|
|
|
Destiny
คุณเชื่อในพรหมลิขิตไหม ???
ถ้าเชื่อ .. อะไรทำให้คุณเชื่อ ???
และถ้าไม่เชื่อ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อ ???
สมัยเรียน ครูบาอาจารย์สอนภาควิชาวิทยาศาสตร์ และ จริยธรรม มักจะบอกว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนเกิดมีเหตุให้เกิด หรือเรียกว่าบ่อเกิดของเหตุ เช่น สสารไม่มีวันหายไปจากโลก น้ำแข็ง ละลาย ก็ระเหยกลายเป็นไอ มวลของสารนั้นๆก็ยังอยู่รอบตัวเรา ( อีเพื่อนสนิทเราเถียงว่าไม่จริง หลังจากมันรีดชุดสวย ผ้าซาตินไหม้ไปหนึ่งชุด มันว่า กรูไม่เห็นสสารมันจะคงอยู่ที่เตารีด หรือติดอยู่ที่รองเตารีดเลย  เออ อาจจะจริงของมันเน๊อะ )
ด้านจริยธรรมสอนว่า ทุกข์ เกิดจากจิตใจที่ไม่สงบ ( จริงหรอวะ ไม่มีตังค์ ก็พยายามสงบนิ่ง ท้องมันก้ยังหิว ไม่เห็นพ้นทุกข์เลยว่ะเน๊อะ ) หลังจากคิดโดยใช้เหตุใช้ผล ใช้วิจารณญาณ ส่วนบุคคล และหลาย ศีรษะของหลายบุคคลมารวมกัน ก็ยังนั่งมองหน้ากัน หาคำตอบไม่ได้ว่า ทำม๊ายยย กรูถึงมีเพื่อนเยี่ยงเมิงวะ ??? ทำม๊ายยยย กรูถึงเกิดมาเป็นผู้หญิง (ผู้ชาย , ผู้อยากหญิง , ผู้อยากชาย ...ฯผู้ระบุไม่ได้ฯ ) ทำไม เราถึงได้เกิดมามีวิถีชีวิตแบบนี้ และ ทำไม ... ทำไม ..... ทำไม ????.....
มันก็คงมีเหตุผลเหนือ เหตุผลที่ไม่สามารถสรุปได้นั่นแหละ แต่โดยรวมๆแล้ว ก็เป็นอันว่า พรหมของเราน่ะ ลิขิตมาดีทีเดียวนะ อาจจะไม่ดีทั้งหมดหรอก ก็คงมีบางส่วนที่ขาดๆ หายๆ เออๆ และก็มีเกินๆด้วยแฮะ หมอดูหลายคนทักว่าชื่อจริงเราน่ะ ไม่ดี มีกาลกิณี เพราะว่าเราเกิดวันจันทร์ ไม่ควรจะมีสระอยู่ในชื่อ ไอ้เรา ก็เลยได้ชื่อว่า อุมาวดี เป็นไง เป็นมงคลมะ สระตรึมมมม เลย เราก็จะมีโชคดีแปลกๆ เช่น สมัยจะเรียนมัธยม รุ่นเราจะมีการจับฉลากเข้าโรงเรียน อุมาวดี ก็จับฉลากพลาด เลยแถ่ดๆ ไปจับฉลากโรงเรียนที่เราไม่อยากจะไปเรียน โชคดีไง จับปุ๊บ ได้ปั๊บ แต่สุดท้าย ท้ายที่สุด เราก็ได้เข้ามาอยู่ในรั้ว บัวพระเกี้ยว จนได้ ทำไมล่ะ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมีคนใจดี ให้โอกาสเราเข้าไปเรียนที่นี่ ได้เจอเพื่อนๆ ที่นี่ ทำไมมีเพื่อนชื่อนี้ๆๆๆๆ (บัว อ้อ เก๋ หญิง แอ้ เพิร์ล สัน แนน ปอย ชมพู) ไม่ใช่ชื่อนั้นๆๆๆๆ ( เจนี่ ซินดี้ เคธี่ ... Blah
Blah ) หรือคนชื่อ นู้นๆๆๆๆ ทำไมมันไม่มาเป็นเพื่อนเรา เจือกกลายมาเป็นคนที่เราไม่ชอบขี้หน้ามัน แปลกมะ
เรียน มัธยม 1-5 เราก็สอบเทียบ ออกมา แร่ดดดดด อยากใส่ชุดมหาลัยไวๆ สอบได้คณะนิเทศ หยิ่งง่ะ ไม่เอา สอบใหม่ เรียนบริหารดีกว่าวุ้ย เผื่อได้เป็นเจ้าคนนายคนกะเค้ามั่ง อ่ะะะ.... ได้เป็นนักศึกษา คณะบริหารธุรกิจ รั้ว แม่ไทร เต็มภาคภูมิ ... แต่รู้ไรมะ กว่าจะจบฮ่ะ อุมาวดี เรียนเพลินๆ เรียนเอาโล่ชนะเลิศ สมองน้อยๆบรรจุความรู้ไว้เต็มเหนี่ยว ถึง 6 ปีทีเดียว ฮาาาา.... จบการเรียนรั้วมหาวิทยาลัยด้วยเกรดนิยม 2.02 ( หนายๆ ใครทำได้มั่ง จบพอดีเนี่ย ใครทำได้ ) เข้าทำงานที่แรก กับไฟแรงๆ ทำได้ 1 เดือน ลาออกฮ่ะ ไม่ชอบ ไม่อยากไปทำงาน ( เกรดดีง่ะ เลือกงานได้ ) ก็ออกมาเล่นๆ นอนๆ ทำงานก๊อกๆ แก๊กๆ ไปวันๆ รับพริตตี้มั่ง อั๊กลี่มั่ง แล้วแต่ใครอยากจ้าง
คุณเคยตกงานมะ??? ถ้าเคย คุณน่าจะเคยมีความรู้สึกที่ว่า อยากออกไปข้างนอก แต่ก็ไม่อยากไปคนเดียว แล้วไง โทรหาเพื่อนซิหล่อนนนน
ฮะโหลวววว ว่างป่าววะ ไปหยามกันป่ะ
>> เฮ้ยอีบ้า ทำงานอยู่เว้ย จะไปไงวะ
แป่วววว .....
เอาใหม่ๆๆๆ ตรู้ดดดดด.....
อะโหลวววว แก ว่างป่าว ไปเซ็นทรัลกันมะ (ลูกบัวพระเกี้ยวไปไกลกว่าเซ็นทรัลไม่เป็นง่ะ)
>> เออ ก็อยากไปว่ะ แต่วันนี้ต้องไปสำพาดงานว่ะ
แป่วววววว....
เริ่มรู้สึกว่าชีวิตไร้ค่าไง เลยฮึด อยากมีงานทำกะเค้ามั่ง สมัครรรรรไปทั่วๆ เกือบจะได้มางานนึงผ่านบริษัท Recruit ไปสำพาด ตกลงกันดิบดี สุดท้ายบริษัทนี้แม่งบอกว่า ไม่อยากเสียเงินค่า Recruit เลยรับคนที่ Walk in เข้ามาสมัคร ( ซะง้านนนนนนน ) ในวันที่ได้รับข่าวร้าย รู้มะ เราโดนเรียกไปสอบการบินไทยมา ก้ทำข้อสอบมั่วๆ ซั่วๆ เพราะอยากได้ไอ้บริษัทห่วยๆนี้ แต่แล้วก็ชวดง่ะ ผ่านไปอีกซักเดือนสองเดือน ก่อนปีใหม่ มะสองปีที่แล้ว
ต๊ะ ดา ดึ่ง ตึง ตึ๊งงง ๆๆ
>> 02 xxxxxxx ใครวะ
ฮะโหลวว
>> ครับคุณอุมาวดีรึเปล่าครับ นี่ติดต่อจาก Gg (ไปเดากันเน๊าะ) ที่คุณสมัครงานไว้น่ะครับ ไม่ทราบว่ายังสนใจอยู่รึเปล่าครับ ให้เข้ามาสำพาดวันที่ Blah
. Blah
วันไปสำพาดก็แต่งตัวให้หรูหรา สมกับทีทางสุดริ๊ดด ออฟฟิศโคตรหรูเลย เอาวะ ได้ที่นี่ก้ทำที่นี่แหละ
บทสำพาดเป็นไปอย่างสบายๆ ปนกดดันนิดๆ คนสำพาดถามเราว่า ทำไมคุณถึงคิดว่าเราจะรับคุณ ด้วยเกรดเฉลี่ยคุณเท่านี้ ( ปรี๊ดดด ครับ) ปั้นยิ้ม แล้วกล่าวฮาๆว่า ดิชั้นติด F ก็ติดแต่วิชาบัญชี ดิชั้นไม่ได้มาสมัครเป็นเจ้าหน้าที่บัญชีนี่คะ ดิชั้นเชื่อว่า ดิชั้นมี Service mind มากพอที่จะทำงานนี้ได้ค่ะ (เอาสิวะ กวนตีนเป็นเหมือนกันนะเว้ย ไม่รับก็ไม่รับ ชิ๊ ~ )
หลังจากนั้น ยินดีด้วยเราได้งานที่นี่ว่ะ งงงงงงงง ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ทำไมล่ะ ทำไมเราถึงได้มาทำงานที่นี่ ทำไมถึงไม่ได้ไปทำงานบริษัทอันนั้น แปลกมะ อะไรกำหนดให้เราต้องมามีเพื่อนสาวๆที่นี่เยอะแยะ ดูหน้าตากันมะ หน้าตาดีกันทั้งออฟฟิศ ฮี่ๆๆๆๆ ผ่านไปหกเดือนที่แสนรันทดจิต คุณคิดไหมว่า การที่เราทำงานโดยมีชื่อตำแหน่ง แต่ไม่ได้ทำงานแค่ในตำแหน่ง และเงินเดือนไม่ได้เพิ่มตามหน้าที่ที่เกินตำแหน่งน่ะ มันรัดทดแค่ไหน นอกจากจะเป็นด่านหน้าของออฟฟิศแล้ว เรายังจะต้องเป็นแม่บ้านจำเป็น ยามแม่บ้านประจำออฟฟิศหยุด เอ้า แขกมาประชุม เชิญเข้าห้องประชุมก่อน >> ติดต่อพี่ๆเลขา ออกมารับแขกนายตัวเองเส่ะว้อยยยย >> แม่บ้านหยุด เอ่า ชิบหายแล้วไง ไม่ทราบว่าแขกจะดื่มอะไร แถ่ดๆๆๆ วิ่งไปเตรียมเครื่องดื่ม ชงๆๆกาแฟ กริ๊งงงง โทรศัพท์ มา ชิบหายหนักไปอีก วิ่งงงงไปรับสาย Gg สวัสดีค่ะ เป็นพวกแบงค์มาทางหนี้กับพนักงงานไง พูดจาหมาม่ายรับทานมากๆ วิ่งกลับมาห้องครัว ตาย5 กาแฟเย็น -___- วันดีคืนดี หัวหน้าฝ่ายเดินมา นู๋จ๊ะ ต้นไม้พี่ว่ามันเหลืองแล้วนะ (แล้วงายยย แล้วงายยยวะ ) ก็กรูไง ใส่ชุดสวยๆ ยกกระถางต้นไม้ใหญ่ๆ ไปตากแดด -___- >> นู๋จ๊ะ ตรงนี้ใครทำน้ำหก แล้วคนเหยียบ เป็นรอยดำๆ ( แล้วววงายยยยย ก็กรูอีกช่ายม๊ายยยย ) ไปเอาม๊อบมาถูๆๆ ดูดีมะ วันนึงนั่งกันเพลินๆ หลังจากบริษัทเห็นว่า อุมาวดีทำงานหนักเกินไป เลยจ้างน้องอีกคนมาช่วย (ช่วยเล่นกันให้เสียงดังจนโดนนายด่า) ลูกค้าในห้างคนนึงเป็นชาวต่างชาติ บุกขึ้นมาถึงบนออฟฟิศ ( ซึ่งไม่เกี่ยวกะกรูเล้ยยยยย) มา Complain เสียงดังมากกกก ทำไงดีวะ ลากมันลงไปข้างล่างก่อนแล้วกัน นายมองแล้ว เดี๋ยวซวยแน่กรู ก็เป็นอันว่า แขก Complain เรื่องแม่บ้านในห้างมองเค้าอย่างเสียมารยาท แม่บ้านให้การว่า ก้มันน่ะ ดึงทิชชู่เยอะ ก็เลยมอง -___- แล้วมันใช่เรื่องกรูม๊ายยยยยย ทำไมมันไม่ไปรายงานผู้จัดการห้างว๊า ซะเงาะ ซะแงะ มาเรื่อย จนมองหาอาชีพใหม่ อยากทำขนมว่ะ อยากเปิดร้านกาแฟ อยากมีร้านเล็กๆ น่ารักๆ (มันก้คงเป็นความฝันของหลายๆคน ที่อยากมีกิจการเล็กๆเป็นของตัวเอง) เลยเริ่มวางแผนว่า อยากทำขนมได้เอง และ เราต้องไปเรียน เรียน ... เรียน ... เรียน.... ที่ไหนดีวะ มันต้องเป็นที่ ที่ คนยอมรับว่าเจ๋งๆดิวะ ระหว่างเนี้ย เราได้รู้จักพี่คนนึงทำเครื่องประดับอยู่ที่สวนจตุจักร เราเคยไปสั่งทำแหวนเค้า ก้เลยคุยๆๆกันมาเรือย ก็นำความไปปรึกษา พี่ๆ นู๋อยากเรียนทำหนมอะ ที่ไหนดี ( คิดมะ ว่าทำไมเราถึงมาได้รู้จักพี่คนนี้???? ) พี่เค้าว่านี่เลย นี่อะเจ๋งงงง ก็ติดต่อไป ลังๆเลๆ อยู่ นานเพราะถามได้การมาว่า เรียนปีนึงเลยนะนู๋ ค่าเรียนครึ่งแสน เอาไงดีวะ นำความไปปรึกษาที่บ้าน ที่บ้านว่า ไฟเขียวเลยลูก (ก็รู้ๆอยู่ พ่อเรา เคยห้ามอะไรซะที่ไหน) ไปสอบ ทั้งข้อเขียน ทั้งสำพาด บนกันยกใหญ่ ติดเท๊อะะะ ... ติดแฮะ เอาเว้ย ก้าวแรกสวยแล้ว รุ่นนี้มีเพื่อนๆ รวมเราด้วย ก็เป็น สิบห้าชีวิต(เฉพาะbakery) หนึ่งปีที่ฝ่าฟัน 9 ด่านในครัว Bakery ทำให้เรียนรู้หลายอย่างมาก ทั้งเรื่องของตัวเอง และรอบข้าง การใช้ชีวิต สุขบ้าง ทุกข์แสนสาหัสบ้าง แต่ก็ได้บทสรุปที่ดีให้กับชีวิต ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคน ที่สอนให้เราเข้มแข็ง อดทน และ ขอบคุณน้ำใจที่ช่วยเหลือ เกื้อกูลกัน แม้จะมีช่วงเวลาที่เราไม่เข้าใจกัน บาดหมางกันแต่สุดท้าย ชั้นก็ยังมีพวกแกในใจชั้นเสมอ .... โอ้ววว ซึ่ง รักพวกแกนะ นุ่น ดาว เจจัง กุ๊ก น้ำผึ้ง หญิง1 ต้น หมี มิ้น เจเจ พี่แซม น้องเบิร์ด เป้ กั๊บ และ เพื่อนๆ R/O ฉัตร ปลา อ๊อบ เอ็กซ์ ปาล์ม พี่เอ๋ น้ำ น้องกิ๊บ นคร
| Create Date : 25 ธันวาคม 2549 | | |
| Last Update : 16 พฤษภาคม 2550 23:25:02 น. |
| Counter : 331 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
เออ อาจจะจริงของมันเน๊อะ )
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [
