|
|
|
และแล้ว ก็ไม่รอดจนได้
"วันนี้จินไม่ต้องมาทำงานนะ มาวันศุกร์เลย"
"คะ?" (ในใจนึก ทำไมวะ?)
"พี่จะให้คนมาฝึกงานในครัวน่ะ จินก็ไม่ต้องมาแล้ว มาอีกทีวันศุกร์เลย"
"ค่ะ"(ในใจยังไม่ทันนึกอะไร แต่ตอบส่งๆไปก่อน)
"โอเค แล้วเจอกัน"
.
.
.
นี่คือ บทสนทนาทางโทรศัพท์ที่สั้นโคดๆ แต่มีความหมายมากๆ
เกิดอะไรขึ้น?
ถ้าจะให้เริ่ม ต้องเริ่มตั้งแต่ว่า เรามาเรียนที่melbourneใช่มะ ในเมื่อดวงดี(ตรงไหน? เริ่มไม่แน่ใจแล้ว)ได้มาเรียนเมืองนอกเมืองนา มีรึจะพลาดกินกรรมยอดฮิตของเด็กนักเรียนนอก นั้นก็คือ "ทำงานที่ร้านอาหารไทย"
ดังนั้น
เรื่องนี้ ก็พอๆจะเดาออกแล้วใช่ป่าวเอ่ย ว่าเกิดอะไรขึ้น
ใช่แหล๋ว! เราโดนลดวันทำงานกลางอากาศกันเลย
จริงๆแล้ว วันนี้เป็นวันที่เราต้องไปทำงาน และระหว่างที่กำลังจะไปทำงานนั่นแหล่ะ คุณพี่เจ้าของร้านก็โทรมา ตามบทสนทนาข้างบนนั้นเลย
แล้วมันเกี่ยวอะไรกะชื่อเรื่องล่ะน่ะ?
เกี่ยวสิคะ เพราะเราเองก็เคนเห็นเพื่อนโดนโทรไปบอกว่าไม่ต้องมาทำงานกลางอากาศมาแล้ว(เรียกแบบนี้ ดูดีกว่าคำว่า โดนไล่ออกนิดส์นึง) แถมด้วยได้ยินชื่อเสียงเรื่องพรรค์นี้มาก็หลายรอบอยู่ แต่ก็ยังนึกในใจว่า เราเองก็ไม่เคยไปเถียงไปหาเรื่องเค้า เค้าก็น่าจะเก็บเราไว้ใช้งานต่อไปเรื่อยๆล่ะน่ะ
จนกระทั่ง พี่ทำงานขอลาออกโดยกระทันหัน คุณพี่เจ้าของร้านก็เริ่มมองหาเด็กใหม่ ไอ้เราก็ดีใจนิดๆว่า มีคนมาช่วยผ่อนงานแล้ว(มองโลกได้แง่ดีมากเลยนะเนี่ย ตัวเราเนี่ย) 
แต่กลายเป็นว่า อิชั้นโดนลดไปเลยสองวันเต็มๆ จากที่ทำสี่วัน โดนลดเหลือแค่สองวัน แล้วอิช้านจะเอาอะไรไปช๊อป เอ๊ย!!! ไปกินล่ะคะ
พอบอกใคร ใครก็ว่าแบบนี้มันสมควรทำเหรอ ถึงจะเป็นเจ้าของร้านก็เถอะ
เราก็ว่า มันแย่อ่ะ เริ่มรู้สึกไม่ดี
เฮ้อ สงสัยคงต้องหาที่ทำงานใหม่อีกแล้ว ไม่งั้น ตายแหน่ๆ
| Create Date : 17 เมษายน 2550 | | |
| Last Update : 17 เมษายน 2550 17:32:00 น. |
| Counter : 216 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
Melbourne Australia
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เด็กตาดำๆเฉื่อยๆแฉะๆ อะไรก้อได้ ง่ายๆ(แต่ไม่ใจง่ายนะเออ) ปฏิเสธคนไม่เก่ง รักบ้านรักหมา แต่กลับถูกส่งมาเรียนต่อในที่ห่างไกล(9ชม.บินเอ๊ง)
ใฝ่ฝันจะมีร้านชอคโกแลตเป็นของตัวเอง ทำงานในสิ่งที่ชอบ มีความสุขจะชีวิต แค่นั้นเป็นพอ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
