เอ....กวีวันนี้ช่างเหงาเปล่าดาย

หัวใจนกน้อย...มิได้อาบฉาบแสงตะวันหรือไฉนกันเล่า

เสียงกู่กล่าวขานจึงเหงา เศร้า ซึม

หรือห้วงคำนึง....เจ็บร้าว เลือนลาง

เหนื่อยไหมก๊าบ.....อย่าโหมงานหนักจนหัวใจห่อเหี่ยวเน้อพี่นกฯ

เดี๋ยวจแก่ก่อนวัย....ขืนเข้าไว้..ท่องให้จำ ยังไงเราก็สาวเสมอ...นะจ๊ะ...นะจ๊ะ

สวัสดีจ้ะนกแสงตะวัน (บาดเจ็บ)

นกบาดเจ็บบิน
เพราะหลงฟ้าที่ไหนหรือเปล่า ?

เพิ่งอ่านเรื่องทวาร 6 ศาตร์แห่งการรู้เท่าทันตัวเอง ของทันตแพทย์ สม สุจิรา ท่านพูดถึงเรื่องความบาดเจ็บที่เกิดจากกาย นั้นเจ็บแป๊บเดียวก็หาย เหมือนมีดบาด บาดเนื้อไม่นานก็หาย

แต่ภาพบางภาพบาดตาก็กลายเป็นภาพบาดใจที่เจ็บนาน นึกถึงเมื่อไรก็เจ็บเมื่อนั้น

เหมือนคำพูดที่บาดหู เมื่อนึกถึงเมื่อไรก็เจ็บปวดเมื่อนั้น

ซึ่งความจริงเจ็บครั้งแรกทีเดียว แต่เรานำกลับมากรอกลับ ดูซ้ำ ฟังซ้ำ รู้สึกซ้ำก็เลยรู้สึกเศร้า

เช่นเดียวกับที่รู้สึกว่าถูกลืมนั่นแหละ

การลืมของคนอื่นที่ลืมเรานั้น ไม่ทำให้เราเจ็บปวดเท่าไร แต่เจ็บปวดตรงที่เก็บมาคิดย้ำวนเวียนว่า เป็นเหตุเพราะอะไรนะจึงลืมฉันได้ และทำไมต้องลืมฉันด้วย

และประการสำคัญเพราะเราไม่อยากให้เขาลืมนั่นแหละจึงรู้สึกเจ็บปวดและเศร้า

ขอให้หายเร็วๆ (ถึงไม่ขอก็ต้องหายอยู่แล้ว เชื่อเถอะ !)

ขอยกถ้อยคำของศรีบูรพา เรื่องสงครามชีวิตที่เกียวกับนกๆเจ็บๆสักหน่อย (จะเกี่ยวกันไม่เนี่ยะ)

"ถ้าฉันเป็นนก ฉันจะบินติดตามเธอไปทุกหนทุกแห่ง ถึงแม้ว่าในระหว่างนั้น ฉันจะต้องธนูเสียบอก ฉันก็จะบินมาตกตรงหน้าเธอ เพื่อให้แม่ยอดรักได้เช็ดเลือดและน้ำตา แล้วฉันก็จะหลับตาลงอย่างเป็นสุข"

แล้วชาลี อินทรวิจิตรก็เอามแต่งเพลง "อาลัยรัก" ตอนจบที่ว่า...


....แม้มีปีก โผบินได้เหมือนนก...

...อกจะต้องธนู เจ็บปวดนัก...

...ฉันจะบินมาตายตรงหน้าตัก...

ให้ยอดรักเช็ดเลือดและน้ำตา....


ขอให้หายเร็วๆ (ถึงไม่ขอก็ต้องหายอยู่แล้ว เชื่อเถอะ !)

แวะมาเยี่ยมวันอาทิตย์ค่ะพี่นกฯ

ตัวเจ็บ...ใจแกร่ง
พักเดียว...กายกลับ

ใจบาดเจ็บ...กายทรุดโทรม
อย่าให้ใจบาดเจ็บนานนะคะ...
เพราะแม้ว่ามันจะหายดี...แต่มีริ้วรอบยในหัวใจ

สะเทือนร้าวคราไหน...รอยแผลข้างในจะริกๆร้าว.....

มนุษย์เราถูกสร้างมาให้ลืมบางสิ่ง...และจดจำบางสิ่ง
ทั้งเรื่องที่ควรลืม และเรื่องที่ควรจำ

เพราะนั่นคือการลงโทษของกรรม...เป็นพรสวรรค์ที่ฟ้าดินส่งมาให้เป็นของขวัญการเกิดของมนุษย์แต่ละผู้......

ซุกปีกโอบอกให้อบอุ่นนะคะ....

ขอบคุณมิ่งมิตรทุกท่านค่ะ

สระบัวแดง เป็นความฝันค่ะคุณอุ้ม เท่าที่ชีวิตเหลืออยู่ไม่รู้ว่าจะมีเป็นของตัวเองได้หรือเปล่า

คุณปลายแปรงที่รัก คงจริงอย่างพี่โดมว่าเรื่องทวาร 6

แต่การทุกข์ครั้งนี้ เป็นทุกข์เพราะตกหลุมพรางของความรู้สึกตัวเอง
ก้าวข้ามไม่พ้น
ได้แต่ฟูมฟาย

ครั้นผ่านช่วงนั้นมาแล้ว ก็ดีขึ้น

ขอบคุณมากมาย สำหรับความรู้สึกดี ๆ ที่ได้รับจากพี่โดม จากเพื่อนอุ้มและจากน้องสาวปลายแปรง

วันนี้ไปทำงานวันแรก
หลังจากปีนป่ายพ้นหลุมพลางของความรัก..
ปีกที่หักเริ่มแข็งแกร่ง
ใจที่ล้าเริ่มมีเรี่ยวแรง
ความหวัง..
จอดรออยู่ป้ายหน้าแล้ว

ฝอยฝน
หล่นโปรย
ใจโหยหาใจ...

หลุมพรางแห่งรัก...
ขุดล่อรักลงหลุม...
เราแผ้วถาง...แล้วใครลงมือขุด

หรือเราขุด...แผ้วทางวางล่อตน
ในก้นหลุม...ชื้น...อับ...ตีบตัน
เงยหน้าขึ้นเหนือหัวนั่น...แสงสว่าง

เลือกได้จักป่ายปีน...หรือจมดิ่งอยู่ห้วงเหว

เจ้านกแห่งแสงตะวัน...เจ้านั้นต้องกางปีกอาบแสง
หลุมพรางมืดอับ....ปีกเจ้าเปียกลู่
สลัดขน สะบัดปีกโผผินกินแสงตะวันเถิดเจ้า......


บินได้...บินให้แกร่ง
หลุมพรางลึกมากเท่าใด เรายิ่งต้องใช้พลังบินมากกว่าร้อยเท่า...แล้วเราจะแกร่งกล้า

พี่นกแสงตะวันนั้นทำได้...แน่นอนค่ะ !!!!

กลับมาสู่แสงตะวันกันเถิดพี่ !!!!

ทำงานอย่างมีความสุขนะคะคุณน้ำ
รักษาสุขภาพด้วยนะ

สวัสดีค่ะพี่นกแสงตะวัน..
สบายดีนะคะ น้องดอกหญ้าฯแวะมาทักทายค่ะ...

เพลงเพราะดีคะ แต่ฟังไม่รู้เรื่องเลยค่ะ..

วันนี้....พี่นกฯยิ้มหรือยังหนอ...

ปลายแปรงยิ้มเผื่อแล้วนะ...อย่าลืมยิ้มตามด้วยล่ะ...

ดูแล "ใจ" ตัวเองนะคะ.....

...........ไกลห่าง


ใกล้กัน ไฉนจะเข้าใจในคำว่าคิดถึง ...

หวัดดีนก

ไม่ได้แวะมาหานานกว่าสัปดาห์ เดือน พ.ย. มาเดินดอยสุเทพกันไหม เดินเท้า

วันที่ 4 พ.ย. นะเจ้า แล้วจะนำข่าวมาบอกอีกที เป็นงานของชมรมเพื่อดอยสุเทพ

ดอยกลางเมืองเชียงใหม่ ปอดแห่งสุดท้ายที่ชมรมเพื่อดอยเชียงใหม่ อยากจะเรียกร้องให้ผู้คนช่วยกันดูแล หลังจากที่ถูกรุกรานจากเหลือพทื้นที่ป่าเพียงน้อยนิด

สนใจเขียนมาบอกนะเจ้า เพื่อน ๆ คนอื่นที่สนใจก็ได้เช่นกัน รายละเอียดจะแจ้งมาอีกที

สวัสดีค่ะ
ขอบคุณเพื่อนมิตรและพี่สาวทีแสนดี-พี่ยาย ค่ะ
เพิ่งกลับจากเยือน ลาวใต้(แขวงจำปาสัก)
ไปตามหา..ไปค้นหา..ไปเยียวยา...ฯลฯ

กลับถึงบ้านตะกี้เองค่ะ
ดีใจและขอบคุณทุกท่าน

ขอบคุณกำลังใจจากคุณอุ้ม

กลับมาพร้อมรอยยิ้มค่ะปลายแปรง

ขอบคุณคำกวีจากpu_chiangdao ค่ะ

ดอกหญ้าเมืองเลย
พี่นกแสงตะวันก็ฟังไม่รู้ภาษาแต่รู้อารมณ์จ๊ะ

"ใกล้กัน ไฉนจะเข้าใจในคำว่าคิดถึง ..."
คงจะจริงค่ะใบไม้ดนตรี


กิจกรรมของพี่ยายน่าสนใจแต่โอกาสได้ไปคงน้อยนิด

ขอนอนก่อน แปดโมงครึ่งต้องไปประชุมงานสร้างสุขภาคอีสานที่ขอนแก่นค่ะ

ดีใจกับรอยยิ้มค่า.....

ยิ้มข้างในใจด้วยนะคะ.....

มาเยี่ยมค่า...

นกแสงตะวันหายเหงา หายเศ้ราหรือยังเอ่ย...

เอาแกรนมาโตมาฝาก
ยิ้มหน่อยก๊าพี่นกฯ

ขอบคุณมากมาย
ในความห่วงใย
ที่ส่งมาซ้ำ ๆ ๆ

ค่ำคืน..
ที่สายฝนกระหน่ำ
และฟ้าครวญ

นกแสงตะวันซุกปีกนอน
หลับปุ๋ยๆจ้าปลายแปรง

ขอบคุณสำหรับ "แกรนมาโต"ค่ะ
ดูเผินๆนึกว่าเชื้อโรคที่นักเทคนิคการแพทย์เขาย้อมสี
. . . . . .

สาวขอนแก่นฯ คะ
วันที่ 26-27 กันยา
เอื้อยนกฯจะย้ายรังไปอยู่แถว รร.โฆษะจ๊ะ