คุณเป็นใคร?
บางคนอาจเคยถามตัวเองว่า
เรากำลังทำอะไรอยู่?
ตัวเราเป็นใครกันแน่?
เรากำลังทำอะไรอยู่?
มนุษย์เราตลอดชีวิต พยายามดิ้นรน ปีนบันได 5 ขั้น
ขั้นที่ 1 ต้องการปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิต ได้แก่ทรัพย์สิน เพื่อให้มาซึ่ง อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม และยารักษาโรค
ขั้นที่ 2 ต้องการความปลอดภัย ได้แก่การออมสะสมทรัพย์สิน เพื่อที่มั่นใจว่าในอนาคตจะไม่ต้องย้อนไปปีนบันไดขั้นแรกอีก
ขั้นที่ 3 ต้องการความรัก และการยอมรับ ได้แก่การมีครอบครัว มีญาติ มิตร และสังคม
ขั้นที่ 4 ต้องการการยกย่องจากผู้อื่น ได้แก่การเป็นผู้นำในครอบครัว ในกลุ่ม
ขึ้นที่ 5 ต้องการในการเข้าใจและรู้จักตนเอง น้อยคนนักที่จะมาถึงขั้นนี้ส่วนใหญ่จะสิ้นอายุขัยเสียก่อน ที่จะพบว่าตนเองคือใคร? และจากโลกนี้ไปอย่างไร้ตัวตน
ตัวเราเป็นใครกันแน่?
ความเป็นมนุษย์มันผูกพันยึดโยงกัน เราไม่สามารถเป็นคนดีได้ถ้าเราอยู่คนเดียว บนโลกใบนี้ เราไม่สามารถเป็นคนสวย ได้ถ้าเราเป็นมนุษย์คนเดียว
เราจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างดีงาม เราจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ไม่รู้จักจบจักสิ้น เพียงแค่เราจับจุดเล็กๆได้ว่า ความหมายในการมีชีวิตของเราคือการทำให้ผู้อื่นมีความสุข ทำให้ผู้อื่นมีความเบิกบาน ถ้าหากเราจับจุดตรงนี้ได้โลกใบนี้น่าอยู่ขึ้นเยอะ ถ้าหากเรารู้ว่าความสุขที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่ตัวเราเอง
ลองคิดดู
แม้เราจะมีที่พักอาศัยหลังใหญ่โต แต่ถ้าทุกคนในที่แห่งนั้นต่างอยู่กันอย่างไม่ผูกพัน ไม่เบิกบาน เราก็ไม่มีความสุข แต่ถ้าทุกคนผูกพันกัน เราก็จะมีความสุข เพราะที่แห่งนั้นจะเรียกว่า "บ้าน" ได้เมื่อที่แห่งนั้นมีคนรอให้เรากลับไปหา เมื่อที่แห่งนั้นมีคนคิดถึงเรา เมื่อที่แห่งนั้นมีความผูกพัน เมื่อทุกคนในที่บ้านมีความสุข เราก็จะมีความสุขตามไปด้วย
ดังนั้นความหมายของตัวเรา จึงถูกกำหนดโดยผู้อื่นที่มีความผูกพันกับเรา และรับรู้ถึงการมีตัวตนของเรา ความผูกพันเกิดจากการให้ และการรับ ถ้าเราเป็นเพียงผู้รับ สักวันผู้ให้นั้นก็จะไม่มีให้และจากไปในที่สุด ถ้าเราเป็นแต่เพียงผู้ให้ สักวันผู้รับนั้นก็จะจากไปเมื่อเราไม่มีจะให้ หรือจากไปเพราะเกรงว่าเราจะมาขอรับบ้าง เมื่อมีการให้อย่างเต็มใจ และการับรู้ถึงการให้อย่างจริงจัง ความผูกพันก็จะเกิดขึ้น และคนเหล่านี้เองที่รับรู้ได้ถึงการมีตัวตนของเรา
อุทาหรณ์1
นายพัฒน์เป็นฝ่ายเลี้ยงดู นางทิพย์ภรรยาที่ทำหน้าที่่เป็นแม่บ้าน โดยนายพัฒน์ให้ค่าใช้จ่ายภรรยาเป็นครั้งๆที่ไปจ่ายตลาด วันใดกลับบ้านดึกก็ลืมให้ เงินที่เหลือ นายพัฒน์ก็ทำไปใช้จ่ายส่วนตัวโดยการเลี้ยงดูเพื่อนฝูงและภรรยาอื่นๆจนหมด ฝ่ายนางทิพย์ก็มิเคยบ่นประหยัดอดออม ใส่เสื้อผ้าขาดๆ หัดเย็บเสื้อ ปะชุน เพราะสามีมิเคยให้ค่าใช้จ่ายในการซื้อของใช้ส่วนตัวเลย ค่าอาหารก็อาศัยปลูกผักสวนครัวไว้กินเอง จึงสามารถทำอาหารเลี้ยงนายพัฒน์ได้ในวันที่สามีลืมให้ค่าใช้จ่าย ยามใดที่นายพัฒน์ต้องออกไปทำงานต่างจังหวัดหลายวัน นางทิพย์และบุตรอีกสองคน ก็จะใช้วิธี ซื้อก๋วยเตี๋ยว 1 ถุง มาแบ่งทานกันสามชีวิต โดยนางทิพย์ผูกพันกับนายพัฒน์ในฐานะสามีที่รัก แม้จะยากจนค่นแค้นอย่างไร นางทิพย์ก็ฝ่าฟันไปได้
สี่สิบปีต่อมา นางทิพย์และบุตรทั้งสอง มีเงินเก็บบ้างตามสมควร จึงสามารถซื้อบ้านหลังเล็กๆ ให้นายพัฒน์อยู่อาศัยด้วยกัน ส่วนนายพัฒน์ที่เลี้ยงดูภรรยาอื่นๆ และญาติมิตรจนหมด ก็ยังยากจนอยู่เช่นเดิม แม้รายได้จะสูงขึ้นเป็นหลายสิบเท่าแล้วก็ตาม ส่วนภรรยาอื่นๆที่นายพัฒน์ส่งให้เต็มที่ต่างก็มีบ้านเช่าหลายหลัง มีธุรกิจเป็นของตนเองกลายเป็นผู้มีอันจะกิน และนายพัฒน์ก็ยังคงวนเวียนไปเยี่ยมเยียนอยู่เสมอ เพราะการกระทำของนายพัฒน์เป็นการทำตามหน้าที่เลี้ยงดูนางทิพย์อย่างลูกแมวตัวนึงก็เท่านั้น ในขณะที่นางทิพย์ปฏิบัติตัวเป็นศรีภรรยามาสี่สิบปี ดังนี้เมื่อนางทิพย์ทราบเรื่องทั้งหมด การรับรู้การมีตัวตนของนายพัฒน์ในฐานะสามีที่รักจะหมดไปทันที นายพัฒน์เองก็จะรับรู้ได้เช่นกันว่าตนเองไม่มีตัวตนอีกต่อไป
| Create Date : 25 พฤศจิกายน 2553 |
| Last Update : 25 พฤศจิกายน 2553 17:43:44 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 2342 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 15 คน [
