|
|
บทที่ 27 บทเพลงแห่งอิมแพลนต้า
27 บทเพลงแห่งอิมแพลนต้า
เพลงประจำตอน METHOD_IMPLANTA
แสงตะวันอันกล้าแรง สาดส่องไปทั่วทั้งโลกา
เหมือนดังพรของอรุณ เราผองควรแซ่ซ้องสรรเสริญ
เหมือนเยียวยาและบรรเทา ความเศร้าโศกหนาวยาวนาน
นารีราพลังก้าร่ำร้องครวญขาน อธิษฐานด้วยหยาดน้ำตานอง
ฝากความหวังและการไถ่บาปให้แก่เมล็ดพันธุ์ที่พันหนึ่ง
นิ้วที่ย้อมด้วยสีแดง แห่งมวลกลีบผกาที่ร่วงโรย
หน้าผากที่ประทับโดยคมเรียวหนามร้อยทอ
ข้าจักเป็นเช่นสัญญา ประจักษ์พยานแห่งการถอนไถ่
มงกุฎหนามรับสวมสอดศีรษะไว้ แม้แสนเจ็ดปวด
หยดน้ำร่วงโรยริน เป็นรอยทางบนแก้มใส
ซึมซับแทรกลงไปในดินที่กระหาย
หล่อเลี้ยงชุ่มชโลมรากกล้าไม้แห่งชีวิต
เจ้าที่ข้าฝันใฝ่ให้หยาดวรุณพรม หลั่งรินรดเลี้ยง
สิ่งที่ไหลพรั่งพรูจากอ้อมอกนี้
คือแสงที่เริงรำทอประกาย
เมล็ดแห่งถ้อยภาวนากำลังเฉิดฉาย
กลับกลายงอกเป็นปาฏิหาริย์
บนซากหักพังแห่งกาลเวลาที่ถูกลืมเลือน ราพลังก้ากระซิบต่อมาโอ
ชีวิตมนุษย์ให้กำเนิดได้แต่สิ่งที่น่ารังเกียจทั้งสิ้น
ดังนั้นทั้งสองจึงสร้างโลกอันเป็นนิรันดร์ ปราศจากความกังวลหรือโศกเศร้า
ที่นี่คือสวนแห่งความสุข ผืนดินนี้คือความหวังสุดท้ายของสองเรา
มาโอกอดราพลังก้าไว้และบอกนาง
ไม่ว่าผู้คนจะโง่เขลาเพียงไร จงอย่าปักใจเชื่อเช่นนั้นเลย
มนุษย์ก็มีหัวใจที่ดีงามได้เช่นกัน
มากับข้าเถิด
เงาสะท้อนของความชั่วร้ายและตัณหานับพันในดวงตาของเจ้าทำให้ข้าเศร้าใจ
ข้าจะเปิดเผยดวงใจอันงดงามที่พันหนึ่งให้แก่เจ้า และข้าปรารถนาให้ดวงใจนั้นจับใจของเจ้า
เท้านวลขาวที่ก้าวล้ำ ลงเหยียบโคลนเลนให้ต้องหมองหม่น
ปีกก็กลับต้องเลอะเปรอะแปดเปื้อนไปในที่สุด
แต่ตราบจนชีพมลาย ข้าจักมุ่งไปไม่มีย่อหย่อน
โบยบินไปยังแดนแสนไกลของพรุ่งนี้ ที่เชื่อมั่นไว้
สักวันเมื่อสิ้นสุด การไถ่ถอนสิ้นทั้งผอง
ในวันนั้นพวกเราคงได้ร่วมขับขาน
ลำนำแห่งความปรารถนาไม่สิ้นสุดนี้
หล่อหลอมห้วงคำนึงให้ลึกล้ำ
ปลายนิ้วที่ร้อยเรียงพันเกี่ยวเพิ่มพูนยิ่งไป
ประดุจก้านกลีบของผองผกา
สิ่งที่ไหลพรั่งพรูจากอ้อมอกนี้
คือแสงที่สาดส่องฉายลงมา
เหล่าพฤกษาแห่งความหวังเอย คงในไม่ช้า
จักโตสูงถึงยังฟากฟ้า
เพื่อที่จะเยียวยาความเจ็บปวดนับพัน ทั้งสองเดินทางไปทั่วโลกา
ระหว่างทาง นางได้เห็นความอบอุ่นและดวงใจของผู้คน
ความทรงจำอันงดงามพันหนึ่งความทรงจำได้เยียวยาภายในกายของราพลังก้า
คืนหนึ่งใต้แสงจันทร์เต็มดวง นางจึงหวนกลับไปสู่สถานที่แห่งนั้นอีกครั้ง
ขณะยืนอยู่บนสถานที่แห่งความตายอันเย็นเยียบที่ถูกจำขังไว้
ราพลังก้าเผยความโศกเศร้าของนางด้วยความเกรงกลัว
ที่นี่เป็นเพียงนครแห่งความตาย
หาใช่สวนแห่งความสุขเลยแม้แต่น้อย
น้ำตาของนางยิ่งหลั่งไหลและความปรารถนาอันแรงกล้าโอบอุ้มอ้อมอกของนางไว้
ข้าจักมอบชีวิตให้แก่เมล็ดที่พันหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------
| Create Date : 07 กรกฎาคม 2552 |
| Last Update : 7 กรกฎาคม 2552 10:14:22 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 283 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [