|
|
บทนำ
ท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมพื้นที่อย่างหาอาณาเขตสิ้นสุดมิได้ ฉันตกอยู่ในวงวันแห่งนั้น และไม่รู้ว่าเมื่อใด แสง จะปรากฏ ฉันเชื่อตามคำบอกเล่าว่า แสง จะนำพาความสุขสว่างมาหาตัวเรา ซึ่งฉันก็รอคอยสิ่งๆนี้ รอคอย และรอคอย
ฟ้ายิ่งหม่นลงเรื่อยๆ ความหวังที่จะเห็นเจ้าสิ่งนั้นก็ยิ่งริบหรี่ลง เหตุใด แสง จึงไม่ปรากฏ เพราะอะไร ยิ่งฉันคิดฉันก็ยิ่งตกอยู่ในห้วงที่มืดมิด มันค่อยๆมืดลง มืดลง และมิดลงไปเรื่อยๆ
ณ เวลานี้ ความมืดได้บดบังทุกสิ่ง จากการที่มองเห็นพ่อแม่ พี่น้อง ญาติสนิท มิตรสหาย บัดนี้ฉันมองไม่เห็นใครอีกแล้ว แม้แต่ตัวของฉันเองฉันก็มองไม่เห็น เพราะทุกอย่างรวมทั้งตัวของฉันได้ถูกรวมโดยสสารมืดไปเรียบร้อยแล้ว
ฉันเดินท่ามกลางความมืดเหล่านั้นอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้ ร่างกายเหมือนกับเจ็บปวดด้วยแรงเสียดสีที่มองไม่เห็น อย่างไรก็ตามแต่ ถึงรู้ว่าเจ็บอย่างไร แต่ก็หาได้มองเห็นจุดที่เจ็บปวดไม่ เพราะความมืดไซร้ปกคลุมจนตานอกมืดบอดเสียแล้ว
แม้จะเจ็บปวด ฉันก็เดินต่อไป เพราะเชื่อว่า หากไม่เดินแล้ว ก็หาเจอ แสง ไม่ ฉันจึงเดินต่อไป ด้วยร่างกายที่อ่อนล้าด้วยแรงเสียดสี และความเกรงกลัวต่อความมืดที่มองไม่เห็น
ฉันหดหู่ ฉันหมดสิ้น ฉันหมดแรงเดินอีกต่อไปแล้ว กลิ่นเลือดคาวคลุ้งรอบตัวฉันไปหมด ฉันตะโกนเรียกพ่อแม่ พี่น้อง ญาติสนิทมิตรสหาย พวกเขาก็ตอบรับฉันกลับ แต่ฉันมองไม่เห็นพวกเขา ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ไหน แล้วไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร มีบางคนพยายามดึงแขนฉัน แต่ฉันก็กระชากแขนกลับ ฉันไม่รู้ว่าเขาคือใคร แล้วเขาก็ยิ่งมาดึงฉันมากขึ้น ฉันก็ยิ่งกลัวและวิ่งหนีออกไป แม้ว่าจะได้ยินเสียงพ่อแม่ก็ตามแต่
โลกแห่งความมืดมิดชั่งน่ากลัวเหลือเกิน เกินที่ฉันจะรับไหว ฉันไม่เหลือใครอีกแล้วเพราะฉันหนีพวกเขาออกมา แสงเอย ไหนเลยไม่มาเยี่ยมเยียนฉัน...
| Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2551 |
| Last Update : 24 พฤศจิกายน 2552 23:12:19 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 288 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
กาลเวลาร่องลอยคอยร่วงโรย
น้ำค้างโปรยปรอยทั่วทุกหัวระแหง
ดังความสุขทุกข์มิหลงจงสำแดง
จำต้องแปลงเปลี่ยนเรื่องเพราะเตือนความ
วันเวลาอยู่คู่ความทรงจำ ไม่ว่าทุกข์หรือสุขเพียงใด
วันเวลาเหล่านั้นจะค่อยเข้ามาสู่ความทรงจำของเราเอง
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
