Bloggang.com : อัสติสะ - ๑๗๘-ปิศาจร้ายกับดาบผ่าฟืน

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ภัยแห่งสังสารวัฏนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าภัยอื่นใด - อัสติสะ

Group Blog

All blogs

๑๗๘-ปิศาจร้ายกับดาบผ่าฟืน

ฤดูกาลเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้งหนึ่ง ช่วง ๓ – ๔ วัน นี้ ฝนเริ่มตกบ่อยขึ้นทำให้ตอนนี้เราคิดไม่ออกมากำลังอยู่ฤดูไหนกันแน่ ซึ่งคงเป็นเรื่องปกติของการเปลี่ยนถ่ายฤดูจากหน้าร้อนสู่หน้าฝน (เขียนตอน กลางเดือน พฤษภาคม ๒๕๕๒)

ในครั้งหนึ่งมีชายชราคนหนึ่งปลูกบ้านหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่ง อยู่ในหมู่บ้านหมู่บ้านเชิงเขาชายป่า ทุก ๆ ปี จะมีปิศาจฝูงหนึ่งตื่นขึ้นมาทำร้ายชาวบ้าน และบ้านเรือน ไร่นา สวนผักอยู่เสมอ ๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งบ้านของชายชราผู้นั้นเอง

เสียงอึงคนึงราวกับฟ้าถล่มดังมาจากชายป่าทางทิศใต้ อันเป็นสัญญาณที่รู้กันดีถึงการมาเยือนของบรรดาเหล่าปิศาจ ชายชราเตรียมพร้อมรับมือในการต่อสู้อย่างเต็มที่ เขาถือด้ามจอบเก่า ๆ ไว้เป็นอาวุธสำหรับต่อสู้กับเหล่าปิศาจซึ่งมีรูปร่างครึ่งผีครึ่งมนุษย์เหล่านี้

ประตูหน้าต่างของบ้านถูกลงกลอนสนิท ภายในห้องเงียบสนิท ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงหัวใจของชายชราที่เต้นถี่เร็วขึ้นทุกขณะ กี่ครั้งแล้วที่เขาลุกขึ้นต่อสู้กับเหล่าปิศาจด้วยด้ามจอบอันนี้ และผลสุดท้ายก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้ บ้านของเขาต้องถูกทำลายลงไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แม้ชีวิตของตัวเองจะอยู่รอดมาได้ แต่ต้องบาดเจ็บเพราะฤทธิ์ของบรรดาสมุนปิศาจเหล่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้น เขาเองก้ไม่ยอมแพ้ ยังสามารถลุกขึ้นมาก่อสร้างบ้านขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ภายในเวลาไม่นาน และอยู่อย่างสงบ ณ ที่แห่งนั้นเรื่อยมา จนกระทั่งมาถึงวันนี้ วันที่ถึงการมาเยือนของเหล่าปิศาจอีกครั้งหนึ่ง

ชายชราเริ่มตระหนักถึงความผิดปกติบางอย่าง เป็นที่แน่ชัดว่า อาวุธที่เขาถืออยู่ในเวลานี้ ไม่อาจจะช่วยเหลือให้เขาสามารถพ้นไปจากการรุกรานของเหล่าปิศาจได้อีกต่อไป แต่กระนั้นเขาเองก็ยังถือเอาไว้ ไม่สามารถทิ้งด้ามจอบอันนั้นลงได้ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เขาถนัดมากที่สุด และใช้เป็นอาวุธมาตลอดชีวิต

แม้ว่าจะรู้แน่ชัดไม่สามารถสู้กับปิศาจได้ด้วยด้ามจอบ เขาจึงนึกถึงอาวุธชิ้นใหม่ที่ยอดเยี่ยมกว่า

นั่นคือ ดาบ!...

ชายชรานึกขึ้นได้ว่ามีดาบอยู่เล่มหนึ่ง เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะใช้ดาบเล่มนี้อย่างไร เพราะทุกเย็นมันมีประโยชน์เพียงการใช้ผ่าฟืนสำหรับเป็นเชื้อเพลิง ในการทำอาหารเท่านั้น

“ดาบเล่มนี้จะสามารถฆ่าเหล่าปิศาจได้จริงเหรอ...” เขาครุ่นคิดสงสัยอยู่นาน เพราะตลอดชีวิตของเขาที่ผ่านมา มันเป็นเพียงอุปกรณ์ในการหุงหาอาหารเท่านั้น และบ้านหลังอื่น ๆ ก็ไม่มีใครใช้ทำอย่างอื่นนอกจากผ่าฟืนหุงข้าวกัน

เขาคิดต่อไปว่า แม้ท่อนฟืนด้นใหญ่ อาวุธนี้ก็ยังสามารถทำให้ขาดได้ แล้วทำไมจะใช้สังหารเหล่าปิศาจไม่ได้ เขาตัดสินใจโยนด้ามจอบทิ้งลงพื้น พร้อมกับหยิบอาวุธชิ้นใหม่ขึ้นมา เตรียมพร้อมที่จะสู้กับเหล่าปิศาจที่อยู่ข้างนอก

เสียงของเหล่าปิศาจใกล้เข้ามาทุกที ชายชราไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปจากตัวบ้าน พร้อมตั้งหลักสู้กับเหล่าฝูงปิศาจอย่างอาจหาญ หัวหน้าปิศาจตนหนึ่ง สังเกตุเห็นถึงความผิดปกติของชายชรา มันจึงสั่งให้ลูกน้องทั้งฝูงหยุดอยู่กับที่ก่อน

“เจ้ามนุษย์หน้าโง่ เจ้าคิดจะทำอะไร อยากจะสู้กับพวกข้าเหรอ” หัวหน้าปิศาจถาม แต่ชายชราไม่ตอบ เขากวาดสายตามองเหล่าปิศาจทุกตัวอย่างเอาจริง
“จะบอกให้น่ะ ถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่สามารถสู้พวกข้าได้หรอก คอยดูน่ะ...วันนี้พวกข้าจะถล่มบ้านของแกให้เรียบไปเลย คอยดู...” หัวหน้าปิศาจตนนั้นพูดอย่างมั่นใจ พร้อมกับกระโจนเข้าหาชายชราเพื่อทำร้ายทันที

จังหวะนั้นเอง ชายชราซึ่งเตรียมตัวรับมืออยู่แล้ว เขาผงะตัวหลบการโจมตีของหัวหน้าปิศาจได้อย่างทันท่วงที และมีจังหวะที่ใช้ดาบเล่มนั้นฟันไปที่ขาของเจ้าหัวหน้าปิศาจ ทำให้ขาของมันขาดกระเด็นภายในดาบเดียว สร้างความเจ็บปวดให้กับหัวหน้าปิศาจอย่างรุนแรง ท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าสมุนปิศาจทั้งหลาย

“เจ้าบังอาจทำร้ายข้าเหรอ...” หัวหน้าปิศาจพูดอย่างโกรธแค้น ทั้งที่ตัวเองยังไม่สามารถทรงตัวให้ยืนตรงอยู่ได้แม้แต่น้อย

ลูกสมุนปิศาจเมื่อเห็นหัวหน้าถูกทำร้าย ก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงร่างไว้ไม่ให้ล้มลงกับพื้น และช่วยกันแบกหัวหน้าปิศาจเข้าไปอย่างทุลักทุเล ทุกตัวเริ่มรู้สึกหวาดกลัวต่อดาบที่ชายชราถืออยู่ในมือ แม้จะเป็นดาบเล่มเล็กแต่ก็มีฤทธิ์มาก เพราะมันสามารถตัดขาของหัวหน้าปิศาจได้เพียงดาบเดียว เหล่าปิศาจทั้งหลายจึงต้องหลบหนีเข้าไป เพื่อเตรียมการโจมตีใหม่อีกครั้งในปีหน้า

ชายชราผู้ค้นพบดาบซึ่งสามารถ ทำร้ายปิศาจได้ เขารู้สึกดีใจอย่างมากที่สามารถเป็นผู้ชนะในการต่อสู้ ต่อจากนี้ไปเขาจะวางด้ามจอบลงและหันมาใช้ดาบต่อสู้กับเหล่าปิศาจแทน ซึ่งเขาก็มั่นใจว่าในอนาคตข้างหน้าจะสามารถกำจัดเหล่าปิศาจเหล่านั้น ไม่ให้เข้ามาก่อกวนและทำร้ายตัวเขาได้อีกตลอดกาล

-จบ-

เรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นมาอย่างง่าย ๆ เพียงเพื่อเป็นตัวสื่อสารให้เข้าใจเทียบเคียงกันว่า
ปิศาจคือเหล่า กิเลส ตัณหาทั้งหลายที่อยู่ในสันดานจิตของสัตว์ทั้งหลายต้องเผชิญ
บ้านหมายถึง ร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งธาตุ ๔ มันได้แตกดับ สูญสลายไปเพราะเหล่าตัณหาเหล่านั้น แต่ก็ยังสามารถสร้างขึ้นมาใหม่เรื่อย ๆ ไม่มีวันจบ
จอบเป็นอาวุธ คือ มิจฉาทิฏฐิ เป็นความเห็นผิดที่สะสมมาอย่างยาวนาน และมีความเชื่อมั่นผิด ๆ ว่ามันสามารถที่จะช่วยเหลือให้รอดพ้นจากเวรภัยได้

แต่เหตุที่เราสามารถวางจอบ(มิจฉาทิฏฐิ)ลงได้ นั่นเพราะการพิจารณาตามความเป็นจริง โดยความแยบคายว่า สิ่งนี้ไม่สามารถช่วยเหลือให้รอดพ้นจากเวรภัยได้อีกต่อไป

ดาบคือ ตัวปัญญาที่นอนเนื่องอยู่ในมุมที่ลึกที่สุด มันไม่เคยถูกนำมาใช้งานอย่างเต็มที่เต็มความสามารถของมันเลย เราใช้มันเพียงเพื่อประโยชน์ในการดำรงชีพในแต่ละวันเท่านั้น ทั้งที่มันมีความสามารถมากกว่านั้น แต่มนุษย์ทั้งหลายก็มองข้ามไป เหตุเพราะขาดการใคร่ครวญอย่างมีเหตุผล ตามความเป็นจริง

อย่างนี้ไม่ต่างอะไรกับคนในยุคปัจจุบันทั้งหลาย หลายคนเกิดมามีปัญญาดี แต่ก็ใช้ปัญญาในทางที่เพื่อเลี้ยงชีพไปวัน ๆ ขาดการศึกษาทำความเข้าใจ พัฒนาเพื่อการหลุดพ้นไปจากเครื่องร้อยรัดทั้งปวง เพื่อการพ้นภัยจากเหล่าปิศาจ(กิเลส อาสวะ)ไปตลอดกาล

สุดท้ายบ้านซึ่งหมายถึงร่างกายหรือสังขารของเรานี้ ก็จะถูกปิศาจคือ กิเลส ตัณหา ทำลายครั้งแล้วครั้งเล่า และเราก็ยังปลงใจคิดจะเอาด้ามจอบสู้กับเหล่าปิศาจอีก ทำให้เราต้องพ่ายแพ้อยู่อย่างนี้ต่อไปทุกภพ ทุกชาติ อย่างไม่จบไม่สิ้น (เหนื่อยนะครับ)...