ทำนบน้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วของเขาทลายลงมาอย่างรุนแรงกว่าเดิม ทั้งสองร่างโอบกอดกันและกันแน่นขณะที่เอ่ยคำขอโทษและปลอบโยนให้แก่กันไม่หยุด ครั้งนี้ตระการยอมให้คนในอ้อมแขนร้องไห้อย่างเต็มที่เพราะรู้ว่าที่ผ่านมาพรพฤกษ์เก็บกดความอัดอั้นตันใจเอาไว้จนนานเกินพอแล้ว

“ไม่อยากรู้สึกแบบนี้แล้วต้น ถึงจะดีใจที่ต้นกลับมาหา แต่ไม่มีอะไรที่ชี้ว่าเราสองคนจะเป็นไปได้ในอนาคตเลยสักอย่าง แล้ววันนี้ก็เจอผู้หญิงคนนั้นอีก ทำยังไงถึงจะหยุดความอึดอัดนี่ได้สักที ต้น...ต้น”

ตระการฟังแล้วก็สูดหายใจลึก ใช่ว่าเขาจะไม่คุ้นกับอาการร้องไห้แล้วพูดเพ้อของอีกฝ่าย เพราะที่ผ่านมาเขาก็ต้องคอยตื่นมาปลอบยามอีกฝ่ายร้องไห้ละเมอกลางดึกอยู่แล้ว แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่พรพฤกษ์แสดงอาการแบบนี้ทั้งที่มีสติครบถ้วนและพูดถึงเรื่องที่รบกวนจิตใจกับเขาตรงๆ

“ต้นอยู่ตรงนี้ตลอดนะไผ่ ต้นไม่ทิ้งไผ่ไปไหนแน่นอน ต้นสัญญา”

ชายหนุ่มประคองท้ายทอยเหนือลำคอเรียวให้เงยขึ้นรับจูบที่แนบลงบนริมฝีปากนิ่มอย่างแผ่วเบา พรพฤกษ์กะพริบตาที่ชุ่มด้วยหยาดน้ำขึ้นสบตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเมื่ออีกฝ่ายผละออก จากนั้นจึงเอนหน้าลงซบบ่าหนาเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่โน้มต้นคอเบาๆ อ้อมแขนเรียวกระชับรอบเอวอีกฝ่ายแน่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตระการก็กำลังทำเช่นเดียวกัน

พรพฤกษ์สูดหายใจเข้าลึกเพื่อชดเชยอากาศที่หายไปตอนที่ร้องไห้อย่างหนักเมื่อครู่ ชายหนุ่มกำเสื้อตระการแน่นก่อนจะเอ่ยถามเสียงเครือ เขาแค่ต้องการฟังความจริงเพื่อให้ความกระวนกระวายที่เกาะกุมจิตใจหลุดไปเสียที

“ผู้หญิงคนที่เจอเมื่อกี้...แฟนเก่าของต้นใช่มั้ย?”

ตระการเงี่ยหูฟังคำถามที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน ชายหนุ่มลูบหลังบางไปมาก่อนจะฝังจมูกลงบนเรือนผมนุ่ม เขารู้นิสัยพรพฤกษ์ดีว่าเปล่าประโยชน์หากคิดจะโกหกอีกฝ่ายเพื่อเอาใจ และเขาเองก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเรื่องราวที่ผ่านเลยมาแล้วในเมื่อมันไม่ส่งผลใดๆ กับเขาอีก

“ต้นยอมรับว่าเคยคบกับเจนจริงๆ แต่เราเลิกกันตั้งแต่ก่อนต้นจะกลับเมืองไทยแล้วล่ะ อีกอย่างเขาเป็นฝ่ายที่บอกเลิกก่อนด้วยซ้ำ”

“งั้นถ้าไม่ถูกบอกเลิก…ตอนนี้ต้นก็คงยังคบกับเขาอยู่น่ะสิ?”

เสียงที่เอ่ยถามไม่ได้บ่งบอกว่าน้อยใจ เหมือนกับถามตามหลักของความน่าจะเป็นเสียมากกว่า ตระการจึงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น

“ถึงเจนจะไม่บอกเลิกก่อน พอถึงวันที่ต้นจะกลับมาก็คงต้องบอกเลิกเจนอยู่ดี เพราะต้นตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าเรียนจบจะกลับมาตามหาคนที่อยากเจอให้พบ แล้วก็เพราะคนคนนั้นน่ะแหละที่ทำให้เจนรู้ว่าต้นมีคนอื่นอยู่ในใจมาตลอด เขาถึงได้ขอเลิกไง”

พรพฤกษ์ปล่อยให้ความหมายของสิ่งที่ได้ยินค่อยซึมซับเข้าในหัวอย่างช้าๆ ชายหนุ่มรู้สึกว่าความอบอุ่นซ่านไปทั่วอกที่กำลังพองฟูด้วยความดีใจ เขายังจำได้ดีที่ตระการเคยเล่าให้ฟังว่ารู้จักเขาได้อย่างไร แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่เคยปักใจเชื่อมาก่อนว่าการที่แค่ได้เห็นรูปถ่ายกับได้ฟังเรื่องราวจากแม่เท่านั้นจะทำให้ตระการยึดติดกับเขาถึงเพียงนี้

หรือว่าความจริงยังมีเรื่องอื่นที่ตระการยังไม่ได้เล่ากันแน่...

“งั้นต้นก็นิสัยไม่ดีน่ะสิ ทั้งที่ไม่ได้รักเขาแล้วยังไปคบกับเขาอีก”

ตระการยิ้มกับคำตำหนิของคนที่กำลังซุกตัวเข้าหาอ้อมอกของเขา น้ำเสียงที่เริ่มเป็นปกติแม้จะยังขึ้นจมูกเล็กน้อยทำให้เขาโล่งใจว่าอีกฝ่ายคงอารมณ์ดีขึ้นแล้ว จึงดันพรพฤษ์ให้เอนลงนอนบนเตียงก่อนจะเท้าศอกคร่อมไว้

“ก็ตอนนั้นไม่แน่ใจว่าจะได้เจอคนนี้หรือเปล่านี่นา แต่ตอนนี้เจอแล้ว รักแล้ว จะไม่ไปหาคนอื่นอีกแล้วด้วย”

พรพฤกษ์รู้สึกว่าเลือดอุ่นๆ ฉีดขึ้นใต้ผิวหน้ากับคำบอกรักอย่างแน่วแน่ของตระการที่กำลังจ้องตัวเองนิ่ง นัยน์ตาสีนิลวาววับปิดลงเมื่อคนเบื้องบนก้มหน้าลงแล้วประทับริมฝีปากบนกลีบปากของเขา ชายหนุ่มเผยอริมฝีปากขึ้นเมื่อรู้สึกว่าปลายลิ้นอุ่นกำลังไล้บนมุมปากอย่างแผ่วเบา ก่อนจะอนุญาตให้อีกฝ่ายลิ้มรสหวานภายในด้วยความเต็มใจ

ตลอดสี่เดือนที่ผ่านมา พรพฤกษ์ใช้เวลาทุกวันที่ไหลผ่านหมดไปกับความไม่มั่นใจ ทั้งที่มีความสุขที่คนที่รักคอยห่วงใยและดูแลอยู่เคียงข้าง แต่เขากลับรู้สึกราวกับความสุขนั้นพร้อมจะถูกกระชากไปจากเขาได้ตลอดเวลา และบางทีความขัดแย้งกันเองของความรู้สึกทั้งสองนั้นคงเป็นสาเหตุให้เขาสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปทีละน้อย จวบจนความอึดอัดใจที่เก็บสั่งสมไว้ถึงคราวระเบิดออกเพราะการได้เห็นคนรักเก่าของตระการนั่นเอง

ชายหนุ่มส่งเสียงในคอเบาๆ แต่แล้วนัยน์ตาสีนิลก็เบิกกว้างทันทีที่รู้สึกถึงความร้อนรุ่มซึ่งกำลังกดทับจากร่างเบื้องบน พรพฤกษ์ตัวสั่นเมื่อมือใหญ่ข้างหนึ่งเลื่อนเข้าลูบแผ่นอกของเขาใต้เสื้อยืดตัวหลวม ขณะที่ซอกคอก็ถูกริมฝีปากอุ่นจัดขบเม้มจนเขาต้องบีบต้นแขนของตระการด้วยความตกใจ

“ต้น…เดี๋ยวก่อน!”

“อืม...ไม่เดี๋ยวแล้ว คิดว่าต้นรอมานานแค่ไหน ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้เขามีลูกกันแล้วนะไผ่ โอ๊ย!”

ตระการอุทานด้วยความเจ็บเมื่อโดนมือที่บีบแขนเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นบิดเนื้อ แต่กระนั้นมืออุ่นก็ยังไม่หยุดการเล้าโลมผิวเนื้อเนียนแน่นขณะที่เขาจงใจเบียดหน้าขาลงกับร่างเบื้องล่างมากขึ้น พรพฤกษ์ตวัดสายตามองเขาตาเขียวทั้งที่หน้าซับสีเลือดจนแดงก่ำไปทั้งหน้า

“แต่นี่มันบ้านคนอื่นนะ! เกิดนอขึ้นมาตามจะบอกว่ายังไง!?”

พรพฤกษ์เอ่ยจบก็รีบยกมือขึ้นปิดเสียงครางที่เล็ดลอดออกมา เพราะว่ามือข้างหนึ่งของตระการเลื่อนลงไปลูบผิวบนท้องน้อยใต้ขอบกางเกงของเขา เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองท่าทางของคนที่กำลังถูกสัมผัสแล้วก็ยิ้ม จากนั้นก็ก้มลงบนจูบปลายจมูกมนแล้วดึงชายเสื้อยืดขึ้นให้พ้นร่างของพรพฤกษ์ทั้งที่อีกฝ่ายพยายามขืนเต็มที่

“ก็ไม่เห็นต้องบอกว่าไงเพราะเขาก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน อีกอย่างเขาอยากให้เรารีบๆ ดีกันจะตาย ไม่ขึ้นมาขัดจังหวะอยู่แล้วล่ะ”

“แต่ว่า...”

พรพฤกษ์เอ่ยตะกุกตะกักเมื่อร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อออกบ้างแล้วทาบทับลงหา จริงอยู่ว่าบางคืนตระการก็เข้านอนโดยที่เปลือยท่อนบนและนอนกอดเขาทั้งอย่างนั้นจนชิน แต่คงเพราะดูออกว่าสภาพจิตใจและร่างกายของเขาตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลนั้นไม่พร้อมสำหรับความสัมพันธ์ทางกาย อีกฝ่ายจึงไม่เคยสักครั้งที่จะเร่งเร้าหรือแสดงความต้องการให้อึดอัดใจ แต่ดูเหมือนคราวนี้คนตัวโตกว่าจะไม่ยอมอดทนเป็นสุภาพบุรุษให้อีกแล้ว

ถึงแม้จะรู้ว่าคู่รักวัยเดียวกับเขาที่ไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายลึกซึ้งทั้งที่คบกันมาหลายเดือนคงฟังแล้วแปลก แต่พรพฤกษ์ก็ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจู่ๆ จะถูกรุกไล่เอากะทันหันแบบนี้ทั้งที่พวกเขาเพิ่งจะมีเรื่องผิดใจกัน ร่างเพรียวสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกดึงกางเกงลงและตระการใช้มืออุ่นอีกข้างโอบรอบส่วนอ่อนไหวของเขาไว้ นัยน์ตาดำลับปิดแน่นเมื่อมือข้างนั้นค่อยๆเร่งการเคลื่อนไหวมากขึ้น แม้จะไม่รุนแรงจนทำให้เจ็บ แต่ก็ปลุกเร้ากระแสความต้องการให้ซึมซาบไปถึงปลายนิ้วจนเจียนจะคลั่ง

“ต้น...อย่า...”

ทั้งที่ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจะต้านทาน แต่พรพฤกษ์ก็พยายามจะเอ่ยทัดทานเมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วแข็งแรงที่พยายามจะรุกล้ำเข้ามาในร่างกาย แต่สัมผัสอุ่นชื้นจากปลายลิ้นที่แหย่เย้าลงบนติ่งเนื้อบนอกก็ทำให้เกือบสำลักลมหายใจ ชายหนุ่มส่ายใบหน้าชื้นเหงื่อไปมาขณะกัดริมฝีปากแน่น ความไม่คุ้นเคยกับอารมณ์และสัมผัสที่กำลังถูกปรนเปรอให้ทำให้ชายหนุ่มเกร็งไปทั้งตัวเพราะไม่อยากแสดงท่าทางและน้ำเสียงน่าอายออกไป

“ไผ่ อย่ากัดปากสิ ไม่มีใครได้ยินหรอก”

คนที่กำลังถูกฉวยโอกาสปรือตาขึ้นมองคนพูดด้วยนัยน์ตาเยิ้มปรอย แม้ส่วนลึกในหัวที่กำลังเริ่มคิดอะไรไม่ออกจะยังนึกแย้ง แต่เมื่ออีกฝ่ายใช้นิ้วหัวแม่มือข้างที่ว่างดุนที่ริมฝีปาก พรพฤกษ์ก็เข้าใจคำขออย่างไร้เสียงนั้นและเผยอปากออกดูดดุนนิ้วใหญ่อย่างขวยเขิน ตระการยิ้มกับท่าทางของคนตรงหน้าก่อนจะก้มลงแนบริมฝีปากกับหน้าผากเนียน จากนั้นถึงถอนนิ้วที่เพิ่งใช้สร้างความคุ้นเคยให้ร่างกายของพรพฤกษ์ออกและแทรกตัวเข้าแทนที่

“อึ๊! ต้น…เจ็บ!!”

สัมผัสแรกยามอีกฝ่ายดึงดันเข้ามาส่งความเจ็บแปลบให้แล่นสู่สมอง พรพฤกษ์พยายามจะถอยหนีร่างแกร่งที่ยังคงเคลื่อนตัวเข้าหา แต่ว่ามือใหญ่ทั้งสองข้างที่รั้งสะโพกเขาไว้ก็ทำให้ขยับหนีอย่างที่ต้องการไม่ได้

“ชู่ววว ไม่เป็นไร ไผ่หายใจออกช้าๆนะ อย่าเกร็ง ต้นไม่ทำแรงหรอก อย่าเกร็งนะ”

พรพฤกษ์กัดฟันขณะพยายามเต็มที่ที่จะผ่อนคลายตามที่อีกฝ่ายบอก ทว่าความแข็งแกร่งซึ่งกำลังแทรกเข้ามาภายในไม่ใช่สิ่งที่เขาจะบอกร่างกายให้รับได้ง่ายๆ ชายหนุ่มจิกเล็บลงบนไหล่กว้างแน่นจนตระการต้องสูดลมหายใจลึก เขารู้ดีว่าพรพฤกษ์คงกำลังทรมานแค่ไหน จึงใช้ฝ่ามือลูบต้นขาและส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายเพื่อเบนความสนใจจนเขาค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าลึกขึ้นได้ทีละนิด

หลังจากเวลาอันยาวนานราวกับไม่มีจุดสิ้นสุดผ่านไป ตระการก็หอบหายใจและก้มลงเอ่ยปลอบพรพฤกษ์ที่ปิดตาแน่นเพราะความสุขสมปนทรมาน “ต้นเข้าไปหมดแล้วนะไผ่”

พรพฤกษ์ไม่ตอบและไม่ยอมลืมตา แต่ลมหายใจที่เริ่มผ่อนจังหวะลงบอกให้รู้ว่าร่างกายคงเริ่มปรับตัวได้บ้างแล้ว ตระการจึงก้มลงจูบซับน้ำตาที่ซึมจากหางตาของอีกฝ่าย เขาเองเมื่อได้เป็นหนึ่งเดียวกับคนที่รักและเฝ้าดูแลมานานก็แทบจะทนที่จะไม่ทำตามความปรารถนาไม่ไหว แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ต้องการให้พรพฤกษ์มีประสบการณ์ไม่ดีกับครั้งแรกจนหวาดกลัวครั้งต่อไป จึงพยายามข่มใจแล้วอ่อนโยนกับคนในอ้อมแขนอย่างเต็มที่

ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ ขยับตัวอย่างเชื่องช้าเพื่อให้พรพฤกษ์ได้คุ้นชินกับร่างกายของเขา พรพฤกษ์หลับตาแน่นด้วยความอายขณะที่ตระการพรมจูบลงมาบนใบหน้า ชายหนุ่มรับรู้ถึงทุกการเคลื่อนไหวของคนเบื้องบนและความปั่นป่วนจากรสสัมผัสจนไม่กล้าลืมตาขึ้นสบตากับอีกฝ่าย แต่กระนั้นความสุขสมที่ได้รับก็ทำให้เผลอหลุดเสียงครางเป็นระยะแม้ว่าจะพยายามยกมือขึ้นปิดปากแล้วก็ตาม

“อื้อออ....ต้น...อึ๊...ฮึก!”

จังหวะของตระการโหมเร้ามากขึ้นเมื่อรู้สึกถึงการตอบสนองของพรพฤกษ์ ชายหนุ่มรั้งอีกฝ่ายเข้าหาและโถมกายเข้าใส่อย่างไม่เก็บกลั้นความต้องการอีก พรพฤกษ์กรีดร้องเมื่อความหวานซ่านที่ได้รับนั้นเกินกว่าที่ร่างกายจะรับไหว ตระการจึงประสานปลายนิ้วเข้ากับมือทั้งสองข้างของพรพฤกษ์และก้มลงจูบปิดเสียงร้องเมื่อพายุอารมณ์กรรโชกถึงขีดสุด ร่างแกร่งกระตุกเกร็งเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นแน่นที่รองรับเขาก่อนจะปลดปล่อยทุกอย่างตามธรรมชาติโดยไม่ควบคุมอีกต่อไป

หลังจากคลื่นความเสน่หาเริ่มอ่อนกระแสลง ตระการก็ทิ้งตัวลงกอดคนในอ้อมแขนที่ตัวอ่อนปวกเปียกไปหมดเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน เสียงหอบหายใจแรงดังประสานจากสองร่างที่ต่างลูบไล้ผิวกายชื้นเหงื่อของกันและกันไปมา ตระการแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของพรพฤกษ์ที่มีปอยผมระอยู่อย่างรักใคร่ ความรู้สึกเต็มตื้นจากความสุขที่เพิ่งแลกเปลี่ยนให้แก่กันทำให้เขาไม่อยากปล่อยอีกฝ่ายในทันที แต่เมื่อได้ยินเสียงครางประท้วงจึงยอมถอนกายออกช้าๆแล้วล้มลงนอนข้างเจ้าตัวแทน

นัยน์ตาสีนิลของพรพฤกษ์ยังคงปิดสนิท ทว่าริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อย แผ่นอกเรียบกระเพื่อมถี่ตามจังหวะการหอบหายใจหลังความสุขสมที่ร่างกายเพิ่งได้รับ ใบหน้าเนียนซึ่งเป็นสีชมพูเรื่อมีหยาดเหงื่อฉาบบางๆจนล้อแสงในห้องเป็นประกาย ตระการยิ้มกับภาพที่เห็นก่อนจะรั้งร่างที่นอนข้างๆ มากอดแนบอกจนสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจอย่างชัดเจน

“นึกว่าจะตายแล้ว...”

หลังจากเริ่มควบคุมลมหายใจได้ พรพฤกษ์ก็กลืนน้ำลายแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว ตระการจึงเลิกคิ้วแล้วพยายามจะดันอีกฝ่ายออกเพื่อมองหน้า แต่ร่างในอ้อมแขนกลับยิ่งซุกเข้าหาอกเขามากขึ้นเหมือนไม่อยากสบตา ชายหนุ่มจึงลูบแผ่นหลังที่ชื้นเหงื่อของพรพฤกษ์ไปมาพลางกระซิบถามด้วยเสียงอ่อนโยน

“บอกแล้วว่าต้นไม่ทำไผ่เจ็บหรอก คราวนี้จะเชื่อได้หรือยัง?”

พรพฤกษ์ยกมือข้างหนึ่งยกขึ้นทุบไหล่กว้างอย่างอ่อนแรงเมื่อถูกกระเซ้า แต่ท่าทางเขินอายนั้นกลับทำให้คนถูกทุบหัวเราะ การได้แนบกายชิดใกล้กันเมื่อครู่ยิ่งทำให้ตระการตระหนักว่าความรู้สึกที่เขามีให้กับอีกฝ่ายนั้นลึกซึ้งมากแค่ไหน และต่อให้จะต้องพบเจอกับความยุ่งยากเพียงใดต่อจากนี้ เขาก็จะทุ่มเทอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องคนในอ้อมแขนและสิ่งที่พวกเขามีร่วมกันเอาไว้ให้ได้อย่างแน่นอน

“ไผ่ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ นี่กะจะไม่มองต้นทั้งวันเลยเหรอ?”

คำถามของคนที่กำลังใช้ปลายนิ้วคลึงท้ายทอยให้เบาๆ ทำเอาพรพฤกษ์ทำหน้าไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดื้อดึงที่จะไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย พรพฤกษ์เคยนึกกลัวการมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับตระการเพราะไม่มีคนรู้จักรอบกายที่จะขอคำปรึกษาได้ และยามใดที่จินตนาการภาพของเขาทั้งคู่ก็จะให้เขินอายขึ้นมาทุกครั้ง สุดท้ายจึงแสร้งทำเป็นลืมไปว่าตระการเองก็คงมีความต้องการทางกายกับเขาเหมือนคู่รักทั่วไป การที่จู่ๆ ก็ต้องมาเรียนรู้จากประสบการณ์จริงทั้งที่ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนจึงทำให้เขาหัวตื้อจนนึกคิดไม่ออกว่าควรจะทำอะไรทั้งระหว่างและหลังจากที่ทำ ‘เรื่องนั้น’ เสร็จแล้ว

พรพฤกษ์สะดุ้งเมื่อจู่ๆ ก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งเลื่อนลงไปบีบเนินเนื้อด้านหลังของเขา จริงอยู่ว่าเมื่อครู่ตระการอ่อนโยนกับเขาจนถึงช่วงที่ต่างฝ่ายต่างลืมตัว แต่ความระบมที่ยังตกค้างก็ทำให้ชายหนุ่มไม่คิดว่าตัวเองพร้อมจะให้อีกฝ่ายย่ามใจได้ติดต่อกัน พรพฤกษ์จึงรีบคว้ามือที่กำลังอยู่ไม่สุขเอาไว้แล้วถอยออกมองอีกฝ่ายตาเขียว

“อย่านะต้น ถ้ายังอยากทำอีกรอบจะไม่เตือนดีๆ แบบนี้แน่”

ทั้งที่เอ็ดด้วยเสียงดุจนคาดว่าคงได้เห็นสีหน้าผิดหวัง แต่ใบหน้าของตระการกลับทอยิ้มจนนัยน์ตาเป็นประกาย เมื่อพรพฤกษ์เห็นสีหน้าเช่นนั้นจึงคิดได้ว่าเสียรู้เข้าให้แล้ว ใบหน้าเนียนจึงซับสีเลือดจนแดงก่ำแล้วก็รีบลุกหนีทันที แต่กระนั้นก็ไม่ไวไปกว่าร่างสูงใหญ่ที่ลุกนั่งแล้วคว้าเอวของเขากลับไปกอดไว้เสียก่อน

“ต้น...อื้มม...”

พรพฤกษ์ยังเรียกชื่ออีกฝ่ายไม่ทันขาดคำก็ถูกมือใหญ่บิดคางให้หันไปรับจูบ แต่ว่าแทนที่จะเป็นจูบที่ปลุกเร้าการสนองตอบทางกาย สัมผัสที่อีกฝ่ายถ่ายทอดมาให้ผ่านปลายลิ้นอุ่นกลับเสมือนคำขอบคุณและการตอกย้ำความรู้สึกที่มีให้ พรพฤกษ์จึงค่อยผ่อนแรงต่อต้านและหันไปกอดคออีกฝ่ายไว้เมื่อตระการถอนริมฝีปากออก

“ขอบคุณนะไผ่ ต้นรักไผ่จริงๆนะ”

คำหวานที่มอบให้กับริมฝีปากอุ่นที่แนบลงบนไหล่ทำให้พรพฤกษ์หลับตาพลางระบายลมหายใจยาว แม้จะยังเขินอายกับสิ่งที่เพิ่งผ่านพ้นไป แต่ชายหนุ่มก็รับรู้ได้ว่าการกระทำทุกอย่างของอีกฝ่ายคือหลักฐานยืนยันว่าเขาจะไม่ต้องถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในอนาคตอย่างแน่นอน อ้อมแขนเรียวจึงกระชับรอบลำคอแข็งแรงแน่นเข้าก่อนจะกระซิบตอบเสียงเบา

“พี่ชายก็รักต้นเหมือนกัน”

ตระการรีบดันคนในอ้อมแขนออกทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘พี่ชาย’ คิ้วเข้มขมวดมุ่นขณะชายหนุ่มมองคนที่กำลังอมยิ้ม

“เคยบอกว่าอย่าเรียกตัวเองว่าพี่แล้วไง”

พรพฤกษ์ตีหน้าซื่อ “ก็ไม่ได้เรียกว่าพี่นี่นา เรียกว่าพี่ชายต่างหาก อีกอย่างก็เคยเรียกตัวเองว่าพี่ชายเวลาคุยกับต้นมาหลายครั้งแล้วนี่”

น้ำเสียงหยอกล้อและเสียงหัวเราะที่ตามมาทำให้ตระการที่หน้าบึ้งเริ่มจะผ่อนคลายคงและยิ้มตามบ้าง ถึงแม้จะยังไม่เต็มร้อย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะได้คนรักคนเก่าก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุกลับมาเสียที

“เอ้า พี่ชายก็พี่ชาย ว่าแต่ต้นชักหิวแล้วสิ ยังไงอาบน้ำกันแล้วลงไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านดีมั้ย?”

พรพฤกษ์กะพริบตามองคนถาม แล้วก็พยักหน้าช้าๆ แม้จะรู้สึกว่าผิวแก้มร้อนขึ้นมาอีกกับประโยคที่ว่า ‘อาบน้ำกัน’ ทั้งที่ป่านนี้ก็ไม่จำเป็นจะต้องเขินแล้วแท้ๆ ในเมื่อตอนที่เขายังใส่เฝือกนั้นตระการก็ต้องช่วยอาบน้ำเช็ดตัวให้เป็นประจำ แต่เหตุการณ์เมื่อไม่กี่อึดใจที่ผ่านมาทำให้พรพฤกษ์รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ใช่แค่การคบหาดูใจกันธรรมดา แต่ว่าเป็นอะไรที่ก้าวไกลกว่านั้นไปอีกขั้นแล้ว และการอาบน้ำคราวนี้ก็จะเป็นครั้งแรกของทั้งคู่ในสถานะที่ต่างไปจากที่เคยเป็นมาก่อน

ดูเหมือนตระการจะมองออกว่าพรพฤกษ์กำลังคิดอะไรอยู่ จึงเพียงยิ้มบางๆ ก่อนจะกดปลายจมูกลงบนหน้าผากเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ

“ไม่ต้องห่วง บอกแล้วไงว่าอาบน้ำเฉยๆ ดูทำหน้าเข้าสิ พี่ชายชักทะลึ่งแล้วนะเนี่ย”

“ไอ้บ้า! ใครกันแน่ที่ทะลึ่ง”

พรพฤกษ์ทำเสียงดุใส่คนแซว แต่ว่าก็ยอมลุกไปอาบน้ำด้วยแต่โดยดี ตระการรักษาคำพูดที่ว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลยและยังให้เขาออกมาเช็ดตัวก่อน พรพฤกษ์จึงรู้สึกสบายใจขึ้นที่อีกฝ่ายรักษาคำพูด แต่แล้วขณะที่กำลังสวมเสื้อผ้ารอตระการอยู่ในห้อง ชายหนุ่มก็พลันนึกอะไรขึ้นได้

ไม่ใช่แค่เรื่องอาบน้ำด้วยกันเมื่อครู่เท่านั้น ที่ผ่านมาตระการไม่เคยผิดคำพูดกับเขาเลยสักครั้ง หากอีกฝ่ายออกปากเองว่าจะทำอะไรให้ก็จะทำตามที่พูดเสมอ ไม่เคยหลอกลวงหรือให้ความหวังลมๆ แล้งๆ หากไม่มั่นใจว่าจะทำไม่ได้เป็นอันขาด

“เสร็จแล้วไผ่ ไผ่... มีอะไรหรือเปล่า?”

ร่างที่พันผ้าขนหนูผืนเดียวไว้รอบเอวเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็ต้องรีบสาวเท้าไปนั่งลงข้างพรพฤกษ์เมื่อเห็นขอบตาอีกฝ่ายที่แดงเรื่อ พรพฤกษ์เงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วก็ส่ายหน้าก่อนจะยื่นแขนมาโอบเอวของเขาไว้ แม้จะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร แต่ตระการก็เพียงแต่โอบไหล่เจ้าตัวกลับโดยไม่ถามอะไรอีก

พรพฤกษ์หลับตาขณะซึมซับไออุ่นจากร่างของอีกฝ่าย แล้วก็ให้สำนึกผิดที่เอาแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองฝ่ายเดียวตลอดมา แต่ไม่เคยคิดในมุมกลับเลยว่าคนที่เขารักยอมเสียสละมากแค่ไหนที่ทิ้งชีวิตสุขสบายมาคอยดูแลอยู่ข้างๆตลอดเวลาที่ผ่านมา และไม่ว่าอะไรจะเป็นสาเหตุให้ตระการรักเขามากขนาดนี้ทั้งที่เพิ่งเจอตัวจริงเพียงไม่ถึงสองปีก่อนก็ตาม แต่เขาก็คิดว่าตัวเองโชคดีที่สุดแล้วที่ได้คนคนนี้มาอยู่ข้างๆและคอยเอาใจใส่เช่นนี้

ตระการระบายลมหายใจยาวพลางนึกถึงสิ่งที่นรพัฒน์เอ่ยเตือนเขาไว้ก่อนที่จะขึ้นมาปรับความเข้าใจกับพรพฤกษ์ แม้จะหลบเลี่ยงปัญหาไปอีกนานแค่ไหน อย่างไรเสียปัญหาก็ยังคงมีอยู่ตราบใดที่ไม่จัดการให้หายไป ต่อให้ทั้งสองจะพยายามทำเป็นไม่เห็นแล้วก็ตาม สำหรับเรื่องการทำให้พรพฤกษ์มั่นใจในตัวเขานั้นตระการคิดว่าตนประสบความสำเร็จไปมากกว่าครึ่งแล้ว แต่ปัญหาเรื่องอนาคตยังเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทั้งสองต้องปรึกษากันต่อ

“ไผ่...คิดถึงแม่มั้ย?”

คำถามที่ไม่คาดคิดทำให้พรพฤกษ์ถอยตัวออกมองหน้าตระการอย่างงุนงง จริงอยู่ว่าเขามีความทรงจำเกี่ยวกับคนที่ถูกเอ่ยถึงน้อยนิดเต็มทีเพราะอีกฝ่ายจากเขาไปตั้งแต่ยังเด็กมาก แต่ถ้าจะบอกว่าไม่คิดถึงเลยก็คงจะไม่ถูก

“ก็มีบ้าง แต่แม่เค้าก็เสียไปนานแล้วนี่ต้น”

ชายหนุ่มจำได้ดีถึงเรื่องที่ตระการเล่าให้ฟังว่าเพราะมารดาเสียระหว่างเจ้าตัวเรียนอยู่เมืองนอก จึงเป็นจุดพลิกผันให้อีกฝ่ายมุ่งมั่นที่จะมาตามหาเขาให้เจอตามสัญญาที่ฝ่ายนั้นขอไว้ แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ คนตรงหน้าจึงเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาในเวลานี้

“อยากไปไหว้แม่ไหมล่ะ?”

ตระการดึงมือเรียวทั้งสองข้างไปกุมไว้แล้วจ้องคนข้างกายนิ่ง พรพฤกษ์มองตอบสายตาที่มองเขาอย่างคาดหวังนั้น ประกายที่ฉายอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลเข้มราวจะวอนขอว่าอย่าปฏิเสธ หลังจากชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งเขาจึงพยักหน้า พรพฤกษ์มองท่าทางระบายลมหายใจยาวอย่างโล่งใจของอีกฝ่ายแล้วก็ฉุกนึกบางอย่างขึ้นได้ แล้วก็ได้แต่หวังว่าตนคงเพียงแค่คิดไปเอง เพราะเขายังไม่พร้อมสำหรับการเผชิญหน้ากับใครบางคนที่ตระการต้องการ...อย่างน้อยก็ในตอนนี้

“ต้น...ว่าแต่ที่ที่จะพาไปไหว้แม่น่ะ อย่าบอกนะว่า...”

ตระการลืมตาขึ้นสบตากับอีกฝ่ายอีกครั้ง ไม่มีประโยชน์ที่จะเฉไฉต่อไป เพราะถ้าพรพฤกษ์ถามแบบนี้ก็แปลว่าอีกฝ่ายคงพอจะเดาจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาได้แล้ว

“อืม ที่บ้านต้นเอง เราจะกลับไปไหว้แม่ แล้วก็ไปเจอพ่อของต้นด้วยกัน”


++---tbc---++


A/N: โอยยยย เท่าที่รีไรท์มา ไม่มีตอนไหนทำปวดหัวเท่าตอนนี้แล้วค่ะ แถมต้นฉบับยังยาวมาก ตั้ง 21 หน้าเอสี่แน่ะจนต้องแบ่งเป็นสองโพสต์ สารภาพว่าเพราะไม่ได้เขียนฉากผู้ใหญ่ๆมานาน ตอนที่อ่านทวนตอนนี้เพื่อจะรีไรท์เลยเล่นเอาเขินแทบม้วนว่าตอนนั้นฉันเขียนแบบนี้ไปเร้อออ แต่ก็มีแก้คำและซีเควนซ์เล็กน้อยเพื่อความละเมียด หวังว่าอ่านแล้วคงไม่สะดุดกันน้า (=w=")

สำหรับสัปดาห์หน้าเราอาจจะมาลงวันอังคารนะคะ เพราะว่าตั้งแต่คืนพรุ่งนี้จะบินไปเที่ยวเกาหลี ตอนแรกก็ไม่ได้อยากไปเท่าไหร่ แต่เพื่อนสนิทสมัย ป.ตรีจะไปกันตั้งห้าหกคน เลยรู้สึกว่าถ้าไม่ไปคงพลาดอะไรไปหลายอย่าง กว่าจะบินกลับมาก็คืนวันอาทิตย์ตอนดึกๆเลยไม่รู้วันจันทร์จะมีสติพอจะรีไรท์และเอามาลงหรือเปล่า แต่ยังไงก็จะพยายามมาอัพไม่ให้เกินวันอังคารค่ะ

แล้วก็เนื่องจากลองมารีวิวตารางการอัพดู ก็ต้องตกใจที่พบว่าเรื่องนี้เหลืออีกไม่กี่ตอนก็คงจะจบแล้วล่ะ (=[]=) ถ้าไม่มีอะไรขลุกขลักก็น่าจะได้เห็นตอนอวสานในเดือนธันวา ตอนนี้เลยลองจัดหน้าสำหรับรวมเล่มกับติดต่อคนวาดปกไปแล้ว แล้วก็คิดฟุ้งเฟ้อถึงอย่างอื่นอีกด้วย แต่เอาไว้ถ้าทำชัวร์ๆถึงค่อยมาบอกดีกว่า ไม่งั้นจะเหมือนกับเราเอาแต่พล่ามไว้แล้วทำไม่ได้น่ะค่ะ

เป็นทอล์คที่ยาวมากเลยแฮะ ก่อนจะเวิ่นเว้อไปกว่านี้ ขอให้สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ที่ดีสำหรับทุกๆคนนะคะ แล้วเดี๋ยวจะหอบอากาศเย็นๆ กับกิมจิมาฝากกันในสัปดาห์หน้าค่า

อ๋ายยยยยยยยยนู๋รินจ๋า อิจฉาคนจะไปเที่ยวเกาหลี ต่อด้วยเชียงคาน ตามด้วยหัวหิน ยังไงก็เที่ยวให้สนุกนะค่ะ...

อ่านมา 20 กว่าบทแล้ว มันอึมครืม ปวดหนึบในหัวใจ บทต่อๆ ไปขอหวานๆๆๆ ด้วยนะจ๊ะ ไม่งั้นหัวใจคนอ่านจะแย่แล้ว...

ไปเที่ยว อากาศเย็น ใส่เสื้อผ้าให้ร่างกายอุ่นๆ นะค่ะ ถ่ายรูปสวยๆ มาฝากด้วยค่ะ เดินทางปลอดภัย เที่ยวอย่างมีความสุข มีช่วงเวลาดีๆ นะจ๊ะ

ตอนนี้ยาวมากจริงๆ ด้วยเท่าที่ไล่ๆ ดูมา
เหอๆ
ไม่อยากบอกเลยว่าอ่านผ่านๆ อีกแล้ว แต่ยังไงก็ได้อ่านฉากหวานๆ ของต้นกะไผ่และ แหะๆ ^-^
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ ตั้งใจไว้ว่าถ้ามีรวมเล่มก็ค่อยไปอ่านแบบละเอียดทีเดียวเลยดีกว่า
แล้วจะรอข่าวรวมเล่มนะคะ
ปล. อิจฉาคนได้เที่ยวอีกแล้ว
แต่ยังไงก็ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคะ แล้วเอาประสบการร์มาเล่าให้ฟังบ้างนะ และขอให้เดินทางปลอดภัยทั้งไปและกลับค่ะ

ปลอบใจกันไป ปลอบใจกันมาถึงขั้นนี้ได้ไงเนี่ย อร๊ายยย

น้องต้นอ่อนโยนหน่อยนะคะ เด๋วพี่ไผ่ลุกไม่ขึ้น ฮ่าๆๆ

แหมๆๆๆๆ แต่คู่พี่นอกับน้องบอยนี่ชักจะยังไงๆๆ

กิ๊วๆๆ อยากอ่านตอนที่พี่นอไปเยี่ยมน้องบอย ป้อนข้าวป้อนยาจังเลยคร่า อิอิ

“ต้น...อย่า...” อย่า...ต้น....อย่าหยู๊ดดดดดดดดดด 555+ ในที่สุดพี่ก็สมใจ เด็ดทิชชู่ไม่ทันกันเลยทีเดียว ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนเลยนะเนี่ย นึกว่างวดนี้จะอึมครึมกันอีกซะแระ

เป็นตอนที่อิ่มมากเลยค่ะริน มีครบทุกรสชาติเลย แรกๆเนี่ยเรียกน้ำตาได้เลยนะ พี่งี้น้ำตาซึมตามหนูไผ่เลยอ่ะ อึดอัดใจกะน้อง ไม่รู้น้องจะเครียดไปไหน สงสารก็แต่ตาต้น ไม่รู้จะทำงัยดีมีแฟนคิดมากก็ลำบากเนอะ ทั้งคิดมากทั้งปากหนัก ลุ้นตาต้นจนเหนื่อยเลยนะเนี่ยกว่าจะกิ๊บกิ๊วกันได้ ยังไม่ทันจะหยิบทิชชู่มาซับน้ำตา พี่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นเช็ดกำเดากะน้ำลายแทนซะงั้น เฮอะๆๆ บทจะกุ๊กกิ๊กกันเนี่ยไม่เกรงใจสถานที่กันเล้ย... บ้านเราก็ม่ายช่าย (ทำยังกะแกอยู่บ้านเดียวกัน แหม..เต็มปากเต็มคำ "บ้านเรา" 555+ ) แบบนี้พี่ตั้งกล้องไม่ทันนะค่ะเนี่ย เหอๆๆๆ ไปกันใหญ่แระ

ฮาตอนน้องไผ่บอกว่า “นึกว่าจะตายแล้ว...” โถ... น้องคง...มากเนอะ ไหนตาต้นบอกว่า " ต้นไม่ทำแรงหรอก " งัย เชื่อไม่ได้เลยตาต้นเนี่ย กลับบ้านมาแม่จะตีให้ซักเพี๊ยะ 2 เพี๊ยะ โทษฐานทำน้อยเกินไป ( เอ๊ย..ม่ายช่ายแระ )

ปล. ได้ข่าวว่าอังคารหน้าตาต้นจะพาน้องไผ่ไปพบพ่อสามี(แต่งไม่แต่งไม่รู้ ตูสรุปไปแล้วว่าเป็น 555+ ) หวังว่าคุณป๋าจะเอ็นดูน้องนะค่ะ ฝากหนูรินช่วยบอกคุณป๋าด้วยนะค่ะว่าพี่การันตี+ฟันธง+ขีดเส้นใต้+คอมเฟิร์มว่าน้องน่ารักจริงๆค่ะ คุณป๋าหนูไม่ได้โกหกนะค่ะ คุณป๋าต้องเชื่อหนูนะค่ะ น้องน่ะน่ารักน่าชังจริงๆค่ะ รับรองได้รับไว้เป็นสะไภ้ไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ ฮิ้ววววว

แถมท้าย... ถ้าป๋านอไปเยี่ยมน้องบอยเมื่อไหร่ฝากบอกด้วยนะค่ะว่าพี่เป็นห่วง เหอๆๆๆ

" อิจฉาคนไปเที่ยวเกาหลีวุ้ย "

คุณริน
อ้ายยยยยย ถึงกับพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว
ตอนแรกจะกดเข้ามาcommentในใจยังนึกว่าทำไมตอนนี้จบแบบห้วนๆยังไงไม่รู้ พอกดเข้ามาก็เลยงงว่ามีตอนสำคัญซ่อนอยู่ใน
commentด้วย
อ่านจบทั้งหมดแล้วต้องบอกว่าถูกใจมากค้า
หนูต้นทำดีจริงๆ ชอบจ้า ชอบจ้า
เทียวเกาหลีให้สนุกน้าได้ข่าวว่าตอนนี้ที่เกาหลีหนาวมากกก snowเริ่มตกแล้วด้วย
Take care นะเจอกันอาทิตย์หน้าจ๊ะ

พี่ลี

คุณรินนนนนนน...
อัพตอนนี้ได้ไงคะเนี่ย ยาวมาก ถึงมากที่สุด
อ่านจนเหนื่อยเลย แต่ไม่ถึงกับจะตายแบบไผ่นะคะ ei ei...

ปล. ฉากที่เป็นเรท ฉ ดูเหมือนกับว่าคุณรินจะยังยั้งไว้รึเปล่าคะ ข้าพเจ้าอ่านไปแล้วก็ยังไม่ค่อยรู้สึกกระมิดกระเมี้ยนเท่าไหร่ (ฮา ปน หื่น... ^^ )

พี่เอิง ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่า หวังว่าอ่านตอนต่อไปแล้วคงได้บรรยากาศหวานๆ แทนอึมครึมแล้วนะคะ


คุณ porntip ไปเที่ยวกลับมาแล้วค่ะ ถ้าว่างก็อ่านบันทึกการไปเที่ยวของเราได้ ส่วนเรื่องการรวมเล่มจะคอยอัพเดทเป็นระยะแน่นอนค่า


คุณแนน ไม่รู้พี่นอไปเยี่ยมน้องบอยแล้วจะหายไปเลยจนลืมเปิดร้านเพราะเยี่ยมไข้หรือเปล่านะคะเนี่ย ฮ่าๆๆ


พี่แอ๋ว อิอิ เป็นตอนที่รู้สึกว่าพลิกอารมณ์จังนิเหมือนกันค่ะ แต่แบบว่าหลังทะเลาะกัน คู่รักเขาก็ต้องมีกิจกรรมทำร่วมกันเพื่อให้ความสัมพันธ์แนบแน่นขึ้นใช่ม้า (โอ้ย เขียนไม่อายเลยวุ้ย) ส่วนกับป๊ะป๋านี่ยังไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกัน ต้องดูกันต่อไปเน้อ


พี่ลี ไปเที่ยวแล้วไม่เจอหิมะค่ะ สงสัยเพราะไม่ค่อยได้ออกไปนอกเมืองเท่าไหร่ แต่เรื่องหนาวนี่ได้ใจเลยทีเดียว ใส่เสื้อผ้าวันละสี่ห้าชั้นแน่ะ ว่าแต่ดูเหมือนตอนนี้ต้นจะได้คะแนนแม่ยกไปเยอะนะเนี่ย


คุณเชอร์รี เหอๆ นี่ถ้าไม่มีต้นฉบับเก่าอยู่ก่อนแล้วก็คงเขียนยาวววขนาดนี้ไม่ไหวเหมือนกันค่ะ ตอนแรกมันแบ่งเป็นสองตอนด้วยนะ แต่คิดว่ารวบดีกว่าจะได้ไม่อารมณ์ค้างกัน ส่วนของ ปล. พอดีของคู่นี้เขาไม่ค่อยวัยรุ่นแล้วเลยต้องยั้งๆไว้หน่อยค่ะ แต่ในตอนพิเศษตอนรวมเล่มนี่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีอะไรให้ลุ้นหรือเปล่านะ หุหุ

อ๊ายยยยยยย และแล้วต้นก็สมใจอยากสักที ฮ่าๆๆๆ ตอนแรกคิดว่าครั้งแรกของทั้งคู่จะเป็นที่บ้านนฤมิตรซะอีกค่ะ ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นที่บ้านของนอไปซะได้ ว่าแต่จะทำยังไงกับผ้าปูที่นอนล่ะคะนั่น ถ้านอมาเห็นไม่ตกใจเหรอ อิอิ

แต่ไผ่นี่เป็นอ่อนไหวมากเลยนะคะเนี่ย เปลี่ยนอารมณ์เร็วมากด้วย ชักเริ่มสงสารต้นที่ต้องมาปรับอารมณ์ตามไผ่ เหนื่อยแย่เลย แต่เพราะรักซะอย่าง ยังไงต้นก็เต็มใจอยู่แล้วล่ะเนาะ

คุณ Aikiiz อ่า อันนี้สถานการณ์มันพาไปน่ะค่ะ แย่หน่อยที่ดั๊นไปปรับความเข้าใจกันที่บ้านนอแทนที่จะเป็นที่บ้านนฤมิตร แต่ไผ่ก็คงเอาผ้าไปซักให้แล้วล่ะ ฮ่าๆ

ว้าวววววว พระเอกของเราบีบน้ำตาได้ด้วย ถูกใจๆ แสดงความอ่อนแอออกมาบ้างก็ได้เนอะ ชีวิตคู่มันก็ต้องประคับประคองช่วยกัน

ดีนะที่ต้นชิงอธิบายด้วยการแสดงออกถึงความรักที่แท้จริงให้ไผ่ได้รับรู้ ความหวั่นไหวที่ก่อเกิดในคว่มรู้สึกไผ่คงจะค่อยๆสลายหายไปทีละนิด เปิดตัวกับทางบ้านต้นเพื่อแสดงความจริงใจ ไปเถอะนะไผ่ไปดูให้เห็นกับตา ว่าน้องชายที่น่ารักคนนี้จะสามารถปกป้องคนที่รักได้ยังไงบ้าง

khun only อ๊ายยย ขอบคุณมากเลยค่ะที่มาตามอ่าน+คอมเม้นต์ให้ทุกตอนเลย อาจไม่ได้ตอบคอมเม้นต์ให้ทุกตอนนะคะ แต่ยิ้มแก้มปริด้วยความดีใจและปลาบปลื้มมากๆ ที่มีนักอ่านใหม่ได้เข้ามาซึมซับกับเรื่องราวความรักของสองคนนี้ ขอให้สนุกกับการติดตามเรื่องราวต่อจากนี้ของต้นและไผ่ด้วยค่า