|
- Diary / Blog Tag บทสรุปปลายปีที่มีความหมาย
- Shinjuku ไปแอบดูยากูซ่า (มาดเท่)
- ฮาราจูกุ กับการตามหาเด็ก Cosplay ในตำนาน
- my "lost" SAMSUNG ฮือ ฮือ,,,,
- Princeton cafe' ชื่อแม้ไม่คุ้น...แต่ไม่ต้องลุ้นความอร่อย
- อย่างนี้เค้าเรียกว่า..."ลิงได้แก้ว" รึเปล่านะ ??
- ผู้ชายของคุณน่ารักเหมือน "น้องหมา" พันธุ์อะไร ??
- Tag...เย้ !! โดน tag กะเค้าแล้ว
- เช้านี้...พูดอะไรกับตัวเองมากมาย
- พลังชีวิต "ขีด" สุดท้าย... -_-!
- อย่าหันมาทางนี้ เจ้าหมาอ้วน!!
- เตรียมตัว "รับปริญญา"
- จอดรถใน Emporium "10 ชม" ....ไฮโซจิงๆ ^_^!
- คำตอบของเด็กสมัยนี้
- ความรักเหมือน "ตู้โทรศัพท์สาธารณะ"
- Mammy, je taime ฉันรัก คุณแม่
- บารอมิเตอร์วัดความสูงของตึกระฟ้าได้อย่างไร...น่านน่ะสิ
- "มนุษย์เงินเดือนมืออาชีพ.." ใครจะเป็นเถ้าแก่ไม่จำเป็นต้องอ่าน
- ไอสไตน์พูดว่า...
- คำถามน่าคิดของวัน
- ถ้าอาหารที่เราทานเป็นแบบนี้ล่ะ
- Paris, je taime ฉันรัก ปารีส (5)
- Paris, je taime ฉันรัก ปารีส (4)
- Paris, je taime ฉันรัก ปารีส (3)
- Paris, je taime ฉันรัก ปารีส (2)
- Paris, je taime ฉันรัก ปารีส
- ฉันหลงรักชายหนุ่มในสายโทรศัพท์
- กว่าจะมาเป็น "หูฉลาม"
- เป็นไข้ซะแล้ว....
- นานๆจะสวม บูท ที
- ถ้าเลิกตอแหล..จะให้แม่ไปขอ
- ตั๊ดสู้ฟุด...ทำไมกลายเป็นเรื่องนี้ไปได้ (2)
- "Full of happiness" ความสุขจากการได้รักของ SJ
- ตั๊ดสู้ฟุด...ทำไมกลายเป็นเรื่องนี้ไปได้
- แล้วก้อนึกสนุกอะไรขึ้นมาได้...
- Food gallery ชุมนุมของดีที่น่าชิม
- เด็กน้อยในวันนั้น คือหญิงสาวในวันนี้ (2)
- เด็กน้อยในวันนั้น คือหญิงสาวในวันนี้ (2)
- AF4 ว่าจะไม่ (ดู) แล้วเชียว...
- เด็กน้อยในวันนั้น คือหญิงสาวในวันนี้
- AF4 ว่าจะไม่ (ดู) แล้วเชียว...
- Transformers Fever อะไรก้อสามารถ Tranform ได้
- Transformers Fever อะไรก้อสามารถ Tranform ได้
- เช้าหม่นๆ
- Transformers ความทรงจำวัยเด็กที่คืนกลับมา
- ทรู ไลฟ์ ทองหล่อ
- โลกร้อน !!!
- เป็นป้าแล้วเหรอเนี่ย??
- ชุดนั่งเล่นแบบประหยัดที่จัดเก็บ
- สิงคโปร์หนที่2 Part II : การเดินทางของ Burger King
- สิงคโปร์หนที่2 Part I : มันจะสนุกมั้ยนะ
- ความรักของสาวยี่สิบปลายๆ
- ว่าที่เจ้าสาว
|
|
|
|
|
AF4 ว่าจะไม่ (ดู) แล้วเชียว...
เมื่อวานตอนค่ำมีธุระสำคัญนอกบ้าน กว่าจะเสร็จก้อสองทุ่มสี่สิบ...เสร็จแล้วก้อรีบบึ่ง น้องเทา CIVIC ปี89 รถกระป๋องคู่ใจที่เร่งได้มากที่สุดที่เคยทำได้120 กม/ชม. กลับมาดูคอนเสิร์ต AF4 ด้วยความลุ้นว่าจะทันโชว์แรกมั้ยนะ
ว่าจะไม่แล้วเชียว...ไอ้อาการ เสพติดทีวี เนี่ย ก่อนหน้านั้นก้อดูซีรี่ส์เกาหลีซะจนไม่เป็นอันหลับอันนอน เรื่องสุดท้ายที่ดูก้อ...A love to kill ของพี่เรนเค้า จำได้ว่าซื้อไว้นานแล้วไม่มีเวลาดูซักที จนได้ข่าวว่าช่อง 7 จะเอามาฉาย ก้อเกิดทิฐิมานะขึ้นมาว่าอุตส่าห์เจียดตังค์ที่เก็บไว้เพื่อการท่องเที่ยวต่างประเทศซื้อมาดูก่อนชาวบ้าน ไหงจะกลายเป็นได้ดูพร้อมเค้า จึงอัดหนัก 4 วันจบช่วงวันหยุดปีใหม่ตาโหล ตาบวม(เพราะสงสารพระเอก) กันไปเลยทีเดียว
ตั้งแต่นั้นมายังไม่ได้ดูเรื่องอะไรเป็นชิ้นเป็นอันอีกเลย เพราะถึงเวลาต้องทำ Thesis อย่างจริงจัง งดกิจกรรมบันเทิงทุกอย่าง ไม่งั้นคงปิดเล่มไม่ทันเป็นแน่ ทำไงได้คนจิตใจอ่อนไหวต่อสิ่งเร้าง่ายอย่างเราก้อต้องหักดิบกันอย่างนี้ล่ะ
ว่าจะไม่แล้วเชียว...(อีกที) กับการ เสพติด Academy Fantasia ทั้งๆที่ตอนแรก AF1 เป็นอะไรที่แอนตี้สุดๆ แต่พออาจารย์ให้ทำรายงานศึกษาการตลาดของ AF2 เท่านั้นล่ะ...ก้อเริ่มดูตั้งแต่ week แรก week 2, 3, 4, 5 ไปเรื่อยๆ แล้วก้อดูมาเรื่อย...จน AF3 และ 4 ที่เป็นสาเหตุให้ต้องติดปีกเจ้าเทากลับบ้านมาอย่างไม่คิดชีวิต
ในความเห็นของหลายคน Academy Fantasia คงเป็นรายการที่ไร้สาระ แอบดูชีวิตชาวบ้านขัดต่อวัฒนธรรม ประเพณีของคนไทย ไหนจะภาพที่เห็นบรรดา Fan club ที่กรี๊ดกร๊าดไร้สติ เสียสตางค์อย่างบ้าคลั่งอีกล่ะ
หากเราเรียกว่านี่คือ การแสดงที่เป็นความจริง ล่ะ การแสดงคอนเสิร์ตทุกคืนวันเสาร์ที่ผ่านการฝึกซ้อมมาตลอดทั้งสัปดาห์ ไม่ว่าจะเป็นการร้อง(Voice) การเต้น(Dance) และการแสดง(Acting) คอนเสิร์ตที่เราสามารถเห็นที่มาที่ไปว่ากว่าจะมาเป็นโชว์หนึ่งโชว์นั้นประกอบด้วยศาสตร์ต่างๆ ความร่วมมือของคนหลายฝ่าย และยังได้เห็นความมุ่งมั่น ความตั้งใจและพัฒนาการของผู้มีฝันที่อยากจะเป็น ดาว (ตามคอนเส็ปท์ของรายการ) ที่ต้องเอาชนะความยากของโจทย์อันหลากหลายแต่ละสัปดาห์ และเอาชนะความไม่ถนัดของตน
ความสนใจของผู้ชม AF นั้นก้อมีอยู่หลายระดับตั้งแต่ผู้ดูสมัครเล่น ดูบ้างไม่ดูบ้างแล้วแต่เวลาว่างและอารมณ์ จนถึงคนที่เฝ้าหน้าจอตลอด 24 ชม. กินนอนพร้อมกับเหล่านักล่าฝัน หากเราควรจะห่วง...ก้อน่าจะเป็นเรื่องความคลั่งไคล้สุดขีดของผู้ดูผู้ชมที่อินจัดจนไม่เป็นอันทำงานการอะไร และ Vote เสียเงินเสียทองไปอย่างมากมาย ซึ่งก้อเป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วงจิงๆ
ส่วนการเกิด ความรู้สึกร่วม รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งกับเหตุการณ์แต่ละ week นั้นคงเป็นเรื่องปฎิเสธได้ยาก เพราะเมื่อเราได้รับพวกเค้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเราแล้ว ได้รู้จักคุ้นเคยว่าใครเป็นอย่างไรแล้ว การรู้สึกเสียใจและเสียดายกับโอกาสที่หมดไปของคนที่ตกรอบย่อมต้องมีเป็นธรรมดา เพียงแต่ว่าเรามีสติแค่ไหนที่จะตระหนักว่า เกมก้อคือเกม สุดท้ายแล้วทุกคนก้อได้รับโอกาสที่ดีในเส้นทางอาชีพนี้ของตนหลังจากจบการแข่งขันไป ตามที่เราได้เห็นผลงานของเหล่านักล่าฝันรุ่นก่อนๆตามสื่อต่างๆไม่เว้นแต่ละวัน
ส่วนตัวแล้ว...การชม การแสดงที่เป็นความจริง รายการนี้นับว่าให้ความบันเทิง เป็นเพื่อนยามกลับจากทำงานมาดึกๆแล้วเปิดทีวีซักชั่วโมง กินข้าวไปลุ้นไปว่าใครจะได้โจทย์อะไร ใครฝึกซ้อม และพัฒนาไปถึงไหน และได้ความรู้เกี่ยวกับเพลงนั้นๆ (บ้าง) โดยเฉพาะคืนวันแสดงคอนเสิร์ตที่เราจะได้เห็นโชว์เต็มรูปแบบ ได้เห็นการควบคุมอารมณ์ ความตื่นเต้นของเหล่านักร้องมือใหม่ที่บางคนเวลาอยู่ในบ้านทำได้ดี แต่วันจริงที่มีแสง สี เสียงตระการตาทำได้ไม่ดีนัก หรือบางคนที่ในบ้านดูน่าเป็นห่วง แต่วันจริงกลับก้าวข้ามผ่านอุปสรรคนั้นไปได้
โดยเฉพาะคืนวันเสาร์ที่ผ่านมา นักร้องจากเกาหลีวง ซูเปอร์จูเนียร์ มาปรากฏตัวเป็นๆบนเวทีตอนท้ายรายการ เป็นเซอร์ไพร้ส์ที่ตื่นตาตื่นใจ เรียกเสียงกรี๊ดจากคนในฮอลล์ได้ดีทีเดียว และเซอร์ไพร้ส์นี่ล่ะที่เป็นอีกหนึ่ง เสน่ห์ ของรายการที่มีให้เห็นในทุกซีซั่น
รายการนี้นับเป็น การใช้เวลาร่วมกันของครอบครัวในคืนวันเสาร์ ที่ดีทีเดียว
ว่าจะไม่ (ดู) แล้วเชียว...
ภาพจาก : truevision.net
Create Date : 15 กรกฎาคม 2550 |
Last Update : 2 มกราคม 2554 22:49:26 น. |
|
0 comments
|
Counter : 428 Pageviews. |
|
|
|
| |
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
มีคนเชื่อว่าฉันมาจากดาวอังคาร... เธอนี่ประหลาดจิง..มาจากดาวอังคารป่าวยะเนี่ย? เพื่อนชาย(ค่อนข้างคล้ายหญิง)ถาม... ดาวเดียวกับเธอแหละย่ะ...ฉันตอบ ก้อ...ดาวโลกที่แสนน่าอยู่ใบนี้งัย
|
|
|
|
|
|
|