ลาแล้วห้องเรียนเก่าที่เคยอยู่
ลาแล้วคุณครูที่เคยสอน
ลาแล้วเพื่อนรักที่จากจร
ลาแล้วกลอนข้างฝาห้องที่เขียนไว้
ลาแล้วโต๊ะที่รกไปด้วยกาพย์
ลาแล้วภาพที่วานเขียนติดโต๊ะไว้
ลาแล้วม่านที่ปลิวพลิ้วไสว
ลาแล้วไง ......ห้องของพวกเรา

ไม่มีแล้วเข้าแถวหน้าเสาธง
ไม่มีแล้ว แถวตรง พนมมือไหว้
ไม่มีแล้วขาสั้นตัวคู่ใจ
กระโปรงจีบรอบกายก็ไม่มี

มีแต่เพียงภาพเก่าเราร่วมสร้าง
ภาพที่เพื่อนเคียงข้างไปทุกที่
แต่ภาพเก่าจะลับไกลไปทุกที
เพราะวันนี้กล่าวคำว่าอำลา


ใครเล่าเคยร่วมเรียนร่วมเขียนอ่าน
ร่วมกันลอกการบ้านร่วมกัน ซ่า
ร่วมร้องเพลง โดดเต้น เล่นกีฬา
แถมยังแอบนินทา ครูอาจารย์

เคยอยู่ค่ายพักแรมกลางป่าเขา
เพลงใหม่เก่าร้องรับร่วมขับขาน
ยังจำได้ทุกเมื่อเหมือนเมื่อวาน
แม้ล้มลุกคลุกคลานก็มันดี

ถึงวันนี้ดีใจที่ได้จบ
แต่เสียใจไม่ได้พบกับเพื่อนซี้
จากกันไปโชคใครจะร้ายดี
เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ไม่มีนาย

ไปเถิดเพื่อน ไปตามทาง ที่มุ่งมั่น
สร้างความฝันให้เป็นจริงดังใจหมาย
หากพลาดพลั้งความหวังพังทลาย
ไม่ถึงตายสู้ต่ออย่าท้อมัน

ฉันก็ไปตามทางที่หมายมุ่ง
หวังเรืองรุ่งได้ดีเหมือนที่ฝัน
ให้พ่อแม่ยินดีมีสักวัน
เพื่อทดแทนคุณท่านกตัญญู

เหลียวหลังมองโรงเรียนใจหวั่นไหว
ยินเสียงใครดังก้องร้องให้สู้
ให้สมหวังให้รุ่งเรืองให้เฟื่องฟู
หากพลาดพลั้งยังมีครูอยู่ข้างเธอ

เธออาจเป็นไม่ได้ดังใจหวัง
ครูก็ยังภูมิใจอยู่เสมอ
อาจไม่เด่นโด่งดังหรือเลิศเลอ
ขอเพียงเธอเป็นคนดี...แค่นี้พอ