Chapter 9 : ออกเดินทางจากประเทศไทย




WAT ปีนี้ ไม่ได้ต่างจากปีที่แล้วเลย

nakoze ยังคงเลือกที่จะบินหลังสอบเสร็จเพียง 1 วัน

บินตอน 5 ทุ่มกว่าๆ แต่ตอนเช้า ยังวิ่งไปนู่นมานี่ซื้อข้าวของไม่เสร็จไม่สิ้น

จัดกระเป๋า แลกเงินให้วุ่นไปหมด





สามทุ่มกว่า nakoze ก็ออกจากบ้าน มาถึงสุวรรณภูมิ

พอสี่ทุ่มครึ่ง nakoze ก็เข้าเกทไปนั่งรอ เตรียมตัวเตรียมใจกับการผจญภัยครั้งใหม่

เวลาประมาณห้าทุ่มครึ่งก็ได้เวลาเหินฟ้ากับสายการบิน Korean air

เที่ยวบิน KE081



นั่งๆ นอนๆไปได้ซักพักใหญ่ ๆ แง้มหน้าต่างดูก็เห็นพระอาทิตย์ขึ้นพอดี

พอใกล้เข้าเขตเกาหลีใต้  ทางสายการบินก็เริ่มเสิร์ฟอาหารเช้า

อาหารเช้าครั้งนี้มี 2 ตัวเลือก เป็นออมเลทกับข้าวต้ม

ซึ่งตัวเลือกที่ปลอดภัยที่สุดคือ ออมเลท

รสชาดมาตรฐาน (จืดชืดพอกันทุกสายการบิน)



ไม่นานนัก เครื่องก็ landing ที่ Incheon ประเทศเกาหลีใต้

 มาคราวนี้ต่างจากปีที่แล้วตรงที่ไม่มีหิมะมาต้อนรับ

แต่อากาศยังหนาวเหมือนเดิม หนาวแห้งๆ ลมแรงๆ บาดใจจริงๆ

ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็เดินเข้า ตม.

คราวนี้ก็เอาอีกแล้วกรอกข้อมูลไม่ครบ ลืมกรอกที่อยู่ ได้ยืนกรอกต่อหน้าคุณตม.อีกแล้ว

โชคดีจังคราวนี้ออกมากลุ่มแรกๆ ไม่ต้องรอคิวนาน คุณ ตม.ก็ประทับตรา ปึ๊ก!!อย่างไม่สงสัยอะไร




nakoze ก็ออกมานั่งรอบัสเข้าเมืองหน้าสนามบิน

 หนาวมากเสื้อตัวที่ใส่มาก็ช่างไม่อุ่นเลย แต่คราวนี้ ไม่ได้ลากแตะแล้วนะจ๊ะ

แต่ยังคงเปิดส้นเหมือนเดิม 

คราวนี้ nakoze เลือกที่จะมา stop over 4-5 วัน ก่อนไปอเมริกา

เดินทางไปถึงโรงแรมตอนสิบเอ็ดโมงกว่าๆ

มีกระเป๋าภาระ 2 ใบควายๆ (นาทีนี้มันเป็นภาระมากกว่าสัมภาระแล้วค่า )

โคดหนาว กระเป๋าก็หนัก เวลาลากเสียงจะดังมากก อับอายประชาชนเหลือเกิน

พอไปเช็คอิน ปรากฏว่าเค้าให้เริ่มเช็คอินบ่ายสอง ....ห่า ตอนถามในเมล์เค้าบอกว่าเที่ยง

nakoze เลยต้องฝากกระเป๋าไว้ที่โรงแรมก่อนลงไปหาอะไรกินที่เมียงดง





สนนราคาจานนี้พร้อมเครื่องเคียง แท่น แทน แท๊น .... 16,000 วอน

เริ่มปาดเหงื่อ นี่แค่มื้อแรกเบาะๆ   nakozeแลกเงินวอนมาแค่หมื่นเดียว ก็แลกได้ไม่กี่แสนวอน

 แย่แล้วกรูต้องรีบรัดเข็มขัดด่วน  ว่าแล้ว nakoze ก็ซื้อมาม่ามาไว้กินตอนเช้าดังนี้





รุ่งขึ้น nakoze ก็สนุกต่อด้วยการไป Everland

ด้วยความที่เกลียดอะไรยุ่งยากๆ nakoze บักกล้ามโตแล้วก็แฟนของเขาจึงตัดปัญหาเรื่องการเดินทาง

โดยการเหมาแท็กซี่ไปกันค่ะท่านผู้ช๊มมมม

ค่าแท็กซี่ทั้งหมด 55,000 วอนถ้วน ส่งตรงถึงหน้า Everland





เริ่มแรกก็ไปตะลุยโซนสวนสัตว์ โซนหมู่บ้านลิง น่าสงสารมาก

ภาพยังติดตา ถึงทุกวันนี้ คือเค้ามีอาหารลิง ให้เราหยอดเหรียญ

แล้วก็จะได้มากล่องนึง Nakoze ก็ไปถูกชะตากะลูกลิงน้อย น่าตาหน้าชัง

ก็พยายามยื่นไปใกล้ๆให้มันได้กินปรากฏว่ามีอีลิงใจทรามตัวนึง มันใช้มือจิกหัวลิงน้อยของ Nakoze

แล้วเหวี่ยงลงน้ำ โอ้ !!!! ไอ้ลิงใจทรามมมมมมมมม

เท่านั้นแหละหมดอารมณ์สนุกเลย

แบบสงสารมาก ไม่รู้สวนสัตว์เค้าดูแลหรือเปล่า แต่ว่าลิงมันท่าทางหิวมากๆ

คือให้อาหารที มารุมกันเป็นฝูง จะให้มากกว่านี้ก็ไม่ได้ คนจะอดตายเอา

กล่องนึงตั้งพันวอน นี่ถ้าอยู่ไทยถุงละห้าบาท

จะซื้อยกโหลฉีกเทให้ตัวละสิบซองเลย

ว่าแล้วก็มาโซนสวนสนุก....ที่ไม่สนุก

เข้าใจอารมณ์ป่ะ คือแบบเพื่อนพาแฟนมาด้วย

แล้วกลายเป็นว่าเรากลายเป็นก้างอ่ะ ณ จุดๆนั้น มันรู้สึกแย่จริงๆเหอะ

คำพูดอะไรอีกหลายๆอย่างที่เราแบบ โอเคแยกกันดีกว่า

สุดท้ายก็จบลงที่ Nakoze ต้องเที่ยวคนเดียว[อีกแล้ว]

ว่าแล้วก็ไปนัมแดมุน ไปเดินเล่นยามบ่ายที่คลองชองเกชอน

โคตรหนาว....มาก




อ่ะถ่ายก้นหอยสัญลักษณ์คลองชองกเยชอนอีกซักรูป



ว่าจะไปเคียงบกกุงต่อ แต่ว่า ...หาไม่เจอ

ว่าแล้ววันที่สาม ก็จบลงด้วยประการฉะนี้แล ....



วันที่่ 4 Nakoze ไปศูนย์หนังสือ Kyobo นั่งแท็กซี่ไป [อีกแล้ว]

พอเข้าไปในอาคารปรากฏว่าหาไม่เจอ เลยได้ถามคุณพี่ยาม

คุณพี่ยามก็ดีใจหาย พาเข้าลิฟท์มาส่งที่ชั้น B1

โอโห ประชาชนชาวเกาหลีนับแสน แทบจะเหยียบกันตายในนั้น

คนเยอะมากๆ เดินไป เดินมา ดูโน่นดูนี่ ว่าแล้วก็ซื้อแผนที่เกาหลีซะเลย

เอาไว้ทำไมหรอ ? ไม่รู้เหมือนกัน



ว่าแล้วก็ไปต่อที่ พระราชวังเคียงบก ที่เมื่อวานโดนผีบังตา เดินมาจะถึงแล้ว

แต่ดั๊นนน หาไม่เจอซะงั้น

เข้าไปสำรวจภายในพระราชวังกันดีกว่า







ชอบมุมนี้จริงๆ





เดินอยู่เกือบสองชั่วโมงก็เริ่มเหนื่อย เดินออกจากพระราชวังเลาะเลียบทางเดินไปเรื่อยๆ

ไปแวะกินแผงอาหารข้างทาง  ขายตัวไหมต้ม รสชาดก็มันๆเค็มๆดีค่ะ




ว่าจะไป Namsan Tower ต่อ แต่ปรากฏว่าไม่มีแผนที่

 ไม่รู้ทิศ ไม่รู้การเดินทาง...ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้า

คือทริปนี้เรียกได้ว่านอกจากทางไปโรงแรมแล้ว nakoze ไม่รู้อะไรจริงๆ

ว่าแล้วก็ยื่นมือไปโบกแท็กซี่ อีกแล้วววคับท่าน

ตอนแรกแท็กซี่ไม่ยอมไป ก็โอเค ไม่ไปก็ไม่ไปวะ

เดี๋ยวไว้ขากล้บจาก WAT กรูค่อยมาอีกรอบก็ได้

ก็เลยบอกให้แท็กซี่ไปส่งที่โรงแรมแทน

ไปๆมาๆกลางทาง คุณลุงคงสงสาร ถามว่าเป็น Japanese หรือ American

ก็บอกไปว่า American (ตอนนั้นไม่เข้าใจว่ามีแค่สองตัวเลือกหรือไง ไม่มีไทยแลนด์หรอวะ !!)

คุณลุงก็ต่อสายให้คุยกับใครซักคนที่พูดภาษาอังกฤษได้

เหมือนเป็นคนช่วยแปลภาษาหล่ะมั๊ง เค้าก็บอกว่า คุณลุงจะชาร์จ 2,000 วอนนะ โอเคมั๊ยค่าขึ้นเขา

เราก็บอกว่าโอเคสบายมาก ไปโลด

และแล้ว Nakoze ก็ได้มา Namsan ตอนพระอาทิตย์จะตกดิน

มาถึงหิวก็หิว หนาวก็หนาว ก็เลยยืนโซ้ยอาหารข้างทางก่อนเดินขึ้นเนินนรก !!



อีเนินก็แบบว่า จะชันไปไหน Nakoze เดินไม่ไหวต้องค่อยๆเดินเกาะราวข้างทางกระเถิบไปทีละนิดๆ

แต่ปรากฏสาวเกาหลีทั้งหลายแหล่ she ใส่ส้นสูงลูบูแตง เดินกระแทกส้นเข็มขึ้นเนินแบบสบายๆ

แต่สาวไทยนางนี้ แทบตายกว่าจะขึ้นมาถึง

พอมาถึงก็แบบว่า โอ้ !!! พลาด !!!!!!!!!

เสือกมาอนุสรสถานแห่งความรัก ในวัน White Day

ไม่ต้องคิดเลยค่ะท่านผู้ช๊มมมมม

ประชาชนหัวดำหัวขาวอีกหวิดพันชีวิต ได้กอดคอกันขึ้นไปคล้องกุญแจคู่รัก



ที่เขาว่าถ้ายิ่งมาคล้องกันหลายชั้น ความรักก็จะแน่นแฟ้นยืนยาวยิ่งขึ้น บลาๆๆ

ตอนนั้นคือแบบอะไรเอ่ย ...เป็นแกะดำ คำตอบคือ !!! Nakoze !!!!

ก็ดั๊นสะเหร่อไปคนเดียว คนอื่นเขามาจูงมือกันมาเป็นคู่ แหมม มันช่างตาร้อน

Nakoze ก็ได้อยู่ดูพระอาทิตย์ตกดิน ฉลองวัน White Day [คนเดียว]ท่ามกลางคู่รักอีกแสนล้านคู่



ขากลับนี่ลำบากสุด ไม่รู้ว่าบัสคันไหนไปไหนบ้าง

ยืนรอแท็กซี่อยู่ครึ่งชั่วโมง บังเอิ๊ญ มีคุณป้าโบกแท็กซี่ขึ้นมาที่นี่

ไอ้เราได้ทีเลยเสียบทันที  Nakoze ก็เลยรอดชีวิตมาได้ด้วยประการฉะนี้

ก่อนกลับโรงแรม ก็เดินไปกินอาหารเต๊นท์ข้างทางเจ้าเดิม

คือก่อนนอนทุกคืน nakoze ต้องเดินลงมากินเจ้านี้ ตอนแรกคิดว่ารสชาติห่วยมาก

พอตอนหลัง..อื้ม ลงมากินทุกวัน

เป็น the must ของเกาหลี  ไม่ว่าไปกี่ทีๆ nakoze ก็ต้องลงไปนั่งกิน

บางทีดึกดื่นขนาดเกือบๆตีหนึ่งนางก็ลงมานั่งไหว้ห้างรับประทานอย่างสบายอารมณ์

หน้าตามันก็คือ .... แท่นแทนแท๊นน ....




พอแวะเกาหลีได้พักนึงจนพอใจแล้ว

วันรุ่งขึ้น nakoze ก็ต้องออกเดินทางไปยังสหรัฐอเมริกา

เพื่อผจญภัยกับชีวิตปิดเทอม

สไตล์ Work and Travel

แล้วเจอกันที่นั่น ... อเมริกา


คลิกเพื่ออ่านต่อ Chapter 10 : Welcome to USA

 คลิกเพื่อย้อนกลับไป  8 : ตัดสินใจขอวีซ่า Canada