|
|
๒๕๑-ข้าวโพดฝักนั้น
วันนี้เดินไปกินข้าวที่ตลาดหน้าปากซอย ซึ่งเป็นไปตามปกติเหมือนเช่นทุก ๆวัน ที่ผ่านมา บางทีก็มีความรู้สึกเบื่อเช่นกัน กับรายการอาหารที่จำเจที่สุด แต่ก็ต้องกินเพื่อดำรงชีพนะครับ
เดินไปก็คิดฟุ้งซ่านไป นึกถึงตอนสมัยเด็ก (ย้อนเวลากลับไปเกือบ ๆ ยี่สิบปี) คิดถึงสมัยเรียนประะถม ตามประสาโรงเรียนบ้านนอกครับ ชีวิตเด็กบ้านนอกที่ต้องดิ้นรนกันตามสภาพ ข้างโรงเรียนก็เป็นทุ่งนา หลังโรงเรียนก็เป็นสระน้ำ ด้านเหนือก็เป็นวัด
วันหนึ่งคณะครูผู้ชายก็ครึ้มใจอะไรกันก็ไม่ทราบ เกิดอยากกินไก่อบฟางขึ้นมา อุปกรณ์ทุกอย่างนั้นก็มีครบแล้วขาดแต่ฟางข้าวน่ะสิ ทุกสายตามองมาที่เด็กชาย สอง สามคน หนึ่งในนั้นก็มีข้าพเจ้าปนอยู่ด้วย
ไม่ทันไร ครูก็อนุญาตให้กลุ่มของข้าพเจ้า ไม่ต้องเข้าเรียนในตอนบ่าย ให้เอาสุ่มไก่ ไปขนฟางที่ปลายนา มาสุมเพื่อทำไก่อบฟาง ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงปลายฤดูเก็บเกี่ยว ทำให้ปลายท้องนายังคงมีเศษฟางข้าวหลงเหลืออยู่บ้าง
พวกเราสามคนขนฟางมาประมาณสามรอบได้ เรียกว่าเหนื่อยเอาเรื่องเลย เพราะกองฟางที่ใกล้ที่สุดนั้น อยู่ห่างจากโรงเรียนรวมเป็นระยะทางประมาณ ๑ กิโลเมตรได้
พอได้ฟางมาพอสมควรแล้ว พวกข้าพเจ้าก็หวังว่าจะได้ ไก่สักชิ้นเป็นรางวัล เพราะตั่งแต่เกิดมาก็ไม่เคยเห็นหรือได้ชิมรสของไก่อบฟางเลย แต่แล้วก็ผิดหวังเพราะอาหารชนิดนี้ ไม่เหมาะกับเด็กอย่างพวกเรา แต่ก็ได้ข้าวโพดดิบ ๆ จำนวนหนึ่งเป็นรางวัล
พวกเราอาศัยกองไฟเผาถ่าน ย่างข้าวโพดกินกัน โดยมีน้ำกระทิ ที่เหลือจากการทำอาหารของครู เป็นส่วนประกอบทำให้ข้าวโพดย่างดูหอมน่ากินมากขึ้น รสชาดตอนนั้นบอกได้เลยว่าสุดยอดจริง ๆ พวกเราพยายามหลบมุมเพื่อไม่ให้เพื่อนคนอื่นเห็น ตั้งใจว่าจะแอบกินกันเพียงสามคนอย่างนั้น แต่ก็ไม่อาจจะพ้นสายตาเพื่อนคนอื่น ๆ ไปได้
พอย่างข้าวโพดเสร็จ ก็มีคนมาขอ จนข้าวโพดเหลืออยู่เพียงฝักเดียว ซึ่งข้าพเจ้าตั้งใจว่าฝักสุดท้ายนี้ จะเก็บไว้กินคนเดียว ไม่แบ่งให้ใครอีกแล้ว เพราะตัวเองก็ย่างจนเหนื่อย ได้กินไปนิดหน่อยก็ถูกเพื่อนขอไปหมด
ฝักสุดท้ายแล้ว ก็ขอถือกลับไปที่ห้อง เดินไปกินไปเพีงนิดเดียว ก็มีเพื่อนคนหนึ่งเดินมาขอกิน ข้าพเจ้าลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจให้ข้าวโพดฝักนั้นกับเพื่อนคนนั้นไป
และก็รู้สึกมีความสุขมากที่มีโอกาสได้ทำของอร่อยให้เพื่อนได้กิน แม้ว่าตัวเองจะได้กินเพียงเล็กน้อยก็ตาม
มันเป็นความภูมิใจแบบเด็ก ๆ ที่น่าประหลาดคือ แม้เวลาผ่านมาเกือบยี่สิบปีแล้ว ความอิ่มใจจากการให้เพียงเล็กน้อยนั้น มันยังคงค้างอยู่ในใจของข้าพเจ้าได้ จนถึงทุกวันนี้
เช่นกัน ความอิ่มและรสชาดของอาหาร แม้เพียงชั่วข้ามคืน ก็หายไปหมดสิ้น แต่ความอิ่มใจจากการให้นั้น แม้เวลาผ่านไปนานนับสิบ ความอิ่มใจนั้น ก็ยังคงเหลือตกค้างอยู่ เท่าที่ความทรงจำของเรา จะนึกขึ้นมาได้อีกครั้ง
ขอขอบคุณรูปภาพน่ารัก ๆ จาก //www.foodsafety.bangkok.go.th มากมายครับ
| Create Date : 24 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 24 มิถุนายน 2553 7:47:10 น. |
|
10 comments
|
| Counter : 955 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: มินทิวา  วันที่: 24 มิถุนายน 2553 เวลา:8:17:21 น. |
|
|
|
| โดย: Nissan_n วันที่: 24 มิถุนายน 2553 เวลา:12:37:13 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 25 มิถุนายน 2553 เวลา:7:56:48 น. |
|
|
|
| โดย: Nissan_n วันที่: 25 มิถุนายน 2553 เวลา:13:28:27 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 26 มิถุนายน 2553 เวลา:7:15:17 น. |
|
|
|
| โดย: มินทิวา วันที่: 26 มิถุนายน 2553 เวลา:7:53:58 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 27 มิถุนายน 2553 เวลา:7:16:47 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
ทุกข์ใดจะทุกข์เท่า การเกิด
ดับทุกข์สิ่งประเสริฐ แน่แท้
ทางสู่นิพพานเลิศ เที่ยงแท้ แน่นา
คือมรรคมีองค์แก้ ดับสิ้นทุกข์ทน
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
พฤหัส สวัสดีค่ะ คุณอัส
เรื่องราวต่าง ๆ ที่มันประทับใจเรา
มินว่า ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน
เราก็คงยังจำมันได้ และมีความสุขที่ได้คิดถึงมันนะคะมินว่า