|
|
๒๒๑-เข็นสังขารขึ้นภูเขา
ช่วงเวลาที่เรากำลังมีความสุข ช่วงเวลานั้น มันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วยิ่งนัก ความรู้สึกดี ๆ กับเรื่องบางเรื่องที่เราไม่อาจจะย้อนกลับไป ยังช่วงเวลาเหล่านั้นได้อีก มีเพียงมโนภาพแห่งสัญญา ความจำได้หมายรู้เท่านั้น ที่ยังคงหล่อเลี้ยงให้เรามีกำลังใจในการดำเนินชีวิต เมื่อย้อนนึกถึงเรื่องดี ๆ เหล่านั้นอีกครั้ง
นกยูงสีขาวแสนสวยตัวหนึ่ง กำลังย่างเดินอย่างช้า ๆ อยู่ใต้เงาไม้ ประหนึ่งว่ามันกำลังรอใครบางคนอยู่ ข้าพเจ้าขยับตัวเองอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้นกยูงตัวนั้นตกใจ ก่อนที่จะชักเอามือถือเตรียมถ่ายรูป แต่แล้วมันก็รู้สึกตัว ว่ามีมนุษย์ผู้หนึ่งกำลังยืนจ้องมันอยู่ เจ้านกยูงตัวนั้นก็วิ่งหลบหนีไปอย่างไม่รอรี
นั่นคงเป็นสัญชาตญาณของเหล่าสัตว์ที่มีวงจรชีวิต ที่ต้องระมัดระวังภัยอยู่ทุกฝีก้าว เพราะอันตรายนั้นมักมีอยู่รอบตัว
แล้วมนุษย์อย่างเราๆ ล่ะ เคยรับรู้หรือ มองเห็นพิษภัยอันใดที่กำลังเกิดขึ้นอยู่กับตัวเองบ้างไหม หลายคนคงตอบว่า
"มีเยอะแยะมากมาย"
เพราะพิษภัยอันตรายสำหรับมนุษย์นั้น มีรอบด้านไม่ต่างกับสัตว์เดรัจฉานในป่า ทั้งอันตรายจากฝีมือมนุษย์ด้วยกันเอง หรือ สิ่งประดิษฐ์ที่มนุษย์สร้างขึ้นมา โรคระบาด ภัยธรรมชาติ ฯ
ข้าพเจ้าละความพยายามที่จะตามเจ้านกยูงตัวนั้นไป คงแค่มองความสวยงามของมันก็เพียงพอแล้ว
เพราะจุดหมายปลายทางครั้งนี้ คือ การได้ไปนั่งสมาธิบนภูเขา มีพระพุทธรูปขนาดใหญ่ตั้งเป็นสง่าอยู่เบื้องบน ท่านกำลังมองลงมาเพื่อเป็นประจักษ์พยานของข้าพเจ้า ลองคำนวณระยะทางแล้ว ก็น่าจะต้องขึ้นบรรได สี่ร้อยขั้นเท่านั้น ความจริงจำนวนขั้นบันไดเท่านี้เรื่องเล็ก ๆ มาก
แต่สำหรับคนที่ขาดการออกกำลังกายอย่างข้าพเจ้า นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว
บนเขาสูงนั้นมีโขดหินที่ต้องตาต้องใจ ในการปีนป่ายอยู่สองถึงสามโขดหิน ลองนึกถึงครูบาอาจารย์ในอดีตที่ท่านมุมานะต่ออรรถต่อธรรม นั่งบำเพ็ญภาวนาอยู่บนโขดหิน ยอมตายเอาชีวิตเข้าแลกแล้ว ทำให้ข้าพเจ้าได้กำลังใจในการเดินทางขึ้นเขาครั้งนี้มากพอสมควร
แต่เมื่อเดินขึ้นได้เพียงครึ่งทาง ความอ่อนล้าก็ปรากฏออกมาอย่างชัดเจน โชคยังดีที่มาคนเดียว หากมากับคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงละก็ ข้าพเจ้าคงอายเอาหน้าซุกก้อนหินไปแล้ว
เป็นผู้ชายแท้ ๆ แต่กับรู้สึกไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่...
กว่าจะขึ้นมาถึงข้างบน อาการหายใจทางปากก็ปรากฏถี่ขึ้น หูตาเมื่อออกอาการมึน ๆ งง ๆ จะยืนก็ยืนไม่ไหว ครั้นเมื่อนั่งลง อาการก็ไม่ดีขึ้น ข้าพเจ้าเลยนอนแผ่ อยู่บนศาลาข้างบน บ่อยให้อาการเย็น ๆ พัดความเหนื่อยล้าออกไป
การไปครั้งนี้ได้นั่งสมาธิแค่ ๒๐ นาที มีอาการเหนื่อยขึ้นมาอีก และมีแมลงเริ่มมาตอมก่อกวนเป็นระยะ ๆ เมื่อทนไม่ได้ข้าพเจ้าเลยจะเอนหลังนอนให้รู้กันไปเลย
"แต่ชะลอย...การที่เราอุตส่าห์ขึ้นมาถึงนี่ก็ยากลำบากสังขารอยู่ ครั้นจะมานอนเล่นให้สบายอุราอย่างนี้ มันเหมาะมันควรนักหรือ...?”
“โอ้...จริง”
วันนี้เองที่ได้รู้ว่าจิตสอนจิตมันเป็นอย่างไร
ข้าพเจ้าทำสมาธิต่ออีก ๑๕ นาที ก่อนจะต่อสู้กับอากาศที่ร้อนและแมลงก่อกวนไม่ไหว ต้องยอมแพ้ถอดสังขารลงมาจากเขาตามเดิม.....จบ
---------ปล.ธรรมะนอกสถานที่ ม.ค. ๒๕๕๓ ----------------
ธรรมดาของสังขารนี้มันเอาแน่ไม่ได้ ต่อให้จิตใจเราเข้มแข็งสักเพียงใด แต่สังขารร่างกายมันไม่เอาด้วย ก็ยากที่จะเข้าไปบีบบังคับมันโดยปัจจุบันทันด่วน เมื่อเราอยากพ้นทุกข์ แต่สังขารของเราไม่เอากับเราด้วย มันไม่รู้หรอกว่าการพ้นทุกข์นี้เป็นอย่างไร มันรู้และทำหน้าที่ของมันไปอย่างนั้น เมื่อเราเข้าไปฝืนบังคับ มันไม่เคยทำอย่างนั้น มันก็ย่อมต่อต้านเราเป็นธรรมดา
การฝึกปฏิบัติธรรมจึงเป็นการฝึกอบรมสังขาร ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายร่างกายหรือจิตใจก็ดี ให้เตรียมรับรู้ถึงสภาวะที่เราอยากจะพ้นไปจากทุกข์ ฝึกมันบ่อย ๆ เพื่อให้มันรับรู้ถึงความเป็นจริงของโลก ของชีวิต
และเมื่อใดที่สังขารนี้มันยอมรับ ยอมแพ้ต่อความพากเพียรของเรา เมื่อนั้นปัญญาอันเป็นไปเพื่อการหลุดพ้น ก็สามารถเกิดขึ้นมาได้อย่างไม่ยากเย็นนัก....
ขอขอบคุณรูปภาพงาม ๆ จากเพื่อนบ้าน //kirahimawari.bloggang.com มากมาย จริง ๆ ครับ
| Create Date : 08 มีนาคม 2553 |
| Last Update : 8 มีนาคม 2553 22:56:38 น. |
|
19 comments
|
| Counter : 325 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: กะว่าก๋า   วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:7:48:30 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:8:34:48 น. |
|
|
|
| โดย: พี่หญิง IP: 125.25.110.77 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:15:27:32 น. |
|
|
|
| โดย: อัสติสะ วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:21:11:44 น. |
|
|
|
| โดย: itoursab วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:21:56:36 น. |
|
|
|
โดย: ร่มไม้เย็น  วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:23:13:39 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:8:09:54 น. |
|
|
|
| โดย: อิ่ม_Aim วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:12:38:07 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:13:14:22 น. |
|
|
|
| โดย: ป้ากุ๊กไก่ ณ ร่มไม้เย็น IP: 203.144.144.164 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:15:55:39 น. |
|
|
|
| โดย: MAX (waydhanar ) วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:16:37:29 น. |
|
|
|
| โดย: เหนือฟ้า (เหนือฟ้า พาไป ) วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:4:38:16 น. |
|
|
|
| โดย: มินทิวา วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:5:59:26 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:7:47:52 น. |
|
|
|
| โดย: ใจพรานธรรม IP: 125.27.240.174 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:12:12:19 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
ทุกข์ใดจะทุกข์เท่า การเกิด
ดับทุกข์สิ่งประเสริฐ แน่แท้
ทางสู่นิพพานเลิศ เที่ยงแท้ แน่นา
คือมรรคมีองค์แก้ ดับสิ้นทุกข์ทน
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ทำงานอย่างมีความสุขนะค่ะ
ไม่เป็นไรหรอก ถึงแม้ว่าจะไปกับสาว
เพราะสาวก็คงจะเดินไม่ไหวเหมือนกันเน้อ