|
|
แซ่อ้วนล่มสลาย..(ตอนที่ 2)
ซุนฮวด(ซุนยหวี่...Xun Yue)ซึ่งเป็นที่ขุนนางท้องพระโรงแลผู้ตรวจการตึกสำหรับการหนังสือนั้นเขียนตำราหนังสือเรียกว่า ตันเจี่ยน(เฉินเจี้ยน...Shenjian)แลแบ่งเป็นห้าส่วน นำขึ้นทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ แลซุนฮวดนั้นเป็นบุตรของบุตรใหญ่ซุนของ อันซุนของนี้เป็นปราชญ์ซึ่งมีปัญญาแต่ครั้งโบราณ แลซุนฮก ซุนฮิวที่ปรึกษาโจโฉนั้นก็เป็นหลานสืบมาแต่ชั่วซุนของ แลทั้งนี้ซุนฮวดนับว่าเป็นพี่น้องซุนฮก ซุนฮิว
แลขณะนั้นโจโฉควบคุมอำนาจบริหารบ้านเมืองในกำมือตัวสิ้น พระเจ้าเหี้ยนเต้เหมือนหนึ่งเจว็ดบนศาลอยู่แต่ในอำนาจโจโฉ ซุนฮวดแจ้งก็แนะนำความคิดแก่พระเจ้าเหี้ยนเต้เป็นหลายประการ หากพระเจ้าเหี้ยนเต้จะได้นำความคิดซุนฮวดไปดำเนินตามนั้นหามิได้ ซุนฮวดจึงเขียนหนังสือนำขึ้นทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ พระเจ้าเหี้ยนเต้ฉีกผนึกออกอ่านมีความว่า
"อันประเพณีพระมหากษัตริย์จะปกครองบ้านเมืองแต่ครั้งโบราณนั้นก็มีอยู่ว่าสิ่งอันชั่วมีสี่ประการนั้นให้หลีกเสีย แลสิ่งอันดีงดงามแต่ห้าประการให้ทำจงดี
สิ่งอันชั่วสี่ประการนั้นก็มีการโกหกมดเท็จ ทำลายธรรมเนียมมาแต่ก่อนประการหนึ่ง เห็นแก่ประโยชน์ตนทำลายข้อกฎหมายซึ่งบัญญัติมาประการหนึ่ง ไม่เชื่อฟังคนกลับทำลายการควบคุมประการหนึ่ง ฟุ่มเฟือยสุรุ่ยสุร่ายทำลายการจัดการที่ดีสิ้นประการหนึ่งเป็นสี่ประการ หากว่าพระมหากษัตริย์ยังกระทำตามสี่ประการนี้ จะทำการบ้านเมืองใดๆก็จะไม่สำเร็จแต่ประการหนึ่งเลย
แลสิ่งอันดีงามงดห้าประการนั้นก็มีให้ราษฎรทำไร่นาปลูกหม่อน ให้ประชาราษฎรอยู่ดีมีสุขประการหนึ่ง ตั้งอยู่ในยุติธรรม รักษาประเพณีที่มีมาแต่ก่อนประการหนึ่ง ให้ประชาราษฎรทั้งปวงรู้การหนังสือให้แจ่มชัด จะได้เปลี่ยนแปลปฏิรูปบ้านเมืองสืบไปเมื่อหน้าประการหนึ่ง ฝึกทหารจงพรักพร้อมจะได้รักษาอำนาจให้มั่นประการหนึ่ง ให้รางวัลแลตรองการลงโทษก็ให้เด่นชัด กฎหมายจักมั่นคงประการหนึ่งรวมเข้ากันเป็นห้าประการ
ผู้ใดซึ่งมิเกรงกระทั่งความตายนั้น จะใช้การขู่บังคับข่มนั้นหามิได้ แลผู้มิรักชีวิตตัวจะใช้ลาภยศให้ภักดีหามิได้ ทั้งนี้คนมียศสูงจักต้องให้ผู้ใต้บังคับตัวได้ลาภยศอันงามจะมิได้มีใจกำเริบเกินนัก การทั้งนี้เรียกได้ว่าการเลี้ยงดูคน
ความดีแลชั่วทั้งปวงก็กำหนดอยู่แต่เจตนาผู้กระทำการนั้นๆ จะดูหมิ่นแลยกยอนั้นชอบแต่จะซักให้ได้ความแน่ชัดก่อน คนซึ่งมีอำนาจวาสนาแต่งตั้งขุนนางทั้งปวงได้นั้น ชอบแต่จะฟังเรื่องซึ่งขุนนางทำบอกแลตรวจการเท็จแลจริงให้แน่ ด้วยจะแน่ใจได้ว่าชื่อเสียงลือกันนั้นมิได้จอมปลอม แลขุนนางซึ่งข่มขี่อาณาประชาราษฎรก็รู้แน่ว่าไม่มี หากทำการดั่งนี้ ก็ต้องด้วยการประเพณีแผ่นดินทั้งปวง คนทั้งปวงก็ฝักใฝ่แต่สิ่งดี ทั้งนี้เห็นเป็นการรักษาธรรมเนียมดีงามนัก
เกียรติแลความเจ็บอายเป็นสิ่งเอกสำหรับจะให้บำเหน็จแลลงฑัณฑ์โทษ แลหากผู้ใดได้รับสอนมาเป็นอันดีให้แบ่งแยกเกียรติแลเจ็บอายออกไม่ให้เข้ากัน ใจผู้นั้นก็จะผิดแผกไป ฝ่ายทุรชนนั้นชอบแต่จะใช้โซ่ตรวนแลแส้เฆี่ยนเข้า จะได้ให้นิสัยเลวทรามดีขึ้นผิดไปจากแต่ก่อน
หากละเลยการหนังสือเสีย คนซึ่งยังคงดีอยู่ก็จะกลับด้อยลง กลับเป็นคนชั่วไปอีกเล่า ซึ่งจะคงการปฏิรูปอยู่ คนซึ่งดีบ้างก็กลับกลายเป็นสุภาพชน ดังนี้เป็นความหมายแห่งการปฏิรูป
ผู้ซึ่งเป็นที่ขุนนางใหญ่ ต้องเตรียมตนให้พร้อมแก่การศึกจึงจะชอบ ด้วยจะพร้อมอยู่เสมอสำหรับรับการเหนือคาดหมาย แลขณะเมื่อบ้านเมืองสงบอยู่ ควรให้ฝึกปรือทหารจงหนัก ด้วยเมื่อสงครามมีขึ้น จักรับมือทันท่วงที ดังนี้คือความหมายแห่งการรักษาอำนาจไว้
บำเหน็จแลโทษทัณฑ์เป็นเครื่องบริหารราชการอันดี หากผู้นำใดปูนบำเหน็จน้อยตัว มิใช่ด้วยหาน้ำใจไม่ หากเพราะซึ่งจะปูนบำเหน็จให้มากเกินเหตุไปก็จะป่วยการหาประโยชน์ไม่ ด้วยมิได้ส่งเสริมคนให้ทำดี แลหากผู้นำใดลงฑัณฑ์ผู้ใต้บังคับน้อยกว่าโทษ มิใช่ด้วยผู้นำนั้นลำเอียงรักคนในบังคับ หากว่าซึ่งจะลงฑัณฑ์คนโดยหาเหตุผลมิได้นั้นจะได้ช่วยคนให้ทำผิดน้อยลงหามิได้ หากบำเหน็จมิได้จูงใจคนทั้งปวงก็เรียกว่ายับยั้งความดี แลหากฑัณฑ์มิได้ให้คนกลัวก็เรียกว่าปลดปล่อยความชั่ว แลถ้าขุนนางทั้งปวงหลีกหนีการยับยั้งดีแลปลดปล่อยชั่ว กฎหมายบ้านเมืองก็มั่นคง ทั้งนี้จึงเป็นความหมายแห่งกฎหมายมั่นคง
หากหลีกสิ่งอันชั่วทั้งห้าเสีย นำเอาสิ่งอันดีมีสี่ข้อมาใช้ ขุนนางทั้งปวงให้ซื่อสัตย์จงมาก กระทำการด้วยขยันขันแข็ง มิถือตัวกระทำการไม่เสแสร้ง พระมหากษัตริย์ก็คลายพระทัยเบาแรงลง ปฏิบัติตามสมบัติของคนดี แลแผ่นดินก็จะสงบสุขสืบไปเมื่อหน้า" สิ้นความซึ่งปราชญ์นามซุนฮวดทำเรื่องถวายพระเจ้าเหี้ยนเต้แต่เท่านี้
ล่วงเข้าศักราชเจี้ยนอันที่ 11 อันเทียบเป็นศักราชสากลได้ปี ค.ศ. 206 ฤดูใบไม้ผลิปฐมเดือน โหรหลวงก็พบดาวหาง
ขึ้น กลุ่มดาวจระเข้ข้างทิศอุดร
ฝ่ายโจโฉนำทหารตีโกกัน ให้โจผีผู้บุตรเฝ่าเงียบกุ๋นไว้ ซุนต่ำคนสนิทให้คอยช่วยราชการ
ทหารโจโฉตั้งล้อมหูก๋วน(หูกวน..Huguan)ได้สามเดือน โกกันก็แตกหนีไป ณ เผ่าฮวนเซียงหนูจะให้ช่วย ฝ่ายเซียงหนูอ๋องซานหยูมิได้รับเป็นทางไมตรีโกกัน โกกันจึงหนีลงใต้จะไปเมืองเกงจิ๋ว ฝ่ายอองต่ำแม่ทัพเมืองชางหลู(Shangluo)จับโกกันได้ให้เอาไปฆ่าเสีย เมือง(มณฑล)เป๊งจิ๋วก็อยู่ในอำนาจโจโฉแต่นั้นมา
ล่วงเข้าศักราชเจี้ยนอันที่ 12 อันเทียบเป็นศักราชสากลได้ปี ค.ศ. 207 โจโฉจึงกลับมา ณ เมืองเย่(Yue)
ฝ่ายโจโฉครั้นอยู่ต่อมาก็ทำเรื่องทูลให้พระเจ้าเหี้ยนเต้ตั้งขุนนางซึ่งมีผลงานเด่นทั้งสิ้นยี่สิบ พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็โปรดให้เลื่อนที่คนทั้งยี่สิบนั้นขึ้นเป็นที่ขุนนางเหาสิ้น
นอกไปจากที่ขุนนางเหายี่สิบแล้ว โจโฉยังเสนอให้พระเจ้าเหี้ยนเต้ตั้งซุนฮกเป็นที่ขุนนางใหญ่ พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็โปรดให้ซุนฮกได้ศักดินาเพิ่มถึงพันครัว แลโจโฉยังจะเสนอให้พระเจ้าเหี้ยนเต้ตั้งซุนฮกเป็นที่ขุนนางหนึ่งในที่ซานก๋งซึ่งมีสาม ซุนฮกแจ้งความดังนั้นก็ตกใจ จึงให้ซุนฮิวมาปฏิเสธการซึ่งโจโฉจะให้ตั้งเสีย โจโฉยังจะให้ซุนฮกเป็นที่ขุนนางในซานก๋ง ซุนฮกก็บิดพลิ้วเสียถึงสิบครั้ง โจโฉจำยอมยกที่ขุนนางซานก๋งเสียมิได้ตั้งซุนฮกเป็นที่ซานก๋ง
โจโฉคิดกับขุนนางทั้งปวงจะนำทหารตีเอาเผ่าอูหวนเข้ามาไว้ในอำนาจของตัว ขุนนางทั้งปวงจึงว่า "อ้วนซงอริท่านนั้นบัดนี้ก็แตกหนีไปแล้ว แลพวกฮวนเป็นแต่คนเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน จะได้ชอบพออ้วนซงนั้นหามิได้ ทั้งนี้ดีร้ายอันใดพวกเขาจึงจะช่วยอ้วนซงเล่า ซึ่งเราจะนำทหารลึกเข้าไปในแดนฮวนนั้น เกลือกเล่าปี่ยุให้เล่าเปียวซึ่งอยู่ ณ เมืองเกงจิ๋วให้บุกฮูโต๋เราก็จะเสียที จะหาโอกาสแก้ไขประการใดต่อไปไม่ ชอบแต่จะนำทหารบุกเมืองเกงจิ๋วก่อน"
กุยแกจึงว่า "พวกท่านพูดดังนี้ไม่ชอบ ด้วยอำนาจท่านโจโฉสะท้านทั่วแผ่นดินอยู่แล้ว หากพวกฮวนข้างทิศอุดรนั้นสำคัญไปว่าท่านโจโฉอยู่ห่างไปเป็นทางไกลนัก จึงนอนใจอยู่ จะได้เตรียมตัวรับศึกหามิได้ หากท่านนำทหารโจมตีเป็นการเร็ว พวกฮวนก็จักพ่ายแตกไปเป็นมั่นคง
แลอ้วนเสี้ยวผู้บิดาอ้วนซงเมื่อยังมีบุญนั้น ทำดีต่อพวกฮวนอยู่เป็นอันมาก เมื่ออ้วนซงอยู่ด้วยพวกฮวนนี้ พวกฮวนก็มีกตัญญูอ้วนเสี้ยวอยู่ก็จะดูแลเป็นอันดี แลซึ่งหัวเมืองใหญ่(มณฑล)สี่หัวเมืองนี้เข้าด้วยท่านโจโฉนั้น ก็ด้วยเหตุประการเดียว ซึ่งก็ด้วยท่านโจโฉมีอิทธิพลเข้มแข็ง จะได้สามิภักดิ์โดยใจจริงหามิได้ แลคนสี่หัวเมืองจะได้เห็นท่านโจโฉแสดงเมตตาหามิได้ ซึ่งพวกท่านจะให้ท่านโจโฉนำทหารทั้งปวงเคลื่อนทัพลงข้างทิศทักษิณ ต่อรบเมืองเกงจิ๋ว เกลือกว่าอ้วนซงใช้ฮวนอูหวนซึ่งมีกตัญญู ครั้นชนเผ่าข้างทิศอุดรนำทหารบุก ชาวเมืองจีนแลชาวเมืองข้างทิศบูรพาก็เข้าด้วยกันก่อความไม่สงบ เป๊กตุ้นจักรุกรานพวกเรา ท่านโจโฉก็จะเสียเมืองกิจิ๋ว เฉงจิ๋วไปในอำนาจเป๊กตุ้น
เล่าเปียวเป็นแต่คนหาความคิดมิได้ ทำเป็นก็แต่นิ่งเฉยดีแต่พูด คนทั้งปวงแก่งแย่งกันอยู่ทั่วแดนเมืองฮั่น เล่าเปียวกลับเป็นแต่เฝ้าเมืองเกงจิ๋วเฉย จะได้ให้ผู้ใดออกก่อการบ้างหามิได้ แลเล่าเปียวก็เข้าใจอยู่ว่าฝีมือหาเสมอเล่าปี่ไม่ ซึ่งเล่าเปียวจะให้เล่าปี่เป็นที่ขุนนางใหญ่เกงจิ๋วก็เกรงอยู่ว่าเล่าปี่จักมีอำนาจเกินไปจะมีใจกำเริบ แลซึ่งเล่าเปียวจะให้เล่าปี่เป็นแต่ที่ขุนนางผู้น้อย เล่าปี่ก็จะหาเต็มใจรับใช้เขาไม่ เหตุนี้ซึ่งท่านโจโฉจะนำทหารตีพวกฮวนก็ทำไปจงเต็มที่ จะปล่อยให้เมืองฮั่นหาทหารไม่ก็มิต้องกังวลอันใดดอก เล่าเปียว เล่าปี่จักไม่นำทหารมารุกล่วงแดนท่านโจโฉเป็นมั่นคง" โจโฉก็เห็นชอบด้วยความคิดกุยแก
โจโฉนำทหารไป ณ เมืองยี่(Yi) กุยแกจึงว่า "อันประเพณีทำศึกนั้น การชั้นเอกสุดคือนำทหารยกไปเป็นการเร็ว บัดนี้พวกฮวนข้าศึกอยู่ทางไกลเหยียบพันลี้ เกลือกพวกฮวนแจ้งความก่อนก็จะเตรียมทหารไว้รับศึกท่าน ชอบแต่จะให้ทหารทั้งปวงทิ้งเครื่องสัมภาระเสีย ยกทหารเร่งไปจงเร็ว โจมตีพวกฮวนอย่าให้ทันรู้ พวกฮวนก็จะแตกไป การนี้เป็นการชั้นเอก"
ขณะนั้นเป็นหน้าร้อน หากว่ามีฝนตกหนักแลอุทกภัยมีขึ้นหลายแห่ง ที่ราบลุ่มใกล้ชายฝั่งทะเลก็ถูกอุทกภัยถล่มสิ้น อุทกภัยก็ท่วมเอาทางหลวงเป็นโคลนตมหลายสาย ข้าศึกก็ยึดเอาด่านสำคัญเป็นหลายด่าน ทหารจะเดินหน้าต่อไปก็มิได้
โจโฉจึงว่าแก่เตียนติ๋วที่ปรึกษาถึงการนี้ เตียนติ๋วจึงว่า "ในหน้าร้อนแลฤดูใบไม้ร่วง ทางหลวงก็มักถูกอุทกภัยเนืองๆ จะขับเกวียนม้าไปก็ลึกขับมิได้ ครั้นจะขับเรือน้ำก็ตื้นไปเสียอีกเล่า เห็นบัดนี้การก็ขัดสนนัก ครั้งโบราณนั้น เป๋งคัง(ผิงกัง..Ping Gang) ครองเมืองปักเป๋ง ทำทางหลวงผ่านแต่ลู่หล่อง(Lulong)ไปสุด ณ เมืองเล่าเสีย(หลิวเฉิง...LiuCheng)แลแต่สมัยเจี๋ยนบู(เจี่ยนหวู่...JianWu)ก็ปล่อยที่ทางนั้นรกร้างอยู่แล้ว เห็นจะพอนำทแกล้วทหารเคลื่อนพลไป ณ ทางนั้นได้ พวกฮวนก็สำคัญอยู่ว่าท่านจะยกมาข้างบูรพาแต่เมืองบูตง(หวู่จง..WuZhong) ก็จะประมาทหาพร้อมมิได้ หากท่านนำทหารทั้งปวงยกไปทางลู่หล่องซึ่งข้าว่าแล้ว ก็จะไปถึงถิ่นฮวนโดยง่าย แลนำทหารยกเข้าตีพวกฮวน พวกฮวนไม่ทันระวังประมาทอยู่ พวกฮวนแลเป๊กตุ้นก็จะแตกไปเป็นมั่นคง"
โจโฉจึงว่า "ซึ่งท่านว่านี้ชอบ" แล้วให้ทหารทั้งปวงเขียนหนังสือติดไว้ ณ ต้นพฤกษาทั้งนั้นเป็นความตรงกันว่า "ซึ่งยกมานี้จะเคลื่อนทัพต่อเห็นขัดสนนัก บัดนี้ก็เป็นกลางคิมหันต์อยู่แล้ว ทางหลวงก็เดินลำบากผ่านมิได้ จำจะถอยไปก่อน รอให้ฤดูหนาวมาเยือนก็จะนำทหารยกมาอีก" แล้วจึงให้ทหารทั้งปวงถอยกลับ ฝ่ายม้าใช้สืบข่าวของพวกฮวนเห็นหนังสือติดไว้ ณ ต้นไม้ดังนั้นจึงมารายงานพวกหัวหน้าฮวน พวกฮวนแจ้งความก็สำคัญไปว่าโจโฉนำทหารหลวงกลับแน่แล้วก็ย่ามใจอยู่
ฝ่ายโจโฉก็ให้เตียนติ๋วนำทางทหารไป ณ ทางลู่หล่อง ทหารทั้งปวงก็ปีนเขาซินบู(ซู่หวู่...Xuwu)ขึ้นไป แลผ่านไปตามซอกเขาลำธารเกินกว่าห้าร้อยลี้อีก ทหารทั้งปวงครั้นผ่านเมืองโปตั๋น เมืองเป๋งคังแล้ว ก็มุ่งไปข้างทิศบูรพา จะไปยังเมืองเล่าเสีย
ขณะเมื่อโจโฉแลทหารอยู่เป็นทางไกลประมาณสองร้อยลี้เศษ อ้วนซง อ้วนฮี แลพวกฮวนก็แจ้งว่าตัวแพ้รู้โจโฉ จึงนำทหารเป็นหลายหมื่นนายมาขัดขวาง
ล่วงเข้าเดือนแปด โจโฉแลทหารทั้งปวงเดินทางไต่ภูผาเรียกว่าเขาหมาป่าขาว โจโฉพลันพบกับทหารฮวนเป็นอันมาก แลโจโฉจะได้คาดไว้ก่อนหามิได้ สัมภาระสำหรับทัพก็อยู่ ณ แนวหลัง ทหารซึ่งพร้อมรบก็มีน้อยตัวนัก ทหารทั้งปวงก็เสียน้ำใจย่อท้อข้าศึก โจโฉจึงไต่ไปสันเขา มองจุดอ่อนทหารฮวนแลให้ทหารโจโฉตีเข้าไป ฝ่ายเตียวเลี้ยวจึงนำทหารทัพหน้าบุกตีพวกทหารฮวนแตกไป สังหารเป๊กตุ้นเสียได้ ทหารฮวนก็ยอมสามิภักดิ์โจโฉเป็นอันมาก ตรวจทำบัญชีได้นอกไปกว่ายี่สิบหมื่นอีก
ซานหยู สูปูว่าน(Shanyu Supuwan) แลอ้วนซง อ้วนฮีซึ่งมาแต่เมืองเลียวตั๋งนั้นก็หนีไปอยู่ด้วยกองซุนของเจ้าเมืองเลียวตั๋ง กองซุนของ ซานหยู อ้วนซง อ้วนฮีนั้นก็มีทหารม้าประมาณหลายพัน ขุนนางโจโฉลางคนก็ว่าให้โจโฉนำทหารตามไปตีอ้วนซง อ้วนฮีแลพวกจงสิ้นจึงควร โจโฉจึงว่า "ซึ่งพวกท่านให้ทำดังนั้นไม่ชอบ ชอบแต่จะให้กองซุนของตัดเอาศีรษะอ้วนซง อ้วนฮีมาให้แก่เราเอง จะใช้กำลังทหารแต่สักคนก็หามิได้"
เดือนถัดมา โจโฉจึงถอนทหารจากเล่าเสีย ฝ่ายกองซุนของก็คิดหมายจะเอาความชอบด้วยกำจัดอ้วนซง อ้วนฮี จึงให้ทหารในบังคับตัวซุ่มอยู่ ณ คอกสำหรับม้า แลกองซุนของจึงให้หาอ้วนซง อ้วนฮีเข้าไปหา อ้วนซง อ้วนฮีแจ้งจึงเข้าไปหากองซุนของ ครั้นอ้วนซง อ้วนฮีจะนั่ง กองซุนของจึงให้สัญญาณให้ทหารทั้งปวงซึ่งซ่อนอยู่นั้นออกมาจับอ้วนซง อ้วนฮีได้ให้ตัดศีรษะเสีย แล้วจึงส่งศีรษะอ้วนซง อ้วนฮีมาให้โจโฉ ณ ที่อยู่
ขุนนางลางคนแจ้งดังนั้นก็ประหลาดใจนัก จึงถามขึ้นว่า "ครั้นท่านนำทหารถอยมา กองซุนของก็ให้ตัดศีรษะอ้วนซง อ้วนฮีเสีย ซึ่งท่านทำทั้งนี้ด้วยประการใดหรือ" โจโฉจึงว่า "กองซุนของนั้นก็เกรงอ้วนซง อ้วนฮีอยู่เนืองๆ ซึ่งเราจะนำทหารบุกจงหนักนั้น กองซุนของ อ้วนซง อ้วนฮีจะบรรจบกันเข้า จะจัดการก็เป็นอันยากอยู่ หากว่าเราถอยทหารเสีย กองซุนของ อ้วนซง อ้วนฮีพ้นอันตรายก็จะหันมาทรยศกัน ซึ่งเราให้ถอนทหารก็ด้วยเหตุนี้"
ฝ่ายโจโฉครั้นได้ศีรษะอ้วนซงมาจึงให้เสียบประจานไว้ แลสั่งให้คนทั้งปวงแจ้งว่า "ผู้ใดบังอาจร้องไห้รักอ้วนซงจะต้องโทษให้เอาไปฆ่าเสีย" คนทั้งปวงก็เกรงอาญาอยู่ จะได้มีคนมาร้องไห้รักอ้วนซงหามิได้ ยังแต่ตันเจี๋ยว(เตียนจ้าว...Qian Zhao)ผู้เดียวจัดพิธีโกศอ้วนซงแลร้องไห้รักอ้วนซงอยู่ โจโฉแจ้งความดังนั้นก็ยกย่องตันเจี๋ยวว่ามีกตัญญูต่อเจ้าของตัว จึงให้ตั้งตันเจี๋ยวขึ้นเป็นที่ขุนนาง คำอังกฤษเรียกว่า Abundant Talent
ครั้นล่วงเข้าฤดูหนาว ฝนก็แล้งลง ในรัศมีสองร้อยลี้จะหาน้ำก็มิได้ ทหารทั้งปวงก็จับอาชาฆ่าเสีย เอาเนื้อบริโภค แลขุดบ่อลึกยิ่งไปกว่าสามร้อยฟุตสำหรับจะหาน้ำ
ครั้นโจโฉกลับมาจึงให้ทำบัญชีรายชื่อขุนนางซึ่งไม่ให้นำทหารยกไปครั้งที่นำทหารไปกำจัดพวกฮวน ขุนนางซึ่งเคยแย้งแต่ก่อนก็เกรงเป็นอันมากด้วยเกรงภัยจะถึงตัว
แลโจโฉจะได้ลงโทษขุนนางซึ่งมีชื่อในบัญชีหามิได้ กลับมอบลาภสการให้ขุนนางทั้งนั้นเป็นอันมาก แล้วโจโฉจึงว่า "เมื่อเรานำทหารยกไปนั้น ซึ่งได้ชัยมานี้ก็ด้วยเทพยดาช่วยเหลือเรา การซึ่งทำนี้จะควรหามิได้ ท่านแนะดั่งนี้เราเห็นว่าจะวางกลใดชอบแต่ทำอย่างรอบคอบ เหตุนี้เราเห็นควรมอบลาภสการให้ท่านทั้งปวง สืบไปเมื่อหน้ามีคำแนะนำใดจะว่าแก่เราก็ว่าไปเถิดอย่าเกรงใจเราเลย"
ขณะเมื่อโจโฉนำทหารยกขึ้นไปข้างทิศอุดรนั้น เล่าปี่ซึ่งอยู่ ณ เมืองเกงจิ๋วซึ่งเล่าเปียวเป็นเจ้าเมืองอยู่นั้น ได้แนะจะให้เล่าเปียวนำทหารไปเอาเมืองฮูโต๋มาไว้ในอำนาจ เล่าเปียวก็ไม่เห็นชอบ ครั้นโจโฉได้ชัยกลับมา ณ เมืองฮูโต๋แล้ว เล่าเปียวจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า "ซึ่งเราไม่เชื่อคำเจ้านั้นเราผิดนัก ด้วยเราปล่อยโอกาสชั้นเอกหลุดมือเสียแล้ว"
เล่าปี่จึงว่า "บัดนี้แผ่นดินฮั่นแตกแยกกันอยู่แล้ว ศึกใหม่ก็เกิดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ซึ่งโอกาสหนึ่งผ่านไป ก็จะมีโอกาสใหม่ขึ้นอีกเมื่อหน้า หากสืบไปภายหน้ามีโอกาสดั่งนี้ขอท่านจงรีบฉวยเสียอย่าได้ปล่อยไปดังครานี้ ด้วยท่านจักมิต้องมาเสียใจเมื่อปลายมือ"
| Create Date : 02 พฤศจิกายน 2549 |
| Last Update : 2 พฤศจิกายน 2549 17:43:34 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 438 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [