พึ่งหายจากอาการไม่สบาย เป็นไข้หวัด คัดจมูก น้ำมูกไหล ไอ เจ็บคอ มากันเป็นชุด เบ็ดเสร็จเดี้ยงไปเกือบๆหนึ่งอาทิตย์ จริงๆติดมาจากแพทริค ซึ่งแพทริคก็ติดมาจากคนที่ออฟฟิศอีกที ช่วงนี้คนไม่สบายเยอะมาก เห็นแพทริคเล่าให้ฟังว่าที่ทำงานคนลาหยุดงานเพราะป่วยกันทีเดียวหลายคนเลย

เวลาไม่สบายมักจะนึกอยากกินอะไรที่แปลกๆ แปลกในที่นี้หมายถึงอาหารที่ปกติไม่ค่อยได้ทำกิน ปกติเวลาเจ็บป่วยส่วนมากเค้าแนะนำให้กินพวกข้าวต้ม ซุป หรืออาหารที่ย่อยง่ายๆใช่ไหม แต่ฉันกลับกินของพวกนี้ไม่ลง เหมือนยิ่งกินยิ่งทำให้ป่วยมากขึ้นไปอีก อะไรประมาณนั้น มีวันนึงขณะนอนซมอยู่บนเตียง อยู่ๆก็นึกอยากกินน้ำพริกหนุ่มหมูสับสูตรของแม่(ที่ทำให้กินตั้งแต่จำความได้)ขึ้นมา คิดว่าของเผ็ดๆอาจจะช่วยกระตุ้นร่างกายทำให้หายไข้ไวขึ้น จากนั้นก็นึกๆดูว่าในตู้เย็นมีของพร้อมไหม
พริกหนุ่ม อืม...มี หมูสับ...มี ปราร้า...มี มะเขือเทศ...มี กระเทียม...มี มีครบแฮะ คิดได้ดังนั้นก็ไม่รอช้า รีบลุกขึ้นมาจากเตียงเปิดคอมต่อเน็ตทันทีเพื่อโทรหาแม่ ถามวิธีทำเพื่อความชัวร์ จากนั้นก็คุยกับแม่ต่อแบบเบลอๆ แม่บอกว่าวันรุ่งขึ้นต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ เพราะสถานีอนามัยจะพาไปทัศนศึกษา+ดูงานที่แม่สาย แม่บอกว่าสงสัยดูงานจะกินเวลาแค่10% ส่วนเวลาที่เหลือคงจะหมดไปกับช้อปปิ้งแหงๆ ฮ่าๆๆ แม่เป็นเซียนแม่สายอยู่แล้ว เพราะตอนเรายังอยู่ที่ไทยต้องไปต่อวีซ่าที่แม่สายให้แพทริคทุกเดือน (ทำแบบนี้ติดๆกันเป็นปีทีเดียว) เวลาไปแม่ก็ติดรถไปเที่ยวด้วย ไปถึงชายแดนก็แยกกันเที่ยว ฉันกับแพทริคไปร้านดีวีดีฝั่งพม่าเจ้าประจำ ส่วนแม่ก็ไปร้านขายแผ่นคาราโอเกะ หาซื้อเพลงมาร้องที่บ้าน (แม่เป็นเจ้าแม่คาราโอเกะ ฮาาา)

คิดแล้วก็คิดถึงแม่จัง...

จะว่าไปช่วงนั้นถือได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตทีเดียว แพทริคเองก็มักจะพูดถึงอยู่เสมอเวลาที่คิดถึงเมืองไทย บางทีเราก็พูดหยอกล้อกันเองว่า 'ตกลงเรามาทำอะไรกันที่ฮอลแลนด์เนี่ยยยย...'

จะว่าไปแล้วก่อนหน้านั้นฉันกับพ่อแม่ไม่ค่อยจะลงรอยกันในหลายๆเรื่อง คือจริงๆตั้งแต่จำความได้ครอบครัวเรา(ฉัน พ่อแม่ และพี่ชาย)ค่อนข้างสนิทและใกล้ชิดกันมากพอสมควร การกอดหอม บอกรัก หรือการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นหรือเปิดอกแสดงความรู้สึกต่างๆต่อกันเป็นเรื่องปกติมากสำหรับครอบครัวเรา (ตอนนี้ก็ยังทำอยู่) แต่พอเริ่มโตเริ่มออกมาผจญชีวิตเองนี่แหละที่ฉันเริ่มจะแหกคอก ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะถูกเลี้ยงมาแบบนี้ด้วยมั้ง คือพอใกล้ชิดกันมากก็มีการพูดคุยกันมาก จนบางทีอาจจะมากเกินไป?? เลยทำให้ฉันกลายเป็นคนตรงๆหรือป่าวนะ คือว่าฉันมักจะเก็บความรู้สึกไม่ค่อยจะอยู่ คิดอะไรก็แสดงหรือพูดออกไปแบบนั้น มันเหมือนเป็นความเคยชินที่เวลามีอะไรในใจฉันต้องพูดต้องอธิบายต้องชี้แจง ยิ่งโตก็ยิ่งเป็นมากขึ้น ประกอบกับเป็นคนหัวดื้อด้วยมั้งเลยทำให้หลายๆครั้งเกิดการกระทบกระทั่งกันกับพ่อแม่

แย่จัง... แต่ฉันไม่โทษพ่อกับแม่หรอก ฉันมันเป็นแบบนี้เองน่ะแหละ ซึ่งก็นั่นล่ะหลังจากห่างบ้านไปร่ำเรียนหนังสือที่เมืองกรุงซะหลายปีแล้วได้มีโอกาสได้กลับไปอยู่ใกล้ชิดพ่อกับแม่อีกครั้ง แม้จะแค่หนึ่งปีเพราะต้องย้ายมาที่นี่ แต่ก็เป็นหนึ่งปีที่แสนวิเศษ ตอนแรกก็หวั่นๆแต่พออยู่จริงๆต่างคนต่างจูนคลื่นเข้าหากัน อะไรๆจึงค่อยๆดีขึ้น สุดท้ายฉันกับแม่เลยเป็นเหมือนเพื่อนรักกันไปเลย...

เอ่อ...ไปๆมาๆไหงกลายเป็นว่ามาเขียนเล่าความสัมพันธ์ในครอบครัวแทนที่จะเล่าเรื่องของกินล่ะเนี่ย

กลับมาเรื่องน้ำพริกหนุ่มต่อ น้ำพริกหนุ่มหมูสับเป็นสูตรที่แม่ทำให้กินตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ (ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าบ้านอื่นเค้าทำเหมือนกันหรือป่าว) ตอนนั้นจำได้ว่าฉันไม่ชอบกินน้ำพริกหนุ่มธรรมดา รู้สึกว่ามันไม่อร่อยยังไงไม่รู้ แม่เลยคิดเอาหมูสับมาผสม ทำให้กินง่ายขึ้นและรสชาติถูกปากสำหรับเด็ก วิธีทำก็ง่ายมากคือทำทุกอย่างเหมือนน้ำพริกหนุ่มปกติ แต่เพิ่มมะเขือเทศเผากับหมูสับที่ต้มสุกในน้ำขลุกขลิกลงไป ตอนเป็นเด็กแม่ไม่ใส่พริกให้เพราะกลัวเผ็ด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เด็กๆแล้วก็ใส่ไปหลายเม็ด(น่าจะเรียกฝักนะ เพราะแต่ละอันยาวเป็นคืบแน่ะ) เอาให้แซ่บไปเลย ก็ตำไปพร้อมๆกัน เป็นอันว่าเสร็จ ฮี่ๆๆ กินกับหมูทอดและมีผักลวกเป็นเครื่องเคียง อร่อยมาก......ฝีมือประมาณว่าแม่บุญ(ชื่อเล่นของแม่ อิอิ)มาเองเลยนะเนี่ย ฮะๆๆ

แค่น้ำพริกหนุ่มไม่พอ อีกวันมาทำพล่าหมูแบบง่ายๆด้วย แต่สงสัยว่าใส่พริกเยอะไปหน่อย กินไปน้ำหูน้ำตาไหลไปด้วยอ่ะ แต่ก็ดีนะ เพราะทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าดี ไข้ก็หายไวด้วย






(คุยนอกเรื่องอีกนิด : นั่งทำภาพหัวบล้อกใหม่ สุดหล่อในภาพก็ไม่ใช่ใครที่ไหน "โทบี้" ลูกชายวัย(เกือบ)สองขวบสุดที่ร้ากกกกกของเรานั่นเอง รูปนี้ถ่ายเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ตอนบ่ายแก่ๆในวันที่อากาศแจ่มใส แสงสวยดีและส่องเข้ามาตรงที่โทบี้นั่งอยู่พอดี เห็นแล้วอดไม่ได้เลยรีบคว้ากล้องมาถ่ายเก็บไว้ โทบี้เป็นหมาบ้ากล้อง หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายเมื่อไหร่ เก๊กหล่อให้เมื่อนั้น ขนาดว่านายแบบ(หมา)มืออาชีพยังอายเลยนะเนี่ย ฮ่าาๆๆ อ้อ...แล้วก็ที่เห็นใส่เสื้อสีชมพูหวานแหววนั่นไม่ใช่เพราะว่าโทบี้เป็นกระเทยนาาา คือว่าต้องตามใจหม่ามี้น่ะ หม่ามี้ให้ใส่อะไรก็ต้อง(จำใจ)ใส่ เอิ๊กๆ....)