|
|
ตอนที่ 3a ดินแดนแห่งสวรรค์
หลังจากที่ฉันชื่นชมความงดงามของประกายแสงที่พุ่งสูงขึ้นอยู่กลางเวหา ฉันหันกลับไปหาเทวดา เขาบอกว่าฉันว่าได้เวลาไปหาพระเจ้าแล้ว ฉันเดินตามไปอย่างว่าง่าย และฉันหวังว่าจะเจอครอบครัว ญาติ และเพื่อน
เมื่อถึงสวรรค์แล้วเขาพาฉันไปพบพระเจ้า ฉันมองไม่เห็นพระเจ้า เพราะท่านเป็นแสง แสงดุจดั่งดวงอาทิตย์ มิมีใครเทียบอำนาจของท่านได้ ท่านกล่าวคำที่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง ฉันจึงเงียบ เทวดาเลยถามว่าฟังรู้เรื่องไหม ฉันบอกว่าฟังไม่รู้เรื่อง เทวดาจึงแปลให้ฟังว่าแต่ละคำคืออะไร ภาษาพระเจ้ามีแต่ความหวังดีต่อฉัน ฉันดีใจและสรรเสริญพระเจ้า
พระเจ้ามอบหน้าที่ให้ฉันเป็นเทวดาแห่งการปลดปล่อยเช่นเดียวกับเทวดาที่ฉันพบ ฉันออกเดินทางไปปลดปล่อยพวกเขาให้เขาไปสู่พื้นที่แห่งพระเจ้า พื้นที่ที่น่าพิสมัย ซึ่งอุดมสมบูรณ์ไปด้วยธาตุอาหาร ฉันมีความสุขที่ได้ทำในสิ่งนี้ ฉันรักในความเมตตาของพระเจ้า
เมื่อฉันจัดเจนสวรรค์ฉันพบคนที่มืดบอดมาเหมือนฉัน ฉันทำทุกอย่างเช่นเดียวกับที่เทวดาที่ชุบเลี้ยงฉันทำ ทั้งรักษาบาดแผล ให้อาหาร ที่พัก และนำเสื้อผ้าใหม่มาให้ ดูเขามีความสุขที่ฉันสอนสั่ง แล้วเขาก็บ่นคิดถึงบ้าน ฉันจึงพาเขากลับบ้าน และปลดปล่อยครอบครัวของเขา เขาดีใจที่ฉันปลดปล่อยครอบครัวของเขา แล้วเขาขอให้ฉันปลดปล่อยเพื่อนๆ ฉันจึงให้เขาลองปลดปล่อยเพื่อนเขาเอง และพาเขามาหาพระเจ้า พระเจ้าทรงกล่าวคำแห่งมหาเมตตาออกมา เขาฟังไม่รู้เรื่อง ฉันจึงแปลให้เขาฟังว่าแต่ละคำหมายความว่าอะไร เขาซึ้งในความหวังดีของพระเจ้า และยินดีรับใช้เป็นเทวดาสืบๆไป
| Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2551 |
| Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2551 17:49:10 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 343 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
กาลเวลาร่องลอยคอยร่วงโรย
น้ำค้างโปรยปรอยทั่วทุกหัวระแหง
ดังความสุขทุกข์มิหลงจงสำแดง
จำต้องแปลงเปลี่ยนเรื่องเพราะเตือนความ
วันเวลาอยู่คู่ความทรงจำ ไม่ว่าทุกข์หรือสุขเพียงใด
วันเวลาเหล่านั้นจะค่อยเข้ามาสู่ความทรงจำของเราเอง
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
