|
|
๐๘๒-ดินสอกับยางลบ (ภาคพิเศษ)
ทุกครั้งที่ปลายดินสอกระทบกับกระดาษ มันก็ขีด ๆ เขียน ๆ ไปเรื่อย ๆตามจินตนาการของดินสอเอง บางครั้งมันได้สร้างสรรค์ ความรู้ใหม่ ๆ ให้กับโลกบางครั้งมันก็วาดออกมาเป็นรูปภาพที่งดงาม ถูกใจผู้พบเห็น บางครั้งมันรู้สึกหงุดหงิด มันก็จะเขียนรูปร่างบางอย่างที่แสดงถึงความสับสน มีบางคนเดินมาพบแล้วก็ขมวดคิ้วและเดินจากไป แต่ก็มีบางคนที่ปรบมือชมเชย บอกว่านี่คืองานศิลปะชั้นยอด ไม่ว่าผลงานของเจ้าดินสอ จะออกมายอดเยี่ยมหรือถูกตำหนิจากผู้ชมก็ตาม เจ้ายางลบที่อยู่บนปลายของดินสอก็จะคล้อยตามเสมอ และมันจะคอยลบและตักเตือน เมื่อเจ้าดินสอทำผิดพลาด
เมื่อกาลเวลาผ่านไป มีคนตำหนิผลงานของดินสอมากขึ้น ยางลบก็พยายามจะลบผลงานนั้น ๆ ทิ้ง โดยที่บางครั้งเจ้าดินสอมันไม่เห็นด้วย เพราะมันคิดว่าผลงานทุกชิ้นของมัน ได้ออกมาจากจินตนาการและความรู้สึกของมันเอง ไม่ว่าใครจะชื่นชมหรือนินทาก็ตาม มันก็จะไม่สนใจ และจะเขียนอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ
แต่ยางลบนั้นมีทัศนะคติที่แตกต่างออกไป มันพยายามจะลบในสิ่งที่ผู้ชมตำหนิ และไม่เห็นด้วยกับผลงานของดินสอ จนในที่สุด เจ้าดินสอกับยางลบก็ไม่อาจจะเดินทางร่วมกันได้อีก ต่างก็แยกย้ายกันไปทางใครทางมัน
ยางลบมันได้เดินทางย้อนกลับไปทางที่ดินสอ้เขียนไว้ และเข้าไปลบบางสิ่งบางอย่าง ที่คนกลุ่มหนึ่งบอกว่าไม่เหมาะสม เมื่อคนกลุ่มนั้นจากไป ยางลบก็ได้ภูมิใจว่าสิ่งที่มันทำลงไปนั้นถูกต้องและดีที่สุดแล้ว ไม่นานนักคนอีกกลุ่มหนึ่งได้เข้ามาตำหนิผลงานชิ้นนี้อีก ยางลบก็ได้ลบสิ่งที่คนตำหนินี้ออกไปเช่นกัน ซึ่งเป็นอย่างนี้ทุกวัน ๆ จนในที่สุดผลงานที่เจ้าดินสอสร้างสรรค์ไว้ในอดีตก็ถูกเจ้ายางลบ ลบจนหมดสิ้น นาทีนั้นเองยางลบจึงรู้ว่ามันได้ทำผิดพลาดไปแล้ว ที่ให้ความสำคัญกับคำติชม คำตำหนิของคนมากเกินไป จนทำให้ผลงานของเจ้าดินสอ เสียหายอย่างไม่มีวันเอากลับคืนมา
ในขณะเดียวกัน เจ้าดินสอที่ขาดยางลบ มันก็ยังคงสร้างสรรค์ผลงานอย่างไม่หยุดยั้้งต่อไป และไม่มีใครห้ามมันได้อีก มีคนจำนวนมากมายเริ่มตำหนิ ดูแคลนผลงานของเจ้าดินสอ แรก ๆ มันก็ยังไม่สนใจอะไรเหมือนเคย เพราะคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นดีที่สุดแล้ว ทำไมต้องใส่ใจคนอื่นด้วย
แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ก็ไม่มีใครสนใจผลงานของเจ้าดินสออีกเลย มันเริ่มรู้สึกผิด อยากจะลบเส้นบางเส้นที่ทำให้ผลงานของมันออกมาดูไม่ดี และไม่ถูกใจผู้ชม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเจ้ายางลบเพื่อนยากได้จากมันไปนานแล้ว
ช่วงเวลานั้นเองที่ทำให้ทั้งคู่ต่างคิดถึงกันและกัน คิดถึงข้อดีและข้อเสียของกันและกัน ผลงานจะออกมาดีได้อย่างไร หากขาดการช่วยเหลือกันทั้งดินสอและยางลบ เพียงแต่เรารู้จักปรับตัวเองเข้าหากัน ยอมรับในความผิดพลาด และข้อดีของแต่ละฝ่าย รู้จักสิ่งใดที่เป็นประโยชน์และไม่ใช่ประโยชน์ รู้จักฟังและยอมรับความเห็นของผู้อื่น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราต้องใส่ใจมากจนขาดความเชื่อมั่นในตนเอง ทุกอย่างมันจะจบลงและสมดุลอยู่ได้ด้วยการรู้จักวางใจอยู่บนหลักของทางสายกลาง
อย่างนั้นเอง
*เนื้อความอาจจะเคยได้ฟังมาบ้าง แต่อัสติสะเอามาเรียบเรียงใหม่ครับ
| Create Date : 17 ตุลาคม 2551 |
| Last Update : 20 ตุลาคม 2551 7:44:01 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 506 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ลิตช์ (Litchi  ) วันที่: 17 ตุลาคม 2551 เวลา:22:37:48 น. |
|
|
|
| โดย: Nissan_n วันที่: 17 ตุลาคม 2551 เวลา:23:12:50 น. |
|
|
|
| โดย: พี่ Beee เองจ้า (Beee_bu ) วันที่: 20 ตุลาคม 2551 เวลา:13:05:51 น. |
|
|
|
| โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 20 ตุลาคม 2551 เวลา:16:37:30 น. |
|
|
|
โดย: ก๋าคุง (กะว่าก๋า  ) วันที่: 26 ตุลาคม 2551 เวลา:8:36:26 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
ทุกข์ใดจะทุกข์เท่า การเกิด
ดับทุกข์สิ่งประเสริฐ แน่แท้
ทางสู่นิพพานเลิศ เที่ยงแท้ แน่นา
คือมรรคมีองค์แก้ ดับสิ้นทุกข์ทน
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
....
ทำให้นึกถึงคนบางคน และกลุ่มบางกลุ่มเลยค่ะ
อะไรที่มันขาดสมดุลย์ มันย่อมมีแต่ผลเสีย...