เที่่ยงก็แล้วเด็กออกมาแตะบอลหิวก็หิวรอไป...

พร้อมกับคิวตกค้างเมื่อวาน นับแล้วก็คิวที่ 1400 เสร็จเอาก็บ่าย 3 โมง
ตอนนั้นคิดได้เลยว่าเราต้องไปสมัคที่ สพม.1 ด้วยแล้ว ละค่อยตัดสินใจทีหลังว่าจะไปสอบที่ไหน ระหว่าง สพม.2 รับ 15 ตำแหน่ง กับผู้สมัค 1000 กว่า กับ สพม.1 รับ 3 คน คนสมัคยังไม่รู้

ตอนนั้นนั้งแทคซี่ไปรู้สึกว่าข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาไกลมาก

พอถึง สพม.1 ปรากฎว่าหมดเวลารับสมัคไปแล้ว ครูที่อยู่บริเวณนั้นกระซิบซะดังเลย ดูซิมาอะไรตอนนี้ โอ้ววว...คนมาเหนื่อยๆ เสียเวลา ค่าแทคซี่อีก ไม่เป็นไรวันนี้เรามาดูจำนวนผู้มาสมัค ปรากฎว่า....คนมาสมัคเพียงร้อยต้นๆ เท่านั้น วันนี้กลับเลยพรุ้งนี้ค่อยมาใหม่
พอวันรุ่งขึ้นมาใหม่ที่รับสมัคบางแวกคนเงียบมาก

ใช้เวลาสมัคไม่ถึง 20 นาที เลยเก็บบรรยากาศที่รับสมัคบางแวก

ได้อันดับที่ 127 ถ้าจำไม่ผิด คราวนี้ได้เดินทางกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวอ่านหนังสือ สู้สึกแห่งความหวัง ชีวิต และอนาคตของลูกผู้ชายคนหนึ่ง



นี่คือตำราแค่บางส่วนย้ำว่าบางส่วน ยังมีที่สรุปและวางกระจัดกระจายอีก

เมื่อสอบเสร็จที่จริงมีเรื่องเล่ามากมาย จะสาธยายถึงอุปสรรคทั้งหลายที่ทำให้ท้อแต่ไม่ยอมถอย แต่กลัวจะยืดยาวเกินไป เช่น ตอนสอบเสร็จบอกได้เลยว่าจากที่เตรียมตัวมาทำทุกวิชามันใจ 90% มีบางวิชาที่ทำได้ 60% เท่านั้นเล่าให้พี่ชายฟัง มันไล่ให้กลับบ้านเลยถ้าจะสอบได้จริงๆ มันต้อง 100% ว่างั้น...ทั้งที่ยังเหลือสอบอีกหลายวิชา มันบั่นทอนจิตใจมาก หมดเรี่ยวแรงหมดกำลังใจแล้ว ได้โทรไปเล่าให้แม่ฟังแม่ก็เติมกำลังใจให้ แม่บอกเสมอว่าก่อนจะทำอะไรให้นึกถึงบุญคุณพ่อแม่ แล้วทำอะไรจะสำเร็จคำนี้ฝังใจจนถึงทุกวันนี้ ทำอะไรจะระลึกถึงพ่อแม่เสมอ พอหลังจากสอบเสร็จกลับไปรอผลสอบที่บ้าน รอแล้วรอเล่า ทาง สพฐ ก็เลื่อนแล้วเลื่อนอีกจนวันประกาศ!!! ตื่นเต้นสุดๆ ไล่ชื่อจากด้านล่างขึ้นบนก็ไม่มีจนหน้าสุดท้ายจากล่างขึ้นบนก็คือหน้าแรกนั่นเอง

แม่เจ้าโวยยยย ติดท๊อปเทน!!!! สิ่งแรกที่ทำคือโทรไปบอกพ่อและแม่ เย็นวันนั้นก็พ่อกับแม่รับไปทานข้าวนอกบ้านอย่างอบอุ่นมีความสุขที่สุดในชีวิตอีครั้งหนึ่ง