|
|
แค่สบตา ก็รู้ว่ารัก 14
แนะนำ
สำหรับคน ที่เพิ่งได้อ่านนิยายเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ขออธิบายล่วงหน้าว่าเรื่องนี้จะเน้นที่ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกสองคนซึ่ง เป็นชายทั้งคู่ และอาจมีเนื้อหาบางส่วนไม่เหมาะสมสำหรับเยาวชน หรือคนที่ไม่นิยมเรื่องแนว Boy's Love ดังนั้นหากไม่ชอบอ่านนิยายแนวที่ไม่มีนางเอก ขอแนะนำว่าให้คลิกไปอ่านหน้า About me , เท้าพาไป หรือ พร่ำ(เพ้อ)รายสะดวก ซึ่งเนื้อหาจะเกี่ยวกับเรื่องทั่วไปค่ะ เราเตือนคุณแล้วนะคะ
++------++
ตอนที่ 14.
เช้าวันถัดมา กุ้งซึ่งนั่งประจำอยู่หลังเคาน์เตอร์รีเซปชั่นเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่เห็นภัทรมาหลังเวลาเข้างานไปมาก สาวน้อยร้องทักอย่างร่าเริงตามนิสัยเมื่อเขาผลักประตูเข้ามาในบริษัท
“สวัสดีค่าพี่ภัทร แปลกจังวันนี้มาสายเชียว”
“หา? เอ่อ...เมื่อคืนพี่นอนดึกไปหน่อยน่ะ”
ชายหนุ่มยิ้มตอบก่อนจะเลี้ยวไปทางฝั่งห้องทำงาน ได้แต่หวังว่าเมื่อครู่ผิวหน้าตนคงไม่เปลี่ยนเป็นสีเข้มจนสังเกตได้ เขากระชับสายสะพายกระเป๋าขณะรีบเดินตรงไปที่โต๊ะ แต่ยังไม่ทันจะได้นั่งก็สะดุ้งสุดตัวเพราะมือที่วางลงบนบ่า
“ไงยะ พี่กำลังจะโทรถามอยู่เชียวว่าวันนี้จะลาหยุดหรือไง”
น้ำเสียงอันคุ้นเคยซึ่งออกจะเหน็บแนมหน่อยๆ ทำให้ภัทรยิ้มแหยๆ ให้คนถาม วันนี้ป๋วยใส่สูทกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีขาวเข้าชุดกัน ส่วนเสื้อตัวในเป็นเชิ้ตสีม่วงเข้มแบะปกออก ผมสลวยถูกรวบตึงเป็นหางม้าสูง ดูแล้วทั้งเป็นการเป็นงานแต่ก็แฝงความเปรี้ยวอยู่ในที
“เมื่อคืนผมนอนดึกน่ะพี่ป๋วย ขอโทษที่ไม่ได้โทรมาบอกว่าจะมาสาย”
ภัทรตอบพลางนั่งลงบนเก้าอี้และเปิดคอมพิวเตอร์ รุ่นพี่สาวจึงยกมือขึ้นกอดอกพลางพิงสะโพกบนขอบโต๊ะ “อ้อ แสดงว่าเมื่อคืนฉลองวันเกิดให้หลานสาวจนดึกละสิ?”
ภัทรรู้สึกว่าไอร้อนวูบวาบลามขึ้นบนผิวหน้า เพราะความจริงแล้วงานฉลองให้มายูมิจบลงตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่ง แต่สาเหตุที่ทำให้เขานอนดึกน่ะมันเพราะเรื่องอื่นต่างหาก...
“อ้าว? ตกลงเธอนอนน้อยหรือไม่สบายกันแน่เนี่ย? อยู่ๆ ก็หน้าแดงยังกับไข้ขึ้นเชียว?”
ป๋วยขมวดคิ้วพลางใช้หลังมืออังบนหน้าผากเขา ภัทรจึงสะดุ้งและรีบเอนหนีอย่างร้อนตัว
“เปล่าๆ พี่ป๋วย ผมไม่ได้เป็นอะไร ว่าแต่นี่จะเตรียมงานประชุมลูกค้าตอนบ่ายหรือยัง ผมจะได้ไปช่วย”
ภัทรรีบปัดหัวข้อสนทนาให้พ้นตัว ด้วยเกรงว่าหากถูกถามมากเข้าก็คงไม่สามารถหยุดคิดถึงพฤติกรรมของตัวเองเมื่อคืนได้เสียที ท่าทีของเขาทำให้ป๋วยมองด้วยแววตาสงสัย แต่ก็คร้านจะซักเพราะมีเรื่องที่สำคัญกว่า
“พี่ก็มาหาเธอเรื่องนี้น่ะแหละ กะว่าจะซ้อมพรีเซนต์อีกสักรอบก่อนประชุมตอนบ่าย เดี๋ยวอีกสิบห้านาทีเอาแฟ้มเอกสารที่จะแจกลูกค้าไปเจอพี่ที่ห้องประชุมด้วย”
ภัทรพยักหน้ารับขณะมองร่างระหงเดินจากไป จากนั้นก็เช็คอีเมล์ว่ามีงานเร่งด่วนหรือไม่ พอใกล้เวลานัดก็เดินถือกล่องใส่แฟ้มเอกสารซึ่งจัดเรียงไว้แล้วไปที่ห้องประชุม และพบว่ารุ่นพี่สาวกำลังยืนเช็คพาวเวอร์พ้อยท์อยู่ที่โพเดียมด้านหน้า
เนื่องจากวันนี้จะมีผู้มาร่วมประชุมถึงสี่สิบกว่าราย แม่บ้านจึงจัดโต๊ะในห้องประชุมใหญ่ไว้ให้สองแถว แถวละสองที่นั่งและเรียงไปจนจรดท้ายห้อง โดยโต๊ะทุกตัวจะหันไปทางด้านหน้าเหมือนห้องเรียน ป๋วยเหลือบตาขึ้นเห็นภัทรจึงชี้ไปทางโต๊ะที่เรียงรายกันอยู่
“ภัทร เดี๋ยวเธอเอาแฟ้มวางเรียงบนโต๊ะไปพลางๆ ก่อนก็ได้ เสร็จแล้วมาลองฟังพี่พรีเซนต์หน่อย พอดีพวกแหม่มกับนุ่นไม่ว่าง”
ภัทรพยักหน้าโดยไม่อิดออด เนื่องจากเพื่อนๆ อีกสองคนที่ถูกพูดถึงคงกำลังง่วนกับการเตรียมของที่ระลึกแก่ผู้เข้าประชุม เขาหยิบหอบเอกสารออกจากกล่องแล้ววางลงโต๊ะละสองชุด เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็เดินกลับมานั่งฟังรุ่นพี่ซ้อมการนำเสนอเหมือนที่ทำเมื่อวาน หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ป๋วยก็ปิดพาวเวอร์พ้อยท์แล้วหันมาทางภัทรอีกครั้ง
“แค่นี้ก็น่าจะใช้ได้แล้วมั้ง? ถ้างั้นเรากลับไปทำงานกันต่อเถอะ แล้วพักเที่ยงก็ลงไปกินข้าวเร็วหน่อย จะได้รีบขึ้นมารอคนเข้าประชุม”
หญิงสาวเอ่ยพลางปิดโน้ตบุ๊คและพับฝาลง ชายหนุ่มจึงพยักหน้าพลางเดินตามออกจากห้องประชุม แต่แล้วก็เลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อถูกสะกิดให้เดินตามไปยังชั้นดาดฟ้า
“มีอะไรเหรอพี่ป๋วย?”
ภัทรถามเมื่อทั้งคู่ขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าแล้ว หญิงสาวงับประตูก่อนจะหันกลับมาหาเขาด้วยสีหน้าใคร่ครวญ
“ภัทร เธอเป็นคนเดียวนะที่รู้เรื่องพี่กับคุณนิน”
ชายหนุ่มทำหน้าเหลอ เพราะไม่คิดว่าจะถูกเรียกมาคุยเรื่องนี้ แต่ก็รีบพยักหน้าเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“อื้อ ผมไม่เคยบอกใครเรื่องนี้เลย”
ยกเว้นคุณเชษฐ์ที่รู้เองมาก่อนผมตั้งนาน...
ภัทรได้แต่คิดในใจ อดหวั่นไม่ได้ว่าที่ป๋วยเกริ่นแบบนี้เพราะมีใครมารู้มาเห็นเหมือนเขาแล้วเอาไปพูดหรือเปล่า
รุ่นพี่สาวหัวเราะ “สบายใจเถอะน่า พี่ไม่ได้จะว่าอะไรสักหน่อย แถมตอนนี้...ถ้าเกิดใครจะรู้ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะเดี๋ยวอีกหน่อยก็คงค่อยๆ รู้กันไปเองนั่นแหละ”
ภัทรได้ฟังก็ยิ่งงงหนักเข้าไปอีก ป๋วยมองเรียวคิ้วของเขาที่มุ่นขึ้นแล้วก็ยิ้มอ่อนๆ
“คุณนินหย่าแล้วนะ พี่เพิ่งได้เมสเสจว่าเขากับภรรยาลงชื่อในใบหย่ากันต่อหน้าทนายเมื่อเช้านี้”
“หา?”
ภัทรตกใจด้วยไม่คาดว่านั่นคือสาเหตุที่นินนาทไม่เข้าบริษัทวันนี้ ขณะเดียวกันก็ไม่แน่ใจว่าควรจะเอ่ยอะไร เพราะถ้าหากบอกว่า ‘ดีใจด้วย’ ก็เท่ากับเขาส่งเสริมที่รุ่นพี่ไปพัวพันกับผู้ชายที่ยังมีพันธะ แต่เมื่อได้สบตากับป๋วย ภัทรก็เข้าใจทันทีว่ารุ่นพี่สาวก็ไม่ได้สบายใจนัก
“....พี่ป๋วย พี่เองก็ไม่ได้ดีใจใช่ไหม?”
“เฮ้อ...มันก็พูดยากนะภัทร” หญิงสาวถอนหายใจ แววตาสวยคมหม่นหมองลงเล็กน้อย “จะว่าดีใจไหม พี่ว่าพี่คงโล่งใจมากกว่าที่จะไม่ต้องคบกับคุณนินแบบหลบๆ ซ่อนๆ อีกแล้ว แต่อีกใจมันก็อดจะคิดไม่ได้ ว่าจริงๆ แล้วสาเหตุที่พวกเขาหย่ากันมันเป็นเพราะพี่หรือเปล่า”
“แต่พี่ป๋วยเคยบอกผมว่าคุณนินแยกกันอยู่กับแฟนเขามานานแล้วนี่นา? อย่างนี้จะบอกว่าเป็นความผิดของพี่ป๋วยคงไม่ได้หรอก”
ภัทรรีบพูดเมื่อเห็นแววตาเศร้าๆ ถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับความสัมพันธ์ของรุ่นพี่ แต่ก็เชื่อว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่จะโทษฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้ ในเมื่อความรักไม่ใช่เรื่องที่ชี้ว่าถูกหรือผิดได้ด้วยสามัญสำนึกเท่านั้น ต่อให้รู้แก่ใจว่าคนที่รักมีเจ้าของซึ่งใครๆ ต่างก็รับรู้กันอยู่แล้วก็ตาม
และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจและเห็นใจ...
หญิงสาวเห็นสีหน้าเป็นห่วงของภัทรก็ยิ้มพลางยกมือขึ้นบีบไหล่เบาๆ “อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิยะ เธอไม่ต้องพูดอะไรให้พี่รู้สึกดีขึ้นก็ได้ พี่เพียงแต่อยากบอกให้ภัทรรู้ไว้ เพราะจากนี้ถ้าพวกที่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางเห็นพี่ไปไหนมาไหนกับคุณนินคงได้เม้าท์กันเพลินแน่ ถึงตอนนั้นพี่อยากให้แน่ใจว่าจะยังมีคนที่เข้าใจพี่อยู่”
ภัทรมองหน้าหญิงสาวที่คอยสอนงานให้ตั้งแต่เขาเริ่มทำงานที่นี่ ถึงแม้อีกฝ่ายจะชอบเหน็บแนมหรือโยนงานให้ทำแทนบ้าง แต่ก็ไม่เคยโกหกหรือหาเรื่องกลั่นแกล้งสักครั้ง แถมยังคอยเป็นห่วงเป็นใยในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่ตะขิดตะขวงใจกับคำขอนี้สักนิด
โชคดีจริงๆ ที่รุ่นพี่ของเขาเป็นคนเข้มแข็ง
“ไม่ต้องห่วงนะพี่ป๋วย ถึงคนที่ไม่รู้อะไรจะพูดยังไง แต่ผมรับรองว่าผมจะอยู่ข้างพี่ป๋วยแน่นอน คุณเชษฐ์ก็เหมือนกัน...”
ภัทรเอ่ยชื่อคนคุณผู้จัดการเพราะอยากให้รุ่นพี่รู้ว่าไม่ได้มีเพียงเขาคนเดียวที่จะเป็นกำลังใจ แล้วก็แทบจะกัดลิ้นเมื่อนึกได้ว่าคนฟังอาจฉุกคิดว่าคุณเชษฐ์รู้เรื่องอยู่แล้วก็ได้ และป๋วยก็สะกิดใจจริงๆ เพราะเรียวคิ้วโก่งสวยมุ่นขึ้นทันตาเห็น
“คุณเชษฐ์ก็ด้วยนี่คือ...รายนั้นก็รู้เรื่องของพวกพี่อยู่แล้วงั้นสิ?”
พอโดนสายตาคาดคั้นของคนถาม ภัทรก็ไม่ทีทางเลือกนอกจากตอบรับเสียงอ่อย ได้แต่นึกขอโทษคุณเชษฐ์ในใจที่ดึงเข้ามาเกี่ยว
“ไม่ใช่จากผมนะพี่ป๋วย คุณเชษฐ์เขารู้มาก่อนผมด้วยซ้ำ”
ป๋วยเพ่งมองสีหน้าจ๋อยๆ ของรุ่นน้องแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า หญิงสาวกอดอกพลางทอดสายตาไปไกล ก่อนจะทำลายความเงียบขึ้นอย่างปลงๆ “เอาเถอะ ก็ไม่ได้เกินคาดนักหรอกถ้ารายนั้นจะรู้ สงสัยไม่พี่ก็คุณนินคงเผลอไปทำอะไรให้แกสงสัยเข้านั่นแหละ ก็ดี...ถือซะว่าได้แบ็คอัพที่แข็งแรงมาอีกคน”
หญิงสาวกล่าวจบก็หันมายิ้มเนือยๆ ให้ภัทร แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้คนเห็นสบายใจขึ้น เขาจึงแตะศอกรุ่นพี่สาวแล้วดันไปทางประตูเบาๆ
“ใกล้จะเที่ยงแล้ว ผมว่าพวกเราลงไปกินข้าวกันเลยดีกว่านะพี่ป๋วย จะได้รีบกลับขึ้นมารอประชุมไง”
พอถูกชวน ป๋วยก็ก้มลงดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะพยักหน้า “อืม ก็ดีเหมือนกัน ถ้างั้นเดี๋ยวขอพี่ไปเอากระเป๋าตังค์แป๊บนึง”
ทั้งคู่ลงลิฟต์แล้วเดินไปยังศูนย์อาหารซึ่งอยู่ไม่ไกลจากอาคารนัก แต่ทั้งที่ลงมาเร็วแล้วก็ยังพบกับความแออัดจากพนักงานบริษัทอื่นๆ ที่มาฝากท้องที่เดียวกัน หลังจากเห็นว่ามีโต๊ะว่าง ภัทรจึงอาสานั่งเฝ้าและฝากรุ่นพี่ให้ซื้อข้าวมาให้ด้วยเลย
เมื่อคล้อยหลังป๋วย ชายหนุ่มก็หยิบมือถือขึ้นมาเปิดเช็คข้อความว่ามีเมสเสจใหม่บ้างหรือไม่ แต่ก็ไม่พบว่ามีข้อความใดจากคนที่รออยู่ เขาจึงได้แต่ถอนหายใจขณะใช้นิ้วโป้งลูบหน้าจอเบาๆ
ป่านนี้น่าจะไปถึงเวียดนามแล้วนี่นา...สงสัยคงตรงจากสนามบินไปออฟฟิศเลยล่ะมั้ง...แต่อย่างน้อยก็น่าจะส่งข้อความมาบอกว่าถึงโดยปลอดภัยแล้วสักหน่อย...
ภัทรอดนึกค่อนในใจไม่ได้ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่อยากโทรไปก่อนเพราะเกรงว่าคุณเชษฐ์จะติดประชุมอยู่ แต่แล้วขณะที่กำลังเก็บมือถือลงกระเป๋า ร่างเพรียวก็สะดุ้งเพราะมีคนเดินมาเตะขาเก้าอี้เขาอย่างจัง
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ”
ชายวัยกลางคนในชุดพนักงานบริษัทคนหนึ่งหันมาขอโทษ ภัทรจึงค่อยดึงสติกลับมาแล้วหันไปยิ้มให้อย่างไม่ถือสา เพราะทางเดินในศูนย์อาหารแห่งนี้ก็ค่อนข้างแคบจริงๆ
“ไม่เป็นไรครับ ...อะ...”
“ภัทร?”
คนที่เรียกชื่อภัทรหาใช่ชายวัยกลางคนร่างกะทัดรัดที่ไว้หนวดเหนือริมฝีปาก แต่เป็นผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะซึ่งเยื้องไปด้านหลังของเขาเล็กน้อย และจากแววตาประหลาดใจที่ได้เห็น แสดงว่าเมื่อครู่อีกฝ่ายก็ไม่รู้ว่าเขานั่งอยู่ตรงนี้เช่นกัน
ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้...
“...ธร”
ชายวัยกลางคนที่เพิ่งเอ่ยขอโทษภัทรไปหยกๆ มองหน้าเขาสลับกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ซึ่งภัทรไม่คิดว่าจะได้พบกันอีกแล้ว ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี “อ้าว รู้จักกันหรอกเหรอ?”
เขาไม่แน่ใจว่าคนถามต้องการให้ใครตอบคำถามนั้น แต่ความคิดแรกที่วาบขึ้นในหัวก็คือให้รีบลุกและย้ายไปโต๊ะอื่นเดี๋ยวนี้ ทว่าโดนเสียงจากคนที่เดินใกล้เข้ามาหยุดไว้เสียก่อน
“มาแล้วภัทร คิวยาวมากเลยต้องรอตั้งนานแน่ะ อ้าว? คุณชัยยศ? ตายจริง มากินข้าวก่อนเข้าประชุมบ่ายนี้เหรอคะ?”
ภัทรหันไปเห็นป๋วยรีบวางถาดใส่ข้าวหมูแดงสองจานบนโต๊ะแล้วหันไปไหว้ผู้ชายไว้หนวดคนนั้น จากนั้นก็หันมาแนะนำเขาตาม
“ภัทร คุณชัยยศเป็นหนึ่งในลูกค้าใหม่ที่จะมาประชุมกับเราบ่ายนี้ไง คุณชัยยศ นี่ภัทร รุ่นน้องในทีมของป๋วยเองค่ะ”
ภัทรไหว้ตามก่อนจะเหลือบมองชายหนุ่มอีกคนที่ยังนั่งนิ่งที่โต๊ะอย่างไม่สบายใจ และพบว่าอีกฝ่ายก็จ้องเขาอยู่เหมือนกัน แต่นัยน์ตากลับยากจะอ่านความหมายจนจนเขายิ่งรู้สึกอึดอัด
ชายวัยกลางคนยิ้มกว้างยิ่งขึ้นขณะรับไหว้ “สวัสดีครับคุณป๋วย คุณภัทร พอดีเมื่อเช้าผมมีประชุมแถวนี้ก็เลยมากินข้าวที่นี่ซะเลย ส่วนนี่ธราธรหลานผมครับ เพิ่งจะมาช่วยงานที่บริษัทเมื่อเร็วๆ นี้เอง เอ้า ตาธร รู้จักคุณป๋วยกับคุณภัทรเสียสิ”
เมื่อได้รับการแนะนำ ร่างสูงใหญ่จึงค่อยลุกขึ้นและยกมือไหว้หญิงสาว ก่อนจะหันมาและยกมุมปากบางๆ ให้ภัทรซึ่งยืนหน้าไร้สีเลือดอยู่ข้างรุ่นพี่
“ไม่ได้เจอกันนานนะ ภัทร ดูดีขึ้นจนแทบจำไม่ได้”
“อ้าว? รู้จักกันอยู่แล้วเหรอคะ?”
หางเสียงบอกให้รู้ว่าป๋วยถามชายหนุ่มแปลกหน้า แต่นัยน์ตากลับเหลียวมามองรุ่นน้องข้างๆ พร้อมกับคิ้วที่เลิกขึ้น ทว่าภัทรกลับหาเสียงของตัวเองไม่เจอ ผู้มาใหม่จึงอธิบายเอง
“เคยเรียนด้วยกันสมัยมหา’ลัยน่ะครับ แต่หลังเรียนจบก็ต่างคนต่างไม่ว่างมาเจอกันเลย ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะโชคดีได้มาเจอกับเพื่อนเก่าที่นี่”
ภัทรรู้สึกว่าใบหน้าชาวูบ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจัดเบิ่งกว้างด้วยไม่อยากเชื่อว่าเพิ่งได้ยินอะไร กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างสั่นเทิ้มจนเขาต้องกำหมัดทั้งสองข้างไว้แน่นเพื่อระงับอาการ ขณะที่อีกคนซึ่งยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกลับยิ้มราวไม่ได้พูดอะไรที่ตรงข้ามกับความเป็นจริงเลยสักคำ
เคยเรียนด้วยกัน...อาจจะใช่...ถ้าการจบจากรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกันจะนับว่าเป็นอีกความหมายหนึ่งของ ‘เคยเรียนด้วยกัน’ ได้ ทว่าหลังจากเรียนจบแล้ว ฝ่ายนั้นต่างหากที่เป็นคนเถือเยื่อใยที่ทั้งสองเคยมีให้แก่กัน จากนั้นก็ทิ้งรอยแผลลึกในใจให้ภัทรโดยไม่หันกลับมาแยแสเลยสักครั้ง
“อ้าว ถ้างั้นก็พอดีเลย ไหนๆ พวกผมก็ต้องไปประชุมกับคุณป๋วยอยู่แล้ว ทำไมไม่มานั่งกินมื้อเที่ยงด้วยกันซะเลยล่ะครับ?”
คุณชัยยศหันมาชวนอย่างมีน้ำใจ ขณะที่ภัทรเห็นนัยน์ตาของ ‘เพื่อนเก่า’ เป็นประกายวาวขึ้นวูบหนึ่งทั้งที่รอยยิ้มนุ่มนวลยังไม่เปลี่ยน แล้วก็ได้แต่ร่ำร้องในใจว่าอย่าให้รุ่นพี่ของเขาตอบรับเลย
ซึ่งแน่นอนว่าป๋วยย่อมไม่ได้ยินอยู่แล้ว...
“เอาสิคะ งั้นแป๊บนะคะ ภัทรมาช่วยพี่เลื่อนโต๊ะหน่อยซิ”
หญิงสาวยิ้มหวานรับก่อนจะหันมาทางเขา เนื่องจากโต๊ะในศูนย์อาหารแห่งนี้ค่อนข้างตัวเล็กและเหมาะสำหรับนั่งสองคน ถ้าจะนั่งกันสี่คนก็ควรจะเลื่อนโต๊ะให้ชิดกัน ภัทรยืนหันรีหันขวางด้วยยังแคลงใจที่จะนั่งร่วมโต๊ะกับอดีตคนคุ้นเคย แต่แล้วก็มีเสียงทุ้มเอ่ยขัดขึ้น
“ท่าทางขาโต๊ะจะหนักนะครับ เดี๋ยวผมยกให้เองดีกว่า”
ธราธรเดินอ้อมโต๊ะของตัวเองมาทางภัทรซึ่งยืนอยู่ใกล้ขอบโต๊ะ เมื่อรู้สึกถึงมือใหญ่ที่สัมผัสโดนนิ้วของเขาซึ่งจับโต๊ะอยู่ก่อน ภัทรก็รีบกระตุกมือหนีเหมือนโดนน้ำร้อนกระเซ็นใส่ แต่ก็เห็นเพียงรอยยิ้มเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านของคนที่ยกโต๊ะตัวนั้นไปติดกับโต๊ะของตัวเอง
“เอ้าภัทร จะมัวยืนอยู่ทำไมล่ะ มากินข้าวสิจะได้รีบขึ้นไปเตรียมงานกันไง”
ป๋วยนั่งลงบนเก้าอี้พลางหันมาเร่ง ส่วนภัทรนึกอยากหาข้ออ้างดีๆ ที่จะปลีกตัวออกไปจากตรงนั้น แต่แน่นอนว่านอกจากนั่นจะเป็นการเสียมารยาทกับลูกค้าอย่างมากแล้ว รุ่นพี่ของเขาก็อาจจะระแคะระคายก็ได้ว่าเขากับธราธรไม่ได้เป็นเพียงแค่ ‘เพื่อนเก่า’ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากข่มใจและนั่งลงตรงเก้าอี้ว่าง ซึ่งโชคร้ายที่ดันเป็นฝั่งตรงข้ามกับคนที่เขาไม่อยากมองหรือถูกมองที่สุดด้วย
ทั้งสี่ทานอาหารร่วมกันโดยที่มีเสียงพูดคุยจากคนสามคนยกเว้นภัทร เขาได้แต่นั่งเขี่ยข้าวไปมาและทานลงเพียงไม่กี่คำ ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจขอตัวเพราะเริ่มทนความกระอักกระอ่วนจากสายตาที่เหลือบมองบ่อยๆ ไม่ไหว
“พี่ป๋วย ผมจะไปซื้อของที่เซเว่นหน่อยนะ แล้วเดี๋ยวค่อยเจอกันข้างบน”
รุ่นพี่สาวเลิกคิ้ว “อ้าว แต่เธอกินข้าวไปนิดเดียวเองนะ นี่อิ่มแล้วเหรอ?”
ป๋วยบุ้ยคางไปทางจานข้าวของภัทรที่ยังเหลือเกินครึ่ง เขาจึงส่ายหน้าและพยายามปั้นยิ้มให้คนถามสบายใจ “พอดีผมยังอิ่มมื้อเช้าอยู่เลยน่ะ ถ้างั้นขอตัวก่อนนะครับ”
ภัทรหันไปกล่าวช่วงท้ายประโยคกับชายสูงวัยที่สุดในโต๊ะโดยพยายามไม่สบตากับคนที่นั่งตรงข้าม แต่แล้วก็แทบสะดุดฝีเท้าเมื่อถูกคว้าข้อมือไว้ขณะกำลังจะเดินออกมา
“แล้วเจอกันนะ ภัทร”
ธราธรปล่อยมือเขาอย่างรวดเร็วโดยไม่แสดงท่าทีพิรุธให้ใครผิดสังเกต แต่นั่นกลับทำให้ภัทรรีบหันหลังและจ้ำฝีเท้าหนี ข้อมือข้างที่ถูกสัมผัสเพียงสั้นๆ ร้อนผ่าวจนต้องใช้อีกมือกุมเอาไว้ แต่มันกลับเป็นความร้อนรุ่มที่ทำให้กระวนกระวาย ไม่เหมือนกับความอบอุ่นและมั่นคงยามที่ถูกคุณเชษฐ์กุมมือเลยสักนิดเดียว
ทำไมถึงต้องมาเจอกันอีก แล้วทำไมถึงต้องมาเจอในสถานการณ์แบบนี้...
ความคิดนั้นวนเวียนไปมาราวพายุในหัวของภัทร เขาเคยคิดว่าการได้พบอีกฝ่ายโดยบังเอิญที่ร้านอาหารเมื่อไม่กี่เดือนก่อนคงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เห็นหน้าของคนคนนั้นแล้ว ใครเลยจะรู้ว่าโชคชะตาจะเล่นตลกให้ต้องมาเจอกันอีกครั้ง แถมยังในฐานะลูกค้าที่ต้องทำงานร่วมกันไปอย่างน้อยก็อีกระยะด้วย
ภัทรไม่ได้แวะที่ไหนและตรงกลับไปที่บริษัท เมื่อออกจากลิฟต์ก็พบว่าไฟในห้องทำงานถูกดับจนสลัวและเพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่ยังไม่กลับมาจากมื้อเที่ยง ภายในห้องทำงานมีเพียงแสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ตามโต๊ะที่สว่างเป็นจุดๆ ทว่าความเงียบที่ควรจะทำให้จิตใจสงบกลับทำให้ภัทรยิ่งว้าวุ่นมากขึ้น
ร่างสูงเพรียวรีบเดินตรงไปที่ห้องน้ำและวักน้ำเย็นๆ จากก๊อกขึ้นลูบหน้า ขณะเดียวกันก็พยายามสงบหัวใจที่เต้นรัวให้ชะลอลง แต่เมื่อเหลือบตาขึ้นสบกับสายตาตัวเองในกระจก ภัทรก็พบว่าหน้าตาที่สะท้อนในนั้นช่างดูไม่ได้เอาเสียเลย
เข้มแข็งไว้สิภัทร ผู้ชายคนนั้นไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายเราอีกแล้ว เรามีคุณเชษฐ์แล้ว อย่าปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอให้ใครเห็นอีกเป็นอันขาด…
ภัทรได้แต่ยืนกำมือเหนืออ่างล้างหน้าและพึมพำกับตัวเอง เขานึกรังเกียจความทรงจำที่ทำให้เป็นคนลืมเรื่องเก่าๆ ได้ยาก เพราะมันขุดคุ้ยความเจ็บยอกในอดีตให้หวนกลับมายามได้เผชิญหน้ากับธราธรอีกครั้ง แล้วไหนจะยังท่าทีตอนที่ได้เจอกันเมื่อครู่อีก
มันเหมือนกับ...เหมือนกับฝ่ายนั้นอยากรื้อฟื้นความสัมพันธ์ที่เคยเป็นคนทำลายไปแล้วยังไงก็ไม่รู้
เขากำลังหวั่นไหว ภัทรรู้ตัวดี แต่ต้นตอของความหวั่นไหวนั้นไม่ใช่ความตื่นเต้นดีใจอย่างแน่นอน เพราะนับจากวันที่เจอธราธรโดยบังเอิญที่ร้านอาหารจนถึงวันนี้ ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปมากจนแทบจะพูดได้ว่าไม่เหลือใจให้อดีตคนรักอีกแล้ว แต่ขณะเดียวกัน การแสดงออกตอนที่เจอกันเมื่อครู่ก็ทำให้เขากังวลว่านั่นคงไม่ใช่สัญญาณที่ดี และเขาคงสบายใจกว่านี้ถ้าหากได้เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายโดยมีคุณเชษฐ์อยู่ข้างๆ
และเมื่อคิดถึง...มันก็ช่วยไม่ได้ที่เขาจะยิ่งโหยหาคนที่เป็นดั่งหลักให้เขาพึ่งพิงมากขึ้นไปอีก
คุณเชษฐ์ครับ...คราวนี้อย่าไปทำงานไกลๆ นานนักนะครับ รีบกลับมาหาผมเร็วๆ เถอะ...
++------tbc------++
A/N: แฟนนักอ่านหลายคนคงแทบขยี้ตาด้วยความไม่อยากเชื่อที่เห็นตอนใหม่ ขนาดตัวเองเห็นวันที่อัพเดทครั้งสุดท้ายยังละอายเลยค่ะ (กรกฎาคม 2554) เลยทำให้รู้สึกเหมือนคุณเชษฐ์ไปเวียดนามนานมากกกกกก ทั้งที่จริงๆ ในเรื่องนี่เพิ่งจะบินไปเอง พอดีก่อนหน้านี้ไปเขียน “ยินดีที่ได้รู้จัก...รัก” ต่อเนื่องกันซะจนต้องใช้เวลาจูนกลับมาหาน้องภัทรอยู่พักใหญ่ แต่ในที่สุดก็ได้เริ่มกลับมาเขียนแล้ว ก็หวังว่าจะลื่นไปได้เรื่อยๆ ถ้าเขียนจบเมื่อไหร่คงเหมือนได้ยกคุณเชษฐ์ เอ้ย! ภูเขาลูกใหญ่ออกจากอกสักที หุหุหุ
ก็ต้องขอโทษและขอบคุณทุกคนที่คอยทวงกันอยู่เรื่อยๆ ด้วยนะคะ ไม่น่าเชื่อว่าคุณเชษฐ์แกจะฮอตได้ขนาดนี้ (คนเขียนขอเหน็บพระเอกนิดนึง ฮา) แล้วก็ตอนนี้เราทำหน้า fan page ไว้สำหรับอัพเดทข่าวคราวเรื่องนิยายโดยเฉพาะ ถึงไม่ได้แอดกันไว้ก็สามารถคลิกไลค์เพื่อติดตามกันได้ ที่ facebook.com/BellbombNovels แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ 
| Create Date : 20 มีนาคม 2555 |
| Last Update : 20 มีนาคม 2555 11:32:41 น. |
|
18 comments
|
| Counter : 906 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: milphinne* IP: 202.28.62.245 วันที่: 20 มีนาคม 2555 เวลา:13:06:17 น. |
|
|
|
| โดย: Phueng IP: 125.25.1.140 วันที่: 20 มีนาคม 2555 เวลา:13:21:05 น. |
|
|
|
| โดย: แม่ยกคุณเชษฐ์ IP: 203.157.152.1 วันที่: 20 มีนาคม 2555 เวลา:15:20:20 น. |
|
|
|
| โดย: oato IP: 171.97.148.245 วันที่: 20 มีนาคม 2555 เวลา:20:29:03 น. |
|
|
|
| โดย: น้ำค้าง IP: 124.120.129.42 วันที่: 20 มีนาคม 2555 เวลา:20:54:51 น. |
|
|
|
| โดย: Moddy IP: 61.90.114.240 วันที่: 20 มีนาคม 2555 เวลา:21:24:12 น. |
|
|
|
| โดย: zequs IP: 202.28.182.5 วันที่: 21 มีนาคม 2555 เวลา:6:11:03 น. |
|
|
|
| โดย: kazu IP: 223.204.244.199 วันที่: 21 มีนาคม 2555 เวลา:16:32:15 น. |
|
|
|
| โดย: tonnum IP: 223.205.14.113 วันที่: 21 มีนาคม 2555 เวลา:23:22:07 น. |
|
|
|
โดย: bellbomb (Applebee  ) วันที่: 22 มีนาคม 2555 เวลา:15:27:11 น. |
|
|
|
| โดย: kazu IP: 223.205.27.157 วันที่: 27 มีนาคม 2555 เวลา:13:34:13 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 27 มีนาคม 2555 เวลา:15:30:01 น. |
|
|
|
| โดย: kazu IP: 223.205.31.197 วันที่: 27 มีนาคม 2555 เวลา:16:23:28 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 27 มีนาคม 2555 เวลา:16:28:33 น. |
|
|
|
| โดย: aew IP: 125.27.76.16 วันที่: 29 มีนาคม 2555 เวลา:11:23:31 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 29 มีนาคม 2555 เวลา:12:06:50 น. |
|
|
|
| โดย: ภัทร IP: 58.11.150.74 วันที่: 21 พฤษภาคม 2555 เวลา:16:13:03 น. |
|
|
|
| โดย: bellbomb (Applebee ) วันที่: 23 พฤษภาคม 2555 เวลา:19:38:38 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 29 คน [
ไม่ค่อยไว้ใจนายแฟนเก่าเลยอ่ะค่ะ อย่ามาสร้างความลำบากใจดิ (บางทีโลกเราก็กลมเกินไปนะคะ - -")