เด็กหญิง"น้ำตา" กะ เด็กชาย"รอยยิ้ม"

เด็กหญิง“น้ำตา”ผู้ซึ่งไม่เคยสัมผัสกับ
ความรู้สึกที่เรียกว่า“ความรัก”
เธอพยายามที่จะเรียนรู้มัน
เธอต้องการที่จะค้นหามันให้พบ
แต่การจะหาอะไรซักอย่างนั้นมันยากนัก
แม้จะใช้เวลาหานานซักเพียงใด
เด็กหญิง“น้ำตา”ก็ยังหาความรักไม่เจอ


เด็กหญิง“น้ำตา”ก็ได้แต่รอแล้วรอเล่า
ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะพบความรัก
ได้แต่บ่นกับตัวเอง“ความรัก ข้าอยากพบท่านเหลือเกิน”
และเด็กหญิง“น้ำตา”ก็ได้แต่รอเรื่อยไป

5 ปีผ่านไป..
เด็กหญิง“น้ำตา”ก็ยังรอความรักอยู่


จนกระทั่งวันนึง...


เด็กหญิง“น้ำตา”ได้พบกับเด็กชาย“รอยยิ้ม”
ซึ่งเป็นบุคคลที่ทำให้เด็กหญิง“น้ำตา”มีความสุข
เธอถามตัวเองว่า “นี่ใช่มั้ย ที่เค้าเรียกว่าความรัก”
ในช่วงเวลาที่เด็กหญิง“น้ำตา”อยู่กับเด็กชาย“รอยยิ้ม”
เป็นช่วงเวลาที่เด็กหญิง“น้ำตา”รู้สึกอบอุ่นมาก
และเหมือนมีบุคคลที่เข้าใจเด็กหญิง“น้ำตา”ในทุกๆเรื่อง
เด็กหญิง“น้ำตา”อยากจะอยู่กับเด็กชาย“รอยยิ้ม”เรื่อยไป

ครั้น...
เมื่อพบแล้วก็ต้องมีพราก
มันเป็นเหมือนกับสัจธรรมที่ต่างก็รู้กันดี


แต่ทำไม...
เด็กชาย“รอยยิ้ม”ถึงได้ไปโดยไม่บอกเด็กหญิง“น้ำตา”เลย
เด็กหญิง“น้ำตา”ไร้จุดหมายปลายทาง
เด็กหญิง“น้ำตา”ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร
“รอยยิ้ม ข้าคิดถึงท่าน”
เด็กหญิง“น้ำตา”ได้แต่เดินเพ้อไปตามทาง
ที่เด็กหญิง“น้ำตา”และเด็กชาย“รอยยิ้ม”เคยอยู่ด้วยกัน
แต่แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งที่ทำให้เธอหยุดชะงักเท้าของเธอไว้
“รอยยิ้ม คือใครหรือท่าน ที่ทำให้ท่านคิดถึงได้ถึงเพียงนี้”
เธอหันไปพบกับบุคคลนั้นแต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ
“รอยยิ้ม คงเป็นคนที่สำคัญสำหรับท่านมากสินะ”
เธอตอบกับบุคคลที่เธอพบว่า
“ใช่ เค้าเป็นคนที่สำคัญสำหรับข้ามาก แต่ข้าคงไม่สำคัญซักเท่าไหร่สำหรับเค้าหรอก”
บุคคลนั้นทำหน้าเศร้า และเอ่ยถามต่ออีก
“ท่านทราบจากปากเค้าแล้วหรือ ว่าท่านไม่สำคัญสำหรับเค้า”
น้ำใสๆเริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาของเด็กหญิง“น้ำตา”
“ข้าไม่ได้ทราบจากปากของเค้าหรอก แต่ถ้าข้าสำคัญสำหรับเค้าจริง…”

และเด็กหญิง“น้ำตา”ก็นิ่งไปซักครู่
“เค้าคงไม่ทิ้งข้า ไปนานเพียงนี้”
แล้วบุคคลที่เธอพบนั้นก็เดินเข้ามา
เช็ดน้ำที่ไหลรินออกจากดวงตาของเธอ
ที่มีทีท่าว่ายากที่จะหยุดมัน
“แต่ท่านรู้มั้ย ในขณะที่เค้าไม่อยู่กับท่าน เค้าคิดถึงท่านมากนะ”
เด็กหญิง“น้ำตา”ยิ้ม และเอ่ยขึ้น
“จริงหรือท่าน ท่านแน่ใจได้อย่างไร”
บุคคลที่ได้ยินคำถามนั้นก็ได้แต่ยิ้ม
“เมื่อได้ยินคำนั้นแล้ว ท่านยังไม่แน่ใจอีกหรือว่า‘ข้าก็รักท่าน คิดถึงท่าน’ เช่นกัน”
เด็กหญิง“น้ำตา”ได้แต่ยิ้มและหัวเราะ
น้ำใสๆที่ไหลจากตาของเด็กหญิง“น้ำตา”เริ่มจางหาย
“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าก็รักท่านเช่นกัน รอยยิ้ม”
แล้วเด็กหญิง“น้ำตา”ก็โผเข้ากอดเข้ากอดเด็กชาย
ซึ่งอยู่ตรงด้านหน้าของเด็กหญิง“น้ำตา”ด้วยความอาลัย
“ท่านจะไม่ไปไหนอีกแล้วใช่มั้ย ท่านจะไม่ทิ้งข้าไปไหนอีกใช่มั้ย”
เด็กชาย“รอยยิ้ม”ยิ้มให้เด็กหญิง“น้ำตา”พลางลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน
“ข้าไม่ได้ไปไหนซักหน่อย ข้าไม่เคยทิ้งท่านเลยนะ”
เด็กหญิง“น้ำตา”เงยหน้าขึ้นมองเด็กชาย“รอยยิ้ม”
“ทำไมท่านจะไม่ทิ้งข้า ท่านไม่ได้อยู่เคียงข้างข้า ข้ารอท่านมา 365 วันเชียวนะ”
เด็กชาย“รอยยิ้ม”ก็ได้แต่ยิ้มให้เด็กหญิง“น้ำตา”
“ถึงแม้ว่าข้าไม่ได้อยู่เคียงข้างท่าน แต่ข้าก็ยังอยู่ในห้วงความคิดของท่านใช่หรือไม่”
เด็กหญิง“น้ำตา”ก้มหน้าลงอย่างช้าๆ
“นั่นแหละ ข้าไม่ได้ไปไหนไกลจากท่าน ข้าอยู่ในความทรงจำของท่านเสมอ”
เด็กหญิง“น้ำตา”สงสัยบางอย่างจึงถามขึ้น
“แล้วที่ท่านไม่ได้อยู่เคียงข้างข้า ท่านไปไหนมาหรือ”
เด็กชาย“รอยยิ้ม”กอดแน่นขึ้น และก้มลงกระซิบข้างหูเด็กหญิง“น้ำตา”ว่า
“ข้าแค่ตามหาความจริง ว่าข้ารักท่านมากแค่ไหน ข้าห่างท่านแล้วรู้สึกอย่างไร”
เด็กหญิง“น้ำตา”ฟังแล้วก็อดที่จะยิ้มกับคำพูดนั้นไม่ได้
เด็กชาย“รอยยิ้ม”มองเด็กหญิง“น้ำตา”ด้วยสายตาที่อ่อนโยน
“น้ำตา ข้าขอบคุณท่านมาก ที่ยังคงรอข้าอยู่ แม้กาลเวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน”
“ข้า
จะไม่รอท่านได้อย่างไร
ก็ข้ารักท่านถึงเพียงนี้แม้กาลเวลาจะนานกว่านี้เพียงใด
ข้าก็จะรอท่านเรื่อยไป เพราะใจของข้าอยู่ที่ท่านเพียงผู้เดียว”

หลังจากนั้น...
ทั้งสองนั่งลงและซบไหล่พากันคุยถึง
เรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงที่ต่างฝ่ายไม่ได้อยู่ใกล้กัน
มันช่างเป็นช่วงที่เด็กหญิง“น้ำตา”และเด็กชาย“รอยยิ้ม”มีความสุขมาก

เค้าทั้งสองไม่รู้ว่าจะรักกันได้นานแค่ไหน
ไม่รู้ว่าจะคบกันได้นานซักเพียงใด
............แต่ในขณะนี้
เค้าทั้งสองได้รู้แล้วว่าอะไรที่เรียกว่าความรัก
แต่เค้าทั้งสองคงจะอธิบายความหมายของคำว่ารักไม่ได้มากมาย
แต่เค้าทั้งสองจะเรียกมันว่า .....กันและกัน.....



CREDIT : xoxocz * * ลิขสิทธิ์ * *
** คลีนแต่งเองอ่า คิดว่าเปนไงค๊ะ ?? ** แต่งตอนม.2 ^^

จะใช้ได้มั้ยเนี่ยยย ย .. *
วิจารณ์กันหน่อยน๊าาาาา !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Create Date : 21 พฤศจิกายน 2553 Last Update : 21 พฤศจิกายน 2553 22:07:13 น. Counter : 284 Pageviews.		5 comments
Share Tweet