เมืองมายา มนตราอลเวง บทที่ 3 บทที่ 3 กลางท้องพระโรงแห่งเรสทอเรียกำลังสับสนวุ่นวาย เนื่องจากการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยกว่าค่อนคืนแล้วของเจ้าหญิงผู้รั้งตำแหน่งรัชทายาทลำดับสองของอาณาจักร กษัตริย์เอลริโก้ประกาศรับสั่งให้ค้นหาราชธิดาทั่วทุกซอกมุมของเมือง แต่ก็พบเพียงพลขับส่วนพระองค์ซึ่งอยู่ในสภาพถูกจับมัดยัดไว้ใต้กองฟางในโรงม้าของคฤหาสน์รับรองแขก เมื่อฟื้นขึ้นมาก็มีสติเลอะเลือนไร้ความทรงจำให้สอบถามความใด กระทั่งยามใกล้รุ่งสางจึงได้ความจากมหาดเล็กว่าราชธิดาได้กลับมาถึงปราสาทแล้วด้วยสภาพไม่ดีนัก โอ...สการ์เล็ต แม่เป็นห่วงเหลือเกินแล้ว ราชินีแห่งเรสทอเรียโผเข้ากอดจูบลูบหลังธิดารักด้วยความห่วงใยทันทีที่ได้พบหน้า นางพิจารณาร่างบอบบางซึ่งอยู่ในสภาพสกปรกมอมแมมเสื้อผ้าขาดวิ่นแล้วจึงประคองดวงพักตร์งดงามขึ้นสบประสานสายตา เกิดอะไรขึ้น ไหนเล่าให้แม่ฟังซิ กษัตริย์เอลริโก้กระแอมขัดความร้อนรนพระทัยของชายาก่อนจะเอ่ยบ้าง ข้าว่าให้ลูกไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเสียใหม่หาอะไรรองท้องก่อนจะดีกว่านะ ผู้ครองอาณาจักรตรัสแล้วจึงปรายพระเนตรคมกริบไปยังบุรุษในชุดคลุมสีดำสวมแว่นกรอบหนาเทอะทะบดบังใบหน้าซึ่งยืนอยู่ด้านหลังบุตรี แล้วท่านนี้คือ... เขาคือคนที่ช่วยชีวิตลูกค่ะ สการ์เล็ตรีบตอบตามที่เตี๊ยมกันไว้กับพ่อมด จะว่าแล้วก็ไม่ผิดไปจากที่พูดนัก เพราะอย่างไรเขาก็ได้ช่วยชีวิตนางไว้จริง ๆ เพียงแต่สิ่งที่ต้องตอบแทนนั้นนับว่าหนักหนาสำหรับนางเหลือเกิน เจ้าหญิงได้แต่ทอดถอนใจภายในห้วงดำริก่อนกล่าวกับพระบิดา แล้วลูกจะเล่าให้ฟังค่ะ
เวลาผ่านพ้นไปราวชั่วยามหนึ่ง ความในค่ำคืนก่อนจึงถูกเรียงร้อยเล่าจากปากของเจ้าหญิงลำดับแรกให้กษัตริย์และราชินีได้กระจ่างพระทัย ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง... ราชาเอลริโก้ตรัสพึมพำหลังจากได้ฟังเรื่องราวจากบุตรสาว พระขนงเรียวเข้มขมวดเข้าหากัน ใครที่มันบังอาจปองร้ายเจ้า ข้าจะสั่งคนสืบหานำตัวมาให้ได้ มันจะต้องได้รับโทษอย่างสาสม กษัตริย์แห่งเรสทอเรียกล่าวด้วยสุรเสียงเยียบเย็น ดวงเนตรฉายประกายกร้าวด้วยความกรุ่นโกรธ พ่อก็เคยเตือนแล้วว่าเจ้าควรมีผู้ติดตามไว้คอยคุ้มกันให้มากกว่านี้ แม้ว่าจะเดินอยู่ในอาณาจักรของตนเองก็อย่าได้ชะล่าใจไป สการ์เล็ตนั่งฟังอย่างสำนึก แม้นางไม่ชอบที่มีผู้ติดตามจนดูเอิกเกริก แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นมาแล้วก็ไม่รู้จะตอบโต้ประการใด ตั้งแต่วันนี้เพิ่มการคุ้มกันขึ้นเถอะนะ อย่าให้แม่ต้องกังวลนักเลย ราชินีรูริเธียบีบมือบุตรสาวเบา ๆ และสการ์เล็ตก็กระชับมือนางตอบอย่างอ่อนโยน เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ลูกได้ตัดสินใจแล้วว่าจะให้คนผู้นี้คอยคุ้มกันลูก...แค่คนเดียวก็พอ เอ๋!! เขาน่ะหรือ กษัตริย์และราชินีหันไปมองคนที่องค์ธิดาแนะนำว่าเป็นพ่อมดผู้ช่วยชีวิตแล้วอุทานออกมาพร้อม ๆ กัน อันที่จริงข้าซาบซึ้งใจมากที่เจ้าช่วยชีวิตลูกข้า แต่ว่าเจ้าเพียงคนเดียว... เอลริโก้ละดำรัส เขาไม่อยากกล่าวดำใดที่จะเป็นการดูแคลนผู้มีบุญคุณต่อบุตรสาวเกินไปนัก แต่พ่อมดหนุ่มก็ยิ้มสุภาพและก้มศีรษะรับอย่างเข้าใจ แต่เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตลูกจากกลุ่มโจรซึ่งมีอยู่หลายคนโดยต่อสู้เพียงลำพังนะคะ แน่นอนว่านางไม่ได้เล่าหรอก ว่านอกจากนั้นแล้วเจ้าพ่อมดโฉดนี่ฆ่าทุกคนอย่างโหดเหี้ยมเพียงไร หญิงสาวชำเลืองมองคาอิลซึ่งกำลังส่งสายตาและรอยยิ้มหวานแฝงความนัยมาให้นางโดยเฉพาะ บอกไม่ได้...จะบอกได้อย่างไรล่ะ ถึงเขาจะเป็นพ่อมด ไม่ใช่นักรบอย่างที่ควรก็ตาม แต่ลูกเชื่อว่าเขามีความสามารถพอจะปฏิบัติหน้าที่นี้ ได้โปรดเถิดค่ะ ท่านพ่อ เอลริโก้มองสีหน้าจริงจังและแววตาอันมุ่งมั่นของบุตรีที่รักอยู่ครู่ใหญ่แล้วจึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ อนาคตอันใกล้ในภายหน้า สการ์เล็ตจำเป็นต้องช่วยดูแลบริหารบ้านเมืองกับพี่ชายของนาง เขาจึงให้สิทธิในการตัดสินใจแก่ลูกมาพักใหญ่แล้ว ตอนนี้นางก็แค่มาขอตามมารยาท และเขาก็ไม่ควรจะปฏิเสธ เมื่อตัดสินใจเช่นไรนางก็ควรรู้และรับผลของการตัดสินใจนั้นด้วยตนเอง แม้มันจะทำให้ผู้เป็นพ่อต้องห่วงกังวลก็ตาม ก็ได้ ถ้าลูกต้องการอย่างนั้น สการ์เล็ตเผยยิ้มออกมาเมื่อได้รับคำอนุญาต ถึงอยากจะบอกว่าแท้จริงแล้วนางไม่ได้ต้องการพ่อมดคนนี้มาเป็นผู้คุ้มกันเลย แต่มันเป็นสิ่งที่คาอิลแนะนำให้พูด หรือที่จริงต้องบอกว่า บังคับ ให้พูดจะถูกกว่ามาก... หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้เราผิดหวัง กษัตริย์แห่งเรสทอเรียหันไปมองว่าที่ผู้คุ้มครองบุตรสาวและตรัสกับเขาอย่างหนักแน่นเน้นคำ พ่อมดหนุ่มจึงย่อกายถวายคำสัตย์ต่อองค์ราชา ข้าสาบานว่าจะปกป้องเจ้าหญิงสการ์เล็ตด้วยชีวิต เจ้าชื่อคาอิลสินะ ท่านพ่อมด ช่วยเงยหน้าให้เราดูหน่อยจะได้ไหม คาอิลเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับราชินีรูริเธียซึ่งย่างวรองค์มาอยู่ตรงหน้าเขา นางจ้องพ่อมดอย่างพิจารณา เส้นผมขาวโพลนกับดวงหน้าใสกระจ่างยิ่งส่งให้ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายโดดเด่นแจ่มชัด แม้มันจะถูกกระจกแว่นหนาบดบังเอาไว้ก็ตาม เมื่อราชินีเห็นว่าดวงตาคู่นั้นทอประกายจริงจังแน่วแน่จึงเผยยิ้มออกมา ข้าเคยได้ยินว่าผู้คงอาคมมักจะมีลักษณะสูงวัย แต่เจ้ายังดูเยาว์เกินกว่าจะเป็นเช่นนั้น คาอิลกระตุกยิ้มเล็กน้อยพอให้ไม่มีใครสังเกต เขาเคยถูกดูแคลนมานักต่อนักแล้วเรื่องวัยที่ยังไม่สามารถสร้างความเชื่อถือให้ใครได้ กับแค่เพิ่มราชินีแห่งเรสทอเรียเข้าไปเป็นหนึ่งในคนจำพวกนั้นก็ไม่ทำให้เขารู้สึกสะเทือนอะไรหรอก เพราะสุดท้ายเขาก็ได้พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้วว่าผู้มีเวทมนตร์แก่กล้าไม่ได้มีแต่พวกตาเฒ่าเสมอไป แต่ราชินีรูริเธียหาได้เป็นอย่างที่พ่อมดหนุ่มคิดไม่ นางยิ้มและมองเขาด้วยแววตาเชื่อมั่นที่ไร้ซึ่งความเคลือบแคลง ขอฝากลูกสาวข้าด้วยนะ ท่านพ่อมดคาอิล ช่วยดูแลนางอย่าให้ต้องร่วงโรยไปก่อนเวลาอันควรเร็วนัก พ่อมดหนุ่มก้มศีรษะตอบรับ เขาขยับยิ้มและเอ่ยด้วยเสียงที่ไม่ดังไปกว่าการกระซิบ แน่นอนที่สุดครับ ข้าจะดูแลเจ้าหญิงของท่านอย่างดี */*/*/*/*
เจ้าพูดผิดไปหน่อยหรือเปล่าที่ว่าจะปกป้องข้าด้วยชีวิตน่ะ สการ์เล็ตเอ่ยขึ้นมาอย่างประชดประชันเมื่ออยู่กับคาอิลเพียงลำพังสองคนบนทางเดินริมระเบียง พ่อมดหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้นาง ทว่าแน่นอน...ตอนนี้เจ้าหญิงแห่งเรสทอเรียเรียนรู้แล้วว่ามันเป็นรอยยิ้มของปีศาจจิ้งจอก เป็นรอยยิ้มลวงหลอกให้ผู้อื่นตายใจซึ่งเขาสวมมันไว้ตลอดเวลา ข้าพูดจริงนะ คาอิลตอบจริงจังแต่แววตาของเขากลับฉายแววเจ้าเล่ห์ให้เห็น ข้าจะปล่อยให้คนอื่นมาทำลายของของข้าได้ยังไงกันล่ะ เจ้าหญิงโฉมงามกรอกตาไปมาพลางมีดำริว่า...ไม่น่าถามเลย... แล้วเจ้าจะเอายังไงเรื่องที่พัก สการ์เล็ตถามอย่างหมดอารมณ์จะต่อปากต่อคำ เขาทำให้นางเริ่มหลุดมาดเจ้าหญิงผู้เรียบร้อยอ่อนหวานมากขึ้นทุกที พาข้าไปที่ห้องของท่าน เจ้าจะพักที่ห้องข้าเหรอ! สการ์เล็ตร้องเสียงแหวพร้อมกับทำตาโต คราวนี้หลุดมาดเจ้าหญิงผู้เรียบร้อยอ่อนหวานจริง ๆ แล้ว คาอิลพ่นลมหายใจออกมาพลางมองสตรีข้างกายอย่างขบขัน ยังผลให้แก้มนวลปลั่งของเจ้าหญิงขึ้นสีระเรื่อเพราะสำนึกได้ว่าทำอะไรบางอย่างพลาดไปเสียแล้ว ข้าแค่จะไปสำรวจพื้นที่ความเป็นอยู่เพื่อหาทางหนีทีไล่ให้คนที่ข้าต้องคอยคุ้มครองเท่านั้น แต่ถ้าท่านอยากให้ข้านอนด้วย ข้าก็ไม่ขัดข้องหรอกนะครับ บุรุษหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงยั่วเย้าพลางขยับแว่นมองหญิงสาวที่กำลังส่งค้อนให้เขาชัด ๆ ข้าไม่มีทางต้องการเช่นนั้นแน่! สการ์เล็ตกล่าวเน้นชัดถ้อยชัดคำพร้อมกับแสดงท่าทางรังเกียจอย่างออกนอกหน้า ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกรู้สาอะไร คาอิลหยุดเดินกะทันหันแล้วทอดสายตาออกไปภายนอกระเบียงชั้นสูง ตรงนั้นมีบ้านร้างหลังเล็ก ๆ อยู่หนึ่งหลัง ข้าจะอาศัยอยู่ที่นั่น มันห่างไกลผู้คนเหมาะกับผู้ใช้เวทมนตร์ที่ต้องการความสงบอย่างข้ามากกว่า สการ์เล็ตมองตามสายตาคาอิลไปยังนอกกำแพงหลังปราสาทซึ่งมีบ้านเล็ก ๆ หลังหนึ่งตั้งอยู่ห่างจากบ้านหลังอื่น ๆ จนดูเหมือนมันถูกทิ้งร้างให้เงียบเหงาอยู่เพียงลำพัง นั่นมัน...เสียงหวานพึมพำแผ่วเบาเมื่อระลึกได้ว่ามันเคยเป็นที่อยู่อาศัยของใคร ท่านมีความขัดข้องอันใดหรือเปล่า เจ้าหญิง คิ้วเรียวงามมุ่นขมวด ไม่อาจตอบคำถาม นางไม่ได้มีกรรมสิทธิ์ในบ้านหลังนั้น ยิ่งมันไม่ได้มีคนอยู่อาศัยแล้วจะไปขัดข้องทำไมกัน หากกังวลว่าถ้าข้าไปอยู่เสียห่างไกลขนาดนั้นแล้วจะมาคุ้มครองท่านไม่ทันก็ไม่ต้องกังวลหรอกนะ เพราะข้าเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ หาใช่นักรบที่ใช้ได้แต่ขาวิ่งไปให้ถึงเป้าหมาย ดูเหมือนคาอิลจะแปลความลำบากใจของสการ์เล็ตผิดไป แต่ก็ดี...นางไม่ได้อยากให้เขามาล่วงรู้สิ่งใดในใจนักหรอก เจ้าจะบอกว่าเพราะเหตุนี้จึงตามข้าเข้าไปในป่าได้ใช่ไหม เจ้าหญิงพูดพลางส่งยิ้มเหยียดสู้กับรอยยิ้มปีศาจจิ้งจอกของพ่อมด เขาเลิกคิ้วยียวนส่งเพิ่มให้นางเป็นของแถม แล้วท่านคิดว่ายังไงล่ะครับ ยังเฉไฉได้เหมือนเดิม... ดูไปแล้วเจ้าน่าจะอายุน้อยกว่าข้าอยู่หลายปี ยังไม่นับว่าเป็นผู้ใหญ่เท่าที่ควร ทำไมจึงได้เป็นคนกะล่อนเจ้าเล่ห์ร้ายกาจนัก สการ์เล็ตบ่นพึมพำเสียงแผ่วขณะเดินนำเข้าไปในห้องบรรทมส่วนนอกของพระองค์ นางไม่คิดว่าคาอิลหูไวพอที่จะได้ยิน เขาก้าวเข้าไปด้านหลังเจ้าหญิง ก้มกระซิบเบา ๆ ข้างใบหูพอให้ลมหายใจอุ่นร้อนพัดผ่านนวลปราง ถึงข้าจะอายุน้อยกว่าท่านมาก แต่ก็โตพอจะทำอะไร...อะไร...ได้หลายอย่างแล้วน่ะนะ ท่านอยากพิสูจน์ไหมล่ะ...ว่าข้าทำอะไรได้บ้าง ราชนิกูลสาวถอยห่างพ่อมดด้วยความตระหนก นางกุมใบหูซึ่งขึ้นสีเข้มจนลามไปถึงดวงหน้า นิ้วสั่นระริกชี้ใส่คาอิลด้วยความโกรธ บังอาจนัก! เจ้าทำบ้าอะไร ข้าน่ะหรือ...บังอาจ คาอิลเอียงคอตีหน้าซื่อราวกับไม่เข้าใจว่าเหตุใดตนจึงถูกโกรธ ดูเหมือนท่านจะลืมสิทธิ์ของข้าและฐานะของตัวเองไปแล้วนะครับ เจ้าหญิง เขาพูดพลางรั้งร่างระหงเข้ามาในอ้อมแขนและใช้ปลายนิ้วกดลงไประหว่างทรวงอกของสการ์เล็ตซึ่งเป็นตำแหน่งเดียวกับที่มีดวงตราสัญญาประทับอยู่บนหัวใจ ใบหน้าขาวคมก้มลงใกล้จนสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของกันและกัน ริมฝีปากคลอเคลียอยู่บริเวณแก้มนวลแดงก่ำขณะพูดช้า ๆ สงสัยต้องเตือนความจำกันบ้างแล้วนะครับ คาอิลทาบริมปีปากลงช้า ๆ มือข้างหนึ่งโอบรัดร่างบางไม่ให้ขยับหนี แม้สการ์เล็ตจะพยายามเม้มเรียวปากเอาไว้ แต่เขาก็บีบคางจนนางต้องเผยอปากออก บางสิ่งที่อ่อนนุ่มแต่รุ่มร้อนแทรกผ่านเรียวลิ้นเข้าไป มันเคลื่อนไหวรุนแรง เรียกร้องและวาบหวานจนสติของสการ์เล็ตเตลิดเตลิง รู้สึกร่างกายไร้สิ้นเรี่ยวแรงต่อต้านจนอยากเหนี่ยวรั้งลำคออีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ร่างตนต้องทรุดลง พ่อมดหนุ่มถอนจุมพิตออกก่อนที่ร่างบอบบางในอ้อมแขนจะตายเพราะขาดอากาศ แต่ยังคงคลอเคลียอ้อยอิ่งสูดความหอมกับกลีบกุหลาบแสนหวานจนกระทั่งอีกฝ่ายเลิกหอบหายใจ เจ้าหญิงผลักร่างคาอิลออกแล้วหยิบผ้ามาเช็ดถูริมฝีปากอย่างแรงด้วยท่าทางรังเกียจและเสียใจที่ดันรู้สึกอ่อนไหวไปกับรสจูบอันจาบจ้วงนั้น นางส่งสายตาอาฆาตให้เขาแล้วก็ได้รอยยิ้มยั่วเย้ากลับมา เจ้าคนต่ำช้าฉวยโอกาส ข้าก็ไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นคนดีนี่ครับ หญิงสาวหลุบตาลงและเม้มปากแน่นอย่างสะกดกลั้น ต้องใช้เวลาชั่วระยะหนึ่งกว่าจะดับไฟที่ลุกลามในใจ ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าแท้จริงแล้วเจ้าต้องการอะไร สการ์เล็ตเค้นเสียงถามหลังจากระงับสติอารมณ์ลงได้แล้ว นางมองตามร่างสูงโปร่งในชุดคลุมของผู้ใช้ศาสตร์เหนือธรรมชาติซึ่งกำลังเดินสำรวจรอบห้องจนกระทั่งไปหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ด้วยท่าทางสนใจ เขายังคงไม่ตอบสิ่งใด เจ้าหญิงจึงข่มใจใช้ความกล้าก้าวเข้าใกล้แล้วรั้งแขนคาอิลให้หันมาสบสายตากับนาง เจ้าน่าจะรู้แต่แรกว่าข้าเป็นใคร จึงใช้ประโยชน์จากข้าเข้ามาที่นี่ บอกมาสิว่าเจ้าต้องการอะไรจากข้า เจ้าหวังสิ่งใดจากอาณาจักรของข้าอยู่หรือเปล่า สการ์เล็ตถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้น สายตาบ่งบอกชัดถึงความหวาดระแวง แต่ก็ยังได้เพียงร้อยยิ้มเป็นคำตอบกลับมาเช่นเคย มันเป็นรอยยิ้มสบาย ๆ ที่ทำให้รู้สึกโมโหมากขึ้นทุกที ถ้ากังวลเรื่องนั้นมากท่านก็ไม่จำเป็นต้องห่วงไปนักหรอก ข้าไม่เคยหวังสิ่งใด ไม่ว่าจะเป็นยศศักดิ์ ทรัพย์สิน หรือสิทธิ์ในการครอบครองอาณาจักรของท่าน คาอิลพูดพลางแกะมือหญิงสาวออกแล้วหันกลับไปให้ความสนใจกับกระจกตามเดิม ข้าเพียงแค่รู้สึกเบื่อ ก็เลยคิดหาของเล่นฆ่าเวลาให้ตัวเองเท่านั้น และท่านก็ผ่านเข้ามาในช่วงเวลานั้นของข้าพอดี พ่อมดตอบเสียงเรียบทว่าบีบหัวใจเจ้าหญิงยิ่งนัก นางซึ่งเป็นหญิงสาวผู้สูงศักดิ์กลับมีค่าเพียงแค่ของเล่นของพ่อมดเท่านั้นเองหรือ นิ้วเรียวของพ่อมดไล้ไปตามผิวเย็นเรียบลื่นของกระจกคล้ายกำลังเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนนั้น สการ์เล็ตไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดไปหรือไม่ จึงได้เห็นว่าปลายนิ้วของเขาคล้ายมีละอองแสงเรืองรองออกมาก่อนที่จะสลายหายไปในกระจกเพียงเสี้ยววินาที นัยน์ตาของพ่อมดหนุ่มเบิกกว้างขึ้นมาแวบหนึ่ง ราวกับเขาเห็นอะไรผิดแปลกสะท้อนจากเงาของกระจก จึงละมือจากมันแล้วเดินผ่านหน้านางไปด้วยรอยยิ้มเรียบเรื่อย เขาหยุดยืนอยู่กลางห้อง ยกมือขึ้นประกบกันพร้อมกับท่องคาถา สิ่งที่เหมือนกับคลื่นลำแสงแผ่กระจายออกไปโดยรอบก่อนที่ผนังทั่วทั้งห้องจะสว่างวาบขึ้นมาวูบหนึ่งแล้วทุกสิ่งจึงกลับสู่ความสงบดังเดิม เจ้าทำอะไรน่ะ กางอาณาเขต คาอิลตอบขณะเดินไปหยุดอยู่หน้าแจกันดอกไม้ทรงสูง อย่างน้อยถ้ามีอะไรผิดปรกติเกิดขึ้นที่นี่ ข้าก็จะสามารถรู้ได้ทันที เช่นแบบนี้ไงล่ะ มือหนาลูบผ่านช่อดอกไม้พร้อมกับร่ายเวทมนตร์ ไม่นานก็ปรากฏละอองแสงสีเขียวลอยตัวออกมาก่อเป็นเงาร่างคล้ายผึ้งที่มีดวงตาและกรงเล็บใหญ่โตน่ากลัว เจ้าหญิงแห่งเรสทอเรียรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคำรามแผ่วต่ำของสัตว์ร้ายดังเบา ๆ มาจากเจ้าตัวประหลาดนั้น คาอิลจับเงาร่างของภูตดอกไม้เอาไว้ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าหานางแล้วบีบจนแตกสลายหายไปคามือ ดูเหมือนว่ารอบตัวท่านจะมีเรื่องน่าสนุกมาให้ข้าแก้หน่ายได้ไม่น้อยทีเดียวนะ พ่อมดกล่าวอย่างสนุกสนานผิดกับสการ์เล็ตที่ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงจนไม่ได้สนใจฟัง นั่นมัน...อะไรน่ะ! ภูตชั้นต่ำประเภทหนึ่ง คาอิลตอบ ถึงจะเป็นภูติที่อันตราย แต่ที่จริงแล้วพวกมันไม่ได้ชอบอาศัยอยู่ใกล้มนุษย์สักเท่าใด คงมีผู้ใช้อาคมซึ่งพอจะมีฝีมืออยู่บ้างบังคับมันให้มาอยู่ที่นี่ ยามที่ไร้แสงตะวันมันจึงจะปรากฏกายออกมา แต่มือครู่ข้าได้ใช้เวทมนตร์ที่ทำให้มันไม่อาจแฝงตัวอยู่ในดอกไม้ต่อไปได้ ทำไปเพื่ออะไรกัน หญิงสาวคราง พ่อมดหนุ่มมองใบหน้างดงามซึ่งบัดนี้ซีดขาวด้วยความวิตกแล้วยิ้ม ข้าบอกแล้วว่าจะไม่ให้ใครมาทำลายสิ่งของของข้า ถือว่าไม่เลวนักสำหรับท่านไม่ใช่หรือ ที่ได้ผู้คุ้มครองฝีมือดี หญิงสาวชักสีหน้าแล้วมองเขาอย่างดูแคลน เจ้านั่นแหละ ที่ร้ายกาจที่สุด พ่อมดผู้ร้ายกาจหัวเราะอย่างชอบใจกับคำต่อว่า คล้ายกับถือว่ามันเป็นการชม ข้าไปแล้วดีกว่า ขอเชิญท่านพักผ่อนให้สบายเถิดเจ้าหญิง ชายหนุ่มค้อมกายอย่างนอบน้อมก่อนจะควักเหรียญเงินออกมาวางทิ้งไว้บนโต๊ะกลางห้อง สิ่งนี้ข้าขอคืนให้ท่านก็แล้วกัน เพราะข้าคงไม่ต้องลำบากเรื่องค่าใช้จ่ายหรือที่พักอาศัยไปอีกนาน และไม่ต้องห่วงหรอกนะ ว่าท่านจะต้องอยู่ในฐานะของเล่นของข้าตลอดไป เอาไว้เมื่อใดที่เบื่อแล้วข้าจะเป็นฝ่ายไปเอง เชิญท่านอธิฐานให้มีเวลานั้นในเร็ววันเอาก็แล้วกันนะครับ คาอิลส่งสายตาพราวอย่างเจ้าเล่ห์ให้เจ้าหญิงซึ่งเห็นได้ชัดว่ากำลังกำมือแน่นอย่างเดือดแค้นก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป เมื่อคล้อยหลังนางจึงไม่อาจเห็นว่าแววที่สะท้อนอยู่ในดวงตาหลังกรอบแว่นนั้นแปรเปลี่ยนไปเช่นไร เขาพูดต่อด้วยเสียงที่แผ่วเบา ดังพอแค่ให้ตัวเองได้ยิน แต่ถ้าวันนั้นมาถึง ข้าสาบานว่าจะไม่มาปรากฏตัวให้ท่านต้องเห็นหน้าอีกตลอดกาล
สนุกค่ะ ตกลงบทที่ 1 กับตอนถัดๆไปมันสัมพันธ์กันยังงัยน่ะ พ่อมดมีเหตุผลอะไรต้องทำเเบบนั้น
โดย: spring IP: 210.48.222.13 วันที่: 6 พฤษภาคม 2555 เวลา:12:25:03 น.
|
พิณนภา
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
Friends Blog
Link MY VIP Friend                            |
||||||||||||||
