|
๑๑๖-หุบเขาไร้รัก
การเดินของชายนักเดินทางเริ่มขึ้นอีกครั้ง แผลจากการบาดเจ็บจากการเดินทางที่ผ่านเริ่มทุเลา มีอาการดีขึ้นตามลำดับ เขาได้เผชิญพิษภัยจากความอ่อนแอ ความเป็นคนลังเลมาแล้ว และไม่อยากกลับไปเป็นทุกข์ทรมาณอีก ชายนักเดินทางเริ่มที่จะปฏิเสธเรื่องความรัก และไม่ยินดีที่จะหาเพื่อนร่วมทางอีก เขาเริ่มเป็นคนมีทัศนะที่เปลี่ยนไป เขาเริ่มค้นหาความเป็นปัจเจกบุคคลที่มีอยู่ภายในตัวของเขาเอง แต่การเดินทางของเขานั้นช่างยาวไกลเหลือเกิน และมีบททดสอบของชีวิตมากมายนัก จนในที่สุดเขาก็เดินมาถึงยังสถานที่หนึ่งมีชื่อว่า หุบเขาไร้รัก ซึ่งมีป้ายบอกชื่อหุบเขาอย่างชัดเจน ที่นี่ไม่มีความรัก และไม่มีการดิ้นรนแสวงหาสิ่งที่เรียกว่าคู่ครอง ทุกคนต่างอยู่ต่างใช้ชีวิตแยกขาดจากกัน ไม่มีการพูดคุย หรือไปมาหาสู่กัน ที่นี่มีแต่ความสงบไม่มีความเดือดร้อนแต่ประการใด
หรือว่าเราจะถึงจุดหมายแล้ว
ชายนักเดินทางนึก เขาคิดว่ามันน่าจะอยู่ไกลกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ไม่มีป้ายบอกว่า นิพพาน หรือว่ามันจะเป็นชื่อเดียวกัน ก็อาจจะเป็นไปได้ ชายนักเดินทางนึก
ทันใดนั้นก็มีบุรุษผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น เหมือนกับรู้ความคิดนึกของนักเดินทาง
ท่านเป็นใครกัน
ชายนักเดินทางถาม ข้าพเจ้าเป็นผู้ที่อาศัยอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ บุรุษผู้นั้นตอบ ท่านอาศัยอยู่นานแล้วหรือ ชายนักเดินทางถามอีก นานจนข้าพเจ้าจำความไม่ได้เลย ถ้าอย่างนั้นไฟบรรลัยกัลป์ ก็เผาไหม้มาไม่ถึงที่นี่ใช่ไหมครับ ชายนักเดินทางถาม ถูกต้องแล้ว มีผู้คนจำนวนมากมาพักผ่อน หลบภัยอาศัยอยู่ ณ ที่แห่งนี้ เหตุใดจึงเรียกว่า หุบเขาไร้รักชายนักเดินทางถามอย่างสงสัย เพราะว่าที่นี่ไม่มีรัก ไม่มีโลภ ไม่มีการจับคู่อยู่กินอย่างมนุษย์เผ่าอื่น ที่นี่จึงร่มเย็นไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องกามราคะ พวกเราจึงอยู่กันได้ไม่มีใครเบียดเบียนใคร หุบเขาไร้รักกับนิพพานนี้ เป็นสถานที่เดียวกันหรือไม่ เพราะข้าพเจ้ากำลังเดินไปหาสถานที่ที่มีชื่อว่า นิพพาน ชายนักเดินทางถาม ข้าพเจ้าตอบไม่ได้ แต่หากนิพพานของท่านหมายถึงความสงบร่มเย็น สถานที่แห่งนี้ก็คงไม่ต่างกันนักบุรุษผู้นั้นตอบ
ชายนักเดินเกิดความลังเลอีกครั้ง นิพพานที่เขาเดินทางค้นหาจะใช่ที่แห่งนี้หรือเปล่า สถานที่แห่งนี้คือหุบเขาไร้รัก ฟังดูชื่อก็รู้สึกแปลกแล้วในความรู้สึก ผู้ที่คิดชื่อนี้ขึ้นมาคงเป็นคนที่รู้จักความรักเป็นอย่างดีพอสมควร หรือไม่ก็เป็นผู้ที่ผิดหวังกับความรัก หรือไม่ก็เป็นผู้ที่เข้าใจเรื่องพิษภัยแห่งความรัก ความโลภเป็นอย่างดี เขาจึงได้ตั้งสถานที่แห่งนี้ขึ้นมา
แต่มันจะพ้นจากภัยพิบัติได้จริง ๆ หรือ ชายนักเดินทางเพิ่งจะสูญเสียแขนซ้ายไป เหตุเพราะความลุ่มหลงในครั้งก่อน และจากประสบการณ์ครั้งนั้นทำให้เขาได้รับบทเรียนราคาแพงที่สุดในชีวิต เขาไม่ปักใจชื่ออะไรง่าย ๆ จนกว่าจะเรียนรู้และมองเห็น สัมผัสด้วยตัวเอง
เขาตัดสินใจที่จะอยู่อาศัยที่หุบเขาไร้รักเพื่อเรียนรู้ชีวิต แต่ก็ลังระแวงต่อไฟบรรลัยกัลป์ที่มันอาจจะเกิดขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ก็ได้ เขาเริ่มเห็นความสงบของตนเอง ความสุขที่เกิดจากภายใน ความสุขที่เกิดจากฌาน เป็นตัวหล่อเลี้ยงคนที่นี่ให้มีชีวิตอยู่ ชายนักเดินทางไม่จำเป็นต้องทานอาหาร เขามีความอิ่มอยู่ตลอดเวลา ที่นี่ช่างเป็นสวรรค์ที่สมบูรณ์แบบจริง ๆ
คนที่หุบเขาไร้รักช่างน่าประทับใจยิ่ง ไม่มีใครอยากเดินทางไปไหน มีแต่คนมาอาศัยอยู่เรื่อย ๆ
แต่อนิจจาความไม่เที่ยงแท้มันก็เกิดขึ้นจนได้ ในที่นี้แม้ไฟบรรลัยกัลป์ไหม้มาไม่ถึง แต่ว่าไฟแห่งกิเลส ราคะ มันยังคุกรุ่นอยู่ในสันดานจิตของทุกรูปทุกนาม
ชายนักเดินทางเผลอสติ นึกถึงคนรักขึ้นมา ยิ่งนานวันเขายิ่งคิดถึงเธอมากขึ้น และอยากจะพาเธอมาอยู่ ณ สถานที่อันเป็นที่สงบแห่งนี้ แต่ก็เพียงแค่คิดถึงทั้งที่รู้ว่าในความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เพราะชายนักเดินทางไม่รู้เลยว่าเธออาศัย หรือไปจุติยังภพ ภูมิใด
เสียงประกาศชื่อของชายนักเดินทางดังขึ้น เขาตกใจว่า คนในสถานที่แห่งนี้รู้จักชื่อของเขาได้อย่างไร เพราะตั่งแต่มาอยู่ที่นี่นอกจากบุรุษคนแรกที่สนทนาด้วยก็ไม่ได้พูดได้คุยกับใครอีกเลย
ไม่นานนักภาพของบุรษคนนั้นก็ปรากฏต่อหน้าเขาอีกครั้ง ประหนึ่งรู้ทันความคิดของเขาอีก ข้าพเจ้าเสียใจที่จะต้องบอกว่า ท่านไม่สามารถอาศัยอยู่ในหุบเขาไร้รักได้อีกแล้ว บุรุษผู้นั้นพูด ทำไมกัน ข้าพเจ้าทำผิดอะไร ชายนักเดินทางท้วง ความตรึกนึกในกามารมณ์เกิดขึ้นกับท่านแล้ว ความคิดที่ต้องแสวงหาคู่ได้เกิดขึ้นกับท่านแล้ว
ดังนั้นท่านจึงไม่เหมาะกับสถานที่แห่งนี้ ขอให้ท่านจงเดินทางไปต่อเถิด ก่อนที่ร่างของท่านจะสลายไปยังสถานที่ที่ข้าพเจ้าก็ไม่สามารถบอกได้
บุรุษผู้นั้นอธิบาย
ชายนักเดินจึงยอมรับโดยจำนน สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่พิเศษจริง ๆ เขาไม่เหมาะมกับที่แห่งนี้ และเขายังต้องเดินทางต่อไปยังที่สานที่ที่เรียกว่านิพพาน เขาคิดว่าเมื่อไปถึงแล้วจะไม่มีการขับไล่ อย่างเช่นหุบเขาไร้รักแห่งนี้
อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าหุบเขาไร้รักกับนิพพานเป็นคนละสถานที่กัน ชายนักเดินทางจึงมุ่งหน้าเดินทางต่อไป แม้ใจจริงจะอาลัยและคิดถึงความสงบของหุบเขาไร้รักมากมายเพียงใดก็ตาม -จบ-
Create Date : 26 ธันวาคม 2551 |
Last Update : 26 ธันวาคม 2551 7:57:37 น. |
|
8 comments
|
Counter : 788 Pageviews. |
|
|
|
โดย: ??? IP: 203.114.104.233 วันที่: 26 ธันวาคม 2551 เวลา:10:35:58 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 26 ธันวาคม 2551 เวลา:10:58:15 น. |
|
|
|
โดย: Molly_Nanny วันที่: 30 ธันวาคม 2551 เวลา:12:12:33 น. |
|
|
|
โดย: กิ่งไม้ไทย วันที่: 31 ธันวาคม 2551 เวลา:4:13:42 น. |
|
|
|
โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 17 มกราคม 2552 เวลา:11:06:48 น. |
|
|
|
| |
|
|
พึ่งรู้ว่าวันฟ้าสดใสจริงๆมันเป็นแบบนี้นี่เอง ทำตัวเองให้ทุกเองอยู่ตั้งนาน จริงๆทุกอย่างอยู่ที่ใจ ขอบคุณนะคะสำหรับคำแนะนำดีๆที่ส่งให้ เดี๋ยวว่างๆแล้วจะกลับมาอ่านอีกรอบนะคะ
ตอนนี้ขอมาแนวระบายสิ่งที่อยู่ในใจตอนนี้ก่อนอะคะ