เข็มขัดสั้น
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสไปเดินงานหนังสือที่ศูนย์ประชุม คนเยอะอย่างที่คิดไว้ ไปเดินคราวนี้ระวังตัวเป็นพิเศษ เพราะคราวที่แล้ว แฟนโดนล้วงมือถือไป ต้องผ่อนให้ขโมยใช้ต่ออีก 6 เดือน (โชคดีที่ 0 %) เพิ่งจะผ่อนหมดสด ๆ ร้อน ๆ เลยความตั้งใจในการไปครั้งนี้คือ ไปซื้อหนังสือที่อยากได้ 2 เล่ม เพราะมีคนแนะนำมา แล้วก็ไปซื้อหนังสือที่อ่านแล้วประทับใจมาเก็บไว้แจกแต่เมื่อเดินมาถึงบูธนึง ซึ่งเป็นบูธที่คุ้นเคย เนื่องจาก ผู้เขียนหนังสือ กับผมนั้นรู้จักกันเป็นการส่วนตัวอยู่บ้าง จากการแนะนำของรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย ซึ่งตอนนี้รุ่นพี่ผมก็เดินทางไปทำวิจัยปริญญาเอกที่อเมริกา เมือกลางเดือนกันยาฯที่ผ่านมาผมเดินเข้าไปทักทายผู้เขียนเหมือนทุกครั้งที่พบกันพร้อมเล่าเท้าความเล็กน้อยเพื่อให้ท่านจำผมได้ โดยใช้เรื่องรุ่นพี่เป็นตัวเปิด จากนั้นผู้เขียนก็ทักขึ้นว่า"ผมมีอะไรจะให้คุณดูด้วยแหละ"พร้อมกับส่งหนังสือเล่มใหม่ที่เปิดตัวในงานครั้งนี้ให้ผมดูที่ปกหลัง"คุณจำมันได้ไหม""จำได้ครับ" ผมตอบพร้อมกับอมยิ้ม"ผมยืมคุณมา เล่มนี้ผมให้คุณไปเลย"ก่อนหน้านี้ผมได้มีโอกาสได้ทานข้าวแล้วนั่งพูดคุยกับนักเขียนท่านนี้อยู่ 2 ครั้ง ซึ่งครั้งหลังสุด ผมได้พูดถึงข้อความหนึ่งข้อความที่ผมพบมันในห้องน้ำเมื่อครั้งถูกส่งตัวลงไปแก้ปัญหาภาคใต้ (คือบริษัทลูกค้าที่หาดใหญ่ ระบบมีปัญหาครับ ) ซึ่งข้อความนั้นผมอ่านขณะยืนฉี่อยู่ แล้วรู้สึกประทับใจมาก (อย่าคิดไปถึงข้อความที่พวกท่านเคยเห็นในห้องน้ำสาธารณะนะครับ )นี่เป็นเรื่องที่ผมเองคาดไม่ถึง (อย่างที่บอกว่าเข็มขัดสั้น) มาถึงตรงนี้ก็ถึงเวลาจบซะที ไว้คราวหน้าจะมาพยายามเล่าเรื่องอื่นต่อนะครับ บ๊ายบายจบแบบนี้โดนฆ่าแน่ เอาเป็นว่า ผมถ่ายรูปมาให้ดูละกันครับว่าข้อความเขียนไว้ว่าอย่างไร
) ซึ่งข้อความนั้นผมอ่านขณะยืนฉี่อยู่ แล้วรู้สึกประทับใจมาก (อย่าคิดไปถึงข้อความที่พวกท่านเคยเห็นในห้องน้ำสาธารณะนะครับ 
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [