|
|
มนต์รักโคกสาริน...ตอนที่ ๒๗
ที่ใต้ต้นมะขาม (ต้นเดิม) หน้าบ้านประพาส....
พาสเว้ยยยยยย
ผู้ใหญ่พิษณุนั่นเองที่มาตะโกนโหวกเหวก มือถือกระเช้ากล้วยไม้สีส้มอมเหลืองสวยงาม
ประพาสเดินออกจากบ้านมา
อะไรอีกละพี่ผู้ใหญ่ เรียกอยู่ได้ ประพาสหน้ามุ่ย เดินลงมาจากบ้าน
อ้าว ก็ต้องเรียกดังๆดิวะ เผื่อใครบางคนนอนขี้เซาจะได้ตื่นๆ ผู้ใหญ่พิษณุหัวเราะ ประพาสเบ้หน้า
พาสว่าใครบางคนนั้นน่ะ น่าจะเป็นพี่ผู้ใหญ่มากกว่านะ โธ่ ตัวเองนอนขี้เซาไม่มีใครเกิน แล้วยังมาว่าคนอื่นเขา
ผู้ใหญ่พิษณุหัวเราะ ประพาสจึงว่าต่อ
วันๆ ก็เดินทำตัวหล่อๆ ล่ำๆ จีบสาวอยู่ได้
ผู้ใหญ่พิษณุหัวเราะต่อ แหม ไม่ได้จีบเว้ย แค่มีมนุษย์สัมพันธ์ดี แค่นั้นเอง
แล้วผู้ใหญ่ก็ฮัมเพลงขึ้นมา พลางส่งตาหวานให้ประพาส
ไม่ได้ตั้งใจเกิดมาเป็นเพลย์บอย...ที่คอยต้องทำให้เธอต้องช้ำใจ.....
ประพาสฟังแล้วจะอ้วก แหวะ ร้องมาได้ กล้านะเนี่ย
ผู้ใหญ่พิษณุหัวเราะ แหม พาสก็ .....เออ แล้วนี่เปรี้ยวล่ะ ไปไหน ไม่ไปด้วยกันหรอ
อ๋อ เปรี้ยวบอกให้เราไปกันก่อนเลย เปรี้ยวขอไปตรวจตลาดก่อน เพราะวันนี้ชาวบ้านไปงานหมั้นกันหมด เปรี้ยวมันบอกสังหรณ์ใจอะไรก็ไม่รู้
อืม เปรี้ยวมันสังหรณ์อะไรนะ เดี๋ยวพองานเลิกแล้วพี่แวบๆไปมั่งดีกว่า....ว่าแต่ตอนนี้นี่"
ผู้ใหญ่พิษณุหยุดมองประพาส
แต่งตัวเสร็จหรือยังล่ะ.....
เสร็จแล้ว แหม พาสไม่ได้แต่งอะไรมากมายเหมือนพี่ผู้ใหญ่นี่ แหม กลิ่นน้ำหอมฟุ้งเชียวนะ
ผู้ใหญ่พิษณุหัวเราะ แหม หอมจะตาย มานี่ๆ
ว่าแล้วจับหน้าประพาสมาซบที่ตรงอกผู้ใหญ่ ก้มหน้ามาบอกเบาๆ
ดมดูเลย หอมจะตาย....
ประพาสนิ่งไป ก่อนจะดิ้นออกมา เฮ้ย พี่ผู้ใหญ่ หอมอะไรเนี่ย ฉุนจะตาย เมื่อกี้แทบหายใจไม่ออกแน่ะ
ประพาสโวยวาย ผู้ใหญ่กลับยิ้ม
อ้าว ฉุนหรอ พี่นึกว่าพาสจะชอบซะอีก ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร พี่ไปให้คนอื่นดมก็ได้ ประพาสหันมาทันที
พี่ผู้ใหญ่นี่ ก็บอกแล้วไงว่า อย่าเจ้าชู้มากนัก เดี๋ยวคนเขาจะว่าเอาได้...เป็นผู้ใหญ่ประสาอะไร"
แสดงว่าไม่ให้พี่เอาไปให้คนอื่นดมใช่ไหม....
ประพาสพยักหน้า ผู้ใหญ่พิษณุจึงว่า
งั้นพาสก็ต้องทนฉุนต่อไปแล้วกันนะ...สมน้ำหน้า ผู้ใหญ่ว่าแล้วหัวเราะ ประพาสแอบยิ้ม มองไปที่กล้วยไม้
กล้วยไม้สวยจังนะพี่ผู้ใหญ่..... ผู้ใหญ่พิษณุมองตามแล้วยิ้ม
อืม สวยสิ พี่เอามาเป็นพิเศษ จะเอาไปแสดงความยินดีให้ลูกตาลกับคุณเวศเขา......
พี่อยากให้ลูกตาลเขารู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาก็ยังเป็นน้องสาวที่พี่เป็นห่วง และหวังดีอยู่เสมอ
ประพาสฟังแล้วพยักหน้า พลางนึกไปถึงพัดชา ป่านนี้พัดชา น้องสาวที่รักอีกคนหนึ่งจะทำใจได้หรือยังนะ
เขาต้องรู้อยู่แล้วล่ะ พี่ผู้ใหญ่
ผู้ใหญ่พิษณุเงียบไปครู่ มองไปที่ดอกกล้วยไม้แล้วมองประพาส
ดอกกล้วยไม้สวยไหม พาส
สวยดีพี่ผู้ใหญ่ ประพาสพยักหน้า
งั้นวันหลังพี่จะเอามาให้พาสมั่ง พี่จะผสมสีพิเศษเลย...เอาสีดำ เป็นไง เหมาะกับพาสดี ผู้ใหญ่พูดจบแล้วหัวเราะ ประพาสหันมาทำหน้าประหลาด
บ้า พี่ผู้ใหญ่ กล้วยไม้สีดำ มันจะสวยเหรอ ถ้าไม่อยากให้ก็ไม่ต้องให้เลยดีกว่า
ประพาสทำเหมือนจะค้อน แต่ก็ไม่ค้อน เพราะจนป่านนี้ ประพาสก็ยังค้อนไม่เป็น
โอ๋ๆ เปล่าน่า ไม่ได้จะให้สีดำหรอก เอาสีฟ้าดีไหม กล้วยไม้สีฟ้า พาสชอบหรือเปล่า
ประพาสยิ้มออก รีบบอกผู้ใหญ่พิษณุทันที
ชอบๆ พี่ผู้ใหญ่ งั้นเอากล้วยไม้สีฟ้านะ
ผู้ใหญ่พิษณุหัวเราะแล้วคว้ามือประพาสมาจูงเอาไว้แล้วว่า
โอเค แล้วพี่จะเอากล้วยไม้สีฟ้ามาให้ หายากนะเนี่ย แต่จะพยายามผสมสีมาให้..ส่วนตอนนี้..ถ้าพร้อมแล้วก็ไปกันเถอะ
ไปไหนอ่ะ.... ประพาสทำหน้ากวน
ไป...ไปที่ชอบที่ชอบมั้ง ฮ่า อูย....มุขแป๊ก..อีกแล้วผู้ใหญ่
ประพาสมองแล้วส่ายหน้า ยิ้มๆ
พี่ผู้ใหญ่นี่จริงๆเลย รู้ว่ามุขแปีกก็ยังจะปล่อยอยู่นั่นแหละ อย่าไปปล่อยมุขอย่างนี้กับใครนะ
แหม แป๊กตรงไหนเนี่ย พี่ก็ว่าขำแล้วนะ ผู้ใหญ่พิษณุเกาหัวงงๆ
....แต่เอาเถอะ พี่เชื่อพาส ไม่ไปปล่อยมุขกับใครก็ได้...เดี๋ยวจะมาปล่อยมุขกับพาสคนเดียวแล้วกัน...นะ ผู้ใหญ่ยิ้มตาหวาน
ประพาสแอบยิ้ม ก็ตามใจดิ แต่ขอร้องนะ อย่าให้มันแป๊กมากนัก ขี้เกียจหัวเราะ มันฝืน
ผู้ใหญ่หัวเราะ จับมือประพาสเดิน ได้ๆ พี่จะพยายามเพื่อพาสแล้วกัน พาสก็ต้องพยายามเพื่อพี่บ้าง ต้องอดทนเอาหน่อยยนะ..
ประพาสพยักหน้า แล้วทั้งสองก็ยิ้มให้กัน พากันเดินไปคฤหาสน์ของเสี่ยมาย......
ที่บ้านพัก อบต. บุญปลั่ง.........
บุญออบเตรียมตัวจะไปงานเสี่ยมาย สุวัจนีขอตามไปด้วย
อยากไปก็ไปเองสิ บ้านเสี่ยมายก็ไปถูกไม่ใช่หรอ บุญออบหันมาพูดกับสุวัจนี
สุวัจนีหันไปตัดพ้อกับแม่ของบุญออบ
คุณป้าดูสิคะ พี่ออบน่ะ แล้งน้ำใจจังเลย ไม่ยอมให้สุวัจไปด้วย ก็จะไปบ้านเสี่ยมายอยู่แล้ว ก็ให้สุวัจไปด้วยไม่ได้หรอ...หรือว่า....จะไปหายายเด็กนั่น
นี่ สุวัจ เรียกเปรี้ยวเขาดีๆหน่อย บุญออบหันมาดุ
ดูสิคะ คุณป้า สุวัจแตะไม่ได้เลย พูดอย่างงี้แสดงว่าจะไปหาจริงๆใช่ไหม
พี่ต้องไปเตรียมต้อนรับท่านส.ส. ไม่ได้จะไปหาเปรี้ยว และตอนนี้พี่ก็รีบด้วย บุญออบเสียงแข็ง คุณแม่จึงเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ย
เอาน่า ออบรีบก็ไปก่อนเถอะลูก งานต้องมาก่อนอยู่แล้ว ส่วนสุวัจถ้าจะไป เดี๋ยวรอไปกับลุงปลั่งก็แล้วกันนะ
ลุงปลั่งที่นั่งดูเกิร์ลลี่ เบอร์รี อยู่หันมาบอกสุวัจนี
สุวัจรอไปพร้อมลุงก็ได้ แต่ต้องให้ลุงดูเกิร์ลลี่ เบอร์รี่จบก่อนนะ พูดเสร็จก็หันกลับไปดูต่อ สุวัจนีเลยไม่รู้จะทำยังไง ต้องนั่งรอลุงบุญปลั่ง
บุญออบเดินมากอดคุณแม่ แล้วบอกว่า
ออบไปก่อนนะครับ คุณแม่อยู่บ้านสบายๆแล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวเสร็จงานแล้ว....
บุญออบหยุดพูด หันไปมองสุวัจนีแล้วกระซิบที่หูคุณแม่
เสร็จงานแล้ว ออบจะพาเปรี้ยวมาหาแม่นะครับ คุณแม่ฟังแล้วยิ้มรับ
ตลาดบ้านโคกสาริน......
วันนี้ดูเงียบเหงาเป็นพิเศษ เพราะชาวตลาดก็ไปร่วมงานหมั้นที่คฤหาสน์เสี่ยมายกันหมด
เปรี้ยวเดินสำรวจตลาดมาเรื่อยๆๆ รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ ว่าวันนี้จะเกิดเรื่อง คนยิ่งไปงานเลี้ยงสังสรรค์กันหมดด้วย
เดินมาถึงร้านอาโกชาก็เห็นปิดประตูเงียบ สงสัยอาโกชาจะพาเจ้าฟู่ไปกินฟรีอีกตามเคย
เปรี้ยวมองอย่างไม่สนใจ กำลังจะเดินผ่านไปอยู่แล้วเชียว แต่หูก็กลับได้ยินเสียงกุกกัก....
เปรี้ยวจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปเงี่ยหูฟังที่หลังบานประตู ได้ยินเสียงกุกกัก...มาจากร้านอาโกชาจริงๆด้วย
มันอยู่หลังประตูนี่เอง เปรี้ยวคิด จะทำยังไงดี......
แต่เปรี้ยวไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน เพราะคนข้างในค่อยๆแง้มประตูออกมา เปรี้ยวรีบหลบหลังบานประตูที่มันเปิด แล้วค่อยๆ แอบดู...
นั่นมัน....เจ้าบัตรนี่นา....แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ไง...หรือว่ามันจะ....แหกคุกมา....เปรี้ยวคิดอย่างตกใจ
เราต้องจับมันให้ได้ เปรี้ยวคิด ก่อนจะกระแทกบานประตูใส่เจ้าบัตรอย่างจังงงงงง.....
เจ้าบัตรชะงักร้องด้วยความเจ็บปวด โอ้ยยยยย...
มันเอามือกุมหัวแล้วหันมาเจอเปรี้ยว คนที่เอามันเข้าคุกนั่นเอง หนอย...อุตส่าห์แหกคุกได้แล้วตั้งแต่เมื่อเช้ามืด อาศัยที่ชาวบ้านมัวแต่ตื่นเต้นเรื่องงานหมั้นกัน....
.... มันลอบเข้ามาในตลาด รู้สึกหิวจึงเข้าไปขโมยของกินที่ร้านอาโกชา กำลังจะไปหาที่ซ่อนตัวทำภารกิจบางอย่าง ก็ดันมาเจอโจทย์เก่าซะก่อน
คราวนี้ต้องจัดการมันให้ได้ หนอย เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ดันมาหยามน้ำหน้าเราได้.......
เจ้าบัตรเหวี่ยงหมัดเข้าไปที่ห้องเปรี้ยว เปรี้ยวไม่ทันระวังตัวจึงโดนหมัดเจ้าบัตรจนจุก แต่ก็ยังกัดฟันถีบหน้ามันไป...
เจ้าบัตรผงะ.....ร้องด้วยความโมโห คว้ามีดทำครัวออกมาจากที่เหน็บไว้ แล้วจ้วงแทง.....
เปรี้ยวหลบได้อย่างหวุดหวิด.....เจ้าบัตรเสียหลัก ....เปรี้ยวอาศัยช่วงนั้นเตะข้อมือเจ้าบัตร......
มีดหลุดจากมือ ....เปรี้ยวหยิบมาถือไว้...แล้วตั้งท่าจะพุ่งเข้าใส่เจ้าบัตร.....
เจ้าบัตรถอยกรูด....แล้วออกวิ่ง...เปรี้ยววิ่งตามไปทันที...
เจ้าบัตรวิ่งหนีเปรี้ยวเรื่อยๆ...มันเริ่มอ่อนแรงเต็มที เพราะแหกคุกมาทั้งคืน
เห็นบ้านหลังหนึ่งอยู่ข้างหน้า หันไปมองเปรี้ยว ก็เห็นว่าวิ่งตามมา มันจึงเข้าไปในบ้านนั้นทันที
บ้านนั้นคือ ....บ้านพักอบต. ของ ลุงบุญปลั่ง
เจ้าบัตรวิ่งเข้าไปในห้องรับแขก ก็เห็นผู้หญิงวัยกลางคนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
นั่นคือ คุณแม่ของบุญออบนั่นเอง....
เจ้าบัตรตรงเข้าไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่ในถาดบนโต๊ะอาหาร แล้วย่างสามขุมเข้าไปหาคุณแม่ทันที่
คุณแม่ตกใจ.....หนังสือหลุดมือ.....แล้วเจ้าบัตรกับจับคุณแม่เป็นตัวประกัน
เปรี้ยววิ่งตามเข้ามา เห็นหน้าแม่ของบุญออบก็จำได้ จึงร้องเรียก
คุณป้า.....
เจ้าบัตรเอามีดจี้ที่คอคุณป้าแล้วว่า
เฮ้ย อย่าเข้ามานะเว้ย ถ้าเข้ามา อีแก่นี่....ตาย
นี่ ไอ้บัตร เอ็งใจเย็นๆ อยากได้อะไรก็บอกมา แต่ปล่อยคุณป้าไปเหอะ คุณป้าแก่แล้ว เปรี้ยวพยายามเกลี้ยกล่อม
กูไม่ปล่อย กูไม่เชื่อมีงหรอก คราวที่แล้ว มึงก็เอากูเข้าคุกมาทีหนึ่งแล้ว
เจ้าบัตรตวาด เปรี้ยวหันไปมองคุณป้า สบตาอย่างเป็นห่วง
โธ่ ไอ้บัตร ชั้นพูดจริงนะ อยากได้อะไร เงินทอง หรือว่าอยากจะหนีก็ไปได้เลยตอนนี้ แล้วชั้นจะไม่บอกตำรวจหรอก
กูหนีแน่ แต่ก่อนไปกูต้องทำอะไรบางอย่างให้สำเร็จก่อน ว่าแต่มึงน่ะ ถอยไปไกลๆเลย ไม่งั้นกูจิ้มคอหอยจริงๆ นะ
อย่านะ บัตร นี่ๆๆเอางี้ดีกว่า ถ้าเอ็งอยากได้ตัวประกันนะ เอาชั้นดีกว่า คุณป้าแก่แล้ว เอาไปก็ลำบากเปล่าๆนะ
เปรี้ยวพูดจบ คุณป้าก็ร้องเสียงหลง
อย่าพูดอย่างนั้น หนู
แต่เจ้าบัตรอมยิ้ม อืมๆ ก็ดีนะ จะเปลี่ยนกันก็ได้ กูก็อยากชำระแค้นกับมึงเหมือนกัน งั้นมานี่ๆ
เจ้าบัตรเรียกให้เปรี้ยวเดินเข้าไปใกล้
มามัดมือมัดเท้าอีแก่นี่ก่อน มันจะได้ไปไหนไม่ได้ เปรี้ยวไปเอาเชือกมามัดมือและเท้าคุณป้าไว้ แต่มัดไว้หลวมๆ
เจ้าบัตรรู้ทัน มันจึงต่อยหมัดลงไปที่ท้องเปรี้ยวทีหนึ่งจนจุก ทรุดลงกับพื้น
คิดจะตุกติกหรอ.....เดี๋ยวเหอะ แล้วเจ้าบัตรก็มามัดคุณป้าเสียเองจนแน่นหนา พลางเดินไปโทรศัพท์สั่งสมุนเก่าที่กบดานอยู่แถวนี้มาอีกคนหนึ่ง
เสร็จแล้วมันก็จัดการมัดมือ มัดเท้าเปรี้ยว แล้วรอลูกสมุนมาอย่างใจเย็น พลางคิดว่า มันรอเวลาแก้แค้นมานานแล้ว.....และยิ่งกว่านั้น มันรอเวลาบางอย่างมานานแล้วเช่นกัน
ครั้นแล้วเมื่อสมุนเก่าของเจ้าบัตรมาสมทบ มันทั้งสองก็พากันแบกเปรี้ยวออกไป
จนมาถึงกระท่อมร้างหลังวัด ทั้งสองเข้าไปข้างในนั้น วางเปรี้ยวลงกับพื้น เปรี้ยวมองพวกมันไม่วางตา ความเจ็บที่ท้องค่อยทุเลาลงมากแล้ว
กระท่อมร้างไม่มีอะไร มีเพียงแคร่ไม้ไผ่ตั้งอยู่ แต่แคร่ไม้ไผ่นั้นคงจะผุมาก เพราะหักกลางลงมา ดูๆแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่น่าสนใจ
พวกมันมาที่นี่กันทำไมนะ มันมาหาอะไร เปรี้ยวคิด แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโต...
  
| Create Date : 19 ธันวาคม 2548 |
| Last Update : 5 มีนาคม 2549 13:55:59 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 209 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
ชมเช้า..มาจาก ชมเช้า ชมสาย ชมบ่าย ชมเย็น ชมค่ำ ทุกกาลเวลาช่างน่าชื่นชม จะเวลาไหนก็เลือกชมเอาตามสะดวก..
...เวลาเช้า เป็นเวลาที่รู้สึกสดชื่น มีชีวิตชีวา ดูสดใส จอมแก่นแสนซน ที่ไหนได้ ใครๆ เห็นชื่อแล้วบอกว่า 40 ขึ้นแน่ๆ บ้างก็ว่าป้า..เอ่อ เป็นงั้นไป...ขอบอกว่ายังห่างค่ะ ห่างมาก อิอิ...
ตอนนี้มีภารกิจเพื่อชาติให้ปฏิบัติค่ะ รู้สึกภูมิใจจังเลย (โบกมือแบบนางงาม) ดิฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดค่ะ เอาใจช่วยด้วยนะคะ อิอิ...
คุณที่เข้ามาอย่าเพิ่งงงค่ะ ภารกิจอะไรขอเก็บไว้เป็นความลับ(ว่าแต่ ไม่ได้มีใครเขาอยากรู้สักหน่อย ^^") แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามานะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ อ้อ อีกอย่าง เป็นแฟนหงส์ค่ะ (เกี่ยวไหมเนี่ย อิอิ)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
