• Alps_s Dream
• Alps_s Diet
• Alps_s Novel
• Alps_s Trips
• เพ้อ.....ได้ป่ะ
• Alps_s Pink Memory

กลับไม่ได้...ไปไม่ถึง และแล้ว...ฉันก็เดินมาหยุดอยู่ที่จุด ๆ เดิมของวงกลมวงเดิม ๆ "กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง เหมือนมีอะไรที่ดึง ไม่ให้เราเลือกทางใด รักคนมีเจ้าของ ต้องทนเก็บมันในใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร และชีวิตจะเดินต่อไปทางไหนดี ถอนหัวใจ ให้เหมือนเป็นคนไม่รักกัน แต่ก็ทำไม่ได้ ก็ลืมไม่ได้ ไม่ง่ายดายขนาดนั้น" ทุกอย่างที่ฉันทำ ทั้งขอร้องเธอ ทั้งพยายามหลบหน้า มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่ไหม คนที่คิด..ต้องกลายเป็นคนที่ทรมานกับการห้ามใจอย่างนั้นเหรอ ในขณะที่อีกคน คนที่ไม่คิด..ทั้ง ๆ ที่รู้..ก็ยังทำเหมือนเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่รู้ว่า การที่เธอยังทำตัวเหมือนเดิม ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าฉันเริ่มไขว้เขวกับความรู้สึกของตัวเองที่มันมากกว่าเพื่อน ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจ นับวันความผูกพันของเราเริ่มมากขึ้นทุกที ๆ ขอบคุณนะค่ะ เมื่อคืนระหว่างเรา..มันจะเป็นคืนแห่งความทรงจำ..แต่ฉันก็ไม่รู้ว่า..มันจะกลายเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดหรือความทรงจำที่หวานซึ้ง เพลง "Because I love you" ที่เธอขอให้นักดนตรีเล่นให้ฟัง มันทำฉันอึ้งไปชั่วขณะ ถ้าเพียงแต่เธอขอเพลงนั้นให้ฉัน มันคงจะดีไม่น้อย(ขอฉันคิดได้ไหมคะ ว่ามันเป็นเพลงที่ขอให้ฉัน) ขอบคุณสถานที่และบรรยากาศค่ำคืนของเชียงใหม่ที่แสนจะโรแมนติกที่พาไป "จริง ๆ ผมตั้งใจเก็บสถานที่นี้ไว้เพื่อจะพามาตอนวันเกิด แต่ดันมาก่อน ไว้วันเกิดเราค่อยมากันใหม่เนาะ" ไม่รู้ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือฤทธิ์ของบรรยากาศ ความคิดที่มันพวยพุ่งในหัวฉันมันบอกว่า ทำไมผู้ชายคนนี้น่ารักจัง แล้วอย่างนี้ เธอจะให้ฉันห้ามใจยังไงเหรอ..เธอบอกฉันหน่อย แต่ฉันจะพยายามค่ะ..ฉันจะพยายามไม่ทำให้เธอต้องลำบากใจเพราะฉัน รอฉันนะค่ะ   Create Date : 14 พฤษภาคม 2553     Last Update : 14 พฤษภาคม 2553 1:00:44 น. Counter : 473 Pageviews.   7 comment Share Tweet

เพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า "เหงา" เฮ้อ...ช่วงนี้คงต้องอาศัยเพื่อนบล๊อคแห่งนี้คลายเหงาไปก่อน จากสิ่งที่ตัดสินใจทำลงไป..ไม่คิดว่ามันจะทำให้ฉันเหงาได้ขนาดนี้ แม้จะไปเที่ยวท่ามกลางเพื่อนฝูงคนอื่น ๆ มากมาย..แต่ฉันรับรู้ได้ว่า สิ่งที่ชีวิตฉันขาดไป คือ "เธอ" แต่ทำไงได้ ฉันเลือกที่จะทำให้มันเป็นแบบนี้เอง จะไม่มีอีกแล้ว SMS ที่บอกให้ฉันดูทีวีช่องโน้นช่องนี้ จะไม่มีอีกแล้ว SMS ที่คอยบอกฉันว่าตอนนี้อยู่ไหนอยู่ไหน จะไม่มีอีกแล้วในทุก ๆ วันหยุดที่ตะลอนไปเที่ยวไหนต่อไหนด้วยกันทั้งวัน จะไม่มีอีกแล้วเมนูอาหารใหม่ ๆที่ผุดขึ้นในหัวฉันเพื่อให้เธอได้ลิ้มลอง จะไม่มีอีกแล้วเพื่อนนั่งดูบอลร้านไม้ส้าว จะไม่มีอีกแล้วเพื่อนกินหมี่ยำที่ถนนคนเดินในวันอาทิตย์ จะไม่มีอีกแล้วเพื่อนที่นั่งรอจนดึกจนดื่นในวันที่ฉันทำแลป เพื่อที่จะไปกินนมก่อนนอน จะไม่มีอีกแล้วเพื่อนที่รอกินข้าวทุก ๆ เย็น จะไม่มีอีกแล้วเพื่อนที่พาไปนั่งรถเล่นยามค่ำคืน และในที่สุดจะไม่มีอีกแล้วความรู้สึกที่ฉันคิดว่าเธอเป็น"เพียงเพื่อน"   Create Date : 13 เมษายน 2553     Last Update : 13 เมษายน 2553 10:49:43 น. Counter : 439 Pageviews.   7 comment Share Tweet

ที่ฉันทำ...ถูกใช่ไหม? ห่างหายจากการเขียนบล๊อคไปนานมาก..มากเสียจนเกือบลืมว่าเรื่องราวเก่า ๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิต ช่างมีอะไรมากมายเสียเหลือเกิน มีพบ...มีรัก...มีจาก... บางเรื่อง...แค่เจออะไรเพียงนิดหน่อยให้สะกิดคิดถึง..ก็นั่งเศร้าไปทั้งวัน บางเรื่อง....มาอ่านอีกที..เรื่องพวกนี้เคยเกิดขึ้นกับฉันด้วยเหรอ และก็มาถึงอีกเรื่องราว..กับคน ๆ หนึ่ง..ที่ผ่านเข้ามา..แล้วฉันก็กำลังผลักให้เค้าออกไปจากชีวิต...ฉันรู้อยู่เต็มอก..ว่าที่ทำแบบนี้..คนที่ดูแย่และดูเลวและคนที่ไร้เหตุผล... และอื่น ๆ อีกมากมาย..........ก็คือฉัน ฉันยอม..ยอมที่จะเป็นแบบนั้น..ฉันยอมให้เรื่องระหว่างเราตึงเครียด ฉันยอม..ให้เรามองหน้ากันไม่ติด ฉันยอม..ให้บรรยากาศระหว่างเรามันอึดอัด ฉันยอม..ทำให้เราเหมือนห่างกันไกลแสนไกล..ทั้ง ๆ ที่เรา ห่างกันไม่ถึงเมตร ฉันยอมเจ็บขนาดนี้..เพราะฉันกลายเป็นคนกลัวที่จะมี "ความรัก" ฉันขอโทษ...ฉันอยากจะพูด..แต่ถ้าเรายังคบกันต่อไป..ฉันไม่สามารถไว้ใจตัวเองได้อีกแล้ว..แค่นี้..ฉันก็รู้สึก..เจ็บจนทนไม่ไหว ทุกครั้งที่เราไปไหนมาไหนด้วยกัน...ฉันบอกตัวเองตลอด เราเป็นเพื่อนกัน แต่นับวัน..ความผูกพัน..มันเริ่มมากขึ้น..ฉันไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พอฉันรู้ตัวอีกที..ฉันคิดว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันไปแล้ว ความคิดนี้น่ากลัว..เพราะฉันก็รู้ว่าเธอมีคนของเธอ ที่ฉันเลือกถอยออกมา...เปล่าหรอก...ฉันไม่ได้เป็นนางเอก..หรือคนดี..ที่ไม่แย่งเธอมาจากเขา แต่ฉันไม่สามารถจะเจ็บกับความรักได้อีกแล้ว...สำหรับฉัน..ครั้งเดียวก็เกินพอ ถ้าฉันต้องมาเจออีกกับเธอ..ฉันไม่รู้ว่า..ฉันต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน..ถึงจะผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนี้ไปได้ เธอไม่รู้หรอก..แต่ละวันที่เราตัวติดกันเหมือนเงา..เมื่อฉันกลับมาอยู่ห้องคนเดียวฉันกลัวแค่ไหน เพราะนั่นมันเป็นสิ่งที่ฉันคิดตลอดมาว่า...ระหว่างเรา ต่อให้ใกล้ชิดกันแค่ไหน..ฉันก็เป็นได้แค่เพื่อนคนหนึ่ง..คนที่เธอคอยนึกถึงก่อนใคร ๆ ..แต่ไม่ใช่คนของใจ.. ใช่..ฉันเป็นคนไม่ดี...ฉันโลภ..ฉันไม่ได้ต้องการแค่นั้น..ฉันอยากเป็นมากกว่านั้น นับวัน..นิสัยแย่ ๆ ของฉันก็เริ่มออกฤทธิ์เดชกับเธอ..หงุดหงิด..น้อยใจ..ไม่พอใจ..พูดจาประชดประชัน ฟาดงวงฟาดงาใส่..แต่เธอก็ทนได้...เพราะเธอบอกว่า..เธอเริ่มเรียนรู้ในความเป็นตัวฉัน.. แต่ตอนนี้...พอแล้ว..เธอทนฉันมากพอแล้ว..เธอไม่ผิดสักนิด..แล้วฉันจะทำร้ายเธอได้ยังไง..ฉันจะเป็นฝ่ายถอยเอง..ด้วยเหตุผลที่ฉันขอร้องให้เธอไปจากฉันคือ "เธอไม่สงสารฉันเหรอ ที่ยังทำแบบนี้ ตอนนี้ฉันไม่สามารถอยู่ใกล้ชิดเธอได้โดยไม่หวง เพราะฉนั้นเธออย่าทำร้ายฉันอีกเลย เราต่างคนต่างอยู่เถอะ"   Create Date : 10 เมษายน 2553     Last Update : 10 เมษายน 2553 0:09:39 น. Counter : 420 Pageviews.   9 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com