เมื่อครูตีไม่ได้ ฉันเลยทำแบบนี้ ตอน เด็กก็คือเด็ก

 เมื่่อหลายอาทิตย์ก่อน  แม่ของเด็กน้อยขอให้เรามาช้าจากเดิมนางขอเล่นเวลาไปอีกครี่งชั่วโมง เพราะนางและสามีจะไปฝึกพิลาทีส  ปกตินางกับสามีไปฝึกทุกวันพุธ 18.30 แต่วันนั้นครูขอเล่นไป 19.00 นางเลยให้เราไปอยู่ในเวลานั้น เพื่อดูแลและสอนลูกนางด้วย 

เมื่อเราไปถึงบ้าน  เด็กมีอาการงอแง อยากไปกับพ่อแม่ด้วย ไม่อยากเรียนภาษาอังกฤษ คืออารมณ์แบบรู๋ว่าพ่อแม่จะออกไปไหน และอยากไปด้วย  แต่เรากับแม่เด็กก็หลอกล่อจนเด็กยอม ไม่ร้องตาม พ่อกับแม่

คลาสวันนี้เรานึกว่าจะง่าย เพราะเด็กไม่มีความกดดันจากพ่อแม่  แต่มันไม่ใช่นะสิ  เราพาเด็กอ่านหนังสือ ระบายสิและ ให้เขาเล่นของเล่นตามจินตนาการของเขา  มีดื้อบ้าง เสียงดังบ้าง แต่ก็โอเค  เด็กถามหาพ่อแม่ เป็นครั้งคราว  เราก็บอกว่า พ่อแม่ไปออกกำลังกาย ที่ตึกข้างๆๆ เดี๋ยวมา  เด็กน้อยก็เริ่มงอแง อยากไปด้วย อยากไปด้วย  ทำไมพ่อแม่ไม่พาฉันไปด้วย  เราก็บอกว่า เธอโตแล้วต้องเรียนหนังสือ พ่อแม่ไปแป๊บเดี๋ยว ก็มา  แต่เด็กถามเราหลายครั้งแสดงว่า เขารู้สึกว่าโดนทิ้ง

ใกล้ๆๆจะท้ายคลาส เราเลยเปิดวิดิโอ กระต่ายกับเต่าที่เขาชอบดู  และก็จะมีเพลงสำหรับเด็ก 2-3 เพลง  เวลาผ่านไปประมาณ 15 นาที  หลังนิทานจบ เราเลยบอกเด็กน้อยว่า  เราต้องเก็บของแล้วนะ หลังจากนั้น เราก็จะ Finish class  แต่เด็กน้อยไม่พอใจ เพราะอยากดูวิดิโอต่ เรายอมให้ดูจนเพลงนั้นจบ และบอกว่า  พอแล้ว เพลงจบแล้วจ้า  มาเก็บของกัน 

เราเปิดวิดีโอผ่านทางโทรศัพท์มือถือของเรา แล้วเด็กขอเอาไปถือดูเราเลยยอมเพราะเห็นว่าวันนี้ เด็กเศร้าๆๆ  ปรากฎว่าเราคิดผิด  เพราะหลังจากที่เราขอเอาโทรศัพท์คืน เด็กไม่พอใจ เพราะอยากดูวิดิโอต่อ  เด็กน้อยวิ่งมาหวังจะตีเรา จังหวะที่เรากำลังปิดวิดิโอไม่ทันระวัง  เลยโดยตีที่ปลายคางไปนิดหน่อย  แต่ เราตกใจมากที่เด็กน้อยมีพฤติกรรมก้าวร้าวขนาดนี้  คือ เด็กเขาหวังจะต่อย แต่เขาตัวเล็กกว่า เขาคว้าคอเสื้อของเรา ลงไปด้วย เราเลยจับมือเขาออกจะบอกให้เขาขอโทษ เด็กไม่ขอโทษแถมกรีดร้องใส่เราอีก   เราพยายามระงับความโกธร และ พยายามสอนเขาว่า ทำแบบนี้มันไม่ดี มันแย่มาก ไม่เป็นเด็กดีเลย ทำร้ายคนอื่น แล้วต้องขอโทษ  เด็กยิ่งกรีดร้องใส่ เราโมโหมากแต่พยายามกลั้นไว้ และออกจากห้องไป ปิดประตู  เด็กอยู่ในห้องเรียนคนเดียว  ตอนแรกกะจะออกมาสงบอารมณ์นอกห้อง  ปรากฎ เด็กน้อย เริ่มร้องไห้หนัก คงรู้ตัวว่าทำผิดและหวาดกลัวอะไรสักอย่าง  คือปกติ เวลาเขาทำตัวไม่ดี แม่จะขังไว้ในห้อง  แต่นี่ เราเดินออกจากห้่อง  ถึงอารมณ์จะต่างกัน แต่ก็เหมือนเขาถูกขังในห้องคนเดียว  เราเลยเปิดประตูเข้าไปดู  เด็กร้องให้หนักมาก น้ำหู น้ำตา เปียกไปหมด  เราทั้งโมโหและสงสาร ไหนละ  เด็กบ้า คนที่จะต่อยฉันเมื่อกี้ไปไหนละ  เด็กบ้าที่กรีดร้องใส่ฉันเมื่อกี้ไปไหนละ    เรายังหวาดๆๆกับความก้าวร้าวของเด็กอยู่ แต่ก็คว้าตัวเด็กน้อยมากอด และปลอบใจ ว่า อย่าร้องนะ  ฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กดี  เธอแค่โมโห และเธอต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมมันด้วย ไม่มีใครชอบให้คนอื่นทำร้าย เธอก็เหมือนกันใช่ไหม  เด็กน้อยทั้งพยักหน้า และร้องไห้สะอึกสะอื้น ๆๆ เราเลยปลอบต่อ ลูบหลังไปพลาง  จริงๆๆก็กลัวเด็กจะทำร้ายอีกนะ เพราะเราเดาใจเขาไม่ถูก แต่เด็กน้อยยอมให้เรากอดและ ฟังที่เราพูด  หลังเด็กสงบลง เด็กก็ร้องหาแม่อีก  เราเลยบอกว่า อีก  10 นาทีแม่ก็จะมาแล้ว  เรามาเก็บของกันเถอะ แม่มาแล้วจะได้ดีใจ เดี๋ยวฉันจะช่วย  เด็กเลยหยุดร้องและเปลียนท่าที มาเก็บของและ เล่นไปด้วย  เมือแม่เขามา เราเลยเล่าให้ฟังว่า เด็กน้อยต่อยฉันนะ ฉันเลยเดินออกจากห้องไป เขาเลยร้องไห้  แต่ฉันก็พยายามปลอบและ เขายอมให้ฉันกอด

เธอตกใจมาก หันไปบอกสามีว่า ลูกชายทำร้ายฉัน และหันมาขอโทษฉันแทนลูก  เธอคงรู้พฤติกรรมลูกเธอดี  และเธอหันไปบอกลูกชายให้มากอดเรา เพื่อสมานรอยร้าว ลูกน้อยทำตามอย่างว่าง่าย คงเป็นเพราะเด็กเองก็รู้ว่าผิด แต่ไม่รู้ทำไม ไม่ยอมพูดขอโทษ  เราเห็นหลายครั้งแล้ว ขนาดกับแม่เขาก็ไม่ยอมพูด

เราเลยแอบถามว่า ที่โรงเรียนเขามีปัญหาไหม  แม่เด็กยอมรับว่า เขาทำร้ายเด็กคนอื่นด้วย  เขาต้องไปพบครูหลายครั้งและต้องไปปรึกษากับหมอเด็กด้วย  แถมนางบอกว่า  นี่ถ้าเจอจำเป็นต้องตีหรือกำราบลูกฉันเธอทำได้นะ ฉันอนุญาติ ลูกฉันมีพฤติกรรมแย่ลงทุกวัน  คงเพราะฉันให้เขาเรียนภาษาจีน เพราะในชั้นนั้นมีเด็กที่โตกว่าเขา  และเป็นเด็กแบบนี้ ลูกฉันเลยเลียนแบบ ฉันกลุ้มใจมากๆๆ ฉันขอโทษเธอจริงๆๆนะ 

หลังจากฉันจะกลับแม่เด็กถามเด็กว่า    เธอรักครูของเธอไหม  เด็กตอบว่า  รักมากครับ  ถ้างั้นเธอก็อย่าทำตัวไม่ดีอีกนะ  เด็กพยักหน้า เราหอมแก้มลา และกลับบ้านไป

ในใจยอมรับว่า หวาดกลัวกับพฤติกรรมของเด็กมากๆๆ ไม่คิดว่าเด็กน้อยไร้เดียงสา จะมีพฤติกรรมรุนแรงได้ขนาดนี้  แต่ก็แอบดีใจกับตัวเองที่ ห้ามใจตัวเองได้ ถึงโกธรแต่ก็ห้ามใจได้ และ เปลี่ยนวิตกฤตให้เป็นโอกาสได้ 

เรานึกถึงคำพูดที่คนชอบพูดกันว่า  ลูกคุณไม่ได้น่ารักกับทุกคน  จริงๆๆมันตรงมาก เด็กก็เด็ก แต่เราก็ต้องอบรมสั่งสอนเขาให้เป็นคนดี  ยิ่งเด็กในยุคใหม่ ไม่ว่าที่ไหนก็คล้ายๆ กัน คือ โตมาแบบมีวัตถุสิ่งของรอบตัว  บางทีผู้ใหญ่เองที่ทำลายความไร้เดียงสาของเขา โดย วัตถุ สิ่งของ และ ความต้องการของผู้ใหญ่

เป็นครูกระเหรี่ยงไม่ง่ายเลย แต่ก็ต้องเรียนรู้กันไป วันนี้อาจจะยาก  วันข้างหน้าเราจะแกร่ง

Create Date : 09 มีนาคม 2559 Last Update : 9 มีนาคม 2559 4:10:12 น. Counter : 1067 Pageviews.		2 comments
Share Tweet