Januszczak เล่าตั้งแต่พ่อของมาเนต์ ซึ่งทำงานด้านตุลาการที่ Palais de Justice ไปจนถึงหลุมศพของมาเนต์ที่สุสาน Passy ผมชอบเวลาที่ Januszczak วิเคราะห์แง่มุมของภาพมาสเตอร์พีซอย่าง Le dejeuner sur l'herbe, Olympia และ Le Bar aux Folies-Bergere
ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่เข้าชม Musee dOrsay ภาพ Le dejeuner sur l'herbe เป็นภาพที่มีคนมุงดูกันเยอะมาก ภาพนี้เป็นภาพที่ช็อกผู้คนในศตวรรษที่ 19 ซึ่งการเปลือยกายในที่สาธารณะยังเป็นสิ่งต้องห้าม ที่มาของภาพก็ตีความกันหลากหลาย บ้างก็ว่าองค์ประกอบการจัดวางท่าทางของทั้งสามคนมาจากภาพของราฟาเอล บ้างก็ว่านิ้วมือของชายในภาพได้แรงบันดาลใจจาก Creation of Adam ของมิเคลันเจโล
ประธานาธิบดีซาร์โกซี กล่าวถึง Ronis ว่าเป็น "chronicler of postwar social aspirations and the poet of a simple and joyous life." ส่วนรัฐมนตรีวัฒนธรรม เฟรเดอริค มิตเตอรองด์ กล่าวยกย่องว่า "for each of us the poetry of our daily lives and saved it from lost time. This immense narrator gave us a gift that will last forever."
หนึ่งในภาพของ Ronis ซึ่งเป็นภาพโปรดของผมคือ "Les Amoureux de la Bastille" ซึ่งเป็นภาพของคู่รักกับทัศนียภาพของกรุงปารีส
บางอย่างที่คนทั่วไปไม่รู้ อาทิ ฟาน ก็อกห์ เป็นคนที่ well read ชอบอ่านหนังสือมาก พูดเขียนได้ 4 ภาษา นอกจากภาษาดัตช์แล้ว ยังได้ทั้งฝรั่งเศส, อังกฤษ และเยอรมัน เขาอ่านทั้ง Dickens, George Eliot, Balzac, Michelet, Zola, Voltaire ฯลฯ ในจดหมายเขาเขียนถึงนักเขียนและหนังสือมากมาย ซึ่งหลายเล่มเป็นแรงบันดาลใจในการวาดภาพด้วย เขาบอกว่า I cannot understand how one can be a painter of figures and not have a feeling for it (literature).
ฟาน ก็อกห์ อ่าน Les Miserables ของ Hugo หลายรอบ โดยบอกว่าการอ่านหนังสือของ Hugo ช่วยให้ keep some feelings and moods alive. Especially love of mankind and belief in, and awareness of, something higher
และเขาเขียนถึงพระคัมภีร์ไบเบิลว่า I, for my part, am always glad that I have read the Bible more carefully than many people do nowadays, just because it gives me some peace of mind to know that there used to be such lofty ideals.
He told me and, on the instant, it was as though someone had switched off the wireless, and a voice that had been bawling in my ears, incessantly, fatuously, for days beyond number, had been suddenly cut short; an immense silence followed, empty at first, but gradually, as my outraged sense regained authority, full of a multitude of sweet and natural and long forgotten sounds: for he had spoken a name that was so familiar to me, a conjuror's name of such ancient power, that, at its mere sound, the phantoms of those haunted late years began to take flight. (จบประโยคนี้ ภาพแฟลชแบ็กไปยังวัยหนุ่มสมัยเป็นนักศึกษาอ๊อกซฟอร์ด)
Its been almost three years since I ended up on that street in the Grenelle quarter. Chance led me thereor rather, not so much chance as intoxication. The intoxication of the streets that always seizes me in Paris. At the time I encountered the street, I was spending four weeks completely alone in Paris and would walk for several hours each day through the quarters. It was an obsession that I couldnt resist
J'ai Deux Amours
On dit qu'au dela des mers La-bas sous le ciel clair Il existe une cite Au sejour enchante Et sous les grands arbres noirs Chaque soir Vers elle s'en va tout mon espoir
J'ai deux amours Mon pays et Paris Par eux toujours Mon coeur est ravi Manhattan est belle Mais a quoi bon le nier Ce qui m'ensorcelle C'est Paris, c'est Paris tout entier
Le voir un jour C'est mon reve joli J'ai deux amours Mon pays et Paris
Manhattan est belle Mais a quoi bon le nier Ce qui m'ensorcelle C'est Paris, c'est Paris tout entier
Le voir un jour C'est mon reve joli J'ai deux amours Mon pays et Paris
TM: Returning to what you were saying about the imagination and Sontags writing, in spite of her triumphs with the essay, she preferred to think of herself as a novelist. In the book you mentioned that you, as well as many others, dont think that her fiction measures up to the level of her essays. Do you think her disdain was a reflection of a greater literary sentiment?
PL: Certainly I think that fiction has more status than nonfiction, just as poetry does. In the beginning of MFA programs, God created fiction and poetry and saw that it was good. Some upstarts came from nonfiction and said, Hey we want to get in on this boat, too. I think that if you look at the prizes that are given out every year, there are many more given out in fiction and poetry than are given out in essay writing or other kinds of nonfiction. I dont think that Sontag was alone at all in this. She was part of a whole generation of writers who actually can be said to have been better at nonfiction than fiction but preferred to think of themselves as fiction writers. I include in that James Baldwin, Mary McCarthy, Gore Vidal, possibly even Norman Mailer, Joan Didion.
Sontag felt the big game was fiction. And thats where you win the Noble Prize. You dont win it for writing essays
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [