• Harry Potter's Fictions
• Baramos's Fictions
• Just something to write

ของขวัญชิ้นสุดท้าย ~*~ ดำรัสกษัตริย์ตรัสแล้วไม่หวนคืน ทั้งที่ลั่นวาจาไว้ว่าจะไม่ใยดีใครคนนั้นอีก ...แต่ทำไม... ดวงใจจึงร้อนรุ่มดั่งถูกแผดเผา ~*~ ศึกชิงแหวนแห่งปราชญ์ รู้ทั้งรู้...ทั้งที่คาดเอาไว้แล้ว...ว่าต้องลงเอยแบบนี้...แต่ยังไงก็ทำใจไม่ได้ ศึกใหญ่แห่งปี เดอะปรินซ์....ปะทะ...เดอะปรินซ์ เจมิไน...ปะทะ...ซาเรส โรเวน ฮาเวิร์ด...ปะทะ...อาเธอร์ บริสตั้น “ เจ้าชายโรเวนพลาดท่าอีกแล้ว! “ เสียงใครคนหนึ่งอุทานขึ้นมาในปะรำพิธี ที่ซึ่งเป็นที่ประทับพิเศษแก่บรรดากษัตริย์ทั้งหลายที่มีความปรารถนาจะเข้ามาทอดพระเนตรบวกกับกรองสถานการณ์ความเป็นไปในศึกแห่งศักดิ์ศรีคราวนี้ “ เอาเสือมาปะทะสิงห์ งานนี้ไม่สิงห์ก็เสือล่ะที่จะต้องเละกันไปข้าง “ คราวนี้เสียงวิพากษ์วิจารณ์กลั้วลูกคอหัวเราะหึหึของคิงแอเรียสดังเรียกร้องความสนใจขึ้นมาบ้าง หลายคนเหลือบมองไปยังทางผู้พูดแล้วจึงหันกลับไปมองที่คิงของซาเรสและเจมิไนที่ยังคงสำรวมท่าทีเงียบเฉย สงบนิ่งเหมือนเช่นเคยอยู่ ...ผิดกับ... “ ฝ่าบาททรงเป็นอะไรไปเพคะ? “ นางสนองพระโอษฐ์คนสนิททูลถามอย่างวิตก เมื่อรู้สึกได้ว่าร่างบางของจักรพรรดินีวิเวียนนานีย่าคนงามกระตุกขึ้นมาชั่ววูบหนึ่ง “...ปะ~เปล่า...ฉันไม่เป็นไร...“ วิเวียนพยายามกระพริบตาไล่ภาพเจ้าชายคนสำคัญแห่งเจมิไนทรุดลงกับพื้นในสภาพเลือดไหลโซมกายไปกึ่งหนึ่ง เนื่องจากฤทธิ์ดาบในตำนานเล่มที่สองของเจ้าชายใจสิงห์ซึ่งมีสภาพไม่ผิดแผกแตกต่างกันมากนัก ‘ พอแล้ว...พอได้แล้ว...หยุดเสียที! ’ ...เสียงตะโกนในใจเธอร่ำร้อง... อับอายแทนศักดิ์และศรีของเวนอลเหลือเกิน ทั้งที่เคยประกาศไว้ว่าทุกอย่างล้วนจบสิ้น ...แต่ทำไม... ยิ่งแสร้งทำตัวเข้มแข็งขนาดไหน รู้สึกลึกภายในใจ กลับยิ่งอ่อนแอ อ่อนไหวมากขึ้นเท่านั้น พร่ำบอกตนเองเสมอว่าเขาจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่าง คนแล้งไมตรีอย่างนั้น ทำไมต้องใส่ใจ? ...ไม่ต้องใส่ใจ?... ทว่าเสียงดาบในตำนานของเจ้าชายทั้งสองที่ผลัดกันรุกและรับอย่างหนักหน่วงในแต่ละท่วงท่านั้น กลับยิ่งทำให้ความเย่อหยิ่ง ทะนงตน ทิฐิ และศักดิ์ศรี ในใจเธอลดน้อยลงทุกที ‘ อย่า...ฉันจะไม่กลับไปเป็นวิเวียนนานีย่าคนเก่าอีกแล้ว...ไม่มีทาง ’ วิเวียนคนโง่ที่หลงงมงาย ปักใจในความรักครั้งแรกเสียจนต้องลงเอยด้วยความชอกช้ำ ‘...ถ้าหญิงสัญญาว่าเมื่อโตแล้วเป็นผู้หญิงที่ดีกว่าใครๆ พี่จะมารับไปเจมิไนก็ได้...’ คำสัญญามั่นของใครบางคน ...เคยเชื่อเสมอว่า...สักวันหนึ่ง...เจ้าพี่ต้องกลับมารับหญิง... ...แค่ความหวังเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งพยายามทำเป็นผู้หญิงที่ดี เพื่อเจ้าพี่ที่เธอรัก... ...แต่ทำไม... วันเวลาล่วงผ่านเลยไป...จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี...วันแล้ววันเล่า รอแล้วรอเล่า ...เฝ้ารอ... จนรู้สึกว่าการรอคอยมันช่างยาวนานเหลือเกิน...ทำไม? เพราะเหตุใดกัน?...เจ้าพี่จึงเงียบหายไป...มันเกิดอะไรขึ้น? หรือหญิงยังไม่ดีพอ? เมื่อได้พบความจริง จึงได้ประจักษ์กับความเย็นชาที่แสนเจ็บปวด ทำไม? แล้วคำสัญญาของเราเล่า เจ้าพี่ลืมสิ้นแล้วหรือ แล้วที่หญิงทำไปทั้งหมดนี้เล่า เพื่ออะไร เพื่อใครกัน ...พอกันที... เมื่อเจ็บปวดเสียจนชินชา จากชินชาจึงกลายเป็นความหยิ่งทะนง ความทะนงตนก่อให้เกิดทิฐิ จากทิฐิจึงแปรเปลี่ยนเป็นความเข้มแข็งในที่สุด กษัตริย์ต้องยืนด้วยขาของตนเอง จะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเวนอลและจะเชิดชูบ้านเมืองที่เรารักด้วยสองมือคู่นี้ ‘ ไม่จำเป็นต้องง้องอนใคร ’ ใช่...สิ่งที่เหลืออยู่นับจากนี้จะมีแค่เพียง จักรพรรดินีวิเวียนนานีย่า ผู้เข้มแข็งเท่านั้น! ~*~ ทันใดนั้นแสงสีทองที่สว่างวาบไปทั่วบริเวณสนามประลองก็ฉุดให้วิเวียนดึงความสนใจกลับมาที่สถานการณ์ตรงหน้าได้อย่างทันท่วงที ในขณะที่ร่างสูงใหญ่ของเจ้าชายใจสิงห์ไถลลงไปกองกับพื้นพร้อมๆ กับดาบในตำนานที่แตกออก เป็นเสี่ยงๆ กระเด็นหลุดจากมือไป ตัวด้ามที่ทำจากเหล็กกล้าตกลงกระแทกลานหินเสียงดังสนั่น ส่วนคมดาบซึ่งเบากว่ากันมากนั้นกลับถูกฤทธิ์เวทมนตร์ของคนถนัดใช้เวทมากกว่าดาบผลักกระจายออกไปทุกทิศทาง “ กรี๊ดดดด ฝ่าบาท!!! “ เสียงกรีดร้องของบรรดานางในส่วนพระองค์พร้อมใจกันดังขึ้น เมื่อสังเกตเห็นถึงสิ่งผิดปกติที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาด้วยความเร็วสูงปานสายฟ้า ปลายดาบที่หักสะบั้นของเจ้าชายอาเธอร์! เศษคมดาบที่แปรสภาพเป็นอาวุธสังหารอย่างไม่ได้ตั้งใจ ...ผลพวงจากพลังแห่งเวทอันรุนแรงของเจ้าชายคนสำคัญแห่งเจมิไนที่ไม่มีผู้ใดคาดการณ์ถึง... วิเวียนนั่งนิ่งขึงอยู่กับที่ประทับ พระพักตร์หวานซีดจนแทบจะกลายเป็นขาวด้วยความหวาดหวั่น วรกายแบบบางเย็นเฉียบขณะตระหนักถึงความกลัวสุดขั้วใจขึ้นมาเป็นครั้งแรก ดวงเนตรกลมโตเบิกกว้างกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า “ คุ้มครององค์จักรพรรดินี เร็ว!!! “ เสียงใครบางคนตะโกนก้อง เหล่าทหารรวมถึงคนอารักขาประจำตัวของเอดินเบิร์กอย่าง ลอเรนซ์ ดอร์น ต่างกรูกันเข้ามา แต่ทว่าสมองของเธอกลับไม่รับรู้ถึงสิ่งใดนอกไปเสียจากกลิ่นอายแห่งความตายที่ใกล้เข้ามาทุกขณะจิตเท่านั้น... ...ความตาย เบาเหมือนปุยนุ่น หนักเหมือนขุนเขา... ใช่ แต่ฉันยังตายไม่ได้ ! “ ไม่!!!!!!!! “ สิ้นคำปลายดาบมฤตยูก็พลันสลายไปเหลือเพียงเศษธุลี ใกล้ใบหน้างามล้ำนั้นเพียงแค่ฝ่ามือเอื้อม ทั้งที่ยังไม่มีผู้ใดได้ลงมือเลยแม้แต่คนเดียว ...มันเป็นไปได้อย่างไรกัน... ฝีมือใคร? ท่ามกลางความเงียบงันแห่งเสี้ยววินาทีดับจิตนั้น ดวงเนตรสีเขียวมรกตก็บังเอิญช้อนขึ้นสบนัยน์ตาสีน้ำเงินคมกริบที่ทอดมองมาก่อนราวกับตั้งใจ ...รึว่า?... ไม่ทันที่วิเวียนจะสรุปเรื่องราวทั้งหมดได้ดังใจนึก เธอก็แทบจะกรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อร่างทั้งร่างของเจ้าชายคนสำคัญแห่งเจมิไนเซกระตุกไปด้านหลังด้วยฤทธิ์ดาบในตำนานเล่มใหม่ของเจ้าชายใจสิงห์ที่เสียบทะลุร่าง เลือดสดๆ ไหลทะลักออกมาจากปากแผลท่ามกลางความตกตะลึงของทุกฝ่าย ก่อนที่เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นจะทรุดตัวลงไปกองกับพื้นหินอาบเลือดสีแดงฉานอย่างผู้ปราชัย... ...ภาพที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของวิเวียนนานีย่าแทบหยุดเต้น... เจ้าพี่โรเวน !!! ~*~ ‘...ต้องไม่เป็นอะไรนะคะ เจ้าพี่ต้องไม่เป็นอะไร...’ ประโยคดังกล่าววนเวียนอยู่ในสมองของเธอตลอดเวลา โดยที่ไม่สามารถสลัดความวิตกกังวลนี้ออกไปได้เลยแม้แต่น้อย ขณะที่จักรพรรดินีวิเวียนนานีย่าแอบเสด็จออกมาจากปะรำพิธีเพียงลำพังหลังจากที่การแข่งขันนัดนี้สิ้นสุดลง โดยสั่งไว้แค่เพียงว่า... “...ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีอยากจะให้ท่านผู้ใช้เวทตรวจดูอาการให้เสียหน่อย ห้องพักฟื้นชั่วคราวของที่นี่ไปทางไหน บอกฉันมาซิ? ส่วนพวกเธอรออยู่ที่นี่ อย่าให้ใครตามฉันมาแม้แต่คนเดียว มิฉะนั้น...คงไม่ต้องให้บอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น...” ...รับสั่งที่ชวนให้สงสัยด้วยประการทั้งปวง... แต่ในที่สุดเหล่าข้าราชบริพารก็ต้องสนองพระประสงค์ขององค์จักรพรรดินีให้อย่างจำยอม ส่วนตัวเธอก็รีบมุ่งตรงไปยังห้องพักผู้บาดเจ็บชั่วคราว แต่ละฝีเท้าที่ก้าวเดินนั้นเต็มไปด้วยความร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง “..เจ้าพี่โรเวน..“ วิเวียนเอ่ยเสียงเบาขณะที่ก้าวเข้าไปให้ห้องเล็กๆ ซึ่งถูกดัดแปลงเป็นห้องพยาบาลชั่วคราวอย่างเงียบกริบ ร่างสูงใหญ่ของคนที่ดวงใจเป็นห่วงหนักหนา ยามนี้นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างไร้บาดแผลเจียนตายดังที่เคยประจักษ์ด้วยสองตาคู่นี้ จะมีก็เพียงแค่แถบผ้าสีขาวสะอาด ซึ่งพันร่างกายท่อนบนของเจ้าชายคนสำคัญแห่งเจมิไนเอาไว้ ที่สามารถบ่งบอกได้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ไม่ได้ฝันไปอย่างแน่นอน วิเวียนนึกชื่นชมในฝีมือการรักษาของบรรดาผู้ใช้เวทขึ้นมาอย่างเงียบๆ เพราะแม้แต่เจ้าชายใจสิงห์ที่เมื่อสักครู่นี้บนเวทีประลองยังมีรอยแผลบอบช้ำไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันยังกลับนอนหลับนิ่งอยู่บนเตียงถัดไปโดยไร้ร่องรอยการต่อสู้ ...ดี เจ้าพี่ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว... ...ถ้าเช่นนั้น... คงไม่มีเหตุผลที่เราจะต้องอยู่อีกต่อไปแล้วใช่ไหม? วิเวียนนานีย่าบีบพระหัตถ์แน่นจนขึ้นข้อขาว ก่อนจะสาวพระบาทกลับไปยังทางที่เข้ามาอย่างเงียบกริบ ทว่าเมื่อไปได้แค่ครึ่งทางพระจักรพรรดินีคนงามแห่งเวนอลก็หันกลับมาทอดพระเนตรร่างสูงที่ประทับอยู่บนเตียงพักฟื้นด้วยแววตาอาลัยยิ่ง โอษฐ์สีกุหลาบยามนี้เม้มบางจนเกือบเป็นเส้นตรงราวกับกำลังตัดสินพระทัย ที่สุดแล้วก็ยอมเคลื่อนกายเข้ามาใกล้เตียงของเจ้าชายคนสำคัญของเจมิไนและประทับนิ่งอยู่อย่างนั้นพลาง...เฝ้ามอง... เพียงแค่พบประสบพักตร์ดวงหน้ารูปสลักที่คิดถึง ทำนบความรู้สึกอันลึกซึ้งที่พยายามกักเก็บเอาไว้ก็ทะลักล้นออกมา ...เจ้าพี่... ‘...ทำไมจึงต้องสู้กันถึงขนาดนี้ด้วย หากเป็นอะไรไปขึ้นมา เจมิไนจะทำยังไง...หญิงจะทำยังไง....’ หัตถ์น้อยๆ เอื้อมไปหาคนตรงหน้า ทว่าไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องกายได้ดังใจปรารถนา มือบางสั่นระริกด้วยความรู้สึกน้อยใจระคนอดกลั้น ทำได้เพียงแค่ลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักเพียงหลอกๆ ไปก็เท่านั้น แม้นไม่อาจรู้สึกได้ถึงผิวสัมผัสแต่รับรู้ระลึกได้ด้วยดวงใจ เพียงแค่นั้นก็เกินพอแล้ว.... อย่าให้เขาต้องรับรู้ถึงการมา...ด้วยกลัวสายตาอันเย็นชา รังเกียจ และห่างเหิน ...ทำไมนะ... ...ทั้งที่ใกล้เพียงเอื้อมมือ แต่รู้สึกเหมือนไกลแสนไกล... ...ทว่า... ...ขอโอกาสสักครั้งหนึ่ง แค่เพียงเฝ้ามองจากที่ตรงนี้... ขอแค่วินาทีเดียว จะกลับไปเป็นวิเวียนนานีย่าคนเก่ากับเจ้าพี่คนดีที่เธอเคย...รัก... ...คิดถึงเหลือเกิน... ทั้งดวงเนตรสีน้ำเงินเข้มที่เคยทอดมองหญิงด้วยแววตาอ่อนโยนคู่นั้น ทั้งโอษฐ์บางที่เคยมีแต่รอยยิ้มให้หญิงอยู่เสมอๆ ...อดีตอันแสนหวานที่บัดนี้เหลือเพียงแค่ความทรงจำ... ...น่าเศร้านัก... เมื่อไหร่กัน ที่สถานะของเราสองคนแปรเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ เป็นเพียงแค่คนรู้จัก แล้วความรู้สึกของหญิงเล่า เจ้าพี่ไม่เคยรับรู้บ้างเลยหรืออย่างไร? ทำไม...เจ้าพี่จึงได้รังเกียจหญิงนัก เพราะเหตุใดกัน? สัญญานั่นเป็นเพียงแค่ลมปากที่หลอกให้คนคนหนึ่งหลงเชื่อใช่ไหม? ทั้งที่โดนทำร้ายจิตใจมากมายถึงขนาดนั้น แต่ทำไม ดวงใจของหญิงจึงไม่อาจตัดเจ้าพี่ให้ขาดไปจากใจได้เสียที ทำไมกัน? ทำไมหญิงจึงคิดถึงเจ้าพี่มากมายขนาดนี้? ...ความคิดถึงที่มาพร้อมกับคราบน้ำตา... “..หญิง...หญิงคิดถึงเจ้าพี่...” พลันโอษฐ์บางเผลอทำตามความปรารถนาจากหัวใจเป็นครั้งแรก ...แต่เมื่อกล่าวออกไปแล้วจึงได้รู้สึก... ...ช่างโง่นัก... คงมีแต่หญิงที่คิดถึงเจ้าพี่...ในขณะที่เจ้าพี่ไม่ได้คิดถึงหญิงเลย..ไม่เคยเลยสักครั้ง ทุกอย่างล้วนจบลงสิ้น...ต้องเจ็บอีกกี่ครั้งจึงจะจำ ใครคนนั้นเขาทอดทิ้งเธอไปแล้ว ...พอเถอะ... ไม่กล้าแม้แต่จะคาดหวัง ไม่อยากจะคิดอะไรให้มากความอีก ...แม้แต่ดวงตาที่ประสบพบกันเพียงชั่วครู่ในวินาทีเฉียดตายนั้นคงเป็นเพียงแค่ความบังเอิญ... ...ใช่ไหม?... บทสรุปที่ชวนให้น้อยเนื้อต่ำใจ ดวงเนตรมรกตสดใสเป็นประกายรื้นแสงกล้า วิเวียนเชิดพระพักตร์สูงหวังเพียงให้หยาดน้ำอุ่นๆ ที่เอ่อล้นอยู่เต็มเบ้าตาในตอนนี้กลับคืนไปอย่างสิ้นหวัง ...เพียงพอแล้วกับหยาดน้ำตาที่เสียไป... กษัตริย์ต้องไม่อ่อนแอ ...ใช่... ฉันยังมีหน้าที่ต่อแผ่นดิน ...หน้าที่... จักรพรรดินีวิเวียนนานีย่าแห่งเวนอลยังคงต้องก้าวต่อไป ...ฉันจะต้องก้าวต่อไป... ในเมื่อไม่สามารถพึ่งพาใครได้อีก หญิงก็จะยืนขึ้นด้วยตนเอง แม้ว่ามันจะยากลำบากขนาดไหนก็ตาม ...ต่อไปนี้ ‘ดวงใจ’ จะมีไว้เพียงเพื่อแผ่นดิน... วิเวียนค้อมศีรษะลงและประทับรอยจุมพิตลวงตาไว้บนมือที่ประสานกันอยู่บนตัวของเจ้าชายโรเวนอย่างเศร้าสร้อย ดวงพักตร์หวานทอดมองใบหน้าราวรูปสลักของอนาคตมหาราชหนุ่มแห่งเจมิไนอย่างพินิจพิจารณาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเสด็จออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่นิดเดียว... ~*~ โรเวนลืมตาขึ้นแล้วถอนหายใจ เขายกมือขึ้นมาพินิจดู ในใจครุ่นคิดถึงสิ่งต่างๆ มากมาย แต่สิ่งสุดท้ายที่อยู่ในใจก็คงเป็นภาพของจักรพรรดินีพระองค์น้อยยามที่แอบเสด็จเข้ามาหาเขาถึงข้างในนี้...ใช่ เขารู้ตัวอยู่ตลอดเวลา... ...ยังดี ที่เขาแกล้งทำเป็นหลับเสีย มิฉะนั้นสิ่งที่เพียรพยายามฝืนทน บังคับจิตใจกระทำมา คงพังย่อยยับไม่มีชิ้นดีเลยเป็นแน่... ...หญิงคิดถึงเจ้าพี่... ถ้อยคำรำเพยแสนคุ้นเคยน่ารักของใครบางคนสะท้อนก้องไปมาอยู่ในโสตประสาท พาลพาให้นึกประหวัดไปถึงเรื่องราวในอดีตอันแสนหวาน ‘...เจ้าพี่มาหาหญิงแล้ว! เจ้าพี่โรเวน หญิงคิดถึงเจ้าพี่จังเลยค่ะ...’ เจ้าหญิงตัวน้อยหน้ากลม ผมสีทองลีบติดศีรษะที่ดูยังไงก็หาความน่ารักไม่เจอ ส่งเสียงร้องทักทายแจ้วๆ ดวงเนตรสีเขียวมรกตเป็นประกายสดใส โอษฐ์บางคลี่ยิ้มหวานต้อนรับการมาเยือนของเจ้าชายหนุ่มคนสำคัญแห่งเจมิไน ...ภาพที่ยังตราตรึงอยู่ในใจเขาเสมอ... โรเวนเผยรอยยิ้มหวามไหวอ่อนโยนยามหวนรำลึกถึงอดีตซึ่งถูกปิดผนึกเอาไว้ในความทรงจำ ...ความทรงจำที่มีค่ายิ่งกว่าสิ่งใดในโลก... จนกระทั่งเขาตัดสินใจจบทุกสิ่งทุกอย่างลงด้วยน้ำมือของตนเอง คงไม่มีอีกแล้ว ความรู้สึกดีๆ ถูกเขาทำลายเสียจนหมดสิ้น นับตั้งแต่วันนั้น ...วันแห่งการจากลา สิ้นสุดคำสัญญาของสองเรา... ดาบปักษาจันทร์ ดาบในตำนานซึ่งไม่เคยมีแม้แต่รอยบิ่น กลับหักสะบั้น เพียงเพราะว่าผู้เป็นเจ้าของสั่งให้หัก ...เธอคงจะเจ็บปวดไม่น้อย... ดวงเนตรงามมองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินจากไปด้วยหัวใจที่รวดร้าว ...แต่หญิงรู้หรือเปล่า... ว่าคนที่กัดฟันทำสิ่งตรงกันข้ามกับความรู้สึกข้างใน ดวงใจเขาก็กำลังสูญสลายลงเช่นเดียวกัน ...ปวดร้าวเหลือเกิน... แม้ไม่อาจเยียวยาความรู้สึกที่ถูกกระทำให้เจ็บช้ำ แต่อย่างน้อยก็ขอรักษาตัวแทนของหัวใจ ‘ มีดาบเล่มหนึ่ง อยากให้ท่านช่วยซ่อมให้ด้วย ’ ...ดาบดี หักกี่ครั้งก็ยังซ่อมแซมได้ แต่ดวงใจน้อยๆ ของใครบางคนที่แหลกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่าคงยากที่จะสมาน... สักวันหนึ่ง เธอคงทนกับความเจ็บปวดที่เขามอบให้นี้ไม่ได้ ...และเดินออกจากชีวิตเขาไป ตลอดกาล... นี่หรือคือสิ่งที่ปรารถนา? ใช่! นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมาโดยตลอด อย่างน้อยก็นับตั้งแต่ตอนที่ได้รู้ว่าวิเวียนนานีย่าเป็นเชื้อสายราชวงศ์องค์สุดท้ายของเวนอลที่เหลืออยู่ นับตั้งแต่วินาทีนั้น เขาก็รู้แล้วว่าชีวิตเธอจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด ...และเรื่องราวของพวกเขาจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใดเช่นเดียวกัน... ...เส้นขนานที่ไม่มีวันเวียนมาบรรจบ... ~*~ โรเวนจดจ้องหลังมือของตนเองเนิ่นนานขณะหวนคิดไปถึงวินาทีที่วิเวียนนานีย่าประทับรอยจุมพิตหลอกๆ เอาไว้ ก่อนที่จะบรรจงจูบลงบนฝ่ามือข้างนั้นซ้ำอีกครั้ง ...การกระทำที่ได้รับคำสั่งจากหัวใจ โดยหารู้ไม่ว่ามีใครคนหนึ่งคอยจับตาดูอยู่ตั้งแต่ต้น “ ทำไมถึงไม่เปิดปากพูดกันไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราวเลยนะ คนเรานี่ก็แปลก ชอบอมพะนำเอาไว้อยู่ได้ ไม่คับอกคับใจตายบ้างหรือยังไงกัน “ จู่ๆ คนเจ็บข้างเตียงที่เมื่อครู่นี้ซัดกันแทบเป็นแทบตายก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆ เจ้าชายคนสำคัญแห่งเจมิไนชะงักไป ก่อนจะประสานมือไว้บนตัวอีกครั้งหนึ่ง ใบหน้าแสนสุภาพนั้นแย้มรอยยิ้มน้อยๆและกล่าวว่า “ หายง่วงแล้วหรือ เจ้าชายอาเธอร์? ” “ ไม่ต้องมาทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง โรเวน นายก็ไม่ได้หลับจริงพอๆ กับที่เราทำเหมือนกันนั่นแหละ ว่าแต่ท่านเจ้าชายคงมีเหตุผลสำคัญประการอื่นมากกว่าแค่นอนไม่หลับกระมัง “ น้ำเสียงประชดจากคนชอบยั่วที่บ่งบอกว่ารู้ทัน “ จะให้ฉันพูดอะไร ในเมื่อมีเจ้าชายนักการทูตแสนเก่งอยู่ตรงนี้ทั้งคน จริงไหม อาเธอร์? แล้วนี่ เรื่องข้อเสนอของท่านไปถึงไหนแล้วล่ะ? “ คำตอบเฉไปโน่น แต่เจ้าตัวก็ยังอมยิ้มละไม เจ้าชายใจสิงห์ทำหน้าปั้นยากขึ้นมาทันใด ก่อนจะลงท้ายความปรารถนาดีด้วยการพลิกตัวไปที่อีกด้านหนึ่งของเตียงโดยไร้คำตอบ...เป็นอีกครั้งหนึ่งที่อดคิดไม่ได้ว่า..นี่มันเรื่องของใครกันแน่ ปากแข็งยังกับหินฉาบปูนอย่างนี้ มันน่าช่วยจริงๆ เลย ให้ตายสิ!... เหตุการณ์เมื่อครู่นี้เขายังจำได้ดี ระหว่างการประลอง หลังจากที่โดนโจมตีจนต้องเสียดาบในตำนานเล่มที่สองไป ถึงจะเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีแต่ก็รู้สึกได้ สมาธิในการต่อสู้ของโรเวนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน พร้อมๆ กับการลงดาบวูบหนึ่งซึ่งไม่มีใครมองเห็น...แต่เขาผู้ซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดสามารถสัมผัสได้...ถึงวิถีแห่งจิต... รวดเร็ว ฉับไว และแม่นยำ ...เป็นของใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าชายผู้นิยมซ่อนคมตรงหน้าเขาคนนี้... คนที่ทำให้เขาเลือดร้อนได้เสมอ ปลายดาบพลันสลายไป ต่อหน้าต่อตาแม่จักรพรรดินีคนงามแห่งเวนอลนั่น ในวินาทีเดียวกันกับตอนที่เขาเรียกดาบในตำนานเล่มใหม่มาไว้ในมือ และทุกอย่างก็จบสิ้นลงอย่างรวดเร็ว ชัยชนะที่ได้มาพร้อมความคับข้องใจ ...ถ้าไม่เพราะแม่นั่น... ปัดโธ่ ไอ้โง่โรเวนเอ๊ย ขนาดเด็กสิบขวบยังรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เรื่องแค่นี้ทำเป็นปากแข็งไปได้ งี่เง่า! ~*~ ทำไมถึงไม่พูดไปหรือ? บางเรื่อง หากไม่พูดออกมาคงจะดีเสียกว่า อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวดด้วยกันทั้งสองฝ่ายในภายหลัง ...อย่างน้อยก็ไม่ต้องหักใจเลือกระหว่าง หน้าที่ กับ หัวใจ... หากแต่สิ่งเดียวที่จะทดแทนความนัยนี้ได้ ...ความลับที่เป็นของเขาเพียงคนเดียว... ...ปักษาจันทร์แทนคำสัญญา... ดาบงามกลับมีชีวิตขึ้นมาใหม่ แต่เจ้าของคงไม่ต้องการมันอีกแล้ว ....ถึงอย่างไรก็ตาม.... ‘ นายเอาดาบให้แม่นั่นยืม โรเวน ’ ดวงตาสีเขียวมรกตในยามนี้อ่านยาก กระแสความรู้สึกที่ขัดแย้งกันบางอย่างฉายชัดออกมาในเวลาเดียวกัน ในที่สุดเธอก็ต้องรับมันคืนไปอย่างจำยอม ...แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่เคยรู้... โรเวนหลับตาลงอย่างแช่มช้าอีกครั้ง ปล่อยให้สายธารแห่งความทรงจำล่องลอยไปไกล ถึงความลับที่แอบซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ ...ความลับที่ไม่เคยมีผู้ใดได้ล่วงรู้ และจะติดตัวเขาไปจวบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต... ~*~ ค่ำคืนหนึ่งในดินแดนเมืองหลวงแห่งเดมอส เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยความว้าวุ่นใจ มือใหญ่ทั้งสองประคองดาบปักษาจันทร์ ของกำนัลแก่ใครบางคนที่ยากจะลืมไว้อย่างทะนุถนอม ...วิเวียน... มาถึงตอนนี้เธอคงจะเกลียดเขาจับจิต ...พี่ขอโทษและจะไม่ขอให้อภัย... แต่หญิงคิดหรือว่าการสวมหน้ากากฟาโรห์กับหัวใจตนเองนี่มันง่ายดายนัก? ...เปล่า ไม่เลย... มันทรมาน แต่ด้วยพันธะกษัตริย์จึงต้องจำทน ...รวดร้าว... ต่างคน ต่างวิถี ต่างทางเดิน ...หากจะผิด ก็ผิดตั้งแต่เลือกเกิดมาเป็นเจ้าฟ้าเหนือประชาแล้ว... เมื่อชีวิตนี้เป็นของแผ่นดิน ...แม้แต่... หัวใจก็ถูกจองจำ ด้วยพันธนาการที่เรียกว่าหน้าที่ ดวงตาสีน้ำเงินที่ฉายแววเป็นมิตรอยู่เสมอ ในตอนนี้หม่นเศร้า ...เหนื่อยเหลือเกิน... เพียงพอแล้วกับหลักการและเหตุผล...ขอครั้งนี้เพียงแค่ครั้งเดียว ...ขอให้หัวใจอยู่เหนือหน้าที่... สักครั้ง โรเวนพึมพำเสียงเบา ทันใดนั้นวัตถุกลมเล็กสีเงินยวงราวกับแสงจันทร์ก็ปรากฏอยู่ในมือของเจ้าชายคนสำคัญแห่งเจมิไน ...มุกที่สร้างจากเวทมนตร์ของราชินีแห่งสโนว์แลนด์ อาบแสงจันทร์หนึ่งหมื่นแปดพันราตรี เป็นของวิเศษหายาก และถือเป็นของหมั้นที่เจ้าชายจะมอบให้กับพระชายาในอนาคต... คำกล่าวของใครบางคนสมัยยังเด็กที่ไม่ค่อยจะใส่ใจกับความหมายมากนัก แต่ตอนนี้เขาตระหนักดีแล้ว โรเวนหลับตาลงและหวนคิด พลางจุมพิตไข่มุกเม็ดเล็กอย่างแสนรัก ก่อนจะร่ายเวทสั้นๆ กำกับ ทันใดนั้นไข่มุกล้ำค่าก็กลืนหายเข้าไปในดาบแห่งตำนานเล่มนั้น...ปักษาจันทรา... ...ความลับที่จะตายไปกับเขา แต่คงอยู่ชั่วนิรันดร์... ‘ นี่คือ ไข่มุกแสงจันทร์ เก็บเอาไว้ให้ดีนะ โรเวน และมอบมันให้กับคนที่สำคัญที่สุดของลูก ’ แด่เธอเพียงผู้เดียว ...ของขวัญชิ้นสุดท้าย จากใจพี่ วิเวียนนานีย่า... ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~   Create Date : 01 สิงหาคม 2548     Last Update : 1 สิงหาคม 2548 2:30:25 น. Counter : 1286 Pageviews.   7 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com