The Story of Morning Glory
Group Blog
 
All blogs
 

บันทึกชีวิตสาว OL .... วันที่ 5: ยังต้องก้าวเดิน

ตืนสายค่า พี่น้อง!!!!!!!!!!

ไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาเลยแม้แต่น้อย...แต่เดชะบุญที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วหยิบนาฬิกามาดู ตอนแรกก็งงๆนะว่า...เฮ้ย ทำไมเราตั้งปลุกวันตอน 7 โมงว่ะ แต่ยังดีนะที่ตื่นก่อน หุหุหุหุ เก่งจริงๆเรา (ชมตัวเองไปเรื่อยเปื่อย สติยังไม่มา ปัญญายังไม่เกิด) ...แต่พอดูดีๆนี่....กรี๊ดแตกค่าาาา ซ่างจากอาการสลึมสลือเลย เพราะว่านี่มัน 7 โมงแล้ว...กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ทำไงดี๊!!!

สัญชาตญาณทำให้พุ่งไปอาบน้ำแต่งตัว...ปัดแป้งไปนิดหน่อย กะว่าจะไปแต่งหน้าที่ที่ทำงานเอา...ถ้าแต่งตอนนี้ สงสัยถึงที่ทำงานอีกทีก็ 10 โมง...แต่ไม่ว่าจะรีบยังไง สุดๆก็ได้ออกจากบ้านตอน 7.30 น. รีบคิดคำนวนให้ใจ คิดออกมาได้ 3 ทาง

1. ไปรถเมล์แบบยิ่งยาวนี่ ไม่ทันชัวร์ เพราะตอนนี้เป็นช่วง prime time ของถนนทุกสาย โดยเฉพาะแถวที่เรา ซึ่งมีมหาลัย 2 แห่ง รร.อีกหนึ่งแห่ง...นี่ยังไม่นับถนนสายสุขุมวิท ที่ถึงมันไม่มีอะไรรถมันก็ติดได้ ถ้าใช้วิธีนี้ก็...ได้เจอพี่ๆตอน 11 โมงแน่ๆ 555
2. แต่ถ้าให้ไปต่อ BTS ที่พระโขนง มันสิ้นเปลือง เพราะยังไ่ม่ได้ซื้อบัตร BTS...แพงๆๆๆไม่ไปดีกว่า....และถึงจะเลือกไปต่อ BTS ที่อนุสาวรีย์อย่างที่เคยทำเมื่อวาน ตอนนี้ถนนพระราม 9 ก็เป็นกับดักมรณะเหมือนเส้นสุขุมวิท...ไปก็มีแ่ต่ตายกับตาย

เอาว่ะ...ทางเลือกสุดท้าย...ถึงจะเลี่ยงอีวิธีนี้เท่าไหร่...แต่วันนี้ก็มีแต่มันนี่แหละที่พอจะไว้ใจได้

วิธีที่ว่าคือ...นั่งเรือนั่นเอง!!!! จากวันที่แรกที่ first impression ในฐานะยานพาหนะพาไปทำงานที่ไม่ปลื้มแล้ว เรายังไม่ชินกับการขึ้น-ลงเรืออย่างแรง...คือต้องมีสักครั้งไม่ขึ้นก็ลงที่วางเท้าผิดท่า เอาขาผิดข้างก้าวลงเรือไรงี้...มีตัลลอดๆ จน เราก็นะ...ตั้งปญิทานว่า ไปเรือก็ต่อเมื่อฤกษ์งามยามดีเท่านั้น!!!!
แต่ดูเหมือนฤกษ์งามจะมาเร็วกว่าที่คิด เพราะแหมมม ตื่นสายซะแหละ ทำไงได้ล่ะเน๊อะๆ

เอาว่ะ ไปเรือนี่แหละ เป็นไงเป็นกัน

ว่าแล้วก็นั่งรถเมล์ไปลงเดอะ มอลล์บางกะปิ (จะให้เดินเหมือนวันแรกนั่น อิฉันก็กลัวจะต้องเดินออมตะวันนาเข้าจริงๆ...ทั้งเหนื่อยทั้งเสียเวลา แถมอาจตายระหว่างทาง 555) วันนี้ลงเรือค่อนข้างราบลื่น เพราะคนไม่เยอะเทาไหร ถึงจะไม่ได้นั่ง แต่คนก็ไม่แน่นเหมือนกันแรก....แต่ ยังค่ะ นส.บุ้งบิ้งกับร.เรือนั้น ราวกับไม่ถูกโฉลกกัน สวรรค์เลยดลบันดาลให้กระทาชายนายหนึ่งมายืนข้างๆ ซึ่งถ้ามันยืนของมันไปก็ไม่ว่าอะไร แต่นี่มันเล่นยืนไปแผ่ความร้อนจากตัวมันใส่เราแถมเหงื่อแหยะๆ มันโดนอีกอะ....โหยยย อยากจะบร้าาาา ขยายเราใส่สูทยังแหวะเลย นี่ถ้าไม่ใส่สูทแล้วมาเจออย่าง นส.บุ้งบิ้ง คงอ้วกออกมาแน่ (คือเปล่ารังเกียจขนาดนั้นหรอก....แต่กลิ่นคลองมันไม่ไหวจริงๆ)

แต่วันนี้ ร.เรือ ก็สอนเราอีกแ้ล้วว่า...ตราบใดที่ยังไม่วางเท้าบนท้า อย่าชะล่าใจ เพราะน้ำมันยังพร้อมกระเซ็นและสาดใส่อยู่เสมอ!!!!
วันนี้เห็นกลุ่มคนที่เป็นโล่มนุษย์ให้เรา (หลังจากวันแรกสุดแสนวิปโยควันนั้นแล้วเราก็ค้นพบว่า ถ้ายืน ยืนตรงกลางเวิร์คสุด!) โดนน้ำสาดใส่อะ โหยยยย เห็นแล้วอยากแผ่เมตตาให้เลย สงสารจริงๆ...คือถ้าใครเดินทางโดยเรือบ่อยๆ ก็อย่าประมาท แรงกระแทกและคลื่นในคลองแสนแสบนะเธอว์ เพราะมันแสบสมชื่อจริงๆ

วันนี้ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเหมือนวันก่อนๆ แต่จะเน้นหนักไปทางฝึกเซลล์อะ ซึ่งวันนี้ไปนั่งสอบปากเปล่า และลองขายคอร์สกับพี่ sales director โดยมีพี่ๆคอยช่วยและแสร้งว่าเป็น นร. ให้ ....มันทั้งตื่นเต้นและเครียดเลย แต่จากเริ่มหมดกำลังใจและไม่แน่ใจตัวเองมาทั้งวัน...ความท้าทายของงานก็กลับมาให้เราไม่ยอมแพ้ไปง่ายๆเสมอ

อิฉันนี่มัน Curiosity Kills cat จริงๆ

แต่ถึงข้างบนจะเล่าอะไรดูเป็นทางการ เครียดหน่อยๆ แต่วันนี้ นส. บุ้งบิ้งก็ยังเป็นนางสาวบุ้งบิ้งคนเดิมค่ะ

เริ่มจาก ตื่นสาย จนรนและืลืมเอากระเป๋าเครื่องสำอางค์ไปทำงาน สุดท้ายก็ต้องใส่แส่น หน้ามันทำงานตลอดทั้งวัน...จากนั้นก็สนุกกับการทำงานด้วยการชนโน่นชนนี่ ทำของหล่นไปตลอดทั้งวัน...แต่สิ่งที่เป็นที่กล่าวขวัญมากสุดคือ

เดี๊ยนทำน้ำโค้กขนาดแก้วกัฟฟ์ 22 ออนซ์ ของ 7-11 หกใส่พรมทั้งแก้วเลยค่าาาา !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เกิดอะไรขึนต่อเหรอค่ะ ก็กรี๊ดแตกกันทั้ง สนง. 5555555 โดยเฉพาะป้าแม่บ้าน ถึงกับคาดโทษว่า พรุ่งนี้จะไม่ซื้อข้าวมาให้กินเลยทีเดียว (หนูผิดไปแ้ล้วค่าาาา)

หลังจากนั้นก็เข้าอีหรอบเดิม...คือเดินชนไปเรื่อย จนพี่ Sales Dir. ถึงกับบอกว่า น้องบุ้งบิ้งอย่าใส่แว่นมาอีกนะจ๊ะ ใส่แล้วหนูกะระยะอะไรไม่ได้เลย พี่ล่ะกลัวจริงๆ



Daily OL: อย่าประมาทคลื่นกระแทกน้ำที่คลองแสนแสบ และอย่าไว้ใจแก้วกัฟฟ์กับแว่นที่สั้นน้อยกว่าสายตา อาเมน




 

Create Date : 22 กรกฎาคม 2553    
Last Update : 22 กรกฎาคม 2553 0:50:30 น.
Counter : 337 Pageviews.  
Share

บันทึกชีวิตสาว OL ....วันที่ 4 : ไปดูงานนอกสถานที่

วันนี้เริ่มทำใจว่า...เอาล่ะ เราจะมาถึง สนง. ประมาณ 8.30 น. คือตื่นเช้าหน่อย แต่เลือกวิธีเดินทางที่สะดวกเราคือรถเมล์ เรือนี่...เอาไว้ให้วันฤกษ์งามยามดีก่อนค่อยไปล่ะกัน เอิ๊กๆๆๆ ยังเข็ดไม่หาย (ใครสนใจอยากอ่านเรื่องเรือกับนส.บุ้งบิ้ง...หรือ นส.บุ้งบิ้งกับร.เรือ ก็ไปอ่านได้ในบันทึกวันที่ 1 ค่าาาา)

ตอนเช้าไม่มีอะไร แต่สายๆหน่อยพี่ GM มอบหมายให้เราไปดูงานนอกสถานที่...ซึ่งเราขอไม่ลงรายอะเอียดนะ เพราะมันเกี่ยวกับกิจการของบริษัทเราและบริษัทอื่น...แต่เอาง่ายๆคือ ไปดูว่า ตอนนี้คู่แข่งของเราเค้าทำอะไรอยู่นั่นเอง...นอกจากนั่นก็เป็นบทเรียนให้เด็กใหม่อย่างเราด้วยว่า..."แล้วเราล่ะ จะทำอะไรได้บ้าง" คือจะแข่งกับเขาได้ยังไง....แข่งกันในที่นี้ไม่ใช่ว่า คอยขัดแข้งขัดขา ฆ่ากันให้ตายไปข้าง แบบนี้ก็เกินไป แต่คือทำยังไงให้เราได้ เขาก็ได้...แต่ขอให้เราได้มากกว่าก็ดี อีกอย่าง การไปดูงานนอกสถานที่ครั้งนี้ก็ทำให้เราให้ความต่างของตัวสินคาของเรากับสินค้าของรายอื่นๆได้ชัดเจนขึ้น....และเข้าใจความเป็นเรามากขึ้น

แต่สิ่งที่มาพร้อมกับการไปดูงานนอกสถานที่นั้น ก็ควบคู่มากับการเดินค่ะ ซึ่งแน่นอนว่าสาว OL เริ่ดๆอย่างเราๆ คงไม่ใส่อีแตะเดินร่อนไปทั่วอยู่แล้ว...มันต้องส้นสูงเท่านั้น อย่างต่ำๆก็ 1 นิ้ว....แต่ด้วยความที่อิฉันเนี่ย เห็นว่างานใน สนง. ที่ทำอยู่นั้นแทบไม่ได้เดินอะไร ซื้อคู่ที่มันสูงๆหน่อยล่ะกัน ขาจะได้ดูยาว ก้นที่มันใหญ่ๆเบอะๆจะได้ดูเล็กลง (อันนี้สำคัญมวากกกกกกกก) บุ้งบิ้งก็จัดไปเลยค่ะ 2 นิ้ว!!!!! (ปกติอิฉันก็ไม่เคยใส่เล้ย!!!!)

เอาล่ะเว้ยเฮ้ย...เดินร่อนไปทั่วพร้อม ส้นสูง 2 นิ้ว...อิฉันถึงกับเห็นสัจธรรมเลยทีเดียวเชียว "มนุษย์นั้นช่างมีกรรมจริงๆ...อยู่ดีไม่ว่าดี ดั๊นปีนขึ้นเดินอยู่บนอะไรที่ไม่ได้สบายเล้ยยยย และทั้งๆที่รู้ก็ยังขยันปีนกันขึ้นไป....มีกรรมจริงๆ"

เถอะ ถึงรองเท้ามันจะกัด ขาจะเมื่อย น่องเกร็งกันจนเอ๊นจะระเบิดออกมา...แต่เราก็ฟอร์มสวย เริ่ด เชิด มั่น ค่าาาาา เดินกะเผลกไม่ได้เด็ดๆ เสียกิริยาและเป็นการลบลู่รุ่นพี่ OL ทั้งหลายสุดๆ...อิฉันเลยเชิดหน้า ชูคอ เดินสับขาราวกับอยู่บนแคทวอร์ค ฉับๆ งามๆ ไปตลอดการไปดูงานนอกสถานที่...แต่คุณเอ๊ยยยย...ใจในนี่กรีดร้องจนเส้นเสียงขาดไปแล้ว!!!!!
มันเจ็บเท้าจริงๆนะให้ตายเถอะ ยิ่งเรามีแผลจากวันก่อนๆอยู่แล้ว...เจอวันนี้เข้าไปอีก....นรกอยู่ตรงหน้ากันลยทีเดียว ..... ใครที่เคยโดนรองเท้ากัด แต่ยังต้องฝืนทนใส่ส้นสูงหรือรองเท้าที่มันใส่แล้วไม่สบายคงรู้ดี....ยิ่งความรู้สึกตอนที่แผลสดทั้งเก่าทั้งใหม่เสียดสีไปกับหนังของรองเท้าที่แข็งๆ (มันยังใหม่เลยยังแข็งอยู่บ้าง) โอ๊ยยยยย อยากไปข่วนหน้าอีคนขายที่บอกว่า เด๋วมันก็ขยายจ้ะ สักพักมันจะนิ่ม ให้รู้แล้วรู้แร่ดไป ...มันไม่นิ่มเลยว้อยยยยย




Dailly OL วันนี้: รองเท้าส้นสูงคือคู่ชีวิตของสาว OL ดังนั้น เราต้องเลือกหาคู่ที่มันจะไปแว้งกัดเราทีหลังนะจ๊ะเธอว์




 

Create Date : 22 กรกฎาคม 2553    
Last Update : 22 กรกฎาคม 2553 0:14:31 น.
Counter : 329 Pageviews.  
Share

บันทึกชีวิตสาว OL...วันที่ 3 สมองบวม

วันที่ 3: สมองบวม

วันนี้ลองเปลี่ยนวิธีเดินทาง และลองไปอนุสาวรีย์ฯดูว่า ต้องใช้เวลาเท่าไหร่
สรุปคือประมาณ 1.30 ชม. แล้วแต่ว่ามันจะติดแน่นแค่ไหน แต่ช่วงเช้าๆประมาณ 7 โมงกว่า ไม่ค่อยจะติดเท่าไหร่

เราว่า การเดินทางสำหรับสาว OL ที่ใช้ชีวิตใน กทม. นี่สิ่งสำคัญอย่างนึงคือ การเดินทางนะ...ยิ่งสามารถสำรวจวิธีเดินทางได้เยอะเท่าไหร่ เราก็ยิ่งจะหาวิธีที่เหมาะสำหรับเวลาที่เหมาะๆได้ (เช่น "กรี๊ดดดด ตื่นสาย....เดินทางยังไงดีว่ะเรา!" เป็นต้น) แถมสิ่งที่ได้คือ เรารู้จักเส้นทางมากขึ้น...คือ แต่เรื่องนี้ เราขอสารภาพบาปเลยนะว่า เราไม่ค่อยได้ประโยชน์เท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่หลับเกือบตลอด 55555

วันนี้เป็นอีกวันที่อัพโหลดข้อมูลจากแหล่งต่างๆมาเข้าหัว หลังจากเมื่อวานที่พี่ GM จะทดสอบ แต่เหมือนสวรรค์ดลใจ พี่ GM เขาสั่งให้ไปโหลดข้อมูลใส่หัวแทน ซึ่งเอาจริงๆ ก็หนักไม่ต่างกัน เพราะระหว่างที่นั่งทำงานเล็กๆน้อยๆไป (อันได้แก่ ถ่ายเอกสาร เช็คโน่นนี่ ซึ่งไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย) พี่ๆเขาก็ถ่ายทอดเทคนิค ประสบการณ์และเนื้อหาของคอร์สที่เราต้องขายให้กับลูกค้าให้ฟังไปด้วย
พอได้ไปยังเลคเชอร์เล็กๆจาก Programme Director กับ Marketer ด้วย...วันนี้ยอมรับจริงๆว่าเหนื่อยมากกกกกกก สมองล้าสุดๆ ถึงกับปวดไมเกรนจี๊ดๆเลยล่ะ
แต่สิ่งที่ได้รับจากพี่ๆคือ กำลังใจ ....สิ่งที่เราชอบมากที่สุดสำหรับที่นี้คือ พี่ๆทุกคนน่ารักหมด เขาก็พยายามช่วย เห็นเราทำไม่ได้เขาก็แนะนำ โดยเฉพาะตอนเขาไปคุยกับพี่ Marketer นี่เหมือนได้รับแรงบันดาลใจ ว่า..."ไม่เป็นไร เราทำได้" คือ อยากพูดได้เหมือนพี่เขาอะ...เราก็ต้องไปฝึกฝนอีกเยอะๆ

แต่วันนี้ยอมรับว่าเหนื่อยจริงๆ...กลับมา อาบน้ำ เช็ค FB แล้วนอนเลย...ไดอารี่นี้ก็เขียนย้อนหลังเอา ^^

การเป็นสาว OL ไม่ใช่แค่การแต่งตัวสวย เฉียวอยู่ตลอด...แต่คือการเรียนรู้และพยายามทำหน้าที่ของตนให้สำเร็จ...Happyทั้งเรา ทั้งนาย ทั้งลูกค้าและเพื่อนร่วมงาน




 

Create Date : 21 กรกฎาคม 2553    
Last Update : 21 กรกฎาคม 2553 23:48:20 น.
Counter : 281 Pageviews.  
Share

[Diary] บันทึกชีวิตสาว OL...วันที่ 2: OMG!!!!!

สวัสดีค่ะ หลังจากที่ได้ day off ไปหนึ่งวัน วันนี้เราก็กลับไปเรียนรู้งานอีกเป็นวันที่สอง (จะบอกว่าทำงานก็อายปาก เพราะไม่นั่งฟังเลคเชอร์ กับสแกนหนังสือไปสองสามหน้าเอง)

บันทึกชีวิตสาว OL...วันที่ 2: OMG!!!!

หลังจากวันที่หนึ่งเกิดเหตุผิดพลาดทางเทคนิคเรื่อง เรือ ไปแล้ว นส.บุ้งบิ้งก็ได้ตั้งใจแน่วแน่ว่า..."ตูจะนั่งรถเมล์ไปทำงาน!!!!!" (ฮา!!!)
เพราะเมื่อมาคิดคำนวนค่าเดินทางแ้ล้ว ถ้าออกเช้าหน่อย (ประมาณ 6.00 - 6.30 น.) ก็สามารถนั่งรถเมล์ยาวไปลงหน้าที่ทำงานได้เลย แถมรถก็ไม่ติดมากด้วย ถูกและปลอดภัยกว่านั่งเรือแน่นอน...เรือน่ะเอาไว้ฤกษ์งามยามดีค่อยใช้บริการล่ะกัน

เพราะบทเรียนวันศุกร์ที่ผ่านมา วันนี้นส.บุ้งบิ้งเลยฮึดตื่นแต่ 6.30 น.เลยค่า...มั่นใจมากว่า "ตูต้องไปถึงก่อน 9 โมง" จะได้เอาหน้า (วันนี้มาเช้านะค่า...ขึ้นเงินเดือนให้หนูหน่อยมั้ยค่าาาา) คริๆๆๆ ขึ้นรถเมล์ตอน 7.30 น.

วู้ๆๆๆๆ ถนนตอนเช้าวันอาทิตย์นี่ดีจังเลยน๊า~~ ถนนว๊างว่าง
รถเมล์แล่นปรื๊ด ปรื๊ด ไม่มีติด นอกจากติดไฟแดง
ปรื๊น ปรื๊น รถเมล์แล่นฉิวสบายใจ
ปรื๊น ปรื๊น
เอ๊ะ?
เอ๊ะ?
เอ๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
วิ่งคล่องถนนโล่งไปมั้ยค่ะเพ่!!!!!
นี่เพิ่ง 8.10 น. เองนะ ทำไมหนูถึงที่ทำงานแล้วล่ะค้าาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!

ปกติที่ต้องนั่งรถเป็น 2 ชม. เพื่อจะไปที่ทำงาน แต่พอรถไม่ติดดันใช้เวลาแค่ 40 นาทีเองเหรอค้าาาาา กรี๊ดดดดด กรูเกลียดรถติด!!!!!!

กรี๊ดๆๆๆๆๆ แบบนี้มันถึงเร็วไปแล้วเฟ้ยยย ไม่ได้อยากเอาหน้าขนาดน๊านนนนน

เอาไงดีล่ะทีนี้...อารมณ์อย่างเมื่อวันศุกร์ตอนพบว่าทางเข้าข้างหลังของเดอะ มอลล์บางกะปิปิดเริ่มกลับมาอีกครั้ง (เคว้งนะสิคะ พี่น้องงง)และเกิดคำถามขึ้นในใจ "มาเช้า(เกิน)แล้วไปไหน?"

เอาว่ะไหนๆก็ไหน ขึ้นไปที่ สนง. ก่อนค่อยว่ากัน อย่างน้อยก็ยังมีที่ให้นั่ง เนตให้เล่นฆ่าเวลา ....ตัดสินใจได้ ก็เดินหน้าขึ้นตึกไป
อืม....ทำไมพี่ รปภ. มองแปลกๆน๊าา~~ (คิดในใจ....แหม สงสัยไม่เคยเห็นคนมาทำงานเช้าล่ะซี่...แหมๆๆๆ ขอโทษเคอะคุณพี่ หนูเป็นคนขยัน ว่าที่พนักงานดีเด่นคนต่อไปคือหนูนี่ล่ะค่าาาาาา โฮะๆ โฮะๆ^O^ )
มองก็มองไปเถอะ สวย เริ่ด เชิด เยี่ยงเราไม่สนใจ...เดินหน้าขึ้นลิฟท์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ประกอบการเดินด้วยขอบอก!! (จริงๆแล้วไม่ใช่อะไร ขี้เกียจแลกบัตร เลยฟอร์มมาเป็นพนง.ที่มีบัตรแล้ว เนียนๆไป กรั่กๆๆๆ)

วันนี้ไม่มีปัญหาเรื่องลิฟท์
ไม่มีปัญหาเรื่องการเดินทาง (เอาว่ะ มาเช้า (มวากกก) ก็ดีกว่ามาสาย)
ไม่มีปัญหาเรื่องรองเท้า

แต่....มีปัญหาเรื่องเข้า สนง. ม่ายด้ายยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

สนง. ยังไม่เปิดเจ้าค่าาาา~~~~~ แถมมีโซ่ล่ามยืนยันว่า สนง. ยังไม่เปิดจริงๆนะเธอว์

เอาแล้ว เอาแล้ว เอาแล้ว...ทำไงดีละ่ที่นี้ฉ้าน คิดสิ คิดสิ คิดสิ
ปิ๊งป๊อง... 7-11 ไง ไปกบดานที่ 7-11 ... นึกอะไรไม่ออกก็แวะมา 7-11 (รับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มมั้ยคะ?) !

ว่าแล้วก็รีบจรลีลงมาจากลิฟท์...แต่ยังก่อน...จะเดินออกจาลิฟท์แบบงงๆก๊งๆไม่ได้...เสียฟอร์มแย่...เราก็ต้องรักษามาดเริ่ดๆเชิดๆไว้ ประหนึ่งว่า "แหมมม...รู้แล้วล่ะค่ะ ว่า สนง. มันยังไม่เปิด เดี๊ยนแค่จะไปเช็คว่า โซ่ที่ล่ามไว้เนี่ยมันใช่โซ่อันเดิมรึเปล่า เพราะถ้ามีใครมาเปลี่ยนไปล่ะก็ แย่เลย...นี่ที่ลงมาไม่ใช่เข้า สนง. ไม่ได้หรอกนะคะ แต่แบบว่าอยากกินขนมจีบซาลาเปา เห็น พนง. 7-11 เขา offer มานานแล้ว ถ้าไม่ซื้อของเขาหน่อย เด๋วจะโดนครหาว่าไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้ 7-11 หรอก " (ส่งกระแสความคิดผ่านสายตาและท่าเดินแล้วก็สะบัดหางม้าทีนึง...พอวันนี้มัดผมไปน่ะค่ะ)

โอ้ องค์อินทร์...ช่างเมตตากับลูกช้างเหลือเกินที่ประทาน 7-11 ไฮโซพร้อม ร้าน book smile เริ่ดๆมาให้ด้วย....หุๆๆๆ เวลา 30 นาทีที่มีชั้นจะใช้ให้คุ้มค่าโดยการยืนอ่านหนังสือฟรีล่ะค่าาา~~~~~
วันนี้ไป 7-11 สาขาที่ไม่เคยไปครั้งแรกก็สร้างภาพไปยืนอ่านหนังสือวิธีการเล่นหุ้นเบื้องต้นซะหน่อย...จะดูเป็นผู้หญิงสวยและฉลาดไง คริๆๆๆ (อีนี่ เสพติดการสร้างภาพจริงๆ // เสียงกระซิบในใจ)

สุดท้าย...ก็เข้าที่งานได้ตอน 8.50 น. พอเล่าให้พี่ที่ทำงานฟังเขาก็ขำใหญ่ เห่อๆๆๆ (แต่หนูไม่ค่อยฮาไปด้วยอะพี่ เห่อๆ)

เนื่องจากวันนี้เป็นวันอาทิตย์ พี่ที่ทำงานก็มีอยู่คนเดียว...เลยพอได้ลองทำอะไรบ้าง...แต่ไอ้ที่ว่า อะไรบ้างนี่ ก็ได้แก่...รับโทรศัพท์ (ซึ่งเขาก็ขอสายพี่ที่อยู่อยู่ดี) ตบตีกับเครื่องถ่ายเอกสารซึงสุดท้ายก็ยอมแพ้มัน เพราะมันขู่จะระเบิดตัวเอง (อวพจน์ นะเธอว์...แต่มันก็เจ๋งใส่ไปเลย) สแกนงานให้พวกอาจารย์ทั้งหลายเพราะเครื่องถ่ายเอกสารเจ๋ง.....นอกจากนั้นก็...ฟังเลคเชอร์! และ จดๆจำๆ

แต่ดีอย่างที่พี่ๆที่นี้น่ารักกันทุกคน บรรยากาศการทำงานก็ไม่เครียดเ่ท่าไหร่ แม้บางทีมันอาจจะเบื่อๆบ้าง แต่ก็นะ...สุดท้ายก็หาอะไรทำได้อยู่ดี

อ้อ...ถึงชื่อบันทึกจะใช้สาว OL แต่จนถึงวันที่ 2 ก็ยังไม่ค่อยได้กลิ่นสาว OL สวยๆ เริ่ดๆ เชิดๆ เท่าไหร่ (ไม่นับที่ฟอร์มใส่ รปภ. ไปนะ (ฮา)) ยังไงวันต่อจากนี้ เราจะพยายามลดระดับความโก๊ะ ความก๊ง แล้วจะกลับมาท๊อปฟอร์มให้ได้นะจ๊ะ

ปล. พรุ่งนี้จะพี่ GM จะมาทดสอบความรู้ว่า 2 วันที่พี่ๆเค้าปากเปียกปากแฉะไปเนี่ย มีอะไรตกค้างอยู่ในสมองน้อยๆของเราบ้าง...แอร๊ยส์~~~ พรุ่งนี้จะเป็นการสร้างภาพและโรบผักชีครั้งยิ่งใหย่อีกครั้งของ นส. บุ้งบิ้ง!!!!




 

Create Date : 18 กรกฎาคม 2553    
Last Update : 18 กรกฎาคม 2553 22:22:10 น.
Counter : 337 Pageviews.  
Share

[DIARY] บันทึกชีวิตสาว OL....วันที่ 1

เอาล่ะ ในที่สุดก็มีงานทำอย่างชาวบ้านแล้ว...แม้ไม่ตรงกับที่ต้องการมากนัก...แต่มันก็ 60% ล่ะที่พอใช้

ไหนๆได้เป็น สาว OL ครั้งแรกในชีวิต ก็ขอบันทึกไว้ในสาธารณชนได้รู้หน่อยล่ะกัน อิอิอิ
(OL ย่อมาจาก Office Lady หรือสาวๆที่ทำงานอยู่ตามสำนักงานหรือบ.ต่างๆนั้นเอง)

ขอแนะนำตัวเอง อย่างเป็นทางการก่อนแหละกันนะคะ

ชื่อ นางสาว บุ้งบิ้ง นามสมมุติ
ตำแหน่ง Customer Service
สถานที่ทำงาน สถาบันสอนภาษาแห่งหนึ่ง ณ สยามประเทศ
คำเตือน: ไม่มีการนินทาลูกค้าหรือเพื่อนร่วมงาน เน้นเรื่องโก๊ะๆของ จขบ. ล้วนๆ ดังนั้นใครมองหาดราม่า...ก็ขอโทษไว้ก่อนล่ะกันนะเธอว์

วันที่ 1...เรือนรก บึ่งกระแทกคลื่น!!!!!

ตื่นก่อนเวลา...ออกจาห้องตรงเวลาเป๊ะ! วันนี้ชั้นจะนั่งเรือไปทำงาน!! (หมาดหมายเอาไว้ในใจเรียบร้อย)
สิบปากบอก นั่งเรือสิสะดวก ไม่ติด ไม่ต้องตื่นเช้ามาก แถมถูกกว่าด้วย
ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งญาติแนะนำกันมาอย่างนี้ และจากประสบการณ์ตรงมันก็เร็วจริง เมื่อเทียบกับนั่งรถเมล์แล้วไปต่อ BTS

แต่.................

ไม่มีใครบอกว่า ตอนเ้ช้า ทางหลังเดอะมอลล์ปิด!!!!!!!!!!!!

แอร๊ยยยส์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เอาล่ะทำไงดีล่ะเรา เดินมาแล้วค่อนทาง...อีกนิดก็จะถึงท่าเรืออยู่แล้ว...แต่ดันมารั้วมากั้นไว้ แถมล๊อกกุญแจกันเราพังเข้าไปอีก....จะให้เกิดกลับไปทางเดิม สงสัยวันนี้คงได้ถึงที่ทำงานตอนเที่ยงแน่ๆ (เอ๊ะ...หรือจะแกล้งตายแล้วไม่ไปทำงานดี?) ...แล้วจะให้เราบีนรั้ว ทั้งๆที่ใส่กระโปรงผ่าสูงแถมรองเท้าสูง 1 นิ้ว ก็กลัวคนที่ขับรถส่งของรวมทั้งรปภ.จะอ้วกแตกใ้ส่คลองแสนแสบแต่เช้าซะก่อน (กลัวน้ำมันจะเน่าไปกว่าเดิม...นี่รักษ์ธรรมชาตินะเนี่ย อิอิอิ) อย่ากระนั้นเลย...เดินอ้อมตะวันนาเอาก็ได้ว่ะ!!!!!

แต่เดชบุญ...ราวกับเจ้าที่และเทวดาจะเมตตาเห็นใจ สาวน้อยตา(ตุ่ม)ดำอย่างเรา...เลยบันดาลให้เราเห็นช่องที่พอจะเดินเข้าไปในตะวันนาแล้วไปออกทางด้านข้างที่ติดกับที่จอดรถของห้างได้ (ใครเคยไปตะวันนา เดอะ มอลล์บางกะปิ คงพอจะนึกออกนะคะ) และในที่สุด บุ้งบิ้ง สาวน้อยกลอยใจพี่กี้ (awaji yukihiro นะจ้ะ หาใช่ "กี้" คนนั้นที่ยังหาตัวไม่เจอ...อย่าเข้าใจผิด!!!!!!) ของมาถึงท่าเรือ...แต่ดูเหมือนโชคจะหมดแค่นั้น เพราะไปถึงเรือมันก็ขาดช่วง...เลยต้องยืนรออีก 15 นาที....บร๊ะเจ้า 8.20 นาที แล้วค่าาาาาา เข้างาน 9 โมงแล้วชั้นจะไปทันม้ายยยยย

เอาเว้ยเฮ้ย เรือมาแล้ว รีบแย่งรีบขึ้น...แต่เวรกรรม ดูเหมือนจะรีบไปแถมยังเป็นมือใหม่หันขึ้นเรือ...ดันวางเท้าที่กราบเรือผิด โดนหนีบติดกับยางรถยนต์อีก เวรๆๆๆ (เอาว่ะ ยังดีที่รองเ้ท้าไม่ตกลงไปในคลองแสนแสบ ><) ดี๊ ที่ในที่สุดก็ขึ้นเรือได้อย่าปลอดภัย...และแล้วเรือปลากระป๋องตราเรือชักผ้าใบ ก็ออกไปกระแทกคลื่นสาดสายน้ำเหม็นคลุ้งให้ผู้โดยสารที่โชคดี...เพื่อยืนยันว่าวันนี้มัน Bad day เราก็โดนไป 1 แหมะใหญ่ๆ...ดี๊ที่เสื้อดำ มันเลยไม่เป็นไร แถมมีโล่มนุษย์ที่อยู่รอบข้างช่วยสะกัดไปบางส่วน แหมะนั้นเลยไม่ได้ติดตรึางตรากลิ่นมันไว้บนเสื้อและผม!

ถึงตอนนี้...เราเลิกดูนาฬิกาไปแล้วล่ะ...เพราะคิดว่ายังไงก็สายแน่ๆ พี่เค้าจะตัดเงินที่มีอยู่น้อยนิดก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ

แต่สัญชาตญาณก็บังคับให้จำลองบทสนทนาเพื่อกู้ภาพพจน์ไประหว่างเดินทาง...

ตัวอย่าง:
นส. บุ้งบิ้ง: อุ้ยพี่คะ...หนูขอโทษจริงๆค่ะ แบบว่าออกมาแต่เช้าแล้ว (ก็เกือบๆ 8 โมงน่ะนะ) แต่แบบว่าหนูเพิ่งลองนั่งเรือครั้งแรก...เลยไปท่าเรือผิดทาง เลยช้า เรือก็หมดอีก...โอ๊ยยย ร้อยแปดค่ะพี่ วันนี้ Bad day ของหนูสุดๆ ...หนูไม่ได้ตั้งใจสายจริงๆ น๊า
พี่ผู้จัดการ: อ๋อ เหรอจ้ะ...วุ้ย น่าสงสารจริงหนู มามะเด๋วพี่ขึ้นเงินเดือนให้ปลอบใจ!

(คิดไป ก็ฝันไป คริๆ)

เอาเข้าจริง...เราก็ไปถึง บ. ประมาณ 9.30 น. (ดีกว่าที่กลัวไว้นิดหน่อย ตอนแรกนึกว่าจะถึง เกือบ 10 โมงอะ) ....

แต่!!! ความซวยมันยังไม่หมดค่าาาาาา!!!!

ด้วยความตื่นเต้น อยู่ๆมันก็ลืมไปซะงั้นง่ะว่า สนง. อยู่ชั้นไหน!!!! เอาแล้วเว้ยเฮ้ย ดันมานึกไม่ออกอะไรเอาตอนเน่! แถมตอนที่จำไม่ได้ว่าต้องขึ้นชั้นไหนน่ะ คือตอนที่อยู่ในลิฟท์แล้วด้วย...เอาล่ะเมิง ทำไงดีล่ะเมิง ... อะดีนาลีนแล่นพล่านกันเลยทีเดียว มาายแล้วยังมาลืมชั้นที่ต้องไปอีก เวรๆๆๆๆๆ
เลยลองซุ่มกดเลขที่พอคุ้ยอยู่ในใจ....

ครั้งที่หนึ่ง: ลงลิฟท์ไปชั้น 10 ....อ้าววว นี่ชั้นอยู่ส่วนไหนของตึกล่ะเีนี่ย (จำเป็นต้องลงเพราะว่ามีคนอยู่ในลิฟท์ด้วยตอนขึ้นมาเลยกะจะรักษาหน้าตัวเองนี๊ดนุง)

ครั้งที่ 2: คราวนี้ขึ้นคนเดียว...กดไปชั้น 17 ....อ๊ายยย ม่ายช่ายยยยย นี่มัน บริษัทคู่แข่ง!!!

เอาว่ะครั้งนี้ครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ใช่จะโทรหาพี่ที่ สนง. แหละ (มาสายแล้วยังลืมชั้นของ สนง. อีกนะเอ็ง...งามไส้มวากๆ) : ปิ๊งป่อง .... แอร๊ยส์ เจอแล้วค่าาาา สนง. ของเดี๊ยนอยู่ชั้นนี้นี่เอง

ฟอร์มรีบและกระเซอะกระเซิงนิดนึง แล้วรีบเปิดประตูเข้า สนง. ไป (ทำหน้าตารีบร้อนประกอบด้วยจะได้สมจริง คริๆ)

ด้วยเดชแห่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์และความดี...พี่ผจก.ให้อภัย...แต่จะปล่อยผ่านก็ไม่ได้ เป็นแบบอย่างที่ไม่ดี...เอาเป็นว่า "วันนี้น้องบุ้งบิ้งเลิกงาน ช้ากว่าปกติสักครึ่ง ชม. ล่ะกันนะคะ" พี่ผจก. พูดพร้อมยิ้มละไมบนใบหน้า

ฮ่วย!!!! ทำไมเล่าบทที่อุตส่าห์ท่องมาตลอดทางแล้วผลลัพท์ไม่เหมือนอย่างฝันฟร่ะ!!! (อีเพ้อเจ้อเอ๊ยย ใครเค้าจะขึ้นเงินเดือนให้แก๊// เสียงกระซิบดังๆในใจ!)

มาถึงแล้วเรียบร้อย พี่เค้าก็เริ่มสอนงานทันทีเลย...วันนี้ไม่มีอะไรมาก งานหลักๆคือ จำ จำ จำ จำ จำ และทำความเข้าใจ! แถมวันนี้มีประชุมเลยได้เจอพี่ที่ สนง. เกือบทุกคนเลย พี่ๆน่ารักทุกคนนะ ใจดีเป็นกันเอง
วันนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรมากอะ อย่างที่บอก จำอย่างเดียวจริงๆ เพราะพี่ที่เรามาแทนเค้าจะออกสิ้นเดือนนี้แล้ว เราก็เลยต้องเป็นงานเร็วๆ แถมเราเข้ามาตอนที่บ.เพิ่งผ่านวิกฤตมาใหม่ๆ เลยแทบจะต้องพยายามมากกว่าเดิมเยอะหน่อยอะ

แต่ยอมรับว่ากดดันนะ...เห่อๆๆๆ แต่เอาว่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองดูสักตั้ง!

แถมเนื่องจาก เงินเดือนมันน้อยอยู่...ตอนนี้เราก็กำลังคิดว่าจะรับงานแปลเอกสารควบคู่ไปด้วย (อุตส่าห์เรียนมาทางด้านนี้ แถม TOEIC ก็คะแนนหรูหราไฮโซอยู่เลยขอใช้ให้เป็นประโยชน์หน่อยล่ะกัน)...ดังนั้นใครสนใจก็ ไม่ต้องเก็บเงียบไว้ในใจนะคะ บอกกันได้ ถือว่าเห็นใจลูกนกลูกกา ช่วยประทานงานมาให้แปลหน่อยเถอะ...คิดราคากันเองค่าาาาา




 

Create Date : 16 กรกฎาคม 2553    
Last Update : 18 กรกฎาคม 2553 20:27:39 น.
Counter : 1471 Pageviews.  
Share


pinku_punk
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

บล๊อคจับฉ่ายของบุ้ง
Friends' blogs
[Add pinku_punk's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.