Badfingerfreak!!! 

BeatleMania!!

ทีนี้มันเกี่ยวกับ The Beatles และ Badfinger ยังไงนะเหรอ? เกริ่นมาซะยาว เพราะจะได้เข้าใจว่าพื้นฐานเราก็คลั่งใคล้กับอะไรเก่าๆ แก่ๆ อยู่แล้ว รวมไปถึงรสนิยมการฟังเพลงด้วย ทีนี้อยู่มาวันหนึ่ง เราได้มีโอกาสฟังเพลงของ Paul McCartney (ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นใครมาจากไหน) ก็รู้สึกหลงเสน่ห์ในน้ำเสียงและดนตรีที่ฟังดูห่ามๆ ตรงไปตรงมา แต่แอบแฝงความลึกซึ้งของความหมายและวิธีการสื่อสารในเพลง รู้สึกเหมือนต้องมนต์เลยทีเดียว(เอาเข้าไป) ก็เริ่มค้นคว้าหาข้อมูลจนรู้ว่าเป็นอดีตสมาชิกของวง The Beatles นั่นเอง นับแต่ตอนนั้นก็เลยเริ่มหาเพลงของวงนี้มาฟัง ก็รู้สึกชอบมากๆ โดนใจมากๆ ทั้งเนื้อหาของเพลงที่มีความลึกซึ้งและสะท้อนภาพสังคมของยุคนั้นว่าเป็นอย่างไร การเรียกร้องสิทธิเสรีภาพ ความเท่าเทียมกันของมนุษย์ที่พึงจะมี และอีกหลายๆอย่างที่น่าสนใจมากๆ ในวงการดนตรียุคนั้นๆ ได้ทราบประวัติของวงพอสมควร พอรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกชื่นชอบผลงานของ Sir Paul McCartney และ John Lennon มากๆ เลยทีเดียว และทุกวันนี้ก็กลายเป็นว่าจะต้องฟังเพลงของพวกเขาอย่างสม่ำเสมอ ไม่อย่างนั้นจะเหมือนกับขาดอะไรไป

สำหรับ Badfinger คาดว่าหลายๆ คนที่ชอบฟังเพลงสากล คงจะเคยได้ยินซิงเกิลฮิตของ Mariah Carey ที่มีชื่อว่า Without You เพลงที่มีเนื้อหาโศกเศร้า การสูญเสียความรักและคนที่รัก ความเจ็บปวดทรมาน เราพูดถึงเพลงนี้ก็เพราะว่า ผู้แต่งเพลงนี้ Pete Ham รวมกับ Jon Evans แห่งวง Rock ผู้อาภัพ "Badfinger" คือตำนาน ที่เราได้เข้าไปสัมผัส ฟังเพลงของพวกเขา นักดนตรีผู้น่าสงสาร มากความสามารถ แต่งเนื้อร้องทำนองเพลงได้ไพเราะกินใจ กำลังจะโด่งดัง แต่โชคชะตาก็เล่นตลก ตลกร้ายเสียด้วย ทำให้พวกเขาต้องโดนโกงจากผู้จัดการวง จนชีวิตตกอับ ลำบาก ไม่เหลืออะไรเลย สุดท้าย ก็เกิดโศกนาฎกรรม กับพวกเขาทั้งสอง เหลือไว้แต่ Joey Molland ผู้ที่เป็นอดีตสมาชิกวงที่ยังคงมีชีวิตอยู่ และ Mike Gibbins, มือกลองผู้ล่วงลับไปเนื่องจากโรคภัยรุมเร้า วงดนตรีวงนี้ เราชอบทั้งแนวดนตรี เนื้อหาเพลง และประวัติวงอันน่าดึงดูด มันทั้งซึ้ง เศร้า กินใจทุกๆ ด้าน ไม่สามารถลบออกจากหัวใจได้เลย รักไปแล้ว และถอนตัวไม่ขึ้นเลยนับตั้งแต่วันแรกที่ได้ค้นเจอพวกเขา Badfinger.

เรายอมรับนะว่าเรามีความสุขมากๆ กับการได้ฟังเพลงเก่าๆ ได้สืบค้นหาประวัติของบุคคลในยุคหลายๆ สิบปีก่อน ได้เรียนรู้วิถีชีวิตของคนยุคนั้นๆ ยิ่งเรารู้ข้อมูลมากเท่าไหร่ เราก็จะรู้สึก “อิน” สุดๆ ไปเลย แล้วก็ให้อดคิดไม่ได้ว่า
“ถ้าฉันเกิดทันยุคนั้นก็คงดี” ทำไปทำมา มันกลายมาเป็น “การเสพติด” ที่ยากจะหยุดได้
เพราะยิ่ง “เสพ” สื่อเหล่านี้ เราก็ยิ่ง “สุข” กับอารมณ์สุนทรีย์ที่เกิดจากการเสพเข้าไป
แต่ว่า นานวันเข้า เราก็ยิ่งรู้สึกว่าเราถลำลึกเกินไปหน่อย(ไม่น่าจะหน่อย)แล้วมั้ง เพราะในความสุขที่ยากจะถอนตัวนั้น เราก็เริ่ม “ทุกข์” กับความอยากมี อยากเป็น อยากได้ มากขึ้น เรื่อยๆ ๆ ๆ

อยากที่จะได้มีโอกาสพบเจอศิลปินคนดังในสมัยก่อน เช่น John Lennon, Sir Paul McCartney (ก็ทราบอยู่ว่าท่านเซอร์ยังมีชีวิตอยู่ แต่ว่าที่ว่าอยากพบเจอนั่นคือหมายถึง มีโอกาสได้ไปสัมผัสกับหูกับตาตัวเองในยุคที่ท่าน Peak สุดๆ ดังสุดๆ ในสมัยนั้นงัย)
อยากไปคอนเสิร์ตวง The Knack, Billy Joel ในสมัยโน้น และอีกมากมาย ฯลฯ

บางทีก็อยาก “ครอบครอง” ตัวศิลปินนั้นๆ เลยทีเดียว (อันนี้แอบจิตๆ หน่อยแฮะ ฮี่..ฮี่...) ก็หลายๆ คน ทั้งเก่ง ทั้งมีพรสวรรค์ ที่ไม่ได้ขายแต่รูปร่างหน้าตาเช่นศิลปินปัจจุบันบางพวก
(อ๊ะๆ เราไม่ได้แอนตี้นักร้องยุคนี้นะ ที่ชอบก็มี แต่อารมณ์ ณ ตอนนี้ ขอระบายความบ้าดนตรีโบราณนิดนึง)
แถมรูปร่างหน้าตาก็ดูน่ารักแบ๊วๆ มีเสน่ห์บอกไม่ถูก แต่ถ้าคนที่สังเกตจากแววตาก็จะรู้ว่าเราหมายถึงอะไร เราว่าแววตาสาวอายุ 16 ปี สมัยก่อน กับสมัยนี้(ขอเน้นนิดหนึ่งว่าโดยเฉพาะฝรั่งแล้ว จะเห็นความแตกต่างอย่างมากเลย)
ความไร้เดียงสาตามวัยเนี่ยจะแตกต่างกันจริงๆ คนสมัยก่อนไม่ได้ “โตเร็ว” เหมือนเดี๋ยวนี้ ดูแล้วใสซื่อน่ารักน่าเอ็นดูมากกว่าเด็กสมัยนี้(บางกลุ่ม) มากๆ

อาจจะเป็นเพราะยุคสมัยมันต่างกัน อะไรๆ ก็เลยเปลี่ยนแปลงไปซะหมด ไม่ได้จะโทษอะไรใครหรอกเพราะว่าความเปลี่ยนแปลงของสังคมมันก็เกิดขึ้นตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่แบ่งแยกว่ายุคไหนเป็นยุคไหนหรอกมั้ง(ก็เพราะมันไม่เหมือนกันนี่หน่า)

ศิลปินที่เราชอบๆ และจะฟังอยู่บ่อยๆ ก็จะมี

The Beatles(แน่ละซี) ที่เทิดทูนบูชาเหนือเศียรเกล้าเลยคือท่านเซอร์พอล ขวัญใจของเรา ตลอดกาลลลลลล

Pilot(ฟังเพลงทีไรเป็นต้องยิ้มอารมณ์ดีทุกที วงอะไรคนน่ารักแล้วเพลงยังเปี่ยมเสน่ห์),

Billy Joel (หนุ่มนัยน์ตาเซ็กซี่ผมหยักศกนิดๆ ร้องเพลงมาดกวนๆ ชวนสนุกกับเพลงโปรด You May Be Right แถมบางอารมณ์ก็ยังทำซึ้งได้อีก เล่นเปียโนก็เก่ง โอ้ว ไม่รักไม่ได้แล้ว),

Lionel Richie (เพลงหวาน ดนตรีซึ้ง ชอบๆๆ),

LOBO (หนุ่มเสียงนุ่มมาดนิ่งเพลงโรแมนติคแต่แอบหวามปนน่ารักนิดๆ กับเพลง My First Time ชอบอีกแล้ว),

Sir Elton John (ป้า เอ้ย ป๋าคนเนี้ย ต้องบรรยายอะไรอีกเหรอ? อ๋อ คิ เอาะ แล้ว “ ตะก่อนเคยแรง” เอิ๊กๆ),

Manhattans (วงนักร้องผิวสี ร้องเพลงเทพขนาดนี้ ลีลาแบบนี้ ไม่รำลึกถึงไม่ได้แล้ว),

Carpenter วงดนตรีที่มีสาวสวยนัยน์ตาเศร้า เสียงหวานเป็นนักร้องนำ แม้เธอจะจากไปนานแล้ว แต่เราจะรำลึกถึงเธอผู้นี้ตลอดไป,

Gilbert O'Sullyvan เพลง Alone Again ของคุณ ทำให้เราร้องไห้นะ มันสะเทือนใจเกินไปไหม?

The Knack >> My Sharona เพลงชวนโดดเย้วๆ เบส กีต้าร์ กลอง แถมเสียงนักร้อง มันช่วยกระตุ้นอะดรีนาลีนสุดๆ แถมเนื้อร้องแอบวาบหวาม(นี้ยังไม่พูดถึงเวลาพี่ทั่นเล่นคอนเสริ์ตนะ อาจโดนแบนในไทยได้ อิอิ) มันส์สะใจอะไรเช่นโน้น
(เสียดายที่ทำเพลงออกมาไม่ค่อยโดนใจเท่าไรในช่วงหลังๆ ...อาจเป็นเพราะเพลงแต่งมาไม่เจ๋งเท่าซิงเกิ้ลแรก
ก็เลยเหมือนจะ "ดับ" ไปเลย หลังๆ เหลือแต่แฟนตัวจริงที่ยังคงติดตามผลงานอย่างหนียวหนึบ แต่เราไม่ค่อยโดนเพลงอื่นๆ ของวงนี้แฮะ)

SATANA เทพเจ้าแห่งกีต้าร์หวานบาดใจ จารึกไว้ในประวัติศาสตร์วงการดนตรีนั่นเทียว

และอีกล้านเจ็ดสิบเอ็ดแสนแปดหมื่นโกฏิโคดของโคดเหง้าศักราชวงการดนตรีสากลที่ไม่สามารถยกมาเอ่ยได้หมดในชาตินี้(เว่อร์มากกก)

ฯลฯ

เห้อ เขียนบรรยายไป ก็จะบ้าตายกับตัวเองไป สุขก็สุข แต่ก็เริ่มทุกข์ว่ามันจะครอบงำจิตใจมากไปหรือเปล่า เริ่มคิดหันมาพึ่งพาหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ยึดติดมากก็ทุกข์มาก ก็คงต้องพยายามปล่อยวางกับมายาเหล่านี้ (ภาพลวงตายิ่งสวยยิ่งยากจะสลัดทิ้งได้ แม้จะรู้ว่ามันเป็นสิ่งลวงก็ตาม แต่ก็ยากที่จะทำใจให้ยอมรับได้)

"สักวันฉันจะปลงได้"
ทุกวันนี้ก็บอกกับตัวเองอย่างนี้แหละค่ะ แต่ก็ยังทำไม่ได้นะ ยังไงขอกำลังใจด้วยแล้วกัน ถ้าผ่านมาอ่านอะไรเพี้ยนๆ แถวๆ นี้ ก็แวะนั่งพักสักหน่อย
หยอดเม้นท์ทักทายกันบ้างอะไรบ้างก็ยังดีค่ะ อิอิ

ขอให้สนุกกับโลกจินตนาการส่วนตัวของทุกคน แต่อย่าบ้าเท่าเรานะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน อิอิ