|
|
|
ตอนที่ 3
Title : My Reindeer
Author : Anatomy2125
Couple : YooSu
Rate : G, little NC-15
Talk ::ฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชาย หากผู้ใดไม่ชอบ ไม่ใช่ รับไม่ได้ กรุณากด X ปิดหน้าต่างนี้และจากไปอย่างสงบด้วยนะคะ ^ ^
' Special Yoosu Short fiction for every Christmas Day '
ตอนที่สาม (จบในตอน)
มิสเซิลโท ..
พืชแห่งความสงบสุขและความปรองดอง ตำนานว่ามีความเกี่ยวพันกับเทพธิดาฟริกกาซึ่งเป็นเทพธิดาแห่งความรักของชางสแกนดิเนเวียน .. กิ่งสีเขียวสดของมันมักจะถูกแขวนประดับไว้บริเวณเหนือประตูทางเข้าบ้านในช่วงเทศกาลคริสต์มาส.. หากชายหนุ่มหญิงสาวคู่ใดที่บังเอิญได้มาหยุดยืนอยู่ใต้ช่อมิสเซิลโทพร้อมกันและจุมพิตกัน ว่ากันว่าคนทั้งสองอาจถูกพระเจ้าลิขิตไว้ให้เป็นรักแท้ของกันและกัน .. ตลอดไป
.. ช่างเป็นตำนานที่โรแมนติกเสียนี่กระไร
แต่ถ้าคุณถามความเห็นผม .. สุดหล่อคนนี้ก็จะขอค้านสุดใจขาดดิ้นทีเดียวเชียวล่ะ !! ประเพณีบ้าอะไรกัน ผมว่าไอ้คนคิดต้องเป็นตาแก่หื่นกามปัญญาอ่อนแหงแซะ ! .. มีอย่างที่ไหนอยู่ดีไม่ว่าดีไปบังคับให้คนที่อยู่ใต้ช่อมิสเซิลโทต้องจูบกัน ? ถ้าคนเค้าไม่ได้รู้จักมักจี่กันมาก่อนหรือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีใครแต่งงานไปแล้วเล่า ??
หืม ? .. สำหรับกรณีแบบนั้นเป็นเรื่องที่ยกเว้นได้ ? .. . ส่วนใหญ่ก็มีแต่คู่รักที่เค้าทำกันเท่านั้นแหละอย่างงั้นเหรอ ? .. หึ .. . หึหึหึหึหึหึหึหึหึ~~ ..
ชะหน็อย~ ! นั่นน่ะผมก็รู้น่า !!! นี่พวกคุณคิดว่าผมเป็นใครกันล่ะหา !!!! =[]=+ .. อุ๊บส์ .. แค่ก แค่ก แค่ก ~!!! .. อ่า แหกปากรุนแรงไปหน่อยเลยเจ็บคอเลยแฮะ -*-
ง่ะ ! (รีบยกมือขึ้นตะครุบปากทำตาโตเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้) .. แหะแหะ (ยิ้มหวานแล้วเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ .. แก้มใสแดงระเรื่อ) .. ขออภัยให้กับความไม่สุภาพของผมด้วยนะครับทุกคน .. พวกคุณก็รู้นี่ ปกติผมใช่คนแบบนี้ที่ไหน .. เอ๋ ? อะไรนะครับ ? .. แล้วผมน่ะเป็นใครเหรอฮะ ?? .. ตายจริง ! นี่ผมลืมแนะนำตัวไปได้ยังไงกันนะ >_____<
อะแฮ่ม~ เอ่อ .. สวัสดีฮะ (ก้มหัวโค้งตัวเก้าสิบองศาอย่างนอบน้อม) ผมคิมจุนซู .. กวางเรนเดียร์เจ้าเก่าของพวกคุณนั่นเอง อิยะฮ่ะฮ่ะ~ (หัวเราะเขิน) .. ไม่ได้เจอกันตั้งปีนึง คิดถึงผมกันบ้างไหมเอ่ย~~~ ? ^O^ (โบกไม้โบกมือให้กล้องเรียลลิตี้ประจำรายการอย่างร่าเริงประหนึ่งเด็กน้อยสามขวบ)
อ๊ะอ๊ะอ๊ะ~ .. ยกมือถามเป็นห่วงกันว่าเมื่อกี้ผมเป็นอะไร ทำไมถึงได้อารมณ์ไม่ดีงั้นเหรอ ? .. แหม~~ พี่สาวคนสวยใจดีจังเลยนะฮะ ^ ^ .. . อืมม .. จะว่าไปจริงๆแล้วมันก็ไม่เชิงเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรสักเท่าไหร่หรอกฮะ .. เรียกว่าเป็นเรื่องปกติที่ผมคิดว่ามันเกินกว่าปกติไปหน่อยจะดีกว่า .. อ่ะ นั่นแน่~ งง งงกันล่ะซี่~
คืองี้ฮะ .. ก็อย่างที่ผมได้เกริ่นเอาไว้ตั้งแต่เปิดเรื่องล่ะครับ .. ก็ไอ้เจ้ามิสเซิลโทเจ้าปัญหานั่นแหละ ! .. รู้กันใช่ไหมฮะว่าส่วนใหญ่แล้ว ’คนปกติทั่วไป’ เขามักจะแขวนช่อไม้นี่เอาไว้ที่ประตูหน้าบ้านที่เดียวกันทั้งนั้น .. ทีนี้เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า วันก่อนผมก็เห็นคุณซานต้าตัวดีเขาเอาไปแขวนไว้ตรงนั้นเหมือนกัน .. ซึ่งก็ดูปกติไม่ต่างจากทุกๆปีที่ผ่านมา
แต่เอาเข้าจริงปีนี้มันกลับต่างออกไป ผมเพิ่งจะมารู้ว่าตัวเองคิดผิดก็เมื่อเช้านี้เอง .. เช้าของวันคริสต์มาสอีฟอันน่าอภิรมย์นี่แหละครับ .. ที่ผมได้ประจักษ์กับตัวอย่างถ่องแท้ว่า .. ไอ้ช่อบ้านั่นมันไม่ได้มีแค่ช่อเดียว !!!!!!!!
ไม่รู้ว่ายูชอนไปสรรหาต้นบ้านี่มาจากไหนตั้งเยอะตั้งแยะ .. แต่สรุปรวมๆแล้วก็คือกลายเป็นว่าคริสต์มาสปีนี้ภายในคฤหาสถ์ปาร์คอันใหญ่โตโอ่โถงมีสิ่งที่เรียกว่าช่อมิสเซิลโทอยู่ทั้งสิ้นเบ็ดเสร็จแล้วสิริรวมร้อยกว่าช่อ !!! (ประมาณว่าพี่แกติดไว้ทุกช่วงประตู -*-) .. ซึ่งพวกคุณก็รู้กันอยู่ใช่ไหมว่าปาร์คยูชอนของพวกคุณน่ะเป็นยังไง .. แล้วผมที่เป็นคนรักของคนแบบนั้นจะต้องเผชิญกับสิ่งใดบ้าง T^T
ใช่สิ .. ฮึก~ .. . ลองให้ยูชอนลงทุนทำถึงขนาดนี้แล้วผมจะเหลือเรอะ !! TT[]TT
คุณเชื่อไหมวันนี้ทั้งวันตั้งแต่ยังไม่ลืมตาตื่นดีจนถึงตอนนี้ นาทีนี้ วินาทีนี้ .. เวลาสามทุ่มยี่สิบเอ็ดกับอีกสิบสองนาที .. . ผมถูกจูบไปแล้วเกินหนึ่งร้อยครั้ง !!!!!!! .. เชื่อไหมว่าคนคนหนึ่งจะสามารถจูบแฟนตัวเองได้ทั้งวี่ทั้งวันจนแทบจะปากเปื่อยกันไปข้างอยู่รอมร่อแบบเน้~!!!!!! T_________________T
.. แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมก่นด่าสาปแช่งไอ้คนที่คิดประเพณีจูบบ้าบอนี่ขึ้นมาได้ยังไงกานนนน !!!!! =[]=+
“ จุนซูอา~ .. นายอยู่ไหนอ่ะเบ่บี๋ ~~ ”
ฉับพลันทันใดนั้นเอง ร่างเล็กในชุดเสื้อคอเต่าแขนยาวสีฟ้ากับกางเกงขายาวสีครีมตัวหนานุ่มที่กำลังจับหน้ากล้องเขย่าพลางพร่ำพรรณาระบายความอัดอั้นตันใจอยู่ก็มีอันต้องสะดุ้งโหยงจนตัวลอยเพราะเสียงทุ้มคุ้นหูที่ดังให้ได้ยินมาแต่ไกล ตาเรียวสีเขียวมรกตเบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นตกใจสุดขีด
ชิบห๊ายยยแร้วส์ !!! .. ส .. เสียงหวานเลี่ยนจนมดแห่กันมาทั้งรังแบบนี้มีแค่อยู่คนเดียว .. ยู .. ยูชอน .. ยูชอนกำลังเดินมาทางนี้แล้วอ้ะ !!! .. แงงงงง~~~ .. ทำไงดี ทำไงดี๊~ .. ต้องหลบแล้ว ต้องหาที่ซ่อน ที่ซ่อน .. โฮวววว .. ซ่อนที่ไหนดีล่ะเนี่ยยยย !!!! TOT
สุดท้ายหลังจากที่หันรีหันขวางทำหน้าเหมือนคนไม่สมประกอบอยู่ครู่หนึ่ง กวางน้อยก็ตัดสินใจหลับหูหลับตาพุ่งตัวเข้าไปหลบอยู่หลังบานประตูของห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด ตะกายตัวลงไปนอนซุกตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำที่แห้งสนิท ยกมือขึ้นประสานกันหลับตาปี๋แล้วพึมพำสวดภาวนาขอให้ตัวเองแคล้วคลาดปลอดภัยรอดตัวไปด้วยดี
“ งืมมมม~ .. หายไปไหนของเขาอีกแล้วล่ะเนี่ย ?? =3= ”
ตัดมาทางฝ่ายซานต้าหนุ่มบ้ากาม (ปาร์คทำตาเขียวปัดแผ่รังสีอำมหิตใส่จนผู้บรรยายมือสั่นเกือบจับไมค์ไว้ไม่อยู่) .. อ่า .. ซานต้าหนุ่มสุดหล่อ (ผู้บรรยายกัดฟันพูด .. ปาร์คทำสีหน้าพอใจแล้วหันกลับไปมองหากวางน้อยต่อ .. ฮู่ว~) ร่างสูงที่สวมชุดสีแดงสดเต็มยศอย่างเตรียมตัวออกทำงานเต็มที่เหลียวซ้ายแลขวากวาดตามองไปรอบๆตัวสายตาละห้อย
ชายหนุ่มสอดส่ายสายตาไปเรื่อยๆจนกระทั่งหมุนมาจ๊ะเอ๋กับกล้องบันทึกเหตุการณ์ซึ่งผู้บรรยายเองก็ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนเหมือนกัน (อ้าว -*-) ยูชอนสะดุ้งเฮือกเมื่อสายตาไปป๊ะเข้ากับสีหน้าเอือมระอาของคุณผู้อ่าน
เฮ้ย~ .. ไหงพวกคุณถึงได้มองผมแบบนั้นกันล่ะ ? .. . ไม่เคยเห็นคนหล่อรึไงฮึ ? . . หา ??? .. เดี๋ยวๆๆๆๆๆประเดี๋ยวก่อน ! .. อยู่ดีดีมาชี้หน้าแล้วด่าว่าผมหื่นอย่างนี้ได้ไงอ้ะ !!? .. อะไรนะ ? .. จุนซูเล่าให้ฟังแล้ว .. อ่ะ .. แหมมม~ คุณก็ .. (ทำหน้าแดงแล้วบิดตัวอย่างขัดเขินปานสาวน้อยเสียความบริสุทธิ์) .. แค่อยากจูบกับแฟนมันผิดตรงไหนล่ะ ! .. ผมสู้อุตส่าห์แอบปลูกเจ้าต้นมิสเซิลโทอยู่ตั้งหลายปีเชียวนะ ! เฝ้าดูแลหาต้นไม้แข็งแรงๆมาให้มันเกาะ (เจริญค่อด) คอยปัดป้องแมลงศัตรูพืช ทะนุถนอมมันราวกับลูกในไส้มาตั้งนาน .. แล้วพอมาปีนี้ในที่สุดมันก็เติบโตให้ชื่นใจเสียที .. ผมก็ต้องเอามาใช้สิครับจริงไหม ??
หืมม ? .. แต่มันเกินไป ? .. โธ่~ .. ก็ผมเสียดายนี่นา กลัวว่าถ้ารอตัดปีละกิ่งมันจะแห้งเหี่ยวตายไปหมดซะก่อน .. สุดท้ายเลยตัดสินใจตัดมาให้หมดทีเดียวเลย .. อ๊ะ ! ผมไม่ได้หื่นซะหน่อยนะ ! .. ก็บอกแล้วไงว่ามันเสียดายอ่ะ !! =O= .. ส่วนเรื่องจูบมันก็เป็นผลพลอยได้เฉยๆ .. น่า~ ไงๆผมก็หาเรื่องมาจูบจุนซูได้ตลอดเวลาอยู่แล้วพวกคุณก็รู้นี่ วะฮ่ะฮ่ะฮ่า~
เอาเถอะ .. เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ .. ตอนนี้พวกคุณช่วยผมหาเรนเดียร์น้อยสุดที่รักของผมก่อนได้ไหม ?.. ย๊า~ .. ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะครับ ! .. นั่นมันเพราะตอนนี้ใกล้เวลาที่จะต้องออกไปแจกของขวัญเด็กๆแล้วต่างหากล่ะ .. ถ้าจุนซูยังไม่ออกมาแบบนี้พวกคุณรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น .. ?
โอเค .. ถ้าไม่รู้ผมจะบอกให้ก็ได้
พวกคุณก็จะไม่ได้เจอเด็กผีคิมแจจุง หมีหน้าม่อชองยุนโฮ แล้วก็เด็กดำชิมชางมินน่ะสิ !
ทีนี้มันจะเป็นยังไงต่อรู้ไหม ? .. คุณจะไม่ได้รู้พัฒนาการความสัมพันธ์ของยุนแจ แล้วก็จะชวดเห็นธีมแต่งตัวปีนี้ของชางมิน แถมเผลอๆก็จะอดดูความเป็นไปของคู่ชางมินโฮอีกด้วยนะนั่น .. คุณจะยอมเหรอ ??
นั่นไง .. แน่นอนคุณไม่ยอม .. (ฉีกยิ้มการค้า)
งั้น~ (เอามือประสานกันไว้ใต้คาง ทำตาปริบๆ) .. พวกคุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับ ว่าคนน่ารักของผมเขาไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ?
หืมม .. ห้องน้ำเหรอครับ ห้องไหนครับห้องไหน ? (มองตามมือคุณผู้อ่าน).. . อ่า~ ไปแอบอยู่ตรงนั้นนี่เอง .. (แลบลิ้นเลียปากอย่างถูกใจ) .. ขอบคุณมากนะครับทุกคน ^ ^ .. งั้นผมคงต้องรีบเข้าไปตามกวางน้อยของผมก่อนซะแล้วสิ~
ว่าแล้วมือใหญ่ก็เอื้อมไปหมุนเปิดลูกบิดประตูสีทองอร่ามของห้องน้ำห้องนั้นช้าๆเบาๆอย่างระมัดระวังไม่ให้คนที่อยู่ข้างในรู้ตัว ก่อนจะแทรกตัวผ่านช่องประตูซึ่งเจ้าตัวพยายามเปิดให้แคบที่สุดเท่าที่จะทำได้เข้าไปโดยให้มีเสียงสักแอะ ร่างสูงดันประตูให้ปิดพลางกดล็อคแบบไร้เสียงด้วยพรสวรรค์ขั้นเทพ แล้วย่องเบาไปยืนอยู่ข้างๆอ่างอาบน้ำอย่างใจเย็น ตาคมหรี่มองผ่านความมืดไปจนพบกับร่างเล็กๆที่ขดตัวเป็นก้อนกลมๆอยู่ตรงบริเวญปลายอ่าง พลันปากอิ่มก็ยกยิ้มอย่างเอ็นดูในความใสซื่อของคนรัก
ยูชอนก้าวขาข้ามขอบอ่างเข้าไปข้างหนึ่งและทิ้งตัวลงนั่งอยู่บนนั้น เขาคลี่ยิ้มบางขณะที่จ้องมองคนตัวเล็กที่ยังก้มหน้าขดตัวหลับตาสวดมนต์อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว สักพักจึงยื่นมือไปเชยคางของคนน่ารักขึ้นมาเบาเบา
“ อ่ะ .. ยู . .. ยูชอน ”
จุนซูตาโต ปากอิ่มเรียกชื่อร่างสูงตรงหน้าเสียงแผ่ว ก่อนจะก้มหน้ามองพื้นด้วยสีหน้าเหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่จับได้ว่าแอบไปเที่ยวเล่นซุกซน ซึ่งเจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่าหน้าตาแบบนั้นมันน่ารักกระแทกใจคนมองสักแค่ไหน
“ จุนซูนี่ชอบหลบฉันจังนะ .. ตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว ”
ยูชอนยิ้ม ก่อนจะค่อยค่อยโน้มใบหน้าลงไปใกล้คนที่ยังนั่งชันเข้าอยู่ด้านล่าง แกล้งแนบริมฝีป่ากกระซิบติดใบหูเล็กจนมันกลายเป็นสีแดงจัดด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ แต่จุนซูรู้อะไรไหม .. ตอนนี้นายกำลังซ่อนตัวอยู่ใต้มิสเซิลโทนะ ”
หาาาาาาาาาาาาา .. =[]=
ร่างเล็กอ้าปากค้าง เงยหน้าขึ้นมองบนเพดานทันที .. นั่น ! จริงด้วย ! .. เขากำลังนั่งอยู่ใต้ช่อมิสเซิลโทจริงๆ !! .. ให้ตายสิ~ นี่ยูชอนแขวนมันไว้ทุกตารางนิ้วของบ้านเลยจริงๆใช่ไหมนี่ !!!
.. เฮือก !!
กวางน้อยมองกิ่งสีเขียวนั้นค้างอย่างตกตะลึงอยู่เสี้ยววินาทีก่อนจะละสายตาลงมา เพื่อที่จะพบว่าใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่นาให้อภัยของซานต้าตัวดีกำลังก้มลงมาใกล้เขาเรื่อยๆ จุนซูรีบไถตัวหนีทันทีแต่ก็ไร้ผล เพราะเพียงแค่ยันตัวนิดเดียวหลังของเขาก็ชนเข้ากับผนังอ่างเสียแล้ว แต่หนุ่มน้อยก็ไม่ยอมแพ้ ใช้มือเรียวทั้งสองข้างดันอกแกร่งของคนด้านบนอย่างสุดความสามารถ
“ เดี๋ยว .. เดี๋ยวก่อนยู .. อื้มมม~~ ”
ราวกับว่าเขาถูกกำหนดให้แพ้มาตั้งแต่วินาทีที่เผลอไปสบเข้ากับสายตาหวานเชื่อมเปี่ยมเสน่ห์ของคุณชายเจ้าเล่ห์ ปากอิ่มจึงถูกอีกฝ่ายประกบจูบได้อย่างง่ายดาย ร่างสูงใช้ฟันคมขบลงดูดดึงกลีบปากหวานฉ่ำของคนรักเบาเบา เรียกร้องหยอกเย้าจนกระทั่งเรนเดียร์น้อยยอมอ้าปากให้เรียวลิ้นร้อนของเขารุกล้ำเข้าไปแต่โดยดี
“ อืมมม .. จุนซู . .. ”
ยูชอนเกี่ยวรัดลิ้นอุ่นๆของอีกฝ่ายพลางใช้มือข้างหนึ่งดันท้ายทอยของคนตัวเล็กที่ค่อยค่อยอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดของตนให้เข้ามารับรสจูบอย่างลึกซึ้งมากขึ้น เขาแกล้งไล่ต้อนคนอ่อนเดียงสาให้จนมุมด้วยการสอดมือเข้าไปใต้เสื้อแขนยาวสีฟ้าตัวหอมกรุ่น ไล้นิ้วเรียวไปตามแนวกระดูกสันหลังได้รูปจนจุนซูสะดุ้งผวากอดเขาเอาไว้เสียแนบแน่นเพราะถูกกระตุ้นตรงจุดอ่อน ปฏิกริยาตอบรับแสนน่ารักนั้นเรียกรอยยิ้มถูกใจจากคนเจ้าเล่ห์ได้เป็นอย่างดี
“ อืออ .. ยูชอน .. อื้อ~ .. . เดี๋ยวก่อน .. เรา .. อืมม .. กำลังจะสายแล้วนะ~ ”
มือเรียวพยายามดันให้คนฉวยโอกาสถอยห่างออกไปด้วยแรงทั้งหมดเท่าที่คนใจอ่อนอย่างเขาจะทำได้ แต่ดูเหมือนว่ายูชอนจะกู่ไม่กลับเสียแล้ว เมื่อร่างสูงเอาแต่บดเบียดริมฝีปากลงมาไม่รู้จักหยุดหย่อนจนเกือบทำเอาเขาหายใจไม่ทัน ทว่ามันก็ทำให้จุนซูเองเคลิ้มคล้อยตามไปด้วย .. ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนั้นอาจจะพาเอาเสียการเสียงานกันทั้งคู่ไปแล้ว หากซานต้าหนุ่มไม่พยายามที่จะล้วงมือเข้าไปในกางเกงของเรนเดียร์สุดที่รักน่ะนะ ..
การกระทำนั้นเองที่ทำให้จุนซูรู้สึกตัว ร่างเล็กแทบจะกระโดดถีบขาคู่ใส่คนรักจนยูชอนเกือบหงายหลังตกลงไป ดีว่าอีกคนยังใช้ความสามารถพิเศษมือไวใจเร็ว(?)ของตนตะปบเอาขอบอ่างเอาไว้ได้ทันท่วงที ตาคมกระพริบปริบๆมองเจ้าตัวเล็กที่นั่งหอบหายใจหนักๆอยู่ในอ่างอย่างแสนเสียดาย
จุนซูตวัดสายตาค้อนใส่คนหื่นไม่รู้เวลา “ คิดจะทำอะไรของนายห๊ะปาร์คยูชอน ! .. ไหนว่าวันนี้จะแค่จูบอย่างเดียวไง !! ”
เรนเดียร์ตัวน้อยทำหน้าขึงขังทวงคำสัญญาที่อีกฝ่ายให้ไว้เมื่อคืนวานอย่างจริงจัง .. เมื่อวานยูชอนมันหื่นใส่เขาไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ .. รู้แค่ว่ากว่าร่างสูงจะยอมปล่อยเขาออกมาจากห้องอีกทีจากฟ้าที่ยังไม่สว่างดีในยามเช้าก็กลายเป็นฟ้ามืดๆของยามค่ำคืนไปแล้วนั่นล่ะ !!!
เห็นไหมครับคุณผู้อ่าน .. ว่าเกิดเป็นเรนเดียร์ของซานต้าปาร์คน่ะมันลำบากขนาดไหน๊~ !!!! T[]T
“ โธ่ จุนซูอา~ .. ก็นายน่ารักขนาดนี้แล้วจะให้ฉันอดใจยังไงไหวล่ะคนดี ~~ ”
ตอบไปพร้อมยิ้มตาเยิ้ม ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้เขาร่างเล็กอีกครั้งดูก็รู้ว่าหวังจะสานต่อจากเมื่อกี้ แต่คราวนี้จุนซูไม่ยอมปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นง่ายๆ คนน่ารักรีบใช้ความว่องเฉพาะตัวใส่ตีนสุนัขชิ่งแว๊บเดียวไปเกาะอยู่ตรงประตูทันที นัยน์ตาสีอ่อนจ้องหน้าคนรักด้วยความหวาดหวั่น ..
ให้ตายเถอะ ! ผมว่ายูชอนมันจะต้องเป็นโรคร้ายอะไรสักอย่างไปแล้วล่ะ .. ใครมันจะคอยวางแผนหาโอกาสจ้องจับคนอื่นกดอยู่ได้ตลอดเวลาแบบนี้ได้โดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยกันบ้าง !!
“ จุนซู .. ”
“ เง๊ออ~ .. ฉ .. ฉันว่าฉันไปดูพวกแทมินจัดของขวัญก่อนดีกว่าเนอะ .. เผื่อมีอะไรขาดเหลือ .. . แล้วเราจะได้รีบไปกันซะที ป่านนี้เด็กๆคงรอแย่แล้ว .. ”
“ จุนซูอา~ ”
“ ย๊า~ ฉันไปนะ !! ”
พูดจบเจ้าตัวเล็กก็เผ่นแผล็วจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ยูชอนได้แต่มองตามตาละห้อย ..
“ ฮึก .. จุนซูใจร้าย .. ขอแค่รอบเดียวก็ทำเป็นงกไปได้ ~ T^T ”
ร่างสูงทำจมูกฟุดฟิดกลั้นสะอื้น ทำตัวเหี่ยวเฉาหงอยเหงาอยู่ได้ไม่นานแววตาเศร้าหมองก็อันตรธานหายไปสิ้น กลายเป็นสายตามุ่งมั่นประดุจมีกองไฟลุกโชนอยู่ภายใน ..
“ หึ .. ไม่ยอมให้ทำนักใช่ไหม .. ได้~ .. . รู้จักปาร์คยูชอนน้อยไปซะแล้ว .. คืนนี้นายเตรียมใจไว้ได้เลยคิมจุนซู !!! .. อิยะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ~ ”
.
.
.
.
.
.
ปุยหิมะสีขาวก้อนกลมๆลอยละล่องจากผืนฟ้าสีดำสนิทของรัตติกาล เสริมให้ชั้นบรรยากาศของเดือนธันวาคมหนาวเหน็บขึ้นกว่าช่วงต้นฤดูหนาวอยู่มากโข พาให้ใครหลายคนรู้สึกอยากจะเอนกายซุกตัวนอนหลับฝันหวานอยู่บนเตียงนอนนุ่มนุ่มในบ้านอันแสนอบอุ่นให้สบายใจเฉิบเป็นยิ่งนัก
ทว่าวันนี้กลับต่างออกไปจากทุกที ผู้คนตามอาคารสูงหรือกระทั่งบ้านพักอาศัยและร้านรวง ต่างพร้อมใจกันออกมาเดินเที่ยวเล่นบนถนนยามค่ำคืนอย่างไม่กลัวว่าความเย็นยะเยือกจากสายลมที่พัดผ่านมาให้ขนลุกชันเล่นเป็นระลอกจะนำพาไข้หวัดมาสู่ตน
เพราะคืนนี้คือคืนพิเศษแห่งการเฉลิมฉลอง .. คริสมาสต์อีฟ
Rudolph, the red-nosed reindeer
had a very shiny nose.
And if you ever saw him,
you would even say it glows.
เพลงเก่าเก่าที่ใครต่อใครสามารถขยับปากร้องตามได้โดยอัตโนมัติถูกนำมาบรรเลงผ่านวิทยุโทรทัศน์อีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้เบื่อ เช่นเดียวกับเสียงหัวเราะพูดคุยดังจ๊อกแจ๊กจอแจและรอยยิ้มเปี่ยมสุขของทุกชีวิตในเมืองศิวิไลน์แห่งนี้ที่ถูกฉายซ้ำอีกครั้งเมื่อเทศกาลสำคัญเวียนมาบรรจบหลังจากเคยผ่านไปแล้วครบสามร้อยหกสิบห้าวัน
กลิ่นอายสดชื่นแจ่มใสที่เรียกว่าความสุขปริมาณมากแผ่ขยายกระจัดกระจายไปทั่วพื้นที่จนสัมผัสได้ ผู้ใหญ่วัยทำงานต่างก็กระปรี้กระเปร่ากับการวางแผนไปเที่ยวในวันหยุดที่กำลังจะมาถึงพรุ่งนี้ คนหนุ่มสาวที่กำลังอินเลิฟก็วิ่งวุ่นจับจองสถานที่เดทแสนโรแมนติกเพื่อสร้างความทรงจำอันน่าประทับใจร่วมกัน ส่วนบรรดาสมาชิกชมรมคนโสดสนิทก็พากันเตรียมแต่งสวยแต่งหล่อเต็มที่เพื่อจะไปตะลอนทัวร์ตามปาร์ตี้ในผับบาร์ทั่วราชอาณาจักร ในขณะที่เด็กเด็กวัยซนทะโมนทั้งหลายก็ได้แต่วาดฝันจินตนาการถึงของขวัญซึ่งคุณลุงชุดแดงผู้ใจดีมักจะหอบหิ้วมาแจกให้พร้อมกวางเรนเดียร์คู่ใจดังเช่นทุกขวบปีที่ผ่านมา
ช่างเป็นภาพที่น่าเอ็นดูเสียนี่กระไร
แล้วใครจะรู้ .. ว่าเบื้องบนท้องฟ้า เหนือขึ้นไปในกลุ่มเมฆที่มืดมิดของยามราตรี ขวัญใจเด็กน้อยทั้งสองชีวิตที่ว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ..
รถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงแปร๋นแหรนคันโปรดของคุณซานตาคลอสรูปหล่อประจำเขตใจกลางย่านธุรกิจ ถูกสารถีเจ้าเก่าวาดลวดลายดริฟท์ติ้งซิ่งสายฟ้าออกมาโชว์ความเท่ที่ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไรในเมื่อถึงอย่างไรก็ไม่มีใครมองเห็นอยู่ดี -*-
ยูชอนขับรถสวิชสว๊าชซ้ายปาดซ้ายทีขวาทีอย่างเมามันส์ ใบหน้าหล่อจัดแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี เสริมให้หน้าตาที่ว่าดีอยู่แล้วยิ่งดูดีขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว .. แต่กระนั้นก็ยังมีใครบางคนหวาดระแวงกับมันมากเกินกว่าที่จะหลงชื่นชมไปกับเสน่ห์อันร้ายกาจของอดีตคุณชายคาสโนว่าแห่งเมืองสีขาว
“ อารมณ์ดีจังนะยูชอน ”
จุนซูไม่ใช่คนชอบมองโลกในแง่ร้าย .. แต่จากประสบการณ์ที่สั่งสมมาหลายปีมันบ่มเพาะให้เด็กน้อยไร้เดียงสาแบบเขาเติบโตขึ้นเป็นคนขี้ระแวงเล็กๆอย่างช่วยไม่ได้
โหยย~ .. ไม่เชื่อพวกคุณก็ลองมาโดนลากเข้าห้องชนิดที่ว่าทุกนาทีที่มีโอกาสอย่างผมดูบ้างสิฮะ แรกๆมันก็ไม่ค่อยหรอกแต่พักหลังนี่มันชักจะเกินไปหน่อย .. เอางี้ ! ถ้าลองแล้วคุณไม่หลอนจนขึ้นสมองบ้างอะไรบ้างแล้วล่ะก็ผมยอมยื่นก้นให้คุณกระโดดเตะฟรีๆเลยเอ้า !!! (คุณผู้อ่านและผู้บรรยายทำตาวาว เพราะคิดว่าลองไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหาย ไม่ว่าทางไหนก็มีแต่ได้กับได้เห็นๆ .. แต่ขอเปลี่ยนจากกระโดดเตะก้นเป็นลูบไล้แทนได้ไหมจ๊ะคุณเรนเดียร์ .. กร๊ากกก~~! )
“ หืม~ ก็ฉันมีเรื่องดีดีให้คิดถึงนี่ .. ทำไมล่ะ นายไม่ชอบให้ฉันอารมณ์ดีเหรอ ? ”
ร่างสูงหันมาตอบพร้อมยิ้มหวานให้ ขนแขนจุนซูลุกพรึบพรั่บขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย คนตัวเล็กยิ้มแหยตอบกลับไป
“ เปล่านะ .. นายมีความสุขฉันก็มีความสุขด้วยน่า .. . ก็แค่แปลกใจนิดหน่อย ”
“ แปลกใจ ? .. เรื่องอะไรเหรอ ”
“ ง่า .. ช่างมันเถอะ .. . นั่น~ถึงบ้านแจจุงแล้วนะ จอดรถเลยยูชอน ”
จุนซูเลือกที่จะไม่พูดออกไปเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ความจริงเขาก็แค่สงสัยว่าทำไมปีนี้ยูชอนถึงไม่หาทางมาคลอเคลียออดอ้อนหาเศษหาเลยกับเขาเหมือนอย่างทุกที แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วนี่นา บางทียูชอนอาจจะคิดได้แล้วก็ปรับปรุงตัวก็ได้ แล้วเขาจะถามไปทำไมให้เรื่องมันเข้าตัวล่ะจริงไหม =w=
หลังจากร่อนรถลงจอดบนหลังคาบ้านเด็กชายคิมแจจุงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จุนซูก็ยื่นเอากล่องของขวัญของเด็กชายให้ยูชอนถือไว้ ก่อนจะสอดแขนทั้งสองข้างเข้าไปใต้แขนของยูชอนอีกทีหนึ่ง ออกแรงดึงให้ซานต้าหนุ่มลอยจากพื้น แล้วพากันลอยตุ๊บป่องไปจนถึงหน้าต่างห้องนอนของเด็กตัวแสบก่อนที่กวางน้อยจะค่อยค่อยหย่อนร่างสูงของอีกคนลงในห้องแจจุงอย่างเงียบเชียบ
แต่ดูเหมือนว่ามันจะไร้ประโยชน์ เมื่อเจ้าของห้องไม่ได้นอนหลับอยู่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“ พี่จุนซูวววววววว~~~~~ !!! ”
ร่างของเด็กชายวัยสิบสองปีพุ่งเข้ากอดร่างเล็กของเจ้าของชื่อเสียเต็มแรง ปีนี้แจจุงดูโตขึ้นกว่าปีที่แล้วอย่างเห็นได้ชัด จุนซูก้มลงพิจารณาความเปลี่ยนแปลงของคนที่ตนเอ็นดูเหมือนน้องชายแท้ๆเล็กน้อย
“ โตเร็วจังนะเรา .. ไหนดูซิ ไม่ทันไรก็สูงเท่าไหล่พี่แล้วน๊า ^ ^ ”
เรนเดียร์น้อยชมพลางยกแขนกอดตอบคนอ่อนวัยกว่าอย่างหมั่นเขี้ยว แม้จะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่างแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจนัก จนกระทั่งแจจุงพูดมันออกมา
“ เฮ้~ ไอ้บ้ายูชอน .. เป็นอะไรไปล่ะ คราวนี้ไม่เข้ามาห้ามฉันแล้วรึไง ? =O= ”
จุนซูมองตามเด็กน้อยไปจนประสานสายตาเข้ากับคนรักที่กำลังยืนยิ้มอย่างใจดีอยู่ข้างเตียงแจจุง ไม่ได้มีอาการหึงหวงหรือเข่นเคี้ยวฟันใส่คู่กัดอย่างเคย ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาดมหัศจรรย์เสียจนเขาเองก็ยังอดที่จะถามออกไปด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“ ยูชอนอา~ .. นายไม่สบายรึเปล่า ? ” ถามด้วยสายตาห่วงใย .. ช่างน่าตื้นตันใจเสียจริง
แต่ขอโทษเถอะ !! ปากก็ถามไป แต่ตัวน่ะ .. กอดกับแจจุงไว้ซะกลมเกลียวเชียวนะ นายนี่มันน่านักเชียวคิมจุนซู ! =_______________=+
อืมม ถูกของพวกคุณ .. ใจจริงผมก็อยากจะกระโจนเข้าไปกระชากไอ้เด็กบ้านั่นออกมาอย่างที่คุณว่าใจจะขาดอยู่หรอกนะ .. แต่เพื่อหลอกล่อให้เหยื่อตายใจไปกับแผนการณ์อันแยบยลของผม .. ผมต้องอดทนครับ !!! .. หือ ? แผนอะไรน่ะเหรอ .. หึหึหึหึ~ .. ความลับสิครับความลับ ..
“ ฉันสบายดีน่าจุนซูที่รัก .. อ่ะนี่ของขวัญของนายแจจุง . .. ปีนี้ไม่ได้ขอตุ๊กตาหมีแล้วนี่เรา ”
“ เออจริงด้วย ! .. ปีนี้แจจุงขอสมุดแต่งเพลงนี่นา .. เลิกชอบตุ๊กตาหมีแล้วเหรอ ? ”
จุนซูถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น จะว่าไปเขาก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่จู่ๆเด็กน้อยผู้ชื่นชอบตุ๊กตาหมีเป็นชีวิตจิตใจเกิดเปลี่ยนมาขอของขวัญที่ดูเป็นผู้ใหญ่อย่างสมุดแต่งเพลงเล่มใหญ่นี้แทน รู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเด็กชายตัวเล็กที่เขาเคยเห็นมาตั้งแต่ยังเป็นทารกเติบโตขึ้นแบบนี้
แต่เหมือนแจจุงจะไม่ได้ฟังคำถามนั้น เพราะเจ้าตัวเล็กกำลังตกอยู่ในภาวะช็อคสุดขีดจากการกระทำของคู่กัดตลอดกาลของตน จนจุนซูต้องเรียกอีกครั้ง
“ แจจุง ? ”
“ อ่ะ .. อะไรนะฮะ ? .. อ๋อใช่ ! .. เรื่องของขวัญ .. คือผมมาคิดได้ว่าตุ๊กตาหมีมันแหววไปหน่อยสำหรับเด็กผู้ชายแมนๆอย่างผมน่ะฮะ ก็เลยเลิกขอไป ”
เด็กน้อยตอบคำถามเรียบๆแต่ไม่ยอมสบตาคนถาม จุนซูเลิกคิ้ว ในขณะที่ยูชอนอมยิ้มอย่างรู้ทัน “ เอาความจริงเจ้าเปี๊ยก ”
แจจุงเบิกตากว้างจนตาที่โตอยู่แล้วยิ่งโตเข้าไปใหญ่ “ อ .. อะไรของนายเล่าเจ้าบ้า .. ฉันพูดความจริงนะ ! ”
ตอนนั้นเองที่คนน่ารักซึ่งยืนดูสองคู่กัดโต้ตอบกันอยู่เริ่มที่จะเข้าใจอะไรขึ้นมาได้ลางๆแล้ว เรนเดียร์หนุ่มจึงลูบผมนุ่มของคนในอ้อมแขนพลางยกเหตุผลมาอ้างให้อีกฝ่ายยอมจำนน
“ แจจุงรู้ใช่ไหมว่าเด็กคนไหนโกหกแล้วจะกลายเป็นเด็กไม่ดีแล้วก็จะอดได้ของขวัญน่ะ ”
เด็กชายอ้าปากค้างมองพี่ชายคนโปรดอย่างคนอับจนหนทาง .. เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ แจจุงกลัวว่าจะไม่ได้ของขวัญอย่างที่คนน่ารักบอกจริงๆ ร่างเล็กก้มหน้ามองมือที่เกี่ยวพันกันยุ่งของตัวเองแป๊บหนึ่งก่อนจะยอมบอกความจริง
“ .. ผม .. . แค่อยากแต่งเพลงให้คนคนนึงเล่นน่ะฮะ ”
และถึงจะสงสัยแทบตายว่าใครคือคนคนนั้นของแจจุง ยูชอนกับจุนซูก็ไม่คิดจะถามต่อ เพราะเพียงพวกเขาถามแค่นี้เด็กน้อยก็แทบจะแปลงร่างเป็นลูกมะเขือเทศอยู่แล้ว ถ้าขืนซักไซ้ต่อไปมีหวังคงได้ตัวร้อนหน้าร้อนจนจับไข้กันไปข้างแน่แน่
“ ไอ้เด็กแก่แดดเอ๊ย~ ”
ยูชอนพูดขึ้นมาลอยๆ หวังจะช่วยให้บรรยากาศอึดอัดขัดเขินที่วนเวียนอยู่รอบตัวแจจุงละลายหายไป ซึ่งมันคงจะได้ผลเกินคาด เพราะคนอายุน้อยที่สุดในห้องเงยหน้าขึ้นมองค้อนเขาจนตาคว่ำ
“ เฮอะ ! ก็ยังดีกว่าตาแก่หัวล้านแต่ยังมีหน้ามาแอ๊บเด็กอย่างนายก็แล้วกัน !!! =[]=+”
“ หน็อย~ .. ว่าไงนะไอ้เด็กบ้า !!! =[]=+ ” .. และสุดท้ายชายปาร์คของเราก็ดีแตกจนได้
เรนเดียร์ผู้น่ารักยืนยิ้มมองสองหนุ่มต่างวัยทำสงครามน้ำลายกันอย่างโล่งใจด้วยเหตุผลสองประการ .. ข้อแรกคือในที่สุดยูชอนก็กลับมาเป็นคนเดิมซะที ..
ส่วนข้อที่สองก็เพราะดีใจที่ปีนี้มันไม่มีสามพีให้ปวดหัวอีกแล้วยังไงล่ะ ! ^ ^
.
.
.
.
.
.
All of the other reindeer
used to laugh and call him names.
They never let poor Rudolph
join in any reindeer games.
ซานตาคลอสรูปหล่อยังคงทำหน้าบึ้งตึงเพราะแผนการณ์หลอกลูกกวางให้ตายใจขั้นที่หนึ่งของตนล้มเหลวไม่เป็นท่า แม้ว่าพวกเขาจะขับรถออกมาจากบ้านแจจุงจนแจกของขวัญให้เด็กดีอีกหลายคนเสร็จไปตั้งนานสองนานแล้วก็ตาม จุนซูลอบมองคนรักซึ่งนั่งเงียบมาตลอดทางอย่างไม่สบายใจ . .. อะไรของเขา .. ทีแรกยังอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้อยู่เลยแท้ๆ แล้วไหงตอนนี้ถึงได้มึนตึงแบบนี้ไปซะล่ะ
“ ยูชอน .. ถามจริงวันนี้นายไม่สบายรึเปล่าเนี่ย ? ”
คนถูกถามหันกลับมามองกวางน้อยด้วยสายตางุนงง “ แล้วทำไมนายถึงคิดว่าฉันจะไม่สบายล่ะ ”
ถามแบบนี้แล้วจะให้ฉันตอบยังไงเล่า~ .. เฮ้อออ~~ .. หรือผมจะคิดมากเกินไปครับคุณผู้อ่าน ? .. แต่เพราะวันนี้ยูชอนไม่ได้มาก้อร่อก้อติกอย่างเคยก็เลยคิดมากเนี่ยนะ .. ดูไม่ดีเลยนะฮะว่าไหม .. ยังกะผมติดโรคหื่นจากเขามาแล้วอย่างนั้นแหละ !! .. จะบ้าตาย~ ถึงผมจะมีแฟนโรคจิตแต่ผมก็ไม่ได้อยากโรคจิตเหมือนแฟนนะครับ !! T^T
โอ๊ย~ .. เลิกคิดเถอะ .. เลิกคิดซะคิมจุนซู .. . นายต้องทำงานนะ ทำงานๆๆๆๆ~~ !!
“ ไหนดูซิ .. ต่อไปก็เป็นคิวของยุนโฮแล้วนี่ .. ของขวัญของชองยุนโฮก็ .. เอ ~ .. อันไหนกันน๊า~ ”
ร่างเล็กกลับมาให้ความสนใจกับหน้าที่การงานอีกครั้ง เขามุดตัวลงไปในถุงเก็บของขวัญเพื่อควานหาของขวัญของเด็กชายชองอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ ฮึ๊บ~ .. หวา~~~ .. . ใหญ่เหมือนกันแฮะ .. เอ๋ นี่มัน .. กีตาร์คลาสสิคนี่นา .. ยูชอนดูสิ ยุนโฮอธิษฐานขอกีต้าร์ล่ะ ! ” บอกอย่างตื่นเต้นพลางชูกีตาร์สีไม้ให้ซานต้าคู่หูดู
ยูชอนทำสีหน้าแปลกใจ “ หมอนั่นจะหัดเล่นกีตาร์เหรอ ? ดูไม่เข้าเลยนะ เห็นว่ายุนโฮชอบเต้นไม่ใช่รึไง ”
“ จริงด้วยนะ .. แต่เล่นกีต้าร์ก็เท่ออกจะตายไปนี่ .. ใครๆเค้าก็ว่าผู้ชายตอนเล่นกีตาร์น่ะดูดีที่สุดนะ ! ”
จุนซูฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี แต่ยูชอนกลับยู่ปากอย่างไม่พอใจ “ ใครบอกล่ะ .. ผู้ชายน่ะต้องเล่นเปียโนสิถึงจะดูดีที่สุด .. เมื่อก่อนนายก็เคยบอกฉันอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ ? ”
คนตัวเล็กมองร่างสูงข้างกายที่สะบัดหน้าเชิดไปอีกทางอย่างงอนๆแล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะ นั่นสิเนอะ .. เมื่อก่อนเขาเคยพูดไว้อย่างนั้นจริงๆด้วย .. แหม~ ก็ยูชอนน่ะเล่นเป็นแต่เปียโนนี่นา แล้วจะให้เขาบอกว่าชอบคนเล่นกีตาร์ได้ยังไงกันเล่า .. แต่ก็นะ .. วันนี้คนรักจอมลามกของเขาอุตส่าห์ทำตัวสงบเสงี่ยมกว่าปกติทั้งที .. คงต้องเอาใจกันซะหน่อย
“ กีต้าร์ก็ดี .. แต่ฉันชอบตอนที่ยูชอนเล่นเปียโนมากกว่าอยู่ดีนั่นแหละ .. เพราะยูชอนของฉันเป็นคนที่เล่นเปียโนได้เท่ที่สุดในโลกเลย ^ ^ ”
อ๊ากก~ อย่าเพิ่งอ้อนกันตอนนี้สิคิมจุนซู !!
ซานต้าหนุ่มพยายามต่อสู้กับความต้องการของตัวเองอย่างหนักเมื่อเห็นรอยยิ้มตะวันฉายที่โคตะระจะอภิมหาน่ารักในสามโลกของเจ้าตัวเล็ก ร่างสูงหลับตาพลางท่องยุบหนอพองหนอในใจอย่างอดทน .. ใจเย็นไอ้ยูชอน .. เก็ยเปรี้ยวไว้กินหวานเว่ยท่องไว้ !!
“ เฮ้ย ! ยูช๊อน~!!!!! ”
เสียงแหบต่ำเป็นเอกลักษณ์ของจุนซูฉุดรั้งให้สติสตังค์ของยูชอนกลับคืนมาเข้าร่างอีกครั้ง ซานต้าสุดหล่อลืมตาขึ้นมาตามเสียงเรียกก่อนจะต้องตกใจสุดขีด เมื่อภาพตรงหน้าคือหลังคาบ้านสีน้ำตาลเข้มของครอบครัวตระกูลชองในระยะประชิด สารถีหนุ่มใช้กำลังภายในทั้งหมดที่มีในการหักเลี้ยวพวงมาลัยให้พ้นรัศมีหลังคาท่ามกลางเสียงแหกปากร้องด้วยความตกใจของจุนซูที่เกาะเบาะรถไว้แน่นอย่างลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองบินได้
และทันทีที่ล้อรถทั้งสี่สัมผัสลงจอดบนหลังคาของบ้านชองได้อย่างปลอดภัย เสียงถอนหายใจก็ดังออกมาจากสองชีวิตบนรถคันหรูโดยพร้อมเพรียง
“ นายโอเคนะจุนซู ” คนที่เพิ่งบังคับพวงมาลัยจอดอย่างนุ่มนวลหันมาถามคนรักที่นั่งหัวฟูอยู่ข้างๆ
“ ก็โอเค .. แล้วนายโอเคนะยูชอน .. ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม ? ”
“ อืม .. ของขวัญเด็กๆยังอยู่ครบดีรึเปล่า ? ”
จุนซูปีนข้ามไปที่เบาะหลังพลางมุดตัวลงไปในถุงผ้ายักษ์ สักพักจึงมุดกลับออกมา “ ทุกอย่างปลอดภัยหายห่วง .. ว่าแต่นายแน่ใจว่าโอเคนะยูชอน .. นายไม่เคยเหม่อตอนขับรถแบบนี้มาก่อน ”
“ ฉันไม่เป็นไร แค่เผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหน่อย .. เรารีบเอาของขวัญไปให้ไอ้เด็กหน้าหมีเหอะ ”
ครู่ต่อมา เงาตะคุ่มของคนสองคนก็มาโผล่ที่ขอบหน้าต่างของเด็กชายชองยุนโฮพร้อมกีต้าร์ผูกโบว์สีแดงสด ยูชอนบรรจงวางของขวัญชิ้นโตไว้บนพื้นปลายเตียงแล้วก้าวถอยหลังเพื่อจะกลับออกไปที่หน้าต่าง แต่ยังไม่ทันไรร่างสูงก็ถูกบางอย่างกระแทกใส่อย่างแรงจนล้มหงายหลังลงไปกองกับพื้น ท่ามกลางความตกใจของจุนซู
ถ้าจะให้บรรยาย มันก็คงเหมือนกับหลายๆปีที่ผ่านมา .. เดจาวู .. เพียงแต่เปลี่ยนตัวละครจากคิมแจจุงให้กลายเป็นชองยุนโฮเท่านั้นเอง =________=
“ อ่าว .. นายไม่ใช่พี่จุนซูนี่ =O= ”
นั่น ! แม้แต่น้ำเสียงกวนตีนก็ยังเหมือนกันเด๊ะๆยังกับถอดแบบกันมาอย่างไรอย่างนั้น !!!
“ ก็ดีแล้วที่ฉันไม่ใช่จุนซูน่ะไอ้เด็กบ้า !! . .. ถ้าจุนซูของฉันลองมาถูกนายกระโดดใส่แบบนี้คงจะโดนทับแบนตายพอดี .. เด็กอะไรตัวโตชิบเป๋ง~ ”
ถูกของยูชอน .. ถ้าเป็นเขาโดนไปอย่างนั้นคงจะคอหักตายก่อนจะได้ทันตกใจด้วยซ้ำ .. . ยุนโฮตัวสูงกว่าแจจุง .. อันที่จริงเด็กชายสูงเท่าๆเขาได้แล้วล่ะมั้ง ทั้งที่ปีที่แล้วที่เจอกันยังตัวเล็กกว่าเขาอยู่เลยแท้ๆ
“ พี่จุนซู~~~ .. คิดถึงจังเลยฮะ ^ ^ ”
ถึงจะโดนคุณซานต้าจิกกัดไปแต่ยุนโฮก็ไม่ได้นำพา เด็กน้อยวิ่งผ่านหน้าร่างสูงไปกอดจุนซูหน้าตาเฉยจนยูชอนแทบจะตามไปบีบคออยู่รอมร่อถ้าไม่ติดว่าเขาต้องวางตัวให้สุขุมเพื่อสร้างภาพให้คนรักนิ่งนอนใจแล้วล่ะก็นะ
“ ปีนี้ขอกีตาร์นี่เรา .. จะเอาไปเล่นจีบสาวที่ไหนล่ะหืมม ?? ”
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ว่าแค่คำถามสุดแสนจะธรรมดาของคุณเรนเดียร์ตัวน้อยจะสามารถเรียกสีเลือดฝาดให้กระจายไปทั่วแก้มป่องๆของยุนโฮได้ดีเสียยิ่งกว่าการออกกำลังกายซะอีก ยูชอนเห็นดังนั้นก็รีบยื่นหน้าเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยทันที คล้ายจะเข้าใจความหมายของคำตอบกำกวมแบบแปลกๆของเด็กบ้านคิมขึ้นมาลางๆ ..
“ นั่นแน่ะ ~ .. จะไปเล่นให้ใครฟังบอกพวกฉันมาซะดีดี เด็กโกหกอดได้ของขวัญนะเออ ! ”
ประโยคเด็ดที่ใช้สอยแจจุงมาได้แล้วชะงัดถูกนำมาใช้อีกครั้งกับเด็กหน้าหมี(แต่ก็หล่อ) ซึ่งมันก็ให้ผลอันน่าพอใจไม่ต่างกันนัก ยุนโฮทำหน้าเหวอ ก่อนจะรีบละล่ำละลักตอบทันที
“ . .. คือ .. ผมอยากเล่นเพลงที่คนคนนึงแต่งให้เขาฟังน่ะครับ ”
ยูชอนดีดนิ้วดังเป๊าะ .. นั่นไงล่ะ โป๊ะเชะ !!!!
“ สรุปก็คือแจจุงจะแต่งเพลงให้นาย แล้วนายก็จะเล่นเพลงนั้นให้เด็กนั่นฟังสินะ ”
ไม่ต้องรอคำตอบเพื่อเป็นการยืนยันสมมติฐานของตนให้เสียเวลา เพราะไอ้อาการหน้าแดงพูดไม่ออกแบบนั้นก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับคนฉลาดอย่างเขา .. คนตัวสูงยกยิ้มถูกใจ
เฮอะ ! .. เห็นมะ .. . ในที่สุดก็ยุนแจ !!!! =O=
.
.
.
.
.
.
Then one foggy Christmas Eve
Santa came to say,
"Rudolph with your nose so bright,
won't you guide my sleigh tonight?"
“ ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าในที่สุดสองคนนั้นก็สปาร์คกันจนได้ ”
จุนซูดูจะดีใจเป็นล้นพ้นเมื่อรู้ว่าเด็กยุนแจที่เขาเอ็นดูต่างน้องชาย(น่าจะ)ลงเอยกันด้วยดีและมีความสุข ยูชอนเองก็ยินดีไม่น้อยแต่ด้วยเหตุผลที่ต่างกันไป .. เพราะถ้าเด็กทั้งคู่ปิ๊งกันเองแบบนี้ จุนซูของเขาจะได้ไม่มีคนมาเกาะแกะอีกต่อไป =w=
“ ทีนี้ก็เหลือเด็กดีคนสุดท้ายแล้วนะ .. หนุ่มหล่อสุดป๊อบปูล่าร์ ชิมชางมิน~~~ ”
“ ทำท่ากระตือรือร้นซะออกนอกหน้าแบบนี้ หรือปีนี้ก็ถูกวานให้มาทำอะไรแปลกๆอีกล่ะสิเนี่ยเรา ” ซานต้าหนุ่มหรี่ตาถามอย่างรู้ทัน เรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวเล็กกว่าได้ไม่ยาก
“ แหม~ ไม่มีอะไรหรอกน่า .. ปีนี้น่ะแค่ขนมกับจดหมายหนึ่งฉบับเท่านั้นแหละ ”
“ หืมม ? .. คะแนนนิยมตกหรือไงกัน ”
ร่างสูงถามขณะที่พวกเขากระโดดลงมายืนที่ขอบหน้าต่างของห้องเด็กชายชิมชางมิน จุนซูยกนิ้วขึ้นทำท่าจุ๊ปากอย่างน่ารัก แล้วพยัดเพยิดไปทางร่างสูงเกินวัยที่นอนกางขาอ้าซ่าอยู่บนเตียงนอน
“ รู้ไหมนั่นน่ะใคร .. ’ปริ๊นซ์’ เชียวนะยูชอน~ .. เรื่องคะแนนนิยมไม่ต้องพูดถึง ”
“ ขนาดนั้นเชียว ”
ยูชอนทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ คนตัวสูงเอียงคอมองเด็กชายที่กำลังนอนหลับปุ๋ยในชุดเสื้อคลุมแบบมีฮู้ดยาวกรอมเท้าสีดำสนิทโดยดึงหมวกฮู้ดลงมาปิดคลุมใบหน้าตั้งแต่เส้นผมลงมาถึงปลายจมูก
ปีนี้คอนเซ็ปต์อะไรของมันอีกล่ะเนี่ย .. แฮร์รี่ พอตเตอร์เรอะ ? -*-
“ เอ่อ .. ยูชอน .. ” คนถูกเรียกหันไปตามเสียงกระซิบของคนรัก “ มีอะไรเหรอจุนซู ? .. นายเอาขนมกับจดหมายไปวางหมดแล้วนี่ .. อ้าว~ แล้วของขวัญของเจ้าเด็กดำนี่ล่ะ ? ”
“ ก็นั่นแหละที่ฉันจะบอกนาย .. ” มือเรียวหยิบกล่องของขวัญกล่องพอดีมือขึ้นมาชูให้ยูชอนดู “ ปีนี้ชางมินไม่ได้ขอของกิน ”
ยูชอนทำหน้าช็อคโลก ราวกับว่าประโยคที่เพิ่งออกจากปากของกวางน้อยเป็นเพียงความฝันที่ไม่มีวันเป็นไปได้ “ แล้วมันขออะไรอ่ะ ? ”
“ เอ้อ .. หนังสือรวมคาถามนต์ดำทั่วทุกมุมโลกน่ะ ”
ยูชอนเกือบหลุดกรี๊ด .. เป็นเด็กเป็นเล็กใครสั่งใครสอนให้ขออะไรน่ากลัวแบบนี้กันฟระ !!!! .. มิน่าล่ะวันนี้มันถึงแต่งตัวแปลกๆ =[]=
“ ฉันว่าเรารีบกลับกันเถอะนะจุนซู .. งานก็ .. เสร็จแล้วนี่ ”
ร่างสูงเอื้อมมือเย็นชืดของตัวเองไปจับมือคนตัวเล็กไว้แนบแน่น .. ทำไงได้ล่ะ ให้เขาไปเจอเรื่องอันตรายอย่างสู้กับมังกรหรือบุกป่าฝ่าดงไปตัดหัวอนาคอนด้าเขาจะไม่เกี่ยงสักคำ .. แต่แค่เรื่องแบบนี้เท่านั้นที่ปาร์คยูชอนขอบาย .. ก็คนมันกลัวผีนี่หว่า ~~!!!! T[]T
“ โห่~ ยูชอนนี่ขี้กลัวชะมัด .. เราแอบเปิดดูก่อนแป๊บนึงไม่ได้เหรอ .. ฉันอยากรู้ว่าไอ้หนังสือนี่มันมีอะไรอ้ะ .. นี่ไง .. แค่เปิดกล่อง .. เฮ้ยยยยยย~ ยูช๊อนนนน~~~~ !!!! =[]= ”
ไม่ต้องรอจนกระทั่งให้มือเรียวแตะโดนฝากล่องยูชอนก็กระชากร่างเล็กของคนรักเข้ามาอุ้มแนบอกแล้วกระโจนจากหน้าต่างรวดเดียวไปถึงรถประจำตำแหน่งโดยไม่ต้องพึ่งพลังต้านแรงโน้มถ่วงของกวางน้อยเลยแม้แต่น้อย พอขึ้นมาได้ก็ดึงเข็มขัดนิรภัยลงมาคาดให้อีกฝ่ายที่ยังทำหน้าเอ๋อไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งบึ่งกลับบ้านอย่างสุดแรงเกิดทันที
โฮว~ .. ปีหน้าขอย้ายเขตรับผิดชอบซะดีไหมเนี่ยกรู ~~ T^T
.
.
.
.
.
.
Then all the reindeer loved him
as they shouted out with glee,
Rudolph the red-nosed reindeer,
you'll go down in history!
“ จุนซูอา~ .. นายจะยืนเกาะประตูอยู่ตรงนั้นไปจนถึงเมื่อไหร่กัน .. . ฉันสัญญาแล้วไงว่าคืนนี้จะไม่ทำอะไรนายนอกจากจูบราตรีสวัสดิ์อ่ะ ”
เสียงทุ้มออดอ้อนพลางส่งสายตาเว้าวอนจากบนเตียงไปให้คนรักที่ยังยืนจับกรอบประตูห้องนอนไว้แน่น แถมยังจ้องเขาด้วยสายตาไม่ไว้ใจแบบสุดๆอย่างไม่คิดจะปิดบังเพื่อถนอมน้ำใจกันเลยอีกต่างหาก .. ร่างสูงทำปากเบะก่อนจะช้อนนัยน์ตาหวานเยิ้มของตนมองให้คุณเรนเดียร์สุดที่รักใจอ่อนยวบ
“ นายไม่เชื่อใจฉันเหรอจุนซู ”
ปัดโธ่~ .. แพ้สายตาแบบนี้ทุกทีสิน่าจุนซูเอ๊ย~!!!
จนแล้วจนรอดจุนซูก็ต้องยอมตามใจคนรักจอมเจ้าเล่ห์ของเขาอยู่ดี คนน่ารักแอบถอนหายใจขณะที่ปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนเตียงฝั่งของตน แล้วก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้ เพราะพอเขาทิ้งน้ำหนักลงบนฟูกนุ่มๆ มือใหญ่ของคุณซานต้าก็ตวัดโอบรอบเอวแล้วลากเขาเข้าไปนั่งซ้อนตักทันที
“ เมอร์รี่คริสต์มาสนะครับที่รัก .. ปีนี้ฉันก็ยังมีนายเป็นของขวัญที่แสนวิเศษอีกแล้วเนอะ ^ ^ ”
จุนซูหลับตารับสัมผัสอ่อนโยนที่ริมขมับอย่างอบอุ่นในหัวใจ ร่างเล็กขยับตัวซุกใบหน้าลงกับแนวไหล่กว้างของอีกฝ่ายอย่างเป็นสุข “ ฉันก็มียูชอนเป็นของขวัญที่ดีที่สุดเหมือนกัน ^ ^ ”
ยูชอนยิ้มรับรอยยิ้มสดใสของคนตัวเล็ก ยื่นนิ้วเรียวยาวขึ้นไปเก็บเกี่ยวปอยผมนุ่มสีทองสว่างทัดลงบนใบหูให้อย่างใส่ใจ แล้วโน้มใบหน้าลงจุมพิตหน้าผากมนพลางกระซิบคำรักอ่อนหวาน
“ รักจุนซูที่สุดในโลกเลยนะ ”
“ ฉันก็รักยูชอนที่สุดในโลกเลยเหมือนกัน~ ”
แล้วทั้งสองคนก็ปล่อยให้เวลาผ่านไปช้าๆภายในอ้อมกอดของกันและกัน จวบจนกระทั่งจุนซูที่ซุกใบหน้าน่ารักเข้ากับต้นคอของอีกฝ่ายเริ่มตาปรือเพราะความง่วง ก่อนจะหาวออกมาวอดใหญ่
“ ง่วงแล้วเหรอคนดี ”
คนตัวสูงก้มหน้าลงมาถามใกล้ๆจนจมูกโด่งสัมผัสกับกลุ่มผมเส้นละเอียด กลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูจากร่างเล็กช่างเย้ายวนให้เขาฝังจมูกลงไปสูดดมอย่างหลงใหล ชายหนุ่มได้ยินเสียงคนรักตอบรับเบาเบาในลำคอ
“ .. งั้นเรามานอนกันดีกว่าเนอะ ”
ยูชอนค่อยค่อยประคองร่างเล็กที่ยังทำตาปรือปรอยด้วยความง่วงงุนให้นอนลงบนเตียงก่อนจะจัดท่าทางให้เจ้าตัวเล็กนอนซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาได้อย่างสบายที่สุด เสียงทุ้มกระซิบผ่านใบหูของอีกฝ่ายเบาเบา
“ นี่จุนซู .. ”
“ อืมมม ~ ”
“ เรายังไม่ได้กู๊ดไนท์คิสกันเลยนะ ”
จุนซูพยายามฝืนลืมตาอย่างยากลำบาก เขายกมือขึ้นมาขยี้ตาสองสามครั้งแล้วพยักหน้าอย่างเลื่อนลอย “ ก็ทำสิ .. ”
ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำให้วุ่นวาย ทันทีที่ได้ยินคำอนุญาตผ่านจากปากอิ่มคู่นั้นยูชอนก็ก้มลงแนบริมฝีปากลงไปทันที บดเบียดเค้าคลึงอยู่สักพักจนกลีบปากสีอ่อนกลายเป็นสีแดงระเรื่อจึงถอนจูบออกมาช้าๆ
“ งืมมม~ .. ราตรีสวัสดิ์นะยูชอน~~ ”
แต่ยังไม่ทันที่จุนซูจะได้หลับตาสนิทดี เขาก็รู้สึกถึงแรงกดทับที่คุ้นเคยแบบแปลกๆจากด้านบนจนต้องลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ แล้วร่างเล็กก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อพบว่าสิ่งที่กำลังยันกายอยู่เหนือร่างของเขาก็คือปาร์คยูชอนในโหมดคึกสุดสุด(อีกแล้ว)นั่นเอง !!!!!! =[]=
“ ช .. ช้าก่อนยูชอน .. นี่นายคิดจะทำอะไรของนายหา !! .. เราสัญญากันไว้แล้วไม่ใช่รึไงว่าวันนี้จะมีแค่จูบน่ะ !!! ”
จุนซูตื่นเต็มตาโดยอัตโนมัติทันที ความง่วงที่ครอบงำอยู่ก่อนหน้ามลายหายไปสิ้นราวกับเสกได้ มือเรียวยันอกแกร่งของคนรักบ้ากามเอาไว้สุดแขน แต่ยูชอนกลับฉีกยิ้มหวานส่งกลับมาให้ ซึ่งเป็นยิ้มที่ทำเอาคนน่ารักแทบจะหยุดหายใจไปตรงนั้น
“ อ .. อะไร .. นายยิ้มอย่างนั้นทำไม ปาร์คยูชอน ”
ใบหน้าคมโน้มลงมาจนจมูกของทั้งคู่สัมผัสกัน เขารู้สึกได้ว่าจุนซูกลั้นหายใจ .. หวา~ นายนี่มันจะน่ารักเกินไปแล้วนะเรนเดียร์ของฉัน ~ !!
ชายหนุ่มแกล้งทำหน้าตาผิดหวังเล็กน้อย “ อะไรกัน .. นี่นายคิดว่าฉันจะเป็นคนผิดคำพูดจริงๆน่ะเหรอ ? ”
ได้ยินอย่างนั้นร่างเล็กก็เริ่มมีท่าทางกระสับกระส่าย “ ก็ .. ก็นายนั่นแหละ . .. นายทำแบบนี้แล้วจะให้ฉันคิดว่ายังไงได้อีกเล่า ~ =///= ”
“ เฮ้อ~ .. นายไม่ได้สังเกตมันเลยสินะ ”
เสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหูทำให้หัวคิ้วของคนด้านล่างขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจ “ หมายความว่ายัง .. ”
จุนซูกำลังจะเอ่ยปากถาม แต่ยูชอนก็ไม่ได้ทิ้งเวลาให้คนรักได้สงสัยนานนัก เขาเอนตัวหลบไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อแง้มคำเฉลยให้คนที่นอนหงายอยู่บนเตียงได้เห็นชัดชัด ร่างเล็กมองวอลเปเปอร์สีเขียวเข้มบนเพดานด้วยความงุนงง แต่เดี๋ยวนะ .. เพดานห้องนอนของพวกเขาเป็นสีฟ้าไม่ใช่หรอกเหรอ .. แล้วทันใดนั้นเองนัยน์ตาเรียวสวยก็ต้องเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึง
OH - MY - GOSH ~ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! =[]= ~!!!!!!!!!!!!
ที่เห็นสีเขียวๆนั่นมันไม่ใช่สีเพดาน .. แต่มันคือ .. คือ ..
ทะเลมิสเซิลโท .. โท .. โทวววว~~~ … (เพิ่มเอ็คโค่ด้วยความเอ็กไซท์)
ที่ข้างบนนั่น .. กิ่งมิสเซิลโทสีเขียวสดนับร้อยกิ่งถูกแขวนเรียงรายไว้บนเพดานห้องจนแทบไม่มีเหลือช่องว่างให้เห็นสีเก่าของวอลเปเปอร์จนดูผ่านๆในความมืดแล้วคล้ายกับว่ามันคือสีของเพดานก็ไม่ปาน
“ ทีนี้เราก็อยู่ใต้ช่อมิสเซิลโทกันอีกแล้วนะที่รัก .. รู้ใช่ไหมว่าตามประเพณีแล้วต้องทำยังไงบ้าง ”
เดี๋ยวสิ .. ไอ้ตาหวานเยิ้มยังกะคาราเลละลายแบบนั้นมันคืออะไรก๊านน ~ !!!!??
กวางน้อยผู้น่าสงสารทำตาเหลือกเมื่อซานต้าหนุ่มซึ่งแปลงร่างเป็นหมาป่าไปแล้วในตอนนึ้ค่อยค่อยโน้มตัวลงมาแบบภาพวีดีโอสโลวโมชั่น นัยน์ตาสีเข้มทอประกายวับวาวอย่างแรงกล้าจนจุนซูเผลอจินตนาการไปว่ามันคือแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูป ร่างเล็กถดตัวถอยหนีจนไปจนมุมอยู่ที่หัวเตียง มองซ้ายมองขวาไปทางไหนยังไงก็ดูจะไร้แล้วซึ่งทางออก
.. ยูชอนยิ้มอ่อนโยนในแบบที่จุนซูไม่อาจรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนนั้น
“ ฉันรักษาสัญญาแล้วนะจุนซู .. คืนนี้ฉันจะไม่ทำอะไรนายนอกจากจูบ .. ทั้งคืน ”
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! TT[]TT
:: แถม ::
ภายในห้องนอนของเด็กชายผู้มีนามว่าชิมชางมิน ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อคลุมสีดำสนิทชุดเดิมกำลังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงนอน มือเรียวทั้งสองข้างจับกระดาษจดหมายสีขาวสะอาดเอาไว้ขณะที่เจ้าตัวกำลังอ่านทวนประโยคสั้นๆบนจดหมายซ้ำอีกครั้งอย่างตั้งใจ
To Changmin,
.. Catch me darling, if you dare ..
From Minho
“ ท้ามาขนาดนี้ถ้าไม่รับก็เสียชื่อชิมชางมินแย่น่ะสิ ”
เด็กชายแสยะยิ้ม พลางหยิบหนังสือที่เพิ่งได้มาหลังจากรอคอยมานานเกือบปีขึ้นมาเปิดอ่านดูตั้งแต่สารบัญอย่างใจเย็น นิ้วยาวไล่ไปทีละหัวข้อ จนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่หัวข้อที่สามสิบสาม ..
คาถามหาสเน่ห์
อืม .. น่าสนใจนี่ .. . เริ่มจากไอ้นี่ก็แล้วกัน
ชางมินผละจากเตียงแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิบนพื้นห้องที่เขาได้วาดรูปวงกลมและเขียนอักขระรูปร่างแปลกตาด้วยแท่งช็อล์คทิ้งเอาไว้แล้วก่อนหน้านี้ นัยน์ตาคมสีดำสนิทมองไฟจากเปลวเทียนสี่เล่มที่สี่มุมห้องแล้วยกยิ้มบางๆ
“ ผมต้องจับคุณได้แน่ .. ชเวมินโฮ ”
.
.
.
.
.
.
The End ~ **
ปอลอจุด – แล้วไหงจู่ๆชางมินโฮถึงได้ดาร์คกันไปทั้งคู่ซะงั้นล่ะเนี่ย ?? =w=;;;
| Create Date : 12 มกราคม 2554 | | |
| Last Update : 12 มกราคม 2554 18:29:04 น. |
| Counter : 285 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
ตอนที่ 2
Title : My Reindeer
Author : Anatomy2125
Couple : YooSu
Rate : NC-17
Talk ::ฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชาย หากผู้ใดไม่ชอบ ไม่ใช่ รับไม่ได้ กรุณากด X ปิดหน้าต่างนี้และจากไปอย่างสงบด้วยนะคะ ^ ^
' Special Yoosu Short fiction for every Christmas Day '
ตอนที่สอง (จบในตอน)
เสียงกระแสลมหนาวพัดหวีดหวิว พามวลละอองอากาศเย็นยะเยือกล่องลอยไปพร้อมๆกับเกล็ดหิมะแรกของปี ทะเลสีขาวบริสุทธิ์แผ่กระจายไปทั่วทุกพื้นที่ท่ามกลางไอหมอกที่เย็นจัด แว่วเสียงรายงานอากาศของนักข่าวสาวจากโทรทัศน์และวิทยุที่เปิดอยู่ในร้านค้าตามทางเดินถนนว่าหน้าหนาวปีนี้อุณหภูมิจะลดลงมากกว่าหลายปีที่ผ่านมา
แม้อากาศจะไม่เป็นใจ หากแต่เมืองหลวงที่ไม่เคยหลับใหลก็ยังคงคร่ำคร่าไปด้วยผู้คนที่พากันเดินขวักไขว่เที่ยวชมไฟประดับ เก็บเกี่ยวบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองในวันคล้ายวันประสูติขององค์เยซูคริสต์เจ้าซึ่งกำลังจะมาถึง บ้างก็มาเป็นครอบครัว คู่รัก หรือเพื่อนฝูง .. เสียงหัวเราะเฮฮาและพูดคุยหยอกล้อดังสลับกันไป ..
ถึงจะเป็นบรรยากาศเดิมๆที่เห็นกันอยู่ทุกปี แต่ใครเล่าจะกล้าปฏิเสธความสนุกสนานของคืนคริสมาสต์อีฟ?
แว่วเสียงระฆังของหอนาฬิกาใจกลางย่านค้าขายสะท้อนกังวานสดใส .. เหล็กตีกระทบกันสิบสองครั้ง .. เป็นสัญญานของเวลาแห่งการเริ่มต้นวันใหม่ .. วินาทีแรกของวันคริสมาสต์
You better watch out
You better not cry
You better not pout
I'm telling you why
Santa Claus is comin' to town
เด็กๆตัวน้อยหลับตาพริ้มน่าเอ็นดูอยู่บนที่นอนอบอุ่นพร้อมผ้าห่มผืนหนาลายน่ารัก ใบหน้าจิ้มลิ้มอ่อนเดียงสายังประดับไปด้วยรอยยิ้มบางเบาแม้ยามที่จอมซนทั้งหลายตกอยู่ในห้วงนิราอันแสนสุขเมื่อหัวใจดวงน้อยที่บริสุทธิ์เต็มไปด้วยความหวังและการรอคอย ..
.. รอคอยปาฏิหาริย์ของคืนอีฟที่จะมาเติมเต็มในถุงเท้าอันใหญ่ที่ว่างเปล่าของพวกเขา
ของขวัญจากซานตาคลอส
.
.
.
.
.
ทว่า ..
จะมีใครรู้บ้างไหมนะ? .. อีกฟากหนึ่งของขอบฟ้า .... ดินแดนที่ไกลแสนไกลออกไปบนพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยหิมะสีขาวปกคลุมตลอดปี .. ในคฤหาสถ์หลังใหญ่ที่แสนงดงามราวกับอยู่ในความฝัน ..
“ ฮื้อออ~ .. ไม่เอาแล้วนะ .. อ่ะ .. . ยู .. ยูชอน ”
เสียงแหบหวานเอ่ยถ้อยคำห้ามปรามที่ฟังดูยังไงก็ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง เมื่อร่างเล็กของเจ้าตัวเองยังได้แต่นอนระทดระทวยอยู่ภายใต้กายแกร่งของอีกฝ่าย ลมหายใจร้อนระอุไม่ต่างจากอุณหภูมิในร่างกายของทั้งคู่ถูกระบายออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ่ายทอดความเร่าร้อนแห่งรักที่มีให้แก่กันผ่านอารมณ์อันพุ่งพล่านท่ามกลางอากาศอันหนาวเย็น
“ แต่ชั้น .. อึก ... ยังไม่อิ่มเลยนะ .. อืมม .. ... จุนซู~ ”
พร้อมๆกับที่ใบหน้าหล่อเหล่าโน้มลงกระซิบผ่านริมฝีปากอิ่มไปยังใบหูเล็กที่แดงก่ำ ลิ้นอุ่นจัดก็ถูกส่งออกมาไล้เลียกระตุ้นอารมณ์รักอย่างมีชั้นเชิง ทิ้งท้ายด้วยการงับเบาๆบนติ่งหูให้พอเสียวซ่าน ก่อนจะผละลงมาประทับจูบหนักหน่วงที่ต้นคอขาวที่บัดนี้เต็มไปด้วยรอยแดงจ้ำจนทั่ว .. อีกครั้ง .. และอีกครั้ง เพื่อตอกย้ำให้รับรู้ว่าคนคนนี้ .. เป็นของเขาเพียงผู้เดียว
“ แต่ .. แต่ว่า .. . ได้เวลาทำงาน .. แล้ว .. อ๊ะ! .. ”
การขยับกายที่ล้ำลึกมากขึ้นส่งผลให้ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว ผวากอดแผ่นหลังกว้างเสียแน่น น้ำใสที่เอ่อคลออยู่ในดวงตาเรียวสีอ่อนยามที่เจ้าของใบหน้าหวานใสใช้มันช้อนมองร่างสูงของคนด้านบน ขับให้นัยน์ตาคู่สวยแลดูหยาดเยิ้มมากกว่าทุกที และนั่นก็ทำให้ยูชอนอดใจไม่ไหวที่จะประกบจูบร้อนแรงลงไปบนกลีบปากบวมเจ่อของคนรักอย่างวาบหวามลึกซึ้ง
“ งั้น .. อา~ .. รอบสุดท้าย ... . นะ ”
โดยไม่ต้องรอคำตอบ คนคุมเกมส์ก็จัดการช้อนขาเรียวทั้งสองข้างขึ้นมาพาดอยู่บนบ่าเพื่อเตรียมรองรับรสรักที่กำลังจะโหมกระพือในไม่ช้า มือใหญ่กระชับยังมือบาง สอดประสานกันเป็นหนึ่ง เช่นเดียวกับร่างกายของคนทั้งคู่
“ ชั้นรักนาย .. รัก .. อืออ .. รักจุนซู ”
“ อ่ะ .. ยูชอน ... ”
จุนซูในตอนนี้ ทำได้เพียงร้องเรียกชื่อคนรักด้วยน้ำเสียงสั่นเทิ้ม ร่างเล็กๆขยับไหวตามแรงที่คนตัวสูงนำพาไปโดยไม่อาจต้านทาน .. เสียงเตียงนอนขนาดคิงไซส์ลั่นเสียดสีกับพื้นปาร์เก้ไม่ดังนักไปตามจังหวะรักที่โชกโชน .. ก่อนที่ทั้งสองร่างจะไปถึงจุดหมายเดียวกัน ..
“ งืออ~ .. ยูชอนลามก ”
เจ้ากวางน้อยนอนหมดแรงอยู่บนเตียงกว้าง ดวงหน้าน่ารักแดงระเรื่อซุกซบอยู่บนหมอนใบเดียวกันกับอีกคน แต่ก็ยังไม่วายเอ่ยปากค่อนขอดเจ้าของอ้อมแขนแกร่งที่โอบกอดเขาอยู่ด้วยเสียงเหนื่อยอ่อนปนขัดเขิน
ยูชอนหัวเราะเบาๆ มือใหญ่เชยคางมนบังคับให้ร่างเล็กหันหน้ามาใกล้ แล้วช่วยปัดเส้นผมสีทองชื้นเหงื่อที่ระปรกดวงตาระยับแสงน่ามองนั้นออกให้อย่างอ่อนโยน
“ แล้วรักรึเปล่า? ”
ถามออกไปแล้วก็รั้งคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด ฝังจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มเส้นละเอียดเพื่อสูดดมความหอมหวานที่เขาแสนรัก ..
รัก .. ตั้งแต่แรกเห็น
“ ... >///< … ”
“ ฮื้อ~ .. รักรึเปล่า จุนซู? ”
เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กเอาแต่นอนนิ่งเป็นตุ๊กตาทั้งๆที่หน้าจิ้มลิ้มนั้นแดงแจ๋ไปถึงไหนร่างสูงก็อดไม่ได้ที่จะกดจมูกโด่งๆของตนลงไปบนแก้มนิ่มซักฟอด เป็นผลให้จุนซูออกอาการเขินหนักกว่าเก่า ซุกหน้ากับอกเขาจนแทบจะรวมร่างกันอยู่รอมร่อ แต่แล้วเสียงแหบอู้อี้ที่ตอบกลับมาก็สร้างรอยยิ้มกว้างๆให้ประดับบนใบหน้าคมคายได้เป็นอย่างดี
“ รักที่สุดในโลกเล้ยย! ”
“ งั้น .. อีกรอบนะ ^ ^ ”
เห๊อออออออออออออออออออ~!!!!!!!!! =[]=
ไวยิ่งกว่าความคิด มือน้อยของจุนซูก็รีบยันหน้าหล่อๆของคนหื่นไม่รู้จักจบสิ้นออกไปสุดแรงเกิดจนร่างสูงถึงกับหงายหลัง และชั่วพริบตา ร่างเล็กวิ่งฉิวเข้าห้องน้ำพร้อมกับเสียงปิดประตูตามหลังดังปัง ทิ้งให้ซานต้าหนุ่มนั่งคลำคางตัวเองป้อยๆพลางบ่นอุบอิบอย่างน้อยอกน้อยใจ
“ จุนซูอา~ .. ยังไม่ครบสิบรอบเลยน๊าาา ToT ”
“ จะบ้าเรอะ!!!!!! =[]=++ ”
.
.
.
.
.
He's making a list
He's checking it twice
He's gonna find out
Who's naughty or nice
Santa Claus is comin' to town
“ เช็ครายชื่อของขวัญเรียบร้อยดีแล้วใช่ไหม .. มินโฮ แทมิน? ”
“ ฮะ คุณจุนซู .. . แต่ว่า .. ”
เมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าใสสองคนในชุดเอลฟ์สีเขียวผู้ซึ่งมีหน้าที่คอยจัดการเรื่องตรวจสอบจำนวนและรายชื่อของขวัญมองหน้ากันไปมาอย่างลังเล คิ้วเรียวก็เลิกขึ้นข้างหนึ่ง
“ มีอะไรเหรอ ” จุนซูถาม
“ เอ่อ .. เรื่องของขวัญของเด็กชายคิมแจจุงน่ะฮะ .. ” แทมินพูดไปก็บิดมือไป ท่าทางจะเขิน ..
แล้วมันจะเขินอะไรวะ? -*-
“ แจจุง? .. ทำไมล่ะ ”
“ ก็ .. นั่นอ่ะฮะ ”
ตอบแล้วก็ปิดหน้าปิดตาชี้นิ้วออกไป ไม่กล้ามองหน้าคุณเจ้านายสุดน่ารัก ... งื๊อออ~ .. ไม่มีใครบอกคุณจุนซูเลยรึไงนะ .. รอยแดงจ้ำที่ประดับอยู่ทั่วคอขาวๆนั่นน่ะ!!!
จุนซูมองตามนิ้วเล็กๆที่ชี้ไปทางกองของขวัญหลากสีสันที่โผล่พ้นถุงผ้าใบยักษ์บนท้ายรถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงบาดตาคันเก่งของปาร์คยูชอน แต่ที่สะดุดตาคนมองกลับไม่ใช่บรรดากล่องของขวัญ แต่เป็นร่างสูงโปร่งเกินวัยของเด็กชายคนหนึ่งที่ดูจากหน้าตาแล้วโตขึ้นไปคงจะหล่อลากน่าดูชมเลยทีเดียว ..
เด็กชายชองยุนโฮ .. กำลังนั่งหน้าเอ๋ออยู่เป็นหมีงงอยู่บนเบาะรถ แถมบนหัวยังมีโบว์สีเหลืองอ๋อยอันเบ้อเริ่มติดไว้อีกต่างหาก =___=;;
ก็บอกแล้ว .. คิมจุนซูพูดจริงทำจริง!
“ อ๋อ .. ยุนโฮน่ะเหรอ? .. . แล้วทำไมล่ะ ”
ถามกลับได้อย่างหน้าชื่นตาบาน ทำเอาโฮมินคับเปิ้ลถึงกับตะลึงกันไปเป็นแถบ และเป็นมินโฮที่ตั้งสติได้ก่อน
“ แต่คุณจุนซูครับ .. มันจะดีเหรอครับ ... . ให้เด็กๆเข้ามาในที่แบบนี้ ”
“ นั่นสิฮะ .. เด็กมนุษย์น่ะ ไม่ควรจะเห็นแม้แต่ซานต้าด้วยซ้ำ ... แต่นี่ .. ชองยุนโฮกำลังอยู่ในบ้านซานตาคลอสเลยนะฮะ! ”
สองเสียงช่วยกันออกความเห็นอย่างจริงจัง ตามกฎแล้วมันก็จริงตามที่ว่า ไม่มีเด็กคนไหนที่จะได้เห็นซานต้า .. แต่ว่าแจจุงเองก็ยังเห็นไปแล้วนี่นา .. แถมยังทะเลาะกับยูชอนจนแทบจะกัดกันตายทุกครั้งที่เจออีกต่างหาก
“ ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่นา .. ถ้าไม่มีใครบอก ผู้คุมกฎก็ไม่มีทางรู้หรอก ... . จริงมั๊ย?? ”
ไม่รู้ทำไม .. น้ำเสียงอ่อนโยนและรอยยิ้มหวานจ๋อยของจุนซูทำให้สองคู่หูเผลอตัวกลืนน้ำลายเอือก ขนลุกซู่ขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย มินโฮและแทมินพยักหน้ารับคำแข็งขัน ก่อนจะพากันไปตรวจตราดูระบบเครื่องยนต์เป็นรอบสุดท้ายอย่างตั้งอกตั้งใจโดยที่ไม่เอ่ยปากทวงถามอะไรขึ้นมาอีกเลย
จุนซูแย้มยิ้มสดใส แล้วหันไปหาร่างสูงในชุดแดงสดตลอดตัวที่ยืนเงียบไม่พูดไม่จาอยู่ด้านหลังเขามาเป็นนานสองนาน มือเล็กจับเอามือของคนหน้าบูดขึ้นมากุมไว้ทั้งสองข้าง ทำตาออดอ้อน
“ ขอบคุณนะที่ไปพายุนโฮมาให้ ^ ^ ”
“ ............ ”
“ จะงอนไปถึงไหน ยูชอน ”
“ ............ ”
“ ก็ .. ก็ชั้นเหนื่อยแล้วนี่นา .. แล้วเราก็ต้องออกไปทำงานด้วยนะ .. จะให้ทำต่อ .. ได้ไงล่ะ .. . เนาะ =///= ”
“ ........... ”
“ ชั้นรู้ .. ว่า ... ว่าสัญญาไปแล้วว่าถ้านายพายุนโฮมาได้ .... ก็จะยอมให้ .. เอ่อ ... ทำ >///< ... แต่ .. แต่ตอนนี้เราสายแล้วนะ ... ”
“ ........... ”
“ ยูชอนอ่า~ ”
“ ... ท๊อป ”
“ หือ? .. อะไรนะ ”
“ ชั้นบอกว่า ... คืนนี้ .. นายต้องออนท๊อป ”
“ ห๊าาา!!! =[]= ”
“ ………… ”
“ ToT ”
“ ........... ”
“ ง่ะ .. ก็ได้ =____=;;; ”
“ รักจุนซูที่สุดในโลกเล้ยยย~!!!! ^o^ ”
TT__________TT นี่ผมกำลังเสียเปรียบอีกแล้วใช่ไหมครับ??
.
.
.
.
.
He sees you when you're sleeping
He knows when you're awake
He knows if you've been bad or good
So be good for goodness sake
“ นี่ .. ”
นิ้วยาวสะกิดไหล่หนาเบาๆสองสามที เรียกดวงตาคมของคนที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัยให้เหลือบมามองอย่างเฉือดเฉือน
“ ทำไมมองผมอย่างนั้นล่ะ? -*- ”
ยุนโฮถาม ขณะที่ยกมือขึ้นปัดหางยาวๆของโบว์สีเหลืองบนหัวที่ปลิวสะบัดตามแรงลมให้พ้นจากระดับสายตาอย่างรำคาญ
ให้ตาย .. วันนี้มันวันอะไรของเขากันนะ! จำได้ว่ากำลังนอนฝันหวานอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นๆ .. อยู่ดีๆก็มีใครไม่รู้มาจับเขายัดใส่ถุง รู้สึกตัวอีกทีก็มานั่งเอ๋ออยู่บนรถในคฤหาสถ์ประหลาดนั่นแล้ว .. แล้วนี่อะไร! ถูกพี่ชายชุดแปร๋นมองด้วยสายตายังกะจะจับปาดคออีก .. นี่ชองยุนโฮยังอยู่ในโลกแห่งความจริงอยู่ใช่ไหมครับพระเจ้า? .. อนาคตของชาติชักจะสับสน!!!
ก็แล้วแกจะมานั่งตรงกลางระหว่างชั้นกับจุนซูทำแป๊ะซะอะร๊ายยยย~!!!!
ใจจริงอยากจะแหกปากไปแบบนั้น แต่ติดตรงที่ว่าต้องรักษาภาพลักษณ์ของซานตาคลอสใจดีรักเด็กนี่สิ .. ทำไงได้ .. ก็ดันไปทำให้แจจุงจงเกลียดจงชังขนาดนั้นจนติดแบล็คลิสของเบื้องบนมาแล้วนี่หว่า .. ขืนมีอีกรายเขาคงโดนปลดแหงแซะ .. มีซะที่ไหน เด็กทะเลาะกับซานต้า =__=
“ เปล่านี่ .. แล้วเมื่อกี้จะพูดอะไร ”
“ พี่คือซานตาคลอสจริงๆอ่ะ ”
“ ฮื่อ ” ยูชอนพยักหน้าหงึกหงัก
“ อื้อ .. เข้าใจล่ะ ”
=[]=!!! .. มันจะง่ายอะไรขนาดนั้นเว้ยเฮ้ย!!!
ยุนโฮน้อยหันไปหาพี่ชายอีกคนที่นั่งฮัมเพลงชมนกชมไม้มาตลอดทาง
“ งั้นถ้าพี่คนนี้เป็นซานต้า แล้วพี่เป็นใครเหรอครับ ^ ^ ”
ไอ้เด็กนี่!! .. ถามซะเสียงอ่อนเสียงหวาน ... ทีกับกรูมันแทบจะกัดฟันคุยด้วย -____-+
“ พี่เหรอ .. พี่ชื่อจุนซู เป็นเรนเดียร์ของซานต้าน่ะ ^ ^ ”
แล้วที่รักจะไปยิ้มให้มันทำไมล่ะนั่น! .. ยูชอนหวงนะครับ!!!!
“ โกหก~ .. แล้วทำไมพี่ไม่บินล่ะฮะ? ”
ตอแหลเอ๊ย!!! แอ๊บแบ๊วเห็นๆ!!! =[]=++
“ อยากดูป่ะล่ะ~ ^o^ ”
เอิ่ม .. ลืมไปว่าที่รักกรูเองก็บ้ายอมิใช่น้อย =*=
“ ฮะ ^o^ ”
กวางน้อยยิ้มให้ แล้วบินโชว์ไปรอบๆตัวรถสองสามรอบ ก่อนจะกลับมานั่งจุ้มปุ๊กข้างๆเด็กชายหน้าหมีเหมือนเดิม ยุนโฮอ้าปากหวอ ตาโตขึ้นมาสองมิล
“ เจ๋งชะมัดเลยอ่ะ พี่จุนซู!! ”
“ อิยะฮ่ะฮ่ะ .. แน่นอนอยู่แล้ว~ ”
ใบหน้าหล่อตั้งแต่เด็กจ้องร่างเล็กตาแป๋ว เอียงคอนิดๆอย่างน่ารักน่าชังในสายตาจุนซู แต่กลับดูน่าถีบอย่างแรงในความคิดของยูชอน
“ พี่จุนซูไม่เห็นเหมือนเรนเดียร์เลยนะฮะ .. ”
“ อ๋อ~ .. ก็พี่ไม่ได้แปลงร่างนี่นา ... แต่มันไม่จำเป็นหรอกเพราะพี่ไม่ต้องลากเลื่อน .. ”
“ ไม่ใช่อย่างนั้นฮะ ”
“ เอ๋?? ” คราวนี้เป็นทีคุณกวางตัวน้อยเอียงคอตาแป๋วบ้าง จนซานต้ารูปหล่อได้แต่กรีดร้องโหยหวนในใจ
คิมจุนซู!!! .. แค่แจจุงชั้นก็จะตายแล้ว .. นายอย่ามาปล่อยฟีโรโมนใส่ไอ้เด็กนี่อีกคนนะเฟร้ยยย~!!!!
ยุนโฮยิ้มมุมปาก เจ้าเล่ห์และมีสเนห์โดยไม่ต้องสอน
“ ที่บอกว่าไม่เหมือนเรนเดียร์ .. เพราะพี่น่ารักเหมือนนางฟ้าต่างหาก ^ ^ ”
“ ชองยุนโฮ!!! แกต๊ายยยยยยยยย~!!!!!!!!!!! =[]= ”
.
.
.
.
.
So you better watch out
You better not cry
You better not pout
I'm telling you why
Santa Claus is comin' to town
หลังจากใช้พลังงานทั้งหมดที่มีทำหน้าที่เป็นกรรมการจำเป็นแยกไม่ให้เด็กน้อยกับซานต้าหันมาฆ่ากันเองจนรถแทบจะคว่ำกลางอากาศได้จนสำเร็จแล้ว จุนซูก็ได้แต่ลอยหอบแฮ่กๆอยู่ข้างๆรถเปิดประทุนคันเดิมโดยที่ไม่ยอมกลับเข้าไปนั่งในรถ สายตาดุเดือดถูกส่งไปให้สองร่างต่างวัยที่นั่งหน้าจ๋อยอยู่บนรถเป็นระยะเป็นการเตือนไม่ให้เกิดสงครามขนาดย่อมขึ้นอีกครั้ง
“ จุนซูอา~ .. ยูชอนขอโทษ ” เสียงทุ้มออดอ้อนอย่างน่าสงสาร
“ ไม่ต้องมาอ้อนเลย ... ยูชอนก็รู้ว่าตอนนี้จะมีเรื่องอีกไม่ได้แล้วนี่นา ”
ร่างเล็กดุ แต่พอเห็นสีหน้าหงอยเป็นไก่ติดหวัดของคนรักแล้วก็อดใจอ่อนขึ้นมาไม่ได้ จุนซูค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งบนประตูรถทางฝั่งคนขับ มือเรียวลูบเรือนผมสีเข้มเบาๆอย่างที่ยูชอนชอบให้เขาทำตอนที่เจ้าตัวเศร้าหรือไม่สบายใจ
“ ใจเย็นๆหน่อยสิ รู้ไหม .. ชั้นเป็นห่วงยูชอนนะ ”
คนโดนเป็นห่วงคลี่ยิ้มกว้าง มือใหญ่ข้างหนึ่งที่ว่างเว้นจากการบังคับพวงมาลัยเอื้อมไปจับมือเล็กนั้นมาเป็นฝ่ายกุมไว้ซะเอง ก่อนจะค่อยๆประทับริมฝีปากลงไปบนฝ่ามือเบาๆ
“ อะแฮ่ม! .. แค่ก .. แค่ก!!!!! ”
สองร่างที่กำลังสร้างโลกส่วนตัวถึงกับสะดุ้งผละออกจากกันอัตโนมัติด้วยเสียงกระแอมกระไอแสนทรงพลังของบุคคลที่สามซึ่งทั้งคู่แทบจะลืมไปแล้วว่ายังนั่งหัวโด่อยู่บนรถคันเดียวกัน สองคนหันไปมองเด็กชายที่นั่งทำหน้าบึ้งปากยื่นอย่างไม่พอใจตาปริบๆ
“ เบื่อแล้วเหรอ ยุนโฮ ”
จุนซูถาม ยิ้มแหะแหะแล้วกลับเข้ามานั่งในรถที่เดิม รู้สึกเห็นใจเด็กน้อยหน้าหมีขึ้นมาตะหงิดๆ ที่ถูกเค้าลากมาจนต้องพลอยตะลอนแจกของขวัญเข้าบ้านโน้นออกบ้านนี้ตามไปด้วยอย่างไม่เต็มใจ แต่ยุนโฮมองหน้าน่ารักของคุณกวางแล้วส่ายหัวเบาๆ
“ เปล่าฮะ .. ผมก็แค่สงสัย ทำไมพวกพี่ต้องพาผมมาด้วย ... ผมได้ยินพี่หูแหลมๆสองคนนั้นคุยกันว่ามันผิดกฏไม่ใช่เหรอครับ ”
พี่หูแหลมสองคนที่เด็กน้อยหมายถึงคงจะเป็นเอลฟ์มินโฮกับแทมิน จุนซูยิ้มให้อย่างนึกเอ็นดูในความคิดของเด็กๆ
“ ก็เพราะของขวัญของยุนโฮน่ะสิ ”
“ ของขวัญของผม? ”
“ ช่ายย~ ^ ^ ”
“ เอ๋ๆๆ~ อะไรเหรอฮะ .. อะไรเหรอ??? ”
ยูชอนปรายตามองท่าทางตื่นเต้นอยากรู้อยากเห็นของเด็กชายแล้วก็อดที่จะอมยิ้มขำขึ้นมาไม่ได้ กับความไร้เดียงสาที่เป็นธรรมชาติแบบนั้น .. ถึงแก่แดดแค่ไหน แต่เด็กก็ยังคงเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ .. เห็นทีเขาจะต้องหัดใจร่มๆลงบ้างอย่างที่จุนซูบอกซะแล้วล่ะมั้ง
“ ก็นายขออะไรไว้ล่ะ เจ้าตัวแสบ ”
ซานต้าสุดหล่อขยี้ผมตั้งชี้ของยุนโฮอย่างหมั่นเขี้ยวจนจุนซูต้องรีบดึงมือไว้เพราะกลัวว่าโบว์ที่อุตส่าห์ผูกไว้จะเสียทรงไปซะก่อน -*- .. เจ้าหนูน้อยทำท่าคิดอย่างจริงจัง ก่อนที่จะมองยูชอนสลับกับจุนซูไปมาด้วยแววตาเป็นประกายตื่นเต้น
“ เอ่อ ผมขอ .. นางฟ้า”
.
.
.
.
.
The kids in girl and boyland
Will have a jubilee
They're gonna build a toyland
All around the Christmas tree
ที่หน้าต่างห้องนอนของเด็กชายคิมแจจุง เงาตะคุ่มของร่างสองร่างค่อยๆปรากฎตัวขึ้น ร่างสูงสะเดาะกลอนด้วยลวดสีเงินวาววับและดันหน้าต่างเปิดขึ้นอย่างเงียบเชียบ
“ เอ้า.. ฮึ๊บบบ~ … ระวังนะยูชอน ”
แขนเรียวค่อยๆคลายวงแขนที่สอดอยู่ใต้วงแขนแกร่ง แล้ววางร่างสูงของคนรักลงบนพื้นห้องอย่างนิ่มนวล ยูชอนพยักหน้ารับคำกับร่างเล็กที่เกาะขอบหน้าต่างอยู่กลางอากาศ ตาคมมองสำรวจไปทั่วห้องซึ่งมีตุ๊กตาหมีนั่งเรียงรายกันจนแทบจะเต็มพื้นที่ทุกซอกทุกมุมด้วยความรู้สึกหลอนๆ
ไอ้เด็กนี่ต้องจิตไม่ปกติแหงๆ ให้ตาย .. -*-
“ ย๊ากกกกก~ .. Jaejoong Attack!!! ”
“ หย๋าาาา~!!!! =[]=^ ”
“ ยูช๊อนนนนน~!!! ”
โครมมมมม!!!!!
จุนซูรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในปรากฎการณ์เดจาวู ยังไม่ทันที่ยูชอนจะได้เริ่มย่างกรายเข้าไปในห้อง ทั้งร่างของซานตาคลอสหนุ่มก็ต้องมีอันล้มหน้าคะมำลงไปกับพื้นพรม เพราะแรงกระทำของเด็กชายวัยสิบเอ็ดขวบ
ร่างสูงที่นอนคว่ำหน้าและถูกทับด้วยร่างเล็กของคู่กัดกำหมัดแน่น พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างอดทน
“ มาสายนะ .. ไอ้บ้ายูชอน~ =o= ”
แต่ดูเหมือนว่าต่อให้นับถึงหลักล้านเขาก็คงไม่อาจต้านทานความกวนตรีนของไอ้เด็กเวรนี่ได้!!
“ อีกแล้วนะนาย .. คิม-แจ-จุง!!! ”
“ พี่จุนซู~ ^o^ ”
เพิ่งจะฟื้นตัวลุกขึ้นมาชี้หน้าเตรียมตัวด่าพ่อมันอยู่แหม่บๆ ไอ้ตัวเล็กนี่ก็ดันวิ่งผ่านหน้าเขาไปอย่างกับปาร์คยูชอนไร้ตัวตนและลมหายใจ ดุ๊กดิ๊กหูตั้งหางกระดิกไปหาที่รักของเขาอย่างเริงร่า .. แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ปาร์คเดือดได้ยังไงกันล่ะครับ!!!!
“ เอาล่ะ! พอได้แล้ว! .. แยกๆๆๆๆ ”
พอตั้งสติได้ร่างสูงก็รีบตรงดิ่งเข้าไปยันหัวเด็กน้อยออกจากการกอดรัดฟัดเหวี่ยงนัวเนียกับร่างนุ่มนิ่มที่เขาหวงแสนหวงประหนึ่งแก้วตาดวงใจทันที แจจุงที่ถูกเสยจนหน้าหงายกัดฟันกรอดเตรียมปะทะฝีปากเต็มที่ แต่ก็ถูกยูชอนพูดดักขึ้นซะก่อนอย่างรู้ทัน
“ สต๊อป!!! .. หยุดอยู่ตรงนั้นแหละแจจุง ... นายไม่อยากได้ของขวัญแล้วรึไง? ”
“ ก็รีบๆเอามาเซ่ะ! .. ชั้นจะได้เล่นกับพี่จุนซูต่อ =A= ” แจจุงแยกเขี้ยว
ยูชอนกุมขมับอย่างไม่ไหวจะเคลียร์ โบกไม้โบกมือเรียก ‘ของขวัญ’ ของแจจุง
“ จุนซู .. เอาเข้ามาได้เลย ”
เด็กชายหน้าคมที่มีโบว์สีเหลืองอันใหญ่ประดับไว้บนหัวถูกอุ้มลอยผ่านบานหน้าต่างเข้ามาโดยเรนเดียร์ผู้น่ารัก จุนซูปล่อยยุนโฮลงบนพื้นห้องอย่างระมัดระวัง
“ แต่นแต๊นนน~!!! … ของขวัญถูกใจไหมล่าแจ .. ”
“ นาย .. คิมแจจุง!!! ”
“ ชองยุนโฮ!!! ”
จุนซูยังพูดไม่จบประโยคดี เด็กชายสองคนที่เพิ่งจะได้ประสานสายตากันเป็นครั้งแรกก็พากันชี้หน้าอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ตรงกันข้ามพร้อมกับตะโกนชื่อของกันและกันออกมาด้วยท่าทางที่ราวกับโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ทำเอาผู้ใหญ่สองคนถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก
“ นายมาทำอะไรที่บ้านชั้น! ”
แจจุงตวาดใส่ แต่ยุนโฮกลับยักไหล่กวนๆตอบกลับไปอย่างไม่ยี่หระ
“ ถ้ารู้ว่าเป็นบ้านนาย .. ชั้นก็ไม่อยากจะเหยียบเข้ามานักหรอก ”
“ ไอ้ยุนโฮ!! ”
“ มีอะไรห๊ะ .. ไอ้แจจุง? ”
และก่อนที่อะไรอะไรมันจะวุ่นวายเสียงดังไปมากกว่านี้ ยูชอนกับจุนซูก็พร้อมใจกันปรี่เข้าไปแยกเด็กทั้งสองออกจากกันโดยด่วน ทั้งที่ยังไม่เข้าใจอะไรมากนักก็ตาม
“ พอเลย .. แยกๆๆ ... สรุปว่าพวกนายรู้จักกันมาก่อนงั้นสิ? ”
เป็นยูชอนที่ถามขึ้นมา แจจุงย่นจมูกส่งเสียงฟุดฟิดใส่คู่กรณีอย่างไม่หายของขึ้น แต่ก็พยักหน้าส่งๆตอบกลับให้ซานต้าปาร์คได้รับรู้
“ มันเป็นเด็กย้ายมาใหม่ปีที่แล้ว .. ”
“ งั้นก็เป็นเพื่อนห้องเดียวกันน่ะสิ ... แล้วทำไมต้องทะเลาะกันด้วย ”
จุนซูถาม ขณะที่แขนเล็กๆก็คอยรั้งร่างของยุนโฮเอาไว้กันเหนียว ถึงจะดูเหมือนว่าฝ่ายหาเรื่องจะเป็นแจจุงมากกว่าและเด็กหน้าหมีคนนี้จะไม่มีวี่แววจะประทุษร้ายอีกฝ่ายก็เถอะ
“ ก็ไอ้เนี่ย...มันกวนตีน ”
สองเสียงตอบพร้อมเพรียงอย่างกับนัดกันไว้ ท่าทางไม่ถูกกันเอาซะมากๆ จุนซูถึงกับหน้าเจื่อน ... นี่เขาคิดผิดใช่ไหมเนี่ยที่พาสองคนนี้มาเจอกันแบบนี้ ... ก็อุตส่าห์หวังว่าจะให้หมีตัวจริง(อันนี้เห็นตรงกันกับยูชอน)เป็นของขวัญให้แจจุงแล้วก็ให้นางฟ้าตัวจริง(ส่วนข้อนี้ยูชอนคัดค้านสุดหัวใจ)เป็นของขวัญให้ยุนโฮซะหน่อย ... อย่างนี้ก็แย่อ่ะสิ
“ ง่า .. ไม่เอาน่าทั้งสองคน เป็นเพื่อนกันก็ต้องดีๆกันไว้สิ ”
ร่างเล็กพยายามไกล่เกลี่ยด้วยท่าทีเป็นผู้ใหญ่ แต่กลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อแจจุงเลิกแยกเขี้ยวใส่ยุนโฮและหันมาสนใจเขาแทน ร่างเล็กกว่าวิ่งดุ๊กๆออกมาจากด้านหลังของยูชอน มือน้อยกระตุกชายเสื้อโค้ทตัวยาวของคุณกวางยิกๆ ทำสายตาออดอ้อนเรียกร้องความสนใจ
“ พี่จุนซู~ แล้วไหนของขวัญของผมอ่า T^T ”
เป็นคำถามที่ทำให้คิมจุนซูสะอึกอึ๊ก ใบหน้าน่ารักหันไปมอง ‘ของขวัญ’ ของแจจุงอย่างเลิ่กลั่ก
“ เอ่อ ... ของขวัญ ”
“ ช่าย.. ของขวัญของผมไง ... อยู่ไหนฮะ ”
“ คือว่า ... ”
นัยน์ตาเรียวเหลือบมองยูชอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆแว๊บหนึ่งอย่างจะขอความช่วยเหลือ แต่ที่ร่างสูงทำคือการโบกมือเป็นเชิงว่าให้บอกๆไปเถอะ
“ คือว่า? ” แจจุงพูดตาม เอียงคอกระพริบตาปริบๆ
“ ก็คือว่า .. แจจุงชอบหมีใช่ไหม? ชอบหมีขาวตัวโตๆน่ารักๆใช่ไหม? ” เด็กน้อยพยักหน้าแรงๆ ตาเป็นประกาย
“ แล้วทีนี้ ... พวกพี่ก็เลยอยากเอาหมีตัวจริงมาให้เป็นของขวัญแจจุงไง .. ”
ตอนนี้ตากลมโตของเจ้าหนูมองไปทางคู่กัดอย่างช่วยไม่ได้ และทันทีที่ได้เห็นโบว์สีเหลืองนั่นชัดๆเต็มสองตา เจ้าตัวก็แหกปากโวยวายลั่น
“ ช้าก่อน! ... .. พี่อย่าบอกนะว่า ... ไอ้นี่.. ” ชี้ไปที่ยุนโฮ “ คือของขวัญวันคริสมาสต์ของผม!!! ”
แต่แค่นั้นยังไม่พอ เพราะดูเหมือนว่าเด็กหมีจะเริ่มปะติดปะต่ออะไรได้เช่นเดียวกัน ตาคมมองคนที่กำลังโวยวายโหยงเหยงแล้วหันกลับมามองหน้าทั้งซานต้าและกวางน้อย
“ แล้วก็อย่าบอกนะครับ ... ว่าไอ้นี่ ” ชี้ไปที่แจจุง “ คือของขวัญที่ผมขอไปน่ะ!!!! ”
จุนซูปาดเหงื่อ เลียริมฝีปากอย่างใจเย็น
“ ก็ใช่ แต่ ... ”
“ มันเหมือนซะที่ไหนเล่า!!!!!!!! =[]=+ ”
ร่างเล็กๆถึงกับเซ ด้วยพลังเสียงสองโทนที่ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน มือเรียวเข้าไปเกาะแขนยูชอนอย่างหวาดๆ .. งืออ~ … ยุนโฮกะแจจุงน่ากลัวอ่า ToT
และอย่าคิดว่ามันจะจบง่ายๆ เมื่อกวางตัวน้อยถูกแขนเล็กๆดึงจนหลุดออกจากอ้อมแขนของซานต้าหนุ่มมายืนคว้างอยู่กลางสมรภูมิด้วยความเร็วที่กระทั่งยูชอนเองก็คว้าเอาไว้ไม่ทัน
“ ได้ไอ้นี่เป็นของขวัญ ... พี่จุนซูดีกว่าเป็นล้านล้านเท่าเลยเหอะ! ”
คิมแจจุง ณ มุมแดงพูด แล้วออกแรงดึงร่างเล็กเข้าหาตัว จุนซูหน้าเหวอแต่ไม่เท่ายูชอน และยังไม่ทันที่ร่างสูงจะเข้าไปลากคนรักกลับมาในอ้อมอก ร่างของจุนซูก็ถูกมือที่สามมาฉุดไปเสียก่อน!
“ เฮ้ย! อย่ามาทำนิสัยเกรียนๆแถวนี้คิมแจจุง ... คนนี้ของชั้นเว่ย!! ” มุมน้ำเงิน ชองยุนโฮนั่นเอง
ยูชอนกำลังจะเข้ามาช่วยแยกทั้งสองคนออกจากกัน แต่เดินมายังไม่ถึงไหนร่างเล็กก็ถูกดึงกลับไปอีกฝั่งอย่างไวจนมองตามไม่ทันเลยทีเดียว
“ เรื่องเด่ะ! .. คนนี้ชั้นจองมาตั้งสี่ปีแล้วนะเฟร้ยยย~!!!! ”
และก็ถูกดึงกลับอีกครั้ง ท่ามกลางตาเหลือกๆของปาร์คยูชอน
“ แต่ชั้นจะเอา!!! ”
“ เอ๊ะ! ก็บอกว่าคนนี้ของชั้นไงเล่า!!!!! ”
ซึ่ง ... มีหรือที่คนขี้หวงสุดกู่อย่างซานต้ารูปหล่อจะยอมแพ้ให้กับเด็กอมมือทั้งสองคน ร่างสูงตรงเข้าไปกลางวงอย่างมุ่งมั่น มือใหญ่ดึงคนกลางที่กำลังถูกกระทำประหนึ่งเชือกชักเย่อเข้ามากอดไว้แน่น แสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่
“ ให้มันน้อยๆหน่อยพวกนาย!!! .. จุนซูเป็นของชั้นนะเว้ยเฮ้ยยย!!!! =<>= ”
แต่มีใครเคยบอกไหมว่า ยุนแจน่ะ เป็นเด็กดื้อ ... เรื่องชอบเอาชนะขอให้บอก! …. จบคำพูดนั้นร่างจ้อยก็ถูกแย่งกลับไปอยู่ในมือแจจุงอีกแล้ว
“ ของชั้น!! ” แจจุง
“ ของผม!! ” ยุนโฮ
“ ของช๊านนนน~!!!!! ” ยูชอน
“ ง่ะ ... เก๊าเจ็บน๊าาา~ TT[]TT ” จุนซู
เอากะมันสิ! ปีที่แล้วสามพี ... ปีนี้สี่พี ... หวังว่าปีหน้าจะไม่ใช่ห้าพีหรอกนะครับ!!!... คิมจุนล่ะอยากจิบร้า!!!!!!
.
.
.
.
.
So you better watch out
You better not cry
You better not pout
I'm telling you why
Santa Claus is comin' to town
“ ไหนดูซิ ... เจ็บมากไหมจุนซู? ”
เสียงทุ้มที่ฟังกี่ครั้งก็อ่อนโยนอบอุ่นไปถึงหัวใจเอ่ยถาม พลางจับข้อมือบางขึ้นมาลูบเบาๆ ... หากเป็นปกติจุนซูคงจะเคลิบเคลิ้มจนอายม้วน .... แต่มันไม่ใช่กับครั้งนี้!!!
“ ไม่ต้องมาทำเนียนเลยนะนาย -*- ... ตัวเองนั่นแหละดึงแรงกว่าเพื่อน ... เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้! ”
ร่างเล็กบินหนีไปนอกตัวรถ สะบัดหน้าเชิดใส่อย่างงอนๆ ยูชอนเลยได้แต่นั่งตัวลีบอยู่หลังพวงมาลัย
“ ขอโทษ ... ก็ชั้นหวงนายนี่นา .. จุนซูอา~ อย่าโกรธเลยนะ ..... นายงอนแต่ละทีชั้นใจจะขาด ”
“ .......... ”
“ จุนซู~ ”
“ ......... ”
“ เรนเดียร์น้อย ”
“ ........ ”
“ คิมจุนซู~ ”
“ ........ ”
“ ชั้นรักนายนะ ”
“ ........ ”
“ …….. ”
“ … ไม่รักชั้นแล้วเหรอ ”
แหงะ ... มามุกนี้อีกแล้วนะ ปาร์คยูชอน!
เจอประโยคเด็ดที่พูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจปนตัดพ้อประกอบกับประกายตาออดอ้อนน่าสงสารนั่นเข้าไป แล้วกวางน้อยจะเหลือเหรอครับ? ... ไม่อยากจะยอมรับอะไรหรอกนะ แต่ว่ากันตามตรง ... คิมจุนซูแพ้ทางไอ้ท่าทางทุกประการที่ว่ามานั่นของคนรักเป็นที่สุด!!!
ร่างเล็กถอนหายใจ ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งข้างๆคนเจ้าเล่ห์อย่างยอมแพ้ และแน่นอนว่าถูกแขนแกร่งรวบตัวเข้ามากอดไว้ทันที
“ ขอโทษนะที่ใจร้อนอีกแล้ว ... ยังเจ็บอยู่รึเปล่า? ”
ใบหน้าหล่อจัดก้มลงกระซิบแนบหู มือก็รวบเอามือเล็กทั้งสองข้างมากุมไว้ เกลี่ยปลายนิ้วไปมาเบาๆ … หัวกลมค่อยๆเอนซบลงบนอกกว้างอย่างรู้งาน ลมเย็นๆที่พัดมาทำให้กลุ่มผมสีสว่างสะบัดพลิ้ว หอบกลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวจากร่างเล็กผ่านไปให้เจ้าของอ้อมกอดได้หลงใหล จมูกโด่งจึงได้โอกาสซุกลงบนเส้นผมนุ่มละเอียดแล้วสูดกลิ่นไอที่เขาหลงรัก
“ ก็ .. ไม่เจ็บแล้วล่ะ ”
แล้วทั้งสองคนก็ปล่อยให้ละอองบรรยากาศในคืนคริสมาสต์โอบอุ้มพวกเขาเอาไว้ ภายใต้ท้องฟ้าสีเข้มที่สะท้อนประกายของหมู่ดาว ร่างสองร่างส่งมอบความอบอุ่นให้แก่กันและกัน..
และมันคงจะเป็นอะไรที่โรแมนติกมาก หากไม่ติดว่า ..
“ ยูช๊อนนนน!!! .. เอามือนายออกไปจากเสื้อชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!! .... อ๊ะ!.. นั่นๆๆๆๆ ... ถึงบ้านเด็กดีคนสุดท้ายของปีนี้แล้วววว~!!! ”
ทุลักทุเลกันน่าดูชมกว่าจุนซูจะเอาตัวรอดดิ้นหลุดออกมาจากเงื้อมมือมารแล้วชี้โบ๊ชี้เบ๊เรียกให้ซานต้าหนุ่มจอดรถอย่างกระตือรือร้น พยายามสุดชีวิตที่จะส่งผ่านคำพูดทางแววตา … ‘ ทำงานซะ! ปาร์คยูชอน!!! ’
ร่างสูงถอนหายใจเบาๆด้วยความเสียดายสุดซึ้ง ขณะที่บังคับพาหนะคู่ใจให้ร่อนลงจอดบนหลังคาบ้านอย่างนิ่มนวล
“ ของขวัญเยอะตามเคยนะเจ้าเด็กนี่ ”
เสียงทุ้มเบสเปรยขึ้นมาเมื่อเห็นปริมาณของขวัญพิศวาสจากบรรดานูนาซึ่งเรียกตัวเองว่า ‘ปริ๊นชิมแฟนคลับ’จำนวนสามถุงใหญ่ที่ถูกหยิบขึ้นมาวางเคียงกันกับของขวัญตัวจริงถุงกระจ้อยที่เจ้าตัวขอไป ... มันจะอะไรกันนักกันหนากะเด็กคนนี้นะ? -*-
“ แหงล่ะ~ … ชางมินน่ะหล่อเลือดสาดปานนั้นแถมยัง .. โอ้โห! … ปีนี้ก็สูงขึ้นอีกแล้วเหรอเนี่ย!! …. ขนาดนอนผมยุ่งๆอย่างนี้ยังดูดีเลยอ่ะ ... เซอร์ชะมัดเลยน้า~ ^ ^ ”
อะแฮ่ม! … ออกนอกหน้าเกินไปหน่อยไหมคิมจุนซู? ได้ข่าวว่าที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้น่ะแฟนนะครับ!!!! =___=+
และราวกับว่ารู้สึกได้ถึงรังสีหึงหวงที่แผ่ขยายเป็นวงกว้างอยู่รอบๆตัว เจ้าตัวเล็กก็เลยรีบหยิบเอากล้องดิจิตอลขึ้นมา ตาคมก้มมองอุปกรณ์ในมือคนรักที่อัพเกรดจากเมื่อปีที่แล้วอย่างสิ้นเชิงแล้วถึงกับผงะถอยหลังไปสองก้าว
กล้องสีดำวาววับตัวใหญ่ พ่วงด้วยเลนส์ซูมระดับเทพ แถมนั่น!! … ขาตั้งกล้องอเนกประสงค์!!!!!! =<>=
“ ไปเอามาจากไหนเนี่ยจุนซู!!? ” ถามขึ้นทั้งๆที่ปากยังพะงาบๆอยู่อย่างนั้น
“ อ๋อ! เนี่ยเหรอ ... พอดีพวกสาวๆเขาอยากได้รูปชางมินชัดๆน่ะ ... แบบว่าเอาให้เห็นไรขนกันไปเลย ก็เลยช่วยกันลงขันซื้อเจ้านี่มาให้ชั้นถ่ายรูปน้องเขา .. ”
“ แล้วนั่น ... ถุงนั่นล่ะ ..... นายเอามาทำอะไรอ้ะ? ” นิ้วยาวชี้ไปที่ถุงพลาสติกเล็กๆในมืออีกข้างของสุดที่รัก
“ อันนี้น่ะเหรอ ... เค้าฝากมาเก็บเศษผมของชางมินน่ะ .. เห็นว่าจะเอาไปใส่ในตุ๊กตาอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ ... ประหลาดดีเนาะยูชอน ^ ^ ” อธิบายด้วยหน้าตาใสซื่อ
แม่จ้าว!!!! มันจะหมกมุ่นอะไรกันขนาดนั้นครับ!!! … นี่มันระดับอาชญากรรมแล้วนะเฟร้ยยย!!!!!
“ อาวว~ล่ะ …. เรียบร้อย! …. หวา~ เด็กอะไรก็ไม่รู้หล่อเป็นบ้า! อย่างนี้ปีหน้าเจ้าหนูน้อยต้องมีแฟนคลับเพิ่มขึ้นเป็นกระตั้กแหงๆเลย ”
ในระหว่างที่ช่างภาพจำเป็นกำลังเก็บข้าวของเข้ากระเป๋า ร่างสูงก็ค่อยๆสืบเท้าเข้าไปยืนข้างเตียงนอนของเด็กชายชิมชางมิน นัยน์ตาคมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาเกินวัยที่(ดูเหมือนว่าจะ)หลับสนิทอย่างพิจารณา
“ นี่ จุนซู ”
“ หือ? ”
“ เจ้าเด็กนี่เหงื่อตกล่ะ =__=^ ”
“ หืมม~ ไหนๆๆ ... อ้าว! ไหงงั้นล่ะ? เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยนี่นา ... หรือว่าชางมินไม่สบายอ่ะยูชอน!! ”
จุนซูกระวนกระวาย มือเล็กหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าสีเข้มในกระเป๋าเสื้อโค้ทขึ้นมาซับเหงื่อบนใบหน้าคมอย่างห่วงใยตามประสาคนช่างเอาใจใส่
“ หึหึ ... แต่ชั้นว่าเพราะหมอนี่ไม่ได้หลับต่างหากล่ะ .... ระวังไว้ให้ดีก็แล้วกันชิมชางมิน ... มีคนพิสวาศเยอะๆก็ใช่ว่าจะดีไปซะหมดหรอกนะ ... ไม่เคยมีใครสอนรึไงว่าไม่ให้กินขนมของคนแปลกหน้า โดนของเข้าแล้วอย่ามาเสียใจทีหลังล่ะเด็กน้อย~ ”
ประโยคหลังๆเหมือนจะจงใจพูดให้คนหลับฟังโดยเฉพาะ
“ ไปกันเหอะจุนซู ”
“ อ่า ... แต่ชางมินเขา ... ”
“ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ... หมอนี่แข็งแรงจะตายไป ”
“ จริงเหรอ ... งั้น .... งั้นก็หายไวๆนะชางมิน ”
.
.
.
.
.
คิมจุนซูรู้สึกแปลกใจเป็นล้นพ้น เขาไม่เจอยูชอนอีกเลยตั้งแต่กลับมาถึงคฤหาสถ์ ซึ่งคนหล่อให้ข้ออ้างว่าจะขอเคลียร์งานเอกสารที่ยังเหลืออีกนิดหน่อยให้เสร็จก่อน ซานต้าจอมเจ้าเล่ห์ไม่ได้เข้ามานัวเนียเพื่อทวงถามคำสัญญาแลกเปลี่ยน ‘ 10รอบและชองยุนโฮ ’ ที่เคยตกลงกันไว้ตอนที่ร่างเล็กขอให้คนรักจับหมีน้อยใส่ถุงไปประเคนให้แจจุง ... เรื่องนี้ดูยังไงยูชอนก็มีแต่ได้กับได้ ... แล้วทำไม?? .. คนอย่างยูชอน!ปาร์คยูชอนเนี่ยนะ!! จะแยกงานกับเรื่องส่วนตัวได้!!!! =[]=
นิ้วเรียวจิ้มๆลงบนกลับปากอิ่มสีระเรื่อของตนอย่างที่ชอบทำเวลาใช้ความคิด แก้มนุ่มนิ่มพองลมน้อยๆ ขณะที่คิ้วได้รูปขมวดมุ่นจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์ ... นั่งเงียบอยู่แบบนั้นได้ไม่ถึงสิบวินาที และแล้วเจ้ากวางน้อยก็ทุบกำปั้นลงบนฝ่ามืออีกข้างอย่างเพิ่งคิดได้
… แล้วเราจะมานั่งเครียดไปทำไมวะ?! =o=^ …
ว่าแล้วก็รีบกระโดดผล็อยลงจากโซฟาตัวยาวแสนอบอุ่นหน้าเตาผิง ตาเรียวใสเหลือบซ้ายแลขวาด้วยท่าทางระแวดระวัง และเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีแม้แต่เงาหัวไก่ๆของคนจอมหื่น มุมปากอิ่มก็ยกยิ้มกว้าง
คืนนี้คิมจุนซูมีโอกาสรอดแล้วเว่ยยยย~ อิยะฮ่าฮ่า!!!! ^[]^
“ คุณจุนซู ”
เฮือกกกกก~
กำลังจะออกตัววิ่งสี่คูณร้อยไปหาที่ซ่อน เจ้าตัวเล็กก็แทบหน้าคะมำจากเสียงเรียกที่ฟังดูไม่เบานักทางด้านหลัง แล้วก็ต้องถอนใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก
“ มินโฮนี่เอง ... มีอะไรเหรอ? ”
เสียงแหบถามออกไป แต่พอได้เห็นอาการหลบสายตา มือไม้พันกัน และหูแดงๆคู่นั้น จุนซูก็ร้องอ้อ มือเล็กควานหาของที่อีกฝ่ายต้องการในกระเป๋าสะพายของตนที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟาตัวเดิมโดยที่ไม่ต้องถามต่อให้มากความ และจัดการยื่นสิ่งนั้นให้กับเอลฟ์หนุ่มตัวสูงพร้อมรอยยิ้มเริงร่า
“ อ่ะนี่! … รูปถ่ายชอมชางมินชุดพิเศษแบบระยะซูเปอร์เทอร์โบซูมดูมดูม~ และ อ่า ... เส้นผมสามเส้นที่ตกอยู่บนพื้นข้างเตียงที่นายสั่งไป ”
มินโฮรับของที่ว่าไปถือไว้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทั้งที่ภายในใจแทบจะไชโยโห่ร้องน้ำตาไหลพราก
“ ขอบคุณมากครับคุณจุนซู ”
“ สบายมากน่า~ เรื่องแค่นี้ ... จริงสิ! ว่าจะถามอยู่เหมือนกัน ... นายจะเอาผมน้องเค้าไปไปใส่ในตุ๊กตาผ้าที่นายเย็บวันก่อนใช่ป่ะ ... ทำไมอ้ะ??? ”
ร่างเล็กเอียงคอถามหน้าซื่อ มินโฮอมยิ้มกรุ้มกริ่มชนิดที่ว่าไม่เคยมีใครพบใครเห็นมาก่อน แต่ท่าทางเจ้าเล่ห์แบบนี้ก็มีให้เห็นได้ทุกครั้งไปยามที่หัวข้อสนทนาเป็นอะไรก็ตามที่มีชื่อชิมชางมินเข้ามาเกี่ยวข้อง .. และเชื่อหรือไม่! มินโฮคนนี้ล่ะ .. ผู้ก่อตั้งกลุ่มแฟนคลับปริ๊นชิมเชียวนะ!! .. เรียกได้ว่าตัวพ่อของจริง!!!!
“ เรื่องนั้น ... เอาเป็นว่าถ้าได้ผลเมื่อไหร่ผมจะบอกคุณจุนซูเป็นคนแรกเลยก็แล้วกันนะครับ ^ ^ ”
“ หือ?? … ได้ผล? ….. ได้ผลอะไรอ่ะ?? … … เดี๋ยวสิมินโฮ! .. ว้า ไปซะแล้ว~ ”
นัยน์ตาสีอ่อนมองตามแผ่นหลังเอลฟ์หนุ่มไปอย่างไม่เข้าใจอะไรนัก ... แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเหอะ! … .. ตอนนี้สิ่งที่ควรคิดคือจะไปซ่อนที่ไหนดีต่างหากล่ะ!!! >___<
จุนซูวิ่งบ้างบินบ้าง ออกห้องนู้นเข้าห้องนี้ให้วุ่นไปหมด ด้วยตัดสินใจไม่ถูกซักทีว่าจะเลือกห้องไหนเป็นหลุมหลบภัย อ๋า~!!! … ชักช้าจริงจุนซูเอ๊ย! .. เดี๋ยวยูชอนทำงานเสร็จกันพอดี ... หือ?
จมูกรั้นส่งเสียงฟุดฟิดยามที่เจ้าตัวเล็กตั้งอกตั้งใจหลับตาดมกลิ่นหวานๆหอมๆแสนคุ้นเคยที่ลอยมาตามลม พลันตาเรียวก็เบิกขึ้นอย่างตื่นเต้นสุดขีด
“ มะพร้าว!!!!!!! ”
ชัวร์ซะยิ่งกว่าชัวร์ กลิ่นนี้ไม่ผิดแน่ๆ! ผลไม้หอมหวานมันอร่อยสุดโปรดของเขาเชียวนะ .. มะพร้าว มะพร้าว มะพร้าวววว~!! ^o^
โดยไม่ต้องยั้งคิดเพียงเสี้ยววินาที ร่างเล็กลอยตุ๊บป่องไปตามกลิ่นเย้ายวนนั่นอย่างล่องลอย หลับตาพริ้มปล่อยให้จมูกนำทางไปแต่โดยดี ลิ้นก็เลียริมฝีปากแผล็บๆด้วยอารมณ์เคลิ้มฝัน
ฟุ่บ
ปัง! .. คลิ๊ก~
“ อื๋อ?? ”
ตาเรียวกระพริบปริบๆ จับต้นชนปลายไม่ถูกแต่ก็รู้สึกถึงลางไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ถ้าฟังไม่ผิดหลังจากที่เขาก้าวเข้ามาในห้องมะพร้าว(?)แล้วได้ยินเสียงปิดประตูตามหลัง คลับคล้ายคลับคลาว่าจะได้ยินเสียงล็อคประตูเล .. ย ..... เฮ้ยยย~!!! Holy Shit!!!!!!! …
“ ยูช๊อนนน!!!!! =[]= ”
เป็นปาร์คยูชอนนั่นเองที่ยืนหลบอยู่ในมุมมืดหลังบานประตู ในมือใหญ่มีสิ่งประดิษฐ์ชิ้นเล็กๆสีเงินวาวที่กระทั่งควายยังเดาได้ว่าเป็นกุญแจห้องนี้แน่นอน ... ร่างสูงอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าซึ่งถูกปลดกระดุมไปเสียครึ่งแลดูเซ็กซี่ไม่บันยะบันยัง กางเกงแสล็คเนื้อดีสีดำสนิทสุดแสนจะบ่งบอกถึงความมีคลาสของคนใส่ ในมืออีกข้างถือแก้วไวน์เอาไว้พลางหมุนไปมาอย่างสุนทรีย์ พอเลื่อนระดับสายตาขึ้นไปก็ได้เห็นเส้นผมสีดำสนิทที่เปียกชุ่มจรดปลายผมซึ่งยังคงมีน้ำหยดแพรวพราว ประกอบกับรอยยิ้มมุมปากอิ่มแดงเจ่อและสายตาสื่อความหมายชนิดที่ว่าไม่เห็นหัวใครนอกจากคิมจุนซูสุดสวาท
. . . . =O=
ชิหายตายหองกันแล้ว!!! … นี่มันยูชอนในโหมดคึกสุดๆไปเลยนี่หว่า!!!!!! TT[]TT
เสียงกลืนน้ำลายของกวางน้อยดังให้ได้ยินในห้องเงียบสงัด ร่างเล็กหันซ้ายหันขวาหาทางหนีที่ไล่ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับหน้าต่างบานใหญ่ที่แง้มเปิดอยู่เล็กน้อย แล้วจึงตัดสินใจ ...
“ เหอ?? ”
อุทานออกมาอย่างงงสุดชีวิต แต่ยังไม่ต้องเอ่ยปากถาม เสียงทุ้มที่แหบพร่ากว่าปกติก็ตอบคำถามนั้นให้อย่างรู้ทัน
“ หนีไม่พ้นหรอกน่าจุนซู~ … ” ร่างสูงยิ้มกริ่ม ค่อยๆย่างสามขุมเข้าหาคนที่ยืนแข็งอยู่กลางห้อง “ ห้องนี้น่ะ ชั้นสั่งให้คนออกแบบมากักเก็บสนามแม่เหล็กไว้หมดแล้ว ... ยังไงก็ตาม สรุปก็คือว่า มันจะทำให้นาย บิน-ไม่-ได้ นั่นเอง~ ^ ^ ”
จุนซูอ้าปากค้าง พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
นี่มันลงทุนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยยยย!!!!
ตัวเล็กสูดลมหายใจ พยายามยิ้มสู้และไกล่เกลี่ยด้วยเหตุผล
“ เอ่อ .. ยูชอน คือ ถ้างั้น .... เมื่อเช้าถึงเย็นนายทำไปห้ารอบแล้วใช่ป่ะ .. งั้น งั้น ... ก็เหลืออีกแค่หะ .. ”
“ อะไรกัน อะไรกัน? เรื่องนั้นชั้นไม่นับหรอกนะ ^ ^ ปกติเราก็ทำกันประมาณนั้นอยู่บ่อยๆนี่นา พวกนั้นก็แค่ออเดิร์ฟเองนะที่รัก ”
เฮ่ยยย!!!!! อารายน๊าาาา~!!!!?? =[]=
“ เพราะฉะนั้น .... ราตรีนี้ .. สิบรอบถ้วนนะจ๊ะเบ่บี๋~ ”
“ ม๊ายยยยยยยยย!!!!!!! TT[]TT ”
.
.
.
.
.
:: แถม ::
ณ อีกฟากฝั่งหนึ่งของตัวคฤหาสถ์
ร่างสูงสง่าของมินโฮกำลังนั่งหลับตาขัดสมาธิอยู่บนพื้นห้องมืดสลัว ล้อมรอบด้วยเส้นช็อล์กสีขาวที่ขีดเป็นวงกลมซึ่งเต็มไปด้วยอักขระโบราณละลานตา ปากอิ่มพึมพำเป็นภาษาแปลกๆซ้ำไปซ้ำมา ฉับพลัน .. เปลวเทียนที่วูบไหวก็ดับลงโดยปราศจากเสียงลมพัด ส่งผลให้ทั้งห้องมีแต่ความมืดสนิท รอยยิ้มสมใจเผยให้เห็นบางๆ ก่อนที่เอลฟ์หนุ่มจะสะบัดผ้าคลุมสีดำกำมะหยี่ยืนขึ้นเต็มความสูง
มือใหญ่ทั้งสองข้างยกตุ๊กตาผ้าที่ดูคุ้นตาขึ้นมามอบจุมพิตตรงตำแหน่งหน้าผากอย่างทะนุถนอม นัยน์ตาประกายทองชวนหลงใหลฉายแววประหลาด หากตราตรึงยิ่งนัก
“ แอปบรา, แอปบรา-คาแดปบร่า~ จงรัก จงหลง ... ชิมชางมิน ”
“ ฮัดเช่ยยยย!!!!!!!! ”
อีกซีกหนึ่งของเส้นขอบฟ้า เด็กชายชิมชางมินผู้กำลังนั่งพิจารณากองขนมกองโตที่ได้รับมาอย่างเคร่งเครียดจามออกมาเสียงดังลั่น ก่อนความรู้สึกเสียวสันหลังวาบจะตามมาอีกระลอก เด็กน้อยหดขากอดตัวเองแน่น สอดส่ายสายตามองไปรอบๆห้องอย่างระแวง และเมื่อเห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวผิดปกติใดๆ เจ้าหนูก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ คิดมากไปเองล่ะมั้งเรา ... เฮ้อ! เพราะพี่ยูชอนแท้ๆเลย ดันพูดอะไรพิลึกแบบนั้นออกมาได้ ... ทำเอาเสียศูนย์ไปเลยแฮะ ... เลิกคิดๆๆๆ ”
ชางมินตัดสินใจปัดความคิดฟุ้งซ่านที่เล่นงานเขามาตลอดสองสามชั่วโมงที่ผ่านมาออกไปให้สิ้น ให้ความมั่นใจแก่ตัวเองว่าเรื่องมนต์ดำศาสตร์มืดที่คุณซานต้าตัวดีพูดไม่มีอยู่จริงบนโลก และเริ่มลงมือแกะห่อขนมขึ้นมาเลือกอย่างอารมณ์ดี
“ เจ๋ง! ปีนี้ก็เป็นขนมไฮโซอีกแล้วเหรอเนี่ย!! … นูนาคนนี้นี่ใจป้ำจริงๆเลยน๊า~ ชางมินชอบที่สุดเลยย!! ^o^ … หือ? .. คราวนี้มีการ์ดแนบมาด้วย แปลกแฮะ ทุกทีไม่เห็นจะมี .. ”
มือเรียวข้างที่ว่างเว้นจากการยัดขนมเข้าปากจัดการคลี่การ์ดสีม่วงเงาวับออกอ่านอย่างสนใจใครรู้ .. ก็แหม! รายนี้น่ะ แม่ยกตัวยงของปริ๊นชิมเลยนะคร๊าบบ~ ต้องใส่ใจกันหน่อย!
“ ชเวมินโฮ ”
ตึก ตึก ..
ชางมินชะงัก ยกมือขึ้นกุมหน้าอกด้วยความรู้สึกแปลกหลาดซึ่งเขาเองบอกไม่ถูก
“ เอ .. ไหงอยู่ๆหัวใจก็เต้นแรงงี้ล่ะเนี่ย? …. หรือว่า!!!!! ”
เด็กน้อยทำตาโต มองการ์ดสลับกับขนมในมือไปมาอย่างรวดเร็ว
“ หรือว่าเป็นเพราะเรากินของที่มีคลอเรสเตอรอลสูงเกินไป!!!! … อ๊ากก! ไม่นะ~!! … หลอดเลือดอุดตัน โรคหัวใจ ความดันโลหิตสูง เบาหวาน โรคอ้วนนนน~!!! ”
เสียงแหลมร้องครวญครางอย่างทรมาน หัวใจเหมือนถูกบีบรุนแรง ... ให้ชางมินสอบตกยังดีกว่าห้ามกินขนมซะอีก!!! … พระเจ้าครับ พี่ยูชอนครับ ... ปีหน้าชางมินขอยาลดคลอเรสเตอรอลกับอินซูลินเป็นของขวัญนะครับ~!!! TT^TT
หึหึหึ ..
.. แอปบรา, แอปบรา-คาแดปบร่า~ จงรัก จงหลง ..
:: The End ::
| Create Date : 12 มกราคม 2554 | | |
| Last Update : 12 มกราคม 2554 18:29:20 น. |
| Counter : 193 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
ตอนที่ 1
Title : My Reindeer
Author : Anatomy2125
Couple : YooSu
Rate : G
Talk ::ฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชาย หากผู้ใดไม่ชอบ ไม่ใช่ รับไม่ได้ กรุณากด X ปิดหน้าต่างนี้และจากไปอย่างสงบด้วยนะคะ ^ ^
' Special Yoosu Short fiction for every Christmas Day '
ตอนที่หนึ่ง (จบในตอน)
เกล็ดละอองน้ำแข็งสีขาวสะอาดตา ค่อยๆโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าสีเข้มทะมึนยามค่ำคืน พร้อมๆกับไอบางๆของฤดูหนาวที่กระจายไปทั่วบรรยากาศ
ตึกสูงระฟ้า ร้านค้า ร้านอาหาร ร้านเบเกอรี่ ตึกแถว บ้านหลังเล็ก…..หรือแม้กระทั่งโรงเรียนประถม ต่างก็ถูกประดับประดาไปด้วยรวงไฟหลากสีละลานตา ต้นคริสต์มาสต้นใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางจัตุรัสของกรุงโซล ขนาดของมันสามารถทำให้มองเห็นได้จากในระยะไกลลิบ…ราวกับว่าเมืองทั้งเมืองถูกเนรมิตให้กลายเป็นดินแดนอัศจรรย์ในนิทานปรัมปรา
‘ Dashing through the snow
in a one-horse open sleigh
through the fields we go
laughing all the way. ’
เสียงดนตรีประจำเทศกาลที่คนทั้งโลกรอคอยดังคลอไปทั่วทุกหนแห่งในนครแห่งเกาหลีใต้ที่ไม่เคยหลับใหล เด็กน้อยที่ออกมาเดินเล่นดูงานไฟตระการตากับพ่อแม่ต่างพากันส่งเสียงร้องตามเนื้อเพลงไป ผิดบ้างถูกบ้างตามประสา เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากเหล่าผู้ใหญ่ที่เดินสวนไปมาระหว่างทางได้เป็นอย่างดี
เหนือขึ้นไปจากพื้นเบื้องล่าง บนยอดของตึกที่สูงที่สุดในย่านธุรกิจนี้ ปรากฏให้เห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มในชุดแดงสดตั้งแต่หัวจรดเท้ายืนอยู่หมิ่นเหม่อย่างน่าหวาดเสียวตรงขอบระเบียงกั้นของดาดฟ้า ถึงแม้ลมหนาวจะพัดผ่านมาแรงเพียงใด แต่ร่างนั้นก็หาได้มีความหวั่นไหวไม่ ริมฝีปากอิ่มที่แย้มรอยยิ้มบางๆนั้นยังคงสีสดอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับว่า ความหนาวเหน็บของไอหิมะไม่สามารถสัมผัสกับอนูผิวขาวของเขาได้
โดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว จู่ๆชายหนุ่มก็รู้สึกถึงแรงฉุดไม่เบานักตรงชายเสื้อโค้ทตัวยาวของตน กระนั้นสิ่งที่คนในชุดแดงแสดงตอบกลับไปก็เป็นเพียงแค่รอยยิ้มบางๆเช่นเดิม จะมีสิ่งที่ผิดไปจากเคยก็คงจะเป็นประกายระยับในดวงตาสีดำทรงเสน่ห์ที่ฉายชัดออกมาอย่างชัดเจน เมื่อแก้วตาสะท้อนเห็นภาพเจ้าของมือเล็กๆเจ้าของแรงที่ฉุดเขาเมื่อครู่
“ เดี๋ยวก็ได้ตกลงไปตายหรอก….ทำอย่างกับตัวเองบินได้งั้นแหละ ”
เสียงแหบทว่าแสนหวานน่าฟังนักในความรู้สึกเอ่ยมาขึ้นดุๆ แต่สีหน้าจริงจังที่ฉาบบนใบหน้าหวานซึ้งนั้นกลับไม่ได้ทำให้คนมองรู้สึกกลัวเลยสักนิด ตรงกันข้าม คนถูกดุกลับพ่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเอ็นดูในท่าทางเป็นห่วงแสนน่ารักนั่น ก่อนจะยอมกระโดดลงมาจากระเบียงแต่โดยดี
ขายาวก้าวพาเจ้าของมันไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าร่างเล็กในชุดเสื้อโค้ทสีขาวคลุมไปจนถึงเข่ากับกางเกงยีนส์ขายาวสีทึม มือใหญ่ทาบลงไปบนหมวกไหมพรมถักแบบปิดหูสีเหลืองอ่อนที่เจ้าของตัวน้อยใส่สวมทับกลุ่มผมนุ่มสีทองสว่างเอาไว้ แล้วรั้งศีรษะทุยให้เข้ามาใกล้จนหน้าผากโขกกันเบาๆ กลีบปากอิ่มแย้มรอยยิ้มอีกครั้ง
“ จะกลัวทำไม ก็มีนายอยู่ทั้งคน ”
จบประโยคดวงหน้าหวานของคนตัวเล็กก็พลันระเรื่อสีขึ้นมาอย่างน่ามอง จนคนพูดอดใจไม่ไหว จึงต้องขโมยจูบเข้าที่แก้มใสไปเสียหนึ่งที
“ ยูชอน!! ”
มือเล็กดันร่างสูงออกห่าง ขณะที่อีกข้างที่เหลือก็กุมแก้มขาวที่ถูกฉวยโอกาสไว้ ตาเรียวหรุบมองพื้นหินที่ปกคลุมไปด้วยกองหิมะอย่างเขินอาย น่ารักน่าเอ็นดูเสียจนคนมองแทบจะยั้งใจไว้ไม่อยู่
“ ทำท่าแบบนั้น เดี๋ยวก็จับกดตรงนี้ซะหรอก ”
คราวนี้นัยน์ตาสีอ่อนเบิกขึ้นอย่างตกใจ ร่างเล็กรีบละล่ำละลักปฏิเสธพัลวัน
“ มะ…ไม่เอาแล้วนะ…แค่เมื่อคืนก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วอ่ะ….ยูชอนอา~….วันนี้เราต้องทำงานนะ ”
“ งั้นก็แสดงว่าถ้าเสร็จงานแล้ว…..ก็ทำได้ใช่ไหมล่ะ ”
ไม่พูดเปล่า ใบหน้าคมคายยังโน้มลงไปใกล้จนริมฝีปากแทบจะติดกัน ลมหายใจอุ่นๆที่ส่งผ่านออกมาเป็นไอขาวไล้เลียปรางแก้มของคนตัวเล็กจนผิวขาวๆถูกระบายไปด้วยสีจัดขึ้นมาอีกรอบ
“ ไม่ตอบ…แสดงว่าไม่ปฏิเสธใช่มั๊ยจุนซู ”
“ ไม่ใช่ซะหน่อย!! ”
จุนซูแหวขึ้นมาทันควันก่อนจะใช้มือยันใบหน้าหล่อจัดทว่าระดับความหื่นก็จัดไม่แพ้กันให้ออกห่างไปอย่างแรงจนหน้าหงาย ปากเล็กยู่ใส่คนหลงตัวเองอย่างขัดใจ
“ ใครจะไปยอมให้นายทำกัน ”
“ นายไง ^ ^ ”
“ -////- ” ……เออ! ก็คงมีฉันคนเดียวนี่แหละ
ร่างเล็กไม่ตอบอะไร เมื่อคำตอบของอีกคนช่างแทงใจดำเสียเหลือเกิน จึงได้แต่พ่นลมหายใจฟุดฟิดใส่คู่สนทนาแล้วสะบัดหน้าแดงๆหนีไปอีกทาง
บ้าชะมัดเลย….อย่ามาทำเป็นรู้ทันนักได้ไหมเล่า ปาร์คยูชอน!! >///<
.
.
.
.
.
‘ Bells on bob-tail ring
making spirits bright
what fun it is to ride and sing
a sleighing song tonight. ’
“ สวยจังเลยย~ ”
“ จุนซู! อย่าซนสิ…กลับมานั่งดีๆซะ ”
“ เรื่องอะไรเล่า….ยังไงชั้นก็ไม่ตกลงไปหรอกน่า….มีหน้าที่ขับก็ขับไปสิยูชอน ”
“ แต่ชั้นอยากให้นายมานั่งข้างๆนี่นา~ ”
เสียงทุ้มเอ่ยอ้อนแถมท้ายด้วยการส่งสายตาเว้าวอนมาให้ ทำเอาร่างเล็กที่กำลังลอยคว้างเล่นกับละอองหิมะอยู่กลางอากาศไปพลางชมวิวเบื้องล่างอย่างสนุกสนานไปพลางชะงักกึก
..ลอย..
ใช่….ตอนนี้จุนซูกำลังลอยอยู่เหนือพื้นดิน เป็นการต้านกฎแห่งแรงโน้มถ่วงชนิดที่ว่าถ้าท่านเซอร์ไอแซ็คมาเห็นคงต้องร้องโอ้มายก็อดกันเลยทีเดียว
แต่จะแปลกอะไรเล่า….กวางเรนเดียร์ของซานต้าน่ะ….ก็ต้องบินได้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?
หรือถ้าจะให้แปลกก็คงไม่ใช่เขาหรอก…คงเป็นคุณชายจอมหื่นที่กำลังนั่งส่งสายตาหวานเยิ้มหยดย้อยมาให้นี่ต่างหาก
ก็มีซานตาคลอสประเทศไหนบ้างล่ะที่ใช้รถเปิดประทุนเหาะได้แทนที่จะขับเลื่อนน่ะ!!
ใบหน้าน่ารักเหลือบมองคนขี้อ้อนที่นั่งอยู่บนรถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงแปร๋นแหรน นัยน์ตาใสหรี่มองน้อยๆอย่างไม่ใคร่ไว้ใจนัก
“ แค่นั่งอย่างเดียวนะ ”
“ แค่นั่งอย่างเดียวสิ ”
“ ฮื่อ~….งั้นก็ได้ ”
จุนซูก็ตัดสินใจทิ้งตัวนั่งบนเบาะหนังสีเข้มข้างๆยูชอนตามคำขอ และในวินาทีที่ร่างเล็กนั่งจุ้มปุ๊กลงมานั่นเอง ท่อนแขนแกร่งของคนขับรถก็ตวัดรวบเอวบางเข้าหาตัวแล้วกอดกระชับไว้แนบแน่นชนิดที่ดิ้นเท่าไรก็คงไม่หลุด คนเสียเปรียบจึงได้แต่ร้องโวยวายดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนนั้น
“ ปล่อยน๊า~ ยูชอนขี้โกหกกกก!! ”
“ อยู่นิ่งๆสิจุนซู….ถ้าชั้นไม่จับไว้อย่างนี้เดี๋ยวนายก็ได้หนีไปอีกน่ะสิ ”
“ ยูช๊อนนนนน~ ”
ปากบางเบะออกเล็กน้อยอย่างขัดใจ แต่สุดท้ายเจ้ากวางน้อยก็ยอมปล่อยให้ซานต้ารูปหล่อได้โอบกอดอย่างสมใจอยาก
ก็ไม่ได้ตามใจหรอกนะ…แต่เพราะอยู่แบบนี้มันอุ่นดีต่างหาก -////-
.
.
.
.
.
‘ Jingle bells, jingle bells
jingle all the way,
oh what fun it is to ride
in a one-horse open sleigh ’
“ ไหนๆ…..อืมม….เด็กดีคนที่ 297….คิมแจจุงเมืองชุงนัม ”
“ คิมแจจุง….เอ….คิมแจจุง….อ๊ะ!เจอแล้วว~….เอ้าฮึบ!!! ”
“ เอ้อ….จุนซู…ไหวรึเปล่า ”
เสียงทุ้มติดจะกังวลเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ยูชอนหันกลับไปมองร่างเล็กที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากอยู่กับถุงของขวัญใบยักษ์บนเบาะด้านหลัง ดูท่าว่าของขวัญของเด็กแจจุงนั่นคงจะหนักพอดู เจ้าตัวเล็ก
ของเขาถึงได้แทบจะมุดเข้าไปในถุงทั้งตัวอยู่รอมร่อ
“ ไหวๆๆๆ…..อึ๊บ!...ฮ๊า~….สำเร็จ!!.....อุหวา~ ใหญ่ชะมัดเลยอ่ะ ”
จุนซูยิ้มร่าอย่างภูมิใจในผลงาน มือเล็กข้างหนึ่งยกขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากก่อนจะปีนป่ายกลับมานั่งด้านหน้าพร้อมๆกับห่อของขวัญชิ้นโตที่เกือบจะใหญ่เท่าๆกับคนถือตัวเปี๊ยก
“ จุนซูอา~ ไอ้ถุงนี่มันใหญ่เป็นบ้า….ชั้นมองไม่เห็นหน้านายเลยอ่ะ ToT ”
ยูชอนพูดเสียงกระเง้ากระงอดเหมือนจะน่ารักเสียเต็มประดา เมื่อตอนนี้ที่ข้างๆเขาถูกแทนที่ด้วยถุงของขวัญสีสดขนาดมหึมาในขณะที่ทับร่างเล็กๆของจุนซูซะมิด
“ -*- ปัญญาอ่อนน่ายูชอน นายจะมามองหน้าชั้นทำไมเล่า ”
“ จุนซูอา~ ”
“ อะไรอีกล่ะ ”
“ ชั้นคิดถึงนายยยย~ ”
“ เว่อร์น่า =o= ”
“ จริงๆนะ…ไม่ได้เห็นหน้านายแค่วินาทีเดียวชั้นก็เฉาตายแล้ว > < ”
“ แหวะ! ”
“ ใจร้ายชะมัดนายเนี่ย…..ว่าแต่ว่าไอ้ที่อยู่ในถุงนี่มันคืออะไรอ่ะ ”
“ ไม่เห็นต้องให้บอกเลยนี่ ของขวัญของเด็กชายแจจุงจะเป็นอะไรไปได้ ”
“ อย่าบอกนะว่าไอ้นี่คือตุ๊กตาหมีสีขาวอีกแล้วน่ะ?....ขออะไรเหมือนกันได้ทุกปีๆแถมยังเพิ่มขนาดขึ้นทุกครั้งอีกต่างหาก….พิลึกชะมัด.....เป็นเด็กผู้ชายซะเปล่าเล่นตุ๊กตาเป็นแต๋วไปได้ ”
“ เด็กก็ชอบตุ๊กตากันทั้งนั้นล่ะน่า…..อ๊ะ!นั่นๆๆ…ถึงบ้านแจจุงน้อยแล้วววว~ ”
รถสปอร์ตเปิดประทุนค่อยๆร่อนลงบนหลังคาบ้านหลังหนึ่งอย่างอุกอาจจนน่าแปลกใจว่าไม่มีใครเห็นหรือได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มเช่นนี้บ้างหรือไร……แต่ก็นั่นแหละ…..ความมหัศจรรย์ของคริสต์มาสอีฟ
“ ฮึบ!........อ่ะ…..เบาๆนะยูชอน ”
กวางน้อยลอยตัวอยู่กลางอากาศ ค่อยๆหย่อนร่างของซานต้าหนุ่มลงไปทางหน้าต่างห้องชั้นสองอย่างทุลักทุเลในท่าหิ้วปีก เนื่องจากรูปร่างที่เพรียวบางกว่าอีกคนบวกกับของขวัญชิ้นใหญ่ทำให้หากคิดรวมปริมาตรสุทธิแล้ว จุนซูต้องแบกรับน้ำหนักอยู่มากพอดู
ในที่สุด ยูชอนก็สามารถแทรกตัวผ่านเข้ามาในห้องนอนของแจจุงได้สำเร็จ แต่ก่อนที่ร่างสูงจะวางของขวัญถุงใหญ่ลงข้างเตียงหลังเล็กของเจ้าของห้อง ร่างเล็กๆของเด็กชายคิมที่ควรจะนอนหลับฝันหวานอยู่ก็เด้งพรวดขึ้นมาเกาะแขนซานต้าหนุ่มอย่างรวดเร็ว
“ จับได้แล้วววว~!! ”
“ เฮ้ยยยย!!! ”
“ ยูช๊อนนน~ ”
ตึง! …. โครมมมม!!!
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในระดับวินาที จุนซูผู้เฝ้ามองจุดเกิดเหตุจากริมหน้าต่างร้องเรียกร่างสูงอย่างตกใจ มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นปิดตาให้หลบพ้นจากภาพไม่น่ามองที่เจ้าตัวคาดการณ์ว่าจะเกิดขึ้นในลำดับต่อไป
“ นาย…..อยากตายมากใช่ไหมไอ้เด็กบ้า! ”
ยูชอนตวาดใส่ร่างน้อยที่นอนแปะอยู่บนตัวของเขาซึ่งแอ้งแม้งอยู่บนพื้นห้อง แจจุงเบะปากใส่พลางยันตัวขึ้นนั่งด้วยท่าทางที่คนหล่อคิดได้อย่างเดียวว่ามันช่าง……กวนตีน -*-
“ ถ้าชั้นรู้ว่าเป็นนายก็คงไม่ทำหรอก….ใครจะไปอยากกอดนายกันห๊ะ?......ที่ทำงี้ก็เพราะนึกว่าเป็นพี่จุนซูต่างหากล่ะ ไอ้ซานต้าปัญญาอ่อน!! ”
“ คิมแจจุง!!!!!! ”
“ ไม่เอาน่ายูชอน…..อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวป่ะป๊ากับม่ะม๊าของแจจุงก็ตื่นกันพอดี ”
เมื่อเห็นท่าว่าทั้งสองคนในห้องจะไม่มีใครยอมลดราวาศอกกันเป็นแน่แล้ว ร่างเล็กจึงรีบบินลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามาทำหน้าที่เป็นกรรมการห้ามยกให้ก่อนที่จะมีการลงไม้ลงมือกันซะก่อน = =;;;
“ อ๊า~…..พี่จุนซู๊~………คิดถึงจังเลยฮะ ^ ^ ”
ทันทีที่แจจุงเห็นคนที่เข้ามาใหม่ ร่างเล็กก็ตรงรี่เข้าไปกอดเอวอีกฝ่ายแถมด้วยการซุกใบหน้าสวยหวานเกินมาตรฐานเด็กชายเข้ากับหน้าท้องแบนราบของจุนซูอย่างออดอ้อน เป็นภาพที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก
………..
ซะเมื่อไหร่กันเล่า!!!!!!!! =[]=++
“ หยุดๆๆๆ…….แจจุง….ปล่อยจุนซูของชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะเฟร้ยเจ้าบ้า! ”
“ ใครว่าพี่จุนซูเป็นของนายกัน…..ของชั้นต่างหาก!!!! ”
“ ของชั้น! ”
“ ของชั้น! ”
“ ของชั้นเว่ยยย!!!! ”
“ ของช๊านนน~ ”
-______________- ;;;;;;;……..กรรมของคิมจุนซู
.
.
.
.
.
‘ A day or two ago
I thought I'd take a ride
and soon Miss Fanny Bright
was seated by my side ’
“ เด็กดีคนต่อไป ชองยุนโฮ…….เอ…..คนนี้ไม่คุ้นเลยแฮะ…..เพิ่งย้ายบ้าน?...อย่างนี้นี่เอง…..เพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ในเขตรับผิดชอบของเราสินะ….มีเด็กใหม่เข้ามาแล้ว ดีจังเลยเนอะยูชอน…….ยูชอน? เป็นอะไรไปอ้ะ?? ”
ร่างสูงผู้คุมพวงมาลัยรถเพียงแค่มองกลับไปด้วยหางตา แต่เมื่อเห็นท่าทางเอียงคอถามและสายตาใสซื่อบริสุทธิ์ดุจผ้าขาวที่มองเขาด้วยความเป็นห่วงอย่างเต็มเปี่ยมนั่นแล้ว……..
จับกดกลางอากาศซะเลยดีมั๊ยเนี่ยยยยย!!!! =[]=
“ เอ้อ…..เปล่า….ก็แค่..... ” แค่อยากกด …. ฮึ่ยยยย~!! คิดแล้วโมโหเฟร้ย!!
“ หืม?.....อ๋อ! หรือเพราะหงุดหงิดที่ทะเลาะกับแจจุงอีกแล้วล่ะ…..อิยะฮ่ะๆๆ….พวกนายนี่ทะเลาะกันได้ทุกปีสิน่า ”
“ เพราะเด็กนั่นมันชอบมาลวนลามนาย…..ชั้นหวง!!! ”
“ ง่ะ….ยูชอนอา~….แจจุงแค่สิบขวบเองนะ ”
“ แต่หมอนั่นก็สูงพอที่จะจับนายกดได้แล้วกัน! ”
“ ยูช๊อนนนน~ ” ……เอะอะก็มีแต่เรื่องจับกดอย่างเดียวเลยนะนายนี่….ไอ้หื่นเอ๊ย!! >////<
ยูชอนกับจุนซูรู้จักแจจุงมาตั้งแต่เกิดแล้ว แต่แจจุงเพิ่งจะได้รับรู้การมีตัวตนของพวกเขาก็เมื่อสามปีที่แล้วนั่นเอง…..ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนกับการที่ซานต้าจะปรากฎตัวให้เด็กเห็น…….หรือก็คือ…ไม่ควรเกิดขึ้นนั่นแหละ!
เรื่องของเรื่องก็คือ……เพราะความซุ่มซ่ามของปาร์คยูชอน -^-
ปีนั้นบ้านของแจจุงเพิ่งสร้างเตาผิง จึงมีปล่องไฟ และเมื่อคุณชายซานต้าเห็นเข้าก็เลยเกิดอาการคึกอยากจะปีนลง
มาทางปล่องไฟเหมือนซานตาคลอสในแถบยุโรปกะเค้าบ้าง….ผลก็คือ….
ตกลงมากระแทกพื้นเสียงดังแอ่กจนฝุ่นกระจายกันเลยทีเดียว…..โชคดีที่คืนนั้นพ่อแม่ของแจจุงออกไปซื้อเค้กนอกบ้าน….ทั้งบ้านก็เลยเหลือแจจุงวัยเจ็ดขวบอยู่คนเดียว…..และไม่แปลกที่เสียงดังขนาดนั้นจะปลุกให้เด็กน้อยลงมาดู……นั่นก็คือจุดเริ่มต้นของการพบกันที่น่าประทับใจของทั้งสองฝ่าย
แต่สำหรับเรื่องที่กัดกันจะเป็นจะตาย หรือเรื่องที่แจจุงเรียกยูชอนว่า ‘ไอ้บ้า’ แล้วเรียกจุนซูว่า ‘พี่จุนซู’ นั้น……ล้วนเป็นไปด้วยความชอบพอส่วนตัวทั้งสิ้น -__-;;
“ อ่า~ นี่มัน .. -*- ”
“ …………. ”
“ หมี ”
“ ..หมีจริงๆด้วย ”
เสียงกระซิบกระซาบของซานต้าและกวางน้อยที่ลงความเห็นพ้องต้องกันถึงความประทับใจครั้งแรกที่มีต่อเด็กชายชองยุนโฮ….
เด็กอะไร….หน้าเหมือนหมีชะมัด! =[]=
“ อย่างนี้น่าจับใส่ถุงไปให้แจจุงเนอะ ” จุนซูบอก
“ เออ……เกรงว่ายุนโฮจะถูกหมอนั่นจับปล้ำเอานะ ” ยูชอนทำหน้าแหยง
“ แจจุงสวยออก….ชั้นว่ายุนโฮต่างหากที่จะจับแจจุงปล้ำอ่ะ ” ร่างเล็กเถียง
“ สวย?? ” ยูชอนทวนคำ……ตรงไหนวะ??
“ ช่าย…..ใครๆก็ชอบคนสวย ”
“ อืมมม…แต่ชั้นชอบคนน่ารักมากกว่าล่ะ ^ ^ ”
“ เหรอ~ …..แต่ชั้นชอบคนสวยนะ…..อ๊ะ ! ไม่ได้ชอบสิ….รักต่างหาก ^o^ ”
“ =[]=!!!......รัก ??....รักใคร! อะไรกัน! แล้วคนสวยอะไรกัน !! .....จุนซู !!!....นี่นายนอกใจชั้นเหรอ !! TT[]TT ”
“ อะไรของนายเล่า!.....ชั้นก็หมายถึงนายนั่นแหละเจ้าบ้า =o= ”
“ ชั้น?? ”
“ อ่าว….ชั้นไม่เคยบอกเหรอว่านายสวย……..พวกเอลฟ์กะแองเจิ้ลสาวๆน่ะเค้าอิจฉานายกันจะตายไป….ตอนที่
เราเริ่มคบกันใหม่ๆ พวกนั้นยังคิดว่านายเป็นเคะเลยด้วยซ้ำนะ ”
“ =[]= ไม่จริ๊งงงง!!! ”
“ เบาๆสินายนี่!.......เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนแล้วรีบวางของขวัญซะทีเหอะ…..ยังเหลืออีกตั้งหลายที่ ”
“ นั่นเป็นเพราะนายมัวแต่ออเซาะอยู่กับแจจุงไม่ใช่รึไง ” พูดไปก็ทำปากยื่นแก้มป่องอย่างงอนๆ
ยัง……มันยังไม่จบครับท่านผู้อ่าน -*-
.
.
.
.
.
‘ The horse was lean and lank
misfortune seemed his lot,
we ran into a drifted bank
and there we got upset. ’
“ เด็กดีคนสุดท้ายของปีนี้~ …….ชิมชางมิน ”
ยูชอนค่อยๆวางของขวัญกล่องไม่ใหญ่ไม่เล็กเกินไปไว้ข้างๆเตียงของเด็กชายร่างสูง แล้วกระเถิบตัวถอยห่างออกมาหยุดยืนอยู่ปลายเตียง ตาคมจับจ้องมองร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่ปลายเตียงอย่างพิจารณา นานจนจุนซูอดถามขึ้นมาไม่ได้
“ มีอะไรเหรอยูชอน ”
“ หมอนี่เซ็ทผมนอนเหรอ - -;;; ”
“ หา? ”
“ - - ก็นายดูดิ…..มาแต่ละปี….ไอ้เด็กโย่งนี่ก็นอนหล่อวิ้งอย่างนี้ทุกปีเลยอ่ะ….มันจะเพอร์เฟคเกินวัยไปแล้วนะ
เนี่ย ”
“ อิจฉาเค้าก็บอกมา ”
“ เออ….เฮ้ย!...ใช่ที่ไหนเล่า….ชั้นก็แค่สงสัย ”
“ อิยะฮ่ะๆๆ….รู้หรอกน่า…..นายอิจฉาเพราะพวกภูติสาวๆสวยๆพวกนั้นกรี๊ดชางมินล่ะสิ ”
“ เปล่าน๊า~ จุนซูอ่ะ! =3= ”
“ เอาเหอะๆ…..ว่าแต่…ของขวัญของชางมินมันมีมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?....ของขวัญพิเศษที่สาวๆฝากมาไง ”
“ เออใช่…..นี่ไง……..สารพัดขนมและของกินถุงใหญ่….ของขวัญพิศวาสจากนูนาทั้งหลาย = =;;; ”
ยูชอนวางถุงขนมไว้บนเตียง
“ ไปเหอะจุนซู ”
“ อ๊ะ!เดี๋ยวก่อนยูชอน……พวกนั้นเค้าฝากชั้นมาถ่ายรูปชางมินไปให้ด้วยอ่ะ ”
“ ห๊ะ!....จริงดิ??? =[]= ” อะไรมันจะเครซี่ขนาดนั้นคร๊าบบบ~!!!?
แชะ!
“ เรียบร้อยยยย~ ^o^ ”
“ เอ่อ…เมี่อกี้หมอนี่มันยิ้มด้วยนะจุนซู =__=;; ”
“ เห?.....ไหนๆๆ…..อ๋า~จริงด้วยๆ……น่ารักชะมัดเลยอ่า…สงสัยจะฝันดีล่ะมั้ง ”
“ แต่ชั้นว่ามันไม่ได้หลับมากกว่ามั้ง -*- ”
“ อคติจังนายนี่…….ไปกันดีกว่า.....เดี๋ยวชางมินก็ได้ตื่นขึ้นมาจริงๆพอดี ”
.
.
.
.
.
‘ A day or two ago
the story I must tell
I went out on the snow
and on my back I fell ’
“ ดาวสวยจัง~ ”
“ สวยยังไงก็ไม่เท่านายหรอก ^ ^ ”
“ ยี้….เน่าชะมัด >////< ”
“ แล้วหน้าแดงทำไมล่ะ ”
“ ยูชอนอ่ะ~ ”
ร่างสองร่างนั่งเคียงกันอยู่บนก้อนเมฆสีขาวปุย มองดูดวงดาวบนท้องฟ้าพร้อมๆกับเพลงเลื่องชื่อของวันคริสต์มาสที่ดังแว่วคลอมาให้ได้ยิน
นัยน์ตาสีเข้มทอประกายอ่อนโยนยามที่มันจับจ้องอยู่บนเสี้ยวหน้าของคนรัก จุนซูของเขากำลังยิ้มแย้มอย่างน่ารัก ดวงตาสุกสกาวยิ่งกว่าดวงดาวดวงไหนๆบนท้องฟ้ากำลังเปล่งประกายแข่งกับแสงไฟในยามค่ำคืน งดงาม…จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยคำรัก…..
“ ชั้นรักนายจัง ”
แขนแกร่งโอบเอวของคนที่นั่งอยู่ข้างกันเข้ามาใกล้ แล้วฝังจมูกโด่งลงบนกลุ่มผมนุ่มนิ่มที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆที่เขาแสนรัก
“ รู้ไหมจุนซู….แค่มีนายอยู่ข้างๆอย่างนี้ทุกปีชั้นก็ไม่อยากได้ของขวัญอะไรอีกแล้ว ”
“ ชั้นก็เหมือนกัน ^ ^…..รักนายนะ ยูชอน ”
ปล่อยให้บรรยากาศหวานๆผ่านไปอย่างเงียบๆซักพัก กลีบปากอิ่มก็ยกยิ้มที่มุมปาก
“ นี่…….แต่ปีนี้ชั้นอยากได้ของขวัญพิเศษเหมือนชางมินบ้างอ่ะ ”
เสียงทุ้มเอ่ยกระเง้ากระงอด เรียกใบหน้าหวานให้หันมามอง
“ อะไร?.....นายก็อยากได้ขนมเหมือนกันเหรอ”
“ อืมมม……ขนมที่ชั้นอยากได้น่ะหว๊านหวาน….อร่อยที่สุดเลย……..ที่สำคัญ……มีแค่นายเท่านั้นที่
ให้ชั้นได้ จุนซู ”
พูดไปแก้วตาคมก็ฉายแวว…..เอ่อ……หื่น….อย่างปิดไม่มิด ร่างเล็กเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศอึมครึมที่ไม่น่าไว้วางใจอย่างที่สุด จุนซูยิ้มแหะๆพลางค่อยๆกระถดกายหนี
“ เอ้อ…..ฮ่ะๆๆ….เหรอ…….แต่ว่าชั้น……..อื้อ!.....เดี๋ยวยูช๊อนนน~……หยุดนะ T^T…….ไม่เอานะ…….อ๊ะ!.........อื้ออออ~…………>///< ”
นี่คือความจริงของคืนอีฟที่ไม่มีใครเคยรู้มาก่อน…..
หลังจากทำงานเสร็จ ซานตาคลอสจะกลายร่างเป็นหมาป่า
และเจ้ากวางน้อย….ก็ไม่เคยหนีหมาป่าตัวนี้พ้นเลยซักที TT^TT
.
.
.
.
.
^^~แถม~^^
= เมื่อชั่วโมงก่อน ณ บ้านของเด็กดีคนสุดท้าย=
หลังจากเสียงแว่วของเครื่องยนต์ห่างไกลออกไปจากประสาทสัมผัสร่างสูงเกินมาตรฐานของเด็กชายวัยแปดปีนามชิมชางมินก็พลันลุกขึ้นนั่งทันที มือเรียวยาวคว้าเอาถุงขนมบนเตียงมาเปิดดูอย่างกระตือรือร้น ใบหน้าหล่อเหลาปราศจากซึ่งอาการง่วงหงาวแบบคนที่เพิ่งตื่นนอนนั้นแย้มรอยยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“ ว้าววว~….ปีนี้ก็มีขนมมากขึ้นอีกแล้ว…..ไม่เสียแรงที่ปีที่แล้วอุตส่าห์ซ้อมโพสท่าน่ารักๆนอนให้ถ่ายรูป…มีนูนามาติดกับอีกตั้งเป็นโขยงแน่ะ หึหึหึ ”
เด็กชายหัวเราะในลำคอพลางฉีกกล่องช็อคโกแลตแล้วยัดเจ้าขนมน้ำตาลชิ้นเล็กเข้าปากเคี้ยวอย่างอารมณ์ดี
“ พี่ยูชอนที่ฉลาดเหมือนกันแฮะ….เริ่มจะสังเกตแล้วสินะ……….อืมม….ทำไงดีล่ะเรา….. ”
คิดพลางล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วกลิ้งไปมาทั้งๆที่ปากก็ยังเคี้ยวขนมตุ้ยๆ……ไม่นานริมฝีปากอิ่มก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาอีกครั้ง
“ งั้นปีหน้าเปลี่ยนคอนต์เซปเป็นหนุ่มเซอร์ดีกว่าแฮะ….ไม่ต้องแต่งให้เสียเวลาเหมือนวันนี้ เซ็ทผมทีตั้งครึ่งชั่วโมง ”
คิดแผนเสร็จสรรพเจ้าตัวก็ลงมือคุ้ยถุงขนมอีกรอบอย่างยินดีปรีดา ทิ้งให้ของขวัญชิ้นหลักจากซานตาคลอสนอนเดียวดายอยู่ข้างเตียงอย่างไม่ใส่ใจ
ของเล่นอะไรเอาไว้ทีหลังเถอะน่า….พรุ่งนี้ค่อยเปิดดูก็ยังทันถมไป
อุตส่าห์ยอมเปลืองตัวเพื่อขนมซะขนาดนี้แล้วขอกินก่อนล่ะคร๊าบบบบบ~ ^ ^
-:-The end-:-
| Create Date : 12 มกราคม 2554 | | |
| Last Update : 12 มกราคม 2554 18:43:13 น. |
| Counter : 250 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [