Roger Ebert ดูหนัง "La Dolce Vita" 25 ครั้ง แล้วคุณดูหนังเรื่องนี้กี่ครั้ง?
ผมเคยรู้มาว่า Ebert ชอบหนังเรื่อง "La Dolce Vita" ของเฟลลินีเป็นอย่างมาก แต่ถ้าให้ผมทายคงเดาว่าเขาดูสัก 10 กว่ารอบ จนไม่นานมานี้ได้อ่านบทความ "What's your favorite movie?" ที่เขาเขียน
Ebert ดูมาแล้วไม่ต่ำกว่า 25 รอบ!
"Right now, this moment, the answer that would spring most quickly to mind is Fellini's "La Dolce Vita" (1960). I've seen it, oh, at least 25 times, maybe more. It doesn't get old for me.
Yes, there are objective reasons why the movie is a great one. But why is it the one I most want to see right now? The answer to that sort of question is almost always partly autobiographical. For me, it has become a mirror held up to my life, and a bellwether of things to come. I first saw it in London in 1962, and in 1972 I went through it a shot at a time at the Conference on World Affairs in Boulder. Then again in about 1982, 1992 and 2002. Each time I said something like thus (quoting from my GM review, with a few corrections):
Movies do not change, but their viewers do. When I saw "La Dolce Vita" in 1962, I was an adolescent for whom "the sweet life" represented everything I dreamed of: Exotic European glamour, sin, the weary romance of the cynical newspaperman. When I saw it again, around 1970, I was living in a version of Marcello's world. Chicago's North Avenue was not the Via Veneto, but at 3 a.m. the denizens were just as colorful, and I was about Marcello's age.
When I saw the movie around 1980, Marcello was the same age, but I was 10 years older, had stopped drinking, and saw him not as a role model but as a victim, condemned to an endless search for happiness that could never be found, not that way. By 1991, Marcello seemed younger still, and while I had once admired and then criticized him, now I pitied and loved him. And when I saw the movie right after Mastroianni died, I thought that Fellini and Marcello had taken a moment of discovery and made it immortal. There may be no such thing as the sweet life. But it is necessary to find that out for yourself."
ผมรักหนังเรื่องนี้เหมือน Ebert เคียงคู่กับ Amarcord นี่เป็นหนังของเฟลลินีที่ชอบที่สุด มีโอกาสชม 2 รอบ จำได้ว่าสมัยวัยรุ่นได้ดูครั้งแรกแล้วประทับใจมาก ชอบมาร์เชลโล มาสโทรยานนี และอนิตา เอ็กเบิร์ก ไม่มีวันลืมฉากน้ำพุเทรวี
หนังเรื่องนี้เป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจที่ทำให้อยากไปกรุงโรม และเมื่อมีโอกาสไปจริงๆ โปสเตอร์หนังที่ผมซื้อกลับมาติดผนังบ้านคือหนังเรื่องนี้
Ebert เคยเขียนยกย่องหนังเรื่องนี้ว่า "I have seen greater films than "La Dolce Vita." But it is the film of my life. By its eternity I measure my time."
| Create Date : 26 ตุลาคม 2551 |
| Last Update : 26 ตุลาคม 2551 20:32:48 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1536 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
ถ้าดูมากสุดเห็นจะเป็น Chasing Amy ของ เควิน สมิธ เหตุเพราะมัน "โดน" อย่างเดียวเลยครับ เรื่องความสมบูรณ์ของหนังนั้น ก็อยากยกเอาย่อหน้าสุดท้ายของลุงอีเบิร์ตมาใช้เลยล่ะครับ