ง่าวว...ทำงานอีกแล้วววว บิดขี้เกียจแล้วไปอาบน้ำ กะเสร็จเร็วๆแล้วจะได้ขับรถไปทำงานแบบสบายๆไม่รีบร้อน     แต่ถึงจะรีบยังไงๆๆๆก้อเกิน Speed Limit มากนักไม่ได้     ที่อเมริกาส่วนใหญ่จะอนุโลมให้เกินได้ 10 ไมล์ของความเร็วจำกัดที่กำหนดไว้ ถนนแต่ละเส้นหรือแม้แต่เส้นเดียวกันก็มีความเร็วจำกัดไม่เท่ากันอีก      เรียกได้ว่าขับๆไปต้องตั้งสติ หูตาไวตลอดเวลาเลย ขืนขับไม่ดูป้ายความเร็วละก็.อาจโดนตำรวจสอยค่าปรับงามๆไปสัก 200-300 เหรียญ อือหือ..แทบจะกินข้าวได้ทั้งเดือน เราเป็นมือใหม่ขับรถที่นี่ต้องระวังเป็นพิเศษ คนที่นี่ค่อนข้างจะเคารพกฎจราจรมาก แต่ก็มีอีกล่ะพวกบ้าๆบอๆ มีทุกทีแหละ

   ปกติแล้วขับรถไปกลับที่ทำงานราว 30 นาที ขับเรื่อยๆไม่เคยมีปัญหาเรื่องกฎจราจร แต่แล้ววววววว..คืนที่ผ่านมาก็มีเรื่องให้เสียวสันหลังจนได้สิน่า ด้วยความที่ว่ายังไม่ค่อยเข้าใจระบบอะไรๆของรถที่ขับอยู่มากนัก ยังใช้มันไม่ถึงเดือนเลย บวกความก่งก๊งที่มี ระหว่างทางที่กลับบ้านราว 4 ทุ่ม ถนนที่นี่จะมืดมากกกก และข้างทางจะเป็นป่า ลำธาร สิ่งที่ต้องระวังยามค่ำคืนนั้น..ไม่ใช่ผี แต่เป็นสัตว์ป่าทั้งหลายที่มันอาจจะข้ามถนนไปมา สกังค์เอย แรคคูนเอย บีเวอร์เอย แต่ที่น่ากลัวที่สุดก็คือกวาง ช่วงนี้มันออกมาเพ่นพ่านเยอะมาก รถคันไหนชนกวางล่ะก็ ถ้าคนไม่เจ็บรถก็บุบไปทั้งแถบเลยทีเดียว อ่าๆๆเข้าเรื่องต่อ ก็ระหว่างที่ขับรถกลับ ถนนมันมืด ก็ต้องเปิดไฟหน้ารถอยู่แล้วแหละ แต่เราก็ไม่แน่ใจสักทีว่าอันไหนไฟสูง ไฟต่ำ เวลาขับสวนกันต้องลดไฟต่ำเสมอ แล้วคืนนั้นขับแล้วลืมว่า เอ๊ะ...ลดแล้วหรือยังหว่า อ่า..ลองคลิีกดูระหว่างที่สวนกับชาวบ้านเค้า แว้ก..ดันเป็นส่องไฟสูงใส่หน้าเค้าซะงั้น ตอนนั้นก็คิดว่าเออ ช่างเหอะ เลยขับต่อไป ขับๆอยู่ เอ๊ะ ไหงไอ้รถคันหลังมันขับควบจังอ่า ขี้นสะพานก็ตาม จะเร่งหนีก็ตามจนความเร็วเกือบเลยที่กำหนด พอลดความเร็วได้ระหว่างลงสะพาน เหลือบไปเห็นไฟรถคันหลังเปลี่ยนเป็นสีฟ้าและแดงกระพริบๆ ซวยแล้ว.........รถตำรวจ หายใจหายคอไม่ออกเลย พอตั้งสติได้ก็หยุดรถข้างทาง มือก็คลำหาเอกสารต่างๆ จอดรถปุีบ ก็มีตำรวจหนุ่มหน้าตาดีลงมา แล้วก็ถามว่า (แปลเป็นไทยนะ เห่อๆ)

โปลิต " เอ่อ คุณจะไปไหนน่ะ"

เรา" กลับบ้าน" (เหงื่อตกแล้ว แว้กกก)

โปลิต" บ้านอยู่ไหน"

เรา" อยู่...(ชื่อเมือง)นี้"

โปลิต" เอ่อนี่คุณ เวลาขับรถน่ะ อย่าเปิดไฟสูงเวลาสวนรถกันนะ โอเค ถ้าจะเปิดไฟสูงใส่กันแค่ทักทาย เฮ้..ไรอย่างงี้ก็ว่าไป บอกแค่นี้แหละ"

เรา (เฮ้อออออออ โล่งงงงง) "ขอโทษๆๆ พอดีรถคันใหม่ยังไม่ชินระบบ ขอโทษจริงๆ"

โปลิต" ไม่เป็นไรๆ เอาเถอะ ขับระวังๆแล้วกันนะ บายล่ะ"

  โหยยยย ทำซะเสียววาบๆๆๆ นึกว่าจะต้องเสียค่าปรับเพราะขับเร็วเสียแล้ว กลับบ้านมาเล่าหมีที่บ้านว่าวันนี้โดนตำรวจเรียกด้วยล่ะ หมีตกใจตาค้าง...โน เวย์ ... เลยเล่าให้หมีฟังว่าเกิดไรขี้น เลยโล่งอกไป เห่อๆกลายเป็นเรื่องขำๆไปเลย แต่ในความขำก็ต้องระวังในการขับรถมากขี้น ข้อคิดก่อนนอนของคืนนั้น

เย้ วันอาทิตย์สักที หลังจากทำงานงกๆๆมาหลายวัน อากาศก็ร้อนมากมาย ร้อนเหมือนเอาหัวไปจ่อไฟยังไงยังงั้น กะจะนอนตื่นสายซะหน่อย ก็ เอิ่ม..มีอะไรๆต้องทำเยอะแยะ พักงานนอกบ้าน กลับมาทำงานในบ้าน ซักผ้ากองโต ด้วยเครื่องซัก และอบ เราก็อยากกกก จะเอาผ้าไปตากแดด ตากลมแบบบ้านเราเหลือเกิน แต่หมีบ้านไม่ยอมทำราวตากผ้าให้สักที บอกจนปากฉีกเลยถอดใจ อบก็อบ แต่เอาผึ่งลมหน่อยๆจะได้ประหยัดไฟ ค่าไฟก็แพงเหลือหลาย เราเป็นแม่บ้านแม่เรือนก็ต้องช่วยสามีประหยัดกันอ่านะ

 หลังจากยัดผ้าลงถังก็ได้เวลาทำกิจกรรมยามว่างคือ เข้าครัว เมนูวันนี้เป็นขนมปังที่แสนจะหาง่ายในไทย แต่หาไม่ค่อยได้ที่นี่ นั้นคือออ ..ขนมปังไส้กรอก อันนี้น้องสะใภ้ขอให้ทำ เราเป็นคนชอบทำอาหารนะ แต่ไม่ค่อยเก่งหรอก เห็นหลายๆคนในนี้ทำบล้อกทำอาหารกันแล้วตระการตาเหลือเกิน ยังไม่กล้าโชว์ของตัวเอง 555 สูตรก็หาๆตามในเนตแหละ อุปกรณ์ก็ครบ และได้โอกาสใช้เครื่องผสม Kitchen Aids ที่หมีซื้อให้คริสมาสปีที่แล้ว หนนี้คือหนที่ 2 ที่ได้ใช้มัน หลังจากตั้งเป็นที่ตากผ้าขี้ริ้วมานาน เห่อๆ ก็มันใหญ่ซะ ตั้ง 6 Quart ทำทีนึงกินได้ทั้งตระกูล ทำขนมปังต้องใช้เครื่องช่วยหน่อยนึง หนนี้จะไม่ขอบรรยายเรื่องวิธีทำแล้วกันอ่านะ เพราะเหมือนมันจะไม่ค่อยได้ดั่งใจน่ะ แต่ก็ออกมากินได้ โดนสอยไปหลายอันเหมือนกัน ก็ดี ทำของกินแล้วมีคนกินของเรา มันภูมิใจนะ

   ทำขนมเสร็จก็โดนเรียกตัวไปแต่งหน้าไอติมเค้กที่แม่ของหมีทำไว้ให้วันเกิดน้องสะใภ้ เราก็ทำตามประสา ออกมาน่ารักดีเหมือนกัน อย่างน้อยเจ้าตัวก็พอใจ ถ่ายรูปลงเฟสไปเรียบร้อยแล้ว วันนี้สนุกดี น้องๆของหมีมาที่บ้านกัน พ่อแม่หมีอยู่ใกล้ๆนี่เอง วันนี้เลยเป็นวันครอบครัวใหญ่ อบอุ่นจัง เราโชคดีจัง ได้พี่น้องๆครอบครัวใหม่ที่ดีกับเรามากมาย แตกต่างจากเมกันหลายๆครอบครัวเลย

      ห่างหายกันไปนานแสนนานเลยกับการเขียนบล้อค ...ทั้งยุ่ง ลืม ขี้เกียจ เห่อๆ.... ไม่รู้เหมิอนกันว่าเขียนๆไปนั้นจะได้อ่านกันสักเท่าไหร่ ภาษาก็ไม่ได้สละสลวยหรือเจ้าบทเจ้ากลอนอะไรทั้งนั้น อยากเขียนก็เพราะอยากฝึกตัวเอง อยากแชร์ประสบการณ์กับผู้รู้ ตอนนี้เราไม่ได้อยู่สังคมแบบเดิมแล้ว เราเหมือนเป็นนกย้ายถิ่นมาได้ครึ่งปีแล้วล่ะ อะไรๆไม่เห็นจะเหมือนบ้านเราเลย จากนกกระจอกเมืองกรุง กลายเป็นนกเพนกวินเผชิญหิมะและความหนาวเย็นบรือออออ...เมื่อเหยียบดินแดนแห่งนี้ ตอนนี้อากาศดีแล้วล่ะ แต่ถือว่าร้อนสำหรับคนที่นี่ เอ..แล้วจะเป็นนกอะไรดีล่ะ นกนางนวลแล้วกันนะ หน้าร้อนนี่มันมากันเยอะมากเลย

    จะพูดว่าสวัสดีหน้าร้อนที่นี่อาจจะช้าไปหรือเปล่า เค้าร้อนกันตั้งเป็นเดือนๆแล้วล่ะ ร้อนยังไงๆก็คงสู้กทม.ไม่ได้หรอก อากาศร้อนนี่มันทำให้คนหงุดหงิดได้จริงๆ แต่คนที่นี่ชอบอากาศร้อน ทำกิจกรรมอะไรๆได้เยอะแยะ เราก็ชอบนะ ชอบดูรถเปิดประทุนหรูๆวิ่งอยู่บนถนน ของตัวเองยังไม่มีปัญญาหามาหรอก ขับรถกระป๋องๆเก่าๆไปก่อน มันยังวิ่งดี ประหยัดน้ำมัน ขับไปทำงานได้ก็ดีมากแล้ว

    เด็กๆที่นี่เค้าปิดเทมอกันล่ะ แต่เดือนสค.ปลายๆเดือนเค้าคงจะเปิดเรียนกันแล้ว เราก็กำลังจะไปเรียนเหมือนกันน้า อุบไว้ก่อนว่าจะเรียนอะไร เราเรียนเพราะใจรัก เรียนเพราะต้องการใบประกาศเพื่อทำงานที่นี่ได้ เรียนจบอะไรๆที่บ้านเรามาน่ะใช้กับที่นี่ไม่ได้นักหรอก ที่นี่ แม้กระทั้งช่างตัดเล็บ ทาเล็บยังต้องมีใบประกาศเลย แต่ก็ดีนะ เราว่าที่นี่เค้าให้โอกาสคน อิสระเสรี เราชักหลงรักประเทศนี้แล้วสิ