เมื่อวันก่อนผมพูดคุยกับเพื่อนนักเรียนจีนที่มาฝึกงานด้วยกันคนนึง เธอชื่อ หยางเสี่ยวหลิน ครับ เธอเป็นผู้หญิงวัยรุ่นธรรมดาคนนึง ดูภายนอกเธอรูปร่างใหญ่โตมาก สูงตั้ง 180 เป็นนักกีฬาวอลเล่ย์ของมหาวิทยาลัยผม แต่นิสัยเธอกลับตรงข้ามกับรูปร่างที่แข็งแกร่งของเธอ จากใบหน้า แววตา รอยยิ้ม เธออ่อนโยนมากครับ มองโหงวเฮ้งแล้วบอกได้เลยว่าเป็นคนดี

วันนั้นเธอเล่าประสบการณ์ที่เคยฝึกงานอยู่ที่ห้องผู้ป่วยให้ฟัง มีคุณปู่คนนึงอายุมากแล้ว เป็นอัมพฤกษ์ครึ่งซ้าย ร่างกายไร้ความรู้สึก เหมือนสติไม่ค่อยอยู่กับตัว พูดก็ไม่ตอบคล้ายคนฟังไม่รู้เรื่อง ลูกๆก็ไม่สนใจ คุณปู่คนนั้นไม่ยอมทานข้าวมาหลายวันมากแล้ว บังคับอย่างไรก็ไม่ยอม

หากปล่อยเช่นนี้ต่อไปอย่าว่าแต่อาการจะดีขึ้นเลย จะมีชีวิตต่อไปได้หรือเปล่ายังเป็นปัญหาอยู่ เสี่ยวหลินทนไม่ไหวครับ เธอเดินเข้าไปหาคุณปู่ หยิบกระดาษขึ้นมาเขียน

"คุณปู่ต้องทานข้าวนะ ไม่งั้นจะแข็งแรงได้ยังไง"

คุณปู่เขียนตอบกลับมาแค่คำเดียวว่า

"ตาย"

คุณปู่เขาอยากตายครับ เขาก็เลยจะอดอาหารเพื่อให้ตัวเองได้หลับตาไปตลอดกาล ราวกับว่าบนโลกใบนี้ทรมาณเขาเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ เขาไม่เหลือแรงจูงใจอะไรให้อยู่ต่อไปอีก

แต่เสี่ยวหลินไม่สนใจครับ เธอหยิบจานข้าวขึ้นมาแล้วก็เริ่มป้อนข้าวคุณปู่ครับ จากที่ไม่ยอมทานก็เลยเริ่มทานข้าว ทุกมื้อเสี่ยวหลินจะมาป้อนข้าวให้คุณปู่ คุณปู่ก็ทานข้าวมาเรื่อยๆ

เหลืออีกสองวันคุณปู่จะออกจากรพ. เสี่ยวหลินมาป้อนข้าวตามเดิม แต่ครั้งนี้เธอตักข้าวใส่ช้อน และเอาช้อนใส่ไว้ในมือขวาของคุณปู่ "คุณปู่ต้องหัดทานข้าวเองนะคะ ออกจากรพ.จะได้ทานเองได้"

สองวันนั้นคุณปู่ทานข้าวเองโดยมีเสี่ยวหลินคอยดูอยู่ข้างๆ วันสุดท้ายก่อนออกจากรพ. คุณปู่เขียนข้อความลงในกระดาษให้เสี่ยวหลินพร้อมน้ำตา

"หว่ออ้ายหนี่ (ฉันรักเธอ)"

เสี่ยวหลินก็ร้องไห้ บอกคุณปู่ว่าจะไปเยี่ยมที่บ้านพักคนชรา (ลูกๆคุณปู่เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว จากรพ.ส่งตรงถึงบัานพักได้เลย ) พร้อมกำชับว่าคุณปู่ต้องทานข้าวนะ คุณปู่รับคำ

วันนั้นเป็นวันที่เสี่ยวหลินเลิกงานเร็ว เธอเข้าไปลาคุณปู่ก่อนจะกลับบ้าน แต่คุณปู่รั้งเธอไว้ ไม่ยอมให้เธอจากไปจนลูกๆคุณปู่มารับ และแยกเขาสองคนออกจากกัน

วันอาทิตย์เสี่ยวหลินตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมคุณปู่ แต่บังเอิญว่าญาติเสี่ยวหลินไม่สบายเช่นกัน เธอเลยต้องไปเยี่ยมญาติแทน

อาทิตย์ถัดมาเธอโทรไปหาบ้านพักคนชราก่อนจะไปเยี่ยม แต่เสียงปลายสายบอกว่า

"คุณปู่พึ่งเสียไปเมื่อวานนี้เองคะ ตั้งแต่ออกจากรพ.มาอยู่ที่บ้านพักคนชรา คุณปู่ไม่ยอมทานข้าวแม้แต่คำเดียว"

.

.

.

.

.

.

ความเป็นหมออยู่ที่ไหนกันนะ ที่ใบประกอบโรคศิลป์หรือ อาชีพที่ได้ทำงานที่โรงพยาบาลหรือ มีคลีนิกเป็นของตัวเองหรือ ผมว่าไม่ใช่

มันอยู่ตรงใจที่อยากจะช่วยคนไข้ต่างหากที่ทำให้เราเป็นหมออย่างแท้จริง

.

.

.

.

.

.

ป.ล. ชื่อเพลงนี้แปลว่า "ยามเมื่อเธอจากฉันไป" ผมชอบมานานแล้ว แต่มันเศร้าไปหน่อยจนหาเอนทรี่ที่จะลงเพลงไม่ได้ วันนี้ลงได้แล้ว เชิญฟังเพลง อ่านเรื่อง เคล้าน้ำตาได้ครับ

Create Date : 02 สิงหาคม 2551
Last Update : 2 สิงหาคม 2551 20:40:27 น.		4 comments
Counter : 362 Pageviews.
Share Tweet