• Jerry Yan
• NRS-FC
• My Travel
• My Family

เพื่อเธอ...jerry yan [ 2547 ] ภาค2 15 สค.2547 เมื่อคืนเรานั่งรถบัสจากเกาสงเพื่อมานอนที่เถาหยวน..มา ถึงประมาณเกือบตี 3 แล้ว...เลยออกจากเถาหยวนกันตอน สายๆประมาณ 9โมงครึ่ง...ช่วงเวลาที่รถแล่นจากเถาหยวน มาไทเป..เราดูทิวทัศน์ข้างทางไปพลางก้อคิดว่า..ที่นี่หรือ คือที่ๆเค้าเติบโตขึ้นมา....มาเป็นชายหนุ่มที่แสนดี..ที่แสน น่ารัก..ที่แคร์พวกเรา..ที่นี่คือที่ๆหล่อหลอมเค้าให้มาเป็นคน ที่พวกเราแคร์และอยากให้เค้ามีความสุข...คนที่พวกเรา ยอมทำทุกอย่างเพื่อมาให้กำลังใจเค้าถึงที่นี่..เออ...นึกไป ก้อซึ้งไปคนเดียว..คนอื่นจะอ้วกแตกไปกะความคิดของเรา รึเปล่าว้า?.....เอาเป็นว่าเรามาถึง hsimen ding (ซีเหมิน ติง)ในไทเปประมาณ 10โมงครึ่ง...คิวอัพอีกแล้วครับท่านผู้ ชม...ตอนนี้คิวอยู่ที่1,200กว่า..มีคนมารอตั้งกะเมื่อคืน ด้วย ( เพิ่งมารู้ว่าเมื่อคืนที่เจอร์รี่บินกลับมาแล้วเธอเลยมาที่ นี่ด้วย..ซื้อน้ำมาฝากแฟนๆที่มาเข้าคิวตั้งแต่เมื่อคืน..เธอ เป็นห่วงเลยแวะมาดู...เฮ้ย..เอาอีกแล้ว...คนไรวะเนี่ย.... เหนื่อยจะแย่..ยังจะแวะมาอีก....แล้วงี้จะไม่ให้พวกเรารัก เธอได้ไงเนอะ ) ที่นี่บุ๋มได้คิว 1225 มีการฉีกหางบัตรไว้จับ สลากกอดเธออีกแล้ว...อยากกอดมั่งอ้ะ...5555พวกเรารอ กันไปกันมา..ทางstaffจัดงานขอแรงไปถือป้ายแบนเนอร์ แต่ละประเทศแล้วก้อไปเย้ๆๆกะทีวีหน่อย...ก้อส่งตัวแทน ไปกัน..เค้าให้ถือป้าย 2คน ..พี่เล็กกะพี่หน่อยเสียสละถือ ให้..แดดร้อนมากมาก...บุ๋มกะน้องแก้วก็ไปมั่วอยู่กะแฟน เกาหลี..เบียดไปเบียดมาได้อยู่ที่พอใช้ได้..แต่เบียดมาก... เธอมาแล้วเดินพรมแดงมาจากด้านหลังเราเดินเข้าหาเวที จากปลายแถวคิว...ผ่านเราไปแล้ว..ขึ้นเวที..นักข่าวเยอะ มาก..ถ่ายกันพรึ่บพรั่บ..แล้วก้อหันหน้ามาแย้ว...โอ้ว...แม่ เจ้า...หล่อมั่กมาก....เสื้อเชิ้ตเขียว..สดใสจัง...หล่อไม่ ปรึกษาใครอีกแล้วพ่อคุณ...เราสะพายเป้หนักมากในมือ ถือถุงแฟ้มภาพของตัวเองและกระเป๋าของพี่เล็ก( เนื่องจาก พี่เล็กต้องถือป้ายและธงด้วยจึงต้องช่วยน่ะจ้า)..มือซ้ายถือ กล้องดิจิตอลคอยยกขึ้นมาถ่ายมือเดียว..คนเบียดมาก... เบียดอะไรขนาดเนี๊ยะก้อไม่รู้...ขยับตัวไม่ได้เลย...น้อง แก้วยืนถัดไปอีก2คน..จะให้ช่วยถือถุงของเราจะได้ถ่ายให้ ถนัดๆ..น้องแก้วยกมือขึ้นมาไม่ได้อ้ะ5555ขยับตัวตามแรง โยกตัวของแฟนๆ5555แม้แต่เราเองมือขวายังต้องยกถือ กล้องคาไว้อย่างงั้น...เหมือนโดนสต๊าฟไว้5555 เธอน่ารัก จังวุ้ย....เสื้อเธอเปียกหมดแล้ว...นักข่าวบนเวทีแย่งกันจะ ถ่ายรูปเธอจนทะเลาะกัน..พวกเรามองอะไรบนเวทีไม่เห็น เลย..โดนนักข่าวบังหมด....พิธีกรที่นี่เก่งพูดจีนแล้วแปล อังกฤษให้ด้วย...พอเธอให้นักข่าวสัมภาษณ์และถ่ายรูป เสร็จแล้วก็ออกมาด้านหน้าของเวทีมาคุยกะแฟนๆและร้อง เพลงone meter ด้วย..ทุกคนก้อร้องตาม..เธอคุยๆๆๆ พิธีกรถามว่าแฟนๆอยากฟังเพลงอะไร..เสียงตอบดัง มาก..wo shi zhen de zhen de hen ai ni ...เธอยิ้มเขินๆ แล้วก้อร้องไปกะพวกเราท่อนนึง...เสียงเพราะขึ้นมีทักษะ การร้องมากขึ้นจิงๆนะ..ไม่ได้เข้าข้าง..เพราะว่าฟังแล้ว เพราะกว่าที่เคยอ้ะ...มีพิธีกรหญิงที่กะลังดังและน่ารักมาก จากช่องตงฟงมามอบดอกไม้ให้เจอร์รี่ด้วยรู้ทีหลังว่าเธอ ชื่อ แพตตี้ โหว ( อดีตแฟนอีตาเจย์โจว).อ้อ..ลืมเล่า...ว่า ตะกี้มีการจับสลากผู้โชคดีขึ้นไปกอดเธอ(ตอนที่นักข่าว มะรุมมะตุ้มเธอ ) มีการจับหลายเบอร์แต่เบอร์แรก เนี่ย...1522...คิดดูดิ..ของบุ๋ม 1225...พระเจ้า...ถ้าเป็นหวย นะ...ฉ้านถูกโต้ด 4 ตัวนะยะ ขอบอก 5555ฮือฮือ...เสีย ดายอ้ะ.... และแล้วก้อเริ่มการประทับตราและจับมือ...ช่วงนี้เรากะพี่ เล็กน้องแก้วพี่หมี่พี่อุ้มถอยออกมายืนพักอยู่ห่างๆพอควร... ห่างมากไม่ได้...ใจหาย..ต้องให้อยู่ในสายตาไว้นิดนึง5555 ว่าแล้วก้อควักกล้องส่องทางไกล ( ของเจ้าตุ้ย ) ออกมา ลอง..อุ๊บส์...มายก๊อด...ชัดมากมาก...เห็นเหงื่อเธอหยด ติ๋งๆๆ..เสื้อเปียกโชก...ลักยิ้ม..จมูก...ผม...ฮ่วย...ว่าจะพัก สายตา..กลายเป็นใช้สายตามากไปอีก..5555ดูไปคุยไป กะพี่เล็กว่าโอย...ก้มทำไมเยอะแยะเนี่ยคุณชาย...คนเค้า เห็นไส้เห็นตับหมดแล้ว...เงยขึ้นมาเร้ว...หัวเราะกันจะ ตาย.5555 ยืนกันสักพักตรงนั้นพี่หมูก็เดินผ่านมาถายวิดิโอ เก็บภาพพวกเราจนพี่เล็กต้องแซวว่าถ่ายเจอร์รี่ซี่คะพี่หมู 5555 ช่วงนี้ก้อยืนดูอิริยาบถเธอไปเรื่อย..ด้านหน้าเวทีบ้าง..ข้าง เวทีบ้าง...เลยได้ถ่ายรูปเธอจากด้านข้างเวที..โถ..พ่อคุณ เหงื่อเปียกชุ่มไปหมด...ทั้งเสื้อทั้งกางเกง...ใส่เสื้อเปียกๆ ไม่ดีน้า..เดี๋ยวไม่สบาย..อยากบอกให้เปลี่ยนเสื้อบนเวที จัง..แต่กัวโดนตึ้บมากฝ่า5555เลยไม่เอาไม่พูด5555...ใกล้ คิวเราแล้วก้อเลยไปต่อแถว...ยืนไปก็คิดไปว่าจะพูดกะเธอ ว่าไรดีน้า...พอถึงคิวของเราซึ่งมีชมพู่ยืนอยู่ข้างหน้า...ได้ ยินชมพู่พูดสวัสดีค่ะ...ยืนฟังเสียงเธอพูด..ซาหวัดดีค่า.. เสียงหวานจัง...พูดแบบลากเสียงยาวๆ...พอถึงคิว เรา..jerryประทับตราเสร็จแล้วกะลังประทับตราให้คนต่อ ไปอยู่...แต่เราก้อยังไม่เดินไปก้อฉันยังไม่ได้จับมือเลย อ้ะ..ก้อยืนรอเฉยๆ..จนท.ชายก้อไม่กล้าดึงเราคงแค่จับเป้ เราไว้เพราะเรายืนเฉยๆไม่ได้พยายามจะแตะตัวเค้า..ส่วน แฟนนี่ยืนอยู่ข้างๆเธอก็ไม่ได้ว่าไร..เพราะเราไม่พูดอะไร ให้เธอรำคาญใจและมันเพิ่งไม่ถึง10วินาทีเลยที่เรายืนตรง นั้น...จนเจอร์รี่เงยหน้าขึ้นมาเราจึงยื่นมือทั้งสองข้างออก ไปจับมือขวาของเธอไว้..มองหน้าเธอแล้วก้อพูดกับเธอ ช้าๆว่า..jerry please take care your health.(เจอร์รี่ รักษาสุขภาพนะจ๊ะ)... สารภาพว่าพูดช้าๆทีละคำจิงๆอยาก มองหน้าเธอนานๆน่ะ...เธอจ้องตาแล้วก้อยิ้ม...ตอบมาว่า แย๊ป..( Yabb เหมือน yesคือ ครับผม ..อะไรประมา ณเนี้ย)..โอย...เป้นคำตอบที่น่าร้ากอะไรอย่างนี้วะเนี่ย... พอลงมาก้อมายืนดูอิริยาบถเธอต่ออีก...เมื่อยแค่ไหน ศรี ก้อทนด้าย..เอ๊ย..บุ๋มก้อทนด้าย55555รอจนเธอประทับ ตราเสร็จสิ้นก้อให้ผู้โชคดีที่จับสลากไว้ขึ้นไปกอดเธออีก หลายคน...ทีละคน..อิจฉาวุ้ย...เรายืนใกล้ด้านข้างรถตู้ที่ มารับเธอ...ปรากฎว่ารถตู้มีประตูหลังแล้วรถตู้ก็ถอยไปซะ จนติดตีนบันไดเวทีน่ะ...เธอโค้งตัวขอบคุณแฟนๆและโบก มือลา..วิ่งลงมาขึ้นรถตู้ไปรถตู้กำลังจะออกแล้ว...แต่... เฮ้ย...ผ้าม่านรถตู้ด้านที่เรายืนอยู่ค่อยๆถูกดึงขึ้น...อะไร เขียวๆอ้ะ...อ๊ากซซซซ...เสื้อเขียวของเธอ...เธอเปิดม่าน ขึ้นมาโบกมือบั๊ยบัยให้อีกที...บ้าจิงเชียว...ตาคนนี้...ชอบ ทำหยั่งงี้อยู่เรื่อย...แล้วอย่างนี้พวกฉานจาไปไหนรอดหล่ะ จ๊าพ่อคู๊ณ.....หือ..วันนี้มองเธอจนตาแฉะไปเลยตั้งแต่บ่าย สองถึงหกโมงเย็น...( อ้อ..มีเรื่องน่ารักแทรกให้ด้วย... ตอนที่เข้าแถวรอเจอร์รี่มานั้นได้เจอน้องคนไทยที่มาเรียน ที่ไทเป 2 คน...บอกว่าเมื่อวันก่อนเจอvannessที่โรงหนัง เปิดใหม่ของที่นี่..น้องเค้าดีใจมากวิ่งเข้าไปหาแล้วก้อ พูดๆๆๆๆว่าพวกแฟนๆที่เมืองไทยรักพวกเค้าแค่ไหน..มีคลับ เยอะแยะ...พูดๆๆๆดีใจๆๆๆหนึ่งคนในนั้นร้องไห้ใหญ่....แวน ก้อเลยกอดไว้แบบโอ๋ๆๆอ้ะนะ..น้องก็เลยร้องไห้ใหญ่เลย.. ทำเสื้อvannessเปียกหมดเลย...vannessต้องปลอบให้ หยุดแล้วก้อถามว่าจะกลับไปดูคอนเสิร์ตที่เมืองไทยมั้ย? น้องทั้ง2บอกว่าไม่ได้กลับไปเพราะมาเรียนหนังสือที่นี่... แวนเธอตบไหล่เบาๆ..บอกว่าไว้คราวหน้าแล้วกันนะ....น่า รักจังเนอะ...น้องๆบอกว่าเค้ามาดูหนังกะเพื่อนเป็นกลุ่ม เลย...แหม..อยากดูหนังขึ้นมาเลยเชียว5555ไอ้โรงที่อยู่ ใกล้ๆตรงนี้ก็กะลังฉายเรื่อง องค์บาก อยู่เนี่ย...เห็นเจอร์รี่ ว่าอยากเล่นหนังaction...เมื่อไหร่จาเล่นซ้าที...จาได้ไปตี ตั๋วรออ้ะ..5555) จบจากงานนี้..เดินทางกลับที่พักและกิน ข้าว...นอนพักผ่อน.....ดูทีวี...มีข่าวน้องหลินตรึม..มีข่าว ของเธอด้วย...กรี๊ดกันสนั่น.... 16สค.2547 เริ่มต้นวันใหม่ด้วยการไป พิพิธภัณฑ์ศิลปะของ ไต้หวัน [Taiwan Art Museum] ฮี่..ฮี่..ด้านหลัง พิพิธภัณฑ์นี้เป็นที่ถ่ายทำฉากเต้าหมิงซื่อเขวี้ยงสร้อยลงน้ำ อ้ะ...ที่ซันไช่ลงไปเก็บแล้วเล่ยมาช่วยหาไง....กรี๊ดๆๆๆ จากนั้นเราก็ไปกันที่ถ่ายmv เพลง one meter ...ฉากวิ่งขึ้น บันได..และอีกหลายฉาก..อยู่ในสถานที่เดียวกันเป็นพื้นที่ ของร้านกาแฟ....ไปกินข้าวแล้วก้อตามโปรแกรมต้องไป ร้าน mia แต่ทางร้านมาเปิดห้องจัดงานเล็กๆที่โรงแรมให้ พวกเราเลย..ขนตู้มาเลย..มีโปสเตอร์มีแบนเนอร์มาให้เรา ถ่ายรูป..พระเจ้า...แย่งกันซื้อยังกะแจกฟรีแน่ะพี่น้อง... อุตลุดมาก..ของแถมก็สร้างความลำบากในการแพคซะ เหลือเกิน...พอจัดการซื้อแก้วแหวนเงินทองที่จะนำมา ประโคมแต่งชุบตัวให้เป็นผู้ดีมีตระกูลเรียบร้อย...ก็ต้องรีบ ไปอาบน้ำแต่งกายให้งามสมเป็นหญิงไทยผู้เรียบร้อย เหมือนผ้า(ยับๆ)พับไว้...วันนี้คุณบุ๋มงามนะขอบอก..555 พวกเราสวมใส่ชุดที่ทำจากผ้าไทยและเครื่องประดับออก แนวสไตล์ไทยๆ..สวยมากมากเลยทุกๆคนเลย....พวกเรา เดินทางไปที่ Taipei city hall เพื่อร่วมงานนี้..รักความมี วัฒนธรรมของเราจัง...ขอบคุณพี่เล็กที่ออกแนวคิดว่าเรา ควรแต่งแบบนี้กันนะ..เพื่อนๆต่างชาติมองพวกเรากันใหญ่. คงเหมือนกับที่มองชาวญี่ปุ่นแต่งกิโมโนมากันทุกคน...ไป ถึงก็ต้องยืนรอบัตรคิวกันก่อน..ไม่รู้ว่าเค้าจัดด้านในเป็นยัง ไงกัน..พวกเราได้นั่งแถว 8/9/10ช่วงล็อกกลางค่อนมาทาง ขวา..บุ๋มได้แถว8 เลขที่นั่ง24..อยู่ติดทางเดินด้านข้างและ มีอีก3คนนั่งล็อกต่อไปน้องปูนั่ง 25แล้วก็ด้าแล้วก้อใครอีก คนน้าจำไม่ได้ ...ขณะรองานเริ่มก็เห็นแมสค็อต( สัญลักษณ์)เจอร์รี่..ก้อแฟนนี่ไง555เดินออกมาจากข้าง เวทีเพื่อตรวจความเรียบร้อยบนเวทีและด้านล่าง..มีเพื่อนๆ ต่างชาติบางคนเอาของขวัญและดอกไม้ไปฝากให้เจอร์รี่ บุ๋มก้อเลยวิ่งไปบ้าง...มีของเจอร์รี่กับเลี่ยวมามาอยู่ใน กล่องเดียวกันและกระเป๋าผ้าสำหรับแฟนนี่ใส่ถุงแยกไว้... ตอนให้ก้อบอกว่าอันนี้ของเจอร์รี่อีกอันของยูนะ...แฟนนี่ ก้อพยักหน้าหงึกๆ..คือคนวิ่งมากันใหญ่แล้ว..แฟนนี่แบกไม่ ไหวแล้ว..มันเยอะมากมาก...ต้องมี จนท.จากด้านในมา ช่วยยกไปเก็บ...พอเริ่มงานพิธีกรหญิงออกมาพูดแค่ไม่กี่ คำก็เรียกเจอร์รี่ออกมาแล้วอ้ะ..โอ๊ย...ฉ้านยังไม่ได้ตั้งตัว เลย...พระเจ้า..เธอมาในเสื้อเชิ้ตขาวอีกแล้ว...พ่อคุณน่ารัก จัง..พี่ๆน้าๆป้าๆน้ำหมากกระจายอีกแย้ว...555ความน่ารัก ของเธอมีเยอะมากๆทุกอิริยาบถเลยก็ว่าได้..แต่จะขอเขียน เล่าถึงเรื่องที่พอจะจำได้ละกันน้า....การแสดงของทุกชาติ ต่างสร้างความประทับใจให้เธอ...สร้างรอยยิ้มเสียงหัวเราะ ให้เธอ...สร้างความซาบซึ้งให้เธอตลอด...เพื่อนชาวญี่ปุ่น ร้องเพลง หลิวซิงหยี่ เวอร์ชั่นญี่ปุ่น..เจอร์รี่เราร้องมั่วไป ด้วยกะเค้า555ท่อนฮุคร้องจีนเฉยเลย555เพื่อนเกาหลีมอบ อิเลคโทนแบบที่นักดนตรีเล่นบนเวทีคอนเสิร์ตให้เธอ.. โอย..รวยจัง....เพื่อนฮ่องกงแสดงละครเลียนแบบเจอร์รี่ และกลุ่มเอฟ4รวมทั้งแฟนนี่ด้วย..ขำมาก..เล่นเหมือน มาก..เสื้อผ้าทรงผม..ท่าทาง...ขำจนน้ำตาไหล..เจอร์รี่ หัวเราะจนตัวโยน..แฟนนี่อายจนต้องวิ่งหลบหลังม่าน... เจอร์รี่มีการทำเป็นดีใจได้เจอไจ่ไจ๋ตัวปลอม..แถมบอก เจอร์รี่ตัวปลอมว่ารู้มั้ยว่าคุณน่ะดังมากนะเจอร์รี่( ตัวปลอม) 555แฟนนี่ตัวปลอมก้อจะถือกล้องเดินตามถ่าย..คอยซับ หน้ามัน...คอยเก็บของใส่กระเป๋า...มีเลียนแบบร้องและ เต้นเพลงที่แสดงในfantasy world tourที่hkที่เต้นกัน4คน ในชุดทักซิโด้แล้วเจอร์รี่เต้นผิดด้วยน่ะ..น่ารักมากเหมือน มาก....มีล้อเลี่ยวมามาด้วย...เจอร์รี่ตัวปลอมทำท่าหิวน้ำให้ แฟนนี่เอาน้ำมาให้555แต่ช้ากว่าคุณชายค่ะ..วิ่งถือขวดน้ำ เอาไปให้เค้า555มีจะขอจับมือกะตัวปลอมด้วย..ยิ่งฮา 555... ของแคนาดามีเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งมาด้วย..แม่เธอ บอกว่าเธอเรียกเจอร์รี่ว่า อาซวื่อเกอ ( ประมาณว่าเรียกพี่ ชายน่ะค่ะพี่อาซวื่อคะพี่อาซวื่อขา...เก้อเกอ..แปลว่าพี่ ชาย ) แล้วนู๋น้อยก้อเล่นเปียนโนให้ฟัง..เจอร์รี่ไปยืนดู ใกล้ๆน่ารักมาก...( มองแล้วเหมือนคุณพ่อกะลังดูลูกสาว ซ้อมเปียนโน...ฮิฮิ..อยากเห็นลูกเจอร์รี่จังต้องน่ารักเหมือน คุณพ่อแน่ๆ) เจอร์รี่บอกว่าเค้าชอบเปียนโนมากแต่เมื่อเด็ก ไม่มีเงินจึงไม่ได้เรียนแต่ตอนนี้มีเงินแล้วว่าจะเรียนแต่มือ ไม้แข็งไม่รู้จะเรียนได้มั้ย..แล้วก้อพูดประมาณว่าจะให้นู๋คน นี้มาสอนได้มั้ย...กรี๊ด....อยากเรียนคลาสเดียวกันอ้ะ... สมัครที่ไหน5555 ตานี้ก้อไท่กั๋วบ้าง..เจ้เหลียนออกไปพูดบทนำเป็นภาษาจีน ก่อน..คงตื่นเต้นมาก..มือสั่นจนกระดาษที่ถืออยู่สั่น พรั่บๆๆๆๆๆเหมือนจะพัดให้เย็น...จนเจอร์รี่ทำท่าจะเข้าไป ช่วยถือ..คนข้างล่างตบมือให้กำลังใจกันใหญ่..พูดไปได้ แต่ก็ยังสั่นอยู่...รู้สึกจะพูดถึงขอบคุณคุณแม่ของเค้าที่ลี้ยง ดูเค้ามาให้เป็นแบบนี้..........แล้วน้องผึ้งก้อรำอวยพร... สังเกตว่าเสียงในฮอลล์เงียบ...เพื่อนๆตั้งใจดูกันรวมทั้ง เจอร์รี่ด้วย..เธอคงไม่เคยเห็น....จนตอนรำจบต้องโปรย กลีบดอกกุหลาบไปเรื่อยๆโปรยจนถึงตัวเจอร์รี่แล้วน้องผึ้ง ก็มอบพวงมาลัยทำจากดินหอมให้ ( พี่เล็กทะนุถนอมมาก มาก..มาตลอดการเดินทางเลย...) พอเธอรับแล้วก็ยกขึ้น ดมเลยค่า...กรี๊ดๆๆข้างล่างตายกันไปแย้วววว ก้อไอ้ท่าดมพวงมาลัยเธอ..ช่างละม้ายคล้ายคลึง..ท่าดม มือสาวใน mv เพลง อี้ กง จื้อ...เลยอ้ะ....โอยย...ฉานจะ ตาย.... แล้วทีมงานไท่กั๋วก็ทำการมอบของที่ระลึกให้เธอเป็นตุ๊กตา หุ่นกระบอกไทยในกรอบไม้สวยงามมาก..มีผ้าไหมให้เลี่ย วมามา..ข้อความจากเพื่อนๆชาวไทยรวมเล่มโดยพี่ปี๊ป.... ผ้าขาวม้าให้คุณชายด้วย.....เจอร์รี่ดูมีความสุขมากๆๆและดู เธอซาบซึ้งใจกับเพื่อนๆทุกประเทศทุกๆคน..อ้อ..มีช็อตน่า รักของเธออีก...ตอนเธอยืนพูดๆๆๆอะไรอยู่ตรงกลางเวที.. เพื่อนๆชั้น2ก็ตะโกนเรียก...เจอร์รี่..เจอร์รี่..เจอร์รี่...เธอทำ ไงรู้มั๊ย...เธอเงยหน้าขึ้นไปแล้วดัดเสียงเป็นผู้หญิงให้ คล้ายๆพวกที่ตะโกนมา..บอกว่า..หว่อไจ้เจ้อเปี้ยน..( แปล ว่า..ฉันก็อยู่นี่ไง ) ...555น่าร้ากสุดๆ..คุณเธอทำเสียงเล็ก เสียงน้อยอ้ะ5555...แล้วก็อีกตอนที่พิธีกรพูดถามอะไรเธอ ก็ตอบ..หาว..หาว...หาว..แปลเป็นไทยก็ประมาณว่า..อืม.. อืม..อืม...ซึ่งเป็นคำตอบส่วนใหญ่ของเธอ...พวกเพื่อนๆ ข้างล่างข้างๆเวที..( น่าจะเป็นไต้หวัน ) ก็แกล้งตะโกน .. หาว..หาว..หาว..ก่อนเธอจะตอบบ้าง..ตอบพร้อมๆเธอ บ้าง...5555เธอหันหน้ามาทำท่าย่นจมูกใส่..ทำเสียงดุว่า.. ฮึ่มมมม....น่าร้ากอ้ะ...จิ้นเอานะว่า..ทำหน้าคล้ายๆตอนใน เรื่อง เมจิกคิชเช่น..ที่เธอตะโกนบอกรักแซมมี่แล้วแซมมี่ ไม่ตะโกนตอบอ้ะ..เธอทำหน้าคล้ายๆยั่งยั้นที่แบบว่า...ฮึ่ม มมฝากไว้ก่อนน้า...อะไรประมาณเนี๊ย....น่ารักๆๆๆๆมีอีก ตอนที่ไม่แน่ใจว่าเพื่อนประเทศไหนพูดยกย่องเธอมากๆ บอกว่าที่ทำทุกอย่างนี้เพื่อเธออ้ะ...พูดเป็นภาษาอังกฤษนะ คะ...คุณชายตอบทันทีเป็นภาษาอังกฤษ...It my honor. เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ...พลางก้มหัวโค้งน้อยๆ...พระ เจ้า...สำเนียงอังกฤษเธอก็ดีมากๆ.... เราดูเวลาคิดว่าคงใกล้จะจบงานเต็มทีแล้ว..เจอร์รี่มายืน พูดๆๆอะไรกลางเวที...แล้วก็บอกว่าจะถ่ายรูปกะเพื่อนๆทุก คน...อ้ากซซซ...เฮ้ยฟังผิดเปล่าเนี่ย....ว่าแล้วเธอก้อโดน ลากเข้าหลังเวทีไป...ไม่แน่ใจโดนเรียกไปสวด..ว่าพูดงี้ได้ ไงรึเปล่า?..หรือโดนลากไปตบแป้งก็ไม่รู้555บุ๋มคิดเอาเอง ว่าเธอคงซาบซึ้งใจมากๆอยากตอบแทนพวกเราเท่าที่เธอ จะทำได้...แต่จากสถานการณ์แล้วบุ๋มไม่คิดว่ามันจะเป็นไป ได้...เพราะคนเยอะมาก..และต้องใช้เวลามากๆ.ซึ่งเธอไม่ น่ามีเวลาให้ขนาดนั้นถึงเช้าไม่รู้จะถ่ายเสร็จมั้ย..และอาจจะ คอนโทรลพฤติกรรมไม่ได้ทุกคน(ไอ้เราน่ะให้รอแค่ไหน ก้อได้อยู่แล้ว.แล้วไทยกะญี่ปุ่นเนี่ยแสนจาเรียบร้อย สุดๆ..) แล้วก้อเป็นอย่างที่คิดจิงๆ...แฟนนี่ออกมาตกลง กับทุกคนว่าให้นั่งอยู่กะที่เธอจะพาเจอร์รี่เดินไปนั่งถ่ายตาม จุดต่างๆเอง..ถ้ามีคนลุกขึ้นยืนและมีเสียงดังและลุกมาถ่าย รูปรุมเค้าเมื่อไหร่จะให้หยุดกิจกรรมนี้ทันที..ทุกคนตกลงรีบ ตระครุบข้อเสนอของแฟนนี่ทันที...เจอร์รี่จึงได้ออกมามี ช่างภาพของเค้าเองกะพวกสต๊าฟของงานช่วยถ่ายให้ใครมี กล้องก็ฝากถ่าย...( ของบุ๋มฟิล์มหมด..แบตหมด..หมดทั้ง2 กล้องเลย ) เธอก็เดินไปหยุดถ่ายไปเป็นจุดๆ..ไอ้เราได้แต่ มองตามเธอ...เวลามีเสียงดังก็กัวว่าแฟนนี่จะให้หยุด..ไท่ กั๋วนั่งกันตาปริบๆ...ตาเนี๊ยพอเธอเดินมาหยุดยืนตรงทาง เดินกลางฮอลล์..แล้วก็เดินไปอีกทางนึง...เราได้แต่ถอด ใจ...แต่..ปรากฏว่าแฟนนี่ดึงเธอมาทางด้านข้างทางเดินฝั่ง เรา ( ไม่ทราบว่ามีใครไปบอกรึเปล่าว่ายังไม่ได้เดินมาทาง นี้หรือแฟนนี่จำได้ว่าตรงนี้ยังไม่ได้เดินมาก็ไม่รู้นะ ) ช่าง ภาพเค้าดีมากเดินมาก่อนบอกให้เงียบๆ..พอเจอร์รี่เดินมาก็ เอานิ้วขึ้นมาจุ๊ๆที่ปากบอกให้พวกเราเงียบๆ..เธอคงกัวแฟน นี่ไม่ให้เธอถ่าย...แล้วเธอก็มานั่งลงแถวๆที่น้องปูนั่ง ( ปู แถว8 เบอร์ 25 ) ..บุ๋มน่ะ เบอร์ 24 แต่มีทางเดินเป็นตัวกั้น ที่นั่งของบุ๋มกะปูก็ห่างพอควร...เธอนั่งหันหลังให้เวที..เราก็ ไม่กล้าลุกกัวแฟนนี่จะว่าเอา..เฮ้ย..เพื่อนฮ่องกงที่นั่งแถว4 หรือ5วิ่งมานั่งข้างเธออ้ะ..บุ๋มเลยลุกขึ้นเลยดิ๊ไปนั่งหลังเธอ เลย..แหม..ก็เราแค่ก้าวเท้าไป 2 ก้าวเองอ้ะ...พอถ่ายปั๊ป.. แฟนนี่ก้อมาดึงเธอลุกขึ้นเดินกลับไปตั้งหลักที่กลางฮอลล์ ที่เป็นทางเดินว่างๆอีกที..เรารีบกระโดด 2 ก้าวกลับไปนั่งที่ เบอร์ 24 ..เพื่อนสต๊าฟชาวฮ่องกง..ชี้หน้าเราพลางหัวเราะ.. บอกฉันเห็นนะเธอลุกขึ้นมา..เราก็ ซอรี่ๆๆเค้าก็หัวเราะใส่.. เราก็หัวเราะไปด้วย..( แบบว่าเพื่อนน่ารักมากเค้าเข้าใจไง ว่าเราอดใจไม่ได้กระโดดไปก้าวสองก้าวเองอ้ะ...แต่ไม่น่า เกลียดไม่เสียงดังอาศัยช่วงชุลมุน..ต่างคนต่างหัวเราะใส่ กัน555) ..คราวนี้บุ๋มนั่งอยู่กะที่ก็นั่งแบบหันหน้าไปด้านหลัง ตรงกลางฮอลล์เพื่อดูเธอ..เห็นเธอเดินนำแฟนนี่มา..ไอ้เรา ก็มองหน้าเธอ..เธอค่อยๆเดินลงมาตามขั้นบันไดเตี้ยๆใน ฮอลล์..เราก้อมองตาม..เธอเดินผ่านเราแล้ว..เราเริ่มมอง เห็นแผ่นหลังเธอแล้ว..เฮ้ย..เธอก้าวถอยหลังมาทำมาย... เฮ้ย...ยืนอยู่ข้างเก้าอี้เรา...มือเราที่วางอยู่ตรงที่ท้าวแขน โดนขากางเกงเธอ..เรารีบหดมือเข้ามา...เธอค่อยๆทรุดตัว ลงมา..เฮ้ย...อะไรอ้ะ?..บุ๋มมองเธอค่อยๆย่อตัวลงมา...นั่ง ลงกับส้นเท้าตัวเองตรงหน้าเก้าอี้ตัวที่บุ๋มนั่งอยู่นี่... เบลอคร้าบ..รู้แค่ว่าใกล้มากๆ...ยกมือขวาขึ้นมาแบบสั่นๆ ไปแตะที่ไหล่เธอเบาๆ...เพราะตอนนี้หลังเธอติดกับเข่าเรา แล้ว...เฮ้ย...ใช่เรื่องจริงมั้ยเนี่ย.....ไม่ได้ฝันแน่นะ...แล้วก็ ค่อยเลื่อนมือลงมาดันหลังเค้าไว้พร้อมขยับเข่าเพื่อไม่ชน กับหลังของเธอ...มองไปข้างหน้าแล้วยิ้มมั้ง...ไม่รู้สึกตัว เลย..เหวอมากๆ..จนเธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปขึ้นเวที...พี่ บุ๋ม.ๆ..น้องเคเรียกเตือนสติ..น้องเค..เราก็ตะโกนตอบ.. กอดกันเลย..เฮ้ย...ไม่ได้ฝันไป...หันมาอีกข้าง...น้องปู กระโดดมากอดด้วย..กอดกันใหญ่เลย..ดีจายๆๆ....เจอร์รี่ ถ่ายรูปกับเพื่อนๆที่อยู่ชั้น2 ที่ลงมายืนบนเวทีเรียบร้อย อย่างรวดเร้ว...เธอเอ่ยคำอำลา...ฟังคร่าวๆว่าคนเยอะมาก ทำให้เธอไม่สามารถถ่ายกับทุกคนได้..ต้องขอโทษด้วย.. แล้วก็เธอมีความสุขมากอยากให้พวกเรามีความสุขนะ..ประ มาณเนี้ยแหล่ะ..แล้วเธอก็โบกมือ..พูดว่า..บั้ยบัย..สาบาน ได้ว่า..เธอพูดว่า..บั้ยบัย..ไม่ใช่ บ้ายบาย...ฮือๆๆๆพอเธอ ลับตาไปแล้ว...น้ำตาไหลเลยอ้ะ..ไม่รู้ว่าคิดอะไรนะตัวเอง ตอนนั้น..รู้แต่มันปลื้มปิติ..กับความน่ารักของเค้า...ฉันรัก คนไม่ผิดจริงๆ...ทุกครั้งที่ได้พบกันและเค้าจากไปเราก็จะ คิดถึงคำๆนี้ตลอด...เค้าควรค่าแก่การรัก...ฉันรักคนไม่ผิด จริงๆ....สำหรับเราเค้าเป็นเด็กชายที่น่ารักในอีกมุมนึงเธอ ก้อเป็นชายหนุ่มเจ้าสเน่ห์ให้สาวๆคลั่ง...สำหรับตัวเองนั้น แม้จะดีใจที่ได้มีโอกาสที่ดีเช่นนี้แต่ก้อเห็นใจคนอื่นๆอีก มากที่ไม่ได้มีโอกาสเหมือนเราได้อยู่ในจุดที่เค้านั่งลงถ่าย รูปด้วย...แต่เพื่อนๆทุกคนน่ารักมาก..ดีใจไปกับคนที่ได้มี โอกาสนี้ทุกคน..คนไทยน้ำใจยิ่งใหญ่เสมอ...คอนเฟิร์ม ค่ะ..ตอนแรกตามกำหนดบอกว่าเธอจะอยู่แค่1ชั่วโมงครึ่ง.. แต่ปรากฏว่าเธออยู่ตั้ง ประมาณ3 ชั่วโมง...พอออกมาจาก ไทเป ซิตี้ ฮอลล์...เพื่อขึ้นรถบัสกลับ รร.กัน..ก้อรู้สึกคันที่ แขนข้างขวา..เปิดแขนเสื้อดู..พระเจ้า..เป็นผื่นลมพิษขึ้น เต็มเลย..คันมากด้วย.(.เป็นข้างที่ยกไปแตะไหล่และหลัง เธอเพื่อดันเธอไว้และเทสต์ว่าไม่ได้ฝันไป555) เลยโดน แซวว่าไปแตะของสูงเข้าให้เลยผื่นขึ้น..ใช่ดิ..สูงมาก..180 กว่าแน่ะ555คันมากขึ้น...จนถึง รร.พี่อุ้มต้องไปเอายาแก้ แพ้มาให้กิน...ขอบคุณฮับ...นั่งนึกๆว่าใครแช่งตูรึเปล่าว้า.. เออใช่...ก่อนไปไต้หวันเคยคุยกับพี่ปี๊ปกะพี่สายว่าจะคอย ถือไม้ตียุงไฟฟ้าไว้ตีคนที่จะทำมิดีมิร้ายเธอ..หรือคนที่คิด จะเข้าแท็กเธอหรือลวนลามเธอ..สงสัยว่าเพราะตัวเองเอา นิ้วไปแตะ..โห..เวรกรรมสมัยนี้ติดเทอร์โบรึไง้..สนองเร็วจิง วุ้ย 5555 ว่าแต่ว่าคืนนี้ฉานจะนอนหลับไม๊เนี่ย555   Create Date : 06 มิถุนายน 2550     Last Update : 8 มิถุนายน 2550 0:10:16 น. Counter : 699 Pageviews.   4 comment Share Tweet

เพื่อเธอ...jerry yan [ 2547 ] ภาค1 13 สค. 2547 บุ๋มบิ๋มถึงแอร์พอร์ตพร้อมน้องเก๋ประมาณ 10 โมงกว่า...รอคอยสมาชิกกลุ่มเคแอลเอ็มจนครบพวกเราก็ ออกเดินทางไปไต้หวันด้วยเที่ยวบิน kl 877 .....พวกเราถึง สนามบินเจียงไคเช็ค ไทเป ประมาณ 5โมงกว่าเกือบ6โมง แล้วเราก็ต้องรอเหล่าแฟนๆเจอร์รี่ของประเทศอื่นในไฟ ล้ท์ทุ่มครึ่ง...ช่วงเวลาว่างระหว่างรอบางส่วนก็นั่งคุยกันและ ผลัดกันเฝ้ากระเป๋าแล้วก็สลับกันไปถ่ายรูปบริเวณด้านหน้า ของแอร์พอร์ทที่เป็นฉากถ่ายสนามบินเรื่องMGแต่มืดไปนิด นึงไว้ขากลับค่อยถ่ายตอนสว่าง555แล้วก็ไปถ่ายด้านหน้า ทางเข้าผ่าน ตอ.มอ....หลายๆตอนเลยหล่ะ555 ออก จากสนามบินตอน 2 ทุ่มนิดๆเพื่อไป taichung ใช้เวลา ประมาณ2ชม.ตอนแรกคิดไว้ว่าชื่อเมือง ไท่จุง อาจจะเป็น เมืองเล็กๆที่ไม่ค่อยเจริญนักแต่จิงๆแล้วเป็นเมืองค่อนข้าง เจริญ...พอไปถึงรถพวกเราผ่านหน้าห้างsogoซึ่งเป็นที่จัด งานวันพรุ่งนี้...รูปเจอร์รี่ใหญ่มากติดอยู่บนเวที..มีกลุ่ม แฟนๆประมาณ 30คน ยืนและนั่งอยู่บริเวณนั้น...พวกเราบน รถโบกมือกับเหล่าเพื่อนๆด้านล่างกันสนุกสนาน...รถบัสพา เราไปโรงแรม...โทษทีเหอะอยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องห้างsogo .. แค่นี้เอง..พระเจ้า...เฮ้..เฮ้...พวกเราไปเช็คอินห้องพักกับ staff แล้วก้อต้องไปเข้าแถวเพื่อจองคิวในเวลาตีหนึ่งถึงตี สองเป็นเวรยาม..ทำการแจกเสื้อแจกป้ายและอุปกรณ์ กัน...จากนั้นพวกเราก้อกลับมาพักผ่อนเปลี่ยนเวรให้ ประเทศอื่นบ้าง...นอนเพื่อต่อสู้กับภาระกิจในวันพรุ่งนี้. 14 สค. 2547 เช้านี้ตื่นมารีบเก็บกระเป๋าทานข้าวเช้าที่ รร. แล้วก็ต้องรีบเอากระเป๋าไปเรียงแถวไว้เพื่อให้เจ้าหน้าที่ รร. นำขึ้นรถบัสให้ ( มี 10 บัส ของบุ๋มบิ๋มอยู่บัส 7 พวกเรา ชาวไทยอยู่บัส 7 กะ 8 ) ....9 โมงเช้าต้องรีบไปนั่งเข้าคิวที่ หน้าsogo ..แฟนๆพอสมควร..เราต้องนั่งรอเธอมาบ่าย สอง...ช่วงนี้มีการส่งตัวแทนประจำรถไปจับสลากเพื่อจัด แถวนั่ง...ไชโย...ตัวแทนบัส 7 จับได้เบอร์สองได้นั่งแถว 2 ส่วนบัส 8 ต้องอยู่ด้านหลังไปอีก...ที่จัดแถวนี้คือเพื่อ ตามคิวขึ้นเวทีเพื่อนำแฟ้มภาพที่มีสร้อยคอและ vcd mv ขึ้นไปให้เธอประทับตราและจะให้จับมือกะเธอด้วย...พระ เจ้า...นี่ฉานมานั่งตากแดดจนเกรียมเหมือนไปดำนามาเพื่อ พ่อคนนี้จิงๆหรือนี่.....เวลาผ่านไปเร็วนะ...แต่พอช่วงบ่าย โมงถึงบ่ายสองรู้สึกว่ามันช้าจัง....ช้ามั่กมาก...ตอนนี้มี พิธีกรมาworm up พวกเราก่อน..เริ่มมีแฟนๆชาวไต้หวันมา เพิ่มอีกแล้ว..แต่ต้องเข้าคิวหลังพวกเราชาว oversea fan ..เพลง one meter เปิดตลอดเวลา..ร้องกันเข้า ไป.....มีการให้ออกไปแข่งร้องเพลงนี้คนชนะจะได้กอด เจอร์รี่..แฟนชาวแคนาดาที่นั่งหลังเราพยายามบอกให้เรา ขึ้นไปเพราะเห็นนั่งฝึกร้องอยู่แล้วมีแววมั้ง...แต่เราก้อไม่ กล้าอ้ะกัวร้องผิด...อายเค้า...ปรากฎว่าเค้าให้เอาเนื้อร้อง ขึ้นไปได้..โธ่เอ๊ย...รู้งี้ขึ้นก็ดีหรอก5555คนที่ชนะเค้าร้องดี มาก....สมควรน่ะนะ...ไอ้เรามัน ภาษาจีน อะลิตเติ้ลบิต ภาษาอังกฤษไม่ได้เล้ย 55555มีการนับถอย หลังกันเพื่อรอเจอร์รี่..จุดที่บุ๋มนั่งมองเห็นหลังเวที...จ้าก... มีรถตู้สีดำมาจอดแย้ว...เย้..เห้นแล้ว...เจอร์รี่มาแล้ว....เธอ ใส่เสื้อผ้ายืดสีดำแขนยาวกางเกงมีสายรัดแบบในเอ็มวี เพลง one meter น่ารักจัง.. จัง....เธอดูคล้ำและผอมลง..แต่ยังคงน่ารัด..เอ๊ย...น่ารัก และหล่อเหมือนเดิมเธอร้องเพลงและทุกคนก้อร้องตาม.. เสียงดีขึ้นจิงๆพ่อคุณ...เพราะจัง...เคลิบเคลิ้มเคลิบ เคลิ้ม....( พิธีกรบอกไว้ว่าเธอจะร้องที่นี่เท่านั้นเพราะอีก2ที่ ไม่มีเวลา ) จากนั้นคนชนะร้องเพลงก็ได้กอดเธอ..เธอกอด ไปยิ้มไป...น่ารักจิง...จากนั้นก็ให้แฟนๆที่เข้าคิวกันไว้ขึ้น เวทีเพื่อให้เธอประทับตราชื่อบนของที่ระลึก...คนละ1ชุด( มีคนละ 4 ชุด..แต่ cd ยังไม่ได้นะจ๊ะเพราะยังไม่ถึงวันวาง แผงคือ 20 สิงหาคมต้องรอให้เพื่อนๆผู้จัดงานรับแทนไว้ ให้...) .....ตื่นเต้นจัง....ตื่นเต้นอีกแล้วอ้ะ...เดินไปสายตา ก้อมองเวทีไป..คนอาไร้น่ารักชะมัด...เค้าจะให้เดินขึ้นไป เรื่อยๆ จะมีเจ้าหน้าที่คอยสกรีนว่าเราสวมเสื้อของทีมที่จัด คิวรึเปล่า..มีบัตรห้อยคอไม๊..และต้องมีแฟ้มที่จะให้ประทับ ตราด้วยไม่งั้นอด...พอถึงคิวเรา..ก่อนจะถึงโต๊ะประทับตรา จะมีเจ้าหน้าที่ถือถุงดำไว้ให้เราใส่จดหมายและของขวัญลง ไป..ก็เลยใส่การ์ดให้เธอไป...(ไม่ต้องตกจาย..แค่บอกเธอ ไปว่าผอมไปนะ..กินมากมากนอนมากมากเพื่อพวกฉันนะ จ๊ะ...พวกเรามาเพื่อสนับสนุนคุณ..สู้สู้...อะไรประมาณนี้แห ล่ะ..)..แล้วก็ยื่นแฟ้มให้ จนท. อีกคนคอยยื่นให้เธอ ประทับ..พอเธอประทับเสร็จก็จะยื่นมือซ้ายมาจับกะเรา... บุ๋มบอกเธอว่า Jerry see you in Bangkok พลางจ้องตา เธอ...เธอก้อจ้องกลับฮ่ะ...แล้วก้อพูดว่า..แท้งคิ่ว..ยิ้มนิด นึง....เราต้องรีบเดินออกมาแล้ว..เพราะจะมี จนท.ชายอีก คนคอยดึงและลากคนที่จับมือแล้วยึกยักไม่ยอมออกมา อยู่...ไม่อยากโดนลากอ้ะ...พอลงจากเวทีพวกเราต้องรีบ ข้ามทางข้ามใต้ดินเพื่อกลับไปขึ้นรถที่ รร. เพื่อเดินทางไป จุดที่สองของวันนี้..รถเราใหญ่วิ่งได้ช้ากว่ารถเธอจึงต้องรีบ ไปก่อนเธอจะจบภาระกิจที่นี้...นั่งกินข้าวกล่องบนรถอย่าง มีความสุข..เป็นข้าวกล่องที่อร่อยจัง....กินไปยิ้มไป....วิว สวยจัง...ข้าวอร่อยจิง... href="//www.bloggang.com/data/boom4friend s/picture/1181233163.jpg" target=_blank> รถติดเหลือเกิน...เลยเวลาที่กำหนดแล้วแต่พวกเราก้อยัง ไม่ถึง..ไม่รู้ว่าเธอถึงไหนแล้ว?...เรารถติดอยู่อีกประมาณ 1 ป้ายรถเมล์ก้อเลยลงรถวิ่งกันไป...ที่นี่ Tainan ( ไท่ หนาน ) ถึงหน้าห้าง..คนเยอะมาก...ที่นี่มีแฟนมา รอหลากหลาย..ทั้งชายหญิงเด็กคนแก่...เจอร์รี่ยังมาไม่ ถึง....พวกเรายืนอยู่สักครู่เธอก้อมา..ทักทายนิดหน่อยก็ เริ่มการประทับตรา...ที่นี่เบียดกันมากจน จนท.ต้องมาจัด ให้ขึ้นสลับกันทีละ 20 คนระหว่างแฟนๆที่นั่นกะพวกโอเวอร์ ซีที่จัดทริปตาม ( ก้อพวกเรานี่แหล่ะ ..10 ประเทศ ) พอ เราขึ้นไปแล้วเจอร์รี่ประทับตราให้..และเธอยื่นมือซ้ายออก ให้จับ..เราจับเธอสองมือเลย...เขย่าเบาๆมองหน้าเธอแล้วก็ บอกเธอว่า..jerry เจียโหย่ว เจียโหย่ว ( เจอร์รี่ สู้สู้ ) ..เธอ ยิ้มจ้องตาพลางพยักหน้าแล้วบอกว่า xiexie (ขอบคุณ ครับ) ..น่ารักจัง...( พี่เอ๋23จ๋า..จุดเนี๊ย..บุ๋มบิ๋มเอาของขวัญ ของพี่ใส่ถุงดำให้แย้วนะจ๊ะ ).. โอย...ต้องวิ่งอีกแล้วครับท่านพื่อไปจุดที่3 ที่ เกาสง....รถ ติดมากๆๆๆ...เราไปถึงทีหลังเธอ..เจอร์รี่อยู่บนเวทีแล้ว...ที่ หน้าsogoที่เกาสง...เราก็รีบไปเข้าแถวเพื่อขึ้นไป...ที่นี่คน ก้อเยอะเหมือนอีก2ที่ที่ผ่านมา...คราวนี้บุ๋มยกมือไหว้แล้ว พูดกะเธอว่า jerry sawasdee ka ..เธอก็ยกมือไหว้พูด sawasdee ka..แล้วเราก้อยกมือขวาขึ้นมาแบบว่าจะgive me five กะเธอ...เธอก้อยกมือซ้ายขึ้นรอ..ไอ้เราก้อนึกว่า เธอจะตีมือมาเลยต่างคนต่างรอ..เราเลยต้องตีเข้าไปเอง เบาๆมากเลยเหมือนมือแปะกัน..เราก้อเลยแปะอีกที.. เหมือนตบมือเบาๆ 2 ครั้ง...เธอไม่มีแรงแล้วอ้ะ..สงสารจัง แต่เธอก้อยังคงยิ้มอยู่ตลอดเวลาเลยอ้ะ...ขนาดเราลงมา แล้วไปยืนมองอิริยาบถของเธอก้อยังเห็นเธอยิ้มอยู่ตลอด เวลา..เหงื่อเธอไหลเปียกเสื้อ.จนชุ่ม...แต่ไม่มีแม้สักแว้บที่ จะแสดงสีหน้าเหนื่อยอ่อน...จนเธอประทับตราเสร็จสิ้น...ก็ ขอบคุณแฟนๆไปรอบทิศทั้งโบกมือและยกมือขึ้นไหว้..ก้ม หัวโค้ง..ปากก้อพูด xiexieตลอด..แล้วก็วิ่งลงหลังเวทีฝ่าวง ล้อมแฟนๆขึ้นรถตู้ที่โดนล้อมอยู่เต็มอัตราศึก555 เธอต้อง รีบไปขึ้นเครื่องบินจากเกาสงกลับไทเป..บั๊ยบัยนะจ๊ะเจอร์ รี่...see you tomorrow...   Create Date : 04 มิถุนายน 2550     Last Update : 8 มิถุนายน 2550 0:01:55 น. Counter : 253 Pageviews.   1 comment Share Tweet

ทริปนี้เพื่อการกุศล เช้าวันที่ 24 มิ.ย. พวกเราต้องไปถึงดอนเมือง 11 โมง เพื่อเตรียมตัวเช็คอิน ตั๋วเครื่องบิน...เช้านี้เราไปกัน 8 คน อันได้แก่ พี่สาย , พี่แอนนา , น้อยหน่อย , พี่อ้วน , พี่เจ่ง, เจ้เหรียญ ,น้องเก๋และบุ๋มบิ๋ม.....บนเครื่องบินของสิงคโปร์แอร์ไลน์ช่างรู้ใจ. มีหนังให้เลือกดูจากหน้าจอของแต่ละคน..ฮี่..ฮี่...ช่อง50 ...มีเรื่องไรก็ไม่รู้อ้ะ..พระเอก ล้อหล่อ...ในเรื่องเค้าชื่อ...อาเข่อ...เป็นพ่อครัวหล่ะ...นางเอกก็น่ารักเป็นเจ้าของร้านอาหารหล่ะ...มีเฮียหลิวเล่นด้วยอ้ะ...ไม่เคยดูมาก่อนเลย... เป็นภาษาจีนกลางมีซับไตเติ้ลเป็นอังกฤษ...สนุ้กสนุก....ฮี่..ฮี่..ฮี่...55555555555 พวกเราไปถึงที่สนามบินCHANG I ประมาณ 4โมงเย็น....ลองเช็คข่าวดูว่าเค้าเปลี่ยนมาวันนี้เย็นรึเปล่า ( เพราะนี่เป็นเหตุผลนึงที่เราไปล่วงหน้าก่อน 1 วัน...อย่าไว้ใจทาง...อย่าวางใจฟู่หลง..555) ปรากฏว่าเราคงต้องรอเค้าอยู่ในเนี๊ย ประมาณ 18 ชั่วโมง....พ่อเจ้าแม่เจ้า...ฉานทำไรลงไปเนี่ย....ทรมานสังขารตนเองเพื่อคนที่เค้าไม่รุ้จักเรา....แต่ทำไม...มีความสุขจัง.......ที่สนามบินนี้ดีมากๆ....ปูพรมเกือบหมด ..มีเก้าอี้นั่งสบายมาก..เยอะด้วย...มีมุมเก้าอี้นอน..( สงสัยเตรียมให้เรา ) ...มีน้ำเปล่าดื่มฟรี...มีเน็ทเล่นฟรี15นาที( แต่ไม่สามารถพิมพ์ไทยได้..จึงไม่ส่งเมล์หาใครทั้งสิ้น..มีแต่เช็คข่าวและเมล์จากเพื่อนต่างชาติ และจากไทย...ขอบคุณน้องนุช ที่ส่งข่าวsmsคืบหน้าให้ตลอด ) ...ห้องน้ำเยอะ..ร้านค้าปลอดภาษีและ7-11เปิด24ชั่วโมง...มีทีวีให้ดูบอลยูโร...มีเกมเพล สเตชั่นกะทีวีจอยักษ์ให้เล่น..มีmvให้เลือกดูทางทีวีจากจอ wild screen...มีโทรศัพท์ให้โทร.หาคนในสิงคโปร์ฟรี......... ตะแรกพวกเราหนักใจแต่พอเห็นอย่างนี้แล้วสบายใจ...ประเทศพัฒนาแล้วนี่ช่างดีแท้หนอ..รู้สึกว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วเพราะทำโน่นทำนี่ไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่ ...เอ...หรือเพราะเรามีความหวังในการรอคอยใครบางคนนะเวลาถึงผ่านไปแบบไม่รู้ตัว เลย( แหว่ะ...นี่ฉานเป็นคนอ่อนหวานขนาดนี้ตั้งกะเมื่อไหร่เนี่ย! ) เช้าวันที่ 25 มิ.ย. เช้านี้ยังไม่8โมงก็ได้ข่าวว่าเจอร์รี่ถึงแอร์พอร์ทที่ไทเปแล้ว...สวมเสื้อสีฟ้า..กางเกงก็สีฟ้า(คาดว่าเป็นยีนส์)..รองเท้าน้ำตาล..ไม่ใส่หมวกไม่ใส่แว่น....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คนอื่นเค้ารีบไปกินข้าวกันเพราะเดี๋ยวต้องใช้พลังงาน...แต่ทำไมบุ๋มบิ๋มถึงได้กินไรไม่ลงก็ไม่รู้...นั่งเฝ้าของให้แล้วก็จิบกาแฟไปพลางๆ.....ใกล้เวลาแล้ว...เจอเพื่อนต่างชาติหลายคนของเพื่อนๆในทริป...เราหยิบเข้าหยิบออกของที่เตรียมทำมาให้เค้า...ต้องเช็คว่าอยู่รึเปล่า..กลัวทำหล่นหาย...เขียนการ์ดครบรึยังว้า...เดี๋ยวยื่นท่าไหนดี....เฮ้อ...ตื่นเต้นอ้ะ....พวกเราไปยืนรอที่หน้าเกท....เริ่มมีเพื่อนชาวไทยและชาติอื่นๆมาแล้ว..วิ่งกระหืดหระหอบกันมาจากอีกเทอมินอลนึง...เพราะมาไฟลท์เช้าสุดของวันนี้ซึ่งจะถึงก่อนเค้าประมาณ15นาที..ซึ่งถ้าดีเลย์จะอดทันที...( เหตุผลนี้ด้วยที่เราคาดการณ์จึงต้องไปรักต้องสู้อยู่ในแอร์พอร์ท555) บุ๋มบิ๋มพยายามถอยออกมาจากจุดนั้นเพราะคนเยอะและทางแคบ..มายืนห่างหน่อยดีกว่า....คนที่อยู่ตรงประตูบอกว่า..ตอนเค้าเดินออกมา..โดดเด่นมากๆ...มีรัศมีของความเป็นซุปเปอร์สตาร์แผ่กระจายออกมา...ใครดูก็ต้องรู้ว่าไม่ใช่แค่เด็กหนุ่มหน้าตาดีธรรมดาทั่วไป...แม้จะใส่แว่นกันแดดก็ปิดไม่มิด...เค้าเดินมาแล้วอ้ะ..คนล้อมรอบตัวเค้าเยอะมากๆ....ไม่สามารถ run around him เหมือนตอนที่ฮ่องกงได้ 5555ระหว่างที่เดินไปกะเค้า.สักครู่.บุ๋มมีจังหวะมอบของให้เค้า..เป็นภาพของเค้าขนาดใหญ่5*7ที่เราถ่ายเอง..และรูปที่แต่งเองเล็กๆอีก3รูป.แปะไว้หน้าเดียวกัน..ใส่ซองแฟ้มพลาสติกใสแบบแข็งที่สามารถถือได้ไม่ยับ...ตอนส่งให้เราอยู่ด้านซ้ายล้ำหน้าเค้านิดนึงโดยมีแฟนนี่ยืนข้างๆ... มือซ้ายเค้าหิ้วถุงของ..มือขวาถือพวกสมุดและกระดาษต่างๆที่แฟนๆให้เต็มมือเลย..เราส่งให้เค้าดูก่อนแบบว่าเอารูปเธอมาล่อไง555..เค้ามองของมองหน้าแล้วรีบยื่นมือขวามารับ..เธอมีนิ้วโป้งว่างอยู่นิ้วเดียวเองอ้ะ..เราก็ยื่นไปให้เค้าใช้นิ้วโป้งหนีบไว้..แต่ซองของเรามันทำท่าจะหลุดจากนิ้วเค้าอ้ะ..ขำมาก..เพราะเค้าพยายามขยับนิ้วโป้งกระดึ๊บกระดึ๊บเพื่อดึงเลื่อนซองนี้ให้เขยิบเข้าไปในอุ้งนิ้วระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ของเค้า...เราก็เลยใช้ผ่ามือดันซองแบบตบขอบมันเบาๆ2ทีให้มันเข้าไปเสมอกับของชิ้นอื่นๆในมือเค้า...เค้าจึงใช้นิ้วโป้งกดไว้ได้...เค้าเงยหน้ามองเราอีกครั้งแล้วยิ้มนิดนึง...โทษทีเหอะตอนนี้เราทำหน้าอะไรออกไปก็ไม่รู้เหมือนกัน..ลางๆว่ายิ้มตอบน้าคือมันเอ๋อทุกทีที่เจอเธอจริงๆ...เป็นอันว่ายุทธการยัดเยียดของขวัญให้สำเร็จแล้ว55555555(อีกด้านนึงของรูปเจอร์รี่เป็นรูปเจอร์รี่กะรูปตัวเราเอง....แล้วก็เขียนข้อความตลกๆและซึ้งๆให้เค้าอ่านน่ะ...นั่งเกลากะน้องเก๋กะพี่เจ่งแล้วก็น้อยหน่อยเมื่อคืนนี้...อ่านกันยังขำเลย)...ตาเค้านะมองของแฟนๆทุกชิ้นที่ส่งให้เหมือนเป็นของมีค่ามากๆเลย..เราเดินมองเค้าไปถ่ายรูปไปด้วยบ้าง..เดินลงบันไดเลื่อนแล้วเค้ามัวแต่ก้มหน้าจนใกล้ถึงพื้น..พวกแฟนๆต้องบอกให้ระวังจะถึงแล้วนะ..แบบกลัวเธอจะสะดุด..( อันนี้น้อยหน่อยเล่าให้ฟังเพราะคนพูดเค้าพูดเป็นจีน...น้อยปลื้มใจมากที่มีแต่คนรักและใส่ใจเค้าทู้กเรื่อง) พวกเค้าไปนั่งหลบมุมในโซฟาเพื่อให้เจ้าหน้าที่นำพาสปอร์ตไปสแต้ม..โดยมีการ์ดและตำรวจดูแลความเรียบร้อย... สองคนนั่งหันหลังตลอด...เออ....ลืมกล่าวถึงน้องไจ๋...เพราะมัวแต่ดูคุณเจิ้นอยู่...น้องไจ๋ก็น่ารักใช่ย่อยแฟนๆก็ไม่ใช่น้อย...ระหว่างนี้2หนุ่มช่วยแฟนนี่กะ เสี่ยวเจวียนนำของขวัญใส่ถุง..แบบว่าแยกว่าของเจิ้นของไจ๋..มีชี้ชวนกันดู..หัวเราะด้วย...ถ่ายภาพด้านหลังพวกเราก็ยังถ่ายกันใหญ่เลย..ไม่เข้าใจเล้ยพวกเนี๊ย..ฉานเลยต้องถ่ายด้วยเลยอ้ะ....55555เห็นแผ่นหลังเธอพลางนึกถึงช็อตที่ซันไช่ซบหลังแล้วกอดเอวไว้เลยอ้ะ.เพราะมันน่ากอดมากๆเลยอ้ะ555 “.ขอบคุณนะเต้าหมิงซื่อฉันอยากพูดคำนี้กับเธอตั้งนานแล้ว” (.อู๊ย.ตื่นได้แล้วจ๊า.แฮะๆๆเตือนตัวเอง) พอเจ้าหน้าที่ดำเนินการเรียบร้อยคุณเจิ้นเธอลุกขึ้นยืนก่อน..พอน้องไจ๋จาลุก..เธอแกล้งน้องค่ะ...ใช้มือกดไหล่ไว้ไม่ให้ลุกแบบเหมือนผลักเบาๆ.อารมณ์แบบจาทิ้งไว้นี่555..ไจ๋สู้ค่ะ..พยายามจาลุกอีกที..คราวนี้ใช้2มือเลยกดไม่ให้ลุก...ยิ้มด้วย..แกล้งน้องได้..ทุกคนหัวเราะกันใหญ่เลย...เหิน เข่อ อ้าย เหิน เข่อ อ้าย ( น่าร้าก.....น่าร้าก....)พวกเค้าเดินไปออกประตูพิเศษ..แค่ไม่กี่ก้าวจากตรงจุดนี้.... แต่ก็มี (ไทย,จีน,ฮ่องกง,สิงคโปร์,ฟิลิปปินส์ฯลฯ)ตามมุงต่อคร้าบ...เราและอีกหลายคนพูดว่า เจอร์รี่see you tonight ....เจอร์รี่หันมาโบกมือบั๊ยบัยให้....เฮ้อ..พ่อคุณเอ๊ย....ต่ออายุป้าๆไปอีกหลายเดือนเล้ย..ท่าตะกี้....คราวนี้พวกเราต้องออกจากสนามบินแล้ว...เจ้าหน้าที่ตอมอ..ถามว่าพวกคุณมาถึงเมื่อวานนี้ที่อาคาร2..แล้วมาออกวันนี้ที่อาคาร1 เนี่ยนะ....พวกเราก็เลยบอกเค้าไปตามตรงว่า..ว่ารอ 2 คนเมื่อกี้อ้ะ..เค้าก็เข้าใจนะแต่อาจจะปลงๆกะพวกเรา...เค้าก็เพียงแต่ถามว่าแล้วกระเป๋าที่โหลดไปเอามารึยัง...พวกเราบอกว่ามีเป้กันคนละใบไม่ได้โหลด....เค้าก้อให้ออกมา...แต่ไม่รู้โดนบัญชีดำไปรึเปล่า..เพราะเมื่อคืนตอนช่วงตี 3 ก็มีเจ้าหน้าที่มาเดินตรวจพาสปอร์ตคนที่นอนอยู่ในแอร์พอร์ท....เพื่อจดหมายเลขไป...อืม..ว่าแล้วก็สงสารเพื่อนๆคนที่รออยู่ด้านหน้าเพราะไม่ได้เจอกับเค้า2คนจังเลย..... พวกเราตรงออกมาเดินทางไปโรงแรมที่พักด้วยรถไฟฟ้า...พร้อมๆกับสมาชิกที่ล่วงหน้ามาก่อนมารอรับพวกเรา....อันได้แก่..พี่ปี๊ป..พี่เล็ก..พี่หน่อย...พี่หมี่..พี่อุ้มและน้องแก้ว..และเพื่อนชาวสิง ของพี่เล็ก...พวกเราไปถึงที่hyatt ก้อต้องทำการเช็คอินแบบแอบกันนิดเพราะห้องนึงเราพักกันหลายคนเพราะราคาแพงมาก...แต่เพราะใครก็ไม่รู้2คน..ดันพักที่นี่...ทำให้เราต้องพักด้วย...การ์ดเยอะมาก..แสดงให้รู้ว่าพักที่นี่ชัวร์...ระหว่างที่บุ๋มรออยู่กะพี่อ้วนที่ล้อบบี้เพื่อให้คนที่มาด้วยกันไปเก็บกระเป๋า..ก้อมีเจ้าหน้าที่มาถามว่า คุณพักนี่รึเปล่า..ก็ตอบว่า เรารอเพื่อนอยู่...เธอดันพูดชื่อ เจอร์รี่ออกมาว่าเจอร์รี่เหรอ..เราก็ทำท่างงๆ ..บอกว่า ..my friend ,she go to restroom.. เธอก็เลยบอก...อ๋อ โอเค ไอซี...ปล่อยให้เรานั่งต่อ..สักพักการ์ดเริ่มเยอะ...หน้า รร. คนเยอะมาก พวกที่ขึ้นห้องไปเริ่มลงมาแล้ว...รอเพื่อนเก๋ชาวสิงจะพาไปกินข้าว....รถตู้มาแล้ว..มีคนถูกผีเข้าอยู่หน้า รร.กรีดร้องกันสนั่น..5555ล้อเล่น..พ่อคุณทั้ง2 มาแย้ววววว....คนอื่นไม่รู้วิ่งหายกันไปไหนหมด..เหลือเรากะน้องแก้วยืนอยู่ที่เดิมตรงทางเข้าลิฟท์..เราก็ทำเชิงเป็นถามเจ้าหน้าที่กะการ์ดตรงนั้นว่า..ใครมาเหรอ...เค้าก้อไม่ตอบแต่ก็ไม่ไล่เรา..เราก็เลยยืนตรงนั้นแหล่ะ...สักพักน้องไจ๋ก็เดินมาก็เห็นแบบไม่มีใครบังนะ...แฟนๆวิ่งตามเข้ามา..เค้าเข้าลิฟท์ไปกะ เสี่ยวเจวียนแล้ว...หันไปอีกคนยังอยู่ในวงล้อมพม่า..ตีฝ่าออกมาไม่ได้55555..แป๊ปเดียวก็มีชายชุดดำจำนวนมาก ( การ์ดน่ะแหล่ะ ) นำตัวออกมาได้..วิ่งเข้าลิฟท์ไป...เห็นหน้าชะแว้บๆ...เมื่อบรรยากาศสงบลง..ทุกคนมีประสบการณ์แตกต่างกันไป.....ว่าแล้วเราก็ไปกินข้าวมันไก่กัน..อาหารขึ้นชื่อที่นี่....ตอนจะสั่งน้ำ...เรากะพี่เล็กก็ดูในตู้เย็นเห็นน้ำกระป๋องนึงเป็นเหมือนธัญพืชผสมลูกเดือย...ก็พูดกัน2คนว่า..น้ำไรวะเนี่ย?...แหวะ..แค่อึดใจเดียวน้อยก็หันมาบอกพวกเราพลางชูไอ้น้ำกระป๋องเมื่อกี้ที่ดูอยู่กะพี่เล็ก ว่า.เพื่อนชาวฮ่องกงบอกว่า..คุณชายชอบดื่มน้ำนี้อ้ะ..เรากะพี่เล็กมองหน้ากัน..หันไปหาคนขายพร้อมกันแล้วชูสองนิ้วบอกเค้าว่า ขอ2ป๋องค่ะพี่555....ก้อมีคนไม่กล้ากินนะ..ถามว่ารสชาติเป็นไง..เราก็บอกว่า..รสชาติก็ดีมากๆ..อร้อยอร่อย...อร่อยนะ...สักพักเพื่อนน้อยบอกว่า..ที่เค้าชอบน่ะ...ต้องแม่เค้าต้มให้กินเองไม่ใช่แบบกระป๋อง...แต่ไม่เป็นไรใช้จิ้นเอาว่าเค้าชอบยั่งงี้.. ( ว่าแล้วเชียว...ประหยัดจาตาย..จะซื้อน้ำกระป๋องดื่มเหรอ..พ่อคุณของฉ้าน )...กินข้าวเสร็จแล้วเราก็เดินไปช้อปปิ้งกัน...มีเวลาดูแป๊ปเดียว..เพราะต้องกลับไปอาบน้ำรีบไปงานอีก...เลยได้แวะซื้อชุดประจำชาติของเราอีกแล้ว...ร้านS&K อ้ะเด่ะจะมีที่ไหนอีก....ได้ดูได้จับก็สุขใจ...ซื้อคนละตัว2ตัวสบายใจ....แล้วก็กลับไปเตรียมตัวกัน...ตอนเตรียมตัวอาบน้ำกันก็เลยโทร.หาเพื่อนชาวฮ่องกงd & s ว่ามาถึงรึยัง?...ปรากฏว่าเราพักอยู่ชั้นเดียวกันพวกเค้าเพิ่งมาถึง....ก็เลยไปทำการมอบของที่ระลึกกัน...เพื่อนช่างรู้ใจ...มีของฝากแบบน้ำหมากกระจายมาให้....มีเพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัวจิงจิง....พวกเราต้องรีบไปเพราะนัดกันไว้เป็นกลุ่ม..แต่พวกฮ่องกงเค้าเพิ่งมาถึงขอไปหาข้าวกินก่อน...เดี๋ยวคงได้เจอกันที่งาน.... พวกเราไปถึงสถานที่จัดงาน..เหมือนอิมแพคมาก...เหมือนอยู่บ้านเรา..เราไปที่ฮอลล์2.....ก็มีนักร้องคนอื่นๆออกมาร้องก่อน...ตามคาด..น้องไจ๋แล้วก็พี่เจิ้นรั้งท้าย...ก่อนน้องไจ๋เป็นนักร้องหญิงที่ร้องเพลงตอนจบตอนของmg1 หนี่เหย่าเตออ้าย....ไท่กั๋วร้องกันกระจายคร้าบ...เสียงดังและมีป้ายไทยแลนด์ของน้องเก๋กะพี่สาย..จนเธอต้องทักทาย..เฮลโหลๆไท่กั๋วเผิงโหย่ว...(หวัดดีค่ะเพื่อนๆชาวไทย) ...น้องไจ๋ร้องเพลงแล้วก็เดินมาอยู่ริมๆใกล้ๆนานมาก....น่ารักจัง....ตอนสัมภาษณ์ก็คุยหัวเราะตลอด..น่ารักมาก...ทำท่าขี่มอเตอร์ไซค์...เลียนแบบโฆษณาเป็ปซี่ของตัวเอง...บอกให้คนดูจิ้นว่าเค้าใส่ชุดโบราณด้วยนะ..พิธีกรถามว่าจะออกอัลบัมชุด3เมื่อไหร่..ไจ๋หัวเราะ.บอกรอให้ เหยียนเฉินซวี่ออกก่อน...ฮามาก...กุ๊กกิ๊กน่ารักตลอด.... ตานี้พี่ใหญ่มาแล้ว....คนกรูกันมาข้างหน้าหมด..เราก็อยู่ที่เดิมเพราะอยู่แถว2 แต่เฉียงนิดนึง...พ่อเทพบุตรออกมาในชุดเสื้อยืดสีขาวคอวีคาดดำ..เสื้อสูทสีขาว..กางเกงยีนส์สีฟ้าซีด...พ่อคุณเอ๊ย...รู้มั้ยว่าถ้าเป็นคนอื่นใส่ชุดนี้น่ะ...มันคงดูธรรมดา...แต่เพราะเป็นเธอนะ...ถึงดูดีขนาดนี้..( อู๊ย...เข้าข้างกันเห็นๆ555) ร้องเพลงไม่พอ..ส่งสายตาฆ่าคนออกมาอีกแล้ว...เธอร้องเพลง...หว่อซื่อเจิน .....only I ( ซื่อ โหย่ว หว่อ ) ....และเหย่เลี่ยงเปียวหว่อเตอซิน...... แบบว่าเธอแทบไม่ต้องร้อง...แฟนๆร้องตลอด....มีตอนที่ร้องผิดเนื้อนิดหน่อยเพลงหว่อซื่อเจิน..เธอบอกพิธีกรว่าตื่นเต้น...เพื่อนต่างชาติบางคนบอกว่าเจอร์รี่พูดยั่งงี้กัวจะโดนสื่อว่าอีกนะ..จะเป็นนักร้องแล้วต้องโปรกว่านี้..เพลงตัวเองร้องผิดได้ไง...เออ..เราก็ไม่รู้เนอะว่าทางสังคมของคนทางโน้นเค้าคิดกันยังไง..แต่คนไทยเรามักให้อภัยเสมอ..มองว่าน่ารักอีก..แต่ฟังแล้วก็เครียดแทนว่ะเพราะเราไม่ได้อยู่ในสังคมเค้าเราไม่รู้ว่าเรื่องนี้สำคัญแค่ไหน...แต่พอสัมภาษณ์ก็น่ารักมาก.เค้าเป็นคนเดียวที่จำเบอร์โทร.ของมูลนิธิเพื่อการกุศลนี้ได้..เอ..รึพ่อคุณมัวแต่ท่องเบอร์อยู่เลยลืมเนื้อไปคำสองคำ...แหมถ้าเค้ารู้ว่าท่องเบอร์เก่งนะ..ตะโกนบอกเบอร์มือถือให้ไปแล้ว5555555 คอนเสิร์ตการกุศลจบลงอย่างสวยงาม..มีความสุข...แต่คนที่ถ่ายvdoโดนยึดเทป..พอดีของเราเป็นแค่กล้องดิจิตอลถ่ายคลิบไว้เลยไม่โดน..ดันอยู่แถวหน้าด้วยตอนถ่ายคลิบต้องหลบไปมาถ่ายได้แป๊ปๆถ่ายยาวกัวโดนยึด... กลับมานอนโรงแรมที่แพงโคด..แต่ไม่มีเวลาจะอยู่เชยชม....ห้องน้ำกว้างพอนอนได้อีกสองคน...เตียงก็ใหญ่ พื้นที่ว่างนอนได้อีก3-4 คน...แต่นอนกันแค่3คนพี่น้อง....พักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสู้ชีวิตพรุ่งนี้...คุณชายเปลี่ยนกลับไฟลท์เช้า...ตรูต้องไปถึงแอร์พอร์ทก่อน6โมงครึ่ง...แม่เจ้า...เป็นการทรมานตัวเองที่มีความสุขอะไรอย่างนี้...... เช้าวันที่26มิ.ย. เช้านี้ทุกคนพยายามที่สุด....พวกเราไปถึงแล้วก็เดินสำรวจ...พอดีเพื่อนเราโทร.บอกว่าได้ยินว่าเค้าจะเข้าทางพิเศษ..ให้ไปรอที่เกทเลยเพราะตรง ตอ.มอ.อาจไม่เห็นนะ...เราก็ไป...แต่เพื่อนเก๋อีกสายบอกว่ากะลังผ่าน ตอ.มอ...เข้ามาแล้ว..ยังไงกันวะเนี่ย? ที่แท้พวกเค้าเข้าคนละประตู ตอ.มอ.กะเรา...พวกเราก็วิ่งๆๆๆไปดักได้ตรงครึ่งทางที่เดินเข้ามาแล้ว... เธอใส่ชุดเดิม..ไม่ใส่หมวก..ไม่ใส่แว่น....ไม่มีการ์ด...อ๊ากซซซซซซซซซไม่มีการ์ดคร้าบท่าน.....โดนมะรุ้มมะตุ้มอย่างสุภาพอ่อนโยนตามสไตล์คนตามเจอร์รี่...ชัดเจน..แจ่มมาก...ผมเธอยุ่งๆแต่ก็น่ารัก...ยิ้มตลอด..ใครพูดถามก็ตอบเกือบหมด...นึกอะไรไม่ออก...เอ้า..เจอร์รี่ไอมิสยู....เอากะเค้าหน่อย....เจ้เหรียญบอกว่าพูดจีนกลางกะเค้าว่า...เพื่อนคนไทยรักคุณมากนะเจอร์รี่...เค้าหันมามองหน้าแล้วบอกว่า...ซาหวัดดีค่า...( ส่วนพี่เจ่งก็เล่าให้ฟังว่าตอนขามาก็ทักเค้าสวัสดีค่ะเจอร์รี่..เค้าจ้องหน้าทั้งๆแว่นกันแดดน่ะนะแล้วก็พูดว่าซาหวัดดีค่า...เฮ้อ..พี่ฉ้าน2คน ...ยิ้มคนเดียวไปได้อีกหลายเดือน..) ....เดินไปด้วยกันพอควร...จนถึงจุดตรวจเอ็กเรย์...พนักงานการท่าเป็นชายชาวแขก...ถามเค้าว่า คุณคือเจอร์รี่ใช่มั้ย?...อืม..ครับ...ผมขอจับมือหน่อย..เจอร์รี่ก็ให้จับค่า..น่ารักมะ...ตอนต้องเดินผ่านเครื่องตรวจโลหะ..เจอร์รี่เขย่งเท้าพร้อมกันนิดนึงเหมือนเตรียมตัว..ก้าวเดินไป..ปี๊ดๆๆอีกแล้ว...โดนให้กางแขนตรวจ...น่าร้าก....ควักเหรียญออกมาจากกุงเกง....แล้วต้องเดินกลับมาตรวจใหม่...ถูกใจแฟนๆจิงจิง...ตอนจะเดินย้อนกลับมา..มีผู้หญิงคนนึงกะลังจะเดินผ่านเครื่องตรวจ..ต่างคนต่างชะงัก..เจอร์รี่ทำท่า..เชิญก่อนครับ...เจนเทิ้ลแมนสุดๆ...เดินอีกรอบ..เหมือนว่าจะมีเสียงอีกรึเปล่าไม่แน่ใจ..คือเสียงกรี๊ดมันดังมาก...เจอร์รี่มีเหล็กในตัวแหงๆ..เป็นแม่เหล็กไว้ดึงดูดพวกเรา.เป็นแม่เหล็กอย่างดีมากมาก..สามารถดูดข้ามประเทศได้ด้วย5555...หลังจากตรงนี้..ทุกคนก็ตะโกนบ้ายบาย...เจอร์รี่หันมาบอกว่า...see you in Taiwan.......แล้วเดินเข้าไปให้แฟนๆอึ้งเฉยเลย....เฮ้ย..เมื่อกี้ท่านพูดไรเนี่ย?เออน่า.เดี๋ยวค่อยคิด...ตามไปดูต่อก่อนเพราะเป็นทางเดินติดกระจกอีกยาวเลย...เราดูอิริยาบทเธอเดินไปเพื่อเข้าประตูงวงช้าง...ก่อนลับตาเธอหันมาโบกมือบั้ยบัยอีกที.....เป็นลมดีกว่า.....เธอเข้าเครื่องไปแล้ว..พวกเราบ้างกอดกัน..หัวเราะกัน..ร้องไห้กัน..หลากหลายความรู้สึกปะปน....แล้วก้อมาวิเคราะห์กันว่า..เธอพูดงี้หมายความว่าเธอมั่นใจและมีกำหนดการแล้วที่จะแจกลายเซ็นต์ในการออกอัลบัมเร็วๆนี้ที่ไต้หวัน...ถึงได้กล้านัดพวกเรา....บ้าจิงเชียว..คนไรก็ไม่รู้...อยู่ๆก็มานัดเค้าอ้ะ....ไม่ต้องบอกเค้าก็ไปอยู่แล้วหล่ะ55555 ไม่มีคำบรรยายไหนจะบอกได้ถึงความน่ารักของเค้าเลยจิงจิง....เราบอกกะน้องเก๋ว่า..แหม..อิ่มอาหารเช้าวันนี้ดีจิงๆไม่ต้องกินอะไรแล้ว..เก๋บอกว่าเดี๋ยวเที่ยงมีของหวานอีกนะพี่...อ๋อ....น้องไจ๋ฉ้านต้องไปมาเลต่อจะไปไฟลท์กลางวัน ( ที่กล่าวถึงน้องไจ๋เช่นนี้เพราะเธอน่ารัก..ใสๆ..หวานๆ...นะคะ..เอ็นดูน้องไจ๋ไม่แพ้อีก2คนที่ไม่ได้มาด้วย..มิได้คิดมิดีมิร้ายน้องไจ๋เลย...5555) ....เพื่อนฮ่องกงของเราโทร.เข้ามาถามว่าเป็นไงบ้างเพราะพวกเค้าอยู่เที่ยวกันต่อไม่ได้มาส่ง...เราก็บอกว่า เจอร์รี่ เหิ่นซ่วย ลา...เพื่อนๆฮ่องกงหัวเราะกันใหญ่ยังบอกว่าอย่าลืมส่งไจ่ไจ๋ด้วยนะ..เราก็บอกว่าตกลงโชคดีนะเที่ยวให้สนุก..บอกลากันทางโทรศัพท์ไป....แล้วช่วงนี้เราก็ไปหาบะหมี่กินกัน..และหาของให้น้องไจ๋...เราเอารูปที่ถ่ายเองงานที่ฮ่องกงตอนทุกคนร้องเพลงอวยพรวันเกิดไจ่ไจ๋บนเวทีให้..และน้องไจ๋ยืนกอดอกเม้มปากยิ้ม..ไม่ใกล้นัก..แต่ชัด.แล้วก็เขียนด้านหลังแฮปปี้ เบิร์ทเดย์เค้าบอกเค้าว่าพวกเรารักเอฟโฟร์...จะติดตามสนับสนุนเอฟโฟร์ตลอดไป..ขอบคุณที่รักและดูแลเจอร์รี่ด้วยนะ.....5555แบบว่ามีแต่คนขำว่าแกไปเขียนยั่งงี้น้องไจ๋มันก็รู้หมดดิว่าแกแฟนคลับเจอร์รี่...ก็เลยบอกว่าก็อยากให้ไจ๋รู้ว่าเราขอบคุณที่เค้ารักเจอร์รี่จิงๆ...ให้เค้าเป็นเพื่อนเล่นเพื่อนคุยกันจะได้ไม่เหงาไง...5555ตานี้พอน้องไจ๋มา..แฟนด้านนอกตามมาส่งเยอะนะ...ไจ๋น่ารักโบกมือลาแฟนข้างนอก..พวกเราอยู่ข้างใน...เสี่ยวเจวียนเข้ามาก่อนพูดว่าตามได้แต่อย่ารุนแรงอะไรประมาณนี้..พอเริ่มเข้ามาเจ้เหรียญพูดขึ้นมาลอยๆว่าขออนุญาตจับมือได้มั้ย?เป็นภาษาจีน...ไจ๋มองอาเจวียน...อาเจวียนมองเจ้เหรียญ แล้วก็บอกว่าได้ค่ะ...น้องไจ๋ยื่นมือให้จับทันที...คนขอจับกันใหญ่..เอาด้วยเอาด้วย...นิดนึง....ก็เดินตามไปเรื่อยๆแฟนน้องไจ๋เด็กๆน่ารักเยอะเลยนะ...ไม่ค่อยเบียดเท่าเมื่อเช้านี้แต่ก็ไม่ใช่น้อย...น้องเก๋พูดกะไจ๋ว่าเธอดูคล้ำลงนะไจ่ไจ๋... อาเจวียนแปลเป็นจีนให้ฟัง..ไจ๋อมยิ้ม..ขำ...เราพูดกะน้องไจ๋ว่าzaizai please take care.ดูแลสุขภาพนะไจ่ไจ๋.....พอเดินไปอีกหน่อยข้างๆเราเริ่มว่าง...ก็เลยเดินติดกะไจ่ไจ๋เลย..ตานี้กัวน้องมือว่างไง...เลยขอจับมือซะเลย zaizai please check your hand.. น้องไจ๋หันมาสบตา( แบบไม่มีแว่นฮับ)ยิ้มนิดนึงแล้วตอบว่า.. อืม...ยื่นมือขวามาจับ..เต็มๆมือเลย...เขย่ามือ2ที...มือนิ่มใช้ได้...แต่น้องไจ๋คล้ำไปจิงจิง...หน้าตางี้น่ารัก...เดินยิ้มตลอดเหมือนกันตาคนนี้....เดินไปส่งไจ๋จนถึงเกท....แล้วก็เกาะกระจกดูต่อ...ไจ๋หาที่ว่างมุมห้องนั่ง...แฟนๆที่บินตามไปมาเลก็ไปล้อมขอลายเซ็นต์....เธอก็นั่งเซ็นต์ให้นะ...เจ้าหน้าที่ตรงนี้ดุกว่าเกทเมื่อเช้า..ซึ่งเมื่อเช้านั้นใจดีมาก...เหมือนแกล้งทำงานช้าๆให้เราดูนานๆ..เกาะกระจกถ่ายรูปก็ไม่ว่า..แต่ตรงนี้ว่าและดุมาก...ก็เลยมูฟดีกว่ามองไม่เห็นแล้ว...ไจ๋โดนแฟนๆล้อมไว้....เออ..ลืมเล่า...ตอนที่ไจ่ไจ๋เดินเข้ามาจาก ตอ.มอ.เรายื่นรูปถ่ายให้กับไจ่ไจ๋ น้องไจ๋รับด้วยมือซ้ายมองแว้บนึงแล้วส่งให้อาเจวียน..พออาเจวียนรับไปแล้วจะเก็บ..น้องไจ๋ยื่นมือดึงกลับมาดูใหม่อีกทีทำตาโตเพ่งมองใกล้ๆนานกว่าเดิม..คง งง ว่ามันรูปตอนไหนวะมั้ง...แต่ยังไม่ได้พลิกไปอ่านด้านหลังก็ส่งคืนให้ อาเจวียนไปถือ...น่ารักจิงจิ๊ง...พ่อคุณ... จบภารกิจแชริตี้..เตรียมตัว...ภาระกิจต่อไป. มีเรื่องนึงจี้มากคือ...เรามานั่งคุยกัน..เรื่องเจอร์รี่เธอบอกว่า see you in Taiwan ...เราก็บอกว่าลืมไปน่าจะพูดตอบว่า when .when เมื่อไหร่...เมื่อไหร่จ๊ะ.....เราเลยว่า...เวน..หรือ..เวร.. ( ของฉ้าน ) ก็ไม่รู้...เล่นมานัดกันต่อหน้าธารกำนัลอย่างงี้...จะไม่ไปก็คงไม่ได้...ต้องกลับไปพิมพ์แบงค์เตรียมไป see him in Taiwan ซะแล้วซี....ฮี่..ฮี่...ฮี่...เฮ้อ.. -----------------------------------จบ-------------------------------------------------------   Create Date : 04 มิถุนายน 2550     Last Update : 6 มิถุนายน 2550 11:23:00 น. Counter : 234 Pageviews.   1 comment Share Tweet

มีเพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัว สวัสดีคร้าบ..พ่อแม่พี่น้อง.ครอบครัวเจอร์รี่ ทั้งหลาย....อยู่ดีมีสุขกันอยู่ใช่มั้ย...ข้าพเจ้าจะมาเล่าเรื่อง.. การเดินทางหาผู้กล้าเป๊ปซี่(dare for more)ให้ฟังจ้า.... ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่า..ทริปนี้ไม่ได้อยู่ในสมองเลย เพราะรู้ๆกันอยู่บัตรนั้นแสนหายากสุดๆราคาก็คงแพงด้วย. เช้าวันศุกร์ที่28พค.47 เปิดเช็คเมล์ที่ออฟฟิศ..พบว่าได้รับเมล์จากเพื่อนชาว ไต้หวันที่อยู่ฮ่องกง...ถามว่าboombimจะมางานนี้มั้ย...ไอ มีบัตรจะให้ยู...แต่แบบว่า..ภาษาปะกิดของเราก็ไม่ค่อย แข็งแรงเท่าไหร่...ก็ไม่แน่ใจว่าเธอมี2ใบจะให้เราใบนึงหรือ มีให้อีก2ใบ..แล้วมันกี่ตังค์กันหล่ะ...คำถามในใจเยอะ มาก...เลยพยายามเมล์ไปถาม..และรอคำตอบอยู่ครึ่งวัน... ว่าบัตรเท่าไหร่...มีให้กี่ใบ...ก็ไม่ได้คำตอบ...( เพิ่งมารู้ ตอนหลังว่าเพื่อนคนนี้อยู่ระหว่างเดินทางกลับจากทำงานที่ ยุโรป..เธอส่งเมล์หาเราจากยุโรปเพราะรู้จากทางบ้าน ว่าชิงโชคได้บัตรนี้มา..เธอชื่อ d )...^_^ ช่วงบ่ายวันศุกร์...ไม่รู้จะทำไงดี...เลยตัดสินใจชวนพี่สาว ไปด้วยกันมั้ย..บัตรยังไม่รู้ราคา..และยังต้องอาจไปหาซื้อ เพิ่มอีกใบพี่สาวที่แสนดีก็โอเคเร็วมากๆ...แล้วตอนเย็นก็ โทร.ไปจองตั๋วเครื่องบิน( เรื่องนี้ต้องขอบคุณน้องเก๋ เจบีซี กับพี่แอนนาที่ช่วยเหลือด้านข้อมูล มากๆค่ะ ) .... .......รอ............รอ............รอ................. ช่วงบ่ายนั้นเปิดเน็ตไว้ตลอด..จนน้าวาเข้ามาทัก...ก็เลย บอกไปว่ายังไม่รู้ว่าจะได้ไปรึเปล่า...แต่น้าวาแกว่า... เสียงหล่อนน่ะบอกว่าไปแน่ๆแล้วย่ะ..ช่วงนั้นก็รอไปเรื่อยๆ. จนค่ำก็ค่อยเปิดเน็ตอีกรอบ...พระเจ้า...เจอเพื่อนอีกคนนึง ที่ d พูดถึงในเมล์ฉบับแรกว่าให้เราพยายามติดต่อ เธอชื่อ s เราก็เลยคุยกันทางmsn และก็โทร.ไป คุยที่ฮ่องกงกะเธอเลย ..เลยได้รับคำตอบที่ช็อคซีนีม่า มาก...ก็คือ..ไอมีบัตรให้ยูกะพี่สาวนะ..มาได้เลย...มาเจอ กันนะที่ฮ่องกง..มาถึงแล้วโทร.หากันนะ..(.อู้ย...เล่าให้ป้า อี้ฟัง..แกอยากรู้ว่าทำบุญด้วยอะไร..และห้อยพระอะไร.. สวดมนต์บทไหนฯลฯว่าเข้าไปนั่น )..ว่าแล้วก็แท้งกิ้วน้องเก๋ อีกรอบ..ที่แนะนำเรื่องการจองโรงแรมทางเน็ตให้คร๊าบ... ...เช้าวันเสาร์ที่29พค.47...วันเนี๊ยโคตรยุ่งต้อง ไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบิน..ไปซื้อของฝากเพื่อนชาวHK.. กลับมาจัดกระเป๋าไปค้างบ้านพี่สาวอีก.เพราะต้องไปไฟลท์ เช้ามากๆ....ทำให้ไม่มีเวลาที่จะบอกกล่าวเล่าเรื่องให้ ได้รับทราบกันว่า..ข้าพเจ้าจาหายหัวไปสองสามวัน5555 ...เช้าวันอาทิตย์ที่30พค.47...ไปสนามบินช้าไป ประมาณ10นาที ทุกคนมา..แล้วต้องขอโทษพี่แอนนา.. พี่หน่อย...พี่สาย...พี่กุ้ง..น้องเก๋..น้องกรีน..ด้วยนะคะ... ปรากฏว่า...เกิดเหตุไม่คาดฝันกับพี่แอนนา..( คือพี่แก ลืมพาสปอร์ตไว้ที่บ้าน..โอ้ว..เหมือนซันไช่มากๆนะพี่นะ.. ต้องรีบบึ่งกลับไปเอามาไปทันเครื่องเดียวกันแบบฉิว เฉียด ) .............................................เราไปถึงที่HK airport ประมาณเที่ยงครึ่ง....ก็เดินไปเดินมา...รอข่าวว่า เค้าจะมาตอนไหน...ก็รู้ว่าประมาณหกโมงเย็น ณ ที่นี้ก็มีเหล่าบรรดาแฟนๆของเอฟโฟร์จำนวนหนึ่ง จากหลายๆประเทศ..บินมารอด้วยกัน...จวนแล้ว....ใกล้ แล้ว...ใจเต้นมากๆ....เข้าห้องน้ำไม่รู้กี่รอบ...5555 ในนี้ก็ เจอน้องนุช..พี่หลินกับพี่อีกคน ( ขอโทษนะคะที่บุ๋มจำชื่อ ไม่ได้..) จากบ้านwe love jerry ...แล้วก็คนไทยอีก หลายกลุ่ม..ตรงนี้ขอนอกเรื่องหน่อยน้า..พี่หลินบอกว่า หวังลี่ ฮม นั่งกินกาแฟอยู่ในร้านสตาร์บัค แน่ะ..ตะกี้ได้จับ มือด้วย ..ขอลายเซ็นต์ได้ด้วยนะ...ไอ้เราก็ไม่ได้คิดอะไร.. พี่สาวฉานซี่อยากเห็น...บอกว่าขอดูวอร์มอัพก่อนเจอชาย ในฝันตัวจริง555 ...พอเดินไปก็ไม่กล้าเข้าไปเพราะเค้านั่ง คุยกันอยู่3คนในร้าน..รู้สึกว่าอาจจะรบกวนเค้าเกรงใจ...แต่ พอดีเค้าเดินออกมาเข้าห้องน้ำเราก็เลยรออยู่ด้านหน้า... พอ ลี่ ฮม ออกมา...เราก็แบบว่าตั้งท่าจะวิ่งเข้าไปมากๆ..ลี่ ฮมก็น่ารักมากๆ..เค้าก็แกล้งวิ่งไปมาสั้นๆวิ่งซ้าย2ก้าวขวา2 ก้าว..แบบทำท่าจะหนีเราแล้วก็หัวเราะขำตัวเองและขำเรา ด้วยที่ทำหน้าตาแบบเอ๋อใส่ว่าวิ่งไปไหนเนี่ย? ลี่ ฮม เดิน เข้ามาหาเรา..เราก็เลยบอกว่าขอลายเซ็นต์หน่อยค่ะ..ก็ส่ง หนังสือmingxingปกเจอร์รี่สวัสดีให้ ด้านหลังเป็นรูปลี่ ฮมไง...เค้าก็พลิกดูและเซ็นต์ไปก็ถามด้วยว่าเป็นคนไทยรึ ครับ..เราก็บอกว่า อืม ค่ะ...ลี่ ฮม ถามว่าจับมือด้วยมั้ย... เราก็เลยบอกว่า.. ค่ะๆดีค่ะ...เลยได้จับกันถ้วนหน้าทุกคน ตรงนั้นก็ประมาณ6-7 คน...ประชิดตัวมากๆแบบว่าถ้าเอียง หัวไปทางขวานิดนึงก็ซบไหล่แล้ว( มีใครอิจฉามั่งมั้ย..ฮิ.. ฮิ...)...หน้าใสมากๆ..นิสัยดี..สุภาพ...ยิ้มให้พวกเราและก็ บ้ายบายกัน...พี่สาวฉานบอกว่า..หล่อจัง..น่ารักเนอะ...เรา ก็เลยบอกว่า..เดี๋ยวก็รู้...ลี่ ฮม น่ะ...เด็กๆ...ชิลเด้น..ชิ ลเด้น...( จริงๆแล้ว..ลี่ ฮม เค้าก็หล่อและน่ารักนิสัยดีมากๆ เลยนะคะ..แต่ว่า..โดยส่วนตัวแล้ว....แบบว่า..ขนาดเห็น ระยะใกล้มากๆ..และหล่อด้วย...ใสด้วย...แต่ใจก็ไม่เต้น แรงเหมือน..อีกคนนึง...ที่แค่รู้ว่าจะได้เห็นตอนหกโมง... ตื่นเต้นแทบแย่ตั้งกะบ่ายโมง...55555)...ว่าแล้วเราก็รีบ จรลีไปแหล่งที่เหล่าแควนๆไปรออยู่....สักครู่นึง...เห็นรถ กอล์ฟไฟกระพริบแล่นมาแย้ววววววววววววววระยะ20เมตร ...เห็นแฟนนี่..นั่งกะใครเอ่ย?.....ใส่หมวกปิดหน้าไว้..... อ๊ากซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ อะไรก็ไม่สามารถปกปิดรัศมีเปล่งประกายของพ่อคุณพ่อ ทูนหัวฉานด้าย......จังหวะนี้...พอรถจอด..คนวิ่งกรูเข้าไป เยอะมาก..เสียงดังมาก...มองเห็นสีหน้าอาเจิ้นออกจา ตกใจนิดหน่อย...แฟนนี่กะ..เอ.ชื่อไรหว่าจำไม่ได้..อ๋อ. เสี่ยวเจวียนน่ะเอง.เค้าก็ห้ามแควนๆเสียงดังมาก..ว่าอย่ารุม เจอร์รี่....บอดี้การ์ดมาแล้วครับ.....เพียบเลย.....มาล้อม รอบ..พาน้องเจิ้นเราเดินไปเข้า ตอมอพิเศษ...ตอนเนี้ย..ข้า เจ้าไม่เห็นแวนกะไจ๋เลย..ให้ตายเถอะ...เอาหล่ะครับ..วิ่ง กันกระจายเลยตอนนี้..ต้องรีบวิ่งเข้าต่อแถวผ่านตอมอของ ที่นั่นกัน..เพื่อตามออกไปบริเวณรางกระเป๋าด้านนอก... ตอนนั้นไม่รู้จิงๆว่าจะได้เห็นอีก..เพราะเธอเดินช้ามั้ง..หรือ เพราะพิธีการตรวจเอกสารด้านในห้องนั้น...ทำให้ออกมา ได้มะรุมมะตุ้มรุมดูกันอีกรอบ...น่ารักมากๆ...ทั้งสามคน เลย...เห็นลักยิ้มตาเจิ้นตลอดทาง...แม้เดินก้มหน้าบ้างเงย บ้าง..แสดงว่าเธออมยิ้มตลอดเวลา....เสียงตะโกนดัง ตลอดทาง...ส่วนใหญ่จะเป็นแควนเจิ้น...ช่วงเดินตามระยะ ที่สองนี้เราก็พยายามเรียกชื่อเค้า เจอร์รี่ๆๆแล้วก็ยื่นหนังสือ mingxingปกเค้าสวัสดี(อีกเล่มนึงนะไม่ใช่เล่มที่ ลี่ฮมเซ็น ต์ชื่อ )แล้วก็บอกเค้าว่า...เจอร์รี่ๆ หว่อเก๋ยหนี่ ...แปลว่า ฉัน ให้คุณ..อันนี้ก๊อปปี้เจ้าเก๋JBCมาจากเมื่อตอนงานปักกิ่ง... เค้าก็หันหน้ามามองแล้วยื่นมือขวามารับเพราะมือซ้ายของ เต็มและพึมพำว่า เชี่ยเชี่ย ( เราอยู่ซ้ายมือเค้าเห็นลักยิ้ม ตลอดทาง) ..แล้วเธอก็พลิกไปพลิกมาดูปกหน้าหลังของ หนังสือ เสียดายที่ไม่ได้เขียนอะไรไป แต่แค่เค้ารู้ว่าคน ไทยก็โอเคแล้ว..แล้วตอนเราจะดึงมือกลับมานะเป็นจังหวะ ที่เค้ามองหนังสือเลยก้าวเท้าช้า..เราก็เลยจับไปที่ต้นแขน ซ้ายที่มีเสื้อของอาเจิ้น...ไม่กล้าเลื่อนมือไปข้างล่างเพราะ จะโดนเนื้อเค้า..รู้สึกมันจะออกแนวลวนลามทางเพศไป หน่อย..555..ก็เลยจับที่ต้นแขนที่มีเสื้ออยู่และก็จับไปที่ต้น แขนภายใต้เสื้อยืดนั้นเบาๆแบบว่าสู้ต่อไปนะ..ฉันเป็นกำลัง ใจให้นะ..ในใจคิดประมาณนี้จิงจิง..แล้วตานั่นก็ยิ้มจนแก้ม บุ๋มลงไปเลย( ดูจากอาการแล้วคงออกจะขำเราเล็กๆว่า.. เออ..โอกาสจะจับจะลูบก็มีแต่คุณพี่ขอแค่บีบแขนเบาๆถ้า เลยตรงนี้ไปแล้วอดนะพี่ผมไม่ให้แล้วน้า555)แล้วจาก ตรง นี้ก็เดินไปเรื่อยๆจนออกประตู..แม่เจ้า..คนเป็นร้อยเป็นพัน รออยู่ข้างนอก..เสียงดังมากๆ...พอออกมาตรงเนี้ย..ก็มีเจ้า หน้าที่กันให้เหล่าเอฟเดินทางที่แทรกฝูงชนออกไป...ส่วน เราไปอีกทาง...ด้วยความไม่รู้และไม่เห็นประตูทางออก เพราะคนเยอะมากก็เลยยืนรอเพื่อนร่วมทางอยู่ตรงนั้น... จนกลุ่มคนนั้นเริ่มซา..เห็นประตูทางออกกะผนังกระจกใส.. เลยวิ่งไปดูเห็นพ่อ 3 คนนั้นกะลังขึ้นรถตู้อยู่ด้านล่าง...และ เห็นไอ้บันไดที่เค้าต้องเดินทุกทีเวลาดูในคลิบHKน่ะ...อู้ย.. ตู...ซื่อบื้อพลาดช้อตเนี๊ย..มองไปที่ตีนบันไดเห็นเจ้าเก๋กะ เจ้ากรีนยืนอยู่แหม..ไม่พลาดเลยนะน้องฉ้าน..เราสองคน เลยรีบลงบันไดประวัติศาสตร์เพื่อไปสมทบกะเพื่อนร่วมทริ ป..โอย..เหนื่อยวุ้ย...............( ช่วงที่เดินกันอยู่ด้านในนั้น แฟนๆส่วนใหญ่เป็นของเจิ้น...พี่กุ้งน่ารักมากไปตะโกนบอก แวนเนสว่า..แวนเนส ไอ มิส ยู...แวนยิ้มปากกว้างดีใจ.. ไฮเปอร์และเฟรนด์ลี่มากๆสำหรับแวน...ส่วนพี่สาวฉานก็ เอ็นดูน้องไจ๋เหลือเกิน..ถามว่า ไจ่ไจ๋ ฮาว อาร์ ยู..เพราะ เค้ามีผ้าปิดปากไว้..คาดว่าเป็นหวัด...ไจ๋ก็พยักหน้าตอบ รับ..เหมือนพูดอะไรแต่ผ้าปิดอยู่ก็เลยไม่รู้..คงจะขอบคุณ หรือบอกว่าเค้าไม่ไร..แต่พี่สาวบอกว่าสายตาเค้าก็ขอบคุณ น่ะนะ....) ................................................................................................................................ เพื่อนชาวHKของเก๋จองรถตู้เล็กไว้ให้..แต่นั่งได้แค่5คน ( ตามกฎหมาย) แต่พวกเราไปกัน 8 คน..เลยต้องแบ่งไป2 กลุ่ม...พี่แอนนา..พี่สาย..พี่หน่อย..เลยเสียสละให้เราไป กันก่อน..พี่ๆจะนั่งรถไฟตามไป....ปรากฏว่า...พวกเราน่ะ อยากไปนอนพัก..และเดินซื้อของกัน..แต่เจ้าคนขับ..เค้า ไม่ฟังเราเลย...เค้าโปรเฟสชั่นแนลมาก....ฟังแต่คนที่ว่า จ้างเท่านั้นคือเพื่อนเจ้าเก๋..พวกเรานั่งไปก็ไม่รู้ว่าจะพาไป ไหนฟะ..มารู้ตัวอีกที..รถก็มาจอดที่โรงแรมที่พักของF4ซะ แล้ว.... จุดเนี้ยแหล่ะ..เราก็เลยรอไปเรื่อยๆตามคนอื่นเค้า..เพราะ เค้าจะตามไปดูการซ้อมที่hall ซึ่งใกล้กะที่พักของพวก เรา...พวกเราก็เลยรอก็ได้วะ...ทั้งง่วง..ทั้งหิว....พอรถโค้ด ออก...รถตู้ก็วิ่งกันไม่คิดชีวิต...แต่ก็ตามไปไม่ทันได้ดู super star ทั้ง9คน..เพราะบอดี้การ์ดโหดสุดๆ...พวกเราก็ เลยกลับไปนอนกัน.... ป.ล.ช่วงที่รออยู่หน้าโรงแรมที่พักของศิลปินนั้น..ก้อมีนัก ข่าวท้องถิ่นมาคุยว่าอยากขอสัมภาษณ์..เพื่อออกรายการ เคเบิลทีวี..พวกเราก็ชั่งใจอยู่ว่าเอาไงดี...แต่ก็คิดว่าคงไม่ เป็นไร..สร้างชื่อประเทศไทย..แล้วก็อยากให้อาเจิ้นรู้ว่า พวกเราคนไทยก้อมานะ..เค้าก็ถามว่าทำไมถึงรักอาเจิ้น... เสียค่าใช้จ่ายแพงมั้ย..อะไรประมาณเนี้ย..ส่วนใหญ่พี่กุ้ง เป็นคนตอบแล้วก็ตอบได้ดีมากๆด้วย...แล้วก็ให้พูด สโลแกน...พวกเราก็เลยพูดกันหลายสโลแกนมาก..เช่น.... เจอร์รี่สวัสดีค่ะ...คุณชายฉันรักคุณ....อืม...รู้สึกมีอีกนะแต่ จำไม่ได้..มันเขินอ้ะ. .....เช้าวันจันทร์ที่31พค.....วันนี้ตื่นเช้ามาก็ไปซื้อหนังสือ พิมพ์กัน..ไปกินโจ้ก....แล้วก็แยกย้ายกันไปเดินซื้อของ.... นัดกันว่าจะไปเจอกันที่บริเวณงานประมาณบ่ายสามโมง... ข้าพเจ้ากะพี่สาวก็ไปเดินเรื่อยเปื่อยกัน....หาร้านS&Kไม่ เจอถามใครก็ไม่รู้จัก..อะไรวะ...งง....จนจะบ่ายสามยังหา ร้านไม่เจอ....พอดีไปกินฟาสฟู้ดส์..คนขายเป็นคนไทย.. เค้ารู้อ้ะ...เลยเขียนภาษากวางตุ้งเป็นคำอ่านภาษาไทยให้ เราบอกแท็กซี่ให้พาไปย่านนั้น....ไกลมาก...เหมือน ร้านอยู่บางลำพู..แล้วแกไปถามคนแถวสยามน่ะ..เค้าไม่ รู้จักหรอก....คอนเลคชั่นใหม่ยังไม่มี..โปสเตอร์ไม่มี...เลย ถามว่ายูมีอะไรที่เป็นรูปF4บ้าง...โอ้ ไอมซอรี่.......ไอมน อท...ฮ่วย....โมโหไม่มีไรเลย...เลยซื้อเสื้อยืดกะกางเกง มา....ประมาณว่า..ช่วยยอดขาย..จะได้จ้างเค้าต่อ...กลัว เค้าจะไม่มีรายได้..ตัวเองจะหมดตัวอยู่แล้ว555555แม่พระ จิงๆเลยฉานเนี่ย..5555 ซื้อเสร็จรีบบึ่งแท็กซี่มาที่บริเวณลานด้านนอกที่จะจัดงาน คืนนี้ถึงประมาณ 4โมงกว่า...เค้าบอกว่าทั้ง9คนจะออกมา ประมาณ5โมง...คนแน่นมาก...นักข่าวบังหมด...แล้วก็ยืน บนพื้นเรียบๆมองกันไม่เห็นเลย..เราก็วิ่งไปมาได้เห็น ตอนพวกเค้าเดินกลับเข้าด้านในhall ทีละคน..เห็นหมด9 คน...จังหวะนี้ด้านได้อาย อดด่ะ...ไอ้ภาพที่ชัดๆเห็นมาโพส กันที่อาเจิ้นคอแดง..มีเฮลิคอปเตอร์น่ะ..พวกเราไม่ได้ดู กัน...เค้าให้แต่สื่อมวลชน..ที่เราได้ดูคือสัมภาษณ์นิด หน่อยกะตัดริบบิ้นลูกโป่งอารมณ์ตอนนี้มันมาก...เจอร์ รี่ๆๆๆๆ...ไจ่ไจ๋ๆๆๆๆ...เจียหลุนๆๆๆ ...แซมมี่ๆๆๆ...แอรอนๆๆๆ...แวนเนสๆๆๆ...เสี้ยว เทียนๆๆๆๆ....เอ็ดดี้ๆๆๆๆ...โจลินๆๆๆๆ..แฟนๆ.แข่งกันสุดๆ เสียงเลย.แต่ที่ดังๆก็เป็นเจอร์รี่กะไจ่ไจ๋ .นักข่าวชอบมาก.. ถ่ายกันกระจายเลย...กลับไปอาบน้ำ เก็บ ของ...................เพราะนัดกะ d และ s ไว้ทุ่ม นึง........................ ............................................................................................................................. ....ในที่สุดก็ได้เจอกับเพื่อนทั้งสอง...และได้เพื่อนใหม่อีก คนนึงด้วยชื่อ c....พวกเราก็เข้าไปในhall...ได้นั่งแถวที่d แต่อยู่ด้านริมซ้ายของคนบนเวที...เค้าจัดดีมาก..เรียงเป็น สแตนด์ไล่ขึ้นไป...1แถวมี99ที่นั่ง...มีa-z ..ประมาณ2พัน กว่าคน..นักข่าวอีก..ก็เกือบ3พันคน....แต่ตรงที่นั่งมีจอ ยักษ์พอดี...ในงานนี้ถ่ายภาพได้ไม่มาก..เพราะมืด..ต้อง รอดูฟิล์มอีกที..กล้องดิจิตอลไม่ได้เรื่อง...เพราะไกลฮับ... แต่ก็สามารถเห็นอิริยาบทเค้าตลอด..น่ารักมากกกกกกก กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทั้ง 9 คน เลย..แต่คุณเจิ้นน่ะสุดๆ...ดูเสื้อเธอดิ( เดี๋ยวนี้แต่ง ตัวยั่วยวนป้าๆน่าดู )...แผ่นหลังงี้..รอยยิ้มงี้...แล้วตอนทำ ขรึมถือปืนนะก็ดูจากในจอ..เห็นมีแอบยิ้มกะไจ๋ด้วย...แล้ว ความเป็นคนดีของเธอก็ปิดไม่มิดเลย....เช่น.... ให้เกียรติแอรอนและแซมมี่มากๆไม่ยืนล้ำหน้า...พยายาม ไม่ทำตัวโดดเด่นกว่าใครทั้งๆที่แฟนคุณชายเยอะที่สุดป้าย ชื่อและป้ายไฟมองไปมีแต่ชื่อเค้า... บอกสตาฟว่าเค้าหยิบขวดน้ำรูปเคนมาผิด สงสัยหยิบของ อาเจิ้นซ้ำมา2ขวด เคนดูเฉยๆแต่เธอเดือดร้อนค่ะ เพราะ เค้าให้เซ็นชื่อที่ขวดทุกคน..คุยเล่นและหัวเราะบนเวทีกะf3 และเจด้วย เจก็น่ารักนะ คือทุกคนดูให้เกียรติแอรอนกะ แซมมี่เพราะเป็นรุ่นพี่และยังไม่มีการแย่งซีนกันด้วยดี มากๆ..อาเจิ้นไปเข็นรถเค้กวันเกิดไจ๋มาให้กะแวนเนส...อา เจิ้นช่วยอุ้มดันหลังไจ๋จนเจ็บมือ แวนกะเคนอุ้ม2ข้าง....มี เล่นเกม...แอรอนกะแซมมี่ยิ้งฉุบกันเลือกผู้ช่วย... ฝ่ายแอรอนจะมี แวนเนส,เอ็ดดี้,ไจ่ไจ๋,โจลิน.....ฝ่ายแซมมี่ จะมีเจ,เจิ้น,เคน....( อู้ย...อยากอยู่ฝั่งนี้จัง ) แล้วก็เลือก ออกมาแข่งกินน้ำเป็ปซี่ที่อยู่ในถุงผ้าแล้วทายว่าเป็นเป็ปซี่ ธรรมดา,ทวิส,หรือไดเอท...น่ารักมากๆ...อาเจิ้นกะเคนทาย ถุกหมด..ไจ๋ตลกมากทายผิดแวนเนสเลยกระโดดถีบแบบ ห่างๆขำสุดๆ...ได้ร้องแฮปปี้เบิร์ทเดย์ไจ๋ด้วย...พิธีกรหรือ ใครน้าให้แซมมี่หอมเป็นของขวัญเพราะไจ๋แอบอิจฉาอา เจิ้นที่ได้ใกล้ชิดแซมมี่ตอนถ่ายหนังด้วยกัน...แซมมี่ให้ ตุ๊กตาหมีสีฟ้าเป็นของขวัญวันเกิดไจ่ไจ๋ด้วยแล้วรู้สึกแวน เนสจะบอกว่าให้โจลินหอมด้วยดิ...ประมาณเนี้ย..เพราะ เห็นโจลินเขินไล่ตีแวน..แต่ก็หอมไจ๋ไปทีนึง...ไจ๋น่ารักจิงๆ คอนเฟิร์ม...งานนี้ทุกคนทั้ง9คนน่ารักมากๆ..มีฉายโฆษณา ตัวใหม่ให้ดูด้วย..แต่ให้ดูแค่ไตรภาคแรก..จะมี3ไตรภาค... สนุกดี... เบื้องหลังเจิ้นน่ารักและเก้งเก่ง....ดูมิวสิคเพลงแด ฟอ มอร์ ....น่าร้ากจิงๆ แม่ยกน้ำหมากกระจายเลือดกำเดากระฉูดกันเชียวแห ล่ะ....( ไว้นึกออกเรื่องเล็กๆน้อยๆค่อยมาเพิ่มนะ)...จบงาน เราก็กลับไปนอน....... ............................................................................................................................. ....เช้าวันอังคารที่1 มิย.......เท่าที่รู้มาพวกเค้าคงกลับ ไฟลท์กลางวัน..พอเราขึ้นรถบัสตอน9โมงกว่า..ก็ถึงได้รู้ว่า เค้าเปลี่ยนไฟลท์เป็น10โมงเช้า...แม่เจ้า..รถบัสนี้ต้องใช้ เวลา45นาที...ทุกคนกระวนกระวายใจมากๆ... ( พี่แอนนา โทร.มาบอกเรื่องเปลี่ยนไฟล้ท์เมื่อเช้ามืดแต่พอดีปิดเครื่อง เลยไม่รู้..ขอบคุณมากค่ะพี่..เพิ่งมาเปิดฟังข้อความที่เมือง ไทยเนี่ย)ยิ่งรู้ว่าเค้าออกจากโรงแรมไปแล้ว..ใกล้จะถึงแอร์ พอร์ทแล้วเพื่อนเก๋โทร.บอกว่าอีก10นาทีพวกเค้าคงถึง.. พวกเราเพิ่งถึงครึ่งทางเองอ้ะ..ยิ่งใจไม่ดีเข้าไปใหญ่...พอ บัสจอด..กระโจนลงวิ่งกันแบบเอาเป็นเอาตายไปเช็คอินตั๋ว กัน..วิ่งไปเข้าแถว ตอมอ...เข้าด่านตรวจ....เหนื่อย มากๆ....พอเข้าไปเจอพี่แอนนาพี่สายพี่หน่อยมารออยู่กับ แฟนคนจีน ไต้หวัน ปินส์ ..ค่อยโล่งใจว่ามาทันพอสักไม่ เกิน15นาทีได้ยินเสียงลั่นมาจากข้างนอกและไฟแฟรช กระพริบตลอด....มาแล้วอ้ะ...ใจเต้นอีกแล้วฉาน...เจ้า หน้าที่สนามบินเค้าดีมาก..พูดจาสุภาพให้พวกเรายืนดีๆนะ ถอยไปนิดนึง..ขอเว้นที่ให้การ์ดด้วย..พวกเราก็ทำตาม.. มองผ่านประตู ตอมอ ไป..เห็นเค้ากะลังยืนอยู่ตรงด่าน ตรวจ....ยื่นพาสปอร์ต..ค่อยๆเดินเข้ามา..เอากระเป๋าเป้เข้า ตรวจเอ็กซเรย์..ตอนเธอเดินผ่านมีเสียงปี๊ดๆๆเลยโดนตรวจ ด้วยเครื่องมืออีกที ( แฟนชาวจีนบอกว่ามีเสียงทุกที.. สงสัยคุณชายเป็นคนเหล็ก555แต่เราว่าสงสัยเธอพกเศษ ตังค์แหงเลย555)ตอนนี้พวกเราตั้งแถวกันดีมาก..เค้ารอ เดินออกมาพร้อมๆกัน..ใกล้มากๆ..เราก็พยายามยื่น กระต่ายที่เหน็บจดหมายให้เค้า..แต่แฟนนี้ยืนขวางอยู่.. แล้วก็มือปัดๆก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยรับหรือไม่รับกันแน่...เดิน ตามไปที่ลิฟท์..พอเค้าเข้าไปพวกเราก็วิ่งไปลงอีกทาง บันไดคิดว่าจะไม่ทันแต่ก็ทันรอหน้าลิฟท์ เพราะลงไปแค่ ชั้นเดียวและเค้ารอให้การ์ดลงไปรอก่อน..ตรงนี้เรา พยายามถอยมาหน้าๆจะเดินถอยหลังดูเค้า..แล้วก็ดึงแต่ จดหมายออกมาให้อย่างเดียวดีกว่าเพราะให้ง่ายกว่าแล้วก็ คิดไปเดินไปด้วยว่าตุ๊กตาตัวเล็กๆให้ไปเค้าก็คงไปบริจาค อยู่ดีเก็บไว้เองดีกว่าเรา...ช่วงนี้ที่เดินออกมาจากลิฟท์ได้ ยินเสียงพวกเราพูดสวัสดีค่ะเจอร์รี่ให้เค้ารู้ว่ามีคนไทยนะ... แต่เราไม่ได้เห็นความน่ารักของเค้าตรงนี้..นั่นก็คือ...เค้าก้ม หน้านิดๆแต่ปากขยับพูดคำว่า สวัสดีค่ะ เบาๆ 2-3 ครั้ง.. ตรงนี้ พี่กุ้ง น้องเก๋และพี่สาวเราได้ยินกะหูเอง ..ปลื้มจัง.... พอลงมาก็เดินไปเรื่อยๆตามไป..จังหวะนี้เราก็แทรกตัวตรง การ์ดแล้วยื่นจดหมายให้เจอร์รี่..( แฟนนี่เดินนำไปแล้ว กะ ไจ๋ เจอร์รี่เดินกะแวนเนสเดินคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งยิ้ม หัวเราะ...และชี้ชวนกันดูรูปที่แฟนๆส่งให้) เราก้อเรียก.. เจอร์รี่ๆๆ พลีส พลีส(please ..please)ทันใดนั้นตานั่นก็ ปรายหางตาข้างขวามามองแว่บนึงแล้ว เค้าก็ยื่นมือขวามา ดึงจดหมายจากมือเราไปเลย..โอย..ได้สัมผัสหลังมือของ เค้าด้วยอ้ะ..แทบสลบ...แต่กลัวโดนเหยียบต้องเดินต่อ ไป...ดีใจมากๆ..รีบวิ่งไปดักข้างหน้าเจอไจ๋..ก็เลยพูดกะ เค้าว่า ..ไจ่ไจ๋ พลีส เทคแคร์...เพราะดูเค้าเป็นหวัด..ใส่ผ้า ปิดปากไว้..ไจ๋ก็กระพริบตาทีนึงเหมือนบอกว่า..ครับ..ตอน นั้นยืนอยู่กะเก๋ก็คิดกันว่าพูดอะไรกะเค้าดีวะ...เลยตัดสินใจ ตะโกน ..หว่ออ้ายเอฟซื่อ..ไป2ครั้ง..คือดันเป็นจังหวะที่ทุก คนเงียบไง..เสียงมันเลยดังมาก..พอตะโกนแล้วก็อาย..จูง มือกะเจ้าเก๋วิ่งหนีไปดักรอตรงประตูงวงช้าง...อายมากๆ..( ตอนหลังมีเพื่อนบอกว่า..ตอนที่ตะโกน เจอร์รี่กะแวนเนส หัวเราะขำเรา2คนด้วย.ส่วนไจ๋ปิดผ้าไว้เลยไม่รู้..อายจังวุ้ย ตรู..) พอไปถึงตรงประตูงวงช้างก็ยืนรอส่งไจ๋เข้าไปก่อน แล้วก็เจอร์รี่..ตามด้วยแวนเนส...ก่อนเข้าไปทุกคนหันมา โบกมือบ้ายบายกะพวกเรา..พวกเราก็บ้ายบายๆๆๆๆ...มอง จนเค้าเดินลับตาเข้าเครื่องไป...เสร็จสิ้นภาระกิจข้ามชาติ แล้ว..เพิ่งรู้ตัวว่าเจ็บขาจังไม่รู้ไปวิ่งชนอะไรเข้า...พวกเรา ไปนั่งกินน้ำกันคุยกันสักพัก..รอเครื่องออกบ่าย2..ได้ข่าว ว่าเคนบินไฟลท์3โมงเราคงไม่เห็นเค้ามั้ง....แม่เจ้า..สักพัก เพื่อนชาวจีนของเก๋วิ่งมา..พูดอะไรก็ไม่รู้ก็พยายามฟัง กัน...จนเค้าเห็นท่าไม่ดีเลยบอก..อาเคน..อาเคน..แล้วก็วิ่ง ไปเลย..พวกเราก็เก็ทแล้ว..เคนมาโว้ยเฮ้ย....วิ่งครับ..ไปดู ตรงทางเข้า ตอมอ..เคนยื่นพาสปอร์ต..เดินๆมาถอดเสื้อตัว นอกออกเดินผ่านเครื่องเอกเรย์..แล้วก็ใส่เสื้อเข้าไปใหม่... รูดปิดหมดดึง ฮูทปิดหน้าหมด...แล้วก็เดินออกมา...ก็มีคนเดินตามกันไป เป็นกลุ่มๆ..พอดีตรงนี้เราเกิดถอยไปชนเด็กตัวเล็กๆแล้วทำ กระเป๋าเค้าล้มเลยเสียจังหวะต้องช่วยเค้า..แบบว่านังแม่มัน จะดูเคนเลยมายืนขวางทางอยู่..แล้วแบบไม่ใช่แฟนๆเอฟ4 หรอก..เค้ามายืน จีนมุงน่ะเราในฐานะแฟนเอฟต้องช่วยเด็ก ช่วยแม่มันเก็บกระเป๋าอีก...เลยไม่ได้วิ่งตามไป..เพราะรู้สึก เจ็บเท้าแล้วก็ไม่ค่อยwantเท่าไหร่ก็เลยไม่ได้วิ่งตาม...ยืน อยู่แถวนั้นสักพักคิดว่าน่าจะส่งกันเสร็จแล้ว..ก็โทร.ถามว่า อยู่กันตรงไหนเลยเดินตามไปสมทบ..ทุกคนบอกว่าเดิน ตามเห็นกันใกล้มากๆ..คนน้อยกว่าตอนตาม 3 หนุ่มตะกี้.. เคนไม่สนใจใครเลยฟังเพลงเดินๆๆๆแต่พูดว่าอย่าถ่ายรูป.. กลายเป็นแฟนๆคุณชายเนี่ยแหล่ะต้องคอยห้ามปราม..อย่า ถ่าย..อย่าพูด..ดูเฉยๆ..เคนไม่ชอบให้ยุ่งกะเค้า..แต่เดิน ตามดูเฉยๆเงียบๆเค้าไม่ว่านะ..เคนคงชัก งง เหมือนกัน555 ตอนหลังเคนเลยถือไฟฉายคอยส่องใครที่จะถ่ายรูปถ่ายวิดิ โอเค้าด้วย..ตรงตอนตามเคน..ไม่ได้เห็นเองนะจ๊ะเพื่อนๆ เล่าสู่กันฟังมาอีกที...เฮ้อ...จากนั้นทุกคนก็หมดแรง..นั่งนึก ถึงความน่ารักของเจอร์รี่กัน...สายตาเหม่อลอย..พลางคิด ว่า...เราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่นะ.... -------------------------------------------จบ-----------------------------------------------   Create Date : 04 มิถุนายน 2550     Last Update : 6 มิถุนายน 2550 12:03:35 น. Counter : 375 Pageviews.   2 comment Share Tweet

ครั้งแรกที่พบเธอ Jerry Yan...เป็นคนแรกที่ทำให้เราอยู่ไม่เป็นสุข..อยากพบ อยากรู้จัก...หลังจากได้ดูละครเรื่องรักใสใส..หัวใจ4ดวง [ Meteo Garden ] เมื่อ 17 มกราคม 2546....แต่กว่าจะได้ เจอตัวเป็นๆของเจอร์รี่ก็อีกหลายเดือนหลังจากนั้น.... บทนำ เหตุอันเนื่องมาจาก..การที่เธอมาเมืองไทย เมื่อ 30 ก.ย. – 4 ต.ค. 2546เพื่อมาถ่ายทำโฆษณา ยามา ฮ่า...ฉ้านไม่ทำงาน 5 วันเพื่อตามเธอ...แต่ว่า...ไม่น่าเชื่อ ว่าแม้แต่เงาก็ยังไม่มีโอกาสได้ยล....สุดจะทนแล้ว... ปฏิญาณกับตัวเองว่าถ้ามีโอกาสไม่ว่าต้องทำไงก็ตามขอให้ ฉันได้เห็นหน้าเธอแบบตัวเป็นๆสักครั้งในชีวิต.....สาธุ...... ปลายเดือนตุลาคม 2546 มีข่าวว่าเธออาจจะไปร่วมงานรณรงค์ต่อต้านเทปผีซีดี เถื่อนที่เซียงไฮ้วันที่ 15 พย.นี้ ....ฉันรีบติดต่อน้องๆที่ร้าน บนลิโด้ทันที..ว่าให้ซื้อบัตรงานนี้มาขายทีเถิด..พี่จะซื้อและ จะหาคนมาซื้ออีกเพียบ...น้องเค้าก็ช่างดี..สั่งซื้อบัตรมา ขายหลายสิบใบ...โป๊ะเช๊ะ...เจอร์รี่มีงานเป๊ปซี่ เฟซทูเฟซที่ ปักกิ่งในวันเดียวกัน...นั่นหมายความว่าบัตรงานที่เซียงไฮ้ ไม่ต้องคิดขายแฟนๆเจอร์รี่เลย....และบัตรที่ปักกิ่งก็เป็น บัตรที่ส่งชิงโชคของคนปักกิ่ง...หายากมาก...หมดหวัง.... พฤหัสฯ 6 พย. 2546 เราเลยไปช่วยน้องๆเค้าขายบัตรที่ร้าน..เป็นพวกเชียร์แขก อะไรประมาณนั้น..เพราะแวนเนสกับเคนและมีนักร้องดัง อีกหลายคนไปงานเซียงไฮ้....จำได้ว่าวันนั้นวันพฤหัส6 พย.2546...ไปที่ลิโด้..มีคุณพี่ท่านหนึ่งมารับบัตรที่จองไว้ เพราะจะไปดูเคนกับลูกสาว...เราก็อวยพรขอให้เดินทาง ปลอดภัยชมคอนเสิร์ทสนุกสนานนะคะ...พี่ท่านนั้นเลยถาม ว่า..อ้าวน้องไม่ไปด้วยเหรอคะ....เอ่อ...คนของหนูไป ปักกิ่งค่ะ...อ๋อ..เจอร์รี่ซินะ..เพื่อนพี่เค้ามีบัตรงานเจอร์รี่ ด้วยนะ...ห๊า..มีได้ไงคะหายากมากนะคะพี่...แต่เห็นเค้า บ่นๆว่าอาจจะไปไม่ได้..เดี๋ยวพี่โทร.หาเค้าให้นะถ้าเค้าไม่ ไปให้ขายบัตรต่อให้น้องบุ๋มดีมะ...ดีมากๆค่ะคุณพี่ขา..โทร. เลยค่ะโทร.เลยค่า..... พอคุณพี่ท่านนั้นโทร.หาเพื่อนได้ก็ถามไถ่เรื่องบัตรและสา ถยายความดีน่ารักของน้องบุ๋มให้เพื่อนฟังว่าควรค่าแก่การ ขายบัตรต่อให้มากๆ( ทั้งที่เพิ่งรู้จักพี่เค้าเมื่อครึ่งชั่วโมงมานี้ เอง....อาจเพราะถูกชะตาหรือฟ้ากำหนดก็ไม่รู้.. ) ว่าแล้ว ก็ยื่นมือถือให้เราคุยเอง...พอสวัสดีค่ะไปเท่านั้น...พี่ที่ ปลายสายพูดออกมา ..เราก็จำเสียงพี่เค้าได้ทันที....( ย้อน ความกลับไปที่ วันที่ 30 กย.ที่ผ่านมา ...ณ. สนามบิน ดอนเมือง ขณะกะลังชะเง้อว่าเธอยังอยู่ด้านในหรือไป ออกทางอื่นนั่งรถไปโรงแรมแล้วตามที่ได้ยินมา..ก็มีพี่ท่าน นึง...เดินไปมาอยู่แถวนั้น..เดินตรงเข้ามาพูดกับเรา...ไม่รู้ เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นเรา....น้องๆเจอร์รี่เค้าไปแล้ว หล่ะออกอีกประตูนึง....จริงเหรอคะพี่...จริงๆเมื่อกี้พี่เจอเค้า ข้างในยังให้ของเค้าไปเลย...ว้าวเยี่ยมเลยค่ะพี่...ผู้จัดการ เค้าปัดมือพี่แต่ตัวเค้ายื่นมือแทรกมารับจากมือและก้มหัว กล่าวขอบคุณด้วยเป็นเด็กมารยาทดีมากๆ...โห...น่าปลื้ม จัง....พี่คะพี่ชื่ออะไรคะเผื่อวันหลังเจอกันจะได้เรียกถูก..พี่ ชื่อพี่อ้วนค่ะ........วันนั้นที่ถามชื่อเราแค่คิดว่าเราเป็นเด็ก คราวหน้าถ้าเจอกันจะได้เรียกชื่อพี่เค้าไม่ได้คิดอะไรมาก ไปกว่านี้เลยจิงๆ ) ...เอาหล่ะกลับมาได้...นั่นพี่อ้วนรึเปล่า คะ...นั่นใครน่ะ.....ใช่พี่อ้วนแน่ๆเลยบุ๋มจำเสียงพี่ได้....หนู เป็นใครทำไมรู้จักพี่....หนูคือคนที่คุยกับพี่ที่แอร์พอร์ทเมื่อ เดือนก่อนค่ะ....ที่เราคุยกันว่า...(ก็พูดๆไป)...อืม..พี่จำหน้า หนูไม่ได้แต่พี่จำเรื่องราวนี้ได้...อย่างนี้ละกันตอนนี้ก็มีคน มาขอซื้อบัตรนี้หลายคนให้พี่ตัดสินใจก่อนว่าไปหรือไม่ไป แล้วจะโทร.บอกหนูละกันนะ..บอกเบอร์ของบุ๋มมา...ตอน นั้นเราไม่ได้ขอเบอร์พี่อ้วนและก็ไม่ได้ขอเบอร์เพื่อนพี่อ้วน ด้วย..ในใจคิดว่าถ้าได้ก็คือได้...ไม่ได้ก็คือไม่ได้..ผลคือ นอนไม่หลับไป 3วัน จันทร์ 10 พย. 2546 สายๆวันจันทร์มีโทรศัพท์จากพี่อ้วนหาเราบอกว่า...พี่ติด ธุระทางบ้านคงไปงานนี้ไม่ได้..พี่เลือกที่จะขายสิทธิ์ของ บัตรใบนี้ให้บุ๋มนะ..โอ้วพระเจ้า...พี่ขาขอบคุณมาก..บุ๋ม โทร.ติดต่อน้องเก๋นะเพราะน้องเค้าเป็นคนดิวบัตรกับคนจีน อีกที....... น้องเก๋....โทร.หาน้องเก๋...แล้วกลับต้องกุ้มใจเพิ่มอีก... บัตรถูกโก่งราคามา...แต่ในที่สุดทุกคนตัดสินใจเอา..7 ใบ...7ชีวิต....เก๋แนะนำให้โทร.หาพี่ชื่อว่าพี่เล็กเรื่องจองตั๋ว เครื่องบินเพราะอีก 5 คนจะล่วงหน้าไปก่อน... อังคาร 11 พย. 2546 พี่เล็กใจดีและน่ารักมากแนะนำที่ซื้อตั๋วที่เดียวกันและให้ที่ ขายตั๋วไปขอวีซ่าให้ด้วยเลย.... ศุกร์ 14 พย. 2546 ได้วีซ่าและตั๋วบินที่คอนเฟิร์มไปกลับในตอนกลางวันวัน ศุกร์ที่14พย......เพื่อบินไปปักกิ่งห้าทุ่มกว่าของคืนนี้..... ฉันทำไปด้าย......โทร.นัดพี่เล็กตอนเย็นพี่เล็กบอกว่าจะมี น้องอีกคนนึงไปด้วยกันจะไปเสี่ยงหาบัตรหน้างาน..พอไป ถึงน้องที่ว่านั้นก็คือเจ้ากรีนนั่นเอง.....รู้จักกับกรีนเมื่อตอน งานบลูเพาเวอร์เดือนมีนาที่ผ่านมา...เพราะไปสิงอยู่ที่ลิโด้ ได้เจอกับกรีนเพิ่งกลับจากไปดูบลูเพาเวอร์มา..ก็คุยกัน.. ตื่นเต้นมากๆเลยตอนนั้นที่ได้รู้จักกับคนที่เห็นเจอร์รี่ตัว เป็นๆ.....5555 เราสามคนเดินทางราบรื่นดี เสาร์ 15 พย. 2546 พวกเราได้พบหน้ากันหมดแล้ว ได้แก่ พี่เล็ก กรีน บุ๋ม เก๋ พี่ แอนนา แก้ว พี และน้อย ....สามคนที่มาวันนี้ได้รู้ว่าเมื่อ วานคนที่มาก่อนได้พบเธอที่แอร์พอร์ทด้วย...อ๋อที่แท้การ มาก่อนดีงี้นี่เอง555วันนี้น้อยเช่ารถตู้เล็กมาเพื่อพวกเราจะ ได้ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนและพระราชวังกัน....น้อยพูดจีน เก่งมาก...เป็นที่พึ่งของพวกเรา..ก่อนไปแวะหาหาซื้อของ กินกัน..ปลื้มใจ..ซื้อแมคฯกับคนขายที่พูดแต่จีนได้ด้วย 5555 เรานั่งรถกันไกลเหมือนกันแต่ก็สนุกสนานกับการไป เที่ยวด้วยกันมาก...มีตอนนึงที่แวะจอดรถ..พี่เล็กเดินข้าม ถนนไปซื้อเกาลัดหรือผลไม้จำไม่ได้..คนขับพยายามบอก กับน้อยว่าไปตามกลับมา..เดี๋ยวโดนหลอกขายของแพง ให้...น้อยคิดว่าถ้าพี่เล็กจะซื้อไปตามก็ไม่มีประโยช์เลย บอกคนขับว่า..ไม่เป็นไรหรอก เธอมีตังค์เยอะ ....เล่นเอา คนขับหัวเราะและพอน้อยแปลพวกเราก็หัวเราะกันใหญ่... เลยกลายเป็นคำล้อเลียนพี่เล็กไปเลยว่า...ทาโหย่วเฉียน.. เธอมีตังค์เยอะ ช่วงบ่ายแก่ๆพวกเรามารวมตัวกันที่โรงแรม.ซึ่งเป็นห้องพัก ของพี่เล็กซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่จัดงานเพื่อรอเวลาไปรับตั๋ว... นั่งนึกๆไปยัง คิดอยู่ว่า..เราโอนเงินมาโดยยังไม่เห็นตั๋วแล้ว ถ้าโดนเบี้ยวทำไงวะเนี่ย.....พอถึงเวลาพวกเรามองจาก หน้าต่างลงไปเห็นคนมาเยอะแล้วและมีป้ายรูปเจอร์รี่เต็ม เลย...ได้เวลาเดินทางแล้ว....มีนักข่าวท้องถิ่นมาสัมภาษณ์ พวกเราด้วย..ตอนจะเข้างานบัตรของน้อยหล่นหายไป.... เลยแก้ปัญหาด้วยการที่แก้วเข้าไปเอาบัตรของพวกเราที่ เข้าไปแล้วออกมาใบนึง..ตอนนั้นบุ๋มยังอยู่ข้างนอกกับน้อย และกรีน....พอเราเข้าไปใกล้เริ่มงานก็มีคนจีนถือบัตรของ น้อยเข้ามา..น้อยบอกว่าเป็นของน้อยทำหายด้านนอกคือ เรามีพยานและบัตรของเก๋กับแก้วซึ่งที่ติดกันอยู่ด้วย...สาว จีนคนนั้นเค้าบอกว่าซื้อที่หน้างานเมื่อกี้นี้เองราคา 100 เหรียญ....พระเจ้าพวกเราซื้อ 2000 เหรียญ...ที่ตั๋วไม่มี ราคาเพราะเป็นตั๋วชิงโชค...เรื่องที่นั่งไม่มีปัญหาเบียดๆกัน ได้..น้อยต่อรองขอตั๋วเป็นที่ระลึก..เค้าก็ให้นะแต่มีข้อแม้ว่า ถ้ามีการจับหางบัตรให้ขึ้นไปเล่นเกมส์น้อยต้องให้เค้า.. น้อยตกลงพลางคิดในใจว่าอย่าจับได้เบอร์ตรูนะโว้ย55555 ที่นั่งแยกเป็น 3 ..3...และ1 ส่วนกรีนต้องแยกไปข้างหลัง เพราะหาซื้อบัตรได้เมื่อกี้เอง....เราได้นั่งเศษ 1 ที่เหลือใน แถวที่ 7 ....คนนั่งข้างๆพูดอังกฤษไม่เป็นเราก็พูดจีนไม่ ได้..เออ..ดี...ดูอย่างเดียวเลยไม่ต้องคุยกัน.... ตื่นเต้นมากๆระหว่างนั่งรอ.....พอเจอร์รี่ออกมา...อยากจะ ร้องไห้..แต่ก็ร้องไม่ออก....นั่งมองเค้าด้วยความรู้สึกว่า...นี่ น่ะหรือ..คนที่เราอยากเห็นหนักหนา...ขอสักครั้งในชีวิตให้ ได้เห็นคนๆนี้....ได้ยินเสียงของเค้าแบบไม่ต้องผ่านทีวี.. เห็นหน้าเห็นตัวเค้าแบบไม่ต้องผ่านคอมพิวเตอร์.....ก่อนมา คิดว่าช่างภาพเก่งมากที่ถ่ายภาพเค้าได้น่ารักมาก...มีแต่ท่า ทางที่น่ารักทั้งนั้น...ทั้งจับผมจับหู..ยิ้ม..หัวเราะ..เขิน... ฯลฯ...แต่พอมาเห็นเค้าแล้ว...ถึงรู้ว่า..ไม่ต้องเก่งหรอก... กดๆไปเถอะชัตเตอร์น่ะ....เพราะเป็นธรรมชาติของเค้า เลย...ทุกๆอากัปกิริยาน่ารักน่าดูไปหมด...ท่าทางที่ถูกถ่าย ภาพมาลงในหนังสือหรือในอินเตอร์เน็ตนั้นเป็นท่าทางพื้น ฐานของเค้าเลย555คือทำท่าน่ารักตลอดเวลา.....แบบไม่ เสแสร้งด้วย.....อีกอย่างนึงคืออยากมาจับผิดเค้าด้วยว่า เค้าสร้างภาพรึเปล่า?..สิ่งที่เราเคยอ่านจากเพื่อนๆคนจีนที่ เจอเค้ามาเขียนไว้นั้นจริงรึเปล่า...ไม่น่าเล้ย....กะจะมาจับ ผิดกลายเป็นติดกับดักของเค้า...ประทับใจมากที่เค้าใส่ใจ ทุกคนจริงๆอย่างที่เคยรู้มา...สายตาเค้ามองส่งคนที่เล่น เกมส์บนเวทีจบลงแล้วต้องเดินลงจากเวทีทุกคน...ย้ำ..ว่า ทุกคน....และพยายามสื่อสารกับทุกคนที่อยู่ข้างล่าง....เรา ฟังไม่รู้เรื่องเลย...รู้แต่มองหน้าเค้าอย่างเดียว...มองท่าทาง ของเค้า...เดิน..วิ่ง....พูด...ยิ้ม...หัวเราะ... ช่วยคนเล่นเกมส์...หรือแม้แต่ร้องไห้.....เก๋โชคดีได้ขึ้นไป เล่นเกมส์ขณะที่เตรียมเล่น เจ้าหน้าที่อธิบายวิธีเล่นอยู่มุม หนึ่งของเวที..เค้าซึ่งยืนอยู่อีกมุมนึงเดินข้ามไปบอกว่าไม่ ต้องอธิบายเธอฟังไม่ออก(อันนี้เก๋ลงมาเล่าให้ฟัง..ว่าเค้า พูดประมาณนี้เหมือนจะรู้ว่าไม่ใช่คนจีน) ...เค้าใส่ใจมากๆ.. ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย...ยิ่งนั่งอยู่ในนั้นนานเท่าไหร่... ความน่ารักของเค้าก็ยิ่งส่องประกายออกมาให้เราได้ เห็น....ช่วงตอนท้ายที่เค้าร้องไห้เพราะความซาบซึ้งใจกับ แฟนๆที่ทำเพื่อเค้าเมื่อได้ดูจากวีทีอาร์....เราตื้นตันใจจัง น้ำตาคลอๆตามเลย...ท่าสะอื้นของเค้า...มันเหมือนใน ละครที่เค้าเล่นนี่เค้าเล่นละคะรอยู่หรือตอนที่เล่นละครเค้า เล่นเป็นธรรมชาติกันนะเนี่ย?....ฉันใช้เวลา 1 วินาที คิด แล้วตอบตัวเองว่า...บ้าน่า...นี่แหล่ะตัวจริงของเค้าหล่ะ..ที่ เค้าเล่นในละครมันสะท้อนถึงตัวจริงของเค้าให้เราเห็นเลย ต่างหาก....ทุกคนส่งเสียงร้องให้เค้าอย่าร้องไห้..สู้ๆ....แล้ว เค้าก็ต้องไป...ฉันมองเบื้องหลังของเค้าเป็นครั้งสุดท้าย ของคืนนี้....เมื่อไฟในโรงละครเปิดขึ้น..กรีนเดินมาหา..จำ ได้ว่ากอดกับกรีนกลางงานและร้องไห้ด้วยความดีใจที่ได้ เจอเจอร์รี่ตัวเป็นๆแล้ว...เมื่อออกมากินข้าวกันและนัดกัน ถึงภาระกิจพรุ่งนี้แล้วก็แยกย้ายกันไปนอน...คืนนี้ขอนอน กับพี่เล็กพร้อมกรีนเพื่อไม่ไปเบียดกับเพื่อนอีก5คน...พี่ เล็กก็ใจดีมากให้เรา2คนนอนอยู่ด้วย....เรานอนคุยกับกรี นว่า..พี่อยากเห็นเค้าใกล้ๆกว่าวันนี้จัง..กรีนบอกว่าถ้าเราไม่ โชคร้ายเกินไปพรุ่งนี้น่าจะได้เจอใกล้ๆนะพี่...กรีนพี่เป็นไร ไม่รู้อ้ะ..พี่บุ๋มกรีนเข้าใจกรีนเข้าใจ.....นอนกันเถอะพี่5555 อาทิตย์16พย.2546 ตื่นมาเจอกรีน..พี่เล็กหายไปคาดว่าคงไปกินอาหารเช้า.... เรา2คนรีบอาบน้ำแต่งตัวกะว่าอยากไปดูร้าน s&k ของที่ นี่...พอพี่เล็กกลับขึ้นมาก็ออดอ้อนให้พาไป..มีเวลา 1 ชั่วโมงไปกลับเพราะเราต้องรีบไปดักรอที่แอร์พอร์ทก่อน ไปได้กินโยเกิร์ตคนละถ้วยที่พี่เล็กแฮปมาจากห้องอาหาร มาให้..น่ารักจริงๆพี่สาวคนนี้....เราไปถึงเดินหาร้านนาน แล้วก็ไม่ได้ซื้ออะไรเพราะมีแต่เสื้อผ้าเมืองหนาวจัดขาย... ซื้อมาคงไม่ได้ใช้เป็นแน่...เราถ่ายรูปกับป้ายข้างร้านที่มี ภาพเอฟโฟร์...ทำให้ได้รู้จักกับเพื่อนชาวฮ่องกง( ที่ต่อมา เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันกับจนถึงบัดนี้) ...เรา3คนนั่งรถกลับ โรงแรมเพื่อรีบไปสนามบิน..พี่เล็กขอหนังสือพิมพ์ของคน ขับแท็กซี่ที่นั่งมาเพราะมีรูปเจอร์รี่ในนั้น...เออ..เค้าให้ด้วย แฮะ5555พอไปถึงก็พบเพื่อนอีก5คน..พวกเราเข้าไปรอใน ส่วนที่เช็คอินซึ่งยังเช็คอินไม่ได้มันเร็วไป...ที่สนามบินนี้ เค้าจะกั้นส่วนคนที่ไม่มีพาสปอร์ตและตั๋วบินเข้าไม่ได้... โดยจะไปมีส่วนกั้นตรงอิมมิเกชั่นอีกด่านนึง...ระหว่างนั่งรอ อยู่เห็นพนักงานทำความสะอาดวิ่งๆกันได้ยินอะไร..ซวี่ๆๆ... ต้องรีบกระโดดเหยงขึ้นมาเลย..สักครู่ได้ยินเสียงกรี๊ดดัง มาก..พวกเรารีบวิ่งไปที่ประตูทางเข้าโดยทิ้งรถเข็นกระเป๋า ให้พี่เล็กวิ่งเข็นตาม555เจริญจริงๆฉ้าน..(.พี่เล็กจ๋าบุ๋มขอ โต๊ด...)...เราไปยืนตั้งแต่ต้นทางเขามาเลย..เห็นไฟ แฟรชแว่บๆๆๆเสียงร้องกรี๊ดดังมั่กมาก...เห็นเค้าแล้ว.....ผม สวยมาก....พอเดินเข้ามาการ์ดล้อมรอบเค้าไว้..เราเดินอยู่ ข้างซ้ายของเค้าเรียกเจอร์รี่สวัสดีค่ะ...ตลอด...ได้ยินน้อย พูดภาษาจีนกับเค้า(ตอนหลังน้อยมาบอกว่าพูดกับเค้าว่าคน ไทยรอคอยคุณอยู่นะประมาณนี้)....เค้าเดินช้ามากและยิ้ม ตลอด....ไม่น่าเชื่อ...ตานี่ทำดีตบตาฉ้านอีกแล้ว555เดินไป ถึงทางโค้งด้านในเห็นพี่เล็กยกป้ายขึ้นมากลับหัวและเค้า หัวเราะทำนิ้วหมุนให้พี่เล็กรู้ว่ากลับหัวด้วยแต่พี่เล็กไม่รู้ ตัว...เราเข้าไม่ถึงตัวเลยฝากเข็มกลัดที่ทำเองรูปเค้า 10 กว่าอันในถุงเดียวกับของๆกรีนให้กับเจ้าหน้าที่คนนึงบอกว่า ฝากให้เจอร์รี่ด้วย..เค้าก็ยิ้มพยักหน้าบอกว่าโอเคๆ...( ตอน หลังมารู้ว่าเธอคือ มิสลี เจ้าหน้าที่ของเป๊ปซี่น่ะเอง ) ...พอ ใกล้ถึงจุดตรวจอิมมิเกชั่นเหล่าบรรดาแฟนก็วิ่งนำล้ำหน้า กันไปเพื่อไปดักรอดูด้านหน้า...แฟนนี่เดินไปยื่นเอกสาร แล้ว..เจอร์รี่ยังยืนอยู่ด้านหลังตรงกลางของเหล่าการ์ดเป็น วงกลมเหมือนไข่แดงโดนล้อมเอาไว้...ณ. ตอนนั้นมีเรายืน อยู่คนเดียวด้านข้างของเค้า..เรายื่นมือออกไปเรียกชื่อ เค้า..เจอร์รี่เจอร์รี่..( คือมันคิดอะไรไม่ออก..จะพูดอะไรก็ พูดไม่ออกด้วย ) ...เห็นเค้ายืนนิ่งอยู่ตรงกลางวงล้อมของ การ์ด...แล้วเค้าก็หันทั้งหน้าและทั้งตัวของเค้ามาทางเรา... ยื่นมือขวาของเค้าออกมาจนสุดมือของเค้าในขณะที่มือ ของเราก็ยื่นจนสุดมือของเราแล้วแต่มือของเราสองคนก็ยัง ไม่ถึงกัน...เค้าทำหน้าแบบสื่อความรู้สึกว่า..ขอโทษนะมัน ไม่ถึง..ว่าแล้วเค้าก็เขย่ามือข้างขวาที่ยื่นออกมาของเค้า เหมือนว่าเรากำลังจับมือกันอยู่..ฉันตกตะลึงในพฤติกรรม ของเค้า..มองหน้าเค้าแล้วมองมือเค้าแล้วฉันก็รีบเขย่ามือ ของฉันตามไปด้วยเหมือนว่าเราได้จับมือกันแล้วนะ.....ตา เค้ายิ้มด้วยอ้ะ...วินาทีนั้นไม่รู้ว่าตัวเองแสดงอาการเอ๋อยัง ไงออกไป..( น้ำลายไหลเปล่าก็ไม่รู้5555)..รู้แต่ว่าเห็นแสง ระยิบระยับอยู่ตรงหน้าเค้าตรงผมเค้า ( มีคนแซวว่าอ่าน การ์ตูนญี่ปุ่นเยอะไป..ก็เวลาที่ใครๆเห็นพระเอกจะต้องมี แสงระยิบระยับไง555) ...แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆพี่ น้อง...คาดเดาว่าช่วงเวลาที่จ้องหน้าจ้องตาเค้าตรงนี้น่าจะ ประมาณ 10 -15 วินาที...(ทำไมเค้าต้องทำขนาดนี้ด้วย.. เค้ายืนเฉยๆก็ได้..รึแค่หันมายิ้ม1ครั้งก็พอ...ฉันไม่เข้าใจ จริงๆ)....แล้วเค้าก็หันกลับเดินไปเพื่อผ่านจุดตรวจ...เราก็ วิ่งไปเกาะเค้าท์เตอร์แถวๆนั้น....พอเค้าเดินผ่านไปแล้ว.. พวกเราตรงนั้นก็ตะโกนบอกว่า..เจอร์รี่บั้ยบัย....เจอร์รี่หัน กลับมาโบกมือให้ปากพึมพำว่า..บั้ยบัย....แล้วเดินหายเข้า ไปตรงทางเดินที่เป็นพวกร้านดิวตี้ฟรี....พอเค้าไปแล้วจรา จลย่อยๆก็ยุติลง...ตอนที่พวกเรามานั่งกินข้าวกันแล้วน้อย ถามเราว่าบุ๋มเมื่อกี้เจอร์รี่ใส่เสื้ออะไรสีอะไร?...อืมไม่รู้.... แล้วใส่กางเกงอะไร?...อืม...ยีนส์มั้งไม่รู้สิ...รองเท้าไม่ ต้องถามไม่รู้...รู้แต่ผมสวยมาก.55555ประสบการณ์ของ แต่ละคนได้รับไม่เหมือนกัน....ใครจะเป็นอย่างไรบ้างฉัน ไม่อาจรู้....ฉันรู้แค่เพียงว่าฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่รักคนๆนี้.. เพราะเค้าควรค่า.....เพราะเค้าเป็นอย่างที่ฉันเคยรู้มา...ฉัน ได้มาพิสูจน์ความเป็นตัวของเค้าแล้ว... แต่ฉันก็ค่อนข้างรู้สึกไม่ค่อยดีกับตัวเองในบางเรื่อง..นั่นก็ คือ..ฉันคงต้องผิดคำพูดกับตัวเองที่ว่า....จะขอเห็นหน้าเค้า สักครั้งเดียวในชีวิตน่ะ...ฉันคงทำไม่ได้แล้วหล่ะ... --------------------------------------------------------จบ------------------------------------------------------------------------   Create Date : 31 พฤษภาคม 2550     Last Update : 4 มิถุนายน 2550 21:35:31 น. Counter : 194 Pageviews.   1 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang