9. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ถ้าฉันพูดผิด ๆ หรือทำสิ่งใดผิดพลาดไปบางแล้ว

ฉันก็อยาก ให้ใคร ช่วยเตือน ช่วยแย้ง ด้วยเหตุผล ฉันจะไม่คิด ว่าตัวมีอายุมากแล้ว ผ่านชีวิตมามาก เมื่อจะพูด จะทำ อย่างไรแล้ว ต้องถูกเสมอ ฉันจะ ไม่อวดดี เช่นนั้น
เด็กรุ่นใหม่ อาจมีความรู้ ความฉลาดในเรื่องบางอยาง ยิ่งกว่าคนรุ่นฉัน ก็ได้

10. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ เวลาที่ฉันแสดงความหงุดหงิด เกรี้ยวกราดตามอารมณ์ขึ้นมาแล้ว

ฉันก็ขอให้ ลูกหลาน และพวกเด็ก ๆ ให้อภัย แก่ฉันบ้าง เพราะฉัน ยังเป็น ปุถุชนที่จะแสดงออกซึ้งอารมณ์ ของตัวได้ แต่ต่อมา ฉันก็จะคิด ด้วยเหตุผล ถึงการกระทำ ของ
ตนเมื่ออารมณ์ นั้นสิ้นไป และย่อมจะเสียใจ ภายหลัง ในการแสดง ออกของตัว แล้วจะ เตือนตัวเองว่าไม่บังควร เอาแต่อารมณ์ ตัวเองอีกต่อไป

11. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ฉันจะคิดว่าพวกลูก ๆ หลาน ๆ อาจไม่ได้อยู่ใกล้ชิดหรืออยู่ร่วม ภายในบ้านกับฉันก็ได้

พวกเขา อาจมี อาชีพการงาน ที่อื่น อาจต้อง แยกไปอยู่ กับครอบครัว ของเขาฉันจะคิดว่าลูกหลานคนไหน จะมีจิตใจดูแลเลี้ยงดูฉัน ก็แล้วแต่ เขาจะมีกตัญญูกต- เวทีเพียงใดเถิด ฉันจะไม่มั่ว คิดน้อยอกน้อยใจหรือต่อว่าลูก ๆ หลานๆ เหมือน คน แก่อื่น ๆ ที่คิดว่า ลูกหลาน ทอดทิ้งลูกหลานไม่มีกตัญญูกตเวที ในเมื่อลูกหลาน เขาก็มีความจำเป็นบางอย่าง ที่ไม่อาจมาคอยเฝ้าดแลฉัน หรือไม่อาจมา อยู่บ้าน เดียวกันกับฉันได้

12. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ฉันจะคิดและรู้ดีว่าลูก ๆ ย่อมต้องมีครอบครัวของตัวเองเขาจะต้อง สร้างครอบครัว ขึ้นมาใหม่ เหมือนอย่าง ที่ฉัน เคยคิด และมีมาแล้วตั้งแต่เป็น หนุ่มสาว ฉันเมื่อลูกมี ครอบครัวแล้วจะไม่เข้า ไปยุ่งเกี่ยว ทำตัวเจ้ากี้เจ้าการในเวลาที่ ลูกของฉันกับสะใภ้หรือ เขยของฉันเขาจะแสดง ความรักกัน เอาใจใส่กันคุย
กัน อย่างคู่ผัวตัวเมีย หรือเขา จะมีการทะเลาะ เบาะแว้ง กันบ้าง เพราะนั่นก็เป็นเรื่องของสามีภรรยา เขาโตพอที่จะปฏิบัตเพื่อแก้ปัญหาของเขาได้เอง

พวกหลาน ๆ ก็เช่นเดียวกัน เวลาที่พ่อแม่ เขากำลังดุว่า สั่งสอน ลูกของเขา ฉันจะไม่ยุ่ง เกี่ยวไม่เข้าข้างหลาน ฉันจะไม่เอาใจหลาน จนหลานได้ใจ และเสียเด็ก แต่
ฉัน จะคอย แนะนำช่วยเหลือ ตักเตือน ให้ลูกหลานประพฤติแต่ทางที่ถูก ที่ควรให้ทำทำแต่ความดี ละเว้นความชั่ว ถ้าลูกหรือเขยสะใภ้ จะขอร้องอย่างใด ฉันก็จะช่วย อย่างเต็มสติปัญหา ฉันจะให้ความรักความเอ็นดู เมตตาปราณีแก่เขยหรือสะใภ้ เท่า ๆ กับลูก
ของฉันเอง และจะเคารพ ในสิทธิของแต่ละคนด้วย


ต่อ

13. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ฉันปรารถนาที่จะให้ทุกคนในครอบครัวและสังคม มีความเคารพนับถือฉันในฐานผู้ใหญ่คนหนึ่ง

ดังนั้น ฉันก็จะ พยายามเข้าใจ ให้ได้ถึงความต้องการ แต่ละบุคคล และเข้าใจในคนแต่ละวัยฉันจะไม่มองว่าลูกหลานหรือคน วัยอ่อนกว่านั้น ยังเหมือนเด็ก ๆ อยู่
โดยเอาอายุ เขามาเทียบ กับอายของฉันหรือเป็นเพราะ ฉันเคยเลี้ยงดูมา ตั้งแต่เด็ก เล็ก ๆ จนเผลอลืมไปว่าเขาโตพอ ที่จะรู้จักคิด รู้จักผิดชอบชั่วดีรู้จักตัดสินปัญหา เองได้แล้ว

14. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ฉันจะคอยคิด คอยเตือนตัวเองเสมอว่าฉันจะไม่เอาแต่ใจตัว ฉันจะคิดเอาไว้เสมอว่า เมื่อผ่าน ชีวิตมา ในแต่ละวัยนั้น ฉันเคยต้องการ เคยปรารถนาที่กระทำหรือได้สิ่งใด พวกคนที่วัยน้อย กว่าฉัน แต่ละวัย ก็ต้องการ ได้เช่นเดียวกัน ฉันจะพยายาม เข้าใจเขาเสมอและจะให้อภัย ได้ทุกเวลา เมื่อเขาได้กระทำ สิ่งซึ่งฉัน ไม่พึงพอใจ

15. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ฉันจะแสวงหาความจริงของชีวิต

ฉันจะ แสวงหา หลักที่ยึดมั่น ในใจ จากคำสอนต่าง ๆ ที่จะทำ ให้สุขภาพจิตของฉันดเสมอ จะยึดเอา ไตรสรณะ เป็นที่พึ่งพระธรรม คำสั่งสอน จะช่วย กล่อมเกลาให้ฉันเกิด สติปัญญา รู้จริง เห็นแจ้ง ถึงวามแท้จริง ของชีวิตได้ดียิ่งขึ้น

16. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ยามที่ฉันเจ็บไข้ได้ป่วย

แม้จะรู้ และสำนึก ถึงว่า ตัวเอง มีอายุมาก สักเท่าใด ฉันก็ต้องการ พึ่งแพทย์ ให้ดูแลรักษา ฉันเหมือน คนเจ็บไข้ ทั้งหลาย ฉันจะ ไม่คิดว ่าแก่แล้ว หรือคิดว่าโรค นั้น เป็นเพราะความแก่ซึ้งเป็นธรรมดาฉันไม่ได้คิดว่า จะให้แพทย์ มาชุบชีวิต ให้ เป็นหนุ่มสาวอีก ไม่ใช่ให้ แพทย์มารักษาอายุของฉัน แต่ต้องการให้รักษาโรค ของฉัน อย่าให้ฉัน ต้องทรมาน จากความเจ็บป่วย อยากให้แพทย์ ช่วยให้ฉัน เป็นผู้สูงอายุต่อไปอีกให้นาน ๆ ฉันจะเชื่อฟัง และปฏิบัติ ตามคำแนะนำ ของแพทย์ จะไม่ดื้อดึง และทำตัว กลับไปเป็นเด็ก ๆ ที่ไม่ยอม ให้แพทย์ตรวจ รักษา หรือหลายคน
ชอบพูดว่า "แก่มากแล้วจะอยู่ไปได้อีกสักกี่วัน ไม่อยากให้ใครเดือดร้อน และต้องเสียเงิน เสียทองรักษา"

การกระทำ การพูด เช่นนั้น จะทำความหนักใจ ให้แพทย์
และเพิ่มความหนักใจ ให้ลูกหลาน ที่มีความหวังดี ต่อตนมากยิ่งขึ้น

ฉันจะพยายาม มองโรคภัย ไข้เจ็บ เป็นเรื่องธรรมดา ที่จะต้องประสบ จะไม คิดหวั่นวิตกต่อความจริง ของชีวิตเพราะเกิดแก่ เจ็บ ตาย นั้นเป็นเรื่อง ความแท้จริงของคนและ สิ่งที่มีชีวิตทั้งหลาย ทั้งปวง

ต่อ

17. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ฉันจะยังคงปฏิบัติตัวให้ถูกต้องตามหลักสุขภาพอนามัยทุกประการ

รู้จัก เลือกอาหาร ให้ถูกต้องตามวัย รู้จักพักผ่อน หลับนอน ออกกำลังกาย เป็นประจำ และได้รับ แสงแดดอ่อน และอากาศบริสุทธิ์ ระวัง ไม่ให้มี ท้องผูก รักษา ความ
สะอาด ของร่างกาย สร้างเสริม สุขภาพจิตอันดี ฯลฯ

18. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ เรื่องอาหารนับว่ามีความสำคัญมากอย่างหนึ่ง

ฉันจะศึกษา เรื่องของ อาหารการกิน ให้รู้ดี ว่าผู้สูงอายุ ควรได้ อาหาร อย่างใด จำนวน เท่าใดอย่างใด ควรเพิ่ม อย่างไหนควรลด เพราะฉันรู้ว่า การได้ อาหาร มากเกินไป หรือน้อยเกินไป จะเป็นอันตราย ต่อชีวิตได้ แต่ฉัน จะไม่ยอมอด ๆ อยาก ๆ ฉันจะ ขอคำแนะนำ จากแพทย์ ว่าอาหาร อย่างใดเหมาะกับ คนวัยอย่างฉัน ฉันจะถือ เอาว่าอาหาร และเวลา อาหารนั้น คือเวลาที่มีความสุข ที่สุด เวลาหนึ่ง เวลาอยากรับประทาน อาหารดี ๆ อร่อย ๆ ที่ภัตตาคาร ฉันก็ จะชักชวน ลูกหลาน ไปหรือไปเอง
ตามที่ฉันพอใจ

19. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ฉันปรารถนาที่จะมีบ้านของฉันเองและขอให้มีห้องส่วนตัวของฉัน

ฉันจะได้ ใช้ชีวิต ส่วนตัวฉัน ให้มีความสุข ตามที่ต้องการได้ ไม่ต้อง วิตกกังวล เรื่องค่าเช่าบ้านไม่ต้องเกรง ว่าใครเขา จะตื่นขึ้นมา ทำความ รำคาญ ให้ฉันกลางดึก
เวลา ที่ฉัน นอนหลับสนิทและกรนเสียงดัง ก็ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องเกรง ใครจะรำคาญ

ถ้าฉันตื่นขึ้น มากลางดึก แล้วเปิดไฟสว่าง ทั้งห้อง เพื่ออ่านหนังสือ หรือทำอย่างใด ตามที่ฉัน พอใจ และเป็น สุขของฉัน ก็ไม่มีใครเดือดร้อนรำคาญ ไม่ต้องกลัว ใครจะ
บ่น เวลาเปิดหน้าต่าง ปิดหน้าต่าง เปิดพัดลม หรือทำสิ่งใด ๆ ฉันเอง จะไม่ทำความ รำคาญ เดือดร้อนให้แก่ใคร

ถ้าเป็นไปได ้ฉันก็อยาก จะมีบ้าน ที่อยู่ ในบริเวณ ที่จะได้รับ ความสะดวกต่าง ๆและเป็นที่ ที่ช่วยให้ฉันมีสุขภาพ ดีเสมอ เป็นบ้าน ที่ฉันไม่ต้องเดิน ขึ้นลงหลาย ๆ ชั้น
เป็นบ้าน ที่จะออกไปซื้อหนังสือซื้อของใช้ ไปชมภาพยนต์ หรือไปไหน ๆ ได้สะดวกโดยไม่ต้องเดินไกลนัก

ต่อ

20. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ฉันจะให้แพทย์ช่วยตรวจร่างกายฉันเป็นประจำ

โดยมีการ ตรวจสุขภาพ 6 เดือนครั้ง หรืออย่างน้อย ปีละครั้ง เพื่อว่าถ้า พบโรค อย่างใดโดยฉันไม่รู้ตัวแล้ว แพทย์จะได้ รักษา ให้ฉัน เสียแต่แรก ๆ

21. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ความสำคัญที่สุดอย่างหนึ่งก็คือฉันจะไม่ยอมเก็บตัวอยู่เงียบ ๆ

ฉันไม่แยกตัว จากสังคม ไม่ยอมอยู่ แต่ผู้เดียวโดยไม่ยอม คบหา สมาคมกับใครฉันรู้ดีว่าการอยู่อย่าง เปล่าเปลี่ยว หงอยเหงานั้น เป็นทุกข์ร้าย ยิ่งกว่าเจ็บป่วยเสียอีก
ถ้าในบ้านจะมีเสียงเอะอะกันบ้างบางครั้ง มีเสียงเด็กร้องไห้ เสียงเด็ก ๆ หัวเราะเฮฮาเล่นกันสนุกสนานอึกทึก ฉันจะไม่รำคาญ หงุดหงิดหรือพาลโกรธ พวกเด็ก ๆ แต่ฉัน
จะคิดว่าเสียง นั้นเหมือน เสียงดนตรี อย่างหนึ่ง ที่จะทำ ให้ฉัน คลายเหงาถ้าปราศจาก เสียงเหล่านั้น ก็ไม่ผิดอะไร กับโลกหยุด หมุนหรือ โลกนี้มีฉัน อยู่แต่ผู้เดียว

22. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ เงินที่ฉันได้สะสมตลอดมานั้น
ฉันจะใช้จ่ายเพื่อความสุขของฉัน

ฉันจะ ใช้ให้มาก เท่าที่เงิน สะสมนั้น จะมี และอำนวย ความสุข ให้ตัวเอง ให้มากที่สุดในบั้นปลายชีวิตนี้ ฉันจะใช้เงินในการ ตกแต่งบ้าน ห้องนอน ห้องน้ำ และสถานที่ ในบ้านถ้าการใช้เงิน นั้นจะช่วยให้ฉันสุขกาย สุขใจได้ ฉันจะจ่าย ให้เต็มที่ เพราะมัน เป็นเงิน ที่ฉันทหามา สะสม ไว้ด้วย ความเหน็ดเหนื่อยั้งกายและใจก็ขอใช้ เงินนั้น ให้คุ้ม กับที่เหน็ดเหนื่อยมาให้เต็มที่ เงินจำนวนหนึ่ง ฉันจะใช้ เป็น
ทาน และการกุศล อันเป็นประโยชน์ ต่อเพื่อนมนุษย์ ด้วยกัน

23. เมื่อฉันเข้าสู่วัยสูงอายุ ฉันจะคิดเสมอว่า ฉันต้องเข้ากับใคร ๆ ให้ได้ทุกคน

ไม่ว่าเด็ก หรือผู้ใหญ่ ฉันจะคบหา สมาคมด้วยได้ ฉันจะมีเพื่อน ให้มาก ๆ ฉันจะ ไม่เอาจริงจังกับชีวิต เสียจนเกินไปจะพยายาม ขจัดอารมณ์ ชั่วร้ายทั้งหลาย ได้แก่ ความ
วิตกกังวลโลภ โกรธ หลงเกลียดชัง อิจฉาริษยา ฯลฯ อันเป็นภัย ต่อความสุขใจ และเป็น อันตรายต่อหัวใจ ผู้สูงอายุ อย่างมาก

ฉันจะคิดเสมอว่า สิ่งใด ที่ฉันปรารถนา อาจไม่ได้ ตามปรารถนา เสมอไป จะไม่ นำเอาความพึงพอใจมาพูดบ่น ไม่หยุดปากจนลูกหลาน และเด็ก ๆ รำคาญ ขาดความ
เคารพ ยำเกรง และเบื่อหน่ายตัวฉันฉันจะวางใจ เป็นอุเบกขาเสมอ

"ฉันจะประพฤติตัวตามที่กล่าวมาแล้วนี้ตลอดไป"



บันทึกของศาสตราจารย์นายแพทย์เสนอ อินทรสุขศรี

8 พฤษภาคม 2536 เมื่ออายุครบ 6 รอบ