|
|
9 ผู้แสวงหาอิสรภาพ และจุดสิ้นสุด
ตอนที่แล้ว
.....เราถูกต้อนทุกวิถีทาง เหมือนดั่งว่าเรามีไส้ศึกอยู่ คนของเราเหลือน้อยเต็มที อีกประการฝูงชนก็รับรู้ถึงการมีอยู่ของกลุ่มผองเรา เหตุใดพวกเขาเหล่านั้นจึงไม่รับรู้ถึงอิสรภาพกัน ถึงได้ต่อต้านเราถึงเพียงนี้ เห็นทีข้าจำเป็นต้องพาคนส่วนที่เหลือหลบหนีออกไปวันนี้ในยามวิกาลเสียแล้ว
.....แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น กลุ่มคนเหล่านั้นมาดักที่ทางออกของเรา ทุกคนถือมีดดาบพร้อมมือ อารมณ์ของฝูงชนพุ่งพล่านเอาแน่เอานอนไม่ได้ พวกเขาโห่ร้อง และสาปแช่งพวกเรา แล้วชายคนหนึ่งก็ยกมือขึ้นห้ามปราม และประกาศก้องว่า
"มันผู้ใดที่เป็นผู้นำ ที่คิดจะออกจากกำแพงแห่งนี้"
ข้าก้าวออกไปอย่างอาจหาญ แล้วถามเขาว่า
"เหตุใดท่านจึงต่อต้านข้า" แล้วเขาก็มองข้าอย่างพินิจพลางกล่าวว่า
"ข้าว่าแล้วต้องเป็นเจ้าไอ้คนวิกลจริต คนที่ไปชกกำแพงในตอนนั้น เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้า ถึงได้เรียกร้องหาอิสรภาพนักหนา เจ้าหาความสุขจากที่แห่งนี้ไม่ได้หรืออย่างไร"
"เป็นเช่นที่ท่านว่า ข้าหาความสุขมิได้จากที่อันคับแคบเช่นนี้ แต่หลังกำแพงอันกว้างใหญ่นั้น มันมีสิ่งหลายๆอย่างที่เราไม่รู้ มันมีพื้นที่มากมายสำหรับทุกผู้คน มันมีชีวิตชีวา หาได้เป็นเช่นในกำแพงนี้ไม่"
"อย่าเลย เจ้าอย่ากล่อมข้าเสียให้ยาก ที่แห่งนี้เป็นที่พักอาศัยของพวกข้า พวกเจ้ากำลังทำลายมันลง เราขาดเสถียรภาพเพราะพวกเจ้า เจ้าเป็นหายนะ ยิ่งเจ้าชักจูงพวกเราเท่าใด หายนะยิ่งมาเยือนเรามากขึ้นเท่านั้น"
"ถ้าเช่นนั้น ท่านก็ปล่อยพวกเราออกไปตามทางของเราเสียซิ" ข้ากล่าว
"ข้ายอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้หรอก เจ้าไม่เชื่อว่าถ้าปล่อยให้พวกเจ้ารอดออกไปแล้ว จะมีไอ้บ้าคนไหนผุดออกมาในพวกเราอีก เราต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบว่าถ้าคิดและทำเช่นเจ้าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร"
"เหตุใดท่านจึงมีทัศนะที่คับแคบเช่นนี้"
"เจ้าต่างหากที่หลักลอยไร้แก่นสาร เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกข้าต้องทำงานหนักเพื่อที่จะได้มาซึ่งความสุข และความปลอดภัยของพวกข้า และเจ้าก็เหยียบย่ำมันอยู่เจ้าทำได้อย่างไร"
"แล้วที่พวกท่านเข่นฆ่าพวกข้า มันไม่โหดร้ายเช่นกันหรือ"
"ไม่หรอก เพราะพวกแกไม่ใช่พวกเรา ข้าไม่จำเป็นต้องเห็นใจพวกแก"
.....สิ้นการสนทนา เขาสั่งให้ฝูงชนรุมสังหารพวกเรา ผู้ชนะเท่านั้นที่ได้เป็นผู้จารึกประวัติศาสตร์...
ตอนจบ
| Create Date : 03 พฤศจิกายน 2552 |
| Last Update : 20 พฤษภาคม 2553 1:23:32 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 278 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
กาลเวลาร่องลอยคอยร่วงโรย
น้ำค้างโปรยปรอยทั่วทุกหัวระแหง
ดังความสุขทุกข์มิหลงจงสำแดง
จำต้องแปลงเปลี่ยนเรื่องเพราะเตือนความ
วันเวลาอยู่คู่ความทรงจำ ไม่ว่าทุกข์หรือสุขเพียงใด
วันเวลาเหล่านั้นจะค่อยเข้ามาสู่ความทรงจำของเราเอง
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
