Bloggang.com : อัสติสะ - ๑๘๗-เรื่องของผีเสื้อ 2 ชนิด

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ภัยแห่งสังสารวัฏนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าภัยอื่นใด - อัสติสะ

Group Blog

All blogs

๑๘๗-เรื่องของผีเสื้อ 2 ชนิด

ท่านผู้อ่านเคยได้ยินได้ฟังเรื่องราวของผีเสื้อ 2 ชนิดบ้างไหมครับ อืม...
คงไม่เคยได้ยินมาก่อนอยู่แล้ว เพราะข้าพเจ้าก็ยังไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อนเลย(+๕๕๕ แล้วจะถามทำไมเนี่ย...?)

เรื่องเล่ามีอยู่ว่า กาลครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนอันเขียวชอุ่มไปด้วยพืชนานาพันธุ์ สมัยนั้นยังไม่มีมนุษย์คนใดถือกำเนิดขึ้นบนโลกใบนี้ และ ณ ชายป่าอันเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของบรรดาสัตว์ทั้งหลายนั่นเอง มีทุ่งดอกไม้ขนาดใหญ่กำลังพร้อมใจกันเบ่งบาน ออกดอกผลแข่งขันกันอย่างน่าดูชม บรรดาสัตว์ปีกขนาดเล็ก ที่เป็นต้นตระกูลของผึ้งในปัจจุบัน ต่างก็ตรอมดม ดูดกินน้ำหวานของดอกไม้อย่างสบายใจ

ในทุ่งดอกไม้นี้เองมีผีเสื้ออาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก (ผีเสื้อสมัยนั้นมีรูปร่างค่อนข้างใหญ่) ผีเสื้อส่วนใหญ่จะมีปีก และรูปร่างที่สวยงามสะดุดตาต่อใครก็ตามที่พบเห็น โดยเฉพาะสัตว์จำพวกผีเสื้อด้วยกันเอง หน้าที่ของผีเสื้อเหล่านี้ คือ สร้างความสมดุลให้กับทุ่งดอกไม้ เพื่อให้วงจรชีวิตในธรรมชาติได้เกื้อหนุนซึ่งกันและกัน ไม่เสื่อมสลาย สูญพันธุ์เร็วเกินไป

การผสมเกสรดอกไม้ และขยายพันธุ์ไม้ ให้กว้างขวางออกไป เพื่อเป็นแหล่งอาหารของสัตว์ที่อยู่ในป่า จึงหน้าที่สำคัญซึ่งถูกปลูกฝังมาโดยสัญชาติญาณนับรุ่นต่อรุ่น สืบทอดกันมานับหลายร้อยปี ด้วยเหตุนั้นดอกไม้ในทุ่งนี้ จึงได้เบ่งบานสวยงามมาโดยตลอดทุกปี

สิ่งที่เป็นผลตอบแทนจากการทำงานครั้งนี้ คือ รูปร่าง ความงามของร่างกาย ปีก และกลิ่น(โฮโมน)ที่เย้ายวนเพศตรงข้าม ทำให้น่าปรารถนาในการหาคู่มากขึ้น

จนกระทั่งมาถึงวันหนึ่ง เมื่อผีเสื้อส่วนใหญ่ต่างก็พยายามจับคู่ ชื่นชมความงามซึ่งกันและกัน ตำหนิรูปร่างของคนที่ด้อยกว่า กีดกันแบ่งพรรคพวกเฉพาะที่มีรูปร่างสวยงามอย่างเดียวกัน ไม่ยอมทำหน้าที่อย่างที่เคย ทำมาในครั้งอดีต ดอกไม้ในทุ่งจึงค่อย ๆ เฉาลงไปเรื่อย ๆ

แต่แล้วก็มีผีเสื้อฝูงเล็ก ๆ ฝูงหนึ่งที่ยังคงทำตามหน้าที่เดิม พยายามผสมเกสรดอกไม้ให้ทุ่งกลับมางดงามเช่นเดิม เมื่อผีเสื้อทั้งสองกลุ่มพบกันก็ได้สนทนากันขึ้น

“สวัสดีครับ...พวกท่านทำไมขยันผสมเกสรกันจัง!...ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ” ผีเสื้อตัวที่หนึ่งถามขึ้น

“เหนื่อยก็เหนื่อยอยู่...แต่เป็นหน้าที่...ก็ต้องทำ” ผีเสื้อตัวที่สองตอบ

“ทำไมพวกท่าน ไม่รู้จักเอาเวลาหาความสุขใส่ตัวกันบ้างน่ะ ตัวอย่างข้าสิ ข้ามีครอบครัว ข้ามีลูก มีภรรยาที่แสนสวย มีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่าง ไม่เชื่อเจ้าลองมาเที่ยวที่บ้านข้าก็ได้ ” ผีเสื้อตัวที่หนึ่งชวน

“โอ...ไม่ล่ะ พวกผมไม่ต้องการสิ่งนั้นหรอก ผมต้องการเพียงให้ทุ่งดอกไม้ เบ่งบานสวยงามเช่นเดิม” ผีเสื้อตัวที่สองปฏิเสธ

“ท่านจะทำงานหนักไปเพื่ออะไรกัน เราหาความสุขไป ทำงานไปก็ได้นี่...” ผีเสื้อตัวที่หนึ่งพูด

“นั่นแหละคือปัญหา แต่ก่อนผีเสื้ออย่างพวกเรา ก็มีโอกาสได้พักผ่อนบ้าง เพราะทุกคนต่างช่วยกันทำงาน งานจึงเสร็จเร็ว แต่เดี๋ยวนี้ทุกคนต่าง เห็นแก่ตัวหาความสุขแต่เฉพาะ แบ่งปันเขตแดนกัน ไม่ช่วยกันทำงานเหมือนในอดีต พวกข้ากลุ่มเล็ก ๆ จึงไม่มีเวลาพักผ่อนเลย” ผีเสื้อตัวที่สองอธิบาย

“ก็น่าเห็นใจนะท่าน แต่ข้าก็คงไปช่วยท่านไม่ได้เต็มแรงนักหรอก เพราะข้ายังปรารถนา ความสุขที่ได้จากชีวิตคู่อยู่ แล้วภาระของข้าก็มากด้วย แค่งานผสมเกสรอย่างที่ท่านทำ ไม่เพียงพอที่จะเลี้ยงครอบครัวข้าได้อีกต่อไป นี่..ข้า...กำลังจะออกไป โชว์ตัวที่ชายป่าด้านโน้นสักหน่อย พวกสัตว์ที่ไม่เคยเคยเห็นความสวยงามของปีกพวกเรา เขาให้ค่าตอบแทนที่ดีมากเลยน่ะ เอาล่ะ...แล้วพบกันใหม่... ” ผีเสื้อตัวที่หนึ่งกล่าวลา