(ภาพประกอบโดยความใจดีของคุณ SevenDaffodils ครับ)

ได้ดูจ่าแก้ว พงศ์ประยูรต่อยชิงเหรียญทองโอลิมปิกไหมครับ

ถ้าได้ดู รู้สึกเหมือนที่เขาก่นด่ากันไหมว่าแก้วถูกโกง ฯลฯ
บางคนดูแล้วอาจนึกอยากเปลี่ยนการออกเสียงชื่อ AIBA
หรือสมาคมมวยสมัครเล่นสากล เป็น “ไอ้บ้า” ให้รู้แล้วรู้แรด

ไม่ว่าดูแล้วจะรู้สึกอะไร ไม่ใช่ปัญหาเท่ากับว่า
มีความรู้สึกเกิดขึ้นแล้ว เรารู้สึกตัวว่าใจกำลังรู้สึกแบบนั้นอยู่หรือเปล่า

ต่อให้จ่าแก้วได้รับการชูมือเป็นผู้ชนะ ถ้าเราดีใจแล้วไม่รู้สึกตัว
ในฐานะนักเรียนวิปัสสนาที่กำลังฝึกหัดเจริญสติ
ก็ต้องนับว่าสอบตกนะครับ

มวยเป็นกีฬาความหวังเหรียญทองในโอลิมปิกของไทยมานานแล้ว
การผิดหวังในเหรียญที่มีโอกาสแค่เอื้อมที่จะได้ แล้วพลาดไป
โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่เรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรม จึงเป็นเรื่องเข้าใจได้

แต่ถ้ามีสติสักนิด อาศัยปัญญาไตร่ตรองสักหน่อย
ความจริงโอลิมปิกก็เป็นกิจกรรมที่สมมติเอาโดยมนุษย์กลุ่มหนึ่ง
ไม่ได้มีคุณค่าความหมายอะไรเกินกว่านั้น

ถ้าพูดกันตรงๆแบบชาวพุทธ
ถึงจะได้สักร้อยพันเหรียญทอง ก็ยังไม่มีใครพ้นทุกข์นะครับ
แถมในทางหนึ่ง ถ้าไม่มีสติ ไม่มีปัญญาแล้วไซร้
ก็อาจจะพบว่ามันช่วยเสริมสร้างกิเลส อติมานะให้ใหญ่ขึ้น

อย่างที่มหาอำนาจเคยใช้โอลิมปิกเป็นเวทีประกาศศักดา
ด้วยการเอาเปรียบประเทศคู่แข่ง มาแล้วหลายครั้ง
ใครนึกไม่ออก ไปค้นประวัติการแข่งโอลิมปิกที่มิวนิกสมัยฮิตเลอร์ดูได้

สิ่งที่น่าจะห่วงมากกว่าเรื่อง จ่าแก้วโดนโกงจริงไหม
จึงเป็นเรื่องที่ว่า เรากำลังโดนความอยากเอาชนะ
และโทสะมันหลอกเอาหรือเปล่า

บางคนในทวิตเตอร์ก็ทวีตเรื่องนี้ดีนะ เขาบอกทำนองว่า
เราได้รู้ว่าการถูกโกงมันเจ็บ ฉะนั้นเราก็ต้องไม่ทำเสียเอง

การต่อต้านความอยุติธรรมที่ดีที่สุด ก็คือต้องรู้จักยุติด้วยธรรม
อาศัยธรรมะในการยุติ เช่นการมีสติ มีขันติ มีอภัยทาน
มีปัญญา รู้ว่าโอลิมปิกมันเรื่องสมมติ ส่วนกิเลสน่ะของจริง

สุขสันต์วันที่เราชนะกิเลสได้บ้างเป็นครั้งคราวครับ