บานบุรีแช่มชื่น
แช่มชื่นได้ทุกวัน
|
|||
อาการเก่าๆที่ไม่ยอมหายสักที
ไม่ได้เข้ามาที่ blog มานานมากๆแล้ว วันนี้รู้สึกว่าตัวเองกำลังป่วยอย่างมาก เลยขอเข้ามาระบายหน่อย เหมือนทุกวันนี้ชีวิตไม่มีจุดหมายปลายทางอะไรสักอย่าง เหมือนอยู่ไปวันๆ หลังจากที่ต้องออกจากงานมาเพราะว่าแต่งงานมีลูก ซึ่งไมีมีใครดูแลให้ ต้องเลี้ยงเอง ประกอบกับตัวเองก็เป็นโรคซึ่มเศร้าด้วยจึงคิดไปต่างๆนาๆ ว่าจะต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ในอนาคต บ้างครั้งก็มีเรื่องราวในอดีตมาทำให้คิดด้วย บวกกับสภาพแวดล้อม สังคม เพื่อนบ้าน ที่ดูไม่เหมือนเดิม หลังจากมีปากเสียงกับยายของเราเรื่องการโอนที่ เหมือนเขาไม่ขอข้องแวะกับทางบ้านเราอีกต่อไป(เป็นญาติกันด้วย) เรื่องราวอาจจะไม่ปะติดปะต่อ คิดอะไรได้ก็จะพิมพ์ลงๆ...
1. เราอยากย้อนเวลากลับไปใหม่ ถ้าทำได้เราจะไม่แต่งงานเราจะปฎิเสธสามีของเรา ไม่ให้เขามาจีบจนต้องได้มาแต่งงานมีลูกมีเต้าแบบนี้ ไม่ใช่เขาไม่ดีน่ะ เขาดีมาก ดีจนยอมเสียความเป็นตัวตนของเขา เพื่อให้เราไม่คิดมากและมีปากเสียงกับยายของเราเพราะเรื่องของเขา จนเพื่อนฝูง สังคม ของเขาเริ่มจะหายไปจากชีวิตของเขาไปทีละเล็กทีละน้อย เราเคยขอเลิกกับเขาทั้งๆที่ท้องอยู่ว่าไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ความเป็นตัวตนของเขาหายไป ตอนนี้คลอดแล้วก็ยังคงคิดอยู่ไม่เปลี่ยนเลย 2. ทำไหมรู้สึกสับสน อ่อนแอ่ กลัวเลี้ยงลูกได้ไม่ดี ยิ่งเห็นเพื่อน หรือว่าคนอื่นที่เขาเลี้ยงลูกให้ร่าเริง แข็งแรง ตัวโตตามเกณฑ์ได้ มันทำให้เราไม่มั่นใจในการเลี้ยงลูกเลย รู้ทั้งรู้ว่าเลี้ยงด้วยนมแม่แล้วห้ามเครียดจะทำให้ปริมาณน้ำนมลดลง แต่เราก็ยังทำไม่ได้เลยแค่เรื่องอย่าเครียดแค่นี้ แล้ววันข้างหน้าล่ะมันต้องเจอกับอะไรบ้างก็ไม่รู้ 3. ทำไมถึงได้คิดเล็กคิดน้อย กลัวนั้นกลัวนี้ตลอด ทั้งๆที่มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ แต่มันก็ยังคิดอยู่ ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากหนี้ เพราะกลัวมันเกิดขึ้นจริงๆแล้วรับไม่ได้ ดังนั้นขอตัดปัญหา้มันจบลงเดี๋ยวนี้ซะจะได้ไม่ต้องกลัวในวันข้างหน้าอีก... ลงมาถึงขนาดนี้แล้วก็พอรู้ล่ะว่าตัวเองป่วยมากจริงๆ จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกเลย สงสัยต้องได้รับการรักษาแล้วล่ะ เคยรักษามาแล้ว 8 ปี เพราะเป็นมา 9 ปีแล้ว(ปีที่ 9 แต่งงานคิดจะมีลูกทันที เลยหยุดการรักษา เพราะเชื่อว่าตนเองคงจะไม่เป็นล่ะเพราะได้ปรึกษาหมอแล้ว) มันก็กลับมาอีกแล้ว แล้วมันก็กลับมาอย่างน่ากลัวด้วย รู้ทั้งรู้ว่าเราเองควรจะบังคับใจตัวเอง แต่มันทำไม่ได้เลย คิดแต่จะหนี้อย่างเดียวไม่ยอมเผชิญกับมัน บอกตรงๆว่ากลัว... อึดอัดใจ
อยากระบายมากๆ เมื่ออดีตคนรักเก่าโทรมาหา เพื่อขอเบอร์โทรเพื่อนที่ทำงาน เนื่องจากอยากจีบสานสัมพันธ์...............................
เราเองก็เลิกคบกันมา 1 ปีเต็มแล้ว ความรู้สึกที่หวง และรัก มันเหมือนจะไม่มี แต่....พอเจอเข้าแบบนี้มันทำไมเศร้าใจมากๆผสมกับความหมั่นไส้ยังไงไม่รู้อ่ะ บวกกับความกลัว กลัวว่าเขาทั้งสองจะเข้าได้ดีคอยรับค่อยส่งกันให้เราเห็น มันคงจะทำให้เราหดหู่มากๆ แย่มากๆ (เพื่อนที่ทำงานคนนี้เขาไม่รู้จักและไม่เคยเห็นอดีตคนรักเก่าเราน่ะ) เราเองคิดว่าคงเป็นความรู้สึกเสียดายมากกว่ารักมั่ง เพราะตอนนี้เราเองยังไม่มีใครมาเป็นคนรักเลย หลายคนคงจะสงสัยว่า...ในเมื่อเสียดายแล้วเลิกคบกันทำไม? มันมีเหตุปัจจัยหลายอย่างที่เราไม่สามารถรับความเป็นตัวตนของเขาได้ เนื่องจากเราสองคนมองรากฐานของอนาคตต่างกันราวกับขั่วบวก และขั่วลบ เขารักความสบาย เบาๆ ชิวๆ มีกินมีใช้ก็พอ แต่สำหรับเรามันไม่ใช่ การที่จะเป็นครอบครัวได้คุณต้องขยันเป็นผู้นำที่สามารถเลี้ยงดูครอบครัวให้ไปในทางที่เจริญขึ้นๆ ไม่ใช่อยู่กับที่ และกับที่ จึงไปด้วยกันไม่ได้ เลยขอแตกดีกว่า เราบอกและถามเพื่อนเราแล้วน่ะว่ามีหนุ่มคนหนึ่งมาขอเบอร์ของเขาจากเรา อยากจะให้เราเอาเบอร์ให้ไหม? เพื่อนตอบมาว่าเป็นใครเหรอ? เราก็บอกว่าหนุ่มคนนี้เขาบอกว่าเคยเรียนที่เดี๋ยวกันกับเธอตอนมัธยม และยังบอกว่าตอนนั้นจะจีบเธอแล้วแต่เธอมีแฟนแล้วเลยไม่เอาดีกว่า เพื่อนเลยตอบมาว่าเอาให้ไปเลยเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นใคร เฮอๆเราอยากจะบ้าตาย ใจหนึ่งก็อยากบอกอีกใจหนึ่งก็ไม่อยากบอก อดีตคนรักเก่าเราก็โทรมาถามเบอร์เพื่อนเราทุกวัน หรือจะบอกเพื่อนเราดีไหมว่าเขาเป็นอดีตคนรักเก่าเรา ไม่รู้จะมีใครเจอเหมือนเราหรือเปล่า มันทรมานน่ะเนี้ย? คนที่ถูกลืม
ดูสาระรูปด้วยเองสิบานบุรีแช่มชื่น เขาไปเจอคนดีน้องหน้านี้แล้วนิ อย่าแคร์อะไรเขาเลยใจไหม?
ก็ยังนึกถึงวันนั้นที่เราเคยรักกัน ไม่เคยลืมสักวัน ยังจำได้ทุกอย่าง แม้จะไม่ถึงฝัน แต่จากกันก็ด้วยดี ก็ได้แค่หวังอย่างน้อยเราคงเป็นเพื่อนกัน ก็คงมีสักวันที่เราได้พบกัน เพียงแค่คุยได้ทัก ได้แค่นี้ฉันก็พอ แล้วก็ได้เจอ แต่เหมือนเธอไม่เห็นเลย กลับเฉยเมย มองผ่านกันไป เธอคงลืมแล้วใช่ไหม หน้าฉันคนแบบนี้ คนที่เคยโอบกอดเธอไว้ จากกันไปยังไม่นาน เรื่องราวในวันวานลืมหมดแล้วใช่ไหม คนดีช่างใจร้าย ฉันเจ็บแค่ไหน เสียใจกว่าวันที่เราเลิกรา จากเป็นคนที่เธอรัก แต่วันนี้ต้องเป็นคนที่ถูกลืม ก็ไม่ได้หวัง เธอนั้นให้มาเป็นเหมือนเดิม ไม่เคยคิดมากเกิน ไม่เคยคิดเพิ่มเติม คำว่าเพื่อนเท่านั้น แต่เธอนั้นก็ทำร้าย เพราะเมื่อได้เจอ แต่เหมือนเธอไม่เห็นเลย กลับเฉยเมย มองผ่านกันไป เธอคงลืมแล้วใช่ไหม หน้าฉันคนแบบนี้ คนที่เคยโอบกอดเธอไว้ จากกันไปยังไม่นาน เรื่องราวในวันวานลืมหมดแล้วใช่ไหม คนดีช่างใจร้าย ฉันเจ็บแค่ไหน เสียใจกว่าวันที่เราเลิกรา จากเป็นคนที่เธอรัก แต่วันนี้ต้องเป็นคนที่ถูกลืม เธอคงลืมแล้วใช่ไหม หน้าฉันคนแบบนี้ คนที่เคยโอบกอดเธอไว้ จากกันไปยังไม่นาน เรื่องราวในวันวานลืมหมดแล้วใช่ไหม คนดีช่างใจร้าย ฉันเจ็บแค่ไหน เสียใจกว่าวันที่เราเลิกรา จากเป็นคนที่เธอรัก แต่วันนี้ต้องเป็นคนที่ถูกลืม จากเป็นคนที่เธอรัก แต่วันนี้ต้องเป็นคนที่ถูกลืม คนที่ถูกลืม - CaLoRies BLah BLah ช่างมันเถอะ....
ไม่ได้มาเขียนบล็อกนานแล้ว วันนี้ขอกลับมาอีกครั้ง เพราะคิดว่าตัวเองได้ตัดสินใจทำเรื่องบ้าๆไป แต่คนเราก็ควรที่จะเคารพการตัดสินใจของตัวเองไม่ใช่เหรอ??? มาดูกันว่าบานบุรีคนนี้ได้ตัดสินใจอะไรไป
วันหนึ่งอาการประจำใจของบานบุรีกำเริบขึ้นมา(มันเกิดขึ้นเป็นปกติอยู่แล้วล่ะ)โดนกดดันทั้งทางบ้าน และทางที่ทำงาน เคยอ่านเจอในหนังสืออะไรไว้น้า....จำชื่อไม่ได้แล้ว จำได้แต่ว่า"เมื่อมีแรงกดก็ยอมมีแรงดัน" แล้ววันนั้นบานบุรีก็ดันขึ้นมาจริงๆจากที่โดนแรงกดมาเกือบอาทิตย์กว่าๆ (บางคนเขาโดนแรงกดดันมากกว่านี้อีก) แล้วบานบุรีก็ได้ขึ้นประโยค"เมื่อไรฉันจะตายสักทีเบื่อโว๊ย......"ในMSN แล้วมีคุณผู้ชายคนหนึ่ง(รู้จักกันคุยกันนานล่ะ) เข้ามาพูดคุยพยามยามให้บานบุรีดีขึ้นกว่าเดิม แต่อารมณ์ที่มันมักจะกำเริบประจำใจอยู่บ่อยๆ ก็เกิดไล่ตะเพิดให้ไปจากMSNบานบุรีเลยไปคนอารมณ์ไม่ดี อะไรประมาณนี้ ไม่ยอมฟังคำแนะนำ แถมยังเถียงเขาอีก เขาก็เลยบอกว่า "งั้นไม่ต้องมีสังคมกับใครเลย ไม่ต้องมาออนMSNเลย" บานบุรียอมหักไม่ยอมงอ ออกจากMSNทันที วันนั้นหดหู่ หงุดหงิดด้วย เศร้าด้วย เลิกงานปุ๊บกำลังเดินทางกลับบ้านบานบุรีพูดในใจเลยว่า "ขอให้ฟ้าดิน จงรับรู้ไว้ว่า บานบุรีคนนี้ขอแลกความรักกับความสำเร็จหน้าที่การงานในชีวิต มีเงินมีทองใช้ไม่ขาดมือ ถ้าวันไหนบานบุรีมีความรักกับชายคนไหนขอให้ชีวิตของบานบุรีชิบหายหวายหวอด " เป็นยังไงบ้างล่ะ บ้าสุดๆไหมเอ่ย??? เหมือนจะประชดชายผู้นั้นเลย แต่ก็ช่างมันเถอะได้เอ่ยออกไปแล้วนี้ กลับคืนคำก็ไม่ได้แล้ว จงก้าวต่อไปและก้าวต่อไปเรื่อยๆ |
บานบุรีแช่มชื่น
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ชีวิตแช่มชื่นเหมือนบานบุรีเจ้าค่ะ Group Blog Friends Blog Link |
||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||
