|
|
อำลาจิวยี่
ฝ่ายเล่าปี่ตั้งให้ขงเบ้งเป็นที่แม่ทัพสามัญชน แลเมืองเลงเหลง เมืองฮุยเอี๋ยงแลเมืองเตียงสาสามเมืองนั้นให้อยู่ในบังคับขงเบ้งเป็นสิทธิ์ขาด แลให้จูล่งเป็นเจ้าเมืองฮุยเอี๋ยงด้วย
ฝ่ายเล่าเจี้ยงเจ้าเมืองเสฉวน ได้ให้เตียวสงคนสนิทมาแสดงความเคารพโจโฉ ด้วยแจ้งความว่าโจโฉได้เมืองเกงจิ๋ว แลเตียวสงนั้นแม้ร่างเตี้ยเล็ก บุคลิกดูหลุกหลิก แต่แท้จริงมีปัญญากล้าหาญนัก
ฝ่ายโจโฉมีใจกำเริบ ด้วยตัวได้เมืองเกงจิ๋วแลเล่าปี่ก็แตกหนีไป ครั้นเห็นเตียวสงรูปร่างอัปลักษณ์ก็หาชอบไม่ แลต้อนรับเตียวสงอย่างขอไปที ฝ่ายเตียวสิ้วขุนนางโจโฉจึงแนะให้ตั้งเตียวสงเป็นที่ขุนนาง โจโฉก็ไม่เห็นชอบ แลมิได้ตั้งเตียวสงเป็นที่ขุนนาง
ฝ่ายเตียวสงเห็นโจโฉทำการกำเริบ มิได้เห็นแก่หน้าตนดังนั้น ก็คิดโกรธโจโฉเป็นอันมาก แลกลับไปเมืองเสฉวนแล้วจึงว่าแก่เล่าเจี้ยงให้ตัดไมตรีโจโฉเสีย แลเป็นพันธมิตรกันกับเล่าปี่ เล่าเจี้ยงก็เห็นชอบด้วย
ฝ่ายเฉาชงบุตรโจโฉป่วยหนักทนไม่ได้ก็ตายลง โจโฉโศกเศร้าโทมนัสเป็นอันมาก ถึงกับกล่าวขึ้นว่า ซึ่งเราให้ประหารหมอฮัวโต๋เสียแต่ก่อนนั้นผิดนักไม่ควรเลย หากหมอฮัวโต๋อยู่เห็นจะรักษาเฉาชงลูกเราได้เป็นแท้
ฝ่ายซุนกวนให้ He Qi ตีตันเอี๋ยงได้ด้วยการโจมตีโดยมิให้ข้าศึกทันตั้งตัว แลได้เมืองตันเอี๋ยง ซุนกวนจึงตั้ง He Qi เป็นที่เจ้าเมืองตันเอี๋ยง
ปีต่อมา (ศักราชเจี้ยนอันที่ 14 หรือ ค.ศ.209) ซุนกวนซึ่งล้อมเมืองหัปป๋านั้นก็ยังหักเอาเมืองมิได้ ซุนกวนจึงคิดว่า ควรที่จะนำทหารม้าเคลื่อนพลเป็นการเร็วรุกใส่ศัตรู เตียวเหียนจึงว่า ศาสตราวุธนั้นเป็นของเลวทราม แลศึกสงครามเป็นของอันตรายคู่กันอยู่ ซึ่งท่านจะทำเสี่ยงภัยดังทหารเลวนั้นไม่ควร ถึงท่านตัดเอาศีรษะนายทหารข้าศึกได้ คนทั้งปวงก็มีใจวิตกด้วยตัวท่านเป็นอันมาก เกรงตัวท่านเป็นอันตรายขึ้นการก็จะเสียไป ดังนี้ท่านจงทำตามอย่างมหากษัตริย์แต่โบราณเถิด อย่าเลียนเยี่ยงขุนศึกMeng Ben Xia Yu สองคนในครั้งโบราณนั้นเลย ซุนกวนเห็นชอบด้วย การซึ่งจะเตรียมทัพม้านั้นก็ให้เลิกเสีย
ฝ่ายจิวยี่ซึ่งตีกังเหลงมาประมาณปีกว่า ทหารโจหยินพ่ายศึกล้มตายเป็นอันมาก โจหยินก็ทิ้งเมืองหนีไป จิวยี่ก็ได้เมืองกังเหลง ฝ่ายซุนกวนจึงตั้งจิวยี่ให้ไปกินเมือง Nan แลกังเหลง ด้านเทียเภานั้นให้เป็นเจ้าเมืองกังแฮ ควบคุม Shaxian ลิห้อมให้เป็นเจ้าเมือง Pengze แลลิบอง ตั้งเป็นที่นายอำเภอ Xunyang
ไม่นานต่อมาเล่ากี๋ป่วยหนัก โรคกำเริบจัดขึ้นก็ตายลง ซุนกวนจึงให้เมืองเกงจิ๋วอยู่ในบังคับเล่าปี่สืบไป แลจิวยี่ก็ให้อาณาเขตลำน้ำแยงซีข้างทิศใต้ให้เป็นสิทธิ์ขาดแก่เล่าปี่
แลนางซุนฮูหยินน้องสาวซุนกวน ฤานามจริงว่าซุนซ่างเซียงนั้น ซุนกวนก็ยกให้เป็นภรรยาเล่าปี่ แลซุนฮูหยินนี้แม้เป็นสตรีแต่ก็องอาจกล้าหาญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าซุนกวนผู้พี่ แลคนใช้นางซุนฮูหยินกว่าร้อยนั้น ล้วนคาดกระบี่พกพาอาวุธทุกตัวคน แม้เล่าปี่ผู้สามีเองก็ยังหวาดหวั่นเมื่อไปพบกับนาง
ฝ่ายโจโฉชื่นชมปัญญาจิวยี่ จึงให้เจียวก้านแห่งโกกั๋งมาเกลี้ยกล่อมให้จิวยี่สามิภักดิ์เป็นการลับ แลเจียวก้านนั้นเป็นผู้มีปัญญาหาผู้เสมอมิได้ในเขตลำน้ำแยงซีและ Huai เจียวก้านแต่งกายด้วยผ้าหยาบแลหมวกลินินมาพบจิวยี่ ดั่งหนึ่งมาไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกันธรรมดาฉะนั้น
ฝ่ายจิวยี่แจ้งว่าเจียวก้านมาก็ออกมาต้อนรับแล้วจึงว่า ถึงว่าท่านเป็นกระบอกเสียงส่งข่าวแห่งโจโฉก็ตามเถิด แต่ท่านเดินทางไกลมาฉะนี้เห็นจะเหนื่อยเกินแก่หน้าที่ไป แล้วจิวยี่จึงให้นำเจียวก้านไปดูค่ายทหาร ทั้งที่เก็บเสบียง คลังอาวุธทั้งปวงเจียวก้านก็แจ้งสิ้น แลจิวยี่จึงให้หาเจียวก้านมาเสพสุรากินโต๊ะกันเป็นที่สบาย
แล้วจิวยี่จึงว่า อันวีรชนนั้นถ้าได้พบหน้านายดีแล้ว ถึงว่าเบื้องหน้าประพฤตินอบน้อมเป็นนายบ่าวกันก็ดี แต่ภายในนั้นนับถือกันดังหนึ่งพี่น้องร่วมอุทรกัน แลซุนกวนนายเรานั้นมีปัญญา เราพูดสิ่งใดก็เห็นชอบ แลร่วมสุขร่วมทุกข์กันมาก็นานแล้ว ถึงซูฉินเมืองแต้แลเตียวหยีเมืองจิ๋นครั้งเลียดก๊กมา ก็ไม่อาจกล่อมเราให้เข้าด้วยโจโฉได้ดอก
ฝ่ายเจียวก้านได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะ แล้วจิวยี่ เจียวก้านก็กินโต๊ะกันสนุกสนาน กิจการบ้านเมืองนั้นก็มิได้เอ่ยถึงอีก
ครั้นเจียวก้านกลับถึงเมืองฮูโต๋ ก็ยกย่องน้ำใจจิวยี่ว่าน้ำใจเข้มแข็งภักดี หาผู้ใดเสมอเหมือนมิได้
ฝ่าย He Xia เห็นโจโฉเคร่งครัดให้ขุนนางสมถะก็ไม่เห็นชอบจึงว่า อันคนเรานี้แตกต่างกันอยู่ ซึ่งท่านชมชอบชีวิตสมถะนั้นอาจชอบอยู่กับตัวท่าน แลท่านมาบังคับให้ทุกผู้คนทำการดังใจท่านนี้หาเป็นยุติธรรมไม่ บัดนี้ขุนนางเพียงแต่กินดีอยู่ดีก็เป็นโทษแก่คนทั้งปวงว่าฉ้อราษฎร์บังหลวง แลขุนนางซึ่งซอมซ่อแต่งขนสัตว์นั้นก็คิดเอาว่าเป็นตงฉินสัตย์ซื่อ ดังนี้แลขุนนางทั้งปวงจึงทำตัวซอมซ่อเสีย อันเกวียนเสื้อผ้าแพรพรรณนั้นก็ซุกไว้ แลบางผู้ยังจะเอาอาหารที่บ้านมากินเสียอีก
อันธรรมเนียมนั้นชอบแต่จะเดินสายกลาง แลทำแต่การง่ายๆ อันท่านนั้นชอบให้ทำแต่การอันยาก แลจะให้คนทั้งปวงทำตามแต่ใจท่านนั้นควรอยู่หรือ เห็นขุนนางทั้งปวงจะเบื่อหน่ายเป็นแท้
ผู้มีปัญญาแต่โบราณก็สอนถึงธรรมชาติมนุษย์ทั้งปวงซึ่งเป็นของธรรมดา แลท่านมาถือธรรมเนียมเกินควรฉะนี้ เกลือกขุนนางทั้งปวงคิดไปว่าทำตามคำท่านแล้วอยู่รอดดี ก็จะหน้าไหว้หลังหลอกกันเป็นสันดานเป็นแน่
โจโฉฟังแล้วเห็นดีด้วยกับ He Xia
ในปีนี้ เกิดมีขบถขึ้นในหลายท้องที่ซึ่งอยู่ในบังคับโจโฉ โจโฉจึงให้เตียวเลี้ยว เตียวคับ งักจิ้น ซิหลง อิกิ๋มห้าคนนำทหารยกไปปราบกบฏให้อาณาประชาราษฎรได้ความสุข ห้าคนนี้นำทหารตีขบถแตกไปมีผลงานปรากฏไว้เป็นอันมาก แลผู้มีความชอบเป็นเอกกว่าขุนทัพนายทหารทั้งปวงนั้นคืออิกิ๋ม ซึ่งปราบอริราชศัตรู ณ เมืองตงไห่ได้ราบคาบเรียบร้อย ครั้นโจโฉแจ้งว่าอิกิ๋มมีผลงานกว่าคนทั้งปวงแล้ว จึงเลื่อนอิกิ๋มขึ้นเป็นที่หู่เวยเจียงกุ๋น(หู่เวยเจียงจวิน) แปลเป็นคำไทยว่านายพลพยัคฆ์เดช
ฤดูใบไม้ผลิปีถัดมา(ค.ศ.210) พระเจ้าเหี้ยนเต้ออกราชโองการว่า Meng Gongchuo นั้นมีปัญญามาก เห็นจะเป็นที่ขุนนางเมืองเตียว(รัฐจ้าว..Zhao) เมืองเว่ย(รัฐวุ่ย..Wei)ได้ แต่หากจะให้เป็นขุนนางใหญ่แผ่นดินTeng แล Xue นั้นเห็นขัดสนเกินกำลังไปนัก หากขุนนางใหญ่จำต้องมีความสัตย์เป็นที่ตั้งแล้ว ที่ไหนพระเจ้าเจ๋ฮวนก๋ง(ฉีหวนกง)จะเป็นใหญ่มีอำนาจในเมืองเจ๋(แคว้นฉี..Qi)ได้เล่า ขุนนางทั้งปวงจงช่วยเหลือเราเสาะหาผู้มีปัญญาซึ่งซ่อนเร้นตัวอยู่ให้มาทำราชการด้วยเราเถิด
ในคิมหันต์ฤดู โจโฉให้เกณฑ์คนมาสร้างปราสาทนกยูงทองแดงไว้ ณ เงียบกุ๋น ให้สำเร็จเรียบร้อยจงเร็ว
แล้วโจโฉจึงประกาศในเดือนสิบสอง วันที่ 1 มกราคม มีความว่า
เมื่อแรกนั้น เราก็มีชื่อเลื่องลืออยู่ว่าเป็นคนกตัญญูรู้คุณคน หากเรามิได้ลำพอง แลคิดเอาว่าตัวนั้นชื่อหาโด่งดังเสมอปราชญ์น้อยใหญ่ทั้งปวงในแผ่นดินไม่ เราก็เกรงอยู่ว่าคนทั้งปวงจะหมิ่นเราว่าเป็นแต่คนชั้นสามัญเอาได้ เราจึงตั้งใจทำราชการสนองคุณแผ่นดินจนถึงขนาด
ถึงเราจะสังหารแลขับคนถ่อยทรามทั้งปวงออกไปเสีย ณ จี้หนานนั้นแล้วก็ตามเถิด เราก็เชื่อเป็นมั่นเหมาะอยู่ว่าคนซึ่งเราตั้งให้มียศใหญ่โตได้ความสุขนั้นมีน้ำใจดีสมกันกับตราตั้งเราอยู่แล้ว หากเราเกิดเป็นอริกันขึ้นกับขันทีทั้งปวงซึ่งเป็นใหญ่อยู่ ณ เมืองลกเอี๋ยงนั้น เราจึงทำเป็นป่วยหาเหตุจะลาออกเสียจากราชการกลับไปบ้าน
ครั้งนั้นเรายังเยาว์นัก บ้านเราก็สวยงามอยู่เป็นสุข แลฤดูใบไม้ร่วงแลวสันตฤดูนั้นเราจักอ่านตำราหาความรู้ แลฤดูใบไม้ผลิ คิมหันตฤดูนั้นเราจักออกป่าล่าสัตว์เป็นที่สบาย เราก็คิดอยู่ว่าเราจักล่าสัตว์แลอ่านตำราสลับไปดังนี้อยู่ประมาณสักยี่สิบปี ให้ขันทีทั้งปวงสิ้นอำนาจลงก่อน ก็คงจะกลับไปทำราชการเหมือนแต่ก่อน
หากเราสำคัญผิดไป พระเจ้าเลนเต้ให้หาเราเข้ามาเป็นที่ขุนพลจัดการกองทัพ เราจึงคิดการจะให้เหลือชื่อเราไว้ในแผ่นดินสืบไปแทนที่จะเอกเขนกล่าสัตว์แลอ่านตำราเหมือนแต่ก่อน ครั้งนั้นเราคิดอยู่แต่ว่าจะทำราชการให้มีผลงานใหญ่โต ปราบปรามขบถแลหาความสำเร็จ แลเราหมายว่าเมื่อเราตายนั้น โกศเราจักจารึกลงไว้ว่า อดีตแม่ทัพผู้ปราบปรามทิศตะวันตก พระยาแซ่โจแห่งราชวงศ์ฮั่น
ครั้นตั๋งโต๊ะยึดตัวฮ่องเต้บัญชาการเหล่าขุนนาง เรามีใจเจ็บร้อนด้วยแผ่นดิน ให้ระดมเหล่าขุนนางซึ่งมีใจภักดีต่อพระมหากษัตริย์ เพื่อรบตั๋งโต๊ะช่วยเหลือพระเจ้าเหี้ยนเต้ การสืบมาจนเราได้เมือง(มณฑล)กุนจิ๋ว เราได้โจรโพกผ้าเหลืองทั้งปวงซึ่งเหลืออยู่แต่เตียวก๊กนั้นมาเข้าด้วยถึงสามสิบหมื่นเศษ อ้วนสุด อ้วนเสี้ยว แลเล่าเปียวขบถแผ่นดินทั้งสามคนนี้ก็ตายเสียสิ้นด้วยปัญญาความคิดเรา แลเราจึงได้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน เกียรติยศซึ่งเราได้ในครั้งนี้นั้นมากเสียกว่าที่เราวาดฝันไว้ครั้งยังเป็นขุนนางผู้น้อยนัก
หากเราไม่มาช่วยพระเจ้าเหี้ยนเต้ทำราชการดังนี้แล้ว เห็นทีแผ่นดินจะเป็นจลาจลแลพระมหากษัตริย์จะเป็นอันตรายไป ด้วยคนมักใหญ่ใฝ่สูงจะเป็นขบถต่อเจ้าข้าวแดงนั้นมากนัก
แลบัดนี้เราได้เผยความในใจเรา ด้วยเราหวังจะให้คนซึ่งเห็นว่าอำนาจเรามาก แลสำคัญผิดไปว่าเราข่มเหงพระเจ้าเหี้ยนเต้แลหวังตั้งตัวขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์เสียเองนั้นแจ้งว่า ซึ่งเรามีอำนาจวาสนาทั้งนี้ด้วยเง็กเซียงฮ่องเต้แห่งสวรรค์นั้นเมตตาเรา
ซึ่งจะให้เราอำลาวงราชการ อำนาจนั้นยกคืนพระเจ้าเหี้ยนเต้ แลให้ไปพำนักที่ Wuping ให้จงสงบสันติมีความสุขนั้นเราเห็นไม่ได้ ด้วยแม้เราสละอำนาจเสียเวลาใด เห็นเราจะเป็นอันตรายด้วยศัตรูแผ่นดินทั้งปวงเวลานั้นเป็นแน่แท้ มิใช่เราประสงค์แต่จะให้ตัวปลอดภัยถ่ายเดียว เรายังจะให้บุตรหลานเราทั้งปวงได้ความสุขมิต้องผจญอันตรายทั้งปวงด้วย อันเรานี้ยังสมควรจะถูกสังหารดังหนึ่งเสี้ยนหนามแผ่นดินกระนั้นหรือ แลแผ่นดินก็ยังเป็นจลาจลนี้เราร้อนใจอยู่ ซึ่งจะตายไปโดยไร้ค่าให้ชื่อสิ้นเสียไม่ปรากฏให้เลื่องในแผ่นดินนั้นเราไม่เห็นด้วย
บัดนี้ศักดินาแลเบี้ยหวัดเราก็มาก ทั้งสี่ตำบลแลสามหมื่นครัวนั้นพออยู่แล้ว อันความดีเราซึ่งปรากฏอยู่นั้นเห็นหาสมกันกับบำเหน็จรางวัลซึ่งได้นี้ไม่ แลแผ่นดินข้างทิศทักษิณนั้นก็ยังไม่เป็นสุขทำสงครามกันวุ่นวายอยู่ ซึ่งเราจะอำลาราชการในบัดนี้นั้นไม่ได้ ถึงกระนั้นก็ตามเถิด เราก็จะถวายอาณาบริเวณอันเป็นสิทธิ์แก่เรานั้นคืนให้พระเจ้าเหี้ยนเต้ ทั้งYangxia Zhe และ Ku นั้นเราจักมอบคืนพระราชสำนักให้สิ้น ยั้งไว้แต่เบี้ยหวัดหมื่นครอบครัวที่ Wuping นั้นเรายังมิคืนขอเก็บเอาไว้ก่อน แลหน้าที่ราชการสิทธิ์ขาดบางหน้าที่นั้นเราจะเลิกเสีย คนทั้งปวงก็เห็นจะไม่นินทาเราได้
ขุนนางเมืองเกงจิ๋วแต่เดิมเข้าด้วยเล่าปี่เป็นอันมาก แลเล่าปี่คิดว่า หัวเมืองเราก็น้อยแต่เท่านี้ ซึ่งจะทำการใหญ่สืบไปเมื่อหน้านั้นเห็นขัดสนนัก จึงลงเรือไปเมืองเกงจิ๋ว เข้าไปหาซุนกวนแล้วว่า อันเมืองลำกุ๋นหัวเมืองเกงจิ๋วนั้นขอเรายืมไว้เสียก่อนเถิด
ฝ่ายจิวยี่ ลิห้อมแจ้งว่าเล่าปี่จะเอาเมืองลำกุ๋นดังนั้นก็ไม่เห็นชอบ แลจิวยี่จึงเขียนหนังสือส่งไปหาซุนกวน ณ เมืองกังตั๋ง ซุนกวนฉีกผนึกหนังสือออกอ่านได้ความว่า อันเล่าปี่นั้นเป็นศัตรูแผ่นดิน แลเจ้าอุบายความคิดมีเล่ห์ร้ายกาจนัก ทั้งขุนพลกวนอู เตียวหุยสองคนข้างกายนี้มีฝีมือเป็นเอกในแผ่นดินดังพยัคฆ์ในกลางป่า ซึ่งจะหาผู้เสมอขุนศึกสองคนนี้ได้นั้นเห็นขัดสนนัก อันเล่าปี่มีปัญญาแลผู้มีฝีมือไว้ช่วยทำราชการดังนี้แล้ว คงจะไม่ยอมอยู่ในอำนาจเมืองกังตั๋งไปได้นาน เห็นจะต้องรบกันขึ้นสักวันมิต้องสงสัยเลย
ชอบแต่จะกักเล่าปี่เอาไว้แต่ในเมืองกังตั๋ง แลให้สร้างที่อยู่เล่าปี่ใหญ่โตโอ่โถงดุจพระราชวังในราชธานี อันสนมกรมในแลทรัพย์สินสมบัตินั้นให้มอบแก่เล่าปี่จงมาก ให้ทรัพย์แลสนมนั้นปิดหูตาเล่าปี่เสียมิให้เห็นการภายนอก แลตั้งกวนอู เตียวหุยเป็นที่ขุนนางแยกไปจากเล่าปี่ อาศัยฝีมือทหารกวนอู เตียวหุยนี้เห็นการใหญ่เมื่อหน้าจะสมความคิดเป็นแน่แท้
แลท่านมาทำการประมาท ให้เล่าปี่ กวนอู เตียวหุยอยู่ร่วมด้วยกันทั้งนี้ เห็นสืบไปเมื่อหน้าปลาน้อยในบ่อจักกลายเป็นมังกรใหญ่ซึ่งได้กำลังมาแต่พระพิรุณบนชั้นฟ้า การก็จะเสียไปไม่ควรเลย
ฝ่ายโลซกแจ้งว่าจิวยี่เขียนหนังสือมาจะให้กำจัดเล่าปี่ดังนั้นจึงว่า ซึ่งจิวยี่เขียนเป็นหนังสือมานี้ไม่ชอบ ถึงท่านจะมีปัญญาปรากฏไปในแผ่นดินก็ตามเถิด แต่กำลังโจโฉนั้นมากนัก เราก็เพิ่งได้เมืองเกงจิ๋วแต่ยังมิได้น้ำใจไพร่บ้านพลเมือง แลโจโฉนั้นเห็นจะมาตีเอาเมืองเกงจิ๋วกลับไปไม่รอช้าอยู่เป็นแน่ ชอบแต่จะให้เมืองลำกุ๋นเล่าปี่ยืมเสีย เล่าปี่ก็จะบำรุงให้อาณาประชาราษฎรได้ความสุข แลเป็นหนามยอกอกโจโฉต่อไป ทั้งยังเป็นกำลังให้เมืองกังตั๋งเราอีกเล่า ซึ่งท่านจะกำจัดเล่าปี่เสียดังนั้นเห็นควรแล้วหรือ
ฝ่ายซุนกวนฟังคำโลซกแล้วเห็นชอบ จึงให้เล่าปี่ยืมเมืองลำกุ๋น
ฝ่ายโจโฉนั่งเขียนหนังสืออยู่ ณ เมืองฮูโต๋ พอดีคนใช้เข้ามาแจ้งความโจโฉว่า บัดนี้ซุนกวนให้เมืองลำกุ๋นเล่าปี่แต่ชั่วคราวแล้ว โจโฉแจ้งดังนั้นก็ตระหนกเป็นกำลัง มือซึ่งจับพู่กันอยู่นั้นอ่อน ปล่อยพู่กันตกพื้นไม่รู้ตัว
ฝ่ายจิวยี่ขึ้นเรือไปเมืองเกงจิ๋ว แล้วเข้าไปหาซุนกวนแลกล่าวขึ้นว่า อันโจโฉนั้นเพิ่งแตกไป จักต้องระแวงน้ำใจขุนนางข้างกายเป็นแท้ ซึ่งจะนำทหารยกมาตีเมืองกังตั๋งเรานั้นไม่ได้ ข้าขอนำทหารยกไปตีเอาเมืองเสฉวน เมืองฮันต๋งมาเป็นกำลังเมืองกังตั๋งเราจงได้ แลขอให้ Sun Yu เจ้าเมืองตันเอี๋ยงซึ่งเป็นบุตรซุนเจ้งนั้นไปทัพกับข้าด้วย ด้วยเมื่อได้เมืองเสฉวน เมืองฮันต๋งแล้ว ข้าจักให้ Sun Yu รักษาเมือง แลคิดการจะเป็นไมตรีกันกับม้าเฉียว ตัวข้านั้นจะมาหาท่านแลยกไปตีเมืองซงหยง กดดันโจโฉ หากสมความคิดดังนี้แล้วก็เห็นจะวางแผนทำศึกข้างทิศเหนือสืบไปได้
ซุนกวนเห็นชอบด้วย จึงให้จิวยี่ทำการไปตามคำนั้น
ฝ่ายจิวยี่จึงกลับมายังเมืองกังเหลง แลเตรียมทหารจะยกไปตีเอาเมืองจ๊ก หากจิวยี่เกิดเป็นไข้หนักขึ้น ก็อุตส่าห์เขียนหนังสือส่งไปหาซุนกวนมีความว่า อันชายชาติทหารเราเกิดมาแล้วจะตายเมื่อใดก็สุดแต่ฟ้าลิขิตไม่เปลี่ยนแปลงได้ ซึ่งข้าจะตายนั้นเสียใจก็แต่ปรารถนาของข้านั้นยังหาสมความคิดไม่ แลสืบไปเมื่อตายเห็นจะไม่ได้ฟังท่านแนะนำต่อไปแล้ว
บัดนี้โจโฉมีอำนาจเป็นใหญ่อยู่ข้างทิศเหนือ แผ่นดินก็ยังร้อนดังเพลิงเผาหาสงบสุขไม่ อันเล่าปี่ซึ่งเป็นไมตรีกับเรานั้นอยู่ด้วยก็ดังอยู่กันกับพยัคฆ์ร้าย เห็นได้ทีก็จะแว้งกัดเมืองกังตั๋งให้ได้ความเดือดร้อน การแผ่นดินจะเป็นไปเช่นไรนั้นข้าไม่แจ้ง ขุนนางทั้งปวงเห็นจะต้องห่วงใยกิจบ้านการเมืองก่อนตัวเองเสียแล้วในครั้งนี้
เห็นแต่โลซกสัตย์ซื่อเป็นยุติธรรม ควรที่จะสืบตำแหน่งแทนข้าต่อไปได้ หากมีโลซกเป็นใหญ่อยู่เมืองกังตั๋งสมคำข้าแล้ว ถึงสิ้นชีวิตไปข้าก็ตายอย่างสงบ ไม่ทุกข์ร้อนถึงดวงเมืองกังตั๋งเมื่อหน้าเลย
แลเมื่อส่งหนังสือไปแล้ว พอถึงเดือนสิบสอง จิวยี่ไข้หนักขึ้นทนไม่ได้ก็ถึงแก่กรรมลง ณ Baqiu
ฝ่ายซุนกวนฉีกหนังสือจิวยี่อ่านแล้วก็โทมนัสเป็นอันมากแล้วจึงว่า อันจิวยี่นั้นมีปัญญาควรที่จะทำการใหญ่ต่อไปได้ บัดนี้ก็มาตายแต่หนุ่มเสียแล้ว บัดนี้เราจะไว้ใจใครให้คิดการสืบไปได้เล่า แล้วซุนกวนจึงไปที่ Wuhu ร่วมงานศพจิวยี่ด้วย
ครั้นจิวยี่ถึงแก่กรรมแล้ว ปราสาทนกยูงทองแดงซึ่งโจโฉให้สร้างนั้นสำเร็จลง โจโฉก็มีความพอใจมาก
ฝ่ายซุนกวนจึงเลื่อนที่โลซกขึ้นเป็นขุนพลผู้มั่นคง ทหารสังกัดจิวยี่ให้เป็นสิทธิ์ขาดแก่โลซกจงสิ้น ส่วนเทียเภาให้ไปเป็นเจ้าเมือง Nan
โลซกนำทหารหนึ่งหมื่นเศษ ยกไปตั้งอยู่ ณ ลกเค้า
ฝ่ายบังทองเข้าไปหาเล่าปี่ เล่าปี่เห็นบังทองอัปลักษณ์ก็มีใจชัง จึงให้บังทองไปเป็นที่นายอำเภอเมืองลอยเอี๋ยง บังทองน้อยใจเมาสุราไม่ใส่ใจในราชการงานเมือง ราษฎรเมืองลอยเอี๋ยงได้ความเดือดร้อนเป็นอันมาก
ฝ่ายเล่าปี่แจ้งความดังนั้น จึงให้ขับบังทองไปเสีย
ฝ่ายโลซกแจ้งว่าเล่าปี่ให้ไล่บังทองดังนั้น จึงเขียนหนังสือส่งไปหาเล่าปี่มีความว่า บังทองนั้นเจ้าอุบายความคิดเป็นหนึ่งในแผ่นดิน ซึ่งจะให้มาเจ่าอยู่แต่ในอำเภอเล็กน้อยเท่านี้นั้นไม่ควร ชอบแต่จะตั้งขึ้นเป็นที่ขุนนางสนิทสนมกันกับท่าน เห็นบังทองจะตั้งใจทำราชการเป็นคุณแก่ท่านสืบไปภายหน้า และขงเบ้งนั้นก็คิดต้องกันกับคำโลซก
ฝ่ายเล่าปี่เห็นโลซก ขงเบ้งว่าดังนั้นจึงให้หาบังทองมาเสวนากัน แลเล่าปี่ได้ความคิดบังทองไปเป็นอันมาก จึงตั้งให้บังทองเป็นที่ขุนนางในที่ว่าการ แต่นั้นมาเล่าปี่ก็ปฏิบัติบังทองเป็นอันดี เป็นรองก็แต่ขงเบ้งผู้เดียว แลบังทอง ขงเบ้งสองคนนี้ก็ได้เป็นที่แม่ทัพสามัญชนควบคุมกองทัพ
ฝ่ายซุนกวนตั้งโปจิดเป็นผู้ตรวจราชการเมือง(มณฑล)เกียวจิ๋ว และShi Xie เข้าด้วยโปจิด ส่วนอาวสิ้วเพื่อนเล่าปี่นั้นเปลือกนอกเข้าเกลี้ยกล่อมด้วยโปจิด หากเนื้อแท้นั้นคิดการเอาใจออกหากโปจิดอยู่ฃ
ฝ่ายโปจิดรู้ว่าอาวสิ้วเป็นคนอาสัตย์ ก็ให้หาอาวสิ้วเข้ามาแล้วให้เอาไปตัดศีรษะเสีย อำนาจแลชื่อโปจิดก็ปรากฏเป็นที่ลือชาต่อคนทั้งปวง ณ เมืองเกียวจิ๋วนั้น
ฝ่าย Shi Xie เป็นที่ขุนพลซ้ายในบังคับซุนกวนแล้ว ก็ส่งบุตรมาไว้เป็นประกัน ซุนกวนก็เพิ่งได้ Nanling มาไว้เป็นสิทธิ์แก่ตัวในครานี้
| Create Date : 27 มิถุนายน 2551 |
| Last Update : 9 กรกฎาคม 2551 8:20:10 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 400 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [