้แปลว่าเป็นทุกคน เค๊?)
มักจะมีอาหารติสต์แตกลึกๆ.. แต่บางคนก็ตื้นๆ..
มีความมั่นใจในตัวเองในอีกระดับแบบที่นักเรียนไทยไม่มีวันไปถึง..
ในแง่ของself-esteemอิชั้นว่ามันก็ดูดีทีเดียวแหละ...

แต่คนที่จะซวยคือนักเรียนไทยทุนน้อย
ที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์ต่างชาติในคราบคนไทย..
บอกตามตรงว่าบางทีตามความคิดและอารมณ์คุณๆท่านๆกันไม่ค่อยจะทัน..
เกิดอาการculture shockรายวัน จนประสาทจะแดกตายห่า..

จนหลังๆเลิกตามแม่งละ รำคาญ อยากทำไรทำ อยากพูดไรพูด..
กูก็จะอยู่ของกูแบบนี้แหละค่ะ อยากทำไรกูก็ทำเหมือนกัน-_-''
เห็นแววนักเรียนไทยทุนน้อยจะกลายเป็นมนุษย์ต่างชาติไปอีกคนเร็วๆนี้..

มนษย์ต่างชาติในคราบคนไทยในสายตาอิชั้น
รับมือยากกว่าฝรั่งจริงๆหลายขุม..
ฝรั่งแท้ๆหรือคนไทยที่มีความเป็นตะวันตกแท้ๆจะไม่ค่อยคิดเล็กคิดน้อย..
ไม่พอใจเรื่องอะไร ไม่ชอบอะไร เห็นอะไรไม่ถูกต้อง
ก็พูดกันตรงนั้นให้รู้เรื่องไปเลย พูดแล้ว เคลียร์แล้วก็จบ..
ไม่มานั่งนินทาด่ากันลับหลัง
พูดจากระทบกระเทียบเหน็บแนมกันให้น่าถีบ..

แต่มนุษย์ต่างชาติในคราบคนไทยไม่ใช่แบบนั้น..
ไม่ใช่ยังไง.. ก็ตรงข้ามกับที่ว่ามาตะกี้ทั้งหมดแหละ-_-''

เค้ามักจะเลือกปรับโหมดเป็นมนุษย์ตะวันตกก็ต่อเมื่ออยากมี
personal rights..
แต่จะกลายเป็นคนไทยก็ตอนที่interactกับมนุษย์คนอื่น..

บางทีมันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ พระเจ้า-_-''

ไอ้เรามันก็ซวยที่ดันมาเจอลูกครึ่งแบบนี้เข้าพอดี..
เลยลำบากใจในการใช้ชีวิตนิดนึง..

.
.
.

ตอนนี้ทำตัวปลีกวิเวก ลืมวันลืมคืน ไปวันๆ..
เปล่า.. ไม่ได้เหม่อ แต่ตั้งใจลืม..

ทำตัวเป็นศัตรูกับปฏิทินทุกชนิด..
ไม่ว่าจะเป็นตั้งโต๊ะ แขวนผนัง หรือปฏิทินในคอม..

เพราะว่าผู้ชายที่จะเอาเป็นสามีในอนาคตมาเมืองไทย..
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เพราะลืมวันไปแล้ว..
รู้แต่ว่ามีความสุข ถึงจะมีตบตีกันบ้างตามประสา
แต่ก็มีความสุขจนทำให้ลืมวันลืมคืนได้จริงๆ..

แต่อีกไม่นาน เดี๋ยวเค้าก็ต้องกลับไป..
ไปทำเรื่องที่ควรจะทำ.. แต่ว่าจะได้เจอกันอีกที..
อิชั้นคงอายุ27พอดี..

เรื่องนี้เป็นเหมือนสิวที่หลัง..
มองไม่เห็น ไม่ได้รู้สึกตลอดเวลา.. แต่เมื่อไหร่ที่หลังพิงพนัก..
มันก็เจ็บจนบางที น้ำตาไหล..

วันที่เค้ากลับไป คงเป็นวันที่สิวแตก เจ็บมาก ทรมานมาก..
แล้วก็คงเจ็บจนน้ำตาไหลมากกว่าทุกวัน..

แต่สิวที่หลังไม่ใช่สามีในอนาคตของอิชั้น
ที่พอแตกไปแล้วก็ไม่ต้องนึกถึงอีกต่อไป..

อิชั้นคงร้องไห้ไปอีกหลายวัน หลายเดือน.. จนกว่าจะเจอกัน..
แต่ก็คงไม่ได้ร้องทุกวันหรอกนะ..
เดี๋ยวคอนแทคเลนส์มันจะทะลุตาออกมาก่อน..

ถึงเราจะจากกันด้วยความหวัง(ที่ไม่ริบหรี่ แต่ชัดเจน)..
แต่ก็คงห้ามไม่ได้ที่จะไม่ให้คิดถึง..

คิดถึงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน..
เวลาที่ไปเดินเล่น ช้อปปิ้งแพลตตินั่ม เดินพันทิปรายวัน
ไปกินข้าวร้านสวยๆ ไปถ่ายรูป ไปหาพ่อแม่ กินข้าวที่บ้าน เล่นกับหมา
คิดถึงเวลาที่อยู่กันสองคน หาข้าวกิน หรือนั่งกินข้าวที่พี่ทำมาให้..
คิดถึงchicken stroganoffที่อิชั้นยืนทำเหงื่อท่วมเป็นจานแรกในชีวิต..
คิดถึงคนที่เปลี่ยนยางรถให้อิชั้น
หลังจากขับรถปีนฟุตบาธเหยียบลวดหนามจนล้อรั่ว-_-''

คิดถึงระยะเวลาสั้นๆที่เราได้ทำอะไรด้วยกันมากมาย..

แค่คิดเท่านี้อิชั้นก็ร้องไห้อีกแล้ว..

แอบไปร้องในห้องน้ำก่อน เพราะถ้านั่งอยู่คนเดียวดีๆแล้วร้องไห้นี่..
อิชั้นจะถูกตราหน้าว่าเป็นมนุษย์ติสต์แตกเต็มตัว..
ไม่ดีแน่นอน-_-''

มนุษย์คนไทยเบี้ยน้อยหอยน้อยคนนี้ วันนี้บ้าได้ที่..
ขอจบบล็อกไว้เท่านี้ก่อนดีกว่า..
ก่อนจะเปลี่ยนที่ทำงานตัวเองเป็นสวนสยาม ทะเลกรุงเทพ..

วันหลังจะมาอัพเดทสภาพหลังจากสามีในอนาคต(อันใกล้)กลับไปแล้ว..
วันนี้ิหิวข้าว..

ไปล่ะจ้ะ

Create Date : 10 ตุลาคม 2551 Last Update : 10 ตุลาคม 2551 12:05:00 น. Counter : 317 Pageviews.		15 comments
Share Tweet