ในทุก ๆ วันมนุษย์มี “คำพูด” เป็นการสื่อสารที่สำคัญ ซึ่งช่วยสร้างความเข้าใจระหว่างกันได้สะดวกรวดเร็วกว่ารูปแบบอื่น ๆ ทั้งยังสามารถส่งเสริม หรือ ทำลายผู้พูดได้ง่าย ๆ หากใช้ไม่เหมาะสม ดังคำสุภาษิตที่ว่า “พูดดีเป็นศรีแก่ตัว พูดชั่วอัปราชัย”

สำหรับการพูดดีนั้น หลายคนเห็นตรงกันว่า จุดเริ่มต้นสำคัญ คือ การคิดดี ซึ่งเป็นพื้นฐานของจิตใจ และทัศนคติในด้านบวก ขับเคลื่อนเป็นคำพูด น้ำเสียง แววตา การกระทำ ออกมาในทางสร้างสรรค์ต่อผู้อื่นอย่างจริงใจ

ในทางพุทธศาสนามีหลักธรรมหนึ่งได้กล่าวถึงการมีสัมมาวาจา หรือ เจรจาชอบ ซึ่งสามารถปฏิบัติได้ทุกวัน โดยพึงเว้นจากวจีทุจริต 4 อันได้แก่ “การงดเว้นจากการพูดเท็จ” โดยพูดแต่คำสัตย์คำจริง ทั้งยังไม่ต้องเหนื่อยคิดมากวางแผนสรรหาคำลวงหลอก บิดเบือนข้อเท็จจริงต่าง ๆ นา ๆ เมื่อนั้นใจย่อมไม่ทุกข์ ครุ่นคิด ขุ่นมัว

“งดเว้นจากการพูดส่อเสียด” พูดให้แตกร้าว หรือ ใช้วาจาเป็นอาวุธทิ่มแทงทำร้ายผู้อื่น “งดเว้นจากการพูดคำหยาบ”ชวนให้เป็นที่รักใคร่เอ็นดู เรียกมิตรร่วมมือ ช่วยเหลือ และ “งดเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อไร้ประโยชน์” ใช้วาจาให้เหมาะกับกาลเทศะ มักน่าเชื่อถือ อีกทั้งตนเองก็สง่างาม และสังคมย่อมมีสุข

ยิ่งในปัจจุบันมนุษย์มีช่องทางการสื่อสาร และแสดงความคิดเห็นได้หลากหลายขึ้น อย่างเช่น โซเชียลมีเดียต่าง ๆ ซึ่งเข้ามามีบทบาทในชีวิตประจำวันของหลาย ๆ คนอยู่ไม่น้อย การสื่อสารอย่างถูกต้องเหมาะสมจึงสำคัญ เพื่อป้องกันความยุ่งเหยิงที่จะเกิดตามมา.