ชิ้นส่วนแห่งความทรงจำ
Group Blog
 
All Blogs
 
1 ผู้ถูกจองจำ-ผู้แสวงหาเสรีภาพ

.....ข้าโหยหาอิสรภาพ ข้าถูกจองจำ แต่ข้ามิอาจละทิ้ง ข้ายังคงถูกจองจำต่อไป ข้าเหนื่อย ข้าทรมาน ข้ามืดหม่น ข้าไร้สิ้น กำแพงอันใหญ่โตขวางกั้นเอาไว้ กรอบเกณฑ์แห่งความไร้อิสรภาพ มันผูกมัด มันขีดเส้น กรอบที่คับแคบค่อยๆบีบตัวเข้ามา ผู้คนต่างทนอยู่ บางคนพยายามดันกำแพง ผู้คุมก็จะยิ่งทำให้กำแพงบีบตัวจนแคบลงเรื่อยๆ ผู้คนต่างโห่ร้องขับไล่คนดันกำแพง เมื่อไร้ซึ่งคนดันกำแพงแล้ว ผู้คุมทำให้กำแพงกว้างขึ้นเล็กน้อย ผู้คนพอใจ แล้วในไม่ช้ากำแพงก็ค่อยๆบีบตัวโดยที่ผู้คนไม่รู้ มีคนเข้ามา และจากไปเป็นวัฏฏะ ไม่มีแล้วคนดันกำแพง มีแต่ผู้คุมที่ค่อยๆบีบกำแพง ทีละน้อยๆ

.....ข้าคนที่เคยดันกำแพง เดินไปที่ผนัง ข้าจะไม่ดันกำแพงต่อไป ข้าต่อยกำแพง มันทั้งหนาและหยาบ ข้าเจ็บมือ ผู้คนโห่ร้อง กำแพงบีบตัวเข้ามา ผู้คนขับไล่ ข้าสลดใจ เดินออกจากกำแพง กำแพงเคลื่อนตัวออก ผู้คนดีใจ เหตุใดจึงไม่มีผู้ใดอยากจะออกนอกกำแพงแห่งนี้บ้าง หรือว่าเขาพอใจที่จะมีพื้นที่ส่วนตัวภายในกรอบอันคับแคบ จะมีใครทราบบ้างว่า ข้างนอกนั้นช่างกว้างยิ่งนัก กว้างพอให้พวกเขาทุกคนอาศัย แต่ทำไมจึงไม่มีผู้ใดคิดจะทลายกำแพงออกไปเช่นข้าเลย

.....ผู้คุมเรียกข้าไปเฆี่ยนตี ข้าถูกขังเดี่ยว ไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด ไร้ซึ่งผู้ร่วมอาศัยในห้องนั้น ข้าเคาะผนังห้องไปเบาๆ เสียงผนังแห่งนี้ทำให้ทราบว่าผนังมีความหนากว่ากำแพงข้างนอกมาก ข้าเปล่งเสียงตะโกนออกมา ผู้คนในห้องใกล้เคียงเริ่มส่งเสียง พวกเขาต้อนรับข้า หลายคนในที่นี้คือผู้ที่อยากออกไปนอกกำแพง บางส่วนคือคนที่ทำผิดคิดร้าย พวกเขาเหล่านี้ถูกขังจนไม่รู้เวลา เหตุไฉนการจะหนีออกไปข้างนอกจึงโดนกักขังเช่นนี้

.....คนในนี้เล่าว่า มีคนๆหนึ่งสามารถออกไปนอกกำแพงนี้ได้ ข้าไม่เชื่อ พวกเขาบอกอีกว่า ชายคนนั้นไปยังที่ๆไกลแสนไกล ข้าจึงลังเลว่า จะทราบได้อย่างไรว่าข้างนอกนั้นเป็นอย่างไรพวกเขาต่างอมพะนำ แต่ยังกล่าวอย่างหนักแน่นว่าข้างนอกต้องกว้างขวางแน่นอน

.....ข้าเองก็คิดเช่นนั้น เมื่อก่อนข้าเชื่อว่า ข้างนอกต้องกว้างขวางแน่ๆ แต่มันไม่เห็นด้วยตา ข้าไม่รู้ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่ ระหว่างนั้นผู้คุมนำพาชายคนหนึ่งออกไปข้างนอก พวกเขากล่าวกันว่าคงจะถึงเวลาประหารเสียแล้ว อะไรกัน ข้านึกในใจ เหตุใดจึงต้องถึงขั้นฆ่าแกงกันด้วย ผู้คุมคนนี้มีจิตใจหรือไม่ เหตุใดช่างโหดร้ายถึงเพียงนี้

.....ข้าฝันว่าข้างนอกต้องเป็นอะไรที่พิเศษสุด ข้าต้องออกไปข้างนอกให้ได้ ข้าตื่นขึ้น ควานหาอุปกรณ์ที่มีอยู่รอบตัว พบช้อนตักข้าวหนึ่งคัน ข้ารีบขุดมันลงไปที่พื้น พื้นแข็งมาก มันแข็งจนช้อนที่ใช้งอไปอีกข้าง ข้าจะขุดลงไปอย่างไรดี ข้าคิดว่าพื้นนี้เป็นดินที่แข็งมาก ข้าต้องทำให้มันอ่อนลง ใช่แล้วน้ำยังไงล่ะ ข้าต้องการน้ำ ข้าจึงบรรจงปัสสาวะของตนลงไปที่พื้น รอให้มันค่อยๆซึมลงไป คราวนี้พื้นจึงอ่อนนุ่มและขุดได้โดยง่าย

.....วันเวลาผ่านไป ข้าขุดพื้นจนเป็นอุโมงค์ไปจนถึงข้างนอก ข้าเดินออกมาจากหลุม เดินไปสู่อิสรภาพ แสงอันเจิดของลูกไฟที่อยู่ข้างบน ที่นี่คือที่ไหน แล้วข้าจะทำอะไรต่อไป ในเมื่อข้าคิดไม่ออกแล้ว ข้าจึงกลับลงไปสู่ทางเดิม หลุมๆนั้น

.....ใช่แล้ว ข้ากลับมายังที่คุมขัง อิสรภาพมันกว้างใหญ่เกินไปสำหรับข้า บางทีข้าคงจะพอใจกับกรอบแคบๆเช่นนี้ก็ได้ แล้วข้าก็กลายเป็นเหมือนผู้คนอื่นๆ ผู้คุมขังเปิดประตู เรียกตัวข้าออกมา แล้วพาข้าเข้าสู่ฝูงผู้คนเช่นเดิม

ตอนต่อไป


Create Date : 20 ตุลาคม 2552
Last Update : 18 พฤศจิกายน 2552 20:29:42 น. 0 comments
Counter : 381 Pageviews.
Share

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

blueocynia
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

กาลเวลาร่องลอยคอยร่วงโรย
น้ำค้างโปรยปรอยทั่วทุกหัวระแหง
ดังความสุขทุกข์มิหลงจงสำแดง
จำต้องแปลงเปลี่ยนเรื่องเพราะเตือนความ

วันเวลาอยู่คู่ความทรงจำ ไม่ว่าทุกข์หรือสุขเพียงใด
วันเวลาเหล่านั้นจะค่อยเข้ามาสู่ความทรงจำของเราเอง
Friends' blogs
[Add blueocynia's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.